NL Socialisme

Tag: zorgsector

  • Traditionele politiekers van alle niveaus maken er een potje van

    Gezondheidscrisis maakt geen einde aan politieke crisis

    Sophie Wilmès. Foto: Wikimedia Commons

    Artikel door Stéphane Delcros uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    “In het Sint-Pieters ziekenhuis groeten ze premier Wilmès niet, maar zouden ze haar uiteraard verzorgen als dit nodig is. De federale regering daarentegen groet het zorgpersoneel, maar zorgt niet voor dat personeel.” Dit bericht ging rond op sociale media. Zowel de federale overheid als die van de gewesten en de gemeenschappen zijn schuldig aan nalatigheid tegenover de noden voor en tijdens de gezondheidscrisis. Geen enkel bestuursniveau nam de nodige maatregelen.

    Minister Marie-Christine Marghem reageerde op de ontvangst van het personeel van het Sint-Pieters ziekenhuis door het zorgpersoneel af te doen als “verwende kinderen.” Haar liberale partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez, nochtans een provocateur bij uitstek, zag zich verplicht om Marghem publiekelijk op de vingers te tikken. Minister De Block besefte dat het beter was om haar provocatieve KB’s op te schorten. Sommigen begrijpen sneller dan anderen dat ze zich op glad ijs begeven en dat de huidige situatie explosief is.

    Niet de schuld van de institutionele complexiteit

    Toegegeven, de processen van regionalisering en communautarisering die sinds de jaren 1970 door opeenvolgende staatshervormingen zijn opgezet, helpen niet. De kakofonie van soms verschillende analyses en aankondigingen van verschillende machtsniveaus helpt niet om de problemen op te lossen. Een crisis als deze heeft een grootschalig collectief antwoord nodig. Dat kwam er niet, overigens ook niet in landen met een eenvoudiger staatsstructuur. Het probleem is niet zozeer op welk niveau het kapitalisme wordt beheerd, maar wel het kapitalisme zelf.

    Geen enkele bevoegde minister en geen enkele regering kwam met een moedig beleid dat aangepast was aan de inzet. Elk van hen heeft de hete aardappel doorgestuurd met het argument dat hij of zij niet over deze of gene bevoegdheid beschikte. Dat is niet verwonderlijk en het was zelfs een van de doelstellingen van de opeenvolgende staatshervormingen: onduidelijkheid creëren over wie nu juist verantwoordelijk is voor het asociaal beleid. Al deze niveaus hebben bevoegdheden waarmee ze iets hadden kunnen doen, zelfs indien het beperkt was.

    Er zijn uiteraard wel maatregelen genomen: financiële steun om bedrijven in moeilijkheden te helpen en om garanties te geven aan de banken. Daarvoor is er geen wachtlijst en gaat alles vlotjes. Maar hoe zit het ondertussen met de gratis mondmaskers voor iedereen? Waar blijven de tests voor iedereen? Waar blijven de maatregelen om de arbeidsduur collectief te verminderen zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen? Waarom kwam er geen uitkering aan 100% van het loon voor tijdelijk en economisch werklozen? Waarom kwam er geen verhoging van de lage lonen en pensioenen? Als het gaat om maatregelen die nodig zijn voor de gezondheid en de bescherming van de werkenden en hun gezinnen, dan kan er zo goed als niets. De maat is vol!

    Neoliberale dogma’s doorbreken

    Het gevoerde beleid is geen institutionele kwestie. Het probleem is niet of deze of gene partij op een bepaald machtsniveau in de regering zit of niet. Het probleem situeert zich bij de neoliberale dogma’s die aan de basis van de traditionele politiek liggen. Deze dogma’s bepalen hoe de samenleving wordt georganiseerd op basis van winstbejag, wat uiteindelijk slechts een zeer kleine minderheid van de bevolking ten goede komt.

    Alle gevestigde partijen nemen deel of hebben recent deel genomen aan één of andere regering, ze hebben dus allemaal hun aandeel in de verantwoordelijkheid voor het falende beleid. Door de volmachten voor de federale minderheidsregering te steunen, hebben de meeste oppositiepartijen opnieuw aangetoond dat ze niet bereid zijn om op te komen voor een ander soort beleid. Ze zitten allemaal vast in hun oude neoliberale receptenboeken.

    Het zijn niet de zorgwerkers of andere boze werkenden die ‘verwende kinderen’ zijn. Die term doet eerder denken aan de grote aandeelhouders die schaamteloos hun regels opleggen aan de regeringen. Er is echter een groot potentieel om daar verandering in te brengen.

    Het economisch beleid moet gericht zijn op de behoeften van de meerderheid van de bevolking. De middelen hiertoe bestaan, maar het vereist het doorbreken van de huidige politiek die de middelen afleidt naar overvolle bankrekeningen van een handvol superrijken. Er is een ander soort beleid nodig: een regering die de belangen van ons allen verdedigt, die zichzelf de middelen geeft om dat te doen en wiens acties door ons allen worden gecontroleerd. Degenen die de wereld doen draaien, moeten beslissen. Het is naar een dergelijk doel dat we de woede moeten kanaliseren. Een eerste stap daartoe is een grote mobilisatie naar de grote zorgbetoging na de zomer.

  • Meer poen voor zorg!

    Al jaren klaagt het personeel van de volledige zorgsector over de werkomstandigheden. Met onderbezetting, lage lonen, stijgende werkdruk, steeds meer autoritair management … zijn de problemen in de sector bijzonder groot. Dit is een sector die weet dat het besparingsbeleid dramatische gevolgen heeft voor de kwaliteit van de zorg. Bij het begin van de regering-Michel kwamen nogmaals verregaande besparingen op de reeds zwaar getroffen zorgsector. Tegenover de talrijke werkonderbrekingen, stakingen en betogingen bleef het establishment minachtend onverschillig.

    door Karim, delegee ACOD-Brugmann en lid van ‘De Zorg in Actie’, uit het maandblad ‘De Linkse Socialist’. Neem een abonnement op onze krant!

    Zorgpersoneel is uitgeput

    De Covid-19 pandemie legt de nalatigheid van de overheden in de zorgsector bloot. De besparingen van de afgelopen jaren en het feit dat niet geluisterd werd naar de bekommernissen in de sector, maakten de gevolgen van de pandemie erger.

    Het zorgpersoneel zet zich enorm in. Er was een nooit eerder geziene toestroom. Het uitgeputte en onderbezette zorgpersoneel moest bijzonder ernstige en complexe situaties beheren. De woonzorgcentra werden grotendeels aan hun lot overgelaten zonder apparatuur, opleiding en wekenlang zonder tests. Dit heeft geleid tot doden onder de bewoners en het personeel.

