Solidariteit met de Griekse arbeiders

Neen aan de dictatuur van de markten

“We hebben vertrouwen in de Griekse verkiezingen van 17 juni. Op 6 mei stemden de Grieken tegen het systeem. Nu zijn ze bang.” Dat verklaarde een Europese leider, off the record, in Le Soir van 25 mei. Angst is vandaag het belangrijkste argument van het establishment in Europa om zich nog van een zekere sociale basis te verzekeren. Om de ijzeren greep op de economie en het besparingsbeleid op te leggen dat de bankiers en speculanten eisen, zijn ze tot alles bereid. Van chantage tot het opleggen van niet-verkozen regeringen. Dat allemaal om de dictatuur van de markten ter wille te zijn.

In ons land en in de rest van Europa volgen miljoenen gewone werkenden, werklozen, gepensioneerden en armen aandachtig de ontwikkelingen in Griekenland. Dat komt deels door een vrees voor de gevolgen van een verdieping van de crisis van de eurozone op ons land. Maar er is nog een ander element van belang. Dat is het verzet van de Griekse bevolking tegen de trojka (de Europese Unie, de Europese Centrale Bank, het Internationaal Monetair Fonds) en het besparingsbeleid waar die voor staat.

Er waren maar liefst 17 algemene stakingen op twee jaar tijd in verzet tegen de enorme collectieve verarming die wordt opgelegd. De woede van de Griekse arbeidersklasse en middenklasse bleek ook bij de verkiezingen. Die vormden een aardverschuiving waarbij de gevestigde partijen (het sociaaldemocratische PASOK en de conservatieve Nieuwe Democratie) heel wat pluimen moesten laten. PASOK stak zelfs bijna de SP.a voorbij in een poging om de kleinste sociaaldemocratische partij van Europa te worden. De radicaal-linkse alliantie Syriza was de grote winnaar en ging van 4,6% naar 16,78%. Syriza heeft terecht geweigerd om een besparingscoalitie te vormen waar de gewone bevolking het slachtoffer van is. Syriza pleit voor een linkse regering die de echte verantwoordelijken van de crisis laat betalen: de bankiers, grote patroons en speculanten. In bepaalde peilingen haalt Syriza nu tot 28%.

Er was ook het succes van het Front de Gauche in Frankrijk. Die voorbeelden tonen het potentieel voor een offensieve, open en democratische radicale linkerzijde die ingaat tegen het besparingsbeleid dat enkel de parasiterende kapitalistische elite ten goede komt.

De vertegenwoordigers van de kapitalisten in heel Europa proberen druk te zetten op de Griekse bevolking om ‘juist’ te stemmen op 17 juni. Allen haastten ze zich om te stellen dat er geen alternatief mogelijk is. “Er is geen alternatief. Er is geen marge”, verklaarde Eurocommissaris De Gucht die de Grieken opriep om voor de gevestigde partijen te stemmen. Waarom verkiezingen organiseren als de kiezer toch niet mag afwijken van een neoliberaal besparingsbeleid?

We moeten solidair zijn met de strijd van de Griekse en andere arbeiders en we kunnen uit hun strijd ook lessen trekken voor de situatie in ons land. België is geen eiland, de besparingen beginnen ook hier toe te slaan en de komende maanden zal dat beleid zich steeds concreter laten voelen. Zo dreigen 27.000 werklozen hun uitkering te verliezen tegen 2015. We moeten ons verzetten tegen iedere aanval. Bovendien hebben we een strijdplan nodig waarmee we een offensief kunnen beginnen over wie beschikt over de rijkdommen die we met onze arbeid produceren, maar die ons vandaag ontnomen worden. We moeten ons ook op politiek vlak organiseren om daar tot een verlengstuk en instrument voor onze strijd te komen.

Onze strijd moet internationaal zijn. Het is goed dat de leiders van Syriza (Griekenland), Front de Gauche (Frankrijk) en Die Linke (Duitsland) al een ontmoeting hadden en samen pleitten tegen een nationalistische retoriek. Maar we zullen verder moeten gaan. Beeld je maar eens in wat de impact zou zijn van een Europese algemene staking op de linkse formaties en op strijdbare syndicalisten.

Ze proberen ons bang te maken, vooral omdat ze zelf bang zijn. Zij hebben geen enkele oplossing om hun systeem uit de crisis te trekken. Wij zullen de durf moeten vinden om onze toekomst in eigen handen te nemen met de samenleving die we verdienen, een samenleving waar de economie ten dienste van de meerderheid van de bevolking staat in plaats van een handvol kapitalistische haaien.