NL Socialisme

Author: PierreBrx

  • Update: Weyts in comité, wat doet Storme?

    De soap houdt aan! Het carrièristencomité van Dewinter kende gisteren al een stormachtige dag, vandaag zal het nog niet windstil worden. Johan Weyts en CD&V-voorzitter Leterme hadden blijkbaar slechte afspraken gemaakt (was de belofte voor een postje niet concreet genoeg voor Weyts?). Gisteren kondigde Leterme trots aan dat Weyts zich uit het comité zou terugtrekken en bij de CD&V zou blijven. Achteraf bleek dat Weyts zich enkel als ondervoorzitter uit het comité van Dewinter terugtrok, maar niet als lid. Hierop kondigde de CD&V aan de uitsluiting van Weyts te zullen aanvragen.

    Intussen kondigde de N-VA aan een eigen comité te zullen opstarten. Wellicht willen ze daarmee vermijden dat een aantal figuren Matthias Storme achterna gaan en in het comité van Dewinter stappen. Met een eigen comité tegen vreemdelingenstemrecht wil de N-VA zich vooral richten naar de VLD.

    Het is nog onduidelijk wat Storme zelf zal doen nu zijn eigen partij eveneens een comité heeft opgezet. Misschien eindigt de soap vandaag net omgekeerd als gisteren: Weyts erin en Storme eruit?

    Het spelletje postjes-jagen dat nu gespeeld wordt rond het Vlaams Blok en met medewerking van het Vlaams Blok begint alvast bijzonder zielig te worden.

  • Een dag in het comité van gebuisde carrièristen van Dewinter

    Johan Weyts terug naar CD&V, De Schepper uit VLD gezet,…

    Johan Weyts heeft zijn ontslag aangeboden als lid en als ondervoorzitter van het Comité tegen het migrantenstemrecht dat geleid wordt door Filip Dewinter en het Vlaams Blok. Dit gebeurde na een discussie met de partijleiding van de CD&V. Kreeg Weyts dan toch een nieuwe verkiesbare plaats bij zijn partij?

    Benjamin Vervondel

    VLD’ster Claudine De Schepper wordt geschrapt als lid omdat ze het cordon sanitaire heeft gebroken. Dat is een hypocriete houding van de VLD-leiding. Eerder deden andere VLD’ers immers meermaals racistisch uitlatingen. Zo zei Jeanine Leduc in een debat over gemeentelijk stemrecht voor migranten uitspraken als: "Als ik naar Turkije of Marokko ga mag ik ook niet stemmen. En als ik iets steel loop ik het gevaar dat en mijn hand afhakt tijdens recht van antwoord ging ze nog een stapje verder." Over allochtone studenten luidde het dan weer : "Het volstaat niet leerboeken onder je hoofdkussen te steken. Je moet ook studeren." Mevrouw heeft immers jarenlang in het onderwijs gestaan, ze weet dus waarover ze het heeft. Naar eigen zeggen heeft ze voldoende ondervonden dat ‘die allochtonen’ gewoon geen moeite willen doen om te slagen op school. Daarna lanceerde Danny Smagghe van de VLD een voorstel om migranten de toegang te weigeren in provinciale domeinen. Moest de VLD consequent zijn, had ze toen ook opgetreden.

    Met de LSP verdedigen we alvast het recht voor iedereen om te kunnen stemmen in het land waar hij/zij zich vestigt. We mogen ons niet laten verdelen op basis van afkomst, seksisme,… Wij komen op voor de belangen van heel de werkende bevolking en hun gezinnen om een krachtsverhouding te kunnen opbouwen.

    Storme naar het comité

    Het blijft een soap, daar bij het comité van Dewinter. Nadat Weyts eruit stapte, werd Mathias Storme van de N-VA er lid van. Storme is een gekende rechtse reactionair van wie al langer geweten is dat hij geen probleem heeft met samenwerking met het Blok. De kans dat binnen de N-VA tegen Storme wordt opgetreden is miniem. De vraag is eerder wie de volgende stap in welke richting maakt. Zal een rechtse VLD’er uit kringen als de denktank van Boudewijn Bouckaert meedoen met het comité van Dewinter? Krijgt Deschepper dan toch een plaats op een VLD-lijst en trekt ze zich terug uit het comité? De voorbeelden van figuren als Weyts geven vooral aan hoe het Blok probeert munt te slaan door ontevreden carrièristen beloftes te maken. Van een principiële houding is alleszins geen sprake, het gaat blijkbaar vooral om de postjes.