    Technisch gezien was het mogelijk om iedereen in de beste omstandigheden te verzorgen. Maar dan hadden de overheden moeten luisteren naar de eisen die het zorgpersoneel al jaren verdedigt. Dat gebeurde niet en vervolgens moest datzelfde personeel opdraaien voor de gevolgen van een totaal gebrek aan voorbereiding door de overheden.

    Regering moet terugkomen op aanval op zorgpersoneel

    Alsof de regering het nodig vond om nog wat extra zout in de wonde te strooien, kwam minister De Block met twee Koninklijke Besluiten in het kader van de volmachten. Het eerste ging over de opeising van verplegend personeel, het tweede over het delegeren van bepaalde verpleeghandelingen aan personeel dat daar niet voor opgeleid is. Het doel was om het personeelstekort op te vangen als voorbereiding op een tweede besmettingsgolf. Deze voorbereiding gebeurde door de arm van het zorgpersoneel om te wringen. Na weken van buitengewone inzet, werd dit terecht als een belediging en een vernedering ervaren.

    De opvallende actie van het personeel van het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel bij een bezoek van premier Wilmès, in combinatie met stakingsaanzeggingen, maakte dat de regering moest terugkrabbelen. De toepassing van de twee KB’s is opgeschort. Dat is een eerste overwinning, maar de strijd stopt daar niet bij. Wie dacht dat het ongenoegen bij het personeel beperkt was tot die KB’s vergist zich.

    Het verzet opbouwen

    Voor alle werkenden in de eerste lijn en al wie al jaren getroffen wordt door het asociale beleid, is het van cruciaal belang om vertrouwen in onze collectieve kracht te winnen. Het is mogelijk om overwinningen te boeken.

    De strijd voor meer publieke middelen voor gezondheidszorg en voor de sociale zekerheid, is bijzonder belangrijk. We moeten in actie gaan om op dit terrein overwinningen af te dwingen. Daartoe moeten we ons zo breed mogelijk mobiliseren, om talrijk te betogen en waar mogelijk stakingen te organiseren. Gezondheid belangt ons allen aan, zowel het personeel in de sector als de bevolking in het algemeen.

    Laten we bouwen aan een sterke beweging die opkomt voor meer middelen voor de zorg, betere arbeidsvoorwaarden en degelijke gezondheidszorg voor iedereen! We kunnen overwinningen bekomen als we ons organiseren. Mobiliseer mee naar de grote zorgbetoging van de actiegroep ‘De Zorg in Actie’ (La Santé en Lutte). Als het dan mogelijk en verantwoord is om te betogen, zien we elkaar op 13 september in Brussel!

  • ‘De zorg heeft tanden’: actie in Luik. Nieuw protest op 14 juni

    Dinsdag voerde de socialistische vakbond SETCa van het ziekenhuis CHC in Luik actie. Enkele tientallen mensen, vooral personeelsleden, namen hieraan deel.

    De actie was gericht op eisen als meer personeel, betere lonen, garantie van beschermingsmateriaal voor iedereen, meer tijd voor de patiënten, minder stress voor het personeel … Kortom: “Zin geven aan deze zinvolle beroepen.” De actie was belangrijk om de campagne rond deze eisen op te bouwen.

    Enkele leden van LSP waren aanwezig op de actie. We hadden het onder meer over het belang van de grote zorgbetoging op initiatief van de actiegroep ‘De Zorg in Actie’.

    Op 14 juni zal ‘De Zorg in Actie’ voor het kabinet van minister De Block actie voeren onder de slogan ‘We keren hen de rug toe’. Dat gebeurt met volgende eisen:

    • Omdat Maggie de Block dacht dat ze ons kon opvorderen als pionnen, laten we haar de rug toekeren.
    • Omdat Sophie Wilmès durft te zeggen dat ze luistert naar en begrip heeft voor het lijden van de verzorgers nadat ze het gezondheidsbudget met 900 miljoen euro heeft verlaagd, moeten we haar de rug toekeren.
    • Omdat de staat onze ouderen in onmenselijke omstandigheden heeft laten sterven, moeten we hem de rug toekeren.
    • Omdat we kwaad zijn over het beheer van deze crisis en het systematisch in gevaar brengen van eerstelijnswerkers, moeten we hen de rug toekeren.
    • Omdat ze ons hebben laten zorgen zonder materiaal, zonder maskers en zonder voldoende personeel, laten we hen de rug toekeren.
    • Omdat de overheid de risico’s geminimaliseerd heeft,om de beschermende middelen te kunnen rantsoeneren, laten we hen de rug toekeren.
    • Omdat ze de economie zo lang mogelijk hebben laten draaien, met gevaar voor onze levens, moeten we hen de rug toekeren.
    • Omdat we geen winst maken of besparen op ziekte, moeten we de vermakting de rug toekeren!
    • Omdat de sociale zekerheid geen variabele is die zomaar kan aangepast worden, moeten we het bezuinigingsbeleid de rug toekeren!
    • Omdat onze leiders ons met minachting behandelen, laten we ons verenigen en hen de rug toekeren.

     

    Het evenement vind je hier: https://www.facebook.com/events/190436105515353/

     

    Foto’s van de actie in Luik:

  • Zorgpersoneel spreekt

    Foto: Jean-Marie Versyp

    De zorgsector ligt al jarenlang onder vuur. Het besparingsbeleid maakte het werken in de sector moeilijker en zwaarder. Dat heeft onvermijdelijk gevolgen op de dienstverlening. Het zorgpersoneel kwam al meermaals in actie. Dit zal opnieuw nodig zijn om meer publieke middelen voor zorg af te dwingen. Hieronder laten we een verpleegster uit een ziekenhuis en een verpleegkundige uit een woonzorgcentrum aan het woord.

    Verpleegster in een ziekenhuis: “We moeten die solidariteit en het ongenoegen op de werkvloer organiseren in actie voor concrete verandering”

    “De gezondheidszorg is een sector die al jaren lijdt onder de kapitalistische logica. Een systematische onderinvestering zorgt dat een deel van de inkomsten uit de zakken van de patiënten moet komen en veroorzaakt een uitholling van loon- en arbeidsvoorwaarden.

    “Een crisis, zoals de coronacrisis nu, maakt de problemen, zoals het personeelstekort in de sector extra duidelijk. Men vertrekt vanuit het idee om zo min mogelijk kosten te maken in plaats van te vertrekken vanuit de noden. Op dit moment is er een dringende nood aan een verlaging van de werkdruk. Op mijn afdeling werkt niet de helft van het personeel voltijds, het werk is te zwaar en de uren te flexibel voor een evenwicht tussen werk en privéleven. Dat in combinatie met te lage lonen schrikt jonge mensen af om in de sector te stappen.

