Tag: actieplan 2016

De betoging van 24 mei toonde opnieuw de kracht van de arbeidersbeweging. Tienduizenden werkenden trokken door Brussel om hun woede te tonen. “De maat is vol!” Gaat het om een minderheid? Als we de gevestigde media mogen geloven wel. Maar zelfs zij kunnen niet om de cijfers heen. Een peiling van IPSOS (1) geeft aan dat 52% van de Belgen de betoging steunde (64% in Wallonië, 55% in Brussel en 45% in Vlaanderen). Dat was voor de betoging, ondertussen neemt onze steun toe. Het is ook meer dan de steun die de regeringspartijen nog krijgen in de peilingen.

door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De regering  probeert ons steeds wanhopiger te overtuigen. Maar het pakt niet meer. “We leven boven onze stand,” verklaarde minister van Werk Kris Peeters. Nog steeds volgens het hierboven aangehaald onderzoek is 93% van de Belgen het daarmee niet eens. “Het beleid van de regering versterkt de koopkracht van de bevolking,” bazuint premier Charles Michel. Amper 7% van de Belgen geeft hem gelijk. Maar liefst 66% van de Franstaligen vinden dat hun levensstandaard erop achteruit gaat, onder de Nederlandstaligen is dat 54%.

Achter deze cijfers schuilt een enorme woede. Georganiseerd vormt deze woede een massabeweging. Voor de betoging van 24 mei was de steun voor de staking van 24 juni (van het ABVV, maar ook bijvoorbeeld de Franstalige bedienden van het ACV) al opgelopen tot 47% (59% in Wallonië, 50% in Brussel en 41% in Vlaanderen). Het toont een breed ongenoegen dat we moeten omzetten in betrokkenheid bij de strijd. De cijfers bevestigen ook dat er geen fundamenteel verschil op communautaire basis is, het ongenoegen en de steun voor de acties groeit overal, ook in Vlaanderen.

Met deze regering zal het besparingsoffensief niet stoppen. “De begrotingscontrole van 2016 was niet meer dan een vingeroefening, een voorspel op de begrotingsopmaak voor 2017. Dan gaan we pas echt snoeien,” liet Kris Peeters al weten. Het gaat op federaal vlak om 0,9% van het BBP of 3,4 miljard euro. Wellicht wordt daarvoor gekeken naar de pensioenen, een nieuwe indexsprong, de hervorming van de wet op de lonen en de concurrentiepositie of nog naar de ziekenhuizen. Het snoeiwerk van deze zomer belooft nieuwe sociale drama’s op te leveren. Schaduwpremier De Wever zegt al langer dat er enkel in de sociale zekerheid nog kan bespaard worden en vraagt meer ambitie van deze regering. Kris Peeters probeert de schijn dat ook de rijken zullen moeten betalen hoog te houden: “alle voorstellen komen weer op tafel. Ook de ‘dual income tax’ [één belasting op alle inkomsten, ook die uit vermogen].” Maar wie gelooft dit nog? Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. De taxshift van vorig jaar moest de rijksten meer laten betalen, maar werd een nieuwe aanval op onze levensstandaard.

Vlak voor de betoging van 24 mei besliste de regering nog snel om de verplichte gemeenschapsdienst voor leefloners door te drukken. Met “geïndividualiseerde projecten voor maatschappelijke integratie” wordt een stelsel van dwangarbeid ingevoerd: leefloners die weigeren te werken in ruil voor hun uitkering kunnen die verliezen. (zie ook pagina 6). Na de werklozen en de langdurig zieken worden nu de leefloners aangepakt. Zij leven volgens deze regering wellicht ook boven hun stand? En het is natuurlijk gemakkelijker dan de fiscale vluchtelingen die hun middelen naar Panama, de Kaaimaneilanden of andere belastingparadijzen doorsluizen, aan te pakken.

Genoeg is genoeg, tijd voor actie!

Bij de aankondiging van het nieuwe actieplan van de vakbonden zetten de gevestigde media hun grijsgedraaide plaat nogmaals op: er werd gesproken over “gijzelnemers”, de “overdreven” bescherming van delegees, het geld van de vakbonden, … Dat ondertussen de klokkenluiders en journalisten die het schandaal van belastingontduiking in de LuxLeaks aan het licht brachten, gerechtelijk vervolgd worden, kwam minder aan bod. Ook de media kiezen kant.

Ondanks alle propaganda om de vakbonden te ondermijnen, denkt een grote meerderheid van de bevolking dat vakbonden essentieel zijn om hun rechten te verdedigen (81% van de Franstaligen en 75% van de Vlamingen). (2)  Dit toont het potentieel. Na de acties eind 2014 gaf een peiling aan dat ook in Vlaanderen 85% van de bevolking voor een vermogensbelasting was. In het huidige actieplan kunnen we opnieuw een grote meerderheid van de publieke opinie meekrijgen. We krijgen een tweede kans om de horrorcatalogus van de regering-Michel te stoppen. We mogen deze kans niet laten liggen, laat ons de strijd doorzetten tot de val van deze regering. Dit zou een belangrijke stap zijn in de strijd voor een samenleving die breekt met de ellende van het kapitalisme.

(1) Le Soir, 20 mei 2016

(2) Studie van IPSO-KUL na de verkiezingen van 2014

“Degoutant”, “een schande”, “onthutsend”

De steun voor de betoging van morgen en de verdere vakbondsacties groeit aan: in Wallonië en Brussel  door een meerderheid, in Vlaanderen is die meerderheid niet veraf meer. Het maakt dat de nationale steun voor de betoging volgens de peilingen groter is dan deze voor de regeringspartijen na de harde klappen die ze in de peilingen kregen. Tijd dus om de meer wanhopige argumenten boven te halen.

De Leuvense rector Rik Torfs achtte het nodig om op televisie te verklaren dat “straks iedereen kan staken.” Dat vindt hij uiteraard niet kunnen. De voormalige CD&V-politicus is blijkbaar de mening toegedaan dat een democratisch recht als dat op collectieve actie niet zomaar mag toegekend worden. “Er wordt heel veel gestaakt en op den duur heeft iedereen wel een reden om te staken,” zegt Torfs. “Eigenlijk zouden we wat meer solidair moeten zijn op dit voor ons land moeilijk moment.” In zijn pleidooi tegen stakingsacties haalt hij, wellicht onbewust, de voornaamste reden voor het groeiende protest aan: iedereen heeft inderdaad wel een reden om minstens ongerust en meestal gewoon woedend te zijn. Straks gaan zelfs de magistraten actie voeren, niet bepaald een traditioneel bastion van de Belgische arbeidersklasse. Tegen de afbraak van alle vormen van solidariteit door deze rechtse regering rest ons niet veel anders dan de optie om heel die kliek en hun asociale beleid weg te staken.

Aanleiding voor de uitspraken van Torfs was de stakingsaanzegging bij het spoor op 31 mei. Dat het om een aanzegging gaat zodat de militanten aan de betogingen kunnen deelnemen en niet om een oproep om het volledige net plat te leggen, is de Leuvense rector ontgaan. Aan twee woorden – spoor en staking – heeft de man voldoende om zijn mening klaar te hebben voor elke journalist die het wil horen. Meteen volgt ook een voorstel om democratische rechten aan de kant te schuiven – zijn deze rechtse politici en hun aanhangers al vergeten wat ze gisteren verklaarden over hoe iedereen in dit land trouw moet zweren aan de democratische waarden en normen? Misschien kunnen ze zelf beginnen met het democratisch recht op collectieve actie te respecteren.

Vervolgens kwam er kritiek door N-VA en Open VLD op het groepstarief dat door de NMBS wordt aangeboden aan de betogers. Plots ontdekken deze neoliberalen dat de Belgische spoorwegen nog niet geprivatiseerd zijn en dat de Belgische overheid er de enige aandeelhouder van is. Voor één keer roepen ze dit zelfs als argument in om hun standpunt te onderbouwen. Erg consequent zijn die privatiseringslustige liberalen niet… Ze kondigen nu al extra staatsbemoeienissen aan door bij een volgende beheersovereenkomst maatregelen te treffen. Welke geven ze niet aan, maar wellicht tegen het groepstarief? Dat is immers waar de betogers morgen gebruik van maken. Of bedoelen ze het toekennen van gratis treinverkeer aan parlementsleden die klagen over het commercieel beleid van de NMBS?

Niet alleen willen deze neoliberalen meer overheidsinmenging, ze verzetten zich ook tegen een commerciële logica  bij het openbare vervoersbedrijf. Is het niet evident dat een vervoersbedrijf van een groot evenement gebruik maakt om een graantje mee te pikken? Enkele overvolle extra treinen – de parlementsleden die in de media beweren dat “in alle luxe” wordt gereisd, moeten zelf eens de trein nemen (en dan niet in eerste klasse) – zullen ervoor zorgen dat de NMBS (en dus de overheid als enige aandeelhouder) tienduizenden extra kaartjes verkoopt omwille van het protest tegen de regering. Een woordvoerder van de NMBS merkte op dat het groepstarief in dit geval zeker en vast “kostendekkend” is. In deze budgettair moeilijke tijden zou pakweg Rik Torfs toch enthousiast moeten zijn van zoveel solidariteit?

N-VA Kamerlid Inez De Coninck heeft het zo niet begrepen. Ze vindt het “onthutsend” dat  er een verlaagd tarief wordt toegekend, collega’s van Open VLD vinden het “degoutant”. Het gaat nochtans om een normaal groepstarief dat ook kan gebruikt worden als pakweg een groep neoliberalen samen de trein neemt. De stelling dat de betogers een “voorkeursbehandeling” krijgen, klopt volgens de NMBS niet. Maar toch vonden de media het niet nodig om daar conclusies aan te koppelen. “N-VA-parlementsleden willen NMBS de les spellen, maar kennen de regeling van groepstarieven niet eens”, had een correctere titel in de kranten geweest.

Het geroep en geschreeuw van de neoliberalen komt als vijgen na Pasen. Het zijn flauwe pogingen om niet over het eigen asociale beleid te moeten spreken, om de aandacht af te leiden van de gevolgen van dit beleid voor de overgrote meerderheid van de bevolking. Het is een wanhoopskreet om het groeiende verzet de kop in te drukken, om te vermijden dat het ongenoegen zich vertaalt in een massale beweging die de steeds minder populaire rechtse regering niet alleen doet wankelen, maar ook doet vallen.

Na een indexsprong, verhoging van de pensioenleeftijd, afbraak van de arbeidsvoorwaarden met de afschaffing van de 38-urenweek, aanval op de pensioenen in de publieke sector, alle nieuwe taksen en accijnzen, gebrekkige infrastructuur (wegen, gevangenissen, musea, …) als gevolg van het ontbreken van investeringen, … wil de regering in de zomer pas echt snoeien, aldus Kris Peeters. Wie dit niet aanvaardt, heeft morgen een afspraak in Brussel. Zullen we elkaar daar in grote aantallen zien om allemaal samen de strijd tegen deze regering en de besparingen op gang te trekken?

Tweede actieplan: weg met de regering en de besparingen

PDF versie van dit pamflet

We zitten nog volop in de sociale verkiezingen. Hoe groot wordt de deelname? Welke delegatie gaat erop vooruit? Hoe zal de verhouding zijn tussen de bonden? Dat is nog grotendeels onbekend. Voor de patroons en de politici zijn onze militanten egoïsten en weten onze kandidaten niet wat er leeft op de vloer. In de massamedia worden vakbonden dag in dag uit platgebrand. Toch zijn we er sterker op geworden. Nooit eerder waren er 132.750 (!) kandidaten. Het aantal vakbondsleden is sinds 2006 met 200.000 toegenomen. 75% van de Vlaamse en 81% van de Franstalige kiezers vindt dat de vakbonden van groot belang zijn om onze sociale rechten te verdedigen. Dit enorme reservoir aan steun voor een alternatief op het neoliberale afbraakbeleid mobiliseren, wordt de inzet van het actieplan van de vakbonden.

Het actieplan dat de vakbondsleiding vandaag voorlegt, is niet min (Zie kader). Het kon moeilijk anders: de tussentijdse ‘vingeroefening’ van Kris Peeters is meer dan één brug te ver. Dat hij daar in een context van Panama Papers aan toevoegt dat we met zijn allen boven onze stand leven, is waanzinnig arrogant. Binnenkort staan ook de loonwet en de omkadering van het stakingsrecht op de agenda en dan moet volgens Peeters het echte snoeiwerk deze zomer nog beginnen. Het zou ons niet verbazen dat daar opnieuw een indexsprong tussen zit. Door zoveel strijdlust aangestoken, doet ook het VBO een duit in het zakje door de bescherming van de delegees te betwisten.

Staking breken heet voortaan “hunanitaire missie”

Premier Michel wil ‘deze unieke coalitie aangrijpen om het DNA van de samenleving te wijzigen’. Versta: de regering gaat voor een krachtmeting. Haar houding tegenover de staking van de cipiers toont hoever ze wil gaan. Heel het jaar door moeten gevangenen in overvolle cellen in het zicht van hun medegevangenen hun behoefte doen, maar als de cipiers ten einde raad in staking gaan, dan stuurt de regering het leger op ‘humanitaire’ missie. Als de regering dezelfde middelen inzet tegen stakingen als tegen aanslagen, hoeft het dan te verbazen dat de patronale extremist Van Eetvelt die logica doortrekt en ons terroristen noemt?

Leger of geen leger, als we op 24 mei terug met 100.000+ in Brussel betogen, zal dat de regering dooreen schudden. Met die boodschap moeten we van hieruit vertrekken naar onze bedrijven: onze acties kunnen wel degelijk resultaat opleveren. We mogen niet wachten tot na de sociale verkiezingen, de beste verkiezingscampagne is die welke inspeelt op de actuele thema’s. Onze affiches moeten omhoog, onze pamfletten uitgedeeld, maar we moeten vooral de tijd gebruiken om met de hele militantenkern collega na collega te overtuigen om deze keer mee te doen. Waarom geen mobilisatielijst opstellen die we dag na dag aanvullen? Iedere sector, ieder bedrijf, iedere werknemer wordt door minstens één maatregel extra geraakt. We moeten hen daarop aanspreken en waar mogelijk personeelsvergaderingen organiseren. Waarom het actieplan er niet ter stemming voorleggen om de betrokkenheid te maximaliseren?

Particuliere belangen patroon ‘on hold’ zetten

Zal niemand naar zo’n personeelsvergadering komen? Dat weet je pas als je het geprobeerd hebt, maar zelfs al valt de aanwezigheid tegen, dan kan je er tenminste op wijzen dat je iedereen de kans geboden hebt om mee te beslissen. De patroon wil het niet? Deze krachtmeting overstijgt het bedrijf, het gaat over het behoud van onze sociale rechten en daarvoor zullen zijn particuliere belangen even moeten wijken. Je durft niet spreken voor zoveel volk? Vraag je secretaris of desnoods een ervaren delegee uit je sector als gastspreker. Je bedrijf ligt in of bij een woonwijk? Waarom de buren niet vragen om de mobilisatieaffiche aan hun raam te hangen? Maak voor 24 mei concrete afspraken, als het kan aan de ingang van het bedrijf. Neem megafoon, vlaggen, koffie en een radio mee. Zorg voor animatie aan het vertrekpunt.

Eén betoging en één staking zullen niet volstaan, daarvoor is de inzet te groot. Het ABVV heeft gelijk om nog voor de zomer uit te pakken met een 24-urenstaking op 24 juni. Zoniet dreigt de aanval op de 38-urenweek, op de overheidspensioenen en de toegenomen flexibiliteit ondergesneeuwd te worden onder nieuwe maatregelen. Zo hebben ook een aantal beroepscentrales van het ACV het begrepen. Maar het is uiteraard geen toeval dat de regering het echte snoeiwerk deze zomer plant. Ze hoopt op minder aandacht en meer toegeeflijkheid. Dat is waarom waarom de vakbonden het actieplan over de zomer tillen. We kijken ernaar uit wat de spreker ons daarover zal vertellen. De sterkte van de vakbonden zijn echter de militanten. Zij zullen het actieplan in de bedrijven en als het enigszins kan ook in de wijken errond gestalte moeten geven. Hopelijk wordt vandaag ook tijd uitgetrokken voor hun commentaar.

Een taxshift? Deze regering moet vallen!

Een actieplan dat loopt over 5 maand kan heel sterk zijn. We krijgen de nodige tijd om de collega’s te bestoken met argumenten. Maar we gaan dat deze zomer toch niet afzwakken? We gaan ons toch niet opnieuw laten rollen met een taxshift die op een aanslag op onze koopkracht uitdraait? Uit het actieplan van 2014 hebben we geleerd dat deze regering niet wil matigen, dat ze enkel ‘onderhandelt’ over pietluttigheden. Waarom niet zeggen waar het op slaat: deze regering lanceert een politieke krachtmeting, haar ten val brengen is het enige gepaste antwoord. Een politieke staking? Niet de vakbonden, maar de regering plaatst ieder sociaal conflict op de politieke agenda. Wat is er trouwens mis met een politieke staking? Het leverde ons de 8-urendag, het algemeen stemrecht en het jaarlijks verlof op. De regering koketteert graag met ‘westerse waarden’, maar wil ons wel de middelen ontzeggen waarmee die werden afgedwongen.

Deze regering is niet krachtig. Haar economisch beleid faalt. De Belgische economie is teruggevallen van een koppositie naar de staart van Europa. Het begrotingstekort bevindt zich opnieuw in de Europese gevarenzone. De nationale schuld neemt toe ondanks de lagere rentelasten. Met Finland is ons land het enige in Europa waar de tewerkstellingsgraad terugloopt. Wat als morgen de olieprijzen opnieuw stijgen? Wat als de Europese Centrale Bank haar beleid van geldcreatie en lage rentevoeten bijstelt? Wat als de Chinese economie echt wegglijdt in recessie? Wat als Cameron morgen het referendum over een Brexit verliest? Bij wie denk je dat de regering dan zal komen aankloppen? Als we deze regering ten val brengen, zal gelijk welke regering die erna komt uit een ander vaatje moeten tappen. Ze zal immers met een meer zelfbewuste arbeidersklasse geconfronteerd worden.

Vakbonden kunnen politiek landschap hertekenen

Een beweging om de regering en de besparingen weg te staken, zal onvermijdelijk leiden tot discussie over een politiek alternatief. Gewoon terugkeren naar centrumlinkse coalities die het besparingsbeleid aan een trager ritme verderzetten, zou een enorme teleurstelling zijn. De vakbonden zijn de grootste ledenorganisaties van het land. Hun oproepen worden massaal opgevolgd. Talloze jongeren, ook niet-gesyndiceerden, proberen op hun manier de sociale strijd te versterken, in Hart Boven Hard, Nuit Debout en andere spontane mobilisaties. Een tweede actieplan mag zich niet beperken tot het stoppen van de besparingen en al evenmin tot de val van de regering, maar moet in de bedrijven, op de straat, in de wijken, de krachten bundelen waarmee we een andere politiek zullen afdwingen.

Elders in Europa dagen nieuwe linksere partijen zoals de Spaanse coalitie van IU en Podemos de sociaaldemocratie uit. Sinds Corbyn voorzitter werd, is er binnen het Britse Labour een burgeroorlog aan de gang tussen rechtse Blairisten en linkse Corbynisten. De voorcampagne van Sanders in de VS illustreert het potentieel voor een partij die volledig breekt met de politiek van Wall Street. Een breuk van de vakbonden met de traditionele ‘partners’ en een kordaat initiatief dat openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, zou een verpletterend enthousiasme opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kunnen hertekenen. LSP wil daaraan bijdragen, tegelijk blijven opkomen voor een einde aan dit voorbijgestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en ijveren voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.

[box type=”info” ]

• 24 mei: betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront 31 mei: betoging van de openbare diensten
• 25 mei- 17 juni: thematische acties
• 20-24 juni: sensibilisering in de bedrijven
• 24 juni: algemene staking van het ABVV (en mogelijk verschillende ACV-centrales)
• 29 september: betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront
• 7 oktober: algemene staking in gemeenschappelijk vakbondsfront[/box]