  • Meer dan 120.000 deelnemers aan Wereld Sociaal Forum in Mumbai (Bombay)

    Verslag vanuit Mumbai door onze correspondent ter plaatse, Kevin Simpson, Mumbai, 18 januari

    De meeste deelnemers kwamen uit de armste regio’s van India en andere Aziatische landen als Pakistan, Zuid-Korea, Tibet en de Filippijnen. De plaats van het gebeuren is een terrein van NESCO in Mumbai (de naam van de stad Bombay). Iedere dag worden in stoffige wegen op het terrein gevuld met duizenden deelnemers die protesteren en betogen rond hun eigen problemen en condities. Dalits, etnische minderheden uit landelijke gebieden, gehandicapten, vrouwengroepen,… allemaal protesteerden ze al. Er waren ook enkele honderden vakbondsmilitanten aanwezig die vertellen over de verschrikkelijke voorwaarden waaronder ze werken als gevolg van de uitbuiting door grote multinationals en lokale kapitalisten.

    WSF programma onvoldoende

    Jammer genoeg zullen velen die op zoek zijn naar een antwoord bij de organisatoren van het WSF en de sprekers op de verschillende meetings geen programma vinden voor een effectieve strijd tegen massale werkloosheid, armoede en discriminatie. Desondanks gingen duizenden activisten, arbeiders en jongeren op zoek naar antwoorden in de duizenden informele discussies waarbij ervaringen uitgewisseld werden in een poging om een strategie te ontwikkeling die op succesvolle wijze ingaat tegen hun slechte levensomstandigheden.

    Op het WSF is er een gedrukt overzicht van meetings waarbij dit overzicht meer dan 200 bladzijden telt, en letterlijk duizenden meetings aankondigt voor het 6-dagen durende Forum. Maar zelfs meetings die voorzien zijn op 20.000 aanwezigen, hebben slechts een paar honderd aanwezigen. Dit komt vooral omdat veel van de vergaderingen niet aantrekkelijk zijn voor de aanwezigen en geen antwoord bieden op de problemen waarmee zij geconfronteerd worden.

    De grotere meetings hebben telkens minstens 10 sprekers die de aanwezigen aanspreken met termen die niet begrepen worden door de aanwezige arbeiders, boeren en jongeren. Veel grote meetings worden gedomineerd door politieke activisten, NGO-leiders en een kleine laag van mensen die op zoek zijn naar een manier om te vechten tegen de condities waarin ze leven. Intussen gaat de "betoging van betogingen" buiten de meetings gewoon verder.

    Nood aan een socialistisch antwoord

    Zoals V. Prakash, de voorzitter van de United Labour Federation, aan CWI-leden zei: "De officiële debatten wisselen enkel de klachten uit van verschillende sectoren die geconfronteerd worden met uitbuiting. Als de aanwezigen vragen: ‘hoe kunnen we dingen veranderen’, antwoorden de officiële sprekers enkel met de opmerking dat ze zich naar het volgende debat moeten haasten. Zo’n bijeenkomst van het WSF kan geen ideologisch antwoord bieden en de nodige banden smeden van basismilitanten die opkomen tegen de voorwaarden die door dit systeem worden opgelegd."

    Op een meeting van de belangrijkste linkse partijen, waar ook de Italiaanse PRC-leider Bertinotti sprak, naast vertegenwoordigers van de CPI en de CPI(M) uit India, was er geen enkele spreker die naar voor bracht voor welk soort samenleving men opkomt. De woorden ‘socialisme’ en ‘communisme’ kwamen niet over hun lippen. Bertinotti ging nog het verst: "We hebben een nieuwe politiek nodig en een nieuwe beweging voor de nieuwe situatie". De spreker van de CPI feliciteerde de linkse partijen omdat ze aanwezig waren op deze gebeurtenis en zo "decennia lang wantrouwen tegenover elkaar" achter zich lieten. Ze gaf echter niet aan op basis van welk programma of gemeenschappelijk akkoord dit vertrouwen is opgebouwd, vooral omdat dit niet bestaat.

    Niet-gouvernementele organisaties

    Het WSF wordt gedomineerd door leden van Niet-gouvernementele organisaties (NGO’s). Terwijl er in de NGO’s veel toegewijde activisten zijn, spelen de NGO-leiders een negatieve rol in de arbeidersbeweging in Azië. Met Westerse steun hebben ze een hele laag van potentiële activisten afgeleid met de belofte van jobs en een persoonlijke oplossing voor hun problemen. Terwijl de NGO’s veel nuttig materiaal produceren met cijfers over de verschrikkelijke condities waarin de arbeiders en arme boeren er leven, betekenen ze in de praktijk een hindernis voor het organiseren van een vastberaden strijd ertegen. Jammer genoeg zijn er veel NGO-leiders die vroeger goede vakbondsmilitanten waren, vandaag in een positie terecht gekomen dat ze een groot budget van hun organisatie controleren en op die wijze corrupt worden.

