Het uitdelen van Nobelprijzen is al langer een methode van de elite om de publieke opinie te misleiden en in slaap te wiegen. Daartoe wordt gebruik gemaakt van de geloofwaardigheid en autoriteit die verworven is, onder meer door de Nobelprijzen voor fysica en scheikunde voor onderzoekers die de wetenschap stappen vooruit laten zetten. Dat wordt aangewend om prijzen voor literatuur en vrede te geven aan personaliteiten en instanties die de meest waardige vertegenwoordigers zijn van de kapitalistische uitbuiting en onderdrukking.
Dat bleek eens te meer bij de beslissing om de Nobelprijs voor de Vrede dit jaar aan de Europese Unie toe te kennen. Terwijl politierepressie tijdens betogingen nooit zo wijd verspreid was en ondanks protest van de Liga voor de Mensenrechten verder wordt opgedreven, terwijl het geweld en de miserie als gevolg van de crisis en het besparingsbeleid honderdduizenden levens en de toekomst van jongeren vernietigen, besloot het Nobelcomité om zand in de ogen te strooien en de aandacht af te leiden van het ware karakter van de Europese Unie.
Eerder kreeg de Amerikaanse president Obama de Nobelprijs voor Vrede op een ogenblik dat hij op verschillende continenten oorlog voerde, aan het hoofd stond van het grootste leger ter wereld en verantwoordelijk was voor allerhande nieuwe en schadelijke oorlogstechnieken (verarmd uranium, drones,…). Dat vormde allemaal geen probleem om de Nobelprijs voor de vrede te krijgen.
Ook dit jaar is het weer prijs. De EU liet zich opmerken als een instelling die een oorlog voert tegen de levensstandaard van de werkende bevolking en de uitkeringstrekkers in het zuiden van Europa. De politiek van de trojka zorgt er voor dat intussen 68% van de Grieken onder de armoedegrens leeft. Protest wordt steeds gewelddadiger en repressiever beantwoord. Voor die oorlog tegen de armen, krijgt de EU nu de Nobelprijs voor de vrede.
De elite zet zichzelf in de bloemetjes en geeft zichzelf prestigieuze prijzen. We mogen ons daar niet door laten vangen. We moeten ons organiseren tegen de uitbuiters en een einde maken aan het sociale slagveld dat onder meer door de EU wordt aangericht. Wij hebben daarbij geen prijzen of prestige nodig, we kunnen rekenen op de kracht van ons aantal om op te komen voor een samenleving waarin niet de belangen van een kleine minderheid kapitalisten centraal staan (en met geweld verdedigd worden), maar de belangen van de overgrote meerderheid van de bevolking. Dan kunnen we de mensheid op een niveau tillen dat overeenstemt met de collectieve capaciteiten waarover we beschikken. Is dat geen nobel doel om voor te strijden?