    “Wij willen arbeidsduurvermindering met behoud van loon en evenredige aanwervingen, wij willen een minimumloon van 14 euro per uur als basis. Maar daar mag het niet bij stoppen, het wordt tijd dat we afstappen van het kapitalistische systeem. Als we gratis en degelijke gezondheidszorg  willen, zullen we moeten gaan naar een socialistisch systeem waarin vertrokken wordt vanuit de noden van de meerderheid van de bevolking. Daarom ben ik actief lid van de LSP.”

     

    Verpleegkundige in een woonzorgcentrum: “Er is al jaren een groot ongenoegen over het gebrek aan middelen en de werkdruk”

    “Zes weken na het begin van de quarantaine zijn alle bewoners en personeelsleden in het woonzorgcentrum waar ik werk getest. Ondertussen waren tien bewoners overleden en zijn er nog zeven andere besmet. We kregen hulp van vrijwilligers van het Rode Kruis, thuishulp en van ambulanciers. Het leger werd ingezet om een ‘coronavleugel’ in te richten voor 16 bewoners.

    “Meer dan de helft van de dodelijke slachtoffers van het virus in België zijn overleden in woonzorgcentra. Toch duurde het vier weken in de quarantaine vooraleer Vlaams minister Wouter Beke besefte, dat de sector van de woonzorgcentra niet kon beschermd worden tegen corona zonder tests, beschermingsmateriaal en zonder het personeel op te leiden, zoals dit wel werd gedaan in de ziekenhuizen.”

    “Vorig jaar werden in Vlaanderen 81.000 mensen opgevangen in 818 zorgcentra. Sinds 2016 is dit een Vlaamse bevoegdheid. Er was sindsdien een toename met 5000 bewoners. De nadruk kwam meer op het commerciële te liggen: het aantal woonzorgcentra in de profit-sector steeg met 40 tot 170. De persoonlijke bijdrage van bewoners steeg in dezelfde periode met 4,5 euro per dag tot gemiddeld 59,05 euro per dag, waarbij het dagbedrag varieert tussen 42 en 70 euro per dag.”

    “In de woonzorgcentra is er al jaren een groot ongenoegen onder bewoners en personeelsleden over het gebrek aan middelen en de werkdruk. Dit leidt onvermijdelijk tot onvoldoende zorg. De bewoners zijn steeds ouder en hulpbehoevender op het moment dat ze in een zorgcentrum gaan wonen. Dit fenomeen is al jarenlang bekend, maar de opleiding van het personeel wordt veel te traag aangepast om aan de grotere zorgbehoeften te voldoen.”

    “Voor de verkiezingen berekende de Ouderenraad dat tussen nu en 2025 14.700 bedden uit de woonzorgcentra moesten omgevormd worden tot zorgbedden en dat er 3600 plaatsen in de woonzorgcentra moesten bijkomen. Dit kost 255 miljoen euro. De regering-Jambon zal dit nooit willen financieren. Het betekent dat de sector nog meer in handen van commerciële bedrijven zal terechtkomen.”

    “Het is enkel door de witte woede te organiseren en door op straat te komen dat we onze gerechtvaardigde eisen kunnen laten horen. Dat is ook de enige manier om duidelijk te maken dat een menselijke zorg voor oudere mensen niet gegarandeerd kan worden in dit rotte systeem.”

  • Na het applaus, de messen in de rug, de uitputting … de eerste overwinning!

    Actie aan het Sint-Pietersziekenhuis tijdens het bezoek van Wilmès. Foto: Collectief Krasnyi

    Collega’s met al wat jaren op de teller voelden het instinctief aan: na het applaus zouden de figuurlijke messen in de rug volgen. En dat ging sneller dan verwacht! De politici die applaudisseerden voor ‘de redders van het vaderland’ zijn dezelfden die verantwoordelijk zijn voor de jarenlange besparingen én verwaarlozing van de zorgsector.

    Artikel door een vakbondsafgevaardigde uit de sector – Lees ook een eerder interview op deze site

    Al snel zorgden Beke, het Gents stadsbestuur en uiteraard Maggie De Block voor de figuurlijke messen die de zorgsector nog verder ondergraven én provoceren.

    Ongelukje in Gent?

    Het plan voor het gelijktrekken van de arbeidsvoorwaarden van statutairen en contractuelen in de Gentse stadsdiensten met als ‘ongelukkig gevolg’ de inlevering van honderden euro’s vakantiegeld voor de mensen in de OCMW-rusthuizen, kan nog met héél veel goede wil als ‘accident de parcours’ uitgelegd worden. De vakbonden lieten echter een heel ander geluid horen en stelden dat hun arm omgewrongen werd om tot een ‘akkoord’ te komen. De timing in volle coronacrisis was op zijn minst barslecht te noemen. De grote publieke verontwaardiging deed het stadsbestuur echter (tijdelijk?) op zijn stappen terugkomen.

    Beke

    De Vlaamse regering met minister Beke wou flexibele en onzekere contracten toelaten in de woonzorgcentra onder het mom van het aanpakken van het personeelstekort. Concreet ging het over verhuren van personeel via externe bedrijven aan de woonzorgcentra. Dit lost echter het personeelstekort niet op en het brengt de huidige loon- en arbeidsvoorwaarden in gevaar.

    De KB’s van Maggie

    Maar de hoofdvogel kwam van Maggie De Block in de vorm van twee KB’s van de volmachtenregering. Het zorgpersoneel dat – ondanks het enorme geklungel van de overheden – de nodige opofferingen bracht en grote flexibiliteit aan de dag legde, werd met deze twee KB’s enorm geschoffeerd.

    De uitgesproken provocatie met een KB ter opvordering van zorgpersoneel (met boetes en gevangenisstraf) was nergens voor nodig aangezien er in alle gewesten een vrijwilligersleger (mensen met een zorgdiploma die niet meteen op de vloer staan zoals bijvoorbeeld uit het onderwijs) klaar staat om in te springen waar nodig. In Vlaanderen alleen gaat het over meer dan 5000 mensen van goede wil!

    Een tweede KB is een slag in het gezicht van elke verpleegkundige. Dit KB maakt het mogelijk voor niet-bevoegde gezondheidszorgbeoefenaars om verpleegkundige handelingen te stellen. Waarom zouden verpleegkundigen nog 3 à 4 jaar moeten studeren? Dit KB volgt de logica van de industrialisering van de zorg. Zorg wordt door de aanhoudende druk van rationalisering (besparingen vermomd als ‘efficiëntiewinsten’) opgevat als een serie van opeenvolgende zuivere technische handelingen zoals aan de lopende band. Het menselijke, sociale aspect, de warme zorg, wordt hierbij totaal vergeten. Dat beide KB’s beperkt waren in tijd (tot 31 december 2020) doet er eigenlijk niet toe. Dat deze KB’s enkel mochten gebruikt worden in uiterste nood … was buiten sommige werkgevers gerekend! Zo werden bijvoorbeeld laboranten in het Aalsterse ASZ gedwongen om B2 (*) handelingen te stellen. Twee personeelsleden die dit weigerden (wat hun recht is volgens het KB) werden op het matje geroepen door de directie.

    Mentale uitputting

    Dat de coronacrisis een zware mentale impact heeft op het welbevinden van het zorgpersoneel hoeft geen betoog. De resultaten van de tweede barometer (begin mei) van het online platform De ZorgSamen (die door 3.298 zorgprofessionals ingevuld werd) spreken voor zich. Meer dan de helft van de bevraagden zegt dat ze onder hoge druk staan. Klachten over vermoeidheid, concentratiestoornissen, en zich niet kunnen ontspannen zijn nog altijd merkbaar hoger dan anders. Vier keer meer mensen voelen zich ongelukkig in vergelijking met de periode voor de coronacrisis. En weinig verrassend: bijna drie keer zoveel mensen als normaal denkt eraan uit het beroep te stappen.

    Uit een onderzoek van de Antwerpse universiteit waar 1.216 verpleegkundigen, zorgkundigen en verzorgenden bevraagd werden, bleek nog steeds een gebrek aan voldoende beschermingsmateriaal én basismateriaal voor verzorging van patiënten. “Het vertrouwen in de overheden staat bij de zorgverleners op een laag pitje: de helft heeft weinig vertrouwen in de aanpak van de crisis.” (De Standaard 9/5/20)

    Verschil tussen het noorden en het zuiden van het land?

    Opmerkelijk is dat het protest door vakbonden en beroepsorganisaties tegen o.a. de KB’s véél luider klonk langs Franstalige kant dan in Vlaanderen. De verontwaardiging onder zorgmedewerkers en vakbondsafgevaardigden in Vlaanderen was er echter niet minder om!

    In Vlaanderen, met een groot overwicht van het ACV als “huisvakbond” van de machtige katholieke zorgzuil, stellen de vakbondsapparaten zich veel voorzichtiger en discreter op. Kritieken vanuit de basis op die ‘ongemakkelijke stilte’ werden steevast beantwoord met “andere prioriteiten.” In tegenstelling tot ACV PULS – dat zich in stilzwijgen hulde tot grote ergernis van heel wat militanten – was BBTK verplicht om openlijker het protest tegen de twee KB’s te stellen. De Franstalige vleugel SETCa had immers een stakingsaanzegging ingediend voor alle federale gezondheidsdiensten in Wallonië en Brussel. En uiteraard was er ook de druk van de basis in Vlaanderen. Een kleiner apparaat valt gemakkelijker onder druk te zetten dan een groot.

    VRT NWS 18/05/’20: “Het KB schoot in het verkeerde keelgat in de zorgsector, ook in Vlaanderen, zegt Jan-Piet Bauwens van de socialistische vakbond BBTK in “De wereld vandaag” op Radio 1, want het was helemaal niet nodig: “Er is in Vlaanderen een reserve van 5.000 mensen, gepensioneerde verpleegkundigen en dokters waren bereid om opnieuw aan het werk te gaan. We waren niet in Italië.”

    De Standaard stelde het op 18/05 zo: “Ook aan Vlaamse kant was er wel wat protest, maar hier is dat grotendeels binnenskamers gebleven. Er was wel gemor omdat De Block op voorhand te weinig had overlegd met de vakbonden. Maar inhoudelijk bleven de bonden meer op de vlakte, omdat ze ervan overtuigd zijn dat dit KB in de praktijk nooit toegepast zal worden.”

    Wat is er nodig om een noodzakelijke omslag in de sector af te dwingen zodanig een fundamentele zorgcrisis – zoals bijvoorbeeld voorspeld door Voka reeds vóór corona – kan vermeden worden? Het zal niet enkel afhangen van ‘stevig onderhandelen over forse eisen.’ ACV Puls eist bijvoorbeeld “de onmiddellijke en volledige invoering van de nieuwe functieclassificatie en de nieuwe lonen voor alle medewerkers.” In normale précorona-omstandigheden zou dit in verschillende fases verlopen verdeeld over een ongedefinieerde lange periode.

    Om reële overwinningen te boeken zal er een krachtsverhouding zowel op de werkvloer als in de maatschappij moeten opgebouwd worden. Als we een massale witte woede wensen, zullen we dit doordacht en met het nodige geduld stap per stap op een organische manier moeten opbouwen tot een “witte tsunami.” En dit met een concreet perspectief via een actieplan dat zo breed mogelijk bediscussieerd wordt. De pré-corona modus operandi van sommige vakbonden bemoeilijkt dit aangezien de laatste jaren systematisch vingerknipacties gebruikt werden om de moeizame onderhandelingen 5 centimeter te laten opschuiven. En na die 5 centimeter kwam alles weer rotsvast te zitten zodat het afsluiten én uitvoeren van een sociaal akkoord veel weg heeft van een processie van Echternach. Het “gemeenschappelijk”(?) vakbondsfront is in de praktijk verworden tot een gevangenis van immobilisme en verlamt ééngemaakte massa-actie. Ondertussen boert de zorgsector verder achteruit …

    Het eerste schot voor de boeg: de ruggen gedraaid naar premier Wilmès

    De actie van het personeel van het Brussels Sint-Pietersziekenhuis bij het bezoek van premier Wilmès sloeg in als een bom in het hele land én erbuiten. Ongetwijfeld zal “de erehaag met ruggen” één van de iconische beelden van de witte woede worden. Sinds 2019 spelen de Brusselse ziekenhuizen hun rol als motor van de witte woede. Op één of andere manier bestaat er hierover een relatieve mediaboycot in Vlaanderen. Deze keer dus niet. De dag nadien op het werk werd er over niets anders gepraat en we kunnen gerust stellen dat deze serene maar sterke actie een signaal van hoop is voor alle werknemers in de zorg.

    Na verdere provocatie: de eerste overwinning!

    MR-minister Marghem besloot nog wat verder olie op het vuur te gieten en verweet de mensen in de zorg naar aanleiding van de actie in het Sint-Pietersziekenhuis ‘verwende kinderen te zijn die hun zin niet krijgen.’ Letterlijk: “[…] des actions ridicules, comme des enfants qui n’ont pas eu ce qu’ils voulaient.” Meer was er niet nodig om alle vakbonden langs Franstalige kant één na één een stakingsaanzegging te laten doen in de zorgsector. Amper twee dagen later deelde de minderheidsregering mee dat ze de 2 KB’s opschortten om ze in het weekend tijdens de “superkern” met de tien partijen die de volmachten van de regering steunen, in te trekken.

    Witte woede is coming …

    Een burgerinitiatief zoals De Zorg in Actie/ La Santé en Lutte kan helpen om alle belanghebbenden en hun organisaties, inclusief de werknemers van de andere (onderbetaalde) essentiële diensten, te verzamelen rond gemeenschappelijke doelstellingen. De oproep voor een Grote Betoging van/voor de Gezondheidszorg na de lockdown kan rekenen op groeiende interesse aan beide kanten van de taalgrens. Op het moment van dit schrijven staan er 12.100 mensen ingeschreven op het Facebookevent.

    Allen samen! Tous ensemble! Voor een kwalitatieve gezondheidszorg voor iedereen!

     

    (*) verpleegkundige handeling op medisch voorschrift

     

  • Keer het besparingsbeleid de rug toe!

    Foto: Collectif Krasnyi

    Het zorgpersoneel van het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis voerde afgelopen weekend een opmerkelijke actie. Tijdens het bezoek van premier Wilmès aan het ziekenhuis vormden ze een protesthaag waarbij ze hun rug toonden aan Wilmès. De beelden hiervan gingen de wereld rond. Het zorgpersoneel voert al langer actie voor meer middelen, meer collega’s en betere arbeidsvoorwaarden. De bestaande tekorten zijn door de huidige gezondheidscrisis enkel nog scherper in de verf gezet.

    Minister De Block herleidde het protest tot de twee KB’s die ze de voorbije weken opstelde. Met die Koninklijke Besluiten wordt het statuut van het personeel ondermijnd en wordt de mogelijkheid van opeising van personeel ingevoerd. Rond het opeisen van productielijnen voor medische apparatuur en beschermingsmateriaal, bleef de regering bijzonder stil. Dat was niet mogelijk. Maar personeel uit de zorg opeisen? Dat is blijkbaar geen probleem. Het ongenoegen over die KB’s is terecht groot, maar dacht de minister nu echt dat het ongenoegen zich daartoe beperkt?

    De actiegroep ‘La Santé en Lutte’ (De Zorg in Actie) stelde een maand geleden reeds dat het hardwerkende zorgpersoneel eerst alle aandacht aan de zorg zal geven, maar dat nadien de rekening gepresenteerd wordt. De jarenlange besparingspolitiek heeft de sector heel veel pijn gedaan: het personeel heeft het moeilijk en moet steeds flexibeler werken, de kwaliteit van de zorg lijdt onder het gebrek aan middelen en tot wat de oprukkende commercialisering leidt zien we in de woonzorgcentra. De huidige crisis heeft al die problemen nog uitvergroot.

    De steun voor het gevoerde corona-beleid neemt snel af. Het is belangrijk dat de arbeidersbeweging daar richting aan geeft met collectief protest en offensieve eisen. Veiligheid op het werk en bescherming van onze gezondheid zijn zaken waar de arbeidersbeweging altijd voor is opgekomen. We mogen het ongenoegen niet overlaten aan rechtse politici en al zeker niet aan extreemrechtse haatzaaiers. Dan krijgen we immers nog meer van hetzelfde besparingsbeleid dat ons zo slecht voorbereid liet op deze pandemie.

    Het zorgpersoneel heeft veel krediet opgebouwd door met een enorme inzet de zorgcrisis aan te pakken. De solidariteit onder de bevolking is erg groot. Laten we die solidariteit verder activeren door samen meer publieke middelen te eisen voor een zorgsector onder democratische controle van het personeel en de gemeenschap. Een eerste afspraak is de grote zorgbetoging die na de zomer gepland is. Neem aan die betoging deel om samen met strijdbaar zorgpersoneel het besparingsbeleid de rug toe te keren en ons te organiseren in de strijd voor een beleid dat vertrekt van de noden van de bevolking.

  • Na de quarantaine: grote betoging voor de zorg

    De huidige gezondheidsramp is niet uit de lucht komen vallen! In 2017 werd 900 miljoen euro bespaard op de zorgsector in ons land en 7 miljoen euro op ouderzorg, terwijl de sociale zekerheid 5,8 miljard euro per jaar verloor door fiscale cadeaus aan de grote bedrijven. Er is maar één conclusie mogelijk: besparingen zijn dodelijk.

    Artikel door Luna uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    In Brussel alleen betekende deze besparing een verlies van 200 tot 250 voltijdse equivalenten. Lage lonen, moeilijke en gespreide werkuren en een hoge werkdruk zijn de norm geworden in de zorgsector. Voor de pandemie was de job al onaantrekkelijk en waren er op alle gebieden tekorten. De voorbije jaren kwamen er op de werkvloer geen extra handen bij, er kwamen enkel meer managers. Nu komen we gemiddeld aan één verpleegkundige per 9,4 patiënten terwijl dit minder dan 8 zou moeten zijn. In ‘normale’ tijden was zorg steeds meer bandwerk.

    Covid-19 heeft alle zwaktes in het zorgsysteem aan de oppervlakte gebracht en heeft de al zware werkomstandigheden nog moeilijker gemaakt. Het tekort aan essentieel beschermingsmateriaal en tests brengen het personeel, hun familie en de rest van de patiënten in gevaar. Op dit ogenblik is officieel ongeveer 4% van het personeel besmet, maar de werkelijkheid is veel dramatischer.

    De regering kwam veel te laat met maatregelen die bovendien ontoereikend waren. Dit komt omdat de belangen van het personeel en de zorgsector niet centraal staan in het huidige beleid. De directies van ziekenhuizen beslisten om de ondernemingsraden en Comités voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) op te schorten, waardoor het personeel niet betrokken werd bij discussies over de bescherming op de werkvloer. Ondertussen werkt het zorgpersoneel soms shiften van 12 uur per dag. Er wordt zelfs gesproken over de mogelijkheid om mensen die symptomen hebben te laten werken of nog over de mogelijkheid om gebruikte mondmaskers opnieuw te steriliseren. Er wordt gesproken over het zorgpersoneel als ‘helden’, maar ze gaan gebukt onder een beleid dat jarenlang geen respect toonde en zelfs in volle crisis onvoldoende bescherming biedt. Dit is wat er gebeurt als gezondheidszorg een handelswaar wordt.

    In crisissituaties is er nood aan solidariteit. Die komt altijd van onderaf, van gewone mensen. Als deze gezondheidscrisis voorbij is, bevinden we ons nog steeds in de crisis van het kapitalisme. We weten het allemaal: ze zullen proberen om ons te laten betalen met mogelijk opnieuw besparingen.

    Alle rechten zijn door strijd afgedwongen. Op dit ogenblik is het moeilijk om actie te voeren in de zorgsector. Nu gaat alle aandacht terecht naar de zorg. Maar we moeten wel nadenken hoe we antwoorden op de vele tekorten en hoe we de brede sympathie voor het zorgpersoneel omzetten in een actieve strijd voor meer middelen. De actiegroep La Santé en Lutte (De Zorg in Actie) roept nu al op tot een grote zorgbetoging zodra de gezondheidssituatie dit toelaat, wellicht in september. Laten we ervoor zorgen dat deze betoging de eerste grote betoging wordt waarmee we onze eisen verdedigen.

    De bazen en hun politieke staf zullen ons zeggen dat dit niet het moment is om eisen te stellen, maar dat we net de broekriem moeten aanhalen. Er zal ons verteld worden dat we moeten wachten tot zowel de gezondheidscrisis als de economische crisis achter de rug liggen. We weten echter heel goed dat periodes van economische groei vooral gebruikt worden om de winsten te vergroten, niet om de werkenden te belonen. We moeten ons zo snel mogelijk organiseren met algemene vergaderingen op de werkvloer. Er is een offensief nodig rond de eis van meer middelen voor zorg, betere arbeids- en loonvoorwaarden voor het personeel en een gezondheidszorg die niet als handelswaar wordt gezien. Dat botst op het kapitalisme. Een ander systeem is nodig: een democratisch socialistische samenleving.

  • Meer publieke middelen voor openbare diensten en zorg: een noodzakelijke conclusie tijdens deze pandemie

    Opiniestuk van ACOD LRB Brussel

    Al meer dan twintig jaar stellen we het gebrek aan middelen voor de gezondheidszorg en alle openbare diensten aan de kaak. Deze pandemie heeft alleen maar duidelijk gemaakt wat wij, gezondheidswerkers, steeds hebben gezegd.

    Deze chronische situatie van personeelstekorten, verslechtering van de kwaliteit van de zorg, hogere tarieven, puur economisch beheer van onze zorginstellingen en de administratieve lasten van geautomatiseerde taken hebben onze werkomstandigheden en de kwaliteit van de dienstverlening alleen maar verslechterd. Maar bovenal heeft het voor velen van ons een diepgaand gevoel van betekenisverlies in ons werk gecreëerd.

    Hoewel we niet klaar waren (beleidsmakers, managers van instellingen en veldwerkers) om deze crisis het hoofd te bieden, hebben we in twee weken tijd al onze instellingen gereorganiseerd dankzij de wil en de ervaring van het personeel.

    Vandaag, na twee maanden intensief frontliniewerk, zijn we boos. Boos omdat de regering niet is ingegaan op de vitale behoeften van het personeel van de zorginstellingen (gebrek aan beschermende uitrusting, gebrek aan tests en gebrek aan sterke algemene preventiemaatregelen). Boos omdat de enige oplossing die de regering ons voorstelt voor het voortduren van de crisis een systeem is van het opvorderen van gezondheidspersoneel, opgelegd door de minister van Volksgezondheid Maggie De Block. Boos omdat het verpleegkundig beroep wordt ondergraven door toe te laten dat ander personeel in zorginstellingen verpleegkundige handelingen verricht. Boos omdat we geen “dank u voor de opoffering” van de overheid willen, maar wel financiële middelen, kwaliteit, voldoende beschermingsmiddelen en extra personeel, zodat we ons niet hoeven op te offeren.

    Voor ons moet de prioriteit van de overheid zijn om alle bestaande apparatuur en de bedrijven die in staat zijn om deze te produceren, onmiddellijk op te eisen. Vervolgens had de bevoegdheid om deze tests uit te voeren rechtstreeks moeten worden uitgebreid tot alle geaccrediteerde laboratoria, om de aanbevelingen van de WHO inzake massale tests bij zorgverleners en de bevolking te kunnen opvolgen. Dit zou de enige manier zijn geweest om voldoende testcapaciteit te bereiken om de omvang van de crisis radicaal te helpen verminderen. Dit is een ernstige fout van onze regering.

    Wat betreft de tekortkomingen van de regering op het gebied van preventie, is het vandaag duidelijk dat de keuze is gemaakt om de volledige economische activiteit in stand te houden toen de epidemie al veel slachtoffers maakte in Europa. We zien dat deze keuze wordt herhaald met de geplande maatregelen in de exit-strategie, waarbij de economie opnieuw voorrang krijgt op al het andere.

    Deze keuze leidt tot heel wat bekommernissen onder het zorgpersoneel. Er is niets voorzien om de activiteit in de gezondheidszorg te ondersteunen in geval van een tweede golf of zelfs derde golf. Het personeel in de frontlinie is moe en zal de gevolgen van een overhaaste en ondoordachte exit niet kunnen dragen.

    Sommige dingen moeten ook worden opgehelderd. Op dit moment worden ziekenhuispersoneel of personeel in sommige woonzorgcentra nog steeds niet systematisch getest en blijven ze, ondanks zichzelf, het virus overdragen. Het risico bestaat dat beschermende uitrusting (in beperkte hoeveelheden en vaak van slechte kwaliteit) en geneesmiddelen te allen tijde ontbreken. Laten we nooit vergeten wat er is gebeurd in de woonzorgcentra waar de maatregelen te laat kwamen, waar het gebrek aan materiaal nog belangrijker was (en verborgen werd door het management) en waar het personeel  dramatische situaties meemaakte (en nog steeds meemaakt).

    Wij vrezen dat deze regering haar beleid zal voortzetten zonder te luisteren naar het personeel op het terrein en zonder hun vertegenwoordigers te raadplegen. Achter de oproep om de “helden” van deze crisis te steunen, schept het falende beleid, dat eigenlijk zeer minachtend is voor de zwaarst getroffenen, de optimale voorwaarden voor een nieuwe catastrofale golf van Covid-19-besmettingen.

    De openbare diensten hebben opnieuw bewezen dat ze essentieel zijn voor het functioneren van onze samenleving. Als de samenleving “tot stilstand komt”, blijven we ons inzetten voor het welzijn van de hele bevolking. De sociale zekerheid heeft het tot nu toe mogelijk gemaakt om een grote sociale crisis te voorkomen zoals die in sommige andere landen. Het zijn deze twee pijlers, openbare diensten en sociale zekerheid, die we moeten versterken. Zoals iedereen zal hebben gemerkt, waren het noch de werkgeversfederaties, noch de banken die tijdens de pandemie levens hebben gered of het inkomen van de bevolking hebben gegarandeerd.

    We hebben dus dringend behoefte aan een massale publieke investering in de sociale zekerheid en de gezondheidszorg om de arbeidsomstandigheden te verbeteren en de zorg onder de best mogelijke omstandigheden te kunnen aanbieden. We hebben een herziening nodig van het personeelskader in de gezondheidszorg, de verkorting van de arbeidsduur zonder loonverlies en een humaan personeelsbeheer om de collega’s in de zorg in staat te stellen om het beroep gedurende heel hun loopbaan vol te houden, en ervoor te zorgen dat kwaliteitsvolle zorg weer een recht wordt voor iedereen, ongeacht sociale klasse of leeftijd.

    Tegen diegenen die met het argument van de economische crisis stellen dat er geen geld is, zeggen we dat het geld moet gezocht worden waar het zit: in belastingparadijzen, door banken en grote bedrijven te laten betalen. Zelfs het IMF (dat er niet van verdacht kan worden dat het aan de kant van de werkenden staat) doet aanbevelingen om de grote fortuinen en bedrijven te belasten om de economie te stimuleren en te profiteren van de crisis om over te schakelen naar groene economie. Voor één keer zijn we het bijna met ze eens.

    Voor ACOD LRB is het duidelijk dat als we ons laten doen, als we ons niet mobiliseren voor een andere samenleving, dat het dan morgen slechter zal zijn dan gisteren. We roepen nu al op om deel te nemen aan de grote zorgbetoging op initiatief van ‘La Santé en Lutte’ (De zorg in actie). Samen kunnen we een betere toekomst opbouwen!

  • “Vandaag gaat alle aandacht naar de zorg, daarna zullen we de rekening vereffenen”

    Affiche van La Santé en Lutte

    Interview met Karim Brikci, delegee in een Brussels ziekenhuis.

    De pandemie toont het belang van de zorgsector. Jarenlang al komt het personeel van die sector op straat voor meer collega’s en meer middelen. Vandaag wordt het zorgpersoneel als helden omschreven. Zal de waardering straks ook in investeringen vertaald worden? Of wordt het besparingsbeleid verdergezet? We spraken hiervoor met Karim Brikci, afgevaardigde van ACOD in het Brugmann-ziekenhuis in Brussel en erg betrokken bij het collectief ‘La Santé en Lutte’ (De zorg in actie).

    interview door Nicolas Croes

    Karim, het zorgpersoneel komt al lang op straat om meer middelen te eisen. Het is vanuit die strijd dat ‘La Santé en Lutte’ is ontstaan. Kan je iets meer over dit initiatief vertellen?

    “Het is een collectief van actie, discussie en mobilisatie rond de gezondheidssector. Het ontstond na verschillende stakingsacties tussen maart en juni 2019 in de Brusselse ziekenhuizen. Al snel kwam toen de vraag naar een perspectief op langere termijn en naar samenwerking tussen collega’s en stakers van verschillende werkplekken. We waren het er allemaal over eens dat twee dagen staking niet zouden volstaan om onze eisen in te willigen. Er werd daarop een coördinatie opgezet van personeelsleden, militanten en afgevaardigden van verschillende vakbonden en collega’s die niet bij de vakbond betrokken zijn. Het geheel kreeg de naam ‘La Santé en Lutte’, de gezondheidszorg in actie.

    “Het specifieke aan dit actiecomité is dat het collega’s organiseert, los van hun vakbondslidmaatschap en hun werkplek. We voeren open discussies met verschillende beroepsverenigingen en vakbonden gericht op een mobilisatie van de volledige zorgsector. Het actiecomité is in Brussel ontstaan, maar er zijn ondertussen ook al groepen in Luik en Charleroi. Met het initiatief willen we het corporatisme doorbreken dat in de ziekenhuizen heerst met een strikt onderscheid tussen verschillende beroepscategorieën. We willen al het personeel, van het onderhoud tot de artsen, samenbrengen en organiseren in regelmatige democratische algemene vergaderingen.

    “Dit heeft ons in staat gesteld om gedurende meer dan zes maanden een aanhoudende mobilisatie te handhaven. Eind 2019 waren er nieuwe actiedagen in de publieke en de private sector, wat de noodzaak toont van een breed actieplan van de volledige zorgsector. Met de publieke en de private sector samen in actie komen is belangrijk, maar dat dringt helaas moeilijk door bij de vakbondsleidingen.”

    Centraal: Karim Brikci

    Ondertussen is de noodzaak van meer middelen voor iedereen dramatisch duidelijk geworden …

    “In de context van de Covid-19 pandemie is onze strijd enkel nog belangrijker geworden. Zonder in detail te treden, is de situatie in veel ziekenhuizen en woonzorgcentra ronduit catastrofaal. Het benadrukt wat we al jaren aanklagen en het toont de complete onbekwaamheid van de heersende klasse om deze situatie te beheren.

    “De autoriteiten volgen de marktlogica. Hierdoor was het onmogelijk om een eigen productie van beschermingsmiddelen op te zetten. Na een maand quarantaine ontbreekt het nog steeds aan materiaal en apparatuur! We hebben ofwel mondmaskers die van heel ver komen en waar we lang op moeten wachten, maskers van slechte kwaliteit ofwel maskers die door gewone mensen gemaakt zijn als reactie op het tekortschieten van de overheid. Veel mensen hebben opgeroepen tot het opeisen van productielijnen om de situatie aan te pakken. Maar de regering heeft daar met geen woord over gerept. Private bedrijven kregen lucratieve contracten, terwijl klinische laboratoria en andere structuren geen tests mochten maken! We moeten die nauwe samenwerking tussen de overheid en de winstbelangen van private bedrijven in vraag stellen. Dat is een fundamentele kwestie.

    “Het resultaat is dat al diegenen die een retoriek over een ‘oorlogssituatie’ voeren, tegelijk het personeel ongewapend naar het front sturen, soms zelfs zonder enige beschermende uitrusting. De gevolgen hiervan op de gezondheid van onze patiënten en de collega’s zijn onbeschrijfelijk. In zekere zin was het tekort aan tests in het voordeel van de overheden en de directies: als er voldoende tests waren, dan was duidelijk geweest dat heel veel collega’s besmet zijn en was het moeilijk geweest om de zorgsector overeind te houden. De directies hebben zich daar overigens niet veel van aangetrokken. Wekenlang werd ons gezegd dat mondmaskers niet nodig waren of weinig effect zouden hebben. De waarheid was dat er niet genoeg waren. Alle instructies die van bovenaf komen, vertrekken vanuit het tekort aan materiaal. We zien er nu de criminele gevolgen van.

    “Collega’s moesten zelfs ziek aan de slag blijven. Ze werden gepusht om te blijven werken. Dat was ook het geval in de woonzorgcentra waar sommige ouderen hierdoor besmet raakten. Voor de overheden gaat alles goed. Wilmès zegt dat iedereen de nodige zorg krijgt toegediend. Er werd zelfs even voorgesteld om bezoek opnieuw toe te laten in de woonzorgcentra. Zo’n maatregel kan pas als de veiligheid van het personeel gegarandeerd is en uiteraard ook als er voldoende personeel is. Veel collega’s zitten op hun tandvlees. En dan zouden we ook nog eens het bezoek moeten beheren? De traditionele politici zijn wereldvreemd en luisteren niet naar wat er op het terrein leeft. Naar ons wordt niet geluisterd, naar de bazen daarentegen…”

    Een aantal andere activiteiten worden momenteel heropgestart. Wat denk je daarvan?

    “Doe-het-zelfzaken en tuincentra gingen op 18 april terug open. Volgens Jeholet (MR) was dat om “de burgers een beetje te laten dromen.” Maar hoe wordt het personeel beschermd? Hoe worden de kinderen van dit personeel opgevangen? Het is een ondoordachte beslissing. Net als andere beslissingen, gaat ook deze niet gepaard met de nodige voorzorgsmaatregelen. De geruststellende woorden van de regering staan in schril contrast met de realiteit op het terrein.

    “Het is dan ook logisch dat de woede in de zorgsector verder toeneemt. Dat zien we in gesprekken met de collega’s, maar ook op sociale netwerken. Met ‘La Santé en Lutte’ zeggen we: vandaag gaat alle aandacht naar de zorg, daarna zullen we de rekening vereffenen. We zullen er alles aan doen opdat deze slogan zo snel mogelijk zijn volle betekenis krijgt.”

    Hoe heeft La Santé en Lutte zich aangepast aan de quarantaine?

    “We vroegen ons eerst af hoe we aanwezig konden zijn en kritiek geven op de situatie terwijl we tegelijk onze eisen bleven verdedigen. Onze Facebook-pagina speelde hierbij een grote rol. We lanceerden een campagne met spandoeken en affiches op ramen, balkons … Er is een indrukwekkend gevoel van solidariteit met de zorgsector. Dit mag niet beperkt blijven tot applaus, we moeten het vertalen in een strijd om de vermarkting van de zorg te stoppen.

    “We vroegen ons ook af hoe we de mobilisatie terug op gang kunnen brengen. Er was een betoging gepland op 29 maart, maar die werd uiteraard afgelast door de lockdown. We brachten het ordewoord van een betoging na het einde van de lockdown naar voren. We vragen de bevolking om daaraan deel te nemen, in het bijzonder ook de collega’s van andere essentiële sectoren zoals de afvalophalers, het supermarktpersoneel … De ‘helden’ zullen opeisen wat hen toekomt! Is het niet schandalig dat een schoonmaker in een ziekenhuis vandaag minder dan 14 euro per uur verdient?!

    “We willen een evenement dat voor iedereen openstaat. Daarom wordt het een betoging in het weekend. We zullen deze mobilisatie koppelen aan de kwestie van een actieplan met de vakbonden om meer middelen voor gezondheidszorg af te dwingen. Samen kunnen we winnen!”

     

  • Na de lockdown: grote betoging van en voor de gezondheidszorg

    • MEER handen
    • MEER loon
    • Voor een WARME, MENSELIJKE zorg, géén ‘zorgfabrieken’
    • Versterk onze Sociale Zekerheid!

    DAG X na opheffing lockdown

    Onze gezondheid is prioritair. Wij voorzien deze mobilisatie dus pas in een ‘genormaliseerde’ situatie.

    Deze betoging is een initiatief van o.a.:

    • de actiegroep/burgerbeweging ‘La Santé en Lutte’
    • Campagne ROSA
    • CGSP ACOD ALR LRB
    • CGSP ACOD – siamu dbdmh (ambulanciers brandweer)
    • Reeds duizenden hebben zich ingeschreven op het facebookevent (link helemaal onderaan)

    De impact van de globale coronacrisis op de organisatie van onze gezondheidszorg (en de samenleving) in de nabije toekomst is niet te onderschatten.

    Laat ons daarom de juiste lessen trekken en ons radicaal afwenden van de platgetreden paden in het verleden van besparingen, onderinvesteringen, commercialisering en versplintering van de zorg door o.a. opeenvolgende staatshervormingen. Die versplintering is pijnlijk duidelijk geworden in de communicatie (eerder kakafonie) van de verschillende overheden in de aanpak van de coronacrisis. Efficiëntie is iets helemaal anders …

    Onze gezondheidszorg dient niet ‘om de gaten in de begroting op te vullen.’ Waartoe dit leidt, ondervinden we nu des te harder: de zorgcrisis die zich reeds aan het ontwikkelen was, wordt door Covid-19 extra benadrukt.

    Laat ons voortaan vertrekken vanuit de reële behoeften van de bevolking en de volksgezondheid en niet vanuit de neoliberale geldlogica. Geld betekent niet alles als bijvoorbeeld rusthuizen veranderen in macabere sterfhuizen …

    Dat dergelijke verandering er niet automatisch zal komen, is zo klaar als een klontje.

    De beleidsverantwoordelijken zullen na een kortdurende rol van “redders van het vaderland” (?) even snel hun vroegere rol opnieuw opnemen: als “verantwoordelijke besparingspolitici.” Terwijl in 2019 Belgische bedrijven voor 172 miljard in belastingparadijzen parkeerden, moeten de gewone werknemers de buikriem aanhalen?

    Hiervoor is een “witte woede 2.0” nodig, niet enkel van de werknemers en directe betrokkenen in de zorg maar actief gesteund door iedereen die vroeg of laat op de diensten van de gezondheidszorg zal beroep doen.

    SAMEN sterk?

    Voorlopige, tentatieve datum: zondag 13 september (Dit hangt natuurlijk af van de evolutie van de pandemie en bijhorende maatregelen)

    ? Link naar Facebook evenement: https://www.facebook.com/events/531511984223006/

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping