Artikel door Baptiste (Waver) uit het december/januari nummer van ‘De Linkse Socialist’. Dit artikel werd geschreven voor de definitieve begrotingsvoorstellen bekend waren. We zullen de komende dagen terugkomen op de concrete voorstellen van de regering-in-wording.
In 2012 moet 11,3 miljard euro worden bespaard door de federale regering. Nooit voorheen werd in de Belgische geschiedenis op zo’n korte termijn een besparingsoperatie van die omvang doorgevoerd. Na decennia van neoliberalisme zijn alle reserves verdwenen en valt niets meer te rapen bij de gewone gezinnen.
Voor wie bij Kraft Food, ArcelorMittal of NextPharma werkte, ziet de toekomst er nog slechter uit. Onze politici zijn er nochtans allemaal van overtuigd dat wij zullen moeten betalen om de winsten van de financiële elite te vrijwaren en om op te draaien voor de collectivisering van de bankverliezen sinds 2008.
Bij het ter perse gaan zijn de exacte maatregelen van de regering in wording nog niet bekend, maar de grote lijnen zijn gekend. Het gaat om besparingen in de administratie en de openbare diensten, het niet vervangen van ambtenaren die op pensioen gaan, aanvallen op de werkloosheidsuitkeringen en de brugpensioenen. Langs de andere kant moeten enkele symbolische maatregelen zoals een beperkte vermogensbelasting de illusie wekken dat iedereen een bijdrage zal leveren. Met de nationale vakbondsbetoging van 2 december wordt een goede aanzet gegeven om het verzet tegen de besparingen te organiseren. De vakbonden brengen daarbij enkele centrale eisen naar voor. We stellen er daar enkele van voor.
Het behoud van de automatische indexering van de lonen en sociale uitkeringen
Het idee dat de index, de aanpassing van de lonen aan de stijgende prijzen, de concurrentiepositie ondermijnt en leidt tot inflatie is een ideologisch geïnspireerde leugen. Met dit argument willen de kapitalisten hun deel van de taart verdedigen en uitbreiden.
De index is al ondermijnd (door de wijze waarop de korf van producten in de index is samengesteld, maar ook door de vertraging waarmee de lonen worden aangepast), maar zelfs deze maatregel die enkel zorgt voor een behoud van de bestaande koopkracht gaat voor werkgevers, liberalen en de EU te ver.
Ondanks de index zijn de winsten van de grote bedrijven het afgelopen jaar opnieuw toegenomen. Maar blijkbaar vinden ze dat niet genoeg? Het behoud van de index is een belangrijke eis, maar we moeten opletten dat dit niet als pasmunt wordt gebruikt voor nieuwe cadeaus aan het patronaat terwijl wij met het behoud van de index ‘krijgen’ wat we al hadden.
Behoud van het brugpensioen en de werkloosheidsuitkeringen
Terwijl jongeren geen werk vinden, wordt gezegd dat ouderen langer moeten werken. Dat is totaal onlogisch. Het ontneemt de jongeren de mogelijkheid om hun toekomst uit te bouwen. Het klopt niet dat we nu eenmaal langer moeten werken omdat we langer leven, in de periode dat we werken, produceren we veel meer dan enkele decennia geleden. Willen ze dan dat we werken tot we erbij neervallen?
De aanvallen op de werkloosheidsuitkeringen raken eens te meer de zwaksten eerst. Het is in dit systeem gemakkelijker om een werkloze aan te pakken dan om Electrabel nucleaire taksen te laten betalen. In de plaats van de werklozen aan te pakken, moet de werkloosheid worden aangepakt. Dat kan door het beschikbare werk te verdelen: een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.
Bedrijven die overgaan tot collectieve afdankingen, kunnen genationaliseerd worden onder arbeiderscontrole. Zo’n nationalisatie moet niet dienen om de verliezen te collectiviseren en de winsten vervolgens te privatiseren. Een genationaliseerd bedrijf moet voor tewerkstelling en sociaal nuttige productie zorgen.
Rechtvaardige belastingen
De bonden stellen terecht vast dat ondernemingen vandaag gemiddeld nog slechts 11,8% vennootschapsbelasting betalen in plaats van het wettelijke tarief van 33%. De fiscale cadeaupolitiek levert de bedrijven jaarlijks miljarden euro’s op waardoor gewone gezinnen vandaag meer aan de gemeenschap bijdragen dan de bedrijven.
De notionele intrestaftrek zorgt er vooral voor dat de grootste bedrijven in ons land massaal belastingen kunnen ontduiken. Het argument dat dit jobs zou opleveren, werd al helemaal doorprikt met de aangekondigde afdankingen bij ArcelorMittal en NextPharma.
We zijn het er uiteraard mee eens dat de fiscale gunstmaatregelen moeten worden aangepakt. Maar het is een illusie te denken dat het patronaat geen uitwegen zal zoeken om geen belastingen te moeten betalen. Zowel de legale als de illegale belastingsontduiking vieren hoogtij.
Als we echte democratische controle willen op de inkomsten van de grote bedrijven, dan zullen we de sleutelsectoren van de economie in publieke handen moeten nemen. Het zou meteen ook toelaten om deze sectoren (zoals energie of de financiële sector) af te stemmen op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
Actieplan nodig!
In de aanloop naar de betoging van 2 december stelden vakbondsleiders dat er gemakkelijk 11 miljard euro kan worden gevonden door de strijd tegen de fiscale fraude te voeren, de fiscale cadeaus te stoppen en de financiële inkomsten te belasten. Om dat te realiseren, zal het niet volstaan om eenmalige betogingen te houden. We zullen voet bij stuk moeten houden.
Nico Cué, de voorzitter van de Waalse en Brusselse metaalcentrale van het ABVV, stelde terecht: “Als de voorgestelde begrotingsmaatregelen onevenwichtig zijn, en we denken dat dit effectief het geval zal zijn, dan moeten we naar een algemene staking gaan. Op het volgende federale comité van het ABVV op 6 december zullen we met de metallo’s van Wallonië en Brussel een actieplan voorstellen met een algemene 24-urenstaking in januari. De strijd zal hard en lang zijn. We stellen daarom voor om in opgaande lijn te gaan met een 48-urenstaking in april en een 72-urenstaking in juni. Dat betekent dat we een harde confrontatie aangaan met de regering die wellicht zal worden geleid door Elio Di Rupo.”
Er is nood aan een democratisch actieplan waarbij de informatie- en mobilisatiecampagne op iedere werkvloer kan worden gevoerd en dit op basis van een anticrisisprogramma dat vertrekt van de noden van de meerderheid van de bevolking. Op die basis is het mogelijk om het verzet tegen de besparingen van de komende regering te laten escaleren.