In L’Echo verscheen afgelopen weekend een interview met Luc Bertrand van Ackermans & van Haaren, een investeringsmaatschappij. Bertrand heeft het over “fiscale razernij” die de ondernemers ontmoedigt. Hij stelt dat veel mensen België verlaten. Het beleid van Di Rupo is voor Bertrand geen socialisme, maar marxisme. Rijke Fransen voelen zich blijkbaar tot dat ‘marxisme’ aangetrokken, er is een stroom van superrijken vanuit Frankrijk naar ons land.
Een immobiliënbedrijf dat exclusieve woningen in het Brusselse verkoopt, geeft toe dat het momenteel gouden zaken doet. Waar er voorheen slechts af en toe een woning werd verkocht, gebeurt dat nu quasi dagelijks. De klanten zijn allemaal rijke Fransen die de beperkte vermogensbelasting in dat land ontlopen door zich in het Belgische belastingparadijs te vestigen. Voor de woningen beginnen de prijzen rond 500.000 euro, maar gaat het doorgaans om woningen van meer dan een miljoen euro.
Waar de vermogende Fransen het fiscale regime in ons land als een verademing zien, een opportuniteit om nog meer winsten op te strijken en minder aan de gemeenschap te moeten bijdragen, trekt Luc Bertrand aan de alarmbel. Leeft hij in een ander land? De regering maakt volgens Bertrand “ons – ondernemers – het leven steeds moeilijker.” En nog: “Ze ontmoedigen ons. Ik zie veel mensen België verlaten.”
Maatregelen zoals meer belastingen voor de rijken, zijn voor Bertrand “gemakkelijk en populistisch”. Meer nog: “dat model werkt niet.” Hij vreest voor een afglijden naar een “marxistisch systeem” en meent dat blijkbaar ernstig. “Het beperken van de individuele vrijheden zou een catastrofe zijn voor onze economie. Ja, ik ben bezorgd. We zien dat dit model zich stilaan aan het vestigen is, in onze samenleving. In België is 54 procent van de economie in overheidshanden. We riskeren naar 56 procent te gaan, als de regering op deze weg verder gaat.”
In plaats daarvan eist Bertrand dat de ondernemers gerust gelaten worden. De superrijken betalen al genoeg, onder meer aan hun werknemers. We zouden voor de rijke ondernemer een voorbeeld moeten nemen aan Duitsland waar de ‘loonkosten’ lager zijn, dat dit gepaard gaat met lonen van soms maar 1 euro per uur bovenop een armzalige werkloosheidsuitkering zegt Bertrand er niet bij. Neen, het ‘linkse’ beleid vormt een bedreiging voor de economie en dreigt ons land op marxistische koers te zetten.
Van waar komen de forse verklaringen van Luc Bertrand? Het lijkt erop dat de ondernemer vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen een stemoproep voor N-VA wil doen. Hij stelt uitdrukkelijk dat De Wever aan de onderhandelingstafel had moeten blijven zitten en dat het probleem bij de Franstaligen ligt. Om de stemoproep voor De Wever kracht bij te zetten, wordt het liberale N-VA-programma door Bertrand meteen tot haar logische consequenties doorgetrokken: met een Duits model van lage lonen en slechte arbeidsvoorwaarden en met een fiscaal eldorado waarbij de overheid zich nergens mee moeit (hoogstens met de bescherming van de belangen van de grote ondernemers), zou ons land er beter voor staan. <p< Op welke manier dit de koopkracht en bijhorende economische activiteit zou stimuleren, antwoordt Luc Bertrand uiteraard niet. Een collectieve verarming van de werkende bevolking is een recept voor economische neergang. Maar ondernemers als Bertrand zijn enkel in winsten op korte termijn geïnteresseerd.
De klaagzang van de Vlaamse ondernemer wordt nog het beste weerlegd door de exodus van zijn Franse collega’s naar ons land. De rijke Fransen die zich in en rond Brussel vestigen, worden uitdrukkelijk verwelkomd door N-VA’er Theo Francken. “Laat maar komen, die Fransen”, verklaarde die. Met maatregelen als de notionele intrestaftrek en andere fiscale gunstmaatregelen voor de rijken dragen de rijkste schouders vandaag relatief gezien de kleinste lasten. Dat is niet socialistisch of marxistisch, maar puur en onversneden neoliberalisme zoals het wordt verdedigd door alle gevestigde partijen met inbegrip van de PS.