Griekse besparingen leiden tot Griekse drama’s, ook in België
Het plan van Di Rupo I om 11,3 miljard te halen bij vooral oudere werknemers, werklozen en zieken, is nog niet in voege of de volgende golf komt eraan. Tijdens de begrotingsherziening van begin maart wil de federale regering anderhalf miljard extra ophalen. Prutsen aan de index, de BTW verhogen, een algemene sociale bijdrage en opnieuw een ‘éénmalige’ bevrijdende aangifte om zwart geld te repatriëren, werden al opgeworpen. Volgend jaar komt daar 12 miljard bovenop en de twee jaren daarop 25 miljard “om de vergrijzing aan te kunnen”. Tussendoor worden ook de regionale regeringen en na oktober de lokale overheden op ons los gelaten. De besparingen zullen, zoals sneeuw bij een lawine, van alle kanten komen.
Artikel door Eric Byl uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’
Volgens de politici is dat nodig om ons te beschermen tegen het economische ontij waarvan het epicentrum zich in de Eurozone bevindt. Banken en andere speculanten hebben zich met toxisch krediet immers tot ver buiten de veilige zone gewaagd. Overheden trokken halsoverkop miljarden uit om hen overeind te houden en stelden zich voor een veelvoud garant. België heeft voor 130 miljard euro van die garanties lopen, hoofdzakelijk voor Dexia. Als die geactiveerd worden, zitten we zo in een Grieks drama. Maar ook zonder dit scenario zal de besparingslawine die de begrotingen moet herstellen van de bankencrisis, slopen wat ons voor erger behoed heeft: onze sociale zekerheid en de koppeling van lonen aan prijzen.
In het dossier in deze krant (p. 8-9) verneemt de lezer de onmenselijke voorwaarden waaraan de Griekse gezinnen uit de arbeiders- en de middenklasse worden onderworpen. Veel keuze rest hen niet: zich verzetten of vluchten door te emigreren als het kan, door troost te zoeken in drugs of zelfmoord te plegen. Lonen en uitkeringen zijn er al met gemiddeld 30% afgenomen. Competitiever is de economie daardoor niet geworden. Integendeel, ze was al met 15% gekrompen sinds het begin van de crisis. Daar komt dit jaar nog een krimp van 4 tot 7% bij.
Intussen leven al 3 van de 11 miljoen Grieken in armoede, met een inkomen lager dan 7.000 € per jaar. Steeds meer mensen schuiven aan bij gaarkeukens en poliklinieken van Dokters van de Wereld, omdat ze niet meer gedekt worden door sociale zekerheid of niet in staat zijn het remgeld te betalen. De voorbije twee jaar sloten 200.000 bedrijven de deuren.
De besparingspolitiek heeft er niet gewerkt. De overheidsschuld, 129% van het BBP in 2009, bedraagt nu meer dan 160%. Het begrotingstekort bedraagt nog steeds 10% van het BBP. Na jarenlang woekerrente innen, aanvaarden de banken nu dat hun Griekse overheidsobligaties slechts 30% waard zijn van hun nominale waarde. In ruil voor alweer drastische besparingen, is de Trojka bereid Griekenland nog eens 130 miljard te lenen. Maar zelfs volgens haar eigen berekeningen, die steeds onderschatten hoe besparingen de groei afremmen, zou de Griekse staatsschuld na al dat besparingsgeweld in 2020 nog altijd meer dan 120% bedragen.
In Italië volstond dit om Berlusconi zonder verkiezingen te wippen voor de technocraat Mario Monti. Zelfs de EU erkent dat haar plan Griekenland niet behoedt voor bankroet, maar hooguit uitstel afkoopt.
De Commissie erkent dat de economie in de EU dit jaar met 0,3% zal krimpen. De landen waar het hardste bespaard wordt, kennen de grootste krimp. In de Eurozone zouden enkel Duitsland (+0,6%) en Frankrijk (+0,4%) nog wat groeien, maar slechts door de toestroom van kapitaal op vlucht naar veiliger oorden. Buiten de Eurozone groeit de Poolse economie door de terugkeer van Poolse arbeiders uit West-Europa. Nergens kan men echter een positief verband aanhalen tussen besparingen en groei.
Dat besparingen de economie zullen herstellen, laat staan de toekomst van jongeren beveiligen, is een rookgordijn voor de inhaligheid van patroons en politici. Een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt. Wie denkt zich hiertegen te zullen verzetten, kan er maar beter nu aan beginnen.