De campagne van Mélenchon en het Front de Gauche heeft een stempel op de verkiezingen gedrukt. Het was een campagne die de nadruk legde op de verdediging van de arbeiders tegen de kapitalisten. De toespraken van Mélenchon tegen de heersende klasse, tegen het kapitalisme en tegen racisme toonden meteen ook het anti-arbeiderskarakter van het extreemrechtse Front National. Op de verkiezingsmeetings waren er veel aanwezigen die nooit eerder deelnamen aan dergelijke bijeenkomsten. Het toont op een verwrongen manier de zoektocht van een bredere laag naar een manier om tegen besparingen in te gaan.
De meetings van Mélenchon trokken van Parijs tot in Marseille en Toulouse honderdduizenden aanwezigen. Wie trok naar die meetings in open lucht? Het waren syndicalisten, werknemers van bedrijven waar actie wordt gevoerd, gepensioneerden, jongeren, een publiek dat doorgaans niet naar verkiezingsbijeenkomsten gaat. Het was een erg gemengd publiek dat enthousiast was omdat ze allemaal tot dezelfde klasse behoren. De resultaten in de volkswijken lagen dan ook hoog. Het ging om 14% tot 15% in verschillende steden en tot 20% in de noordelijke wijken van Marseille.
Na jaren van neoliberaal beleid, bedrijfssluitingen, aanvallen op de openbare diensten, aanvallen op de pensioenen,… hoorden ze tenminste wat ze wilden horen: we hebben genoeg van de afdankingen en de aanvallen. Velen hadden geen enkele illusie in wat Hollande er van zal bakken.
Wat zal er nu met de dynamiek gebeuren?
Het Front de Gauche bestaat vooral uit militanten van de PCF (Parti Communiste) die hard campagne voerden en uit de Parti de Gauche van Mélenchon, een groep die van de PS is afgesplitst.
Op de avond van 6 mei stelde de vraag naar deelname aan de regering-Hollande zich nog niet voor de PCF of de Parti de Gauche, maar de kwestie van de parlementsverkiezingen is wel belangrijk.
Bij de voorverkiezingen in oktober werd een akkoord gesloten tussen de PCF en de PG waarbij 77% van de districten aan de kandidaten van de PCF werd toegekend. Het kwam er eigenlijk op neer dat de PG de presidentsverkiezingen kreeg en dat de PCF de parlementsverkiezingen neemt. Het doel is om het aantal verkozenen van het Front de Gauche te verdubbelen. De nationale raad van de PCF komt in juni na de verkiezingen samen en daar kan nog altijd beslist worden om alsnog deel te nemen aan de regering.
Mélenchon stelt vandaag dat hij niet het perspectief van een regeringsdeelname heeft. Hij heeft zich met een opvolger van de PCF kandidaat gesteld in het district Henin-Beaumont waar hij het opneemt tegen Marine Le Pen. Het is een goede zaak dat hij blijft ingaan tegen het racistische en anti-arbeidersprogramma van het Front National.
Zelfs indien hun projecten verschillend zijn, hebben nog de PCF nog Mélenchon belang bij het opblazen van het Front de Gauche. De PCF stelt dat het 3.000 nieuwe leden maakte in de campagne. Dat is vooral op basis van deelname aan het Front de Gauche. Mélenchon moet zijn goede campagne verderzetten om zijn positie als nationale figuur in stand te houden, zeker als hij zijn project van zesde republiek naar voor wil brengen.
Het is de vraag of de arbeiders en jongeren zich ook na de verkiezingen op het Front de Gauche zullen blijven richten en wat er op sociaal vlak zal gebeuren als een linkse regering aan de macht is. Op welke manier zal het Front de Gauche de strijd aangaan en versterken?
Op dit ogenblik wordt een cruciale kwestie bewust ontweken: welke partij hebben de arbeiders en jongeren nodig om de strijd tegen de besparingen aan te gaan en voor een echt alternatief op het kapitalisme te strijden? Het lijkt erop dat deze kwestie tot heel wat debat leidt onder de verschillende componenten van het Front de Gauche. De PCF is de belangrijkste kracht op alle vlakken (numeriek en zeker ook financieel gezien) en deze partij heeft zeker niet de bedoeling om zich te ‘ontbinden’, de partij verzet zich zelfs tegen individueel lidmaatschap van het Front de Gauche. Maar deze kwestie werpt zich in de politieke situatie op, zeker nu de mislukking van de NPA maakt dat een initiatief uit die hoek moeilijk ligt.
Om de dynamiek van de verkiezingen aan te houden, moeten de nodige instrumenten worden opgezet om de strijd te versterken en voor het socialisme op te komen. Als het Front de Gauche zich beperkt tot het electorale terrein, dan zal dit niet volstaan om echt in te gaan tegen het besparingsbeleid en het FN. Deze discussie is belangrijk en moet op de agenda staan voor de komende periode waarin veel arbeiders in strijd zullen komen.