NL Socialisme

Tag: N-VA

  • De terugkeer van het communautair gestook

    Met haar economisch beleid kan N-VA geen pluimen op haar hoed steken…

    jente8We hadden al het aanstellen van de commissie-Vuye die voor de N-VA een concreet standpunt rond confederalisme moet uitwerken. Daarbij verkreeg Peter De Roover – de voornaamste vertegenwoordiger van de Vlaamse beweging in de N-VA-fractie – de post van fractieleider, wat hem meteen tot een van de meest zichtbare boegbeelden van de partij maakte. Er was de voortzetting van de carrousel rond Linkebeek, waar nieuwe lokale verkiezingen dezelfde resultaten opleverden: een nieuwe herhaling van burgemeestervoordracht en weigering tot benoeming door bevoegd Vlaams minister Homans. En nu hebben we de uitspraken van Vlaams minister-president Geert Bourgeois over zijn streven naar een Vlaamse grondwet (en dus een herziening van de Belgische grondwet).

    Artikel door Anja Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Dit alles gebeurt niet toevallig op een moment waarop blijkt dat het sociaaleconomisch beleid van de rechtse regering geen enkele oplossing voor de economische stagnatie biedt, met voortgezette lage groei en hoge begrotingstekorten. En waarop in de peilingen nu al enige maanden een daling in de steun voor N-VA zich aftekent, hoewel ze veruit de grootste partij blijft. De partij ziet een deel van haar kiezers wegvluchten, zowel naar haar extreme rechterzijde als naar de centrumrechtse traditionele partijen waarmee ze in de regering zit.

    Nochtans waren de verwachtingen van de N-VA-achterban in het begin hooggespannen. Het triomfalisme heerste. Deze “sociaaleconomische regering” zou orde op zaken stellen, gedaan met het “gemorrel in de marge”, een regering zonder de sociaaldemocratie zou het land economisch gezond maken. Om dit mogelijk te maken, werd het Franstalige landsgedeelte opgezadeld met een federale regering die er niet eens een kwart van de stemmen had behaald. Gedaan met de “Waalse laksheid” die “het ondernemend Vlaanderen” tegenhield… Het harde besparingsbeleid werd belichaamd door één van de meest rechtse en neoliberale opiniemakers in Vlaanderen, oud-redacteur van Trends en huidig minister van Financiën Johan Van Overtveldt.

    Het idee was dat de PS al snel zelf om “confederalisme” zou smeken na enkele jaren onder het juk van een puur rechtse regering te leven. Maar zoals ze bot vingen in hun overspannen economische verwachtingen, deden ze dat ook op dit vlak. Uiteraard gebruiken PS-boegbeelden het harde besparingsbeleid van de federale regering om hun handen in onschuld te wassen (alsof dat zou kunnen na bijna dertig jaar deelname aan een beleid van systematische onderfinanciering en ontmanteling van openbare diensten, sociale zekerheid en publieke infrastructuur, met een halvering van de publieke investeringen als percentage van het BBP). Maar de partij voert geen Waals-regionalistisch discours, noch weigert ze in de regionale regeringen waar ze aanwezig is de opgelegde besparingen door te voeren. Boegbeeld van de oppositie tegen het besparingsbeleid en de aanval op de arbeidersklasse is ze enkel – en dan nog slechts af en toe – in woorden. In daden heeft ze zich aan de kant gezet als een burgerlijk alternatief op de huidige regering, niet als een links alternatief.

    Midden in een proces is het moeilijk om exact te bepalen wat de uiteindelijke uitkomst zal zijn en op welk moment de tegenstellingen tot uitbarsting komen. De N-VA is de grootste partij in Vlaanderen en brengt een sociaaleconomisch verhaal naar voor dat lijkt op de natte droom van vooral de kleine en middelgrote patroons in Vlaanderen. Maar de N-VA staat niet onder de controle van de burgerij en wordt door delen van de burgerij ook niet vertrouwd. Ze danst op een gladde koord tussen het uitvoeren van dat burgerlijke programma en het via een populistisch discours op hun hand houden van een breed electoraat dat misnoegd is over nota bene de besparingspolitiek van de voorgaande regeringen. Eens valt ze eraf.

    En dat beseft ze. Het heropstoken van het nationalistische spook is zowel een afleidingsmanoeuvre van de harde besparingspolitiek die ook een flink deel van haar electoraat hard raakt als een proberen verzekeren van haar meer traditionele Vlaams-nationalistische basis. De voorstellen over confederalisme die uit de koker van de Vuye-commissie zullen komen, evenals de pogingen om tot een grondwetsverandering te komen die toelaat een Vlaamse grondwet uit te tekenen, zijn tot nu toe op afkeuring van haar regeringspartners gebotst, zowel van MR als van CD&V en Open VLD. Hun Vlaamse partners proberen nu al volop zich te profileren ten koste van de N-VA, opnieuw scherp duidelijk in de discussie rond de begrotingscontrole. Als de N-VA electoraal pluimen verliest, of overduidelijk zal verliezen, zullen ze met graagte de partij een mes in de rug steken. Oppositie tegen haar Vlaams-nationalistisch programma kan haar daarvoor de perfecte aanleiding bieden: toegeven aan de sociale oppositie tegen de rechtse politiek zou hen teveel kosten.

  • Neen aan de nieuw-Vlaamse kampen!

    refugeeIn informele vergaderingen wordt al eens openlijker gezegd wat gedacht wordt. Dat lijkt nu in het gezicht van Theo Francken te ontploffen. Volgens de Griekse minister van Asiel, Iannis Mouzalas, heeft Francken gepleit voor het opzetten van grote vluchtelingenkampen waar tot 400.000 mensen in zouden opgesloten worden. Andere vluchtelingen zouden volgens Francken best meteen teruggestuurd worden. Pleidooien voor kampen doen denken aan duistere tijden uit het verleden.

    Het is niet de eerste uitschuiver van Francken. Hij speelde meteen in op het incident in Keulen om het voor te stellen alsof asielzoekers verantwoordelijk zijn voor seksueel geweld. Elke gelegenheid om asielzoekers voor te stellen als bron van alle kwaad wordt aangegrepen. Francken en de N-VA benadrukken dat ze niet racistisch zijn, dat ze geen probleem hebben met buitenlanders en dat vluchtelingen hier welkom zijn. Maar dan volgt steeds een maar. ‘We kunnen toch niet iedereen opvangen’, de ‘vluchtelingenstroom is onhoudbaar’, ‘Merkel moet stoppen met iedereen naar hier uit te nodigen’, …

    De vluchtelingenstroom is inderdaad problematisch, in de eerste plaats voor de duizenden mensen die geen andere uitweg zien dan vluchten van oorlog en ellende. 15 jaar na het begin van de ‘oorlog tegen terreur’ is de wereld bijzonder onveilig geworden. De chaos en het geweld van oorlogen hebben bovendien de neiging om zich niet tot die landen te beperken waar westerse machten betrokken zijn in oorlogen. Het geweld komt ook als een boomerang terug naar Europa in de vorm van terrorisme. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier, niemand vlucht naar België om de N-VA stokken in de wielen te steken. Vluchtelingenstromen stoppen, zal niet gebeuren door muren of kampen te bouwen, maar door oorlogen en ellende te stoppen. Dat vereist een breuk met het kapitalisme, met een systeem waar de zoektocht naar steeds meer winst, macht en prestige ten koste van de levensstandaard en zelfs het leven van een steeds grotere groep van de bevolking gaat.

    Een pleidooi voor massale gevangeniskampen voor vluchtelingen in Europa wekt terecht protest op. Francken zou ook voorgesteld hebben om vluchtelingen terug in zee te dringen, “het kan me niet schelen dat ze verdrinken.” Eerst protesteerde Francken tegen het feit dat de Griekse minister ‘uit de biecht had geklapt’ om pas daarna de zeggen dat de uitlatingen van zijn Griekse collega “grotesk” zouden zijn. En uiteraard was het volgens Francken geen toeval dat de ‘extreemlinkse’ Grieken die steeds “geïsoleerder” staan in Europa zich tegen hem hadden gericht.

    De extremistische uitspraken die aan Francken toegeschreven worden, liggen in de lijn van wat hij eerder publiekelijk naar voor bracht. Het is een uitdrukking van een asociale politieke koers, een neoliberaal beleid dat de gevolgen van het eigen rampzalige beleid zowel in eigen land als daarbuiten niet onder controle krijgt. De verantwoordelijkheid hiervoor wordt steeds aan anderen toegeschreven: vluchtelingen, asielzoekers, linkse militanten, werklozen, zieken, … Kortom zowat iedereen die het slachtoffer is van het huidige beleid. Diegenen die er voordeel uit halen, denk maar aan de grote bedrijven die miljoenen cadeau krijgen of de 62 superrijken in deze wereld die goed zijn voor de helft van de rijkdom, blijven buiten schot. Het geeft aan welke belangen door de rechtse politici gediend worden.

    Stop de groteske en vreselijke voorstellen van kampen, oorlog, ellende en besparingen bij ons. Bouw mee aan een socialistisch alternatief dat de aanwezige middelen en rijkdom inzet voor de belangen van de meerderheid van de bevolking zodat oorlog en ellende naar de geschiedenisboeken kunnen verwezen worden. Dit zal niet vanzelf gebeuren, we zullen ons actief moeten organiseren.

  • De Wever wil geld halen bij zieken en werklozen

    “Wij besparen uw levensstandaard kapot” is de eigenlijke slogan van deze rechtse bende.

    Eind 2014 gaven peilingen aan dat 85% van de Vlamingen voorstander was van een vorm van vermogensbelasting. Deze toch wel erg brede grondstroom in de samenleving krijgt niet waar ze om vraagt. De regering deed met de tax shift het omgekeerde: de zwakste schouders de grootste lasten laten dragen om uit te delen aan de meest vermogenden. En nu wil De Wever daar nog verder in gaan. Wie dacht dat deze regering zou stoppen na eerste besparingsronden, vergist zich. Op de besparingswoede van De Wever en co staan geen remmen.

    Nu lanceerde hij in De Tijd – zowat de enige krant waarmee hij nog niet gebotst heeft – het standpunt dat in de sociale zekerheid nog kan bespaard worden. “Het is wel duidelijk dat als we op de sociale zekerheid niet extra besparen, we helemaal niet meer besparen. Enkel daar valt nog veel geld te rapen.” Zo wil De Wever langdurig zieken sneller terug aan de slag krijgen. Dat is wat zijn Britse voorbeeld Cameron al langer doet, met onder meer als resultaat dat tussen december 2011 en februari 2014 bijna 2.500 pas fit verklaarde langdurige zieken meteen na hun herintrede op de arbeidsmarkt overleden. Werken tot je erbij neervalt, in letterlijke betekenis, is  goedkoper voor de sociale zekerheid.

    Om de gewenste aanval op werklozen en zieken verkocht te krijgen, wees De Wever op de miljoenen die vakbonden en mutualiteiten krijgen voor het beheer van de betaling van uitkeringen. Het is echter duidelijk dat op die 227 miljoen euro niet veel bespaard kan worden, de overheidsinstelling van de Hulpkas is duurder dan de vakbonden die verlies maken aan de organisatie van de uitbetaling van de uitkeringen. Als De Wever dit aanhaalt, is het om een rookgordijn op te trekken. De besparing die hij voor ogen heeft, treft in de eerste plaats de werklozen en langdurig zieken. Dat verstoppen achter een goedkope aanval op de vakbonden wijst er vooral op dat De Wever wild om zich heen trapt. Zo wild dat zelfs VOKA topman Johann Leten er zich tegen uitsprak. In Het Belang van Limburg verklaarde editorialist Dominiek Claes daarover: “Wij worden het ook moe.” Een detail: dat De Wever voorzitter is van een partij die jaarlijks 12,3 miljoen euro aan overheidsdotaties krijgt, ziet hij niet als iets waar nog besparingen te rapen vallen.

    De tweede aanval die De Wever wil inzetten, is op de arbeidsmarkt. Hij wil flexi-jobs veralgemenen, een soepeler ontslagrecht, het einde van anciënniteitsverloning, … Blijkbaar vindt De Wever dat niet alleen zieken en werklozen ‘profiteren’ maar dat ook werkenden het veel te goed hebben. Degelijke lonen en arbeidsvoorwaarden zijn immers niet goed voor ‘onze’ concurrentiepositie. Is het omdat De Wever weet dat verdere aanvallen op de levensstandaard van de werkenden – na de eerdere indexsprong, afbouw van openbare diensten, allerhande taksen zoals die van Turtelboom, verhoogde pensioenleeftijd, … – onvermijdelijk het ongenoegen verdere zullen aanwakkeren en tot vakbondsprotest kunnen leiden, dat hij nu meteen al een aanval op de vakbonden inzet?

    Vorige week was De Wever nog te gast bij VOKA-Antwerpen om er – vooraleer tot het verorbenen van een luxeueze viergangenmenu werd overgegaan (neen, bij VOKA worden geen 1-euromaaltijden geserveerd) – zijn vrienden bij de werkgevers te paaien. De vrienden van De Wever zitten bij de superrijken en de ondernemers. Werkenden hebben aan De Wever geen vriend. De rechtse politicus lijkt immers vastberaden te zijn om te volharden in de aanval op onze levensstandaard en daarbij duldt hij geen tegenspraak van coalitiepartners. Het enige waar hij naar zal luisteren, is ons verzet waarmee we de regering ten val brengen. Dat is mogelijk, het actieplan eind 2014 deed de regering al wankelen. Laat ons die strijd terug opnemen en doorgaan tot de val van deze regering!

     

    haalhetgeldwaarhetzit

  • NMBS. Liberaal opbod om besparing van 600 miljoen euro in schoenen van personeel te schuiven

    spoorbrusselAfgelopen weekend werd het offensief tegen het spoorpersoneel onverkort verder gezet. Voormalig minister Fientje Moerman (Open Vld) schreef onder haar tweede voornaam en de familienaam van haar man een lezersbrief in ‘De Morgen’ waarin ze het personeel verweet ‘verwende mannen’ te zijn. Met halve en volledige leugens werd dat onderbouwd, tot en met de naam van de auteur van de brief. Durfde Fientje Moerman het niet onder de naam waarmee ze bij het brede publiek bekend is?

    Moerman stelde dat spoorpersoneel op 55 jaar op pensioen mag, slechts 36 uur per week werkt, 65 vakantiedagen heeft, … en dat dit de reden is waarom zij zelf meer moet betalen voor een abonnement om in tweede klas recht te staan. Alle argumenten werden vakkundig onderuit gehaald op de blog van een treinbestuurder (lees deze blog hier). Eerder schreef ze een lezersbrief in Knack om voor te stellen dat stakers meteen afgedankt worden naar het model van de aanpak van de luchtverkeerleiders door Ronald Reagan in 1981. De harde neoliberale aanpak van Reagan en Thatcher is waar Open Vld liefst betrekkelijk anoniem voor pleit. Het maakt de inzet wel duidelijk: deze Thatcheriaanse regering wil het spoorpersoneel breken zoals Thatcher de mijnwerkers en Reagan de luchtverkeerleiders aanpakte.

    Ondertussen doken voormalige spoorbazen op om de aanval verder door te zetten. Marc Descheemaecker (N-VA) stelde dat de acties onaanvaardbaar zijn omdat het ‘politieke acties’ zijn. Waren de beslissingen om tot 20% van de middelen te schrappen en het statuut van het personeel verder af te bouwen dan niet politiek? Ja natuurlijk zijn de acties tegen politieke beslissingen ook politiek. Dat een voormalige spoorbaas die ondertussen openlijk bij de Thatcheriaanse N-VA actief is net met het verwijt van ‘politiek’ komt, is vreemd. En dat hij net dit argument gebruikt om zich vervolgens uit te spreken over hoe de vakbonden zich moeten organiseren, is al helemaal van de pot gerukt. Als Descheemaecker meent dat de vakbonden zich op communautaire basis moeten opdelen, dan moet hij maar lid worden van een vakbond en dat standpunt daar bepleiten.

    Volgens Descheemaecker worden de spoorbonden “gegijzeld door klein links dat de macht heeft in de Franstalige socialistische bond.” Hij voegde er nog aan toe dat de NMBS verantwoordelijke vakbonden nodig heeft. Het soort vakbond dat instemt met aanvallen op het personeel en afbouw van de dienstverlening? Dat is geen vakbondsorganisatie, meneer Descheemaecker, maar een werkgeversorganisatie of een liberale club zoals diegenen die nu een opbod tegen het spoorpersoneel doen. Het soort vakbond dat “naar de onderhandelingstafel spurt” om een aanval op het personeel goed te keuren.

    Voor huidig spoorbaas Jo Cornu moet de productiviteit omhoog. Dat hij zelf tot in mei van dit jaar nog tijd had om naast zijn job als spoorbaas bestuurder te zijn bij KBC en tot in april van dit jaar ook nog bij Belgacom, geeft aan dat er inzake productiviteit bij de NMBS inderdaad marge is. Die marge moet niet bij het gewone personeel gezocht worden, maar eerder bij het waterhoofd aan de top. Hoeveel duurbetaalde consultants zijn daar niet aangetrokken? Zo werd eerder dit jaar bekend dat de voormalige financieel directeur van de NMBS, Michel Allé, na zijn pensionering een consultantopdracht van 330.000 euro bruto per jaar kreeg.

    Terwijl regering en directie nagaan hoe ze 20% van de middelen kunnen schrappen, stellen ze het voor alsof het personeel “geen respect voor de pendelaars” heeft, zoals Gwendolyn Rutten het voorstelt. Het spel wordt hard gespeeld omdat de verschillende liberale partijen beseffen dat de ambitie om 600 miljoen euro bij de NMBS te besparen tegen het einde van de regeerperiode niet gemakkelijk te realiseren is. Een dergelijke besparing kan enkel door een aanval op zowel personeel als dienstverlening.

    Zoals De Tijd afgelopen weekend opmerkte: “Cornu slaagde er in een aantal pijnpunten bloot te leggen. Volgens hem moeten de prijzen van de tickets omhoog, moeten een aantal loketten sluiten en moet het personeel meer werken. Stuk voor stuk zaken die al langer bekend zijn, maar die onbespreekbaar waren. Tot dusver is daar nog niet veel van in huis gekomen. Groen licht geven om de ticketprijzen te verhogen en loketten te sluiten ligt moeilijk voor politici, zeker als het over een loket in hun thuisbasis gaat.” Anders gezegd: de aanval is wel degelijk gericht tegen zowel personeel als gebruikers. Fientje Moerman, of staat het abonnement op naam van Rebecca Vanden Broucke?, zal binnenkort geen loket meer vinden om haar duurder geworden abonnement te vernieuwen. De Tijd merkte overigens nog op: “Stilaan groeit ook het besef in de regering dat de ambitie om tegen het einde van de regeerperiode ruim 600 miljoen euro te besparen bij de NMBS te hoog gegrepen is.”

    Het liberale opbod tegen het personeel van de NMBS wordt steeds wanhopiger, maar vindt een echo door het ontbreken van sterke syndicale antwoorden. Een syndicaal antwoord dat vertrekt van personeelsvergaderingen waar beslist wordt over welke acties gepland worden en waar besproken wordt hoe alle personeelsleden geïnformeerd en gemobiliseerd worden als opstap om doorheen de acties ook een campagne naar de reizigers te voeren, is nodig.

    De zwakte van de ‘linkse oppositie’ doet evenmin goed. John Crombez verklaarde dat een staking van vijf dagen niet door de beugel kan, de vernieuwing bij SP.a moet met een vergrootglas gezocht worden. Bij Groen wordt meegestapt in het idee dat een treinbegeleider niet op alle lijnen nodig is. Er is nood aan een offensieve campagne voor meer publieke middelen zodat het spoorverkeer verder kan uitgebouwd worden. Dit is belangrijk als alternatief op de fileproblemen en het is noodzakelijk om klimaatdoelstellingen te realiseren. Er is nood aan meer publieke middelen voor een openbaar vervoer in publieke handen zodat personeel en reizigers het voor het zeggen hebben. Dat zou de basis leggen voor meer en betere dienstverlening in plaats van verdeel-en-heersspelletjes waarbij reizigers tegen personeel worden opgezet om uiteindelijk zowel reizigers als personeel kaal te plukken in een beperkter geprivatiseerd spoornet.

    De aanval op het spoorpersoneel is onderdeel van het Thatcheriaanse beleid. Dit vereist een antwoord van alle werkenden in een veralgemeende strijd. Als we de collega’s bij het spoor alleen laten vechten, kunnen ze verliezen en zal dit verregaande gevolgen hebben voor alle werkenden. De nederlaag van de Britse mijnwerkers onder Thatcher vormde de aanzet voor een algemene desindustrialisering en afbouw van de levensstandaard, het zorgde ervoor dat vandaag enkel de banken het goed doen in Groot-Brittannië: de grootbanken voor de speculanten aan de top, de voedselbanken voor een groeiend deel van de bevolking. Het huidige liberale opbod tegen het spoorpersoneel dient enkel om de geplande besparing en de onvermijdelijke gevolgen inzake dienstverlening in de schoenen van het personeel te schuiven.

    Durven de liberalen niet gewoon openlijk zeggen wat ze willen: een afbouw van het openbaar vervoer om het nadien te privatiseren waarbij we steeds meer betalen voor minder dienstverlening en met personeel dat sociale dumpingvoorwaarden aanvaardt?

    minimaledienstverlening

     

  • Geen progressief front in Deurne – Groen met N-VA in zee

    deurneDeurne kent een eigen politiek landschap dat gekenmerkt wordt door grote verschuivingen in kiesresultaten maar ook in partijkaarten van verkozenen. Het aantal verkozenen dat nadien als onafhankelijke zetelt, is er traditioneel groot. Het opstappen van een N-VA-verkozene deed het lokale bestuur de meerderheid verliezen. Na een lange politieke crisis in het district zijn gesprekken gestart tussen N-VA en Groen om een meerderheid te vormen.

    In Deurne is N-VA de grootste partij met 41% van de stemmen, daarmee komt de partij in de buurt van de 43% die het Vlaams Belang er in 2006 haalde. In 2012 hield het VB daar nog 14% over. SP.a en Groen trokken zowel in 2006 als 2012 in kartel naar de kiezer en gingen achteruit van 31% naar 24%, goed voor 3 zetels voor SP.a en 4 voor Groen. De PVDA stak in 2012 de gevestigde partijen CD&V en Open Vld voorbij, die haalden elk nog ongeveer 5% en zagen hun stemmenaantal in het district nogmaals gehalveerd. Zowel CD&V als Open Vld hebben nog een enkele verkozene.

    Een belangrijk politiek punt van discussie in Deurne is mobiliteit en meer bepaald de Oosterweelverbinding. Het aanleggen van een grootschalig verkeersknooppunt in de buurt van het Sportpaleis dreigt de overlast van de Ring in Deurne-Noord nog groter te maken. Bij acties tegen de Oosterweelverbinding waren er vanuit Deurne steeds heel wat betogers aanwezig. In deze discussie staan N-VA en Groen diametraal tegenover elkaar. N-VA is de grootste voorstander van het voorstel van de BAM, Groen stond vooraan in het verzet ertegen. Uiteraard stond Groen niet alleen in dat verzet, maar de politieke benadering van de kwestie ging ter linkerzijde nooit verder dan wat Groen en de actiegroepen naar voor brengen. De PVDA mobiliseert en is een belangrijk deel van het protest, maar eisen als pakweg gratis en degelijk openbaar vervoer zijn niet te vinden in het materiaal van de linkse partij rond de Antwerpse mobiliteit. Dat is wellicht een van de redenen waarom Groen van Wouter Van Besien zich sterker kon profileren als een voortrekker van de linkse oppositie op het schoon verdiep en in de peilingen sterk vooruit gaat.

    In de politieke crisis in Deurne waren er pogingen om een ‘progressief front’ te vormen van SP.a (3 zetels), Groen (4 zetels) en PVDA (3 zetels). Ongetwijfeld met het idee dat dit op termijn tot een meerderheid zoals in Borgerhout kan leiden, wie weet onder een stadsbestuur dat eveneens uit een ‘progressief front’ bestaat. Tegenover het rechtse front van N-VA en wat overblijft van CD&V en Open Vld zou het ‘progressief front’ een alternatief vormen. Dit project krijgt nu een zware slag te verwerken. Om uit de impasse in Deurne te geraken, is N-VA gesprekken met Groen begonnen. Districtsburgemeester Wouters kondigde aan dat hij bereid is om een stap opzij te zetten. “Groen is voor ons de meest logische keuze als gesprekspartner na vruchteloze gesprekken met de ‘verenigde oppositie’”, verklaarde hij. Meer nog, er wordt gefluisterd dat De Wever na 2018 een coalitie in het stadhuis wil waarbij Groen aan boord komt in plaats van CD&V. In het stadsdistrict Antwerpen is er zo’n coalitie van N-VA, Open Vld en Groen.

    Groen bevestigt de gesprekken. “De politieke impasse in Deurne moet doorbroken worden”, verklaarde lokaal voorzitter Bob Reijnders. De samenwerking met andere linkse krachten, de zogenaamde ‘verenigde linkse oppositie’, van de afgelopen maanden zat volgens Groen op een doodlopend spoor. “De voorbije maanden hebben we kunnen vaststellen dat die strategie niet werkt.” En dus ligt de weg open voor gesprekken met N-VA. “Wij nemen nu dan ook onze verantwoordelijkheid op en gaan in op de uitnodiging van N-VA om samen rond de tafel te gaan zitten.” Niet dat er al een akkoord is. Reijnders: “Groen is ervan overtuigd dat er in Deurne nog veel meer ambitie aan de dag gelegd mag worden, onder meer op het vlak van verkeersveiligheid en groene ruimte. We zijn er ook van overtuigd dat het district Deurne eigen sociale beleidsaccenten moet leggen. We voelen bij N-VA de openheid om deze gesprekken eerlijk te voeren.” Van Besien stelt dat het districtsniveau niets met overkoepelende discussies zoals rond Oosterweel te maken heeft…

    De voorwaarden die Groen lijkt te stellen in de onderhandelingen met N-VA komen zwak over. Door in een groot district een coalitie met N-VA te vormen, zou Groen zich profileren als de partij die midden in het bed ligt en met alle partijen een coalitie kan vormen. Een beetje zoals de CVP in vroegere tijden. Voor diegenen die grote verwachtingen hadden in een ‘progressief front’ om De Wever te onttronen, zal dit als een koude douche aankomen.

    Het rechtse beleid stoppen, zullen we niet doen op basis van politieke rekenkunde en spelletjes gericht op profilering en imago-opbouw. Grote en offensieve campagnes van onderuit kunnen de politieke agenda veranderen. Dit werd rond mobiliteit al aangetoond met het succes van de acties tegen de Oosterweelverbinding waardoor mobiliteit een centraal politiek thema in de stad werd. Een offensieve linkerzijde die dit koppelt aan een programma dat verder gaat en opkomt voor een massaal programma van publieke investeringen in onder meer mobiliteit zodat gratis en degelijk openbaar vervoer mogelijk wordt, naast investeringen in leefbaarheid rond de Antwerpse ring (en ja, waarom ook niet bovenop het aan te leggen dak over die ring) zou een verademing zijn.

  • Van Overmeire: andere partij, zelfde opvattingen?

    Karim Van Overmeire poseert voor de krant, duidelijk trots op zijn extreemrechtse verleden.

    Opmerkelijk: voor een portret in de krant besloot N-VA-schepen Karim Van Overmeire uit Aalst om zijn NSV-pet en bijhorend liederenboek mee te brengen. De voormalige Vlaams Blokker van het eerste uur stapte in 2010 over naar N-VA. Dat Van Overmeire mede-auteur was van het racistische 70-puntenprogramma was voor N-VA geen bezwaar. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 schopte Van Overmeire het zelfs tot schepen.

    Sindsdien kwam Aalst meermaals in het nieuws met opmerkelijke voorstellen. Zo kwam er een schepen van Vlaamse Zaken, een bevoegdheid die Van Overmeire voor zijn rekening neemt. Die schepen moet toezien op het Vlaamse karakter van de stad. Dat gebeurt onder meer door te waarschuwen voor de aanwezigheid van vreemdelingen, zo waarschuwde Van Overmeire recent dat er 120 Syriërs in Aalst wonen. De komst van vluchtelingen zet volgens Van Overmeire “druk op onze stad.” Spandoeken aan gevels op de Grote Markt mogen niet meer, Vlaamse leeuwenvlaggen daarentegen wel. Als schepen van vreemdelingenzaken was Van Overmeire er snel bij om in Aalst een terugkeerloket voor vluchtelingen te vestigen.

    Dat Van Overmeire met zijn verleden schepen van vreemdelingenzaken kon worden, is opmerkelijk. Zijn partijkaart is dan wel gewijzigd, veel van zijn ideeën blijken nog steeds dezelfde te zijn. Was het om dit in de verf te zetten dat de Aalsterse N-VA-voorman besloot om zijn NSV-pet boven te halen voor een foto in de krant? NSV is de officieuze studentenclub van het Vlaams Belang. Van Overmeire ontkent directe banden tussen NSV en Vlaams Belang, maar dat de NSV de kweekvijver is waar onder meer Dewinter, Van Grieken, Vanhecke, Bruno Valkeniers, … uitkomen, is een indicatie van het soort vereniging NSV is.

    Om het geheel van de foto af te werken, had Van Overmeire nog een zangboekje bij opgesmukt met een sticker van ‘Dietsland’ en het Tyr-runenteken dat doorgaans door de neofascistische ‘actiegroep’ Voorpost wordt gebruikt.

    N-VA lijkt alvast geen probleem te hebben met een schepen en lokaal kopstuk van de partij die eerder als auteur van een racistisch programma bekend stond en nu nog altijd trots blijkt te zijn op dat verleden.

  • Waarom scoort N-VA hoog in peilingen, ondanks asociaal beleid?

    Foto: PPICS
    Foto: PPICS

    De rechtse N-VA werd voorlopig nog niet meteen aan de macht gediskrediteerd, als de peilingen een indicatie zijn. Dat was nochtans een van de doelstellingen van de traditionele burgerlijke partijen en de grote patroons voor de regering-Michel. Ze wilden de niet volledig te vertrouwen N-VA tot meer “redelijke proporties” terugbrengen en, zolang het duurde, de meerwinsten incasseren die een Thatcheriaanse regering kon bieden. De arrogantie van de kleine patroon of KMO-baas die geen syndicale tegenstand meent te moeten dulden, werd op ons losgelaten.

    Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Doorstaan de rechtse populisten met verdelende retoriek de storm van hun asociale besparingslawine? En dat ondanks het massale verzet? En ondanks de ruime meerderheden tegen de tax shift, tegen pensioen op 67 en de indexsprong? Met recent op 7 oktober nog een prachtig staaltje, toen er weer eens 100.000 vakbondsleden in Brussel betoogden? Vooral het ontbreken van een breed links politiek verlengstuk speelt ons op dat vlak parten. De huidige “linkse oppositie” van SP.a en Groen zou op papier met de vingers in de neus moeten pieken. Gezien hun lauwe oppositie rond de besparingen, die ze principieel niet verwerpen en zelf mee uitvoerden aan de macht, en met hun zuiver morele benadering van de vluchtelingenkwestie kunnen SP.a en Groen De Wever niet echt bedreigen.

    Op het einde van de zomer, toen de vluchtelingenkwestie de media-aandacht opslokte, leek de N-VA van Bart De Wever even achteruit te boeren in de peilingen. De winst ging vooral naar het extreemrechtse Vlaams Belang, dat 9,7% scoorde. De Wever stelde het beeld van de N-VA bij met bewust over de rand mikkende uitspraken in de media. De N-VA-voorman had lak aan de Conventie van Genève en er was een aparte sociale zekerheid nodig voor asielzoekers. De 6 miljoen euro die vluchtelingen aan kindergeld ontvangen, zijn een peulschil als je ze plaatst tegenover de tientallen miljarden die de patroons en aandeelhouders jaarlijks cadeau krijgen. Maar de vluchtelingen met alle zonden overladen, leidt de aandacht af van de reële plunderaars van de sociale zekerheid: de rijken en hun politieke vrienden, N-VA op kop.

    Een deel van de ideeën van het Vlaams Belang overnemen en daarrond de tegenstelling zoeken met andere burgerlijke partijen, werkte. De N-VA stond in de peiling van De Standaard weer op 31%. Wat er door asociaal beleid verloren gaat, wordt herwonnen door zich nog radicaler voor te stellen als de kampioen van het burgerlijke egoïsme en zo de onzekerheid van de middengroepen te mobiliseren voor meer “radicale oplossingen”. Zelfs sommige gewone loontrekkenden worden hierin meegesleurd.

    De belangrijkste reden hiervoor is de zwakte van de officiële linkerzijde. Als ze nu niet scoren, met zo’n asociale regering, wanneer dan wel? Helaas heeft de linkse PVDA een politieke oriëntatie op deze “linkerzijde van de besparingspartijen” en niet op het samenbrengen van een principieel antibesparingsfront, van strijdbare syndicalisten, linkse stromingen, radicale jongeren, mensen uit het middenveld, …

    Los daarvan: beeld je in dat de 100.000 van 7 oktober niet enkel op hun werkplaats het vuur aan de lont van het sociaal verzet zouden steken. Beeld je in dat die 100.000 vakbondsmilitanten en progressieven niet enkel in het bedrijf de discussie zouden voeren. Dat ze zich ook in hun stad en nationaal politiek zouden organiseren. Als georganiseerde, democratisch werkende strijdpartij, met een programma in dienst van ons gedeeld materieel klassebelang – als werkende, werkloze, Belg of migrant – zouden die 100.000 elke traditionele partij qua numerieke kracht, aanwezigheid in de discussie op straat, … kunnen beginnen counteren.

    De mediatieke overheersing van de N-VA die teert op passief ongenoegen, ook bij een laag beter betaalde loontrekkenden, zou een weerwoord beginnen vinden in duizenden discussies op de werkvloer, op straat, in meetings,… Zo’n partij van de werkende bevolking zou de relatieve welvaart van de middengroepen ideologisch kaderen, net als de ondermijning ervan, binnen de langgerekte economische crisis van het winstsysteem. De burgerlijke media zou veel minder doorwegen, eens onze klasse politiek in actie komt. LSP wil mee bouwen aan zo’n massale strijdpartij. We zouden een programma van democratische controle over de economie verdedigen, om tot reële verandering te komen.

  • N-VA pleit voor meer ‘arbeidsmobiliteit’, maar niet voor eigen militanten

    N-VA werpt zich graag op als een partij die liberaler is dan alle andere liberalen. Het vrije ondernemerschap is heilig en het ontslagrecht kan niet soepel genoeg zijn. Tot zo’n ondernemer beslist om een politieke medestander van de N-VA af te danken. Dan is het kot te klein en bemoeit zelfs de Vlaamse minister-president Bourgeois er zich mee en dreigt de voorzitter himself ermee om met het bedrijf te breken.

    Over het ontslag van Karl Drabbe bij uitgeverij Pelckmans vloeit heel wat inkt. Het gerucht dat de man werd afgedankt wegens zijn Vlaams-nationalistische positie werd in Vlaams-nationalistische kringen uitvergroot om er een heus schandaal van te maken. Geert Bourgeois stelde over het ontslag: “De effectieve redenen, daar heb ik geen inkijk in, maar het lijkt er steeds meer op dat het ontslag het gevolg is van zijn politiek-ideologische overtuiging. Als dat zo is dan is dat een schandvlek voor Pelckmans. De uitgeverij zou een toonbeeld moeten zijn van verlichting, van ruimdenkendheid.” Eerder verklaarde N-VA over zijn economisch standpunt dat het de “ondernemende Vlaming zuurstof” wil geven waarbij “de overheid niet alles moet regelen.”(1) Niet alles, maar blijkbaar wel het ontslagrecht inzake partijmilitanten. En het verlichte karakter van uitgevers van boeken uiteraard.

    Op 5 juni stelden enkele N-VA-kopstukken hun plannen voor de Belgische arbeidsmarkt voor.(2) Daarin is het stimuleren van arbeidsmobiliteit een centraal punt: “Landen met een hoge arbeidsmobiliteit hebben ook een hogere werkzaamheidsgraad. Daarom moeten werknemers vaker, makkelijker en sneller van job kunnen veranderen. Positieve effecten voor werknemers zijn onder meer: een bredere inzetbaarheid (polyvalentie), een groter palet aan competenties, kennis van meerdere jobs, vertrouwdheid met diverse bedrijfsculturen. Daarbij hoort wel voldoende loopbaanbescherming: geen job voor het leven, maar werk voor het leven.”

    Werknemers moeten vaker, makkelijker en sneller van job veranderen voor N-VA, maar dit geldt niet voor Karl Drabbe. Die ziet op deze manier zijn ‘bredere inzetbaarheid’, ‘groter palet aan competenties’, ‘kennis van meerdere jobs’ en ‘vertrouwdheid met diverse bedrijfsculturen’ door de neus geboord worden. Van je vrienden moet je het hebben!

    Over het ontslag zelf van Drabbe zullen we het hier niet hebben, wij zijn niet thuis in dat wereldje van commerciële uitgeverijen. Maar we hopen dat de wettelijke bescherming bij ontslag – een bescherming afgedwongen door de arbeidersbeweging en betwist door de diverse liberale vrienden van het patronaat – wordt nageleefd. Werknemers mogen geen wegwerpproducten zijn die eens uitgeperst bij het grof vuil worden gezet zonder enige vergoeding of bescherming. Zal N-VA na dit incident inzetten op jobzekerheid en bescherming van werknemers? Of zagen we de afgelopen dagen een eenmalig geval van steun aan een ontslagen werknemer en gaat de partij hierna terug over tot de neoliberale orde van pleidooien voor meer flexibele ‘arbeidsmobiliteit’? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

     

    Noten

    (1) Zie: https://www.n-va.be/standpunten/economie-werk-en-ondernemen

    (2) Zie: https://www.n-va.be/nieuws/n-va-zet-werkbaar-werk-op-de-agenda-tien-maatregelen-die-belangen-van-werknemers-en.

  • Verdelen om te heersen: N-VA smijt zich in nieuw asieldebat

    Als duizenden mensen hun leven riskeren door met gammele bootjes de Middellandse Zee over te steken of als duizenden mensen in geïmproviseerde kampen overleven in de hoop de oversteek naar Engeland te kunnen maken, moeten we volgens N-VA’er Theo Francken opletten met ‘goedkope emo-reacties’. Onverdoofd slachten van dieren kan volgens N-VA’er Ben Weyts niet in “een beschaafd land”, bij het onverdoofd slachten van vluchtelingen moeten we volgens zijn collega Francken niet zo emotioneel reageren.

    We begrijpen diegenen die wel emotioneel reageren, maar moeten tegelijk verder dan dat gaan. Het is niet alleen een kwestie van menselijkheid bij het opvangen van andere mensen in nood. We moeten ook kijken waarom mensen hun thuis achterlaten om elders de onzekerheid op te zoeken. In 2014 kwamen net geen 5.000 van de 17.000 asielaanvragen in ons land van mensen uit Syrië, Afghanistan en Irak. De verpletterende verantwoordelijkheid van het Westerse imperialisme voor de oorlogen in die landen moet ook in de discussie over de gevolgen van die oorlogen aan bod komen. Het is overigens met Belgische steun dat oorlog wordt gevoerd. Over de investering van 6 miljard in nieuwe F35 gevechtsvliegtuigen moeten we volgens de N-VA’ers wellicht niet ‘emotioneel’ reageren. In ‘een beschaafd land’ wordt nu eenmaal bespaard op sociale zaken om te investeren in oorlog? Daarnaast is er natuurlijk de verantwoordelijkheid van de multinationals die in de voormalige koloniale wereld voortdurend proberen zoveel mogelijk grondstoffen en natuurlijke rijkdommen te plunderen om de eigen winsten op peil te houden, de concurrentiepositie gaat voor alles. In plaats van deze politiek van de multinationals aan te pakken, is het voor de rechterzijde gemakkelijker om de slachtoffers ervan aan te pakken. Vluchten is voor de meesten geen emotionele beslissing, maar een noodzaak omwille van de context van oorlog, sectair geweld en economische plunderingen.

    De cijfers dat een meerderheid van de Belgen vindt dat er te veel migranten in ons land zijn, werden door Theo Francken officieel “betreurd” maar hierover kon er op zijn twitteraccount geen kritische noot af. Waar de staatssecretaris niet aarzelt om scherp en direct te reageren op pakweg PS’ers of ‘goedkope emoreacties’ van De Morgen, kwam hij in dit geval niet verder dan een droge verwijzing naar een krantenartikel zonder commentaar van zijnentwege. Geen verwijten over ‘extreemlinkse’ of ’emotionele’ journalisten deze keer. Was het omdat het Francken goed uitkwam dat hij op de angst voor vluchtelingen kon inspelen?

    De vluchtelingencrisis op de Middellandse Zee en de menselijke drama’s in Calais worden uitgesmeerd om het beeld van een overrompeling ingang te doen vinden. Een meerderheid van de vluchtelingen komt nochtans niet naar Europa. Maar het komt de rechtse politici goed uit dat ze vluchtelingen kunnen uitspelen tegen gewone werkenden en hun gezinnen hier wier levensstandaard onder druk staat door het besparingsbeleid. De slachtoffers van het asociale binnenlandse beleid worden opgezet tegen de slachtoffers van het rampzalige buitenlandse beleid. De enigen die daarbij winnen, zijn de verantwoordelijken voor het asociale beleid. Verdelen om te heersen, is dat.

    Bovendien komt het goed uit dat de aandacht van het besparingsbeleid in eigen land wordt afgeleid. De verhoging van de pensioenleeftijd, indexsprong, nieuwe belastingverhogingen (of hoe kan je die BTW-verhogingen en duurdere diesel anders omschrijven?), verdere afbouw van sociale zekerheid, … worden niet gesteund door een meerderheid van de bevolking. Het getuigt overigens niet van veel beschaving dat ouderen moeten werken tot ze erbij neervallen terwijl jongeren geen werk vinden. Of dat grote bedrijven en superrijken geen belastingen moeten betalen, terwijl een hardwerkende Vlaming honderden euro extra per jaar aan energie zal moeten uitgeven.

    Het verzet tegen de regering van de rijken is zich aan het opmaken voor een nieuwe ronde van strijd. De grote betoging van 7 oktober, naar aanleiding van een jaar rechtse regering, is een eerste belangrijke afspraak voor dit verzet. De rechterzijde is zich hierop aan het voorbereiden. Dat gebeurt door nadruk te leggen op mogelijke elementen van verdeeldheid. Net zoals het Britse conservatieve voorbeeld smijt de N-VA zich graag in een nieuw asieldebat om verdeeldheid aan te wakkeren en de slachtoffers van het asociale beleid onder elkaar te laten vechten zodat ze niet samen opstaan tegen de macht van de superrijken en hun politieke marionetten.

    Laat ons op 7 oktober samen opstaan met de volledige arbeidersbeweging en andere lagen van de bevolking waaronder asielzoekers. Tegen de verdeel-en-heerspolitiek van diegenen die van bovenaf onze levensstandaard afbouwen, plaatsen wij best onze eenheid van onderuit. En dat zowel hier als op internationaal vlak als onderdeel van een strijd voor een samenleving waarin de meerderheid van de bevolking een menswaardig bestaan kan leiden. Het zou meteen ook een antwoord bieden op de vluchtelingencrisis.

  • #Helfie: help en red jezelf

    [dropcap]N[/dropcap]-VA probeert zich sociaal voor te doen. Als onderdeel van de #helfie-campagne werd een veiling georganiseerd door N-VA-kopstukken. Dat bracht 14.000 euro op voor Kom op tegen Kanker. De partij schreeuwde het van de daken en haalde er alle media mee. Maar een campagne die de gemeenschap 1 miljoen euro kost gebruiken om een kruimel van 14.000 euro aan de strijd tegen kanker te geven, doet toch vreemd aan. Zeker door een regeringspartij die bespaart op onderwijs en onderzoek, ook op onderzoek naar de strijd tegen kanker.

    De gevolgen van de besparingen in de zorgsector bleken uit de omvang van de mantelzorg in ons land. Uit cijfers van het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid blijkt dat 860.000 Belgen, of 9% van de bevolking ouder dan 15 jaar, mantelzorg geeft. Bijna de helft verleent dagelijks zorg, in 20% van de gevallen gaat het om meer dan 20 uur per week. Het WIV becijferde dat dit neerkomt op meer dan 150.000 voltijdse jobs. Jobs die door een gebrek aan middelen gratis worden uitgeoefend. Voor dienstverlening als openbaar vervoer zou ‘gratis niet bestaan’, voor de zorg die wij moeten verlenen is het steeds evidenter dat we het gratis aanbieden.

    En veel beterschap is er niet op komst. Steeds meer elementen van openbare dienstverlening worden naar het gezin en de liefdadigheid doorgeschoven. Als ‘antwoord’ op de armoede stelt Vlaams minister Homans voor om 1-euromaaltijden voor armen aan te bieden. In plaats de armoede aan te pakken, houdt de minister het op een terugkeer naar de soepbedelingen van de tijd van Daens.

    Het besparingsbeleid zorgt ervoor dat grotere delen van wat vroeger openbare diensten waren op de bevolking worden afgeschoven. De 150.000 voltijdse jobs die nu door vrijwillige mantelzorg opgevangen worden zijn er een voorbeeld van. Maar de neoliberalen willen verder gaan. Zo wil de directie van De Lijn naar Nederlands voorbeeld in dunbevolkte gebieden het busverkeer afhankelijk maken van de inzet van vrijwilligers. Bestuurders die door de besparingen geen werk vinden, kunnen nadien als werkloze misschien verplicht worden om gemeenschapsdienst te verrichten als vrijwillige bestuurder.

    Dat dit geen absurde stelling is, bleek eerder uit het voorbeeld van een Nederlandse straatveger die zijn job verloor en enkele jaren later in ruil voor zijn uitkering verplicht werd om de straten te vegen. Dergelijke dwangarbeid wil de N-VA ook bij ons invoeren. De helfie van deze partij staat voor een duwtje in de richting van armoede voor ons, terwijl tegelijk de rode loper wordt uitgerold voor de grote bedrijven.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping