Maak van 8 maart een actiedag tegen alle vormen van onderdrukking

In de aanloop naar 8 maart, de internationale dag voor de rechten van vrouwen en genderminderheden, moet deze datum een centraal moment worden voor mobilisatie tegen alle vormen van onderdrukking. Het is niet alleen een dag om strijd uit het verleden te eren, maar ook een cruciale kans om terrein te heroveren in een mondiale context die wordt gekenmerkt door een opgang van extreemrechts en reactionaire schreeuwers. 

door Ophélie (Brussel)

Het succes van politieke figuren als Trump illustreert de doeltreffendheid van het verzet tegen wat ze ‘woke’ noemen. Dit offensief tegen progressieve ideeën over gender, racisme en seksualiteit vindt een zorgwekkende weerklank bij een deel van het electoraat, aangewakkerd door populistische retoriek en medeplichtige media. In het licht van deze regressie is mobilisatie belangrijker dan ooit.

Het voorbeeld van Gisèle Pélicot, die onvermoeibaar heeft gestreden tegen seksueel geweld en de dubbelzinnigheden van het rechtssysteem, inspireert ons om door te zetten. Haar moed benadrukt een overweldigende realiteit: justitie brengt slachtoffers van verkrachting vaak een tweede trauma toe. De procedures zijn lang, vernederend en nauwelijks toegankelijk voor mensen die noch de financiële middelen, noch de benodigde emotionele steun hebben. De “bijkomende slachtofferschade” – het proces waarbij het slachtoffer beschuldigd wordt en gedwongen wordt haar eigen trauma te rechtvaardigen – is een plaag die bestreden moet worden. 

Wat aan de kaak gesteld moet worden is de onrechtvaardigheid van een systeem dat liever “ideale slachtoffers” erkent, zij die voldoen aan stereotypen van duidelijk lijden. Slachtoffers die durven te praten over hun innerlijke pijn of die niet in deze hokjes passen, worden vaak weggewuifd of genegeerd. Deze willekeurige selectie bij de erkenning van geweld is niet alleen een aanval op de waardigheid van de slachtoffers, maar ook een bewijs van de structurele vooroordelen van een systeem dat weigert zichzelf in vraag te stellen. De strijd tegen seksueel geweld en de behandeling van slachtoffers is geen strijd die alleen gevoerd moet worden.

In deze onrustige tijden is de strijd voor erkenning en respect voor de stem van slachtoffers nog lang niet gestreden. Recente bewegingen zoals #MeToo hebben de kracht van solidariteit en collectieve actie laten zien. De vijandige reacties op deze vooruitgang, vooral van extreemrechts, laten echter zien dat we waakzaam moeten blijven.

Het is tijd om een eind te maken aan de vicieuze cirkel van victim-blaming en geweld: zowel in de samenleving, als in de rechtszaal, als in gemeenschappen en gezinnen. We eisen meer middelen voor de begeleiding van slachtoffers van seksueel geweld en voor preventie. Zo komen we op voor massale publieke investeringen in vluchthuizen, zorgcentra na seksueel geweld en meldpunten om elk slachtoffer te ondersteunen.

8 maart is een moment om onze kracht en vastberadenheid te tonen. Het gaat om meer dan één dag: het gaat om een voortdurende inzet om onze samenleving te veranderen. Door onze stemmen en acties te verenigen, kunnen we de strijd aangaan met de opkomst van reactionaire ideeën en de basis leggen voor een samenleving die vrij is van uitbuiting en onderdrukking.