NL Socialisme

Author: PierreBrx

  • Mumbai: er moet niet enkel gepraat worden, er is ook nood aan een politiek alternatief

    De conferentie van het Wereld Sociaal Forum in Mumbai (India), maakte een reeks tegenstellingen duidelijker. Tal van aanwezigen werden gemobiliseerd door lokale NGO’s en begrepen niet eens de taal van de meeste discussies (laat staan dat die boodschap aan het publiek aangepast was) omdat ze geen Engels spreken. Intussen werd in de debatten door allerhande vertegenwoordigers van NGO’s en linkse academici vooral veel gepraat. De vraag stelt zich echter in hoeverre het discours op het WSF nog aansluiting vindt bij diegenen die het slachtoffer zijn van het huidig systeem.

    Het WSF kan een bijzonder nuttige verzamelplaats zijn om ervaringen uit te wisselen en de discussie te voeren over welke andere wereld we willen en hoe we die zullen bereiken. Maar net die vragen kwamen niet sterk aan bod. Het bleef voornamelijk een vrij academische gebeurtenis waarbij werd ingegaan op vaststellingen over problemen binnen het kapitalisme. De noodzakelijke volgende stap werd echter niet gezet. Veel aanwezigen op het WSF waren niet tevreden met die gang van zaken, wat ook tot uitdrukking kwam in de povere aanwezigheid op veel officiële debatten.

    Zoals aangegeven wordt in ‘De Morgen’ van vandaag, is LSP voorstander van een duidelijk politiek programma binnen de antiglobaliseringsbeweging waarbij de oppositie tegen het beleid van liberaliseringen en privatiseringen wordt georganiseerd en een politiek verlengstuk krijgt. Eric Byl, algemeen secretaris van LSP, zei in een interview met De Morgen: "Er moet niet alleen gepraat worden, er moet ook een politiek alternatief worden uitgebouwd. Anders verliest men de aansluiting met de man in de straat. Die wil niet blijven praten. Die wil een concreet alternatief zien, een partij die zegt: ‘met ons zal er niet geliberaliseerd worden’. Die groep ligt eigenlijk voor het oprapen. Als wij hen niet aanspreken, zullen anderen dat doen, want de onvrede bestaat."

  • Internationale actualiteit

    In Irak worden de nationale tegenstellingen verder versterkt. De Sjiieten met hun leider Al Sistani, proberen volop hun meerderheid in het land op te leggen. Ze eisen van de VS rechtstreekse verkiezingen die hun dominantie in de instellingen zou kunnen bevestigen. Wanneer de VS hier toegevingen doen zal het tot serieuze spanningen leiden met de Koerden en Soennieten. Al Sistani speelt hoog spel door de Sjiitische bevolking op straat te brengen, maandag nog meer dan 100.000 in Bagdad. Afgelopen weekend was er de zwaarste aanslag tegen de VS sinds lang. De timing was niet toevallig gekozen. Enkele dagen voor de State Of the Union van Bush. Op het moment dat de VS de ordehandhaving van Bagdad wilden overlaten aan het Iraakse leger wordt een aanslag gepleegd op het zwaar bewaakte Amerikaans hoofdkwartier in Bagdad.

    Op het WSF in India zijn meer dan 100.000 deelnemers, maar raar genoeg is er weinig opkomst op de officiële meetings. De tegenstellingen die aanwezig zijn binnen de beweging komen op een pijnlijk duidelijk manier naar voor. De prominenten van de beweging, intellectuelen uit het Westen, vakbonds- en NGO-bonzen, logeren in vrij luxueuze hotels en moeten dan door de sloppenwijken naar het Forum. En de miserie is niet enkel in hun omgeving aanwezig, maar ook op het Forum zelf via de vele krachtige Indische armenorganisaties en vakbonden.

    Nationale actualiteit

    In België is het Vlaams Blok de grote winnaar van de politieke spelletjes van de laatste weken. De vaudeville rond het migrantenstemrecht en het filibusteren door de VLD heeft één winnaar voortgebracht, de farce van de kieshervorming en de provinciale kieskringen kent één winnaar, de aanval op de moslimbevolking door Dewael kent slechts één winnaar. En daarbij komt dan nog de goed voorbereide campagne van het "comité tegen het vreemdelingenstemrecht" die het Blok doet dromen van het bereiken van een rechtse meerderheid in Antwerpen in 2006. Ze hebben enkel nuttige idioten gevonden als De Schepper (VLD) en Weyts (CD&V) die als breekijzer kunnen dienen om het cordon in de praktijk te breken en met hun campagne tegen migrantenstemrecht de boer op te gaan.

    De superministerraad moest naar het publiek de boodschap overbrengen dat deze regering één is en dat ze krachtdadig optreedt. De belangrijkste hete hangijzers werden wel tot na de verkiezingen uitgesteld, de eindeloopbaan en DHL.

    Ondertussen krijgen we een waslijst van kleine blauwe maatregelen die dit weekend werden goedgekeurd: de aftrekbaarheid van het restaurantbezoek door zelfstandigen, korting op de sociale lasten voor ploegenarbeid en nachtarbeid, de maximumfactuur voor de grote elektriciteitsverbruikers, …

    De voorstellen voor de werkgelegenheid tonen aan in welke richting ze willen gaan, zonder alles reeds expliciet te verwoorden. De strengere controle op vlak van de werkwilligheid van werklozen en de overheveling van die controle naar de RVA, toont dat deze regering komaf zal maken met sukkelaars die teveel sukkelen. Fraudeurs die frauderen zullen minder problemen krijgen, die krijgen na de betaling van een kleine geste "amnestie". Ondertussen blijven de winsten van de bedrijven hoge toppen scheren, wat wil je na al die belastingsverlagingen.

    Vastapan heeft Sobelair laten failliet gaan en gooit 450 werknemers op de keien, bij Bombardier verdwijnen er 150 banen, Umicore in Balen schrapt 100 banen, enz. Voor de eerste weken van dit jaar zitten we op een gemiddelde van 100 banen per dag die sneuvelen en het enige waar deze regering mee uitpakt is de jacht op de werklozen. Laat ons de jacht op de uitbuiters organiseren!

  • Kerry wint eerste voorverkiezing van de Democraten

    De eerste primary (voorverkiezing van de Democratisch presidentskandidaat) in de VS is uitgedraaid op een klinkklare overwinning voor Vietnam-veteraan John Kerry. Hij behaalde 37,6% van de stemmen van de Democratische kiezers in de staat Iowa. Howard Dean die al maanden op nummer één stond, kreeg een zware klap en eindigde slechts derde met 18% van de stemmen.

    Bart Vandersteene

    Veel Democraten beginnen zich af te vragen of de show van Dean niet voornamelijk gebakken lucht was. Heel zijn campagne zit vol tegenstellingen. Hij probeert zich af te zetten tegen het establishment van de Democratische partij, hij noemt de Democratic Leadership Council, waar de Clinton’s de plak zwaaien, de republikeinse vleugel van de Democraten. Maar anderzijds profileert hij zich meer en meer als de kandidaat met de meeste steun van prominenten, als Al Gore, 35 leden van het Congres, … Dean heeft zijn reputatie hoofdzakelijk opgebouwd op basis van z’n anti-oorlogsstandpunt. Na de gevangenneming van Saddam heeft Bush een boost gekregen in de steun voor z’n strijd tegen het terrorisme en de anti-oorlogsstemmen tijdelijk in het defensief gedrongen. Naarmate de situatie in Irak verder ontwikkelt kan dit voor een shift zorgen van pro-oorlog kandidaten als Kerry, naar de anti-oorlogskandidaten Dean en Clark. Volgende week is er de 2e primary in New Hampshire en daarna op 4 februari komt de eerste zware test wanneer in 7 staten tegelijkertijd zal gestemd worden. Dan zal het apparaat van de verschillende campagnes zwaar getest worden.

    Generaal Wesley Clark heeft uit gedeeltelijk onverwachte hoek steun ontvangen, nl. van Michael Moore. Die publiceerde op 14 januari een open brief waarin hij z’n volle steun aan Clark verwoordde. Misschien moet Moore een aantal hoofdstukken uit z’n boek Stupid White Men eens opnieuw lezen, bijvoorbeeld hoofdstuk 10 met als titel De Democraten: een dode mus, waarin hij beschrijft waarom de bevolking geen enkel vertrouwen mag hebben in de Democraten.

  • Mumbai: betoging tegen imperialisme

    Op 21 januari werd in Mumbai (India) betoogd bij de afsluiting van het Wereld Sociaal Forum. De betoging trok door het centrum van de stad. Alhoewel er op het forum zelf zo’n 100.000 aanwezigen waren, was de betoging veel kleiner. Veel degelaties waren al terug naar huis. In tegenstelling tot de vele betogingen tijdens het WSF, op de terreinen waar het forum plaatsvond, was deze betoging meer "westers" en werd het gedomineerd door delegaties uit het buitenland, zoals de delegaties uit Italië, Griekenland en Zuid-Korea. We spraken met een aantal betogers.

    Sonja Grusch vanuit Mumbai

    Kim Io Jim uit Zuid-Korea stelde dat de actie gericht was tegen de oorlog van Bush in Irak. Zoals veel anderen, was voor haar de dreiging van het agressieve imperialisme van de VS de belangrijkste motivatie om mee te betogen. Toen de betoging door de stad trok, waren er duizenden omstaanders. Met het CWI waren we de enigen om een pamflet te verspreiden in de belangrijkste Indische talen, we verspreidden er 12.000 pamfletten in het Hindi, Tamil en Engels. Het gebrek aan materiaal in talen die begrepen werden, was een groot probleem tijdens heel het forum. Vooral het pamflet in Hindi werd gretig opgepikt door de inwoners van Mumbai.

    Girisch uit Mumbai zei ons dat hij samen met andere vissers naar de betoging gekomen was omdat "globalisering in de praktijk globale uitbuiting inhoudt." Er waren groepen arbeiders in de betoging, zoals spoorarbeiders of thuisarbeiders. Een groep van 6 vrouwen van de vakbond van thuisarbeiders benadrukte hun eisen rond een basis van sociale zekerheid, aangezien ze nu zelfs geen recht hebben op een ziekte-uitkering. Voor de spoorarbeiders was volgens Mohammed uit Mumbai het belangrijkste thema het privatiseringsbeleid van de regering dat hard aankomt bij de spoorwegen.

    Ritty Das, een jonge vrouw uit Mumbai, kwam met enkele vrienden naar de betoging om deel uit te maken van de antiglobaliseringsbeweging. Rechtvaardigheid en gelijke rechten voor iedereen, daar wilde ze voor betogen. Voor haar is het een open vraag hoe die "andere wereld" kan bereikt worden.

    Toen we Jila, een jonge student uit Delhi, vroegen wat hij vond van het WSF, zei hij dat heel wat vragen niet beantwoord werden. Hij is voorstander van een socialistisch perspectief, maar vreest dat de beweging op puur socialistische basis te beperkt zou zijn qua omvang. De betoging zelf toonde dat een brede bijeenkomst op zich niet genoeg is. De vraag naar onze pamfletten toonde aan dat er op het WSF een gebrek was aan politieke antwoorden en onvoldoende mogelijkheden om volledig deel te nemen aan de discussies. Dat werd erg duidelijk door het grote aantal betogers dat onze lijsten tekende om met het CWI actief te worden voor een socialistische wereld.

  • ACV: deze regering is asociaal

    Het ACV spreekt zich scherp uit tegen de maatregelen die de regering voorgesteld heeft op de ministerraad. Het oordeel van de vakbond over de resultaten van de ministerraad worden als volgt samengevat: "duidelijk liberaal, weinig sociaal".

    Het ACV protesteert vooral tegen het feit dat op fiscaal vlak niet aan fraudebestrijding wordt gedaan, maar intussen wel de jacht op de werklozen geopend wordt. Ook spreekt de vakbond zich uit tegen het plafonneren van de elektriciteitskosten voor grootverbruikers en KMO’s terwijl de factuur voor gezinnen zal stijgen. Ook protesteert het ACV tegen het vooruitzicht van een afbouw van de sociale zekerheid voor werknemers na de komende verkiezingen vna 13 juni.

    Deze kritieken zijn zeer terecht. De regering laat zien aan welke kant ze staat: enerzijds wordt amnestie gegeven aan wie zwart geld heeft, anderzijds worden werklozen "sociale fraudeurs" genoemd… De strenge maatregelen die voorgesteld worden tegenover werklozen geven aan dat de regering in plaats van 200.000 nieuwe jobs te creëren, eerder zal proberen om 200.000 werklozen te schrappen.

    Er wordt voorgesteld dat er een striktere controle is, waarbij de werkloze moet kunnen bewijzen dat hij wel degelijk op zoek is naar werk. Zoniet wordt die werkloze na een bepaalde termijn geschorst. Die termijn zou verschillend zijn van regio tot regio, maar het komt er toch op neer dat gemiddeld na 18 maanden zou begonnen worden met een onderzoek om na 24 maanden werklozen te schorsen.

    Dat schorsen zou gebeuren als de werkloze niet kan bewijzen naar werk te hebben gezocht. Daarmee wordt eigenlijk de bewijslast omgedraaid. Voorheen kon tot schorsing overgegaan worden indien aangetoond werd dat de werkloze niet naar werk zocht. Nu moet de werkloze zelf het tegendeel gaan bewijzen. Dat kan belangrijk zijn omdat nog onduidelijk is volgens welke criteria daarbij zal gewerkt worden en hoe die criteria zullen evolueren.

    De maatregel doet alleszins denken aan de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, zoals nu ook in Duitsland wordt doorgevoerd. Dit soort asociale maatregelen probeert de schuld voor de werkloosheid op de werklozen af te schuiven en moet bestreden worden!

  • Bologna: Achter het masker: de privatiseringen

    De afgelopen maanden zijn er meerdere betogingen geweest tegen het decreet-Dupuis, genoemd naar de Franstalige PS-Minister van Onderwijs. Op 12 november verzamelden 12.000 stakers – onderwijzend personeel en studenten- van de Vlaamse hogescholen in Brussel. Donderdag 11 december kwamen 15.000 studenten van het Franstalige hoger onderwijs op straat.

    Nicolas Croes

    Niet lang daarvoor betoogden duizenden te Luik en Bergen om hun woede te uiten, sommigen onder andere voor de burelen van de PS. Het decreet-Dupuis betekent de uitvoering van de internationale Bologna-akkoorden in België.

    De belangrijkste ordewoorden van de hogeschoolstudenten brachten het aanzienlijke niveauverschil tussen hogescholen en universiteiten naar voren, wat dreigt toe te nemen in de toekomst. Het decreet trekt de studietijd van universiteiten op naar 5 jaar, terwijl er niets voorzien wordt voor de hogescholen (zij behouden hun cycli van 3 of 4 jaar). Deze studenten vrezen dat hun diploma’s op de arbeidsmarkt in waarde zullen verminderen, en maken van de verhoging van de studietijd de voornaamste slogan. Terwijl ze zich wel uitspreken tegen het decreet-Dupuis, stellen ze geenszins de Bologna-akkoorden in vraag. Nochtans…

    Zo is een van de grootste mikpunten van Bologna de mobiliteit. Men wil studenten aanmoedigen om te studeren in het buitenland, wat gevaloriseerd wordt door een puntensysteem toegevoegd aan het diploma (ECTS). Maar er is evenwel geen subsidiëring voorzien voor de reiskosten! Het is dus enkel in het voordeel van de beter begoede studenten… Daarbij, naast het creëren van een onderwijs op verschillende snelheden, voorziet de "harmonisering" voornamelijk bedrijfsgericht onderwijs – naargelang de marktvraag, dus. Een onderwijs waarin het patronaat veel te zeggen heeft.

    De Europese regelgeving voorziet dat sectoren niet geprivatiseerd kunnen worden, als ze niet aan 2 criteria voldoen. Ten eerste moeten ze het bewijs leveren dat deze sector kan functioneren zonder staatsinmenging. Vervolgens moeten ze verzekeren dat deze sector exporteerbare goederen produceert. Het elitaire hoger privé-onderwijs in Engeland bewijst dat deze scholen zonder overheidssubsidiëring kunnen overleven, aangezien de studenten toch uit een begoed milieu komen. Het hoger onderwijs daarentegen produceert geen exporteerbare diploma’s, zolang Bologna niet van kracht is. Bologna betekent verhoging van de inschrijvingsgelden, afname van de kwaliteit van het onderwijs, verdwijnen van bepaalde "niet-rendabele" sectoren, verlaging van de waarde van "minder rendabele" sectoren,…

    Deze lange lijst doet ons denken aan de situatie in andere geprivatiseerde sectoren. Het is daarom dat we allemaal samen moeten vechten. Studenten, arbeiders: hetgeen we samen ondergaan, kunnen we samen overwinnen!

  • Geen alternatief voor arbeiders bij komende verkiezingen in India

    India wordt een "mirakel-economie" genoemd in de kapitalistische media. Het wordt aangenomen dat India, samen met China een stimulans zou betekenen voor de wereldeconomie. Dat, samen met de ‘vredesonderhandelingen’ met Pakistan, leidden ertoe dat de heersende BJP-partij aankondigde de algemene verkiezingen in India reeds in de lente te houden. Jagadish G Chandra van onze zusterorganisatie in India, Nieuw Socialistisch Alternatief, analyseerde de politieke situatie in het land op een meeting van het Wereld Sociaal Forum in Mumbai vandaag.

    "Heel wat multinationals krijgen water in de mond als de opening van de Indische economie vermeld wordt. India biedt veel mogelijkheden voor een plundering. Zelfs indien slechts 10% van de 1,06 miljard inwoners 5.000 rupees per maand kunnen uitgeven, is dit nog een grote markt." (1 euro = 56 rupees)

    "Zoals China, zal India een schijnbaar oneindige voorraad van goedkope arbeid kunnen leveren, waaronder ook kinderarbeid. Zowel de heersende BJP onder leiding van Vajpayee als Congress, dat geleid wordt door Sonia Ghandi, geloven dat India tegen 2020 een ontwikkeld kapitalistisch land kan worden. Ze baseren zich op het vooruitzicht van het aanhouden van de sterke buitenlandse handelsreserve, een ‘stabiele’ inflatie van 5 tot 6% en een economische groei van 7 tot 8%.

    "Voor arbeiders en gewone mensen heft deze economische groei echter niets te bieden. Op dit Wereld Sociaal Forum worden honderden feiten naar voor gebracht over de problemen van armen in India. De helft van de kinderen in het land krijgen slechte voeding, om maar iets te noemen. Er zijn tekorten aan drinkbaar water, ziektes kunnen zich gemakkelijk verspreiden,… Het gemiddeld jaarlijks inkomen per persoon bedraagt 435 dollar, terwijl een land als een ‘ontwikkeld’ wordt beschouwd als het 725 dollar bedraagt. Dat komt overeen met 35.000 rupees, maar in de armste deelstaat van India, Bihar, is het BNP per inwoner slechts 7.500 rupees. Er zijn miljoenen mensen die leven met minder dan een dollar per dag.

    "De nationale regering en deelregeringen gebruiken heel wat goocheltruuks om mensen net boven de armoedegrens te kunnen indelen. Eén van die ‘magische’ truuks bestaat erin dat men verklaart dat families met meer dan 5.000 rupees (minder dan 100 euro) boven de armoedegrens zitten. Onder de diktaten van het IMF en de Wereldbank worden miljoenen mensen afhankelijk gemaakt van voedselrantsoenen. En dat los van het feit of ze in West-Bengalen wonen waar er een zogenaamde ‘Communistische’ regering is, of in een andere deelstaat. De regeringen in heel het land gedragen zich als de schoothond van het imperialisme.

