De besparingstrein van de regering Di Rupo wordt op gang getrokken met enthousiaste voortrekkers zoals Van Quickenborne. Oppositieleider De Wever vindt dat het allemaal niet snel genoeg gaat, voor hem had de pensioenleeftijd omhoog gemogen en de index meteen afgeschaft. De politieke discussie onder de gevestigde partijen is beperkt tot het ritme van de besparingen, het besparingsbeleid zelf wordt niet in vraag gesteld.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Geen enkele gevestigde partij stelt pensioenmaatregelen in vraag
De aanval op de pensioenen wordt met een blitzoffensief ingezet. Minister Van Quickenborne weet zich daarbij gesteund door de volledige regering. Maar niet enkel door de regering. De grootste oppositiepartij, N-VA, waarschuwde dat Van Quickenborne zich als een olifant in een porseleinenwinkel gedraagt, maar hierop werd niet geaarzeld om in de parlementaire commissie voor de ‘hervormingen’ te stemmen. Het Vlaams Belang stelde enkel vragen bij de snelheid waarmee Van Quickenborne werkt, dat kan tot technische fouten in de wet leiden aldus het VB. Groen! tenslotte had het over bric-à-brac wetgeving.
[/box]
Nochtans zijn er heel wat argumenten tegen een besparingsbeleid in te brengen. Zelfs gereputeerde economen en instellingen moeten dat erkennen. De krant De Tijd merkte donderdag nog op dat het strakke besparingsbeleid dat Duitsland voorstelt, geen zoden aan de dijk zal brengen. Op de voorpagina van de zakenkrant lazen we: “De Duitse marsrichting leidt misschien naar gezondere overheidsfinanciën, maar dan via een weg die loopt door jaren van economische woestenij. Dat is wat de beleggers ervan denken.”
De besparingen in ons land worden nu pas op gang getrokken, maar hierdoor moeten de groeiprognoses voor de Belgische economie meteen naar beneden worden herzien. Besparingen fnuiken de groei. De Nationale Bank voorziet voor volgend jaar een groei van minder dan een half procent, de prognose van 0,5% werd opgesteld voor het bekendmaken van de besparingen waardoor dit cijfer nog lager zal uitvallen.
Luc Coene van de Nationale Bank stelt dat de groeivertraging door verschillende elementen wordt veroorzaakt. “Vooral door een forse vermindering van de binnenlandse vraag” die nog met 0,2% groeit in plaats van 1% dit jaar. Daarnaast neemt de spaarquota toe. Coene: “De onzekerheid over de precieze impact van de begrotingsmaatregelen op het persoonlijk inkomen maakt de gezinnen zenuwachtig en dat drijft de neiging om te sparen nu al voelbaar op.” Tenslotte blijft de inflatie hoog.
Het besparingsbeleid zorgt dus voor een verdere vertraging van de economische groei en een hard besparingsbeleid leidt tot “jaren van economische woestenij”. Maar toch blijft het idee van besparingen op de kap van de gewone werkmens en uitkeringstrekkers de neoliberale eenheidsopvatting van alle gevestigde politici. Als de vakbonden protesteren tegen de besparingen, worden ze meteen als “conservatief” bestempeld. Misschien zullen de media die benadering wat bijstellen nu Van Quickenborne in zijn besparingsdrift ook het aanvullende journalistenpensioen wil afschaffen?
Wij denken dat verzet tegen de besparingen niet “conservatief” is en al evenmin “onverantwoord”. De markten en speculanten zijn niet bepaald goed geplaatst om het over “verantwoordelijkheid” te hebben. Voor hen betekent dat immers dat ze zelf zoveel mogen gokken als ze willen en dat de gemeenschap voor de gokverliezen opdraait, voor de werkenden betekent het een drastische aanval op de levensstandaard. Is het “verantwoord” om het aantal armen drastisch op te trekken en om de zwaksten eerst te laten opdraaien voor een crisis die zij niet hebben veroorzaakt? Wij denken alvast van niet.
We zullen het verzet tegen de besparingen moeten organiseren. De woede is groot en dat leidt mee tot de stakingsacties komende donderdag. Dat is kort op de bal, maar door het grote ongenoegen zouden deze acties wel eens succesvol kunnen zijn. Hopelijk wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om de oproep voor een algemene staking op 30 januari verder te concretiseren met een informatie- en mobilisatiecampagne op de werkvloer en in de wijken. Op die basis kan nadien een volgende stap worden gezet als onderdeel van een oplopend actieplan zoals Nico Cué van de Franstalige metaalbond van het ABVV eerder voorstelde.
De Standaard vroeg zich vandaag in een edito af wat er na de staking van donderdag zal volgen. "Zullen vakbonden voluit de confrontatie aangaan en met welk doel? Of zijn ze in staat om hun rol te herijken als verantwoordelijke begeleiders van een onvermijdelijke omwenteling?” Vrij vertaald: zullen ze de aanvallen op de pensioenen aanvaarden en mee organiseren of zal het verzet consequent worden opgebouwd. Wij zijn uiteraard voorstander van die laatste optie en pleiten daarom voor een oplopend actieplan. De confrontatie met de regering voluit aangaan, betekent ook dat volledig wordt gebroken met de politieke ‘vrienden’ die daar de dienst uitmaken. Op dit ogenblik is er geen enkele grote partij die tegen de besparingslogica ingaat, we zullen zelf moeten bouwen aan onze politieke stem.