Your cart is currently empty!
EU-top kan geen oplossing vinden voor systeemcrisis
De top van Europese leiders in Brussel eind vorige week was zowat de 20ste topbijeenkomst van het Europese politieke establishment over de economische en financiële crisis op twee jaar tijd. Op de informele en formele EU-toppen wordt ongetwijfeld hard gewerkt, maar het resultaat blijft uiterst beperkt. De berg heeft iets gebaard dat nog steeds op een muis lijkt.
De fabel van de machtige berg en de kleine muis komt van de Griekse verhalenverteller Aesop. Dat is heel toepasselijk, de huidige landgenoten van Aesop ondervinden de bittere gevolgen van het falen van de economische en politieke heersende klassen in de EU om tot een oplossing te komen voor de crisis die tot tekorten leidt en nog meer dreigt huis te houden in de levensstandaard van de bevolking op het Europese continent.
De voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, had het voor de top over een ‘visie voor de toekomst van de Economische en Monetaire Unie en hoe dit kan bijdragen aan groei, werkgelegenheid en stabiliteit’. Maar er wordt niet verder gekomen dan het herkauwen van de voorstellen die al in het Besparingsverdrag stonden en in Ierland op 31 mei werden goedgekeurd in een referendum. Er wordt lippendienst bewezen aan de noodzaak van groei en investeringen, maar ondertussen wordt vooral werk gemaakt van een machtsoverdracht aan de rechtse bureaucratie in Brussel om het dieet van besparingen, liberaliseringen en privatiseringen in de lidstaten voort te zetten ondanks de bijzonder schrijnende gevolgen van dit beleid voor de gewone bevolking.
De nieuwste top zou vooruitgang moeten boeken over de ‘visie’ voor ‘groei en werkgelegenheid’. Met 17 miljoen werklozen in de landen van de Eurozone en 24 miljoen werklozen in de volledige EU, is er inderdaad dringend nood aan een strategie van groei en werkgelegenheid. Jammer genoeg staat dat niet op de agenda.
Afgelopen dinsdag verklaarde de Ierse premier in het parlement dat wordt voorgesteld om het kapitaal van de Europese Investeringsbank met 10 miljard euro te verhogen. Het gaat om een bedrag dat “via een hefboom kan worden omgezet tot 60 miljard euro extra voor kredietverleningen en het ondersteunen van nog eens 180 miljard euro aan investeringen.” Staatssecretaris voor Europese Zaken Lucinda Creighton was niet echt duidelijk over waar die 180 miljard euro vandaan zou komen, op de radio had ze het over ‘publiek private samenwerkingsverbanden’.
Misschien moet iemand de premier en de staatssecretaris eens duidelijk maken dat ieder plan dat zich baseert op private investeringen door grote bedrijven en de grote banken van Europa een groot probleem in zich draagt. Ze zullen gewoonweg niet investeren in productiecapaciteit en werkgelegenheid omdat ze er niet van overtuigd zijn dat dit winst zal opleveren tegen de achtergrond van de algemene economische crisis. Is de weigering om te investeren van de afgelopen jaren niet duidelijk genoeg?
In het najaar van 2011 maakte de Europese Centrale Bank maar liefst 1 biljoen euro beschikbaar voor leningen tegen erg lage rentevoeten aan Europese grootbanken. In plaats van dergelijke bedragen uit te lenen aan kleine bedrijven die investeren of werk creëren, werd het geld gebruikt om obligaties te kopen of om het geld opnieuw bij de ECB te plaatsen. De afgelopen weken wezen de Wall Street Journal en de Financial Times er meermaals op hoe de grote bedrijven in Europa weigeren om te investeren. De zakenkranten wezen erop dat de grote bedrijven op een fenomenaal bedrag van 2 biljoen euro aan winsten zitten die ze niet willen investeren.
Het gejammer van de politieke elite van de EU zal weinig indruk maken op de Europese multinationals of de spelers op de financiële markten. De verkozen politici hebben zich al lang onderworpen aan de heerschappij van de economische macht van deze onverkozen krachten. Op ieder ogenblik van de crisis hebben de politieke leiders er alles aan gedaan om ‘de markten gerust te stellen’. Met andere woorden, ze buigen voor de speculatieve en asociale winsthonger. En dat terwijl miljoenen gewone Europeanen kampen met werkloosheid en armoede, met een jongerenwerkloosheidsgraad van 22% in de Eurozone wordt een generatie opgeofferd.
Zonder plan voor economische groei en ontwikkeling, zal er geen oplossing komen voor de aanhoudende schuldencrisis. De grote banken en hefboomfondsen zijn doodsbang dat ze hun speculatieve leningen aan landen als Griekenland, Spanje en Italië zullen verliezen. Ze weigeren betekenisvolle kredietlijnen te openen of vragen dermate hoge rentevoeten dat deze landen opnieuw bij de EU zullen moeten aankloppen voor reddingsoperaties en noodfondsen.
Ondanks de enorme crisis van het Europese kapitalisme en de evidentie dat het om een systeemcrisis gaat, blijven de gevestigde media volledig binnen de krijtlijnen van het systeem. Het zal steeds duidelijker worden dat er geen geneesmiddel wordt gevonden als enkel wordt geprobeerd om de ziekte te manipuleren. De zoektocht naar een radicaal alternatief zal toenemen. Dat moet een alternatief zijn dat de vernietigende macht van de markten breekt, de aanwezige middelen die nu in speculatieve operaties rondgaan socialiseert onder het democratisch bezit en controle om het in te zetten voor investeringen waarbij werk wordt gecreëerd en de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking wordt opgetrokken.