    "Van de jaren 1960 tot 1980 was de Indische economie vooral regionaal georganiseerd. Vandaag is een het eerder gebaseerd op de verkoop van producten die in andere landen gemaakt worden. Alles is verkrijgbaar, maar de winsten van de verkoop gaan naar de imperialistische landen waar de multinationals gebaseerd zijn. De NGO’s stellen dat India moet gebruik maken van haar IT-economie en de kenniseconomie. Maar slechts twee of drie Indische bedrijven zijn genoteerd op de Nasdaq beurs. Indische IT-arbeiders zijn wel goed opgeleid, maar toch vooral goedkope arbeidskrachten. Hun loon bedraagt 10% van de Westerse lonen. Anderen zeggen dat de economie van "call centres" een stap vooruit zou betekenen. Een neef van mij werkt in zo’n telefoonbedrijf. Hij heeft de afgelopen 6 maanden geen daglicht gezien omdat hij constant nachtshifts erbij moet nemen en nadien te uitgeput is!

    "De groei in de IT en de 8% groei in de economie heeft geen impact op de meerderheid van de bevolking in het land. De grootste industrie van het land is de filmindustrie in Bollywood. Er is ook een groeiende TV-industrie, die massaal soaps en opera’s produceren. Hun boodschap is dat de economie vooruitgaat en dat we dus allemaal vooruit gaan. Dit is vergelijkbaar met de jaren ’70 toen de strijd voor voedsel, kledij en onderdak veel voorkwamen in Indische films wat ook niet aangepast was aan de realiteit.

    "De Congress partij heeft gedurende 50 jaar het land bestuurd na de onafhankelijkheid, met uitzondering van een periode van 18 maanden. De BJP wachtte al die tijd om de macht te grijpen op basis van ongenoegen tegenover het beleid van Congress. De BJP gebruikte slogans die linkser overkwamen dan Congress, zoals rond de landhervormingen en de noodzaak dat de economie ten dienste van de bevolking zou staan. Ze verborgen echter één woord in die laatste zin, eigenlijk zeiden ze dat de economie ten dienste van de rijke bevolking zou moeten staan…

    "Vandaag is de BJP niet verschillend van Congress op economisch vlak, het verdedigt even goed de belangen van de Indische kapitalisten. Het privatiseringsbeleid en de neo-liberale maatregelen worden even goed doorgevoerd door de nationale BJP-regering als door lokale Congress-regeringen in deelstaten als Karnataka of Delhi. De BJP gebruikt een verschillend masker tegenover verschillende doelgroepen. Het is een communalistische Hindoe partij, waarbij zelfs fascistische methoden gebruikt worden in Gujarat en Punjab.

    "De arbeiders zijn tegen het communalisme van de BJP. De BJP heeft nu verkiezingen uitgeroepen die zullen plaatsvinden binnen twee à vier maanden. De communistische partijen – CPI en CPI(M) – voeren campagne voor een ‘seculier front’ met Congress tegen de BJP. Het is een herhaling van de stalinistische theorie van allianties met de ‘progressieve burgerij’. Zij zeggen: ‘we weten dat het economisch beleid van Congress slecht is, maar zij zijn tenminste niet religieus.’

    "De CPI en CPI(M) zijn mee verantwoordelijk voor het feit dat de BJP aan de macht kon komen. Het kon dit vermijden tijdens de regering van VP Singh in de jaren ’90 waarin ook BJP-ministers zaten. Maar die regering werd gesteund door beide CP’s. Dit gaf een grotere legitimiteit aan de BJP. De regering voerde een aanwervingsstop in voor ambtenaren en overheidspersoneel. Publieke jobs bij de spoorwegen, de post,… vormden voordien nochtans de belangrijkste bron van werkgelegenheid. VP Singh, die in de jaren 1980 minister van financies was in de regering van Rajiv Ghandi, verliet Congress en werd door de ‘communistische’ partijen gezien als de redder van de seculiere krachten in India.

    "Slechts enkele dagen geleden, kwam het tot een breuk tussen de BJP en de DMK partij in Tamil Nadhu. De DMK werd hierop door CPI(M) leider Har Kish Singh een ‘nieuwe progressieve kracht’ genoemd… Multinationals beschouwen de deelstaat West-Bengalen waar de CPI(M) de regering vormt, een veilig oord is voor hun activiteiten. De communistische regering heeft een stakingsvrije zone ingevoerd in Calcutta en andere steden. Deze communistische partijen hebben aangetoond dat ze zelf niet kunnen hervormd worden.

    "Hoe kunnen we dan vooruit gaan? Vorig jaar op 21 mei gingen 50 miljoen Indiërs in staking tegen het neo-liberalisme, privatiseringen en het beleid van de Wereldhandelsorganisatie. Een vakbondsleider in Calcutta zei: ‘De voorbije jaren hebben we geen echte rol gespeeld. We maakten het enkel gemakkelijker om de beslissingen van het management aan de arbeiders op te leggen.’ Deze vakbondsmilitanten en de groei van oppositiegevoelens kunnen een nieuwe weg aanbieden om te bouwen aan een arbeidersalternatief. Met Nieuw Socialistisch Alternatief roepen we op voor een massale arbeiderspartij gebaseerd op strijdbare vakbonden en de arme landloze boeren. Bij de komende verkiezingen zal dit onze boodschap zijn: er zal bij die verkiezing geen arbeidersalternatief zijn en de verkiezingen zullen niets veranderen."

  • Wie zijn de Blok-verruimers?

    Het comité tegen vreemdelingenstemrecht van het Vlaams Blok slaagde erin twee politici die op het einde van hun carrière staan aan te trekken: Johan Weyts van de CD&V en Claudine De Schepper van de VLD. Eerder werd Ward Beysen van de Vlaams Blok marionet ‘Liberaal Appel’ aangesteld als voorzitter van het comité. Maar dat kan bezwaarlijk gezien worden als een "verruiming", het is eerder een vorm van officieel maken wat reeds algemeen gekend was.

    De twee politici die zichzelf aanbieden voor de Blok-verruiming zijn niet bepaald onbesproken. CD&V’er Johan Weyts was steeds een vertegenwoordiger van de middenstanders en patroons in de partij. Hij haalde voordien reeds een keer het nieuws toen hij voorstelde om de CAO’s (collectieve arbeidsovereenkomsten, deze worden onderhandeld door werknemers en werkgevers) af te schaffen. De officiële CVP-woordvoerder verklaarde toen dat zijn partij een huis met vele kamers was en dat Weyts daarbinnen een éénpersoonskamer betrok…

    Direct na de verkiezingen van 1999 verklaarde Weyts al dat hij tegen het cordon sanitaire was. In Het Laatste Nieuws van 28 augustus 1999 stelde hij dat lokale coalities tussen CVP en Vlaams Blok moesten mogelijk zijn. Hij werd daar niet op tegengesproken door andere verkozenen van de CVP in het Vlaamse parlement. Dat verklaart wellicht ook de aarzeling om nu tegen Weyts op te treden.

    Eerder dit jaar was het weer prijs. Weyts gaf nogmaals een interview, wat voor hem blijkbaar altijd een gelegenheid is om de meest rechtse praat te verkopen. In een lokaal blad in Brugge verklaarde hij: "Het cordon sanitaire was indertijd een uitvinding van Agalev en toenmalig SP-boegbeeld Louis Tobback." (…) "Te pas en te onpas zeggen politici dat de kiezer altijd gelijk heeft. Maar met de 600.000 kiezers van het Vlaams Blok houdt men geen rekening." (…) "Te pas en te onpas wordt de partij van Frank Vanhecke als fascistisch en racistisch bestempeld. Maar ik heb nog geen vergelijkingspunten gevonden met de nazi’s." (…) "Er wordt rond die partij, zoals bij de varkenspest, een schutkring gebouwd. In plaats van het Vlaams Blok te diaboliseren en uit te schelden voor mestkevers zou er met die partij op inhoudelijk vlak moeten gediscussieerd worden. Dat gebeurt niet. Integendeel!" (…) "De huidige paars-groene regering heeft het migrantenstandpunt van het Vlaams Blok wel grotendeels overgenomen: criminele migranten worden nu onmiddellijk gerepatrieerd. Wie dat vijftien jaar geleden durfde te opperen, werd als fascist verketterd!" (Brugsch Handelsblad 21 maart 2003)

    Echt verrassend komt de stap van Weyts dan ook niet. Zeker niet als je weet dat hij als 65-jarige na een niet bepaald opvallende parlementaire carrière, niet meer moest rekenen op een verkiesbare plaats op de CD&V-lijst in West-Vlaanderen bij de komende Vlaamse verkiezingen. Na 13 juni komt de politieke carrière van Weyts tot een einde, tenzij het Blok hem als teken van verruiming en "vernieuwing" (ook al doet die term vreemd aan als het gaat om een 65-jarige met een lange politieke carrière achter de rug…) een plaats aanbiedt.

    De andere Blok-verruimer is Claudine De Schepper van de VLD. Die kwam in 1999 toevallig in het Vlaamse parlement en dit als opvolgster van Ward Beysen die toen nog liberaal was. Eind 2002 schreef ze haar standpunt over de verplichte inburgering van migranten: "De VLD is voorstander om nieuwkomers te verplichten zich binnen één maand zich bij een onthaalbureau in te schrijven. De onthaalbureaus bieden aan de nieuwkomers een basistraject aan (Nederlands, maatschappelijke oriëntatie en loopbaanoriëntatie). Als ze zich niet inschrijven, worden ze gesanctioneerd via een administratieve boete. Dergelijke administratieve sancties bestaan reeds en het buitenland oa. in Amsterdam waar het systeem reeds zijn deugdelijkheid en succes heeft bewezen. En om te vermijden dat nieuwkomers bij een inburgeringscursus afhaken, wil de VLD dat ze een waarborg betalen bij inschrijving, die ze bij het beëindigen van het inburgertraject terugkrijgen".

    In oktober 2003 kondigde ze reeds aan zich opnieuw kandidaat te willen stellen bij de komende Vlaamse verkiezingen, maar het was erg onzeker of de VLD-top haar effectief een verkiesbare plaats zou aanbieden. Hierop stapte De Schepper reeds naar de media om te zeggen dat ze ontevreden was met de koers van haar partij. Aangezien er niet echt een plaats bij de VLD kon krijgen, besloot De Schepper blijkbaar om het eens elders te gaan wagen. De nauwe band met Ward Beysen deed de rest.

  • Chirac’s voorstel tot verbod van hoofddoek op school leidt tot polarisatie

    Reeds enkele maanden is er in Frankrijk discussie over het recht om een hoofddoek te dragen in openbare scholen. De rechterzijde maakt daarbij cynisch gebruik van termen als "republikeinse" opvattingen en de historische opdeling van kerk en staat, om een campagne te beginnen tegen islamitische symbolen. Een aantal scholen voerde actief campagne om scholieren uit te sluiten als deze hoofddoeken dragen. In een aantal gevallen waren er ook effectief uitsluitingen.

    De Franse president Jacques Chirac kondigde aan een wet te willen die het dragen van "opzichtelijk" religieuze symbolen in staatsscholen verbiedt. Alhoewel Chirac beweert dat deze maatregel zowel christelijke en joodse symbolen, als islamitische symbolen treft, en terwijl slechts enkele duizenden de hidjaab (hoofddoek) dragen, wordt de wet algemeen gezien als een aanval op de 5 miljoen moslims in Frankrijk. Dit leidt tot een scherpe polarisatie in de Franse samenleving langs religieuze en nationale lijnen. Uiteraard hoopt de extreem-rechtse partij van Le Pen, het Front National, om hiervan te profiteren.

    Veel jonge vrouwen kiezen ervoor om de hoofddoek te dragen om zichzelf te beschermen in een samenleving waar er veel racisme is. Ze zien het ook als een bescherming tegen de invloed van de seksistische ideologie onder het kapitalisme, waarbij vrouwen als objecten voorgesteld worden, wat erg duidelijk is in de reclamewereld en de "entertainment industrie".

    Het is waar dat een aantal leiders van de moslim-gemeenschap de hoofddoek willen gebruiken om vrouwen te onderdrukken. Maar het is verkeerd te denken dat een wet die meisjes een verbod oplegt om hoofddoeken op school te dragen die vrouwen zou "bevrijden". In realiteit zal de wetgeving van Chirac de positie en de invloed van de religieuze leiders versterken. Enkel een eengemaakte strijd van de arbeidersklasse, over alle religieuze, seksuele, nationale,… grenzen heen, kan leiden tot gelijke rechten voor vrouwen.

    De discussie over hoofddoeken heeft bredere gevolgen. Het is een eerste stap naar een verbod op alle religieuze en politieke symbolen. Een aantal politici hebben het al over een verbod op politieke symbolen als een Palestijnse sjaal (kaffiyeh) of T-shirts met het hoofd van Che Guevara op.

    Wij zijn tegen de reactionaire voorstellen van Chirac over religieuze symbolen. We zijn tegen iedere vorm van discriminatie, op welke basis dan ook. Alle jongeren moeten toegang krijgen tot een degelijk gefinancierd publiek onderwijs en moeten de mogelijkheid hebben om de godsdienst die ze willen aan te hangen. Geen enkele godsdienst zou een speciale status moeten hebben in scholen. En scholieren moeten niet gezegd worden wat ze wel en niet mogen dragen.

    De hypocrisie van de Franse regering wordt aangetoond door het feit dat het dezelfde principes niet wil opleggen in de private (gesubsidieerde) onderwijssector, die voor 95% katholiek is.

    Wij zijn voor arbeiderseenheid tegen de echte vijand: het systeem van de patroons die verdedigd wordt door Chirac en de traditionele partijen. We zijn er tegen dat regeringsleiders of religieuze leiders vrouwen opleggen om een hoofddoek te dragen, net zoals we ertegen zijn dat het vrouwen verboden worden om een hoofddoek te dragen.

    We zijn ook tegen de neo-conservatieve politiek van een figuur als George W. Bush die zijn versie van een christelijk fundamentalisme naar voor brengt. We zijn tegen de dominantie van een godsdienst boven andere of boven mensen die niet religieus zijn.

    Dit artikel verscheen eerder op socialistworld.net

    Lenin over godsdienst…

    In 1905 schreef Lenin een artikel ‘Socialisme en godsdienst’. Daarin legde hij reeds de houding van socialisten uit. Hij zei: "Het moet een ieder volkomen vrijstaan onverschillig welke godsdienst aan te hangen of ook geen enkele godsdienst te erkennen." Verder: "Verschillen in rechten tussen de staatsburgers naar gelang van hun geloofsbelijdenis zijn absoluut ontoelaatbaar. Zelfs het vermelden van de geloofsovertuiging van de staatsburgers in ambtelijke documenten moet absoluut uitgebannen worden. Er mogen geen subsidies zijn aan een staatskerk, geen toewijzingen van staatsgelden aan kerkelijke en religieuze gemeenschappen, die volkomen vrije, van de staatsmacht onafhankelijke verenigingen van gelijkgezinde burgers moeten worden."

  • SP moet vasthouden aan parlementsleden aan een gemiddeld loon

    Nederland

    Het aangekondigde vertrek van nieuwkomer Ali Lazrak uit de Tweede Kamerfractie van de Socialistische Partij en zijn voornemen voor zichzelf in de Kamer te beginnen zijn zeer schadelijk voor de linkse politiek in het algemeen en voor de SP in het bijzonder. Opnieuw wordt in de ogen van de grote meerderheid van de bevolking bevestigd dat de politiek bevolkt wordt door zakkenvullers en mensen die schijt hebben aan het mandaat dat ze van hun kiezers en de partijleden hebben gekregen.

    Secretariaat Offensief, 18 januari 2004

    Maar dit is natuurlijk niet zomaar een incident. Er zijn factoren aan te wijzen die geleid hebben tot huidige situatie. Al langere tijd zijn we als partijleden getuige van een negatieve ontwikkeling, waarbij meer en meer mensen van buitenaf, leden zonder enige ervaring op basisniveau in de partij op plaatselijk vlak, snel doorstromen naar de leidende kringen van de partij. In veel gevallen gaat het om mensen die nog nooit een folder van de partij verspreid hebben. Ali Lazrak is afkomstig van de PvdA en is niet zo lang geleden de partij binnengehaald. In zijn woonplaats Amsterdam was hij niet bekend als plaatselijk SP-activist. Zijn optreden in de hoofdstad tijdens de verkiezingscampagne deed bij de nodige leden de wenkbrauwen fronsen: is dit de man die met zijn migrantenachtergrond het SP-gedachtengoed verder moet verspreiden onder de diverse bevolkingsgroepen in Nederland? Met andere woorden: is hier niet sprake van een alibi-marokkaan? Gaat de partij nu ook al Groen-Links achterna?

    Maar Ali werd gekozen op de lijst van de SP. Veel opzienbarends hebben we hem niet zien doen en ook hebben we weinig van hem gehoord. Of het moet zijn zijn plotselinge opstappen uit de commissie Onderzoek Integratiebeleid, zonder zijn partij te informeren. Dit was natuurlijk tactisch zeer onverstandig en afkeurenswaardig. Deze kwestie is, behalve in de wandelgangen, overigens nooit goed geëvalueerd in partijverband. Fenna Vergeer nam zijn plaats in en kennelijk was de hoop dat deze bui snel zou overwaaien. Maar naar nu blijkt droeg Ali al een jaar (dus sinds voor de laatste verkiezingen) niet zijn deel van het salaris als volksvertegenwoordiger af aan de partij. De vraag rijst, hoe heeft dat zo lang kunnen duren? Lazrak heeft bij zijn aantreden als Tweede kamerlid geweten dat deze afspraak geldt binnen de SP en bovendien heeft hij er ook voor getekend. Gewoon dokken dus!

    Ali’s opmerkingen over het zo nu en dan ruwe en hardvochtige optreden van partijleider Jan Marijnissen komen ons niet onbekend voor. Kennelijk stond hem dat niet tegen toen hij op de verkiezingslijst gezet werd. Bovendien waar was Ali toen op de partijcongressen gesproken werd over het samenvallen van de functie partijvoorzitter en fractieleider in de persoon van Marijnissen? Waar was hij toen er voorzichtig getornd werd aan de afdrachtsregeling? Opeens heeft Lazrak bedacht dat hij moeite heeft met het zogeheten migrantenstandpunt van de partij. Wat je daar ook van moge vinden, hij heeft nooit iets van zijn twijfels laten horen richting de leden van de partij. Bovendien is dat standpunt niet veranderd sinds hij zich op de lijst van de partij heeft laten zetten en over de ruggen van de partijleden en de kiezers (slechts 2400! voorkeurstemmen op hem) uitgebracht werden een baantje gevonden.

    Het lijkt allemaal sterk op spijkers op laag water zoeken. Ali zal voor zich zelf beginnen en zal hiermee op zijn manier een bijdrage leveren aan het hoog oplopende debat over de migranten in dit land. Dat zal geen gunstige zijn. De SP zal van diverse kanten (VVD-Kamervoorzitter Weisglas en de Volkskrant) druk ondervinden om te moderniseren, dat wil zeggen worden als de andere partijen. Het af te dragen bedrag van het salaris van de volksvertegenwoordiger zal ter discussie komen te staan, waarbij SP-kamerlid Piet de Ruiter ook al heeft laten weten daarvoor te voelen. Het is dan ook uitermate belangrijk de rug recht te houden en niet toe te geven aan de verandering van de afdrachtregeling. Voor veel werkende ( en zeker de niet-werkenden) mensen is het bedrag van 2165 euro netto niet gering. Zeker als je daarbij bedenkt dat de onkosten gewoon door de partij betaald worden.

    Het karakter van een partij wordt naast het programma mede bepaald door het optreden van de voorlieden. De socialistische organisatie Offensief heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze het niet eens is met de veranderingen van het politieke programma zoals die in de laatste jaren doorgevoerd zijn. De opvatting van het Comité voor een Arbeidersinternationale (waarbij Offensief is aangesloten) luid dan ook: ‘een arbeiderssalaris voor een arbeidersvertegenwoordiger’. Dat wordt nog steeds door onze raadsleden, vakbondsbestuurders en ons parlementslid in o.a. Zweden, Ierland en Engeland in de praktijk gebracht. De afdrachtregeling vormt volgens ons dan ook een lakmoesproef voor de SP. Aanpassing ervan en verder opschuiven richting ‘realisme’ zal de partij doen eindigen in het moeras van de andere partijen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping