Your cart is currently empty!
Tag: N-VA
-
Voormalige Waffen SS’er maakt indruk op Gents N-VA-gemeenteraadslid
Bijeenkomst nazicollaborateurs een “private aangelegenheid”?
Het Vlaams Legioen marcheert in Brussel voor vertrek naar het Oostfront met de Waffen-SS in de jaren 1940. Wellicht ook een privéaangelegenheid? Foto: Amsab Een medewerkster van het kabinet van minister-president Geert Bourgeois (N-VA) was naar eigen zeggen onder de indruk van een feest ter ere van Vlaamse Oostfrontstrijders. Dat zijn nazicollaborateurs die tijdens de Wereldoorlog bewust en vrijwillig dienst namen om samen met de nazi’s aan het oostelijk front te strijden. Vooral de toespraak van Oswald Van Ooteghem maakte volgens de medewerkster, het Gentse gemeenteraadslid Karlijn Deene, indruk.
Van Ooteghem vocht namens het Vlaams Legioen aan het Oostfront. Hij werd in 1949 veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar wegens collaboratie met de nazi’s, maar kwam in 1950 al vervroegd vrij. Zelf erkende hij na de oorlog dat het naziregime indruk op hem maakte. “Het principe van Ein Volk, Ein Reich sloot wonderwel aan bij ons ideaal van één groot rijk voor alle Nederlandstaligen,” stelde hij in een getuigenis. Hij ging in op de oproep van het VNV, een met de nazi’s collaborerende extreemrechtse partij, om naar het Oostfront te trekken. Van Ooteghem deed dit met het Vlaams Legioen dat deel uitmaakte van de Waffen-SS. Dat deze deelname aan het nazisme na de oorlog bestraft zou worden, wist Van Ooteghem. Hij dook een tijdje onder en maakte aanstalten om naar Argentinië te trekken, maar kwam uiteindelijk terug naar België waar hij veroordeeld werd.
Na de oorlog organiseerden voormalige nazicollaborateurs zich in verschillende organisaties. De meeste groepen van Oostfrontstrijders zijn al verdwenen, de leeftijd speelt immers een rol. De meest bekende organisatie was wellicht het Sint-Maartensfonds dat al sinds 2006 gestopt is. Voormalig minister Johan Sauwens moest in 2001 aftreden na een toespraak op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds. Op dezelfde bijeenkomst in 2001 was er nog een spreker die ondertussen wat meer naamsbekendheid gekregen heeft: Jan Jambon. De groep rond Van Ooteghem, Vriendenkring Sneyssens, hield op 10 december 2016 een laatste bijeenkomst.
Gents gemeenteraadslid Karlijn Deene (N-VA) nam er samen met haar grootvader aan deel. Ze schreef op sociale media dat er een “beklijvend moment” was toen “Oswald Van Ooteghem hulde bracht aan de gesneuvelde en overleden kameraden en voor hen de joelkaars aanstak.” Waar aanwezigheid op een bijeenkomst van nazicollaborateurs in 2001 nog een reden tot ontslag was, wordt de aanwezigheid van Deene nu geminimaliseerd. Zelf stelde ze dat de bijeenkomst slechts een hulde aan overleden mensen was. Dat het om collaborerende nazi’s ging, laat ze daarbij gemakshalve achterwege. De baas van Deene, minister-president Bourgeois, verklaarde: “Dit is een privéaangelegenheid. Ze vergezelde gewoon haar opa.” Dat haar opa blijkbaar actief was als nazi of toch alleszins na de oorlog sympathiseerde met diegenen die gecollaboreerd hadden, wordt gemakshalve achterwege gelaten.
Er kan niet betwist worden dat een bijeenkomst van nazicollaborateurs een politiek karakter heeft. Dat een politica die actief is als gemeenteraadslid en als tekstschrijver van de minster-president daarop aanwezig is, kan niet zomaar afgedaan worden als een ‘private’ kwestie. Het was een politieke bijeenkomst met een politiek inhoudelijk doel: het bijeenbrengen van mensen die met elkaar gemeen hebben dat ze in de oorlog de nazi’s steunden. Dat de aanwezigheid van Karlijn Deene aan zo’n activiteit niet meer heisa veroorzaakt, vinden wij opmerkelijk.
Lees ook ons archiefartikel: Collaboratie, extreemrechts en de N-VA
-
Volgens N-VA neemt koopkracht toe, cijfers tonen daling van reële lonen met -0,9%
Enkel in België en Griekenland nemen de reële lonen dit jaar af, België slechtste van de Europese klas
De regering klopt zichzelf graag op de borst: er komen jobs bij en de lonen stijgen. Dat is de officiële versie van het verhaal. De realiteit ziet er anders uit.Dalende werkloosheid?
Dat het aantal werklozen afneemt, klopt enkel indien de definitie van ‘werkloze’ wordt beperkt tot wie aan de voorwaarden voldoet om uitkeringsgerechtigd te zijn. Heel wat werklozen verloren hun recht op een uitkering en komen bij het OCMW terecht. Tal van werkenden zien zich onvrijwillig genoodzaakt tot deeltijdse arbeid en is eigenlijk ondertewerkgesteld.
De VDAB moet dit erkennen als het stelt dat de daling van het aantal niet-werkende werkzoekenden in Vlaanderen toe te schrijven is aan een daling van wat ‘werkzoekenden met een uitkeringsaanvraag’ wordt genoemd, in het bijzonder door de regels inzake de inschakelingsuitkering. Tegelijk is er een stijging van het aantal oudere werkzoekenden door strengere regels inzake brugpensioen.
Het aantal niet-werkende werkzoekenden nam in Vlaanderen op een jaar tijd met 9.159 eenheden af tot 220.920 of 7,3% van de beroepsbevolking (cijfers van de VDAB begin november).
Op nationaal vlak werden vorig jaar (in 2015) 29.155 mensen het slachtoffer van de beperking van de inschakelingsuitkering, 15.425 werklozen werden gesanctioneerd door de RVA en 19.517 werklozen werden tijdens hun wachttijd gesanctioneerd. (cijfers sociaal-economische barometer vanh et ABVV). Het aantal mensen met een leefloon is dan ook sterk gestegen: van 99.000 in 2013 tot 115.400 in 2015.
Meer mensen vallen dus uit de boot, het schrappen van werkloosheidsuitkeringen maakt dit erger. Het leidt enkel tot betere cijfers in de statistieken, maar daar kunnen mensen zonder werk niet van leven.
Stijgende lonen?
De Duitse Hans-Böckler-Stiftung kwam net deze week met een studie waaruit blijkt dat de reële lonen in de EU in 2015 gemiddeld met 1,4% stegen en voor dit jaar wordt een stijging van 1,7% voorzien. Slechts in twee landen stijgen de lonen minder snel dan de prijzen: Griekenland en België. Daar dalen de reële lonen dus. Uiteraard kan er gebruik gemaakt worden van absolute cijfers die een beperkte loonstijging aangeven, maar de reële lonen zijn wat wij uiteindelijk krijgen.
In 2014 stegen de Duitse lonen met 2,6% en dit jaar wordt 2,2% voorzien. In ons land echter is er een daling: de reële lonen namen in 2015 af met -0,5% en voor dit jaar wordt -0,9% voorzien. Dat is de grootste daling van de hele EU, in Griekenland wordt dit jaar -0,5% voorzien. De kracht van verandering is dat.
Het verschil wordt onder meer verklaard door de hogere inflatie in ons land, vooral een gevolg van stijgende belastingen en taksen, en de strikte controle op de lonen. In absolute termen nemen onze lonen toe: +0,1% vorig jaar en +0,7% dit jaar. Maar de inflatie (prijsstijgingen) ligt een pak hoger. Resultaat: we verliezen aan koopkracht. Anders gezegd: de Belgische werkenden zijn er slechter aan toe dan hun collega’s in de buurlanden.
Het reële loon in ons land ligt nog steeds onder het niveau van 2010. We gaan er dus al jaren op achteruit. (cijfers en statistieken van de Hans-Böckler-Stiftung: https://idw-online.de/de/news?print=1&id=664245)
De kracht van achteruitgang
Op sociaal vlak gaan we er onder deze regering op achteruit. De prijzen stijgen een pak sneller dan onze lonen. De koopkracht van werkenden neemt af. Ondertussen worden werklozen steeds sneller naar de uitgang verwezen, waardoor het aantal leefloners fors stijgt.
Met cijfers en statistieken probeert de regering het beleid te verdedigen, bij N-VA wordt er zelfs een heuse campagne tegenaan gegooid. De partij beweert dat de koopkracht het snelst in vijf jaar stijgt en dat het aantal jobs toeneemt. Dit blijkt niet te kloppen. De krachtige verandering is geen sociale vooruitgang maar sociale achteruitgang voor de meerderheid van de bevolking. Het zal de grote aandeelhouders van de grote bedrijven tevreden stellen, maar de meerderheid van de bevolking heeft daar niets aan.
De propaganda van N-VA dient om het asociale karakter van het beleid te verdoezelen. Ze kan daar maar mee weg raken inzoverre er geen georganiseerd verzet tegen is. Het wordt tijd dat de vakbondsleidingen hun geaarzel en demoraliserend getreuzel laten varen om terug een krachtsverhouding op te bouwen zoals tijdens het actieplan van 2014. Liefst met een duidelijk doel: deze rechtse regering moet weg!
-
Terwijl superrijken hun miljarden laten slapen op de Bahama’s of in Panama, laat Michel de zieken en werkenden betalen
Vakbondsbetoging van 29 september. Foto: Jean-Marie Eens te meer laat de regering de werkenden en uitkeringstrekkers betalen voor de tekorten. Ook nu kon er geen tegenprestatie in de vorm van een meerwaardetaks van af. Daarvoor was het gelobby van de rijksten te sterk. Voorlopig wordt de verlaging van de vennootschapsbelasting uitgesteld, zo blijft ook de discussie over het afschaffen van aftrekposten open. Zoals professor De Grauwe vorig weekend in De Standaard opmerkte: “Achter elke aftrekpost schuilt een legertje lobbyisten.” Met een regering die voor de rijken rijdt, doen deze lobbyisten goede zaken. Onze levensstandaard daarentegen is er slecht aan toe.
Zware besparing in sociale zekerheid
Van de 2,1 miljard euro aan besparingen moet er maar liefst 1,4 miljard euro uit de sociale zekerheid komen. Terwijl het steeds flexibeler en langer werken regelrecht leidt tot een onvermijdelijke en forse toename van gezondheidsproblemen, wordt er bijna 1 miljard euro bespaard op gezondheidszorg. Dit zal uiteraard gevolgen hebben voor zowel personeel als patiënten.
Dat erkende ook minister De Block toen ze begin dit jaar reageerde op de uitspraak van Bart De Wever dat er enkel in de sociale zekerheid nog fors bespaard kon worden. De Block stelde toen: “Als er wordt bespaard bovenop het afgesproken besparingstraject, dan dreigen er gaten te vallen in de sociale zekerheid.” De verontwaardiging over de uitspraken van De Wever heeft bij de regeringspartijen plaats gemaakt voor de uitvoering van wat De Wever vroeg. Ook de werkgevers zijn tevreden, begin dit jaar verklaarde VBO-topman Timmermans dat er “gemakkelijk over een periode van drie tot vijf jaar tussen de 800 miljoen en 1,5 miljard euro” in de sociale zekerheid kan gevonden worden. Timmermans moet er geen drie of vijf jaar op wachten, hij krijgt het meteen.
Gewone werkenden moeten nogmaals inleveren
Michel zoekt niet alleen geld bij de zieken, hij kijkt ook naar de armen (door te snoeien in de welvaartsenveloppe), bruggepensioneerden die minder pensioen zullen krijgen of zwangere vrouwen die meteen moeten stoppen met werken in een risicovol beroep (waarbij de werkgever 10% van de uitkering zal moeten betalen en dus minder snel zal overgaan tot de aanwerving van jonge vrouwen die zwanger kunnen worden…). Dit alles wordt verkocht met het argument dat wie werkt wint en wie niet werkt verliest. Wat een nonsens!
Gewone werkenden verliezen evenzeer. Bij de minste tegenslag worden ze tot armoede veroordeeld en een tegenslag kan er sneller komen met de opgedreven flexibiliteit door de wet-Peeters. Jonge werkenden moeten niet denken dat ze wat kunnen sparen om op tegenslagen voorbereid te zijn, de huidige minimumlonen voor jongeren vindt deze regering immers niet realistisch en dus gaat dit minimum tot een derde naar beneden! Volgens Peeters zal dit extra jobs opleveren…
De wet-Peeters voorziet bovendien in het verlagen van overloon voor overuren die naargelang de werkgever het wil moeten gepresteerd worden. Als dit allemaal nog niet volstaat om onze levensstandaard te kelderen, dan wordt het argument van de ‘loonhandicap’ nog eens bovengehaald. Aangezien er met de vorige berekening op basis van de wet van 1996 geen ‘handicap’ meer is, wordt de berekeningswijze veranderd tot er wel weer op onze lonen en uitkeringen kan bespaard worden. Voor de regering is dit het ‘redden van de index’, terwijl die index overigens verder ondermijnd wordt. De werkgevers zijn alvast tevreden en hebben het over “slimme hervormingen.”
Het overheidspersoneel moet opnieuw een zware opdoffer incasseren met een afbouw van de pensioenrechten. Nadat de regering het leger voor zowat alles heeft ingezet, worden de militairen ‘bedankt’ met een drastische verhoging van hun pensioenleeftijd. Wil deze regering echt alle werkenden tegen zich in het harnas jagen? Ook het rijdend treinpersoneel moet veel langer aan de slag. Over de gevolgen hiervan voor de veiligheid op het spoor, wordt uiteraard gezwegen.
Bovenop de nieuwe besparingen zijn er ook nog de extra taksen die we de afgelopen jaren te verduren kregen, zo blijkt de BTW-verhoging op elektriciteit in deze begroting goed voor 162 miljoen euro ‘onverwachte inkomsten’. Elke energiefactuur of tankbeurt zijn stilaan nieuwe belastingrondes geworden. Wie daar nog aan ontsnapte met een tankkaart kan het binnenkort vergeten: de regering wil ook daar 100 miljoen euro op besparen. Wij zijn op zich geen voorstander van bedrijfswagens en tankkaarten, maar het zijn verworven rechten die in ruil voor gemiste loonsverhogingen werden toegekend. Loonsverhogingen zitten er nu niet in en de verworven rechten worden afgebouwd. Zo verliezen werkenden twee keer.
Rijken blijven eens te meer buiten schot
Foto: Jean-Marie Zelfs een beperkte meerwaardebelasting was onaanvaardbaar voor de liberale regeringspartijen N-VA en Open VLD. Nochtans zou zo’n belasting het asociale beleid niet recht trekken. Maar zelfs de schijn van een pijnlijke maatregel voor de rijksten kon er niet door. De herhaling van de belofte van een oplossing rond Arco volstaat misschien voor voormalig Unizo-kopman Peeters, maar hoeveel keer zal die belofte nog gebruikt worden als pasmunt voor een asociaal beleid? Hoeveel begrotingsrondes zullen er nog volgen waarin gewone werkenden en uitkeringstrekkers betalen terwijl de superrijken vrijuit gaan? Hoelang nog kan het neoliberale opbod zelfs de schijn van ‘evenwichtigheid’ op arrogante wijze aan de kant schuiven?
De werkgeversfederaties reageerden allemaal tevreden. Ze maakten bovendien van de gelegenheid gebruik om meer te eisen: geen meerwaardebelasting en een snelle daling van de vennootschapsbelasting. De werkgevers krijgen het stilaan moeilijk om nog een beetje kritisch uit de hoek te kunnen komen tegenover deze regering: alles wat ze vragen, krijgen ze immers op een gouden schoteltje aangeboden. Dat belooft voor de hervorming van de vennootschapsbelasting.
In De Standaard van afgelopen weekend pleitte econoom Paul De Grauwe voor een “echte vermogensbelasting” – “En als dat Marc Coucke niet aanstaat, moet hij maar een voetbalploeg in Zuid-Afrika kopen” – waarbij alle vermogens boven 1 miljoen euro aan 1 à 2% belast worden en vanaf 5 miljoen euro aan 3 à 4%. Op de vraag waarom een dergelijke miljonairstaks er niet komt, antwoordde De Grauwe: “Ik denk dat die grote vermogens te veel politieke macht hebben. Een heel grote meerderheid van de bevolking is, zo blijkt uit peilingen, voor een vermogensbelasting. Als politicus weet je dan toch wat je te doen staat? En toch gebeurt het niet. Het moet zijn dat mensen met grote vermogens veel invloed hebben.” Kortom, zelfs een liberaal als De Grauwe erkent dat de superrijken het voor het zeggen hebben en dat deze regering voor hen rijdt. Niet dat hij het liberalisme afzweert, zijn voorstel van een miljonairstaks heeft als doel om het kapitalisme te redden. “Te grote ongelijkheid is een gevaar voor het kapitalisme,” stelt hij verwijzend naar Keynes.
De superrijken hebben een grote politieke macht en krijgen alles gedaan van deze regering. We zullen met deze regering niet tot ‘onderhandelde’ evenwichten komen, zelfs het afvijlen van de allerscherpste kantjes van de besparingen wordt afgeblokt. Deze regering moet weg. Dat vereist een ernstig actieplan met een duidelijk doel: de val van de regering en het besparingsbeleid. Op de betoging van 29 september – die eens te meer groter dan verwacht was – pleitte ABVV-topman Goblet terecht voor een algemene staking nog voor het einde van het jaar. Als er geen algemene oproep tot actie komt, zullen diverse sectoren of bedrijven afzonderlijk in actie gaan. Op 24 november is er al een staking van de non-profit. Deze acties kunnen we goed gebruiken in opbouw naar een algemene staking.
Verder zal de kwestie van een politiek alternatief zich blijven stellen. LSP is verheugd met de vooruitgang van de PVDA langs Franstalige kant en in Brussel. Het toont het potentieel voor een consequente linkse kracht. Het samenbrengen van alle krachten ter linkerzijde en de vele duizenden strijdbare syndicalisten kan een brede linkse strijdformatie tot stand brengen waarin zowel de PVDA als andere linkse krachten een grote rol kunnen spelen. Het verdedigen van een strijdbaar socialistisch programma als antwoord op de kapitalistische crisis kan niet wachten tot er een brede strijdformatie bestaat, maar kan er juist toe bijdragen om de nood eraan op te helderen. Dat programma telkens weer op de agenda plaatsen en verdedigen, is wat LSP doet en waarvoor we ieders hulp kunnen gebruiken.
-
N-VA’er De Roover (8.000 bruto per maand): 950 euro netto per maand realistisch loon voor jongeren
Foto: PPICS Alles wordt duurder en toch gaan de lonen voor jongeren naar beneden. Hoe moeten die dan hun toekomst uitbouwen? Het minimumloon is al erg laag: 1.560 euro bruto per maand, netto komt dat neer op ongeveer 1.150 euro. En daar wil de regering nu nog eens in knippen: 30% korting voor een 16-jarige, 24% voor een 17-jarige, … Pas vanaf 21 jaar geldt het minimum van 1.560 euro bruto.
In het parlement was er hier veel discussie over. De maatregel werd terecht afgekraakt door verschillende oppositiepartijen. N-VA-fractieleider De Roover verdedigde de maatregel: jongeren werken liever aan een realistisch loon dan dat ze werkloos zijn. Het minimumloon van 1.560 euro bruto per maand vindt de N-VA’er niet realistisch. Zelfs is hij goed voor een bruto maandloon van ongeveer 8.000 euro. Dat is evenveel als wat straks verdiend wordt door acht 16-jarigen met een voltijds leercontract, zij zullen elk nog 1.092 euro bruto per maand krijgen. Volgens de huidige regels komt dat netto neer op ongeveer 950 euro. Ter info: de armoedegrens voor een alleenstaande in ons land bedraagt 1.085 euro netto per maand.
Het aanpassen van de berekening van bruto naar netto betekent in de praktijk dat op ons indirect loon wordt bespaard (middelen voor de sociale zekerheid en de gemeenschap) waarbij we met ons hoger nettoloon meer uitgaven zelf moeten bekostigen en dus nog steeds minder overhouden.
Volgens de rechtse regering moeten deze armoedelonen jobs opleveren, voor volgend jaar wordt op duizend jobs gerekend. Er wordt geschermd met het argument dat de impact op de nettolonen zal geminimaliseerd worden, maar tegelijk moet de maatregel de overheid geld opbrengen. Het stelsel van lagere minimumlonen bestond vroeger, maar werd afgeschaft onder druk van de werknemers. Met de rechtse regering geldt echter het principe: ‘Back to the future’. Achterhaalde maatregelen uit het verleden worden terug opgediept en voorgesteld als ‘vooruitgang.’ Krijgen we straks ook terug kinderarbeid? Kwestie van echt iedereen aan het werk te zetten?
Deze regering bespaart op de toekomst van jongeren. Die vinden enkel nog onzekere, tijdelijke en laagbetaalde jobs. Waarom laten we de toekomst van jongeren over aan de winstwoede van aandeelhouders zoals die van ING of Caterpillar? Stop de neerwaartse spiraal en geef iedereen de mogelijkheid om een degelijk leven uit te bouwen. Dat kan door het minimumloon op te trekken tot 15 euro per uur. En waarom niet meteen een maximale loonspanning doorvoeren waarbij het hoogste loon (dus ook dat van de CEO) niet meer dan vier keer het laagste loon in het bedrijf mag bedragen? Als het laagste loon “realistisch” is om van te leven, dan laat vier keer dat loon een bijzonder goede levensstandaard toe.
-
N-VA-racisme maakt Vlaams Belang terug groot. Stop elke vorm van racisme!
Foto: PPICS Een parlementslid die een racistische opmerking maakt tegen een collega met een migratie-achtergrond. Het vat goed samen hoe elementen van racisme steeds openlijker gebracht worden. Het parlementslid in kwestie was geen verkozene van het extreemrechtse Vlaams Belang, maar Open Vld’er Luc Van Biesen. Het had evengoed een N-VA’er kunnen zijn. De reden voor de vele racistische uitspraken door N-VA’ers werd door Siegfried Bracke gegeven in Knack: “Mijn partij doet er alles aan om zoveel mogelijk Vlaams Belang-kiezers aan onze kant te krijgen.”
Hoe zijn partij dat doet, bleek uit een interview van de Antwerpse N-VA-schepen Fons Duchateau in De Standaard. Duchateau heeft het over een “asielinvasie”, “dweilen met de kraan open” omdat er al zoveel allochtonen zijn, de “tamtam” die in vluchtelingengemeenschappen snel zou gaan en hij stelde dat ongelijkheid op school “cultuurgebonden” is: “Als je spijbelt, je niet gedraagt op school en zonder diploma uitvalt, moet je niet verwonderd zijn dat je nadien niet aan de bak komt.” Alle studies over ongelijkheid in het Belgische onderwijssysteem worden door Duchateau naar de prullenmand verwezen: het is niet het systeem, het zijn de migranten en dan vooral hun cultuur (lees: godsdienst). Duchateau vergist zich: het is wel degelijk het systeem.
Ongetwijfeld is er ook onder werkenden angst voor de toekomst en de gevaren van sociale ellende, terrorisme en oorlog. Die gevaren nemen toe en als alle gevestigde partijen de verantwoordelijkheid ervoor bij vluchtelingen en migranten leggen, dan heeft dit een impact. Maar zijn het vluchtelingen die 2.200 arbeiders bij Caterpillar op straat zetten? Zijn het migranten die Irak en Syrië platbombarderen? Een systeem in crisis probeert de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven: het is steeds iemand anders, liefst de zwakste groepen eerst: vluchtelingen, migranten, werklozen, jongeren, … Werkenden en jongeren mogen zich niet aan die verdeeldheid laten vangen. Als we erin meestappen, kunnen wij zelf de volgende zondebok zijn. Fons Duchateau richtte zich in het hoger aangehaalde interview ook tegen daklozen die een petitie tegen de vermarkting van het sociaal werk opstartten en tegen de sociaal werkers zelf.
Om de bekende uitspraak van de Duitse predikant Martin Niemöller te parafraseren: “Toen ze de vluchtelingen aanpakten, zweeg ik. Ik was immers geen vluchteling. Toen ze de migranten discrimineerden, zweeg ik. Ik was immers geen migrant. Toen ze de werklozen tot nog meer ellende veroordeelden, zweeg ik. Ik was immers geen werkloze. Toen ze vakbondsmilitanten criminaliseerden, zweeg ik. Ik was immers geen militant. Toen ze mij als gewone werkende mijn toekomst wilden afnemen, was er niemand meer om het voor mij op te nemen.” De politiek van het zoeken en stigmatiseren van zondebokken heeft verschillende doelen: de aandacht afleiden van de fundamentele tegenstelling tussen de 1% rijksten en de rest van de bevolking, maar ook het verdelen van de gewone bevolking. De arrogante en racistische retoriek is een onderdeel van het asociale beleid.
Bij gebrek aan een beleid dat gericht is op een degelijke toekomst voor iedereen in plaats van de winsten van een kleine minderheid superrijken, wordt de verantwoordelijkheid voor sociale problemen geïndividualiseerd. Tegelijk wordt met een aan het Vlaams Blok verwante retoriek groen licht gegeven voor al wie dezelfde racistische boodschap op een meer ranzige wijze brengt. Als Siegfried Bracke denkt dat het Vlaams Belang zo kan gestopt worden, vergist hij zich: in één van de peilingen stond het VB opnieuw op 13%.
De Actief Linkse Studenten en Scholieren nemen de racistische provocaties niet en verzetten zich tegen de aanvallen op onze sociale zekerheid. We willen niet aan de zijkant staan terwijl dit economisch systeem van de rijken ons geen toekomst meer biedt. Willen we strijd tegen discriminatie voeren, dan moeten we opkomen voor het recht op een degelijk leven. In Gent en Antwerpen voerden we midden september scholierenacties tegen racisme, op 24 september trokken we naar een betoging tegen neonazigeweld in het Duitse Dortmund. Ook de komende weken en maanden willen we protesteren tegen de verdelende agenda en andere onderdelen van het asociale beleid van de rechtse regering. Werk hieraan mee, sluit je aan bij ALS!
-
Racistisch klimaat als bliksemafleider en breekijzer voor verdere sociale afbraak
Nog geen jaar geleden, toen ook in België instinctief grote solidariteit ontstond met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, was de N-VA er al als eerste bij om deze solidariteit om te buigen en wantrouwen en twijfel te zaaien.Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Vlaams Minister Homans stelde toen: “Wij hebben in Vlaanderen om en bij de 140.000 sociale woningen en we hebben een wachtlijst van 70.000 personen … daar zitten ook mensen bij die er al heel lang op staan en het financieel moeilijk hebben. Ik ga natuurlijk deze mensen [vluchtelingen] geen voorrang geven.” (Deredactie.be op 10 september 2015). De kampioene van het asociaal beleid, wierp zich plots op als grote verdediger van de minst bedeelden. De Vlaamse wachtlijst voor sociale huisvesting is ondertussen aangegroeid tot 105.370 mensen of 13% meer dan in 2013.
De bedoeling? De ene groep behoeftigen opzetten tegen de andere en zo proberen vermijden dat er een eengemaakte strijd op gang komt die een einde kan maken aan de jarenlange besparingspolitiek en meer middelen eist voor sociale huisvesting en een sociaal beleid.
Het is geen toeval dat de provocaties blijven duren. Van pushbacks voor vluchtelingen (Francken) over dansende moslims na de aanslagen (Jambon) tot de denigrerende uitspraken van De Wever die een boerkini met een tent vergeleek. ‘Feminist’ De Wever neemt het zogenaamd op voor de emancipatie van de moslima’s. Een vergiftigd geschenk.
Niet de emancipatie van de moslimvrouw is het beoogde doel. Moest dat de doelstelling zijn, dan zou er meer in plaats van minder geïnvesteerd worden in onderwijs, gezondheidszorg, kinderopvang, goed betaalde en vaste jobs, ouderenzorg, … Dat zou pas een emancipatorisch beleid zijn om elke vrouw de kans te geven haar eigen keuze te maken en plaats te vinden in deze maatschappij, los van haar afkomst of religie.
In heel Europa wordt via een islamofoob en racistisch discours gepoogd om de aandacht af te leiden van het asociale beleid. Het establishment wil het groeiende protest tegen dit beleid ombuigen door wantrouwen en verdeelheid te zaaien onder de werkende bevolking. Het meest recente voorbeeld is het boerkiniverbod op de Franse stranden. Het duurde niet lang vooraleer deze discussie ook naar hier overwaaide.
Je moet geen voorstander van de boerkini te zijn om te zien dat een dergelijke politiek erop gericht is de gemoederen en sociale spanningen verder te doen oplaaien. In een context van uitbreidende oorlog in het Midden Oosten, met verschillende imperialistische krachten die daar hun eigen belangen aan het verdedigen zijn met miljoenen doden, ontwrichte families en vluchtelingen als gevolg, gecombineerd met de versnelde sociale saneringen en armoedepolitiek hier, is dit een recept voor niet minder maar meer radicalisme, wanhoop en terrorisme. Wat rechts zal aangrijpen om te pleiten voor minder democratie en meer “gewapend” bestuur.
Deze verdeel-en-heers retoriek is niet onschuldig en beperkt zich in België niet enkel tot islamofoob en racistisch gestook. Ook het communautaire spook dreigt stokken in de wielen te steken van het sociale verzet in het najaar. Om de strijd tegen de regering – en bij uitbreiding tegen het hele kapitalistische systeem dat ons nog slechts racisme, oorlog en armoede te bieden heeft – te kunnen winnen, is er eenheid onder de werkende bevolking nodig. Dat kan rond een programma dat zo uitgebreid mogelijke democratische rechten verbindt aan een socialistisch programma dat tegemoet komt aan de noden van de meerderheid van de bevolking.
Laat ons de betoging van 29 september tegen het asociale regeringsbeleid aangrijpen om aan die eenheid te bouwen. Het groeiende ongenoegen en de tekorten op alle vlakken vereisen vastberaden actie en een strategie om te winnen.
-
Gentse Actief Linkse Scholieren protesteren tegen N-VA-racisme
Deze namiddag hielden de Actief Linkse Scholieren in Gent een protestactie aan het Veerleplein. Hierna werd een protestbrief in de bus gestoken bij Siegfried Bracke (N-VA) die daar in de buurt woont. De racistische uitspraken door N-VA’ers de voorbije weken was de directe aanleiding voor het protest. Volgende week is er een gelijkaardige actie in Antwerpen.- De scholieren hekelen de permanente golf aan stigmatisering van bevolkingsgroepen en de banalisering van racisme door de N-VA in het bijzonder.
- Ze creëren volgens de ALS een klimaat waarin racisme steeds openlijker en zelfs met fysiek geweld aanwezig is.
- De racistische uitspraken van de N-VA dienen volgens de ALS vooral om de aandacht af te leiden van de reële sociale problemen en het besparingsbeleid.
- De Actief Linkse Scholieren vragen aandacht voor de echte problemen: de onderinvestering in het onderwijs zoals overvolle klassen bewijzen, tekorten in de zorg zoals de dood van Jordy tragisch aantoonde & een halt aan de politiek in het voordeel van multinationals zoals Caterpillar die geen jobs creëren maar mensen op straat zetten als vuilnis.
Mai van de Actief Linkse Scholieren op Sint-Lucas:
“De haatpraat van de politiekers, het burkinidebat en alle racistische uitspraken van de N-VA dienen enkel om niet te moeten praten over de echte sociale problemen! Bovendien ontdekken ze de strijd tegen seksisme enkel als ze er een bepaalde bevolkingsgroep mee kunnen aanvallen. De Actief Linkse Scholieren zijn voor de vrije keuze voor elke vrouw. Wij zijn voor het recht op het dragen van de hoofddoek of burkini, zowel als voor het recht om hem niet te dragen.
“Het zijn ook nooit de grote bedrijven of de multinationals die van iets beschuldigd worden. Het zijn altijd bepaalde bevolkingsgroepen. De N-VA maakt daar een sport van. Eerst de Walen, dan de werklozen, later de Berbers, de vluchtelingen en uiteindelijk de moslims. Wie wordt de volgende zondebok?”
Kobe van de Actief Linkse Scholieren op de Voskenslaan:
“Onze regeringen zijn omgekeerde Robin Hoods: cadeau’s voor de rijken, bankiers en multinationals, besparen op jongeren, werkenden, werklozen en gepensioneerden om dan migranten de schuld te geven. Enkel de winsten van de grote bedrijven tellen en de besparingswoede van de rechtse regering verloopt vlotter als jongeren en werkenden niet zien dat ze dezelfde belangen hebben als die van hun collega’s met een migratie-achtergrond of andere religie. Racisme beantwoorden we best door ons te organiseren en een alternatief op besparingen en sociale problemen uit te bouwen. Zo versterken we solidariteit in strijd. Daarom roept de ALS om samen met de vakbonden op 29 september te betogen voor een toekomst voor iedereen, ongeacht hun afkomst of religie.”
-
Antwerpen heeft blijkbaar een schepen van sociale desintegratie
Duchateau in zijn strijd tegen daklozen en sociaal werkers: “Er zijn daklozen die al twintig jaar vanuit Oostende naar ons inloopcentrum De Vaart komen. Dat is niet normaal. We moeten die mensen sneller terug op de rails krijgen. (aarzelt) Het kot zal wel weer te klein zijn als ik dit zeg, maar soms is er ook sprake van een cirkelbeweging: de hulpverlener helpt mij, en ik help de hulpverlener.” Foto: actie 30 juni Fons Duchateau is Antwerps schepen van sociale zaken, wonen, diversiteit, inburgering en samenlevingsopbouw. In een interview met De Standaard haalt hij opmerkelijk hard uit naar vluchtelingen, migranten, moslims in het algemeen, armen en het personeel in de sociale sector. Eerder verklaarde hij geen extra sociale huisvesting te willen in Antwerpen. Er werd ook beslist om tot 40% van de middelen voor de dienst samenlevingsopbouw te ‘vermarkten.’ Blijft er nog iemand uit zijn werkveld over waar de schepen niet op neerkijkt?
Het is geen roeping voor de N-VA’er om zich met inburgering of samenlevingsopbouw te moeten bezighouden. Moest er een schepenpost van ‘winstopbouw voor multinationals’ bestaan, dan pas zouden veel N-VA’ers zich geroepen weten. Maar die functie heeft de regering al naar zich toegetrokken. Hierdoor zit Duchateau noodgedwongen opgescheept met zijn sociaal werkers, daklozen, verslaafden, vluchtelingen, armen, …
Hoe kunnen migranten, vluchtelingen, armen, daklozen en sociaal werkers in Antwerpen nog enig vertrouwen hebben in een schepen die hen overlaadt met alle mogelijke zonden? Overdreven, denk je? Enkele van de meest frappante uitspraken uit het interview:
- over daklozen en sociaal werkers die hen opvangen: “Er zijn daklozen die al twintig jaar vanuit Oostende naar ons inloopcentrum De Vaart komen. Dat is niet normaal. We moeten die mensen sneller terug op de rails krijgen. (aarzelt) Het kot zal wel weer te klein zijn als ik dit zeg, maar soms is er ook sprake van een cirkelbeweging: de hulpverlener helpt mij, en ik help de hulpverlener.”
- over het vermarkten van sociaal werk: “In Nederland of Amerika doen ze het al jaren zo. Wij werken al decennialang samen met dezelfde partners. Daar komt te weinig vernieuwends uit. Door andere organisaties een kans te geven, kunnen innovatieve projecten ontstaan.”
- over mensen van allochtone afkomst: “60 procent van de leerlingen in het lager onderwijs heeft allochtone roots. Het is net niet dweilen met de kraan open. (…) Onze emmer is vol, er kan geen druppel meer bij.”
- over sociale huisvesting als alternatief op huisjesmelkers: “Ik ga niet in extra woningen voorzien voor vluchtelingen. Ik ga geen aantrekkingsbeleid voeren. De tamtam in die gemeenschappen gaat snel. De boodschap die we uitzenden is: Antwerpen is niet de plaats waar je je leven gaat verbeteren. Ga ergens anders heen.” Mensen die wel in een krot wonen? “Zij moeten zelf die klik maken. Ondertussen loopt een proefproject in Antwerpen Noord en Borgerhout waarbij we geen huurwaarborg meer geven wanneer asielzoekers in panden trekken die niet aan minimale vereisten voldoen.”
- over de torenhoge werkloosheid- en armoedecijfers onder mensen met een migratie-achtergrond: “Veel heeft met vervolgmigratie te maken. Te veel mensen trouwen met iemand uit het land van herkomst. Waardoor je bij elke generatie opnieuw een stap achteruit zet. (…) En wat de schooluitval betreft: er is een groot verschil tussen jongens en meisjes. Vooral bij allochtone jongens zijn de uitstroomcijfers hallucinant. Dat is cultuurgebonden. Jongens krijgen meer vrijheid. (…) Als je spijbelt, je niet gedraagt op school en zonder diploma uitvalt, moet je niet verwonderd zijn dat je nadien niet aan de bak komt.”
- over de islam en integratie: “Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis. (…) De islam is een expansief geloof, dat wil uitbreiden en zijn dogma’s wil opleggen aan andere mensen. (…) Als integratie niet leidt tot assimilatie van de basisnormen en -waarden van onze samenleving, zullen we na verloop van tijd niet meer spreken over integratie, maar over invasie. Dat jaagt mensen schrik aan.”
Samengevat: alle mogelijke sociale problemen zijn toe te schrijven aan de individuele keuzes van de mensen die eronder gebukt gaan. Werkloosheid is een keuze van de werklozen, armoede van de armen. ‘Ze willen niet’, luidt het dan. En ondertussen doen sociaal werkers er alles aan om sociale problemen in stand te houden, zo blijft hun sector draaien. Wat een nonsens! Denkt de heer Duchateau nu echt dat sociaal werkers niet willen dat hun cliënten uit de ellende geraken? Denkt hij echt dat het asociale besparingsbeleid waardoor de ongelijkheid toeneemt niet leidt tot meer sociale problemen?
Het gevoeligste punt voor de schepen is dat van migratie. De schepen wil wel dat er nieuwe mensen naar Antwerpen komen, maar dan moet het om tweeverdieners gaan. Die moeten bovendien “het grote kader van onze samenleving” aanvaarden waarbij dit zou bestaan uit: “vrijheid en gelijkheid. Respect hebben voor holebi’s, aanvaarden dat vrouwen voor honderd procent gelijk zijn. Dat er een scheiding is tussen kerk en staat. En dat geloofsregels op elke manier ondergeschikt zijn aan de burgerlijke regels.” Opkomen voor vrouwenrechten botst met het huidige besparingsbeleid dat openbare diensten afbouwt en superflexibiliteit op de werkvloer oplegt. Het betrekken van alle lagen, ook mensen met een migratie-achtergrond, bij de samenleving gebeurt door degelijke jobs en een toekomst te voorzien. Ook dat botst met het neoliberale besparingsbeleid. Bij gebrek aan een beleid dat gericht is op een degelijke toekomst voor iedereen in plaats van de winsten van een kleine minderheid superrijken, wordt de verantwoordelijkheid voor sociale problemen geïndividualiseerd. Tegelijk wordt met een aan het Vlaams Blok verwante retoriek groen licht gegeven voor al wie dezelfde racistische boodschap op een meer ranzige wijze naar voor brengt.
Het is dus de schuld van de mensen zelf en Duchateau geeft ook aan wat die individuele fout zou zijn: geen begrip voor de grondwaarden van onze samenleving. Daarmee wordt niet gewezen op de ‘waarden’ die vandaag zo dominant zijn: de winstlogica die duizenden mensen zonder werk zet omdat een winstgevend bedrijf als Caterpillar elders meer winst kan maken, de besparingslogica die de armoedecijfers doet toenemen en leidt tot een nooit geziene ongelijkheid, … Over die waarden en normen wordt uiteraard gezwegen.
De discussie over ‘waarden en normen’ dient slechts om de racistische en denigrerende opmerkingen te verzachten. Moest de partij van Duchateau echt zo bezorgd zijn om wat hij zelf de grondwaarden van onze samenleving noemt, dan was er al lang opgetreden tegen die partijgenoten die vorig jaar in Antwerpen een ‘Mars voor het gezin’ organiseerden om onder meer een verbod op de Pride te eisen, vrouwen vooral aan de haard willen en rond deze politieke agenda achter religieuze symbolen opliepen. De N-VA-kopstukken moeten niet ver zoeken naar partijgenoten die daar aanwezig waren, minister Jambon kan in eigen huis beginnen met zijn zoon die één van de organisatoren was. Zie: http://www.socialisme.be/nl/23670/puriteinse-kwezel-uit-de-kast-de-wonderbaarlijke-bekering-van-dewinter
Het asociale karakter van dit beleid wordt door de uitvoerders ervan overgoten met een arrogante en racistische retoriek die samengaat met uithalen naar al wie arm, vluchteling of migrant is. Zelfs de eigen personeelsleden van de stad Antwerpen uit de sociale sector delen in de klappen. Het maakt duidelijk wat Siegfried Bracke bedoelde toen hij in Knack zei: “Mijn partij doet er alles aan om zoveel mogelijk Vlaams Belang-kiezers aan onze kant te krijgen.”
Verzet tegen deze asociale bende is nodig. Er zijn lokale acties tegen onder meer de vermarkting van het sociaal werk. Op 29 september is er een grote vakbondsbetoging tegen het besparingsbeleid en dus ook tegen de verdeel-en-heerspolitiek waarmee discriminatie wordt gepromoot. Laat ons de mobilisaties tegen de rechtse regering en zijn lokale poot in het Antwerpse stadsbestuur opvoeren en koppelen aan een offensief programma van sociale vooruitgang: een massaal programma van publieke investeringen in huisvesting, onderwijs en diensten; arbeidsduurvermindering om het beschikbare werk te verdelen; herstel van de volledige indexering van de lonen; verhoging van minimumloon en minimum uitkeringen; het geld hiervoor halen waar het zit en dit alles koppelen aan een socialistische samenleving.
-
Aristocraat Bourgeois: “Schild en kapitaal.” Ons antwoord: solidariteit, tous ensemble!
Ongenoegen tegen rechtse beleid kent geen taalgrens, onze strijd samen organiseren! Tous ensemble!
Op de ACOD-actie in Gent op 31 mei verdeelden we affiches om de stakende cipiers en spoormannen te steunen. Deze affiches waren bijzonder populair onder de Vlaamse syndicalisten. Foto: socialisme.be De aanblik van de Groeningekouter in Kortrijk met enkele honderden Vlaams-nationalisten erop deed minister-president Bourgeois blijkbaar likkebaarden van een herhaling van de Guldensporenslag. Tijdens de Brugse Metten aan de vooravond van de Guldensporenslag werden de Franskiljons uitgemoord in een etnische zuivering waarbij wie “Schild en vriend” niet correct kon uitspreken het niet overleefde.
Het lijkt erop dat heer Bourgeois vandaag hetzelfde wil herhalen, maar dan in naam van “Vlaams schild en kapitaal”, waarbij de afkomst van het kapitaal er niet toe doet. Wie het waagt om voor zijn levensstandaard op te komen, verdient enkel minachting en gespuw. Wie van het democratisch mensenrecht dat het stakingsrecht is gebruik wenst te maken, is een Waal. Voor aristrocraat Bourgeois is dat zowat het ergste verwijt dat er is.
Deze nieuwe versie van de Guldensporenslag doet denken aan een bekende uitspraak van Marx: “De geschiedenis herhaalt zich soms: de ene keer als tragedie, de andere keer als klucht.” De media en gevestigde politici hebben het nu vooral over het gebruik van het woord ‘spuwen’. Daar is nochtans al langer een maatregel tegen ingevoerd: in het openbaar spuwen kan een GAS-boete opleveren. Door enkel daarop te focussen wordt de aandacht afgeleid van wat Bourgeois eigenlijk zei: ‘al wie zich tegen het Thatcheriaanse bewind verzet, moet zwijgen en oprotten.’
Met deze uitspraken is Bourgeois niet aan zijn proefstuk toe. Begin januari 2015 sprak hij voor de Franstalige zakenclub Cercle Lorraine, voor het neoliberalisme van de N-VA-bourgeois is er geen taalgrens. Bourgeois stelde er: “Ik besef dat ik hier voor een elite spreek. Maar ik geloof in de positieve kracht van een elite. U hebt allen grote verantwoordelijkheden, ik zou u willen vragen die verantwoordelijkheid te blijven opnemen.”
Met Franstalige kapitalisten heeft Bourgeois duidelijk minder problemen dan met Vlaamse stakers. Want laat daar geen onduidelijkheid over bestaan: in de recente stakingsgolf werd ook in Vlaanderen gestaakt. De betoging van 24 mei werd nationaal ondersteund door een meerderheid van de bevolking, ook in Vlaanderen was er bijzonder grote steun. De staking van 24 juni werd misschien wat minder opgevolgd, maar dat was ook langs Franstalige kant het geval. Het was in de Antwerpse haven dat De Wever en Jambon de oproerpolitie inzetten om stakersposten te verwijderen en daarmee meteen het stakingsrecht aan banden te leggen. De taalgrens liep op 24 juni blijkbaar kriskras over de Antwerpse Scheldelaan.
Bij de spontane stakingen van spoorpersoneel ging tot de helft van het Brugse of Antwerpse personeel mee in staking. Vlaamse cipiers keken ongetwijfeld met groeiende afschuw naar hun eigen vakbondsleiders die de Franstalige collega’s alleen lieten strijden waarbij ze meer uit de brand sleepten dan de Nederlandstalige vakbondsleiders ooit verhoopt hadden. Dit zal ongetwijfeld de autoriteit van de Nederlandstalige vakbondsleiders bij de cipiers ondermijnen, wat een aanzet kan zijn tot spontane stakingsgolven zoals we die de voorbije maanden langs Franstalige kant en in Brussel zagen.
Uiteraard dient Geert Bourgeois met zijn uitspraken een bepaalde agenda: die van de superrijken. Zoals we in maandblad ‘De Linkse Socialist’ deze maand titelen: “Gevestigde partijen jutten nationale verdeeldheid op om opgaande sociale strijd te bestrijden.” Het terug bovenhalen van het communautaire heeft als doel om het rampzalige sociale, lees: asociale, beleid te doen vergeten. Het is een tactiek die heel veel wordt toegepast. Regeringen die de afgelopen decennia vielen na een beweging van sociaal protest grepen steevast naar het communautaire als officiële excuus voor de val en inzet van de campagne. Zelfs een liefelijk wandeldorp als Voeren werd plots een onoplosbare politieke knoop van nationaal belang.
Bourgeois heeft begrepen dat het communautaire moet gepromoot worden om het besparingsbeleid te doen vergeten. Het is natuurlijk niet echt taktisch om vervolgens de communautaire insteek vast te knopen aan het sociaal verzet. Zeker niet op een ogenblik dat er nog een ronde van sociale strijd aangekondigd is met een grote betoging op 29 september en een staking in gemeenschappelijk vakbondsfront op 7 oktober.
Aan ons om bij de acties de verdeeldheid spuwende marionetten van de 1% rijksten van antwoord te dienen. We kunnen dat door er een succes van te maken in alle delen van het land. Het ongenoegen is niet communautair gekleurd, het is overal aanwezig. We kunnen dit het best in actie omzetten door de betrokkenheid te vergroten met informatiecampagnes in de zomer, personeelsvergaderingen om de regeringsplannen en het verzet ertegen toe te lichten en over de actievormen te stemmen en uiteraard door een zo groot mogelijke mobilisatie op 29 september en 7 oktober. Door daar nu al aan te beginnen op bedrijfsvlak zal het moeilijker zijn voor vakbondsleiders om op het laatste moment terug te krabbelen. Dat kunnen we ons niet permitteren met neoliberale politici als Geert Bourgeois die klaar staan om de aanval op onze levensstandaard met Thatcheriaanse snelheid verder te zetten.
-
Significant racisme om aandacht af te leiden van het falende beleid
Betoging tegen racisme in Leuven in maart van dit jaar. Foto door PPICS Een kat in het nauw maakt rare sprongen. De vele kritieken op het falen van het veiligheidsbeleid van de Belgische regering zorgden ervoor dat vanuit de grootste regeringspartij, de N-VA, de aandacht elders werd gelegd. Minister Jambon verklaarde meermaals dat een significant aantal moslims in Brussel danste na de aanslagen van 22 maart. Die stelling hardmaken kon hij niet, ze intrekken deed hij evenmin.
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Als mensen met een migratieachtergrond uit de boot vallen, is dit volgens de N-VA’ers louter en alleen aan henzelf te wijten. “Ze hebben hier alle kansen gekregen,” stelde voorzitter De Wever. Zijn adjudant Liesbeth Homans blijft racisme relativeren. Dat zelfs de OESO stelt dat België achteroploopt in de integratie van migranten in zowel het onderwijs als de arbeidsmarkt, wordt gemakshalve genegeerd.
Dat de vernietiging van de Brusselse industrie vanaf eind jaren 1970 heeft geleid tot een erg hoge werkloosheidsgraad onder lager opgeleiden in de hoofdstad (nog steeds meer dan 30%!), wordt niet in rekenschap genomen. Dat er wel degelijk sprake is van racisme en discriminatie evenmin. Neen, migranten grijpen volgens de N-VA de aangeboden kansen niet. En daarom groeien 37,2% van de kinderen met ouders die buiten België geboren zijn in armoede op tegenover een eveneens rampzalig gemiddeld van 18,8% voor alle kinderen.
Niet alleen worden de kansen niet gegrepen (over welke jobs en andere kansen spreekt De Wever eigenlijk – toon ons eens die aangeboden kansen, meneer de burgemeester!), die migranten willen volgens N-VA niet integreren en dit wordt toegeschreven aan culturele en/of religieuze fenomenen. Om het falen op sociaal vlak toe te dekken en niet te moeten erkennen dat een steeds grotere groep in de samenleving uit de boot valt, wordt een aanval ingezet op de slachtoffers van het asociale beleid. Het is makkelijker om te schoppen naar de armen dan om de armoede aan te pakken. Die armen worden plots zelf verantwoordelijk gesteld voor de armoede. Met het besparingsbeleid om onder meer de koffers in Panama en andere belastingparadijzen te vullen, heeft het dan niets te maken.
De uitspraken van Jambon getuigen van racisme tegen een significant deel van de migrantenbevolking in ons land. Mogelijk hoopt de N-VA op deze manier het verlies aan kiezers aan het Vlaams Belang te stoppen, maar door racisme te pamperen zal dit niet gebeuren. De wakes en acties na de aanslagen waren erg divers en maakten duidelijk dat er onder alle lagen van de bevolking, los van afkomst of religie, een afkeer is van terreur. De regering slaagde er niet in om zich op te werpen als de voortrekker van ‘nationale eenheid’.
Het enige wat dan nog overblijft, is het aloude verdeel-en-heers. Vertaald naar N-VA-argumenten betekent dit dat werklozen verantwoordelijk zijn voor de werkloosheid omdat ze niet willen werken en daardoor de sociale zekerheid ondermijnen. Of nog dat migranten verantwoordelijk zijn voor de rampzalige sociale omstandigheden in de wijken waar ze wonen. We mogen dit niet aanvaarden en moeten bouwen aan onderlinge solidariteit in de strijd voor een andere samenleving.