    Het waren de NGO’s die de meeste mensen meebrachten en veelal betaald hebben voor de aanwezigheid. Het staat vast dat velen van de duizenden aanwezigen meegebracht werden, maar niet wisten naar welk soort gebeurtenis ze gingen en zeker niet de bedoeling hadden om mee te discussiëren. Veel NGO-leiders mobiliseerden hun "leden" enkel om hun eigen belang aan te tonen en te concurreren met andere NGO’s op het WSF… In een aantal gevallen maakten NGO’s miljoenen rupees winst door de contracten om het WSF van goederen en diensten te voorzien…

    Onder de afgevaardigden zijn er echter duizenden die op zoek gaan naar antwoorden voor hun problemen. Veel van de jongeren beschouwen zichzelf als zijnde louter tegen het neo-liberalisme en globalisering, en hebben vragen over de mogelijkheid van een "humaner" kapitalisme. Maar anderen zijn bewust anti-kapitalistisch en zoeken naar socialistische ideeën.

    Het Committee for a Workers’ International (CWI) brengt een alternatief naar voor

    Het Committee for a Workers’ International is op het WSF aanwezig met leden uit India, Sri Lanka, Rusland, Australia, Oostenrijk, Groot-Brittannië en Zweden. We verspreidden zo’n 40.000 pamfletten (in het Engels, Tamil en Hindi) waarin we uitleggen waarom socialisme een alternatief vormt. We zijn de enige politieke groep die dat soort materiaal heeft geproduceerd voor deze gebeurtenis.

    Vandaag verkochten we op 1 meeting alleen 121 nummers van ons Indisch blad ‘Dudiyora Horaata’ (Arbeidersstrijd), vooral aan arme boeren uit Karnataka in India. Veel arbeiders en jongeren waren enthousiast over ons materiaal en namen deel aan levendige discussies. Het jarenlange verraad van de communistische partijen in India heeft ertoe geleid dat een laag jongeren op zoek gaat naar anti-kapitalistische en socialistische ideeën in de vorm van een nieuwe partij.

    Op een CWI-meeting die we vandaag organiseerden over de politieke situatie in Sri Lanka, met sprekers van de United Socialist Party (zusterpartij van de LSP in Sri Lanka), sloten twee arbeiders uit Tamil Nadhu uit het zuiden van India aan bij onze organisatie, Nieuw Socialistische Alternatief. Eén van hen zei hoe zijn moeder in het Tamil-gebied in Sri Lanka was geboren en dan verhuisde naar Tamil Nadhu, omwille van de burgeroorlog hadden ze sinds 1978 geen contact met hun familie! De kameraad zei: "Al sinds dan lijden we onder de onderdrukking van de Tamil-bevolking ginder. We sluiten bij jullie aan omdat we revolutie willen in Sri Lanka én India."

    Het zijn zo’n arbeiders en jongeren aan wie wij onze politieke uitleg willen doen en onze campagnes naar voor brengen die we voeren tegen de kapitalistische uitbuiting en onderdrukking in Azië en elders in de wereld.

  • Wereld Sociaal Forum: interview met een aantal vakbondsmilitanten

    Per-Ake Westerlund is algemeen secretaris van Rättvisepartiet Socialisterna en neemt deel aan het WSF in India. Hij sprak er met N.M. Muthappa, algemeen secretaris van een vakbond van textielarbeiders in Bangalore en Parjssban (algemeen secretaris), Shankarananayanan (ondervoorzitter), en Umapathy (voorzitter) van de vakbond in een elektriciteitsbedrijf.

    Als je verder kijkt dan wat de NGO’s en linkse ‘celebrities’ op het Wereld Sociaal Forum in Mumbai aanbieden, kun je heel wat leren van de wereldwijde arbeidersstrijd. Op onze stand werden vooral benaderd door groepen arbeiders uit India die deelnamen aan ‘dharammas’ (stakingen en protestacties). In Bangalore worden de textielarbeiders geconfronteerd met zware repressie.

    N.M. Muthappa is algemeen-secretaris van de vakbond van textielarbeiders in Bangalore en zei: "We zijn met 500.000 textielarbeiders in Bangalore en werken in bijzonder slechte omstandigheden. 70% van ons heeft geen propere toiletten of veilig drinkwater. Officieel duurt een arbeidsdag 8 uur, maar in realiteit is het 10 tot 12 uur met slechts één overuur dat betaald wordt. Daarom hebben we onze eigen vakbond gevormd."

    De vakbond werd in 1996 gevormd en telt nu 25.000 leden. 97% van die leden zijn vrouwen, net zoals alle leden van de leiding van de vakbond met uitzondering van Muthappa. Hij zegt: "Men recruteert vrouwelijke arbeiders op het platteland om in de textiel te komen werken in snel groeiende steden als Bangalore. Daar worden ze enorm uitgebuit door de patroons. De meesten leven in kleine kamers met soms nog 5 andere arbeiders. De lonen liggen tussen de 700 en 2.500 rupees per maand, terwijl het minimumloon in Karnataka 2.100 rupees is" (1 euro= 58 rupees, Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka).

    "Bovenop de slechte omstandigheden en lage lonen, worden de arbeiders geconfronteerd met seksuele intimiteiten op het werk van de opzichters en de managers. De vrouwen worden gezien alsof ze minder waarde hebben dan mannelijke arbeiders. De meesten hebben geen onderwijs gevolgd en hun eigen families hebben hen uitgestoten nadat ze verhuisden. Nadat ze 5 jaar gewerkt hebben, wordt hen 15 dagen extra loon gegeven. Maar zelfs die belofte wordt niet gehouden door de patroons, die hen ontslaan net voordat de vijf jaar voorbij zijn. Dat maakt vakbondswerk nog moeilijker.

    "In oktober 2003 kondigde het bedrijf NJIP Leather India aan dat het haar fabriek in Bangalore zou sluiten en enkel in Delhi en Chennai (Madras) zou verderwerken. De arbeiders werden onmiddellijk ontslagen en kregen geen vergoeding. Op 10 oktober organiseerden we een dharamma, een staking gedurende 4 uur buiten de fabriek. We nodigden de media uit en iedereen die ons steunde. De arbeiders in Chennai betuigden hun steun.

    "Ondanks het feit dat de fabriek zal sluiten, was het een succes. Alle arbeiders krijgen een vergoeding. 128 van de 138 arbeiders kregen een nieuwe job. Intussen is een fonds opgezet om arbeiders te helpen als hun bedrijf gesloten wordt.

    “Dudiyora Horaata (het CWI in India) steunde ons in de staking en was de enige politieke organisatie die solidariteit organiseerde."

    Op het einde van het interview vroeg ik N.M. Muthappa waarom hij een eigen vakbond opgezet had.

    "Ik begon dit werk in 1996, nadat ik drie maanden in de textiel had gewerkt. De communistische partijen, de CPI en de CPM, hebben allebei vakbonden, maar we wilden niet bij hen aansluiten.

    "Omwille van problemen om activiteiten in de fabrieken zelf te organiseren, hebben 23 regionale comités. We discussiëren daar ook over de nood aan een nieuw politiek alternatief. In de lokale verkiezingen, binnen drie jaar, willen we 70 kandidaten naar voor brengen, allemaal vrouwen. Ons programma is: voor een minimumloon, gelijke rechten voor mannen en vrouwen, en we voeren campagne tegen geweld tegen vrouwen. We hebben 25.000 leden in 60 fabrieken. We willen een eigen optocht organiseren op 1 mei waar we tijdens de dag met 5.000 willen zijn en met 10.000 na de werkuren."

    Elektriciteitswerkers uitgesloten

    Ik sprak ook met Parjssban (algemeen secretaris), Shankarananayanan (ondervoorzitter), en Umapathy (voorzitter) van de General Electric workers’ union (vakbond van arbeiders uit de elektriciteitssector), die uitlegt dat in het algemene Elektriciteitsbedrijf in Hosur sinds 3 september 136 arbeiders het slachtoffer zijn van een lock-out.

    “We werkten allemaal in Hosur sinds het begin van het bedrijf in 1981. Het bedrijf produceert verlengdraden, stopcontacten,… in 1992 waren er 268 werknemer toen de Franse eigenaar, Alstom, het bedrijf verkocht aan General Electric. GE verhoogde onmiddellijk het aantal tijdelijke jobs en onderaannemers. Hun strategie was erop gericht om de druk te verhogen zodat de arbeiders ander werk zouden zoeken.

    "In 1992 presenteerden we een eisenbundel rond de herziening van de lonen. Eén jaar later, op 25 maart 1993, werden de onderhandelingen gestopt. In plaats van onderhandelingen werd door het bedrijf een overzicht van regels aangeboden. Daarin stond o.a. de toename van de productiviteit (met 100%, 500% en 40% in verschillende delen van de fabriek), maar zonder een verschil in het aantal arbeiders. Wij gingen uiteindelijk akkoord met een verlenging van de arbeidsdag met een half uur.

    "Het bedrijf ging niet in op dat voorstel en stelde een loonsverhoging voor van 975 rupees per maand, niet eens een derde van wat de andere bedrijven aanbieden. Ons loon is 9.300 Rupees per maand en dat na 23 jaar te hebben gewerkt in het bedrijf! Op 27 maart werd de penningmeester van onze vakbond ontslagen en in juli werd nog een leidinggevend vakbondslid aan de deur gezet.

    "De druppel die de emmer deed overlopen was het ontslag van de vakbondssecretaris Parjssban samen met 6 andere arbeiders. Ze behoorden tot een groep van 12 arbeiders die door het bedrijf opgelegd werden om te verhuizen naar de fabriek in Delhi. Wij trokken naar de rechtbank tegen die ‘transfer’.

    "We gingen dezelfde dag in staking. Er was een Dharamma gedurende 14 dagen. Daarop werden we uit het bedrijf gedreven door de patroon die de hulp kreeg van de rechtbanken en de politie. Daarvoor had het bedrijf al de elektriciteit en het water afgesloten en konden we de toiletten niet meer gebruiken.

    "Het is moeilijk om te overleven sinds de patroon alle arbeiders de toegang weigerde op 3 september. We hebben geen geld voor voedsel, onderwijs of de huur van ons huis. Op 11 september organiseerden we een hongerstaking gedurende één dag. We zijn allemaal ouder dan 40 jaar en vinden moeilijk een andere job. Onze zaak is nog hangende voor de rechtbank. Nu gebruikt het bedrijf onderaannemers om de productie draaiende te houden. We organiseren steunacties en solidariteitsacties vanuit de vakbonden en lokale organisaties."

  • Amerikaanse toestanden in het onderwijs

    Nu ook in België:

    Wie het boek van Michael Moore "Stupid White Men" leest, vindt in hoofdstuk 5 "Achterlijk Land" een niet zo fraai overzicht van wantoestanden in het Amerikaanse onderwijs.

    Kristof Bruylandt

    Onveilige infrastructuur, overbevolking, platte commerciële uitholling van de lesinhoud onder invloed van sponsoring, indoctrinatie, onderbetaald personeel en gedemotiveerde leerlingen. Wie denkt dat dit nu eenmaal het gekke Amerika is, komt bedrogen uit. Ook bij ons komen er meer en meer wantoestanden.

    Tal van Belgische scholen voldoen niet aan de veiligheidsvoorschriften, maar worden bij gebrek aan alternatief toch niet gesloten. Ook het poetsen gebeurt in sommige scholen al door de leraars zelf. Leerkrachten zijn niet vies van dit soort werk, maar het behoort niet tot hun opdracht en ze gunnen het kuispersoneel ook hun job.

    Ondertussen plannen verschillende scholengroepen na de privatisering van de resto’s nu ook de uitbesteding van de schoonmaak aan firma’s die werken met interim-arbeidsters die "nooit ziek worden". De vakbond heeft daar goede argumenten tegen, maar geen strategie om het tegen te houden. In veel scholen zullen ze het zelfs mee goedkeuren "omdat er nu eenmaal geen geld genoeg is om een eigen kuisploeg te blijven betalen uit de te kleine enveloppe".

    Onder het mom van de lokale autonomie wordt het onderwijs meedogenloos geprivatiseerd. Syndicalisten die, verwijzend naar de CAO’s, zich verzetten tegen extra taakbelasting (bijv. strafstudie op zaterdag) krijgen steevast te horen dat ze daardoor de concurrentiepositie van de instelling verzwakken. Stageairs waarover de patroon niet tevreden is, schaden de reputatie van de school en worden soms van school gestuurd.

    Praktijkleerkrachten worden door de directie onder druk gezet om te produceren voor klanten (bijv. drukwerk), in de plaats van de leerlingen nieuwe technieken aan te leren. En ondanks het feit dat onderwijs tot 18 jaar grondwettelijk gratis is, krijgen ouders elk jaar opnieuw steeds duurdere schoolrekeningen. In sommige scholen moeten de leerlingen zelfs betalen voor het internet.

    Vlaams Minister Marleen Vanderpoorten wil nu van elke jongere ook een kapitalist maken door ondernemen in de eindtermen op te nemen. In de jaren ’60 heette dit nog indoctrinatie. Zelfs leraars zullen tijdens de vakantie moeten stage lopen in bedrijven. Ondertussen hebben studies van het HIVA en de Antwerpse Universiteit aangetoond dat een leraar gemiddeld 47 uur per week werkt en de vakanties hard nodig heeft om zich te ontspannen. Dat de lonen 11% lager liggen dan in de privé blijkt geen enkele rechtvaardiging te hebben. Zal de vakbondstop van de verkiezingen gebruik maken om een herfinanciering van het onderwijs af te dwingen, of laten zij hun paarse vrienden het patronaat verder opvrijen, ten koste van het onderwijs?

  • Brugpensioenen: Briefje aan Frank

    Beste mijnheer de Minister van Werk en Pensioenen, ik heb gelezen dat je een debat zal opstarten over de toekomst van de brugpensioenen en andere systemen van vervroegde pensionering. Maar eerst moeten de sociale verkiezingen en de (politieke) Europese en regionale verkiezingen de revue gepasseerd zijn. Eerst moet je zeker zijn van een flitsende overwinning van paars, eerst moeten de postjes worden verdeeld en daarna… moeten conclusies worden getrokken.

    Want je waarschuwt ons: "Zonder een grondige hervorming van onze arbeidsmarkt kunnen we onze welvaart niet op peil houden." Het systeem van brugpensioenen staat dus hoog op je lijstje om in te knabbelen. Ja, ik bedoel knabbelen. Want er is ook druk vanuit Europa om het systeem in één keer op te vreten. Maar kom, jij wil proeven. Beetje na beetje zal je de brugpensioenen uithollen… tot op zekere dag mensen bij de sluiting van een bedrijf niet meer kunnen genieten van brugpensioen.

    Het knabbelen is begonnen. Beste Minister, je verlangt van ons dat we met zijn allen langer blijven werken om de pensioenen te kunnen blijven betalen. En we moeten onze loopbaan flexibeler uitbouwen. Een liberale collega van je zegt zelfs dat elk mens zijn of haar eigen manager moet worden van zijn of haar eigen loopbaan. <p<Allemaal mooie woordjes, maar wat als de economische crisis blijft aanslepen en jij en je paarse vriendjes ondertussen blijven knabbelen aan de sociale zekerheid… Misschien moet dan een grote groep mensen zich beginnen te managen in armoede. Ben ik te grof? Wellicht wel. Mijn excuses, mijnheer de Minister, want ze zeggen dat je de slimste van de klas bent en de moedigste volgens Yves Desmet van De Morgen. De moedigste, omdat je durft te spreken over de problematiek van de vergrijzing en de korte arbeidsloopbanen van de Belgen, waardoor onze sociale zekerheid onder druk komt te staan.

    Vergt het zoveel moed om de oplossing te zoeken in het snoeien in de verworven rechten van de arbeiders, terwijl de winsten van degenen die echt de macht uitmaken onaangeroerd blijven? We moeten de moed hebben om het debat echt open te trekken. We moeten elke vraag durven stellen. Iedereen focust zich op de vergrijzing, maar staat onze sociale zekerheid ook niet onder druk omdat ons soort economie onder druk staat?

    Waarom wordt er in het debat nooit gesproken over een economie van behoeften in plaats van de winst? Waarom geloof jij zo in de derde weg (een vrije markt met sociale kantjes) als je weet (want je bent de slimste van de klas) dat bij een economische crisis de sociale kantjes worden weggesneden door de schaar van de kleine groep die heel veel macht bezit?

    Je voorzitter noemt de socialisten die voor de derde weg kiezen, "moderne" socialisten. Socialisten die niet voor de derde weg kiezen heten dan "oude" socialisten. Wel, mijnheer de Minister van Werk en Pensioenen, de Linkse Socialistische Partij is zich aan het uitbouwen met veel "oude" arbeiders, scholieren en studenten… voor een strijdbaar socialisme. De LSP vecht voor het behoud van het systeem van brugpensioenen, voor een volledig pensioen op 60-jarige leeftijd voor mannen en vrouwen, tegen de privatisering van het pensioenstelsel, voor het volledig herstel van de index en tegen de aantasting van de overheidspensioenen.

    Johan Douvere

  • Troepen uit de Golf!

    “Bring the troops back home”

    "Bring the troops back home" en "Troepen uit de Golf", dat zijn de slogans van de nieuwe "anti-bezettingsoorlogsbeweging" in de VS, een beweging die gebaseerd is op het massale anti-oorlogsverzet van begin dit jaar toen honderdduizenden arbeiders en jongeren betoogden tegen het begin van de oorlog in Irak.

    Ondertussen is de oorlog reeds 9 maanden officieel voorbij en wordt de aard van de oorlog alsmaar duidelijker. Na de oorlog waren de VS heel snel in het ondertekenen van de privatiseringscontracten voor de olieontginning, de heropbouw van het land was duidelijk geen prioriteit. Volgens de Knack van 14 januari “zijn de al sombere cijfers van de eerste maanden nog somberder geworden. Tachtig procent van de bevolking leeft in armoede, zestig procent hangt – net als in de tijd van Saddam Hoessein – af van voedselpakketten en staatssteun. De werkloosheid zou oplopen tot 75 procent.”

    Het verzet tegen de bezetting blijft niet beperkt tot kleine groepen van Saddam-getrouwen. Er wordt wekelijks bericht over betogingen van gepensioneerden die hun pensioen opeisen, van werklozen die het werk eisen die hen beloofd werd.

    Ook de plannen van de VS op economisch vlak maken duidelijk welke belangen er in Irak zullen heersen als de VS het er voor het zeggen heeft. Het zal van Irak één van de meest open economieën maken voor handel en kapitaalinvoer. Het zal:

    • de hoogste personenbelasting en vennootschapsbelasting terugbrengen tot 15%
    • importtarieven terugbrengen tot maximaal 5%
    • alle beperkingen op buitenlandse investeringen opheffen

    Zelfs een bezetting onder de vleugels van de VN zal aan het karakter van deze plundering niets veranderen. Het zal gewoon de koek verdelen tussen meer imperialistische mogendheden. Welk alternatief is er dan? Volgens ons kan enkel de lokale bevolking – niet georganiseerd op religieuze of etnische basis – maar via vakbonden en andere organisaties een alternatieve kracht vormen. Een kracht die met de steun van gelijkaardige organisaties wereldwijd de Iraakse rijkdommen kan benutten voor het vervullen van de behoeften van de bevolking i.p.v. de winsten van een kleine minderheid.

    De VS zullen trachten de gevangenneming van Saddam als propagandamiddel te gebruiken om hun bezetting te rechtvaardigen. Elke dag die voorbijgaat toont in de praktijk de enorme chaos en miserie die de VS er veroorzaakt hebben.

    In Amerika beseffen ondertussen meer en meer mensen dat deze oorlog een fortuin aan het kosten is aan de gewone Amerikanen, zonder dat er massavernietingswapens gevonden zijn, zonder dat de dreiging van terrorisme verdwenen is, in tegendeel.

    De woede over de leugenachtige patriottische propaganda van Bush en Co leidt tot verzet tegen de administratie van Bush.

    Binnen het Amerikaans leger en bij de families van militairen is er een groeiende angst en woede over de bezetting in Irak. In een brief aan de Peoria Journal Star verspreid door “Military Families Speak Out” schrijft Tim Predmore, die in Irak dienst doet in de 101st Airborne: “Ik geloofde vroeger dat ik mijn diensten verleende aan de goede zaak – het verdedigen van grondwet van de VS – Nu geloof ik niet langer, ik ben mijn overtuiging en mijn vastberadenheid verloren. Ik kan niet langer mijn diensten ter beschikking stellen voor wat ik denk halve waarheden en drieste leugens zijn”.

    Een beweging van de Amerikaanse jongeren en arbeiders kan een kracht ontwikkelen die deze bezetting kan stoppen, zoals Vietnam heeft aangetoond. De LSP zal zich de komende periode inzetten om een anti-bezettingsbeweging op te bouwen in België. Samen met onze zusterorganisaties wereldwijd en ook in de VS mobiliseren we de bevolking tegen oorlog en uitbuiting. Door wereldwijd te protesteren tegen de plundering van Irak kunnen we de beweging in de VS en Groot Brittannië om de troepen terug naar huis te brengen ondersteunen.

    Op zaterdag 20 maart 2004 zal een internationale actiedag plaatsvinden tegen de bezetting van Irak. In de VS en in Groot-Brittannië worden massale betogingen verwacht. Ook hier in België kunnen we een rol spelen, door eveneens op deze actiedag te betogen kunnen we het internationale karakter ervan onderlijnen en tevens de bewegingen in de VS en Groot-Brittannië tegen de bezetting van Irak ondersteunen.

    Lees ook:

    • US: Tide turning against Bush Artikel door Philip Locker van onze Amerikaanse zusterorganisatie over het groeiende ongenoegen tegenover Bush in de VS
    • Dag X Onze toenmalige site over 20 maart 2003, de acties op de dag dat de oorlog in Irak begon

  • Scholen voor probleemjongeren in Wallonië

    Hazette, minister voor het Secundair Onderwijs (MR) van de Communauté française (CF), heeft in november 2002 de oprichting van een centrum in Brussel voorgesteld voor scholieren die uitgesloten waren uit hun school of die schuldig zijn aan bijzonder zware criminele daden. Deze school voor ‘caïds’ zou een bijkomende structuur betekenen, bovenop de bestaande structuren voor scholieren die uitgesloten worden uit het schoolsysteem.

    Céline Moulin

    Een debat vond plaats in de regering van de CF omdat de PS en ECOLO zich verzetten tegen de logica van ghettoïsering van probleemjongeren en de oprichting van mobiele teams die in de scholen actief zouden zijn. Ze wilden ook de bestaande middelen uitbreiden: de sociale diensten (SAS) voor crisisjongeren. De regering van de CF heeft uiteindelijk besloten om 4 SAS-niveaus te creëren. In feite komt het erop neer om 4 scholen voor probleemjongeren te organiseren in plaats van één.

    Hazette geeft zelf toe dat het risico bestaat dat scholen nu meer geneigd zullen zijn om moeilijke scholieren uit te sluiten. Anderzijds, zegt hij, zal het feit dat er slechts 4 maal 25 plaatsen beschikbaar zijn die tendens afremmen. Hij wil wel het aantal beschikbare plaatsen opvoeren.

    Het moet ook opgemerkt worden dat Hazette voorstander is van dienstencheques in het onderwijs. Hij stelt voor de gesubsidieerde scholen hier gebruik van te laten maken voor bepaalde administratieve verrichtingen… Kortom, de politieke wereld wil meer en meer uitsluitingen organiseren voor jongeren in een economisch slechtere situatie, en ze krijgen er klusjesjobs bovenop.

  • Blok begint verruimingsoperatie

    Niet toevallig vlak na de stemming over de kieshervorming maakte het Vlaams Blok een verruimingsoperatie van de partij bekend. Een eerste fase is met het opzetten van het "comité stop vreemdelingenstemrecht" door Frank Vanhecke, Filip Dewinter, Anke Vandermeersch en de verruimers: Ward Beysen van het Liberaal Appel en CD&V-parlementslid Johan Weyts! Johan Weyts valt de "eer" te beurt om samen met Blok-voorzitter Vanhecke ondervoorzitter van het comité te worden… Het comité vermeldt als contactadres het adres van het Vlaams Blok secretariaat in Brussel.

    Naar verluidt zou nadien bekend gemaakt worden dat Ward Beysen, ooit een voorstander van het cordon sanitaire en nooit een Vlaams-nationalist geworden, in alliantie met het Blok naar de verkiezingen zou trekken.

  • Massaal protest tegen president Aristide in Haïti

    Haïti kan twee belangrijke feiten claimen: ten eerste kende het land de eerste succesvolle revolutie tegen de slavernij. En ten tweede is het land het armste Westelijke land.

    Dave Smith, communicatie-verantwoordelijke van de Nationale vakbond van overheidspersoneel in Trinidad & Tobago (in persoonlijke naam)

    Bij de slag van Vertiers in 1803 versloeg de bevolking van Haïti het koloniale leger van Napoleon. De onafhankelijkheid van Frankrijk werd op 1 januari 1804 uitgeroepen en had gevolgen in heel Latijns Amerika. Het nieuwe onafhankelijke land gaf veel steun aan Simón Bolívar, die opkwam voor de bevrijding van Zuid-Amerika van de Spaanse dominantie.

    Maar Haïti heeft geleden onder de snelle opeenvolging van regimes die niet meer deden dan de eigen zakken vullen via corruptie en fraude. In de 200 jaren sinds de onafhankelijkheid kende het land 53 staatshoofden, waarvan er 20 omvergeworpen werden en slechts 8 een volledige termijn overleefden.

    Meer recent was er een brutaal regime van François "Papa doc" Duvalier en zijn zzon, Jean-Claude Duvalier ("Baby Doc"). Jean-Bertrand Aristide werd in 1990 verkozen met een enorme steun van de bevolking. De mensen hoopten dat met Aristide definitief een einde zou komen aan het bewind van de Duvaliers en dat hun leven ook zou veranderen. Als getalenteerde spreker die "opkwam voor de armen en voor de democratie", zo werd dit in 1990 gepropageerd, werd Aristide’s regime omvergeworpen door een militaire staatsgreep, maar hij kon de macht terug verwerven in 1994, o.a. met de hulp van 20.000 Amerikaanse soldaten. Vanaf dan heeft Aristide consequent de belangen van het imperialisme verdedigd.

    Ondanks de beloftes, is er weinig veranderd in hetland. Het blijft het armste land van het Amerikaanse continent. De levensverwachting is gedaald tot 50 jaar, 80% van de bevolking leeft onder de armoedegrens, 56% heeft te leiden onder slechte voeding of ondervoeding, 53% van de bevolking is analfabeet. Er is niets veranderd aan de enorme sociale problemen waarbij 1% van de bevolking ongeveer de helft van de rijkdom van het land controleert. De rest van de bevolking leeft met minder dan 1 dollar per dag.

    Door de privatiseringen en de invoering van vrijhandelszones is de infrastructuur van het land zowat ineengestort, waarbij drugs in de economie de enige groeifactor in de economie vormt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Haïti slecht scoort op vlak van vakbondsrechten.

    De enorme sociale crisis heeft geleid tot een politieke strijd. Er hadden normaal gezien in 2003 parlementsverkiezingen moeten plaatsvinden, maar dit gebeurde niet. In plaats daarvan regeerde Aristide vanaf 12 januari met volmachten.

    De oppositie eist dat hij aftreedt en er was straatprotest in de hoofdstad. De betogingen die de afgelopen maanden plaatsvonden, hebben al geleid tot tussen de 25 en de 45 slachtoffers. Er wordt echter nog steeds verder betoogd. De confrontaties tussen betogers en de ordediensten, de opvolgers van de beruchte ‘Tonton Macoutes’ van Duvalier, zullen ongetwijfeld nog tot meer doden leiden.

    De oppositie die gekend staat onder naam "Groep van 184", bestaat uit politieke partijen, vakbonden en zakenassociaties. Het enige dat ze gemeen hebben is de wil om Aristide te zien vertrekken.

    Een scherpere kritiek kwam er van de vakbondsfederatie "Batay Ouvriye" die de protestbeweging omschreef als een "fundamentele en rechtvaardige" beweging, maar er aan toevoegt: "Lavalas [de partij van Aristide] en de burgerlijke oppositie zijn even rot en bevinden zich in eenzelfde hopeloze situatie."

    Het is duidelijk dat er geen vooruitgang mogelijk is zonder onafhankelijke arbeidersorganisaties die opkomen voor jobs, een landhervorming en een verdeling van de rijkdom. Een massale arbeiderspartij zou de strijd voor de macht voeren op basis van een socialistisch programma. Hierdoor zou de huidige oppositie gesplitst worden op klassenbasis. Maar er zou steun moeten gezocht worden onder de arbeiders in heel de regio.

    De noodzaak van economische onafhankelijkheid en de ontwikkeling van de economie, die zich op een extreme wijze stellen in Haïti, komen terug in heel de regio. De problemen worden nog erger door de invoering van de Free Trade Area of the Americas (FTAA, de Amerikaanse vrijhandelszone) die gepland wordt in 2005.

    De crisis in Haïti maakt duidelijk dat er nood is aan een socialistisch antwoord om op te komen voor een socialistische federatie van landen in de Caraïben en Latijns-Amerika.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping