Hoe kunnen we onze levensstandaard redden in de meest instabiele economische periode sinds de Tweede Wereldoorlog? Dat is de vraag waar de meerderheid van de bevolking vandaag voor staat. De economische groei vertraagt wereldwijd. Bij de burgerlijke economen klinkt er pessimisme alom: geen enkel recept lijkt nog te werken. Voor de eurozone voorspellen analisten een nieuwe recessie in het laatste kwartaal van dit jaar, die volgend jaar voort zou duren. Dat betekent dat we in een nieuwe golf van ontslagen en herstructureringen dreigen terecht te komen. De vorige werd nog niet verteerd. Zo’n situatie zal blijvende gaten in het sociale weefsel slaan.
Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Bij een nieuwe fase van de bankencrisis kan de Belgische regering – die nu al de grootste besparing sinds decennia wil doorvoeren – snel met een sterk oplopende staatsschuld zitten. Dexia werd voor 4 miljard euro opgekocht. Er werd voor 50 miljard aan staatswaarborgen gegeven. Wat als ook het geraakte KBC en andere banken opnieuw aankloppen bij de regering om de rekening van hun giftige winstzucht – op basis van schulden – op te rapen? KBC verloor midden november reeds 11% op zijn beursaandeel, na twijfels omtrent de terugbetaling van Ierse en andere schulden. België is een van de landen met relatief de meeste staatsgaranties voor de banken! Een scenario van zware aanvallen op onze lonen en de sociale zekerheid, naar het Zuid-Europese voorbeeld, is in zo’n situatie niet meer denkbeeldig. Ook al vertrekt België vanuit een relatief betere positie dan andere landen, de hoge staatsschuld en de extreme verzwakking van de politieke instrumenten van de burgerij maken dat de situatie snel kan omslaan.
Op 15 november kwamen 6000 syndicalisten van de 3 grote vakbonden samen in Brussel. Sprekers als Anne Demelenne (ABVV) sloten een “algemene staking” niet uit als er een besparingstrein komt die de werkenden doet bloeden. Op 2 december volgde een belangrijke en grote betoging in Brussel, als waarschuwing dat het niet aan de werkende klasse is om de crisis te betalen.
Maar hoe kunnen de besparingen op onze kap definitief worden gestopt? Hoe antwoorden op de blijvende aanvallen, die nu al 30 jaar bezig zijn en mede tot deze systeemcrisis hebben geleid? PS-kopman Di Rupo wil de brugpensioenen aanpakken, de wachtuitkeringen, de gezondheidszorg, de werklozen,… Ondertussen wordt de schijn van evenwichtigheid gecreëerd door onder meer een lichte inperking van de notionele intrestaftrek voor de grote bedrijven te eisen.
Rudy De Leeuw (ABVV) neemt de taal van de Occupy-beweging over als hij spreekt over de 1% machtigsten en rijksten die beslissen over de 99%. Maar het verzet mag niet enkel bij woorden blijven. De betoging in december moet het signaal zijn voor een campagne om de vakbondsbasis voor te bereiden op een algemene staking, of een reeks van algemene stakingen, om een harde besparingsregering van antwoord te dienen. Wij staan voor het behoud van het brugpensioen, tegen de “40 jaar werken” voor een volwaardig pensioen – welke jongere komt daar nog aan? Voor een arbeidsduurvermindering, met behoud van loon, om jongeren aan het werk te krijgen, in degelijke contracten en aan een minimumloon van 1500 euro netto.
Stop de wildgroei aan nepcontracten! Stop de lage lonen!
De nationale vakbondsleiders dienen de illusie te laten varen dat het mogelijk is om binnen dit systeem, het kapitalisme, onze levensstandaard te vrijwaren. Wij pleiten voor de nationalisatie van de financiële sector – onder controle van de werknemers, consumenten en vertegenwoordigers van een arbeidersregering – om een financiële en economische ineenstorting te vermijden. Nationaliseer bedrijven die massale ontslagen aankondigen onder arbeiderscontrole! Voor een sterke mobilisatie, desnoods via bredere comités in de bedrijven, scholen en wijken, om een krachtsverhouding tegen de ontslagen en besparingen op te bouwen. Voor het bezetten en nationaliseren van bedrijven die ons de crisis willen doen betalen.
Voor een nieuwe massale arbeiderspartij, los van de PS en de SP.a die voor de bazen de besparingen willen doorvoeren. Als werkenden en jongeren kunnen we door massale actie onze macht tonen. We zullen ook “echte democratie” moeten vestigen. Dit is, volgens ons, enkel mogelijk in de strijd voor een andere, socialistische maatschappij, door de enorme rijkdommen in publiek bezit te brengen onder de controle van massale vergaderingen en verkozen comités van de werkende klasse en de jeugd.