Sinds 28 mei voeren Spaanse mijnwerkers een vastberaden strijd om hun jobs te behouden. De vorige regering onder leiding van de sociaaldemocratische PSOE had al het einde van de financiële steun voor de mijnsector aangekondigd. De beslissing werd vervroegd door de conservatieve regering van de PP. Als het van de regering afhangt, sluiten de mijnen tegen ten laatste 2018 en verdwijnen er duizenden jobs.
Artikel en foto door Karim Brikci, lijsttrekker Gauches Communes in Elsene
De zwarte mars
De mijnwerkers haalden al gauw de beste strijdtradities van de Spaanse arbeidersklasse boven: staking van onbeperkte duur, blokkades en bezettingen. Samen met lokale acties in de afgelegen regio’s, kwam er een nationale mars op Madrid om bredere steun te organiseren en de regering uit te dagen. Vanuit verschillende mijnregio’s in het land trokken de arbeiders en hun sympathisanten door tientallen dorpen en steden waar ze telkens een ongelooflijke solidariteit zagen.
De aankomst van de ‘zwarte mars’ in Madrid zal nog lang een referentiepunt zijn voor sociale strijd in Spanje. Tienduizenden mensen uit Madrid kwamen betogen om de strijdende mijnwerkers te verwelkomen met slogans als “Leve de strijd van de arbeiders” of “Werkend Madrid staat aan de kant van de mijnwerkers”. De rechtse media waren er niet mee opgezet, maar de mijnwerkers toonden aan dat solidariteit onder de arbeiders springlevend is.
Op 11 juli was er een bijzonder geslaagde syndicale betoging. De vele betogers betuigden hun volledige solidariteit met de strijd van de mijnwerkers. De arbeiders van de publieke en de private sector brachten ook hun spandoeken mee waarmee ze ingaan tegen de geplande tegenhervormingen waardoor ze moeten inleveren.
Zachte opstelling vakbondsleiding gevolgd door arrogantie regering
De mijnwerkers toonden de weg die de volledige Spaanse arbeidersklasse kan verenigen in een vastberaden strijdbeweging. De mijnwerkers hebben dat begrepen en hun vele sympathisanten sloten er zich instinctief bij aan. Maar dat was niet het geval bij de leiders.
De massale staking van onbepaalde duur en de uitbreiding van de strijd zodat het van nationaal belang werd, gaven aan dat de mijnwerkers voor een overwinning gingen. Jammer genoeg konden ze daarbij niet rekenen op een even vastberaden leiding. Op het einde van de mars op Madrid lieten de vakbondsleiders de mijnwerkers alleen achter tegenover de ordediensten en zonder enig ordewoord voor nieuwe acties. Het klonk bekend in de oren: “Bedankt om te komen en tot binnenkort.”
De regering had minder last van een bescheiden opstelling. Voor wie er nog aan twijfelde, werd op de dag van de grote betoging de arrogantie nog eens in de verf gezet met de aankondiging van het grootste besparingsplan dat het land ooit kende. Toen de mijnwerkers terug naar huis trokken, betoogden de ambtenaren al tegen de besparingen.
Hoe is het mogelijk dat de vakbondsleiding een kunstmatig en bewust onderscheid blijft maken tussen verschillende lagen van arbeiders die in actie komen? Een oproep tot een algemene 48-urenstaking als eerste stap in de strijd voor het neerhalen van de besparingsregering zou een enorme respons vinden onder de gewone bevolking.
Fotodocumentaire over de strijd van de Spaanse mijnwerkers
Karim Bricki trok deze zomer met andere fotografen van het ‘Collectif Krasnyi’ naar Spanje waar ze een reeks indrukwekkende foto’s maakten van de strijd van de mijnwerkers. Hieronder verwijzingen naar de reportages die ze publiceerden:
- Bijeenkomst voor de gebouwen van de regionale regering van Asturië op 3 juli
- Solidariteit met de mijnwerkers in Oviedo, Mieres en omgeving
- Betoging van de vrouwen van de mijnwerkers en sympathisanten
- Mars naar Madrid
- Massale betoging in Madrid
- Solidariteit in Madrid