Indignado’s in België: hoe verder?

Wereldwijd kwam de verontwaardiging tegen de dictatuur van bankiers en politici op straat. In Spanje, Griekenland en Portugal ging het om bewegingen met een massaal karakter. De Occupy-bewegingen in de VS en in Israël waren aanvankelijk beperkter qua omvang, maar genoten wel een bijzonder massale steun onder de bevolking. Een meerderheid van de Amerikanen steunde Occupy Wall Street. Waar staat de beweging in ons land en hoe kan het verder?

Artikel door Julien uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De gevolgen van de crisis zijn in ons land nog niet volledig geconcretiseerd voor de werkenden. Er was tot voor kort enige economische groei en onze politici doen er al lang over om een besparingsplan uit te werken dat voldoet aan de wensen van de markten. De acties in ons land lieten dan ook even op zich wachten; het protest van de indignado’s baseerde zich vooral op de internationale solidariteit met Griekenland en Spanje en er werd inspiratie opgedaan bij de Occupy-acties in de VS.

In vergelijking met de massaprotesten in het zuiden van Europa waren de acties bij ons dan ook beperkter qua omvang. Hierdoor is een hoog ritme van opeenvolgende acties niet mogelijk, maar anderzijds wordt met het protest de basis gelegd voor verdere acties. Dat kan in het kader van internationale oproepen, maar ook rond nationale thema’s. Het vakbondsprotest tegen de besparingen biedt daar een uitstekende kans toe.

Met ALS en LSP denken we dat het nuttig is om ervaringen van landen waar strijd wordt geleverd als voorbeeld te nemen voor het verzet in eigen land. Ook de slogan “Deze regering vertegenwoordigt ons niet” wordt nu opgenomen. De indignado’s willen betogen op de dag dat de regering wordt gevormd en het besparingsbeleid dus zal beginnen. Ze willen dat doen met de slogan: “Wij willen geen 11 miljard betalen voor de banken.” Dat is een benadering waarmee ook aansluiting bij de arbeidersbeweging kan worden gevonden.

In Griekenland en Italië heeft de dictatuur van de markten nu een eigen gezicht: Papademos en Monti die als onverkozen premiers werden aangesteld. Terwijl de Grieken de 38ste verjaardag van de strijd tegen het dictatoriale kolonelsregime vierden, werd opnieuw een onverkozen machthebber aangeduid. De burgerlijke democratie heeft ons enkel miserie, repressie en besparingen te bieden. We moeten daar komaf mee maken en onze democratie opleggen. Met algemene vergaderingen, met lokale comités op de werkvloer, in de wijken en op de scholen, met verkozen vertegenwoordigers die geen enkel privilege genieten en steeds verantwoording moeten afleggen. Met dergelijke instrumenten kan de basis worden gelegd voor een echte democratische samenleving.

Voor de 99% worden de beperkingen van het kapitalisme steeds meer voelbaar en zichtbaar. Om die beperkingen te overstijgen, zal strijd nodig zijn. We hebben nood aan een strijdbaar actieplan tegen de besparingen. In veel landen spelen de vakbondsleidingen een remmende rol op de beweging. De jonge indignado’s mogen zich daar niet door laten misleiden en moeten zich richten op de basis van de vakbonden om van daaruit de strijd op te bouwen. Met de huidige vakbondsleiders die veel te dicht bij de traditionele politici en hun beleid staan zullen we er niet komen. Vanuit acties tegen de besparingen moeten we ook eisen dat de vakbonden alle banden met de gevestigde partijen verbreken.

Wij denken dat het noodzakelijk is dat de strijd een politieke vertaling krijgt. Zonder alternatief kunnen antikapitalisten geen stappen vooruit zetten. In de beweging van indignado’s steunen wij de eenheid in actie en de diversiteit in standpunten waardoor debat over de verandering van de samenleving mogelijk is. Er zijn anti-partij en anti-politieke gevoelens aanwezig in de beweging. Dat is begrijpelijk als we de traditionele partijen bezig zien. Dat zijn eigenlijk geen partijen waar mensen samenkomen om over politiek te discussiëren, het zijn kiesmachines waarbij reclamebureaus de neoliberale eenheidspolitiek waar de gevestigde politici allen voor staan in een mooie verpakking moet stoppen. Onze visie op een partij en aan politiek doen is totaal anders. Wij vertrekken van discussie en betrokkenheid, en dit om tot een ander systeem te kunnen komen.

De markten en de werkgevers hebben verschillende partijen ter beschikking: PS, N-VA, Ecolo, CD&V,… Tegen de gevestigde partijen moeten we zelf bouwen aan een nieuwe arbeiderspartij, een partij van de 99% werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren,… Wij willen daaraan meebouwen. In het verleden hebben de werkenden en hun gezinnen het al aangetoond: samen staan we sterk en kunnen we zaken afdwingen. Een partij waarin de gewone bevolking het democratisch voor het zeggen heeft, zou een belangrijk wapen zijn om de dictatuur van de markten te breken en te bouwen aan een democratische socialistische samenleving.