Your cart is currently empty!
Begroting op maat van de markten
Ook na Ford blijft cadeaupolitiek voor patroons overeind
Terwijl de sluiting van Ford een sociale catastrofe is voor de duizenden die werken voor Ford en de onderaannemers, sturen de patroons de discussie in de richting van nog meer cadeaus aan het patronaat zelf, vooral dan in de vorm van de verlaging van de loonkost. In de discussie over de federale begroting is het niet anders: voor wie zoeken ze een oplossing?
In de komende dagen zal de begrotingscontrole voor 2012 worden afgerond. De som van 811 miljoen euro zal vooral gezocht worden in het snijden, bevriezen en/of uitstellen van de uitgaven. Kortom, besparingen die zogenaamd “niet voelbaar” zijn. Dit soort besparingen zorgt sinds de jaren 1980 voor de onderfinanciering van zo goed als alle sociaal beleid, infrastructuur en openbare diensten. Wie durft te beweren dat de wachtlijsten voor iedere zorgbehoefte “niet voelbaar” zijn?
Over de begroting van 2013 hebben de federale ministers nog maar één duidelijke en unanieme verklaring afgelegd: de maatregelen mogen de concurrentiekracht van de bedrijven niet raken. Ze gaan met andere woorden op zoek naar 4,5 miljard zonder te raken aan al die privileges die maken dat grote bedrijven ondanks recordwinsten nauwelijks belastingen betalen. Dat die gulle politiek de multinationale bedrijven er niet toe brengt ook een bijdrage aan de samenleving te leveren, toont Ford opnieuw aan voor wie Renault, Opel, ArcelorMittal… alweer vergeten zou zijn.
De voorziene sluiting van Ford leidt opnieuw tot discussie of de Vlaamse regering (een deel van) de 43,5 miljoen euro kan recupereren die ze in de laatste tien jaar in Ford heeft geïnvesteerd. En blijkbaar draagt de federale regering jaarlijks “voor niet minder dan 30 miljoen euro bij in de loonkosten van Ford, zoals voor nacht- en ploegenarbeid en technische werkloosheid” (SPa-minister van werk Monica De Coninck in De Standaard van 25 oktober).
We moeten ons voor de begroting niet aan andere recepten verwachten. Mogelijk zal er ook een minimaatregel komen om de grote vermogens te doen bijdragen. Dat heeft vooral als doel om ons grote maatregelen te laten slikken. We mogen ook niet vergeten dat vorige maatregelen die tot doel hadden om de grote vermogens te laten bijdragen nooit reëel zijn uitgevoerd of op zo’n manier dat de rijken ze al hadden ontweken voor de maatregelen gestemd waren. De grote bulk van de maatregelen zal opnieuw de grote meerderheid van de bevolking, de werkenden en hun gezinnen, raken.
De traditionele politici beloofden ons enkele weken geleden in het kader van de verkiezingen nog om de tekorten in het onderwijs, kinderopvang,… in de gemeenten op te lossen. Nu vragen ze ons om ‘samen’ (want er worden ook apennootjes van de rijken gevraagd) ‘door de zure appel te bijten’. Het monitoringcomité, een orgaan van ambtenaren dat het federale beleid van cijfers voorziet, spreekt over een noodzakelijke “gezamenlijke inspanning” (van federale, regionale en lokale overheden) voor de begroting van 2014 van nogmaals 8 miljard euro. Er is dus niet gewoon een zure appel, maar een volledige boomgaard van zure appels.
In alle landen waar de besparingspolitiek al op volle toeren draait is de crisis verdiept, de armoede fors gestegen en een groot deel van de jeugd gedoemd een “verloren generatie” te zijn. Het “zachte alternatief” à la Hollande of Di Rupo blijkt ondertussen essentieel dezelfde besparingspolitiek te zijn, maar een beetje beter verpakt. Om massaal verzet te vermijden, wordt geen mokerslag aan de werkenden toegebracht, maar wordt hetzelfde resultaat bekomen via een trager maar even vernietigend besparingsbeleid.
Het probleem ligt niet bij de “loonlasten”, het probleem ligt bij de markt. “De markt” ziet voor zichzelf geen maatschappelijke verantwoordelijkheid, de kapitalistische productie is enkel gebaseerd op winsten en enkel op behoeften als de behoeftigen het geld hebben om hun winsten te realiseren. De discussie over de loonlasten –onderdeel van de begrotingsdiscussies en de IPA-onderhandelingen – is er niet om de crisis te bestrijden, maar enkel om van de crisis gebruik te maken voor nog maar eens een aanval op de lonen en arbeidsomstandigheden van de grote meerderheid van de bevolking.
De zomer en de gemeenteraadsverkiezingen liggen achter de rug. In de vakbonden moet het nu alle hens aan dek zijn voor de organisatie van het verzet tegen de moordende politiek van Ford en tegen de politieke bondgenoten van de Ford-directie in de federale, regionale en lokale autoriteiten! Enkel die strijd kan oplossingen bieden voor de meerderheid van de bevolking.