NL Socialisme

Author: PierreBrx

  • Actualiteit van de week

    Economie

    De voorspellingen voor de economische groei in 2004 in de V.S. gaan van 3,9 tot 4,4 %. Hoe sterk de groei ook wordt, de daling van de dollarkoers (t.o.v. de Euro) zal er niet door gestopt worden. De Japanse banken hebben nog steeds een massa leningen uitstaan in dollar. In China blijft de spectaculaire groei van 8 % nog verder aanhouden wat een ernstig gevaar inhoudt voor oververhitting van de economie (inflatie) : door de enorme investeringenskredieten worder er massale hoeveelheden geld in de economie gepompt zonder dan de verkoop van geproduceerde goederen in dezelfde maat toeneemt. Bovendien staat de overheid enorme kredieten toe aan bedrijven die kunstmatig in leven gehouden worden wanneer door de overproductie de afzetmarkt al lang verzadigd is.

    Als gevolg van de catastrofale aardbeving in Bam lijkt er een (tijdelijke) afname te zijn van de spanning tussen de V.S. en het regime in Iran. Ook tussen Korea en de V.S. is er een zekere dooi opgetreden nu er een inspectieteam op bezoek mag naar de kerncentrale in Yang Pyong. Ook kolonel Khadafi zoekt toenadering tot het Westen en wil inspectieteams toelaten op Libisch grondgebied. President Bush zal zeker niet nalaten op deze ‘successen’ tegen het terrorisme op zijn conto te schrijven om hiermee zijn eventuele herverkiezing proberen af te dwingen.

    Irak

    In Irak was er een betoging van 10.000 Koerden voor onafhankelijkheid. De Koerden in en rond Kirkuk zijn in een conflict verwikkeld met Turkmenen en Arabieren uit de regio. Ze eisen controle over de nationale rijkdommen, gewapende grenswachten en een eigen ministerraad. Bovendien willen ze een einde van de arabisatie en een terugkeer van de Arabieren naar hun oorspronkelijke huizen.

    Servië

    De radicale nationale partij (SRS) wint de verkiezingen van 28 december . De partij van Milosovic (SPS) haalt 7,5 % en de partij van ex-president Kostuniça strandde op 15 %. Het is mogelijk dat er eind dit jaar nieuwe verkiezingen georganiseerd worden.

    Israël

    De regering Sharon gaat verder met het bezetten van de Golan hoogvlakte in de grensstreek met Syrië. Hiermee probeert Sharon de aandacht af te leiden van de enorme economische problemen op binnenlands vlak. De werkloosheid is in enkele maanden tijd gestegen van 7 tot 10 %. Sinds de laaste intifada zijn de inkomsten uit het toerisme verminderd met 75 %, de industriële productie is teruggelopen met 5,7 % en de industriële investeringen met 17 %.Het aantal falingen van K.M.O. is vermenigvuldigd met vier. Het BBP krimpte in 2001 met 0,9 % en in 2002 met 1,2 %. In 2003 was er een zeer kleine heropleving van 1,2 %.

    Georgië

    Sakaaschvilli werd verkozen tot president met 85,6 %. Voor de verkiezingen had hij beloofd de economie te herstellen en de pensioenen te zullen verdubbelen. Sinds de herinvoering van het kapitalisme zijn in Georgië de uitgaven voor de gezondsheidszorg met 95 % en voor het onderwijs met 90 % gedaald. De jarenlange politieke en economische bevoorrechting van de Georgische elites door Shevarnadze heeft voor etnische spanningen gezorgd met de Abchasische (gesteund door Rusland) en Zuid -Ossetische minderheden.

    Latijns -Amerika

    60 % van de bevolking in Uruguay stemde in een referendum tegen privatisering van de olie -ontginning. In Guatemala is Berger,de kandidaat van rechts verkozen tot president met 54 % van de stemmen. De opkomst bij de verkiezingen was slechts 45 % omdat de Maya’s, de grootste inheemse bevolkingsgroep de verkiezingen boycotten. De mensenrechtenactiviste Roberta Menchu werd gevraagd om deel uit te maken van de regering. Guatemala is één van de armste landen van Latijns -Amerika : meer dan 50 % van de bevolking leeft onder de armoedegrens.

    De partijleiding van de PT in Brazilië heeft vier ‘radicalen’ , waaronder de populaire Helena Heloïsa (lid van het Verenigd Secretariaat van de Vierde Internationale) uitgesloten. In het partijbureau steunden 55 op 87 leden de beslissing van president Lula.

    In Haïti was er op 16 december een algemene staking tegen president Aristide. Het waren vooral studenten die op straat kwamen maar ook de armen steunen niet langer de president. Dit betekent dat de regering snel zou kunnen vallen.

    Europa

    In Frankrijk heeft de regering Raffarin de termijn voor de uitbetaling van de werkloosheidsuitkeringen teruggebracht van 30 naar 23 maanden : 180.000 mensen hebben hierdoor reeds hun recht op een uitkering verloren. (de schattingen voor het totaal aantal mensen dat zijn recht op uitkering verliest binnen de twee jaar gaan van 650.000 tot 850.000 ! ). Na een zeer zwakke groei voor 2003 in Duitsland wordt er voor 2004 een groei van 1,4 % voorspeld. De Duitse regering gaat uit van een groei tussen 1,5 en 2 %. De adviesraad van Schröder houdt het bij 1,6 %.

    België

    Volgens een (jaarlijks) gehouden TNS Dimarso enquête is 41 % van de Belgen eerder pessimistisch voor de toekomst en verwacht economische moeilijkheden. Het pessimisme is meer uitgesproken bij vrouwen (46%) dan bij mannen (36 %). Slechts 17 % schat het komende jaar rooskleurig in. De Belg verwacht ook meer stakingen in 2004 en dit vooral bij vrouwen, jongeren, Vlamingen en mensen uit de laagste sociale groepen. Slechts 10 % denkt dat we een vredig jaar tegemoet gaan terwijl 45 % een jaar vol internationale moeilijkheden voorspelt. Opvallend is dat meer Vlamingen dan Walen een vredig jaar verwachten.

    De begroting voor 2004 is opgemaakt uitgaande van een groei van 1,8 % (bij een voorspelling van 2 %). Om de begroting in evenwicht te houden werd 1,4 miljard van het door Belgacom overgehevelde pensioenfonds ingeschreven in de begroting van 2004. Althans dat was de bedoeling want het Europees bureau voor de statistiek is niet akkoord met deze manier van ‘creatief boekhouden’ op staatsniveau. De bedrijfsinvesteringen kenden volgens de Belgische vereniging van banken een nulgroei in 2003 en een achteruitgang van 2.5 % in 2002. De magere economische groei in 2003 was dus bijna volledig te wijten (net als in de V.S.) aan de doorgevoerde belastingverlaging(en). 2003 was ook een recordjaar voor het aantal failissementen (+ 5,9 %, 7640 bedrijven : goed voor 21.000 jobs). De werkloosheid staat op het hoogste peil sinds 1997. De werkloosheid zou verder groeien van 8 % in 2003 tot 8,2 % in 2004, en stijgt sneller in Vlaanderen (+ 8,6 %) dan in Wallonië (+ 8,2 %). De RVA stelt een doorgedreven begeleiding voor na 3 maanden uitkeringsgerechtigde werkloosheid.

  • Frankrijk: Gemeenschappelijke lijst van radicaal-links op 15%?

    HET OPVOEREN van de aanvallen op de sociale verworvenheden door de Franse regering leidt tot een radicalisatie in de maatschappij. De aankondiging door Lutte Ouvrière (LO) en de Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR), die samen 10% behaalden bij de Franse presidentsverkiezingen in 2002, werd positief ontvangen door veel arbeiders.

    Alex Rouillard, Gauche Révolutionnaire

    Volgens de laatste peilingen zou 9% zeker stemmen op de lijst. 22%, die nog nooit op radicaal-links heeft gestemd, zou overwegen om dat te doen.

    Nog nooit hebben organisaties die zich beroepen op het trotskisme zo’n verkiezingspotentieel bereikt. Anderzijds, in weer een andere peiling, stelt 24% dat ze akkoord gaan met de ideeën van het extreem-rechtse Front National.

    De reden waarom zoveel arbeiders en jongeren zeggen te willen stemmen op radicaal-links is duidelijk. Het is een verwerping van de kapitalistische partijen, zowel van diegenen die zich rechts als "links" noemen. De massale aanvallen van Raffarin (op de pensioenen, de arbeidsomstandigheden, de openbare diensten,…) hebben bijna geen tegenstand van de PS opgeleverd, en erg weinig van de Groenen en de Parti Communiste.

    De vakbondsleiders – volledig verbonden met de officiële "linkerzijde" van PS, etc. – hebben elke strijd geblokkeerd. Om een voorbeeld te geven: hoewel een grote meerderheid van de werknemers van Electricité de France tegen privatisering is, organiseert de vakbondsleiding geen enkele strijd en neemt ze deel aan elementen die de privatisering toelaten. Veel arbeiders zullen het stembiljet gebruiken om via een stem op LO-LCR deze politiek te verwerpen en te revolteren tegen de vakbondsleiders die hen verhinderen om te vechten.

    De antikapitalistische ideeën van de 2 radicaal-linkse formaties worden overwegend gedeeld door de arbeiders. Een recente studie van Le Monde toont aan dat voor 30% van de bevolking radicaal-links "nieuwe ideeen aanbrengt". 60% van de sympathisanten van de Parti Communiste voelt zich er nauw mee verwant (23% van het totale aantal kiezers). Bij de jongeren, 18 tot 24 jaar, voelt 37% zich verwant met radicaal-linkse ideeën. Radicaal-links wordt duidelijk gezien als een complete verwerping van de huidige politiek.

    Wat zal de alliantie LO-LCR doen, naast het verkiezingssucces dat ze wellicht zullen kennen? De alliantie zal openstaan voor groepen of militanten "die het kader bepaald door het akkoord aanvaarden, net als de naam van de lijst en de tekst met de gemeenschappelijke beginselverklaring op voorwaarde dat men er niet de wijziging van vraagt". De alliantie zal nationaal worden beslist door de 2 organisaties. Tot op vandaag is er geen enkele reële campagne die gemeenschappelijk wordt gevoerd, met ondersteuningscomités die zouden toelaten om de campagne te verbinden met de strijdbewegingen van de arbeiders.

    De briefwisseling tussen LO en LCR toont duidelijk aan dat het slechts gaat om een verkiezingsalliantie zonder vervolg. De goede score die de lijst wellicht zal behalen zal een aanmoediging zijn voor de arbeiders, maar ze biedt geen enkel politiek verlengstuk voor de miljoenen die voor haar zullen stemmen. Dit zou enkel een nieuwe arbeiderspartij kunnen zijn.

    Naarmate het succes groter lijkt te worden, wordt de kritiek op het kapitalisme ook verzacht en verdwijnen alle verwijzingen naar een socialistisch alternatief op het kapitalisme. "Door te stemmen op onze lijst kan je een politieke daad stellen. Het is een aanmoediging voor de strijdbewegingen en voor iedereen die wil opkomen voor de rechten van de arbeiders, om een einde te stellen aan de tirannie van de grote aandeelhouders en de beurzen". En dat is alles.

    Gauche Révolutionnaire (de zusterorganisatie van LSP/MAS in Frankrijk) zal campagne voeren opdat de stem voor de lijst LO-LCR zo hoog mogelijk zou zijn. We zullen in de campagne de noodzaak verdedigen van een nieuwe arbeiderspartij die de strijd van vandaag organiseert en de idee populariseert van een socialistisch alternatief op het kapitalisme. Een goede score van de lijst LO-LCR zal een verder bewijs leveren dat de omstandigheden gunstig zijn om in deze richting initiatieven te nemen.

  • Slechts 33% vertrouwt regering

    Officiële oppositie profiteert echter niet…

    TOEN VERHOFSTADT enkele maanden geleden stelde "Dit land staat er weer", had hij wellicht iets anders anders voor ogen. De Tewerkstellingsconferentie voor 200.000 jobs was nog niet helemaal begonnen of de Ford-directie kondigde al 3.000 afvloeiingen aan. Sindsdien regent het faillissementen en herstructureringen. De werkloosheid stijgt aan een duizelingwekkend tempo. Hoe Verhofstadt dat hoopt te bestrijden met dienstencheques en alweer een cadeau van 850 miljoen euro aan het patronaat is een raadsel.

    Eric Byl

    Dalend vertrouwen

    Veel vertrouwen heeft de bevolking er niet in. Het vertrouwen in de federale regering is – volgens een peiling van La Libre Belgique, Het laatste Nieuws, VTM en RTL – sinds de verkiezingen met 7 procent afgenomen, van 40% naar 33%. Enige troost voor Verhofstadt: de Vlaamse regering van partijgenoot Bart Somers doet het nog slechter. Ze geniet slechts het vertrouwen van 25% van de ondervraagden, terwijl ze door 37% helemaal niet wordt vertrouwd.

    Het effect van de belastingsverlaging om de economie aan te zwengelen, is uitgebleven. Het kon moeilijk anders. Verhofstadt heeft de kosten doorgeschoven naar lagere overheden, die op hun beurt de rekening presenteerden aan de belastingplichtigen. In de plaats van een schouderklopje kreeg de regering internationaal een standje. Ons land hoort bij de uitzonderingen waar de belastingdruk de afgelopen jaren is gestegen.

    Voor een partij die zich profileert als de "anti-belastingspartij" komt dat aan. Alsof dat niet volstond kraakt de Raad van State de regeling omtrent fiscale amnestie af. De rechtervleugel binnen de VLD mort.

    De verruimde VLD: een krabbenmand

    Voor de VLD de partij van de burger werd, was de liberale familie vrij homogeen. Sindsdien rijfde Verhofstadt één na één afvalligen van de CVP (nu CD&V) en de Volksunie binnen. Zere tenen van oude, liberale krokodillen werden daarbij niet ontzien.

    Resultaat: het is voor Verhofstadt wellicht gemakkelijker om de eenheid in de regering te bewaren, dan in zijn partij. Coveliers, Margriet Hermans, Van Krunkelsven en Vandecasteele zetten hun strijd binnen de Volksunie gewoon verder in de VLD. Het gefilibuster van Coveliers en co omtrent migrantenstemrecht heeft vooral het Blok en Dewinter stemmen opgeleverd. De VLD heeft er slechts bij verloren.

    Met het ontslag van Coveliers als fractieleider in de Senaat is de zaak verre van afgehandeld. De rechtse drukkingsgroep Nova Civitas, met onder meer de Gentse prof Boudewijn Bouckaert, en de Antwerpse afdeling scharen zich achter Coveliers. De VLD-top opteert voor een offensief en wil nog in het voorjaar 2 congressen organiseren omtrent "een grootschalige vernieuwing van het programma". Dat én de gesprekken met de als "links-liberaal" paraderende Vivant-leider Duchâtelet moet bij de rechtervleugel klinken als een oorlogsverklaring.

    Zwakke oppositie

    De grootste oppositiepartij, de CD&V, slaagt er niet in voordeel te halen uit de moeilijkheden van de regering. Zelfs Geert Bourgeois (NVA), wiens formatie op sterven na dood is, kan ze niet overtuigen.

    Intussen dreigt de VLD op haar rechterflank af te brokkelen. Binnen die rechterflank zijn er heel wat die het Cordon Sanitaire willen begraven. Ward Beysen van het Liberaal Appel werd alvast door Dewinter verzocht om nog niet aan te sluiten bij het Blok. Zijn Liberaal Appel, wellicht in een kartel, is nodig om de drempel om op het Vlaams Blok te stemmen te verlagen.

    Als "onafhankelijke" is Beysen beter geplaatst om te onderhandelen met dissidenten uit de VLD. Op die manier hoopt Dewinter wellicht op een conservatieve meerderheid in Antwerpen tegen de gemeenteraadsverkiezingen van 2006, waarom niet met Coveliers als kandidaat-burgemeester?

    SP.a/PS: "linkse pool" voor het patronaat

    Op het Blok na, hoeft enkel SP.a-Spirit zich weinig zorgen te maken over de komende verkiezingen. De sociaal-democratie wordt nu in beide landsdelen de eerste politieke formatie, voor de liberalen. Met haar voormalige Volksunie-leden heeft de SP.a veel minder last dan de VLD. Ze zijn met minder, zitten niet in de partij, maar in een kartel en het stemmenkanon zit ertussen.

    Doordat Groen! onafhankelijk naar de stembus trekt, kan SP.a-Spirit zich verheugen op de groene kiezers zonder het groene apparaat erbij te moeten nemen. Straks heeft de SP.a hen helemaal niet meer nodig.

    Het grootste groeipotentieel voor de SP.a is echter het ACW. De oppositie van de CD&V is zodanig rechts, zodanig zwak ook, dat er voor het ACW straks niets anders meer opzit dan toenadering te zoeken tot de SP.a. Enkel de band van de SP.a met het ABVV houdt hen voorlopig tegen. Het is niet uit te sluiten dat de SP.a die band wat losser maakt om een grotere toenadering met het ACW mogelijk te maken. De partij zou dan beide vakbonden af en toe tegen elkaar kunnen uitspelen om haar rechtse politiek erdoor te krijgen.

    Zonder tegenslag zal de regering de komende verkiezingen winnen. Niet omwille van haar "sociale beleid", maar wegens de zwakte van de oppositie en als "dam tegen rechts". Velen zullen stemmen op de sociaal-democratie als minste kwaad.

    De marge links van de sociaal-democratie zal de komende verkiezingen marginaal zijn. Het zal massale gebeurtenissen en industriële strijd vereisen om dat te veranderen. Toch wil LSP in Vlaanderen zowel een Europese lijst als een Oost-Vlaamse lijst indienen, in Wallonië willen we met MAS eveneens proberen een Europese lijst in te dienen, het is echter nog niet zeker of we er daar in zullen slagen de 5.000 vereiste handtekeningen op te halen. De bedoeling van onze deelname? LSP/MAS beter bekend maken en versterken.

  • Sociale sector in actie

    Interview met Marieke, delegee en militante van de LBC

    Interview door Koenraad Depauw

    De voorbije weken zagen we verschillende strijdbare acties van de sociale sector. Wat was de aanleiding hiervoor?

    Door de beslissing van de Vlaamse Gemeenschap om de subsidies in de gehandicaptensector voor december maar voor de helft uit te keren ging ons loon in die maand slechts voor 60% uitbetaald worden. De rest van ons loon zouden we pas later, in januari, ontvangen, net als de eindejaarspremie. We voerden tweemaal actie in Brussel. Na de eerste actie wilden de ministers zelfs niet aan de onderhandelingstafel komen. Toen we een week later weer in actie kwamen, gaf de regering toe. We zullen nu ons volledig loon én onze eindejaarspremie op tijd krijgen.

    Op 11 december kwamen militanten uit de sociale sector samen om de eisenbundel te bespreken. Welke eisen schuiven jullie naar voor?

    De militanten zijn dit jaar eerst samengekomen in gewestelijke en nationale belangengroepen. Van daaruit is een soort bevraging opgesteld die we aan onze collega’s hebben overhandigd. In totaal werd meer dan 10.000 werknemers in de sociale sector gevraagd wat zij de belangrijkste strijdpunten vinden voor het komende jaar. Als eerste punt, merken we dat de lonen in de sociale sector 17% achterop hinken bij de gemiddelde lonen in andere sectoren. Dit omdat we de voorbije jaren vooral gestreden hebben voor meer verlof, brugpensioen en landingsbanen.

    Vandaag willen we de lonen in de sociale sector op gelijk niveau brengen met de andere sectoren. Dit is een eerste strijdpunt. Onze 45+ CAO, waardoor we op 45-jarige leeftijd recht hebben op meer verlof, loopt ten einde. We willen deze CAO verlengd zien. Ook de CAO rond brugpensioen op 57 jaar loopt ten einde. Deze willen we ook verlengen. Verder willen we een omvorming van de eindejaarspremie (de premie is slechts een percentage van het maandloon) naar een volwaardige dertiende maand. We willen een 36-urenweek met behoud van loon als eerste stap naar een 32-urenweek.

    We hebben in het verleden door strijd te voeren recht gekregen op meer verlof vanaf een bepaalde leeftijd, en vroeger brugpensioen dan in andere sectoren. Wanneer er geen bijkomende aanwervingen komen zorgt dit voor een overbelasting van de jongere werknemers. "Bijkomende aanwervingen!" is ons laatste – even belangrijke – strijdpunt.

    Bij ons wil men nu overgaan tot een enveloppesysteem voor de logistieke ondersteuning, zoals de keuken en onderhoud. Het gevaar is dat de directie zal beslissen het onderhoudspersoneel uit te besteden aan een grote privé-firma. Dit is een aanval op de kwaliteit van bijv. het voedsel, maar ook op de jobs en het statuut van duizenden mensen.

    Het eisenpakket dat jullie naar voor schuiven is heel strijdbaar. Hoe denken jullie deze eisen om te zetten in overwinningen?

    Vanaf januari-februari zullen we beginnen met actievoeren: eerst prikacties, maar later zullen ook stakingen en betogingen volgen. Doordat we in het opstellen van het eisenpakket zoveel, tienduizenden, mensen hebben betrokken denk ik dat heel veel werknemers uit de sociale sector zullen deelnemen aan de acties. We hebben in het verleden de meeste van onze eisen kunnen waarmaken. We zullen er voor zorgen dat dit zo blijft!

  • Parmalat-schandaal in Italië

    Clare Doyle

    Arbeiders van de belangrijkste productie-vestiging in Italië van "Europa’s Enron" hebben geen enkele sympathie voor de "schitterende acht" die nu opgesloten zitten in de befaamde San Vittore gevangenis van Milaan.

    Onder de opgeslotenen bevinden zich de oprichter en de centrale manager van de Italiaanse voedingsgigant Parmalat, Calisto Tanzi, en vijf andere directeurs, zowel huidige directeurs als voormalige topmensen. Ook twee verantwoordelijken van het boekhoudingsbedrijf Grant Thornton, werden opgesloten. De frauduleuze activiteiten van deze bende en ongetwijfeld nog meer ‘zakenpartners’ brachten het bedrijf op de rand van het faillissement en de mogelijke ineenstorting van het bedrijf.

    Terwijl het drama zich ontplooit, beloofde de voorzitter van de afdeling van Parmalat in Venezuela om zich over te geven en niet onder te duiken (met de woorden: "Ik ben Bin Laden niet"!). Voor de kantoren van de onderzoeksgerechten in Parma stelde één van de centrale verdachten, de voormalige financieel directeur Fausto Tonna, tegenover een aantal journalisen in pure maffia-stijl: "Ik wens jullie en jullie families een langzame en pijnvolle dood toe"!

    Terwijl de jacht om het uitgebreide netwerk achter de verdwijning van 10 miljard dollar in een "zwart gat" verder gaat, staan de jobs van meer dan 36.000 arbeiders in 139 werkplaatsen wereldwijd op de tocht. De vermiste miljarden komen overeen met ongeveer 1% van het Italiaanse Bruto Nationaal Product.

    Vlaggenschip

    Het bedrijf is de voorbije 40 jaar gegroeid van een klein familiebedrijf in de noordelijke stad Parma tot het 8ste grootste bedrijf van Italië en een "vlaggenschip" van het Italiaanse kapitalisme. Het bedrijf is actief in 30 landen waar het melk, water, fruitsap, koekjes en ander voedsel inpakt en verkoopt. Het bedrijf kende een snelle groei in Latijns-Amerika en Oost-Europa. De hoofdzetel van het bedrijf bevindt zich nog steeds in Parma, de thuisbasis van parmesan-kaas, proscuito-ham en de stad die gekend staat als de "voedselhoofdstad" van Italië. Ironisch genoeg werd Parma recent de centrale stad van waaruit de Europese voedselcontrole wordt georganiseerd.

    De stad is echter ook het centrum van het "rode bolwerk" in Italië, met een lange geschiedenis van militante arbeidersstrijd. Een delegee van de vakbondsfederatie Cisl, Angelo Peracchi, verklaarde op een personeelsvergadering op oudejaarsavond dat de arbeiders bereid zijn om strijd te voeren. "Er werken hier ganse families… velen vrezen dat ze hun spaarcenten zullen verliezen omdat het bedrijf en de lokale banken velen van hen aanmoedigden om te investeren in aandelen van Parmalat… De arbeiders zijn hier bovendien sterk georganiseerd in vakbonden". Er zijn nog geen details gekend van strijd die gepland wordt, behalve een rechtszaak tegen de bedrijfsleiding voor geleden schade.

    Consumenten en kleine investeerders organiseren een betoging naar de kantoren van de premier en de nationale bank op 21 januari. Maar er zal meer nodig zijn dan dit. De arbeiders en hun organisaties moeten campagne voeren voor de onmiddellijke nationalisatie (zonder compensatie) van Parmalat, en een programma naar voor brengen van vakbondsstrijd op zowel een internationaal als een lokaal niveau.

    Regering onder vuur

    Er zijn in Italië nog tal van stakingsacties bezig en er is nood aan een algemeen offensief tegen de regering. De economie bevindt zich zelfs zonder de crisis rond Parmalat in de problemen en de lonen volgen de inflatie niet. Zes miljoen Italianen krijgen minder loon dan de minimale overlevingsgrenzen. Het begrotingstekort is 12 miljard euro hoger dan vorig jaar en de grens van 3% van het BNP wordt enkel gehaald door een aantal eigendommen te verkopen, iets wat niet ieder jaar kan herhaald worden. De regering-Berlusconi dreigt te vallen aangezien de coalitie-partners onzeker zijn in verband met hun steun aan de regering. De huidige crisis kan de laatste druppel zijn die de emmer doet overlopen.

    Delen van de Italiaanse heersende klasse die voorbehoud maakten over hoe de advonturier Berlusconi de controle kreeg over de regeringsmachine, zullen mogelijks deze crisis tegen hem gebruiken. Berlusconi is zelf een ‘dubieus zakenmane’ en is nu de rijkste Italiaan met weinig respect voor doorzichtigheid van zijn zaken. Maar hij moet zich zorgen maken over zijn toekomst. Hij hoopt op een verzachting van de Italiaanse wetgeving tegenover bedrijven, wat het net mogelijk maakte dat er nu zo’n fraude-schandaal uitbreekt.

    Dit schandaal gaat in tegen het beleid van Berlusconi en kan ertoe leiden dat er ernstige vragen gesteld worden door de EU, vragen die een impact kunnen hebben op de staatssteun en staatsinterventie die de regering genomen heeft ten aanzien van Parmalat met de aanstelling van Enrico Bondi om de leiding van het bedrijf over te nemen. Er staan niet enkel 4.000 jobs bij Parmalat op de helling, maar ook die van minstens 5.000 boeren in Italië. De regering organiseerde reeds twee kapitaal-injecties, één van 25 miljoen Euro en één van 50 miljoen euro. De regering geeft het bedrijf zes maanden om zich te herstellen.

    Bondi weigerde een voorstel van Tanzi om al diens persoonlijke bezittingen ter beschikking te stellen en zei dat dit onvoldoende zou zijn om de 13 miljard euro schulden aan te zuiveren. Tanzi zelf zou zo’n 500 miljoen euro in zijn eigen zakken gestoken hebben…

    Zoals een lid van Lotta per il socialismo (onze zusterorganisatie in Italië) uit het naburige Modena stelde, is het niet enkel een kwestie van regulering en controle, zoals het voorgesteld wordt door de Minister van Economische Zaken Tremoni. “Het is het kapitalisme zelf dat de oorzaak is omdat het een systeem is gebaseerd op de wetten van de winsten niet op de behoeften van de bevolking, zoals de stakende transportarbeiders, de hostessen van Alitalia,… die vechten voor betere levensomstandigheden of de arbeiders van Parmalat en diegenen die van dit bedrijf afhangen.”

    Bredere gevolgen

    De Securities and Exchange Commission (SEC) in New York stelt dat deze affaire “Eén van de grootste voorbeelden van bedrijfsfraude in de geschiedenis” betreft en is een eigen onderzoek begonnen naar de wijze waarop het bedrijf een zogenaamde brief van de Bank of America over een vermeende lening van 4 miljard dollar had nagemaakt. Er zijn ook onderzoeken naar de niet-bestaande verkoop van melkpoeder aan Cuba voor een bedrag van 620 miljoen dollar waarbij verschillende ‘gerespecteerde’ banken betrokken waren. Het gaat daarbij o.a. om Barclays, Deutsche Bank, Chase Manhattan-JPMorgan, Merrill Lynch en het gerenomeerde bedrijf Deloitte Touche. Een artikel in Liberazione (het dagblad van de Rifundazione Comunista) gaat daar dieper op in onder de titel: “Hoe de bankiers de melkman geholpen hebben”.

    Er waren eerder andere schandalen elders in Europa (Vivendi in Frankrijk, Scania in Zweden en Ahold in Nederland). Het grootste Italiaanse bedrijf, Fiat, vecht voor haar overleven, nadat het decennia-lang uitgemolken werd door een rijke dynastie (de Agnelli-familie). Vergeleken met het Amerikaanse Enron-schandaal enkele maanden geleden, zijn de bedragen in het Parmalat-schandaal beperkter, maar dit schandaal dreigt de kern van het internationale financie-systeem te treffen, zoals werd benadrukt in de Italiaanse krant La Repubblica op 5 januari.

    In plaats van haar activiteiten te onderzoeken, gingen de bazen van Parmalat kwistig om met het geld. Ze kochten voetbalclubs in Rusland, Mexico en Brazilië en hadden zelfs onderhandelingen om de nationale bank van Nicaragua over te nemen, drie jaar voor die failliet ging. Het familiebedrijf van Tanzi bezit ook de Italiaanse Serie A voetbalclub Parma wiens toekomst nu ook onzeker is. Een artikel in het dagblad Il Manifesto stelt dat het team nu hoopt gered te worden door de Russische oligarch Abramovich die eerder Chelsea opkocht…

    Voor de arbeiders van Parmalat in Italië en elders is de enige oplossing het organiseren van strijd om alle oligarchen buiten te krijgen en zelf de touwtjes in handen te nemen

  • Waarom sociale conflicten steeds harder worden

    Vrijheidsberoving directieleden Sigma Coatings en Alstom

    Eind november werden 6 directieleden van Sigma Coatings in Manage (Henegouwen) 3 dagen vastgehouden door stakende arbeiders. Kort daarna overkwam de directie van Alstom in Beyne-Heusay (Luik) hetzelfde.

    Eric Byl

    In februari sloten kaders van Cockerill Sambre algemeen directeur Alain Bouchard met enkele directieleden op in de Luikse universiteit. Later gebeurde hetzelfde in de kerncentrale van Tihange. In de jaren ’80 hadden FN-arbeiders hun directie ook al een 2-tal dagen vastgehouden. Welke syndicale delegatie kent niet hier of daar een incident waarbij arbeiders een ondernemingsraad blokkeerden en de leden ervan opsloten tot ze een verklaring hadden afgelegd en/of een voorstel onderhandeld?

    De pers reageert selectief verontwaardigd. Het Vlaams Economisch Verbond wil de vakbonden rechtspersoonlijkheid opdringen en stakerskassen aanpakken omdat die "betalen voor mensen die criminele taken verrichten". Binnenlandminister Dewael stuurde de federale politie.

    Het weekblad Knack stelt daarover: "De socialistische burgemeester Christian Gibeau van Manage heeft er goed aan gedaan ze niet te laten optreden. Het zou tot een uitzichtloos debat hebben geleid. Om die explosie te vermijden, hield zelfs het Verbond van Belgische Ondernemingen zijn veroordeling van de onwettige sociale acties sober." Knack en de meer intelligente strategen van de burgerij wilden geen olie op het vuur gooien.

    Patronaat zet rechtbanken in tegen protest

    De voorbije maanden en jaren werden duizenden arbeiders en hun gezinnen geconfronteerd met bedrijfsherstructureringen, delokalisaties en regelrechte sluitingen. Zelden werden de wettelijke bepalingen en collectieve overeenkomsten gerespecteerd. Bij protest schakelen patroons om de haverklap rechtbanken in om stakerspiketten op straffe van dwangsommen onmogelijk te maken. Werkwilligen worden per helicopter over de stakersposten heen gevlogen en bedrijfsbezettingen worden op gerechtelijk bevel ontzet wegens "schending van eigendomsrecht".

    In de praktijk hebben heel wat patroons het sociaal overleg al lang begraven. Met 19e eeuwse methodes maken ze stakingen vleugellam. Beroofd van ieder ander verweermiddel opteren arbeiders ten einde raad soms voor harde confrontatie. In Frankrijk zagen de arbeiders van Cellatex-Givet in juli 2000 geen andere uitweg meer dan te dreigen om een bijtend zuur in de Maas te lozen. Hun collega’s van de brouwerij Adelshoffen bij Straatsburg dreigden de fabriek op te blazen als hun eisen niet werden ingewilligd.

    Sigma: directie houdt geen woord

    Daarbij vergeleken is de zogenaamde gijzeling bij Sigma Coatings klein bier. In mei 2003 had de directie al een herstructurering aangekondigd met een verlies van 73 jobs. Na 7 dagen staking werd hierover een voorakkoord getekend dat voorzag in brugpensioen voor wie ouder is dan 50 jaar, vrijwillig vertrek, tijdskrediet en een loonsinlevering tot 15%!

    Begin november kondigt de directie echter aan dat ze het akkoord niet zal naleven. Brugpensioen wil ze pas vanaf 52 jaar. Een verzoeningspoging op 17 november mislukt. Alle bedienden worden een week op verlof gestuurd en de directie verdwijnt. De achtergebleven arbeiders onderhouden de machines, aangezien het hier om een Seveso-bedrijf gaat. Van hun directie is geen spoor te bekennen.

    Op 24 november roept de directie een buitengewone ondernemingsraad samen. Ze kondigt een nieuwe herstructurering aan met het verlies van 159 jobs (op een totaal van 279). Ze weigert te onderhandelen over een sociaal begeleidingsplan.

    Daarop beslissen de werknemers de leden van de ondernemingsraad op de vestiging te houden tot de onderhandelingen starten. 3 dagen en heel wat media-aandacht later worden de 6 directieleden vrijgelaten. De directie aanvaardt dat de arbeiders het bedrijf blijven bezetten omwille van de veiligheid. Ze erkent dat er geen vernielingen zijn geweest en zal geen beroep doen op de ordediensten. Ze is bereid te onderhandelen over brugpensioen vanaf 50 jaar.

    Betoging voor werk

    Op de regionale betoging voor werk in La Louvière op 17 december worden de arbeiders van Sigma door de vakbondsleiders geprezen. Er worden toespraken gehouden over reconversie, maar niet over het behoud van jobs. De PS-burgemeester en de algemene secretaris van het FGTB-centre klagen de multinationals en de globalisering aan, maar een overname van Sigma door het gewest komt nooit ter sprake. Een ordewoord om de regio te mobiliseren, het idee van een solidariteitsstaking,… dat blijft uit. Met zo’n vakbondsapparaat is het begrijpelijk dat arbeiders tot het uiterste gaan om niet met lege handen op straat te belanden.

    Wat de arbeiders van Sigma deden was de laatst mogelijke uitweg, een betere optie dan het falende overlegsyndicalisme van de vakbondsapparaten dat alleen maar tot nederlagen leidt. Het vastzetten van directieleden hoort net als de voorbeelden van Cellatex en Adelshoffen thuis in de tradities van een ander syndicalisme: strijdsyndicalisme. Het zijn taktieken die echter thuishoren in de neergaande fase van strijd, wanneer het erop aan komt zijn vel zo duur mogelijk te verkopen. Het kan de zaak deblokkeren, maar kan eveneens – als de krachtsverhoudingen ongunstig zijn – een instrument worden voor de burgerij om de repressie op te drijven.

    Kortom: het vastzetten van directieleden en andere zogenaamd radicale acties kunnen een hulpmiddel zijn, voor zover ze de eenheid van de arbeiders en van de arbeiders met de omliggende gemeenschap niet schaden. Als syndicale strategie moet dit type van radicale actie echter ondergeschikt blijven aan de offensieve instrumenten van strijdsyndicalisme: massameetings op de bedrijven, solidariteitsstakingen en bedrijfsbezoeken door delegaties van de stakers, massabetogingen, mobilisatie van de gemeenschap, opzetten van solidariteitscomités en stakerscomités, etc.

  • Proces Semira: Rijkswachters veroordeeld

    Op 12 december sprak de correctionele rechtbank haar vonnis uit in het proces van de 5 rijkswachters (ondertussen federale politie-agenten) die de jonge Nigeriaanse vluchtelinge Semira hadden verstikt met een kussen in 1998. Daarmee wilden ze verhinderen dat ze om hulp riep tijdens haar uitwijzing. 3 onder hen krijgen 12 maanden met uitstel, een 4e (die de uitwijzing van Semira leidde) kreeg 14 maanden met uitstel. De 5e kreeg vrijspraak.

    Deze rechtszaak is op een schandalige manier verlopen. De sympathisanten van de vluchtelingen, die hun zaak wilden ondersteunen op het proces, konden de rechtszaal niet binnen omdat de vrienden, ouders en collega’s van de rijkswachters al binnen waren gegaan door een zij-ingang. Ex-Ecolo parlementair Vincent Decroly werd gewelddadig tegen de grond gegooid door een politie-agent toen hij de zaal probeerde binnen te gaan. Nog talrijker waren de activisten die het gerechtsgebouw zelfs niet binnenkonden, omwille van de indrukwekkende politiemacht die de ingang had afgezet.

    Op 17 december sprak een andere kamer van de correctionele rechtbank haar vonnis uit over de 18 leden van het Collectief Tegen Uitwijzingen. Ze werden het voorwerp van even zware als bij de haren getrokken beschuldigingen, voor feiten die zich afspeelden tijdens betogingen voor het gesloten centrum 127 bis. Gewapende bendevorming, poging tot brandstichting, hulp aan vluchtelingen die probeerden te vluchten, diefstal met bedreiging van een wapen,… Zelfs de advocaat-generaal moest erkennen dat al die beschuldigingen weinig steek hielden. De rechtbank heeft nochtans 4 boetes uitgedeeld, naast 7 gevangenisstraffen van 8 dagen tot 2 maanden met uitstel, voor kleinigheden als het "stukmaken van een afsluiting" (het losmaken van enkele draden in een afsluiting rond 127 bis!).

  • Uitgewezen door de ULB, opgelicht door Dewael

    17 DECEMBER WAS de beslissende zwarte dag voor de Iraanse vluchtelingen en hun medestanders. Enkele uren voor de veroordeling van de leden van het Collectief, belegerde de politie de ULB – op aanvraag van de directie – om het 50-tal Iraanse vluchtelingen die nog standhielden met hun bezetting te verdrijven.

    Thierry Pierret

    De ordetroepen verwijderden alle bezetters uit de Honoris Causa-zaal en lieten de lokalen van de studentenbeweging – waar vrouwen en kinderen sliepen – beschadigd achter.

    De Iraniërs werden doorverwezen naar verschillende open centra. Een van hen is bij gebrek aan plaats zelfs naar een gesloten instelling gebracht. De vice-voorzitter van de Raad van Bestuur, Fabrizio Bucella, rechtvaardigt de beslissing tot uitzetting met zogenaamde veiligheidsredenen (de ULB sluit z’n deuren tijdens de kerstvakantie). Hij gebruikte ook het voorwendsel dat de bezetting de overeenkomst tussen de Iraniërs en de minister van Binnenlandse Zaken Dewael niet zou respecteren.

    Dit is gewoonweg schandalig. Ze hadden juist hun hongerstaking beëindigd op 14 november naar aanleiding van een akkoord met Dewael. Dit akkoord stelt dat diegenen waarvan de asielaanvraag werd afgewezen, opnieuw een individuele asielaanvraag kunnen indienen. Maar de Iraniërs houden vast aan de bezetting sinds 19 september, zolang de Dienst Vreemdelingenzaken deze nieuwe aanvragen niet ontvankelijk verklaart. De dienst heeft tot nu toe echter nog maar 61 beslissingen genomen over de honderden dossiers! Hiervan waren er slechts 17 positief…

    De uitzetting van de Iraniërs bleef niet zonder reactie van de kant van de studenten. Een 300-tal studenten betoogden. Opnieuw kwam de politie tussen, en dat zelfs op de campus! Dat toont aan welke houding de overheid bereid is aan te nemen tegenover om het even welke protestbeweging.

    Voor ons illustreert deze kwestie ook het failliet van de strategie van de studentenvertegenwoordigers in de Raad van Bestuur die het steuncomité leidden. Ze beklemtoonden de noodzaak om een confrontatie met de leiding van de ULB te vermijden, zelfs wanneer die haar neus optrok voor het ter beschikking stellen van de infrastructuur van de universiteit aan de Iraniërs. Zelfs ook wanneer die ultimatums stelde om hen aan te zetten te vertrekken.

    EGA/ALS heeft van bij het begin actief deelgenomen aan de strijd van de Iraniërs. We beklemtoonden de nood om de beweging te verbreden, zowel binnen als buiten de universiteit. We deden dit om een eenheid te bekomen tussen studenten en arbeiders, eerder dan met de hoge pieten van de universiteit die de eisen van de Iraniërs slechts in woorden ondersteunden. In de praktijk staken ze hen stokken in de wielen. We willen het bilan maken van deze beweging met zij die actief betrokken waren in de steunacties, om zo gezamenlijk de lessen te trekken voor de toekomst.

  • Arrestatie Saddam zal verzet niet stoppen

    Standpunt van het Comité voor een Arbeidersinternationale

    Ongetwijfeld was het gevangen nemen van Saddam een psychologische opsteker voor het Amerikaanse en Britse imperialisme. Ze zullen het proberen uit te buiten en voorstellen als een fundamentele verandering in Irak.

    De hypocrisie die opstijgt uit Washington en Londen is opvallend. Tot op vandaag beschermt het VS-imperialisme voormalige dictators, zoals Pinochet in Chili en de Indonesische dictator Soeharto. Ze waren allebei belangrijke vrienden van de VS. Als Saddam Koeweit niet was binnengevallen in 1990, en aan de macht was gebleven, zou hij vandaag wellicht nog altijd een bondgenoot van Washington zijn.

    De ernstige problemen in Irak zullen niet weggaan. Saddams opsluiting zou de eis om het land te verlaten een nieuwe op-stoot kunnen geven. Het zal niet meer zo gemakkelijk zijn om diegenen die zich verzetten ervan te beschuldigen dat ze Saddam terug aan de macht willen brengen.

    De onmiddellijke opflakkering in steun voor Bush is behoorlijk onstabiel, en hangt af van de economische situatie in de VS en de verdere ontwikkelingen in Irak. Blair, van zijn kant, profiteerde niet echt van het gevangen nemen van Saddam. Het niet vinden van "massavernietigingswapens" heeft Blair veel meer beschadigd dan Bush.

    De leefomstandigheden van Saddam, ondergedoken in een primitief hol, toonden aan dat hij de dagelijkse aanvallen op de bezettende troepen niet zelf kon hebben geleid.

    In tegenstelling tot de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en andere landen heeft het CWI – waar LSP/MAS de Belgische sectie van vormt – nooit het dictatoriale regime van Saddam ondersteund. Tegen de tijd dat Saddam in 1979 aan de macht kwam, tijdens een door de VS gesteunde staatsgreep, was hij al verantwoordelijk voor de moord op vele leden van de Iraakse Communistische Partij en op vakbondsleden.

    Socialisten hebben steeds zonder reserves de onderdrukking door Saddam van de linkerzijde, sjiieten, Koerden en anderen veroordeeld, op het moment dat die plaatsvond. We ijverden voor een omverwerping van zijn regime en de vestiging van de heerschappij van de Iraakse arbeiders en arme boeren.

    Bush en Blair juichen met de arrestatie van Saddam geen overwinning voor democratische rechten en gerechtigheid toe, maar voor hun eigen imperialistische doelstellingen. Eind november feliciteerde Bush nog de nieuwe president van Azerbeidzjan, een bondgenoot in de "oorlog tegen het terrorisme", op het moment dat "zijn veiligheidsdiensten de oppositie arresteerden, en nadat onafhankelijke waarnemers de verkiezingen hadden bekritiseerd" (Financial Times, 27 november 2003).

    Net als Bin Laden is Saddam op veel vlakken een product van het Westen. Saddam ontwikkelde in de jaren ’70 meer en meer naar een pro-westerse positie. In de jaren ’80 werd hij door VS-president Reagan omarmd als bondgenoot tegen het Iran van de ayatollahs. In 1983 kreeg Saddam Donald Rumsfeld, vandaag Minister van Defensie in de VS, op bezoek. Rumsfeld keek toen nog naast de martelkamers.

    Onder de Irakezen zullen er gemengde reacties zijn. De Koerden en sjiieten zullen geen traan laten voor Saddam. Anderen, die hem zien als een symbolische strijder tegen het Westen, zullen verbitterd zijn door dit verdere succes van de bezettingsmacht. Een gevoel dat gekoppeld is aan onvrede omdat Saddam zich overgaf zonder te vechten, in tegenstelling tot zijn 2 zonen en een 15-jarige kleinzoon.

    Er zal een groeiende roep zijn aan de bezettingsmacht om Irak nu te verlaten. Naast het pakken van Saddam had Bush echter ook andere doelstellingen, onder meer het installeren van een pro-VS regime. Het imperialisme heeft niet de bedoeling om de Irakese bevolking nu democratisch te laten beslissen over haar toekomst. Er zijn slechts verkiezingen beloofd voor het einde van 2005, nadat een onverkozen vergadering een Grondwet heeft opgesteld.

    Naarmate het duidelijker wordt dat de VS in Irak enkel een onderworpen regering willen, zal het verzet groter worden en een massakarakter beginnen te ontwikkelen.

    Het verzet wordt gevoerd door een breder gamma van gewapende groeperingen, niet enkel medestanders van Saddam. In november schatte de CIA dat er 50.000 opstandelingen waren. Ironisch genoeg was Irak geen basis voor Al-Qaeda voor de oorlog begon, wat Bush stelde. Vandaag is het dat wel. Dit is de achtergrond voor de verandering in beleid van de VS en de poging om versneld de macht over te dragen aan wat zij zien als "veilige handen". Het probleem is: aan wie de macht overdragen? De verschillende politieke, etnische en religieuze groepen komen amper overeen. Zelfs Bush zijn eigen administratie is verdeeld. Het Pentagon sponsort Chalabi’s Iraaks Nationaal Congres; het State Department ondersteunt de Iraakse Onafhankelijke Democraten; de CIA zweert bij het Iraaks Nationaal Akkoord geleid door Alawi, een zakenman.

    De brutale methodes in Irak, onder meer het herinvoeren van bombardementen op bewoonde gebieden als antwoord op de terreuraanvallen, hebben enkel het verzet verdiept. De sociale crisis, erger gemaakt door de neoliberale privatiseringen, hebben voor woede en wanhoop gezorgd. De bezetting wordt terecht gezien als het openbreken van Irak voor de naakte uitbuiting door de Amerikaanse multinationals.

    57% van de Iraakse bevolking vertrouwt de Amerikaanse en Britse troepen "helemaal niet", 22% "niet veel". De VN werd, na jaren van sancties tegen Irak, "helemaal niet vertrouwd" door 37%, "niet veel" door 28%. De religieuze leiders hadden het grootste vertrouwen. Daarom proberen de VS religieuze groepen ook te betrekken in een marionettenregime, wat echter problematisch verloopt.

    Er zijn oproepen van kapitalistische politici en strategen aan Bush om van koers te veranderen en de Verenigde Naties de situatie in Irak te laten ontmijnen. Het enige verschil met de VN zou zijn dat de bezetting niet door één macht – de VS – zou worden gecontroleerd, maar door de leidinggevende imperialistische landen in de VN-Veiligheidsraad, samen met Japan en Duitsland.

    Socialisten pleiten voor een terugtrekking van alle troepen en het recht van de Iraakse bevolking om over hun eigen toekomst te beslissen.

    Charley Richardson, mede-oprichter van "Military Families Speak Out" in de VS, zei dat het pakken van Saddam "het laatste excuus van de Bush-administratie om de bezetting te blijven volhouden, wegneemt. Het zal de vraag waarom we in Irak zijn op de spits drijven."

    In Irak zal er de roep zijn bij velen voor een snelle, open rechtspraak over Saddam. Mogelijk zullen ze een tribunaal, wanneer het er komt, er snel willen doorjagen, om pijnlijke onthullingen over de vroegere relatie tussen de VS en Saddam te vermijden.

    Een echt vereffenen van de rekeningen met Saddam kan er enkel komen op basis van een rechtspraak die wordt georganiseerd door vertegenwoordigers van de Iraakse arbeiders en armen, over alle aspecten van zijn regime. Dit moet worden gezien als deel van de strijd tegen de bezetting en de imperialistische controle over Irak. Het is van fundamenteel belang om een onafhankelijke arbeidersbeweging uit te bouwen die steun krijgt van de stedelijke en rurale armen.

    Internationaal moet er steun worden gegeven aan die activisten die arbeidersorganisaties proberen uit te bouwen, en aan diegenen die vechten voor democratische rechten voor iedereen, ook voor vrouwen en alle etnische groepen en religies. Volgens het CWI moeten er onmiddellijk democratische organen worden opgericht, op alle niveaus, om het beheer van de Iraakse samenleving door de bevolking te laten overnemen. Met daarin democratisch verkozen vertegenwoordigers van de Iraakse arbeiders en arme boeren. Democratisch verkozen en multi-etnische milities zouden de veiligheid moeten verdedigen van de werkende bevolking.

    Een plan van arbeiderscontrole en -beheer van de economie zou moeten worden opgesteld, om de corruptie en de privatiseringen af te schaffen en de productie in dienst te stellen van de hele bevolking. Dit in het kader van de opbouw van een socialistisch Irak en strevend naar een socialistische federatie van het Midden-Oosten.

  • Extreme nationalisten winnen Servische verkiezingen

    Bij de Servische parlementsverkiezingen van 28 december won de extreem-nationalistische Servische Radicale Partij (SRS) met 25% van de stemmen waarmee ze bijna een derde van de zetels binnenhalen. De SRS wordt geleid door de oorlogsmisdadiger Vojislav Seselj die momenteel in het Nederlandse Scheveningen wacht op zijn rechtszaak in Den Haag.

    Tim Lessels

    Tijdens de anti-Milosevic revolte in december 2000 werd door woedende arbeiders met stenen gegooid naar Seselj die gezien werd als een vertegenwoordiger van het regime. Sinds de neo-liberale pro-europese regering van de Democratische Oppositie van Servië (DOS, een coalitie van verschillende partijen) aan de macht kwamen na de val van Milosevic, hebben de verslechterde economische situatie, de privatiseringen van staatseigendommen, aangehouden corruptie en de ‘nationale vernedering’ met het VN Tribunaal voor ex-Joegoslavië, geleid tot een groeiende steun voor de nationalisten.

    De nationalistische retoriek baseert zich op een populisme dat ingang vindt omwille van de bitterheid tegen de harde economische maatregelen die opgelegd worden door de EU, het IMF en andere kapitalistische instellingen en doorgevoerd werden door de DOS-regering.

    Ondanks de overwinning van de SRS staan de ‘pro-democratische’ neo-liberale partijen onder zware druk om een coalitie-regering te vormen en de SRS uit te sluiten van regeringsdeelname. Het Westerse imperialisme is bang dat de SRS in de regering zou leiden tot verdere onstabiliteit in de regio wat de liberale hervormingen zou aantasten en de perspectieven voor toenadering tot de EU zou ondermijnen, wat uiteindelijk zou ingaan tegen de economische belangen van Westerse bedrijven.

    Het Britse dagblad ‘The Guardian’ schreef over de potentiële onstabiliteit en stelde dat dit een impact zou kunnen hebben op de eenheid tussen Servië en Montenegro: " De overwinning van de Radicalen, los van het feit of ze in staat zullen zijn deel te nemen aan de regering, zal leiden tot een versterking van de anti-Servische standpunten van de Albanese Kosovaren en zal de regering in Montenegro inspireren om de eenheid met Servië te breken."

    Ondanks de verdeeldheid onder de leden van de voormalige DOS-coalitie, zal er wellicht een coalitie komen van de Democratische Partij van Servië geleid door president Kostunica, de Democratische Partij van de vermoorde Zoran Djinjic en een aantal kleinere partijen als G17 en de monarchistische Servische Vernieuwingsbeweging – Nieuw Servië.

    De SRS kan echter een blok vormen met de ‘Socialistische’ partij van Milosevic die 7% haalde en daarmee kan het vermijden dat de andere partijen over een 2/3-meerderheid beschikken om bepaalde wetgeving tegen te houden. Milosevic leidde de ‘Socialistische’ partijlijst bij de verkiezingen en werd verkozen in het parlement vanuit de gevangenis. Hij zal bijgevolg zijn zetel niet kunnen opnemen.

    De verkiezingen vonden plaats tegen de achtergrond van de rechtszaak in Den Haag en de moord op de voormalige premier Zoran Djindjic. De rechtszaak wordt, zeker buiten Servië, gezien als een toonbeeld voor de nieuwe rechtsstaat die er na Milosevic moet komen in Servië. Het is echter onwaarschijnlijk dat de waarheid achter de moord op Djindjic naar buiten zal komen tijdens de rechtszaak. Dit zou bovendien politiek potentieel erg explosief zijn.

    Het verhaal doet de ronde dat de Zemun bende (de lokale maffia in Belgrado) een staatsgreep voorbereidde samen met extreme nationalisten en para-militaire aanhangers van het oude regime. Er kan echter ook aangenomen worden dat de moord een gevolg was van de banden tussen de toenmalige regering met rivaliserende maffia-groepen. De omgeving van Djindjic was nauw verbonden met de Zemun-maffia. De mogelijkheid van een interne afrekening binnen de maffia is dus niet uitgesloten.

    De banden tussen de regering en de georganiseerde misdaad samen met de aanhoudende corruptie na de val van Milosevic, hebben veel neo-liberale politici gediscrediteerd en de ‘westerse democratie’ in het algemeen. Een logisch gevolg is een groot cynisme en apathie onder brede lagen van de bevolking.

    Socialisten zouden in zo’n situatie oproepen om blanco te stemmen aangezien geen enkele partij de belangen van de arbeiders verdedigt. De oproep voor een blanco stem zou nuttig zijn om de nood aan arbeidersverzet tegen privatiseringen en neo-liberale aanvallen sterker naar voor te brengen.

    Er is nood aan een nieuwe arbeiderspartij en de vakbonden zouden er concrete stappen toe moeten zetten. In de afwezigheid van een dergelijk initiatief, kunnen de nationalisten electoraal terrein winnen.

    De SRS en de ‘Socialistische’ Partij hebben echter geen enkele oplossing voor de problemen waarmee de bevolking geconfronteerd wordt in het land. Ze brengen enkel populistische eisen naar voor, terwijl ze in de praktijk opkomen voor een protectionisme.

    De arbeiders en jongeren moeten zich organiseren tegen de nieuwe regering en tegen het chauvinisme door eenheid te creëren onder de arbeiders van verschillende etnische afkomsten, nationaliteiten,… om de gezamenlijke klassebelangen te verdedigen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping