Author: PierreBrx

  • ULB zet politie in tegen Iraanse vluchtelingen

    Op woensdag 17 december vielen een 50-tal gemaskerde en gewapende agenten onze universiteit binnen rond 6u ‘s ochtends. Ze kwamen een 50-tal Iraanse asielzoekers oppakken die op de campus zijn sinds bijna drie maanden. De agenten haalden de zaal leeg waar de bezetters zich bevonden en vielen ook de lokalen van de studentenvertegenwoordigers (BEA) binnen omdat daar de vrouwen en kinderen sliepen.

    Standpunt van EGA-ULB

    De politie kwam tussen op bevel van de minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Dewael, en had toelating van de universitaire overheden. Alhoewel het officiële ultimatum vastgesteld werd op vrijdag 19 december, verkoos de ULB repressie in plaats van steun aan de asielzoekers.

    Het is de eerste keer dat de ULB toelating geeft voor een razzia tegen sans-papiers (en dat net in de blokperiode om een brede mobilisatie van de studenten te vermijden). Dat toont aan tot wat de universitaire overheden bereid zijn tegenover protestbewegingen. De universiteiten zouden plaatsen moeten zijn waar kan gedebatteerd en gestreden worden. De studenten moeten zich ten stelligste verzetten tegen politie-aanwezigheid op de campus!

    Er werd woensdagmiddag reeds een actie georganiseerd voor het rectoraat. Meer dan 300 studenten werden gemobiliseerd om zich uit te spreken tegen die razzia. We vonden enkel een gesloten deur en geen enkele verantwoordelijke durfde zich komen verantwoorden. Daarop werd de toegang tot het rectoraat geblokkeerd en riepen we slogans als "Buccella: ontslag" (Buccella is de verantwoordelijke van de ULB in de discussie over de bezetting en is tevens PS-politicus), "1ste, 2de, 3de generatie, wij zijn allemaal kinderen van migranten",…

    Opnieuw werd de politie ingezet: 2 waterkannonnen, 5 combi’s en een helikopter van de federale politie vormden een ontvangstcomité voor de betogers. De politie blokkeerde de betoging op de campus zelf, en rechtvaardigde dit door de toelating die ze hadden om die ochtend op de campus tussen te komen waardoor ze dit in de namiddag nog zouden mogen… Na drie uur werd de actie verdergezet door de bezetting van een lokaal.

    Sinds de komst van de Iraniërs op de campus hebben de autoriteiten van de ULB zich uitgesproken tegen die bezetting. Ze hebben geweigerd om de vluchtelingen logistiek te ondersteunen, alhoewel een steunmotie werd gestemd op de Administratieve Raad. Tijdens de hongerstaking, die gevoerd werd door een 30-tal bezetters, werd de politiek van de ULB duidelijk: hun doel was om zo snel mogelijk de Iraniërs weg te krijgen. Sheriff Buccella werd aangesteld om die taak uit te voeren.

    Er was weinig hulp en veel druk: weigering van terbeschikkingstelling van de nodige infrastructuur voor een degelijk leven tijdens de bezetting (bedden, sanitair, elektriciteit,…); het herhaaldelijk wegsturen van het Rode Kruis, wiens aanwezigheid nochtans nodig was voor de hongerstakers; verschillende brieven met ultimatums om de ULB te verlaten;.. Na enkele weken werd de elektriciteit opnieuw aangesloten, maar dat werd enkel gedaan om de groeiende druk tegen te gaan en zonder belangrijke toegevingen te moeten doen.

    In de afgelopen 3 maanden kregen meer dan 200 Iraanse vluchtelingen het bevel om het land te verlaten van de Dienst Vreemdelingenzaken, en dus van de regering. Ze hielden verschillende lokalen aan de universiteiten bezet om een collectieve regularisatie te eisen en de toekenning van een werkvergunning, dus het recht om een normaal leven te hebben: werken, studeren of gewoon op straat wandelen zonder de vrees om opgepakt te worden en in een gesloten – centrum te belanden.

    De regering is niet bereid om een collectieve regularisatie door te voeren en haar asielpolitiek te veranderen. Zelfs indien de dossiers opnieuw behandeld worden, zullen veel Iraniërs zich binnenkort in dezelfde situatie bevinden en een bevel krijgen om het land te verlaten. Het antwoord van het Commissariaat voor de Vluchtelingen werd al duidelijk met 6 weigeringen en bevelen om het land te verlaten. De illusie van een individuele oplossing die door de regering naar voor werd geschoven, is er enkel op gericht om de Iraniërs te verdelen en de beweging te breken.

    De uitwijzingspolitiek dwingt veel Iraniërs tot de illegaliteit. Kleine flexibile jobs in het zwart, die onderbetaald worden, zonder enige sociale bescherming, dat is de toekomst die hen aangeboden wordt door onze regering. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat ook druk zet op de lonen en arbeidsvoorwaarden in de legale sectoren.

    De sans papiers kunnen enkel een overwinning behalen als ze de steun kunnen verkrijgen van een groter deel van de bevolking, zeker in de georganiseerde arbeidersbeweging. De Iraniërs kunnen enkel op dat perspectief van strijd rekenen, en niet op de traditionele politici die mee verantwoordelijk zijn voor het asielbeleid.

    Het is duidelijk dat de vluchtelingen opgevoerd worden als zondebok voor de economische crisis. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen en migranten die onze sociale rechten aanvallen op vlak van onderwijs (afbraak van de restaurants, dure huurprijzen,…), die overgaan tot ontslagen (3.000 jobs weg bij Ford, duizenden jobs die zullen verdwijnen bij de Post, het spoor, Cockerill,…), die bedrijven sluiten, die de openbare diensten privatiseren, die de pensioenleeftijd verhogen of die besparingsplannen opleggen.

    Tijdens de aanwezigheid van de vluchtelingen aan de ULB, kwam er een zekere solidariteit van de studenten. Er was een steuncomité, dat zich jammer genoeg enkel concentreerde op de dringende humanitaire noden in plaats van die te eisen van de universitaire overheden die reële middelen hebben om te voorzien in die noden. De studentenvertegenwoordigers die zich aanvankelijk aan het hoofd van de beweging stelden, oefenden druk uit om de strijd te beperken.

    De studentenvertegenwoordigers hoopten van de kwestie te kunnen regelen op bureaucratische wijze, hand in hand met Bucella en zonder zich te baseren op een studentenbeweging die nochtans veel potentieel had. De studentenvertegenwoordigers waren er tegen om een politiek debat te voeren en de strijd te verbreden. Het steuncomité zelf was niet bepaald democratisch georganiseerd: studenten werden het woord geweigerd, bepaalde brieven van Bucella werden achter gehouden,…

    Van bij het begin brachten de Etudiants de Gauche Actifs (EGA, de Franstalige Actief Linkse Studenten) de noodzaak naar voor om een echte krachtsverhouding uit te bouwen onder de studenten om de ULB te dwingen om de Iraniërs te ondersteunen en zo druk te zetten op de regering.

    We stelden dat het doel van een steuncomité moest zijn om de studenten te politiseren rond de asielproblematiek. Het is door het verband te leggen tussen de neo-liberale politiek van onze regeringen en de duizenden mensen die zich genoodzaakt zien om de miserie en oorlog te ontvluchten in de ex-koloniale wereld, dat we stappen vooruit kunnen zetten.

    De landen van de ex-koloniale wereld, de zogenaamde Derde Wereld, zijn verplicht om hun markten open te zetten voor Westerse bedrijven. Multinationals hebben enkel als doel om winst te maken en spelen een belangrijke rol in het ondersteunen van reactionaire regimes, de politiek van leegroven van de natuurlijke rijkdommen en de enorme uitbuiting van de arbeidskrachten (afwezigheid van sociale bescherming, lange arbeidsdagen, kinderarbeid,…). De grote machten twijfelen er niet aan om hun economische en politieke dominantie met alle mogelijke middelen op te leggen. De imperialistische interventie van de VS in Irak, of van Frankrijk in de Ivoorkust, zijn daar voorbeelden van.

    Wij weigeren dan ook om een onderscheid te maken tussen politieke en economische vluchtelingen aangezien het de politiek van de kapitalistische machten is die leidt tot miserie en bloedige conflicten waardoor mensen vluchten. De kloof tussen rijk en arm was nog nooit zo diep. De wetenschap en techniek waren nooit zo ontwikkeld als vandaag. Normaal zou dat ertoe moeten leiden dat voorzien wordt in alle elementaire behoeften. Het kapitalisme bewijst haar failliet, er is nood aan een socialistische wereld waar de productie democratisch wordt gepland in functie van de behoeften.

    We roepen op om strijdbare politieke organen op te bouwen aan de universiteiten en scholen om de jongeren te organiseren en de discussie aan te gaan over een alternatief op dit systeem, een socialistisch alternatief.

    • We kunnen enkel op onze eigen strijd rekenen!
    • Geen toegang voor de politie tot de universitaire campus! Onmiddellijk ontslag van rector De Maret en zijn sheriff Bucella!
    • Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers. Papieren voor iedereen!
    • Sluit de gesloten centra, stop de uitwijzingen en de repressie!
    • Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. Stop racisme, seksisme,… Allemaal samen tegen het kapitalistisch systeem!
    • Voor een socialistische wereld die produceert in functie van de behoeften van de bevolking in plaats van voor de winsten van een kleine minderheid!

  • Overlijdens

    Overlijdens

    Twee linkse activisten zijn de afgelopen weken overleden.

    Elie Gross (1947 – 2003)

    Elie heeft ons eind november verlaten. Hij was de zoon van een joodse emigrant uit Polen die een was jeugdvriend van Isaac Deutscher, en een joodse moeder. Elie was geboren in Casablanca. Hij kwam in België in 1956 en sloot op 10-jarige leeftijd aan bij de jongerengroep van de Union des Progressistes juifs de Belgique (UPJB, Unie van progressieve joden in België). Hij was een van de peilers van de UPJB gedurende decennia. In de jaren ’70 en ’80 was hij militant van de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL), delegee in het onderwijs, oprichter (eind jaren ’70) van het Comité van 1 Mei voor de democratische en arbeidersvrijheid in Oost-Europa. Elie was vooral actief in de strijd tegen racisme, zionisme, imperialisme en de stalinistische bureaucratie. Hij was reeds jarenlang geen lid meer van een politieke partij, maar volgde aandachtig iedere poging om een links alternatief uit te bouwen. Hij was sinds het eerste nummer van ‘Alternative Socialiste’ (ons franstalig maandblad) op dit blad geabonneerd.

    Serge Cols (1932-2003)

    Serge begon te militeren toen hij 15 jaar was. Zijn leven als kind van een ondergedoken jood tijdens de oorlog, heeft een grote impact gehad op zijn persoonlijkheid en van hem een onvermoeibare anti-racistische en anti-kapitalistische militant gemaakt, maar ook een anti-conformist die niet aarzelde om alleen tegen de stroom in te gaan. Hij werd uitgesloten uit de Parti Communiste in de jaren ’50 en vervolgens uit de groep van Grippa (pro-Chinese tendens) in de jaren ’60. Hij werd veroordeeld en gevangengezet voor zijn hulp aan de Portugese revolutionairen onder de dictatuur van Caetano. In de jaren ’90 werd hij een belangrijk figuur in de antiglobaliseringsbeweging in België. Als natuurlijke leider van Attac Brussel speelde hij een sleutelrol in het opzetten van D14, de coördinatie die de betoging organiseerde tegen de Europese Top van Laken in december 2001.

    We willen deze twee kameraden herdenken en richten ons medeleven aan al hun vrienden.

    Guy Van Sinoy

  • Europese Top in Brussel mislukt

    Het project van de Europese Unie bevindt zich in haar ergste crisis met het afbreken van de onderhandelingen over de nieuwe grondwet. De top in Brussel werd een "uitzonderlijk fiasco" volgens een Zweeds persbureau. Dit komt slechts enkele weken na het effectieve opbreken van het zogenaamde stabiliteitspact in de Eurozone. Wat zijn de redenen voor de crisis en wat kunnen we de komende periode verwachten?

    Per-Åke Westerlund

    Geen akkoord over grondwet

    De Italiaanse premier Berlusconi hoopte dat hij de periode van EU-voorzitterschap zou kunnen afsluiten met de goedkeuring van de nieuwe grondwet. Hij moest die ambitie bijstellen toen de Poolse premier Leszek Miller huiswaarts keerde vanop de EU-top op zaterdag. Ook de Franse delegatie had tegen dan ingepakt. Berlusconi moest toegeven: "Het werd onmogelijk om de standpunten met elkaar te verzoenen."

    Dit is de eerste keer dat een EU-top er niet in slaagt om een nieuw verdrag te onderhandelen. Bij voorgaande toppen waar er moeilijkheden waren – Maastricht 1991, Nice 2001, Kopenhagen 2003 – kwam er telkens een compromis uit de bus. "In werkelijkheid waren het bijna 10 jaar van voorbereidingen voor de uitbreiding, 18 maanden democratische discussie in de Europese conventie en 2,5 maanden regeringsonderhandelingen die hier op een muur botsten", schreef het Deense blad Politiken dat het resultaat van de top als ‘schokkerend’ omschreef.

    De doelstelling van de grondwet was het voorbereiden van de EU voor de toetreding van tien nieuwe lidstaten op 1 mei 2004. Het voorstel omvatte een nieuwe EU president in plaats van een roterend systeem, een gezamenlijke minister van buitenlandse zaken, het afschaffen van het veto-recht op verschillende punten, het verminderen van het aantal EU-commissarissen. Het was de bedoeling om tot een grotere integratie en ‘harmonisatie’ te komen.

    De grootste struikelsteen was het voorgestelde systeem van stemmen. Het eerste ontwerp stelde een ‘dubbele meerderheid’ voor: steun van 50% van de landen en 60% van de bevolking. Dat zou de macht van Duitsland versterken. Volgens de regels die bepaald werden in Nice, hebben Spanje en Polen bijna evenveel stemmen als Duitsland ondanks het feit dat Duitsland meer inwoners heeft dan beide landen samen.

    De Poolse en Spaanse politici vochten voor hun invloed binnen de EU. Zowel Leszek Miller als de Spaanse premier Aznar gebruikten het debat binnen de EU op een nationalistische wijze om in hun respectieve landen steun te winnen nadat ze aan populariteit moesten inboeten wegens hun steun aan de VS-oorlog en hun neo-liberale beleid. Ook regeringen van de grote EU-landen staan onder druk van de economische crisis en het massale politieke ongenoegen. Frankrijk werd opgeschrikt door de stakingen in de openbare diensten, in Duitsland vormde een grote betoging op 1 november het begin van een toename van stakingen en strijd.

    Macht en economie

    De oorlog van Bush en Blair tegen Irak zorgde ervoor dat de spanningen in de EU aan de oppervlakte kwamen. De heersende klassen in Duitsland en Frankrijk waren niet bereid om de Bush-doctrine blindelings te volgen en de "preventieve" militaire aanvallen zomaar te aanvaarden. Tegelijk werden de tegenstellingen in de EU door de regering-Bush aangemoedigd. De as Frankrijk-Duitsland werd geconfronteerd met tegenkantingen door Groot-Brittannië, Spanje, Italië en andere oudere lidstaten alsook nieuwe lidstaten. De spanningen tussen de VS en Duitsland/Frankrijk werden deels bedekt door de snelle afloop van de oorlog, maar worden opnieuw duidelijk bij de groei van de problemen waarmee de bezettingstroepen geconfronteerd worden.

    Een ander belangrijk element is de economische crisis. De Eurozone zal dit jaar niet groeien en gedurende delen van 2003 was er recessie in Duitsland, Nederland en Italië. Dit leidt tot stevige besparingsplannen en tegenhervormingen, samen met een stijging van de werkloosheid. In Nederland is er een loonsstop, in Portugal werden duizenden werknemers in de openbare diensten afgedankt, in Frankrijk, Oostenrijk en Griekenland gingen de pensioenen omlaag, in Duitsland worden de uitkeringen voor werklozen en in de gezondheidszorg beperkt,…

    De Europese begrotingsregels – het zogenaamde pact voor stabiliteit en groei – vormen meer en meer een hindernis voor de Europese economieën. Het pact eist dat het begrotingstekort minder is dan 3% van het Bruto Binnenlands product en de overheidsschuld moet lager zijn dan 60% van het BBP. Ondanks pogingen om de resultaten op te smukken door pensioenfondsen op te nemen in de begroting, zoals dit gebeurde in België en Zweden, nemen de tekorten overal toe als gevolg van het feit dat er geen economische groei is.

    Vorig jaar waren er in Portugal reeds massale besparingen om de overheidsschuld te beperken. Maar Duitsland en Frankrijk komen zelf de regels niet na. Voor het derde jaar op rij, hebben die twee landen een tekort dat boven de 3% uitkomt. Frankrijk heeft tevens een overheidsschuld van meer dan 60% van het BBP.

    De landen van de Eurozone zouden volgens hun eigen regels gestraft moeten worden als ze de regels overtreden. Ze zouden een garantie van 0,2% tot 0,5% van het BBP moeten storten aan de EU, een garantie die nadien kan omgezet worden in een boete.

    Het negatief effect van het stabiliteitspact is erg duidelijk in Portugal waar de regels en de bestraffing geleid hebben tot een recessie en de toename van het tekort.

    Op 25 november beslisten de Europese ministers van Financiën om Frankrijk en Duitsland niet te bestraffen. Dit leidde tot verzet bij de ministers van Oostenrijk, Nederland, Finland en Spanje. Daarmee gaf de Spaanse regering aan dat het vastberaden de strijd zou aangaan rond de grondwet.

    Het niet-nakomen van de bestaande regels betekent niet dat de deur opengezet wordt voor een veralgemeend beleid van economische stimulansen. Belastingsverlagingen voor de rijken en voor de grote bedrijven in Duitsland, en de toename van uitgaven voor het leger en de politie in Frankrijk zijn slechts elementen die mee leiden tot de toename van de tekorten, en moeten samen gezien worden met de besparingsmaatregelen die de gewone bevolking hard treffen.

    Meer twijfels

    De niet-naleving van de Europese regels en het mislukken van de EU-top zijn het resultaat van een nieuwe wereldsituatie, economische onstabiliteit en de uitbreiding van de EU. De Duitse kapitalisten en politici waren bijzonder enthousiast over de uitbreiding omwille van de economische winsten die ze er konden uithalen en de grotere politieke stabiliteit. Maar hoe dichter we bij de effectieve uitbreiding komen, hoe sterker de twijfels toeslaan. In plaats van het benadrukken van de uitbreiding is de het benadrukken van de eigen koers het centrale idee van de heersende klassen in Frankrijk en Duitsland.

    De dreiging van de Poolse regering om haar veto te gebruiken op haar eerste EU-top is maar één voorbeeld dat aangeeft dat de onderhandelingsaanpak binnen de EU verdwenen is. De dominantie door de Franse en Duitse regeringen is verzwakt. Bovendien leidt het niet-naleven van het stabiliteitspact ertoe dat de autoriteit van de EU tegenover nieuwe lidstaten beperkt is. Slechts drie van de tien nieuwe lidstaten heeft tekorten die aanvaardbaar zijn binnen de grenzen van het stabiliteitspact.

    Dat is waarom de Duitse kanselier Schröder en de Franse president Chirac probeerden om toch maar een akkoord te bereiken over de voorgestelde grondwet. Om hun positie te versterken nodigden ze de Britse premier Blair uit voor een onofficiële "trilaterale" leiding. Het meest concrete resultaat was de beslissing over militaire samenwerking waarbij EU-lidstaten die het wensen een interne militaire kern kunnen vormen, wat deels buiten zowel de EU als de NAVO om gebeurt. Ondanks het feit dat hij dit akkoord mee ondersteunde, heeft Blair Washington al gerustgesteld dat dit de militaire superioriteit van de VS niet zal bedreigen.

    Europese Unie op verschillende snelheden

    De Duitse minster van Buitenlandse Zaken, Joschka Fischer, waarschuwde na de top van Brussel dat de EU mogelijk op twee snelheden zal ontwikkelen. Dat scenario wordt door de Duitse en Franse regeringen voorbereid. Chirac had het over een groep "pioniers" die voorlopen op de rest. Schröder verwees ook reeds naar een opdeling van de EU in verschillende niveau’s.

    Militair is er al een akkoord tussen België, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk. Ook Nederland wordt geregeld genoemd als deel van de kopgroep binnen de EU. Op welke thema’s deze groep zou ‘vooroplopen’ is niet duidelijk omdat er heel wat tegenstellingen zijn tussen deze landen onderling.

    De grondwet zelf is minder belangrijk dan de politieke crisis en het verlies aan prestige die veroorzaakt worden door dit fiasco. Technisch gezien heeft de EU regels in de plaats van wat voorgesteld werd in de grondwet. Volgens het Zweedse dagblad Dagens Nyheter zou het nutteloos zijn om de onderhandelingen over de grondwet opnieuw op te starten na nieuwjaar als Ierse premier Ahern het overneemt van Berlusconi. Zelfs indien er dan tot een akkoord zou gekomen worden, is het nog steeds betwijfelbaar of de lidstaten dit zouden goedkeuren. Zeven landen kondigden al aan dat er een referendum zou zijn. Daaronder Ierland en Denemarken waar bij vorige referenda over de EU de Neen-campagne het een aantal keer haalde. De Zweedse premier Persson drong aan om de onderhandelingen uit te stellen tot de tweede helft van 2004 of zelfs tot 2005.

    Het Zweedse dagblad Dagens Nyheter vroeg zich in een editoriaal af: "Zal de EU in de toekomst standhouden met 25 lidstaten". Dit toont aan hoe zelfs sommige van de meest prominente aanhangers van de EU niet langer weten welke EU ze eigenlijk verdedigen. De diepe crisis kan ertoe leiden dat de EU een soort ‘mini Verenigde Naties’ wordt, waarbij de leiders elkaar ontmoeten en praten zonder echte beslissingen te nemen. Het is duidelijk dat federale opvattingen, de idee om meer macht naar een uitvoerende kracht in Brussel over te brengen, staat zwakker dan ooit.

    De diepe crisis geeft aan dat de kapitalisten en de politici niet in staat zijn om hun droom te bereiken van een verenigd Europa met een vrije economische markt en een politiek/militaire kracht die in staat is om een tegengewicht voor de VS te bieden. De regeringen van de grote landen, die de belangen van de kapitalisten in hun landen verdedigen, zijn niet bereid om beslissende macht over te dragen. De tegenstellingen tussen de belangen van de kapitalisten in de verschillende landen zijn te groot.

    In de lente van 2004 zullen er al opnieuw conflicten naar voor komen, ditmaal over het nieuwe budget voor de EU vanaf 2007. Duitsland waarschuwde Polen en Spanje dat hun subsidies zullen dalen omwille van de recente debatten.

    De gehele Euro-zone is economisch onzeker, met de mogelijkheid van een economische en politieke crisis in Duitsland die leidt tot het opbreken van de euro. De nieuwe lidstaten staan daarom veraf van deelname aan de euro.

    Wat wel zeker is, is dat de politici akkoord zijn om verder te gaan met de aanvallen op de arbeiders, jongeren, gepensioneerden, vluchtelingen en andere groepen. De huidige aanvallen in Duitsland en Frankrijk zijn slechts een voorbode van wat de kapitalisten willen. Die aanvallen zullen de kloof tussen de heersers en de bevolking in de EU versterken. Volgens een recente peiling ziet slechts 48% van de EU-inwoners de EU als iets positief, het laagste cijfer ooit. De Europese verkiezingen van juni zullen plaatsvinden met de laagste opkomst ooit. Maar ook nationalisten zullen winnen door de crisis van de EU. Het is daarom dringend nodig om de vakbonden om te vormen tot strijdbare organisaties en om te bouwen aan nieuwe massale arbeiderspartijen.

  • Regering zet scholen te koop. Weg met deze privatisering!

    De Vlaamse regering is van plan om haar achterstand in de bouw van scholen in te halen door die taak gedeeltelijk uit te besteden aan een beursgenoteerd vastgoedvennootschap. Dat zeiden minister-president Bart Somers (VLD) en minister van onderwijs Marleen Vanderpoorten (VLD) gisteren op een persconferentie. Die private onderneming zal de bouw van scholen financieren en wordt daarna eigenaar van de schoolgebouwen. De scholen moeten die onderneming dan huurgeld betalen voor het gebruik van de gebouwen.

    Karel Mortier

    Nadat de Vlaamse regering de private sector inschakelde om haar achterstand in de bouw van sociale woningen in te halen (tevergeefs trouwens) is het blijkbaar nu de beurt aan de scholen om geprivatiseerd te worden omdat de overheid jarenlang nagelaten heeft om daarvoor voldoende middelen vrij te maken. Onder andere om de beruchte Maastrichtnormen te halen die in de praktijk naar de prullenbak werden verwezen door Duitsland en Frankrijk.

    Het spreekt voor zich dat de aandeelhouders van die onderneming een rendement willen op hun investering in schoolgebouwen en dat iemand dat zal moeten betalen. Het is vooralsnog onduidelijk wat de gevolgen van deze plannen zullen zijn voor personeel en scholieren maar dat dit zoveelste neoliberale maatregel is van deze regering is wel duidelijk. Wellicht staan catering – en schoonmaakbedrijven nu al in de rij om een aantal ‘diensten’ aan te bieden aan deze geprivatiseerde scholen met alle gevolgen vandien voor het personeel en scholieren.

    Deze techniek wordt ook op federaal niveau gebruikt. Het ene overheidsgebouw na het andere wordt verkocht aan private immobiliëngroepen om het daarna terug te huren van dezelfde groepen zogezegd omdat dit goedkoper is dan zelf de nodige herstellingen te doen. Ook hier heeft men immers jarenlang nagelaten de nodige investeringen te doen zodat als je nu sommige ministeries bezoekt je jezelf bijna in de jaren 60 waant!

    Het wordt steeds duidelijker dat de verschillende overheden over onvoldoende middelen beschikken om normaal te functioneren en dat men zich in allerlei bochten wringt om die problemen voor zich uit te schuiven, in ieder geval tot na de verkiezingen. Op bepaalde departementen van de federale overheid is het zo erg dat men zelfs de printerinkt niet meer kan betalen en dat de ambtenaren zich maar moeten zien te redden.

    Op Vlaams niveau moesten de topambtenaren er bij gehaald worden door de regering om te zeggen dat het allemaal nog niet zo erg was. Koppel dit aan de benarde financiële situatie van de meeste gemeenten (door de vrijmaking van de energiemarkt) en het is duidelijk dat veel openbare diensten op lokaal, gewestelijk en federaal vlak sobere feestdagen tegemoet gaan.

    Met de Actief Linkse Studenten komen we op tegen iedere vorm van privatisering van openbare voorzieningen en infrastructuur in het onderwijs. Het is voor iedereen duidelijk dat er ook in het hoger onderwijs een tekort is aan de nodige voorzieningen om goed les te kunnen geven/krijgen en dat er geen garanties zijn dat men hier geen gebruik zal maken van dergelijke neoliberale methodes om problemen op te lossen.

  • Ken Livingstone: terugkeer van de verloren zoon bij New Labour

    Jim Horton

    De burgemeester van Londen en voormalige linkse rebel binnen de Britse Labour partij, Ken Livingstone, mag wellicht terug lid worden van de partij van Tony Blair. Livingstone werd eerder uitgesloten omdat in 2000 als onafhankelijke kandidaat opkwam voor de burgemeestersverkiezingen in Londen.

    Nu verscheen een aanbeveling van de nationale leiding om een terugkeer van Livingstone mogelijk te maken. Die terugkeer is de logische consequentie van zowel zijn eigen politieke traject als de wanhoop van Blair om bij de burgemeestersverkiezingen van 2004 opnieuw vernederd te worden zoals in 2000.

    Blair hoopt dat een overwinning van New Labour gegarandeerd is als Livingstone de kandidaat is. Maar terwijl Livingstone de grootste kanshebber blijft, zou hij de steun kunnen verliezen van die geradicaliseerde lagen die hem ooit zagen als een mogelijk links alternatief op New Labour.

    Er was onzekerheid over het feit of Nicky Gavron, die recent geselecteerd werd als kandidaat voor New Labour bij de burgemeesterverkiezingen, de plaats zou afstaan aan Livingstone. Gavron speelde het hard en eiste bij de onderhandelingen een aantal posities op. Uiteindelijk kreeg ze die ook: de post van vice-burgemeester en topposities in de administratie zullen gaan naar mensen uit de omgeving van Gavron. Gavron had echter weinig keuze, in de peilingen stond ze op slechts 10%.

    Ondanks alle politieke tekortkomingen van Livingstone verwelkomden wij in 2000 zijn overwinning als een nederlaag voor Blair. Het bood een mogelijkheid om de oppositie tegen New Labour om te vormen in een massa-beweging. Maar in plaats van een radicaal links alternatief op te bouwen, heeft Livingstone de afgelopen drie jaar geprobeerd om toch maar terug lid te kunnen worden van New Labour.

    Wij stelden al voor de verkiezingen dat Livingstone enkel een links imago had, maar dit in feite niet was. Hij beloofde samen te werken met de regering en bracht geen ideologische meningsverschillen met Blair naar voor. Zelfs op het enige thema waar Livingstone en Blair van mening verschilden (over de privatisering van de metro), heeft Livingstone ingebonden. Hij baseerde zich vooral op juridische haarkloverij in plaats van op een massale campagne vanuit de arbeiders bij de metro en de gebruikers.

    Ondanks zijn radicale standpunten tegen de oorlog en het inschrijvingsgeld voor studenten, heeft Livingstone als burgemeester steeds de kant gekozen van de zakenwereld. Recent steunde hij de kandidaat van New Labour bij een tussentijdse verkiezing van een parlementslid in Brent East en veroordeelde hij stakingsacties van de transportbond die actie voerden tegen het ontslag van één van haar leden.

    Socialisten kunnen vandaag zelfs geen kritische steun meer geven aan Livingstone. Wij zullen campagne voeren voor een nieuwe massale arbeiderspartij die een politiek alternatief kan bieden op alle partijen van het establishment.

  • De wereldsituatie na de oorlog in Irak: groeiende instabiliteit

    Hieronder publiceren we een verslag van de discussie op de bijeenkomst van de internationale leiding van het CWI over de wereldsituatie. Eerder publiceerden we de inleiding door Peter Taaffe. Nu publiceren we een verslag van een aantal tussenkomsten in de discussie en van de afronding door Lynn Walsh.

    Discussie

    VS-imperialisme overspannen

    Een Zweeds lid van de internationale leiding, Per Olsson, benadrukte dat er sprake is van een versnelling in de gebeurtenissen. Het aantal aanvallen op VS-troepen in Irak neemt toe in intensiteit. We zien hoe het VS-imperialisme meer en meer overspannen raakt, zowel op economisch, politiek als militair vlak. De dominostrategie voor het Midden-Oosten is compleet mislukt en de bereidheid om de wapens op te nemen tegen de bezettingstroepen neemt dagelijks toe.

    De donorconferentie om steun op te halen voor de heropbouw van Irak was een fiasco, na de val het stalinisme is de lijm tussen de verschillende imperialistische krachten verdwenen.

    In 1991 werd de oorlog niet tot zijn conclusie doorgetrokken, wellicht om te vermijden wat we vandaag zien ontwikkelen: een onzekere toekomst voor gelijk welk regime er ook komt in Irak, een lage moraal onder de VS-soldaten,…

    Petr Jinda uit Tsjechië voegde daar aan toe dat de VS het middel van een bezetting niet zou nodig gehad hebben, moest het kunnen rekenen op een vorm van lokale steun.

    Andros uit Griekenland stelde dat hij niet inziet hoe een exitstrategie mogelijk zou zijn. Indien er al een regering komt, is het geen stabiele regering. Een pro-Amerikaanse regering zal ook geen stabiliteit verwerven en kan de situatie niet omkeren. De VS is tussengekomen en kan niet zomaar terug, daarvoor was het element van prestige te belangrijk in deze oorlog.

    Per-Ake Westerlund uit Zweden haalde het rechtse weekblad ‘The Economist’ aan waarin een recente titel was: "failure becomes possible for Irak". Met meer dan 10.000 burgerslachtoffers, een vervierdubbeling van de prijs voor brood, 60% van de gezinnen die afhankelijk zijn van voedselprogramma’s,… zal geen stabiliteit tot stand gebracht worden.

    De imperialisten proberen de verdeeldheid over de oorlog op te lossen en tot een eensgezind standpunt te komen, maar er staat veel op het spel in deze olierijke regio waardoor er snel een nieuwe en versterke verdeeldheid kan groeien.

    Midden-Oosten: explosieve situatie

    Juval uit Israël legde uit hoe de oorlog van Israël de basis vormt voor de steun aan Sharon. Als het wat te rustig wordt, vermoordt Israël de één of andere Hamasleider om reactie van Hamas uit te lokken en daarop te kunnen reageren.

    De regering probeert de aanslag op een Joodse synagoge in Turkije te gebruiken om de joodse gevoelens te versterken. Ze proberen het idee te populariseren dat al wie geen jood is, quasi automatisch anti-semiet zou zijn.

    Het nationale vraagstuk wordt gebruikt om het asociale beleid te verbergen. Het privatiseringsprogramma van de regering-Sharon is immens: de post, spoorwegen, havenarbeid, ziekenhuizen en zelfs een deel van de militaire activiteiten worden geprivatiseerd. De vakbondsleiding komt onder druk en moest reeds 3 dagen algemene staking in de openbare diensten organiseren. Ook de dokwerkers gingen reeds 2 keer in staking, en dat tegen beslissingen van de rechtbanken en de vakbondsleiding in.

    Kevin Simpson van de dagelijkse leiding van het CWI stelde dat de processen die samengingen met de periode na de Tweede Wereldoorlog ten einde komen, wat enorme gevolgen heeft op wereldwijde veranderingen. Dat is zeer duidelijk in het Midden-Oosten. Er is de mogelijkheid van het opbreken van een aantal landen, tegenstellingen die leiden tot conflicten,…

    In Israël zijn er beperkte veranderingen in het bewustzijn, geleidelijk aan begint een bewustzijn te ontwikkelen tegen het establishment en tegelijk is er een afbrokkeling van het zelfvertrouwen van de heersende klasse. Een krantenartikel had het over de "laatste zionistische" generatie waarmee het zionisme, de heersende ideologie in Israël, in vraag werd gesteld. Vanuit de militaire top kwam er kritiek op Sharon omwille van het bestendigen van de bezetting van Palestina.

    De sociale tegenstellingen in Israël zijn enorm en werden zelfs uitgedrukt in de lokale verkiezingen: niet alleen Likoed verloor zetels, maar de Arbeiderspartij verloor. Er was slechts een opkomst van 41%, het laagste ooit. Uit recente peilingen blijkt dat een meerderheid van de Israëli van oordeel is dat zij in de recente oorlog meer verloren hebben dan de Palestijnen. Er is m.a.w. een schrik dat Sharon het land naar de afgrond brengt.

    De wegenkaart voor vrede in Israël/Palestina is mislukt en de polarisatie neemt toe in zowel Israël als Palestina. Dat zal ook een regionale impact hebben. Anderzijds is het belangrijk om na te gaan waarom de VS nadruk legde op die wegenkaart. Dat was niet enkel een element om een "democratisch" imago aan te meten bij de invasie van Irak. Het wijst erop dat de VS probeert een groter aantal landen onder controle te krijgen.

    In verschillende landen in het Midden-Oosten groeit de druk op de regimes door de bewegingen van onderuit. In Jordanië en Syrië werden de regeringen licht aangepast, in Egypte en Saoedie-Arabië zijn er onderhandelingen met oppositiekrachten. In Egypte zijn de gesprekken met de oppositiegroepen het resultaat vande massale betogingen eerder dit jaar (de grootste betogingen sinds de broodrellen in 1977). De anti-oorlogsbetogingen gingen samen met sociale en economische bewegingen. De regering besliste om de munt te devalueren, wat catastrofaal is voor de levensstandaard (72% van de primaire goederen wordt ingevoerd).

    In Saoedie-Arabië lijken de veranderingen het grootst, wat eigenlijk vooral wijst op de diepgang van de crisis in dat land. In zekere zin zijn de prinsen van Saoedie-Arabië vergelijkbaar met de Russische tsaar: ze realiseren dat er iets fout loopt en dus beloven ze verkiezingen. Ze hebben 2 oppositiegroepen gecoöpteerd: een groep intellectuelen die opkomt voor burgerlijke en democratische rechten en een groep van de sjietische minderheid. Deze hervormingen hebben een dubbele bedoeling: enerzijds een poging om de meest extreme Wahabi-religieuzen terug te dringen, maar ook bedoeling om de twee oppositiegroepen dichter aan het regime te linken en hun bewegingsruimte zo wat in te perken. Dit heeft echter weinig effect, bredere lagen raken vervreemd van het politieke establishment. Dat leidt tot een versterking van het islamfundamentalisme, wat de situatie kan destabiliseren.

    De VS bereikt vandaag in het Midden-Oosten net het tegengestelde van wat het wil bereiken. In plaats van meer stabiliteit en steun voor de VS zien we het tegenovergestelde.

    Crisis in de wereldeconomie

    Aron Amm uit Duitsland ging in op de wereldeconomie. Hij stelde dat de "heropleving" in de VS-economie louter het gevolg is van kredieten. De industriële productie blijft intussen op een laag niveau en er zal gedurende 2 à 3 jaar een groei nodig zijn van gemiddeld 4% om de overcapaciteit te boven te komen. De fundamentele problemen van de economie zijn niet opgelost. De kapitalisten proberen de winsten te herstellen door de levensstandaard van de massa’s aan te pakken, wat echter de consumptie ondermijnt.

    Ook in Europa zien we economische problemen. Duitsland en Frankrijk zijn de cruciale landen in de Eurozone. Duitsland wordt economisch gezien de "zieke man" van Europa genoemd: er worden 40.000 faillissementen verwacht dit jaar (wat gelijk staat aan 300.000 jobs die verloren gaan), veel banken hebben slechte schulden (schulden die wellicht niet terug betaald worden), er zijn 5,5 miljoen werklozen in het land,…

    Zowel Duitsland als Frankrijk halen systematisch de Maastrichtnormen niet. Bovendien kan een heropleving van de klassenstrijd in Duitsland het Europees project in gevaar brengen. De betoging van 1 november met 100.000 deelnemers kan een keerpunt betekenen aangezien de crisis een enorm effect heeft op het inkomen van de bevolking. Het bewustzijn hierrond is aan het ontwikkelen en kan de mogelijkheid van strijd versterken. Op termijn zal hier echter een linkse politieke kracht noodzakelijk zijn om een hernieuwde opgang van extreem-rechts te voorkomen.

    Kazachstan: gewrongen tussen de VS, China en Rusland

    Een kameraad uit Kazachstan gaf weer hoe Kazachstan van een agro-industrieel land in 1989 geëvolueerd is tot een agro-mineraal land. De officiële regeringspropaganda stelt dat er dankzij het neo-liberaal beleid een groei van 3% was en een stabiele munt. Maar de groei is er enkel in die sectoren die gelieerd zijn aan de grondstoffen: olie en gas. Al de rest is in diepe crisis.

    De olie- en gaswinning zorgen voor regionale tegenstellingen. Het olierijke westen en zuiden staat onder grote invloed van de VS. Het noorden van Kazachstan is nauw verbonden met Rusland terwijl China probeert voet aan grond te krijgen in zowel het westen als het oosten van het land. Kazachstan zit gewrongen tussen China, Rusland en de VS die elk hun eigen agenda hebben.

    Ondanks de officiële groei van de economie is er een sterke daling van de levensstandaard. De desindustrialisatie na de val van het stalinisme leidt tot een werkloosheidsgraad van rond de 50% in grote delen van het land. Het semi-koloniale karakter van het land werd duidelijk bij acties van multinationals als Samsung. Toen die een fabriek sloot, werd onmiddellijk een volledige stad afgesloten.

    In heel de regio probeert het establishment een neo-liberaal beleid op te leggen. In Oezbekistan werd het regime beloond voor haar steun aan de oorlog met miljoenen dollars steun, waarbij vooral uitgekeken wordt naar de ontwikkeling van de ontginning van het goud, de gas en de olie. Intussen zijn er politiek weinig veranderingen, er zijn in Oezbekistan nog steeds 10.000 politieke gevangenen!

    In Kirgizië is de situatie anders omdat dit land geen grondstoffen heeft. De neo-liberale hervormingen komen er vooral de heersende familie ten goede. Er zijn al twee militaire basissen van de VS in Kirgizië, maar is er daartegen oppositie zowel van de linkerzijde als van de islamitische krachten. De linkerzijde staat sterk in het geïndustrialiseerde noorden, de islamitische krachten vooral in het landelijke zuiden.

    Latijns-Amerika: crisis van het neo-liberalisme

    (Er was een aparte discussie over Latijns-Amerika, waarvan het verslag later volgt.)

    André Ferrari uit Brazilië stelde dat Latijns-Amerika een voorbeeld vormt van de crisis van het neo-liberalisme en verzet van de massa’s ertegen. De burgerij wordt gedwongen om rekening te houden met de bevolking. In Bolivië moest de regering een nieuw masker opzetten, dat van een centrum-links gezicht. In Argentinië kan de burgerij zichzelf enkel aanvaardbaar maken vanuit een radicale populistische positie.

    Het aan de macht komen van Lula in Brazilië leidde tot een nieuwe situatie op het continent. Ondanks de kritieken die wij op populistische regimes moeten geven en het feit dat we de limieten ervan moeten uitleggen, moeten we begrijpen dat ze een nieuwe periode uitdrukken. Lula probeert een onafhankelijke positie in te nemen. Maar intussen gaat hij door met het sluiten van akkoorden met het IMF. Op die manier speelt hij een belangrijke rol in het behouden van de burgerlijke kapitalistische instellingen op het continent.

    Afronding van de discussie door Lynn Walsh

    Irak: het Vietnam van Bush?

    Onze perspectieven over Irak zijn sneller en exacter uitgekomen dan wat we zelf hadden kunnen denken. Zelfs in de New York Times stond een editoriaal met als titel: "Het Iraakse moeras". Het woord ‘moeras’ wordt tegenwoordig veel gebruikt als het gaat over de VS-bezetting van Irak…

    Ook de vergelijking met Vietnam wordt meer en meer gemaakt. Ondanks de vele verschillen zijn er inderdaad heel wat gelijkaardige stadia van ontwikkeling aanwezig. De oorlog werd gestart op basis van een veronderstelling: de aanwezigheid van massavernietigingswapens en een band met Al Qaida. Dat doet denken aan het Tonkin-incident in Vietnam waarmee een interventie werd verantwoord.

    In Irak werd er prematuur over een overwinning gesproken door het regime van Bush. De Amerikaanse gezant Bremer stelde dat het nodig was om de ‘harten en het verstand’ te winnen, een frase die ook gebruikt werd in Vietnam. De volgende dag werd die frase overigens beantwoord met aanslagen tegen de bezettingstroepen.

    Vandaag wordt gesproken over een ‘Irak-izering’, een proces dat moet leiden tot de overdracht van de macht aan een lokale regering. Zowel de aanhangers van Bush als de oppositie discussiëren over een exit-strategie. Maar de taktiek van ‘Irak-izering’ zal niet meer succesvol zijn dan de poging tot Vietnamisering in het verleden…

    Ook indien de VS-troepen officieel "op uitnodiging" van de "verkozen Iraakse regering" actief zouden zijn, zal dit nog steeds als een bezetting beschouwd worden.

    Neo-conservatieven gediscrediteerd

    De neo-conservatieven zijn gediscrediteerd door de enorme wanorde die ze in Irak veroorzaakt hebben. Voor de oorlog waren zelfs leidinggevende Republikeinen kritisch over de militaire strategie van Rumsfeld, Wolfowitz,… Die kritieken verstomden toen de oorlog begon, maar komen vandaag opnieuw naar boven.

    Als we kijken naar de doelstellingen van Bush en co bij de aanvang van de oorlog, zien we waarom ze politiek in de problemen komen:

    • ze zouden het Saddam-regime verslaan, wat effectief gebeurde, en dit met een minimum aantal troepen: 150.000 volgens Rumsfeld, wat na een aantal maanden tot 10.000 à 20.000 zou kunnen afnemen.
    • er zou een democratisch Irak georganiseerd worden en dit zou als voorbeeld dienen in heel de regio.
    • de politiek van ‘pre-emptive strikes’ zou ertoe leiden dat alle zogenaamde schurkenstaten zich zouden verplicht zien om te voldoen aan de eisen van de VS.
    • in een document over de nationale veiligheidsstrategie werd zelfs gesteld dat die strategie er ook op gericht was om kritische bondgenoten de leiding door de VS op te leggen.

    Die doelstellingen staan in een schil contrast met de realiteit vandaag. Bush moest intussen vermijden dat hij verantwoording moet afleggen aan het parlement en kan een aanzienlijke som geld gebruiken zonder enige rekenschap te moeten afleggen.

    Recent stelde een voormalige buitenlands adviseur van Carter dat er een enorme paradox aanwezig is: de militaire kracht van de VS is nog nooit zo groot geweest, maar de politieke kracht nog nooit zo beperkt…

    Biedt de VN een uitweg?

    De VS wil zo dringend mogelijk de bezetting van Irak internationaliseren. De VN zou echter geen fundamenteel verschil maken. Het is zelfs betwistbaar of de VN wel iets kan doen gezien haar interne verdeeldheid. Net als de VN, zijn ook de NAVO en de EU verdeeld. Op de donorconferentie bleek dat niemand de rekening voor de bezetting wil betalen.

    Kortom: de VS zit in een zwakkere positie en heeft steeds minder maneuvreerruimte.

    Oppositie in Irak

    Het is niet evident om een correcte inschatting te maken van de oppositie in Irak. Er is beperkte informatie van de Communistische Partij over nieuwe vakbonden en organisaties, maar het karakter en de sterke van nieuwe organisaties en bewegingen is moeilijk in te schatten. Alleszins is het duidelijk dat de Communistische Partij niets te maken heeft met het marxisme en communisme. Het zijn burgerlijke democraten die zelfs in de voorlopige raad zetelen en meewerken aan de bezetting.

    Wel zeker is dat de islamitische krachten een zekere steun genieten en goed georganiseerd zijn. Tot nu toe zijn de Sjietische krachten nog niet zo sterk betrokken bij het verzet, het verzet laait vooral op in de Soennitische driehoek. Maar in de toekomst is het mogelijk/waarschijnlijk dat ook onder de Sjieten het verzet zal toenemen.

    Er is een element van Iraaks nationalisme dat een rol speelt in het Iraakse verzet. Dit nationalisme is echter niet te vergelijken met het linkse nationalisme van Nasser in Egypte indertijd, Nasser stond immers onder invloed van het stalinisme.

    Op het eerste zicht slaat de balans over in het voordeel van de islamitische krachten in de Iraakse oppositie.

    Wereldeconomie

    Het effect van krantenkoppen en propaganda in het nieuws op het bewustzijn is niet te onderschatten. Het heeft zelfs een effect onder linkse militanten. De groei van 7% op jaarbasis (in het derde kwartaal) in de VS, lijkt een enorme verandering. Wellicht zal er in 2003 over heel het jaar een groei zijn van rond de 4%. In 2002 was er een groei van 2,4% en in 2001 van 0,3%.

    Waarop is deze zogenaamde heropleving gebaseerd? We kunnen een analogie maken met het gebruik van doping in de atletiek. Er waren in de jaren 1990 enorme kapitaalinjecties in de VS. Het succes in de VS ging ten koste van de rest van de wereld en leidde tot een toename van de uitbuiting. De injectie van buitenlands kapitaal maakte het gebruik van krediet mogelijk waardoor gezinnen een schuld hebben van gemiddeld 130% van hun jaarinkomen. Er is een zeepbel op de huizenmarkt en op de kredietmarkt. De overheidsuitgaven voor defensie zijn met 27% toegenomen in het laatste fiscale jaar (van september tot september). Op hetzelfde ogenblik zijn de nieuwe jobs in vergelijking met diegene die verloren gaan, jobs aan lagere lonen en met meer flexibiliteit. Er zijn in de VS 9 miljoen werklozen, 45 miljoen mensen werken deeltijds en het aantal armen is onder Bush gestegen met 3 miljoen.

    Welke politieke oppositie in de VS?

    De stijging van de werkloosheid en daling van de levensstandaard heeft enorme gevolgen. Er is echter geen politieke uitdrukking van de impact ervan op het bewustzijn. De vakbonden blijven verbonden aan de Democraten. Nochtans zijn de voorwaarden voor de ontwikkeling van massale beweginen van de arbeidersklasse meer en meer aanwezig.

    Over de presidentsverkiezingen van volgend jaar moeten we voorzichtig zijn inzake voorspellingen, er kan immers nog veel veranderen. Howard Dean is erin geslaagd zichzelf een imago aan te meten van tegenstander van de oorlog en het establishment. Maar het verleden van Dean als gouverneur van Vermont en zijn standpunten over tal van thema’s staan in een sterk contrast met dat imago. Wij kunnen geen Democratische kandidaten ondersteunen, zelfs niet indien Kucinich de nominatie zou winnen. Wij moeten de noodzaak van een onafhankelijke arbeiderspartij benadrukken buiten het kader van een big business partij als de Democraten.

    Op dit ogenblik is het nog niet duidelijk of Nader zal opkomen, maar er zijn indicaties die ons doen vermoeden dat hij zal opkomen. De vraag die wij ons moeten stellen is of een deelname van Nader een voordeel kan bieden voor de arbeidersklasse en voor de tussenkomst van onze organisatie. Het antwoord is tweemaal ja. Het zou ons de mogelijkheid bieden om onafhankelijk tussen te komen in de verkiezingscampagne om de noodzaak naar voor te brengen voor een breuk met de Democraten. We kennen de enorme beperkingen van Nader, maar toch zou een deelname van Nader kansen bieden.

    Dalende dollar

    De afgelopen periode is de waarde van de dollar sterk gedaald. In de jaren 1990 was de dollar minstens 20% overgewaardeerd. Dat was belangrijk om kapitaal aan te trekken, en het subsidieerde de levensstandaard van de Amerikaanse bevolking die goedkoper buitenlandse producten kon kopen.

    Het handelstekort neemt zo’n omvang aan dat de VS verplicht is om van politiek te veranderen ook al zullen ze dit nog niet openlijk toegeven. Bovendien wordt door de transfer van productie naar China het handelstekort enkel maar groter.

    Een verdere daling van de dollar, wat erg waarschijnlijk is, zal enorme gevolgen hebben voor de VS, maar ook voor de wereldeconomie. Het zal de export naar de VS duurder maken. Een stijging van de euro en de yen tegenover de dollar maken een heropleving van de Europese of Japanse economie moeilijk. In de VS betekent een zwakkere dollar een stijging van de levenskosten.

    Dit zal leiden tot een daling van de netto-invoer van kapitaal in de VS. Er bestaat daar nog discussie over onder economen, maar zoals één van hen stelde: "onhoudbare netto-kapitaalinvoer blijft altijd langer duren dan economen mogelijk achten." In augustus was er nog een totale kapitaalinvoer van 50 miljard dollar wat leidde tot reacties alsof dit het bewijs was van een vertrouwen in de VS-economie. De beurskoersen stegen opnieuw en dan werd dat op zijn beurt gezien als een bewijs van de herlopleving van de economie. In september bleek er slechts een netto kapitaalinvoer van 4,5 miljard dollar te zijn. Het is niet zeker of dit zal verdergezet worden in oktober en november, maar het lijkt erop dat er een keerpunt ontwikkelt.

    Het tekort in de VS bedraagt vandaag 46 miljard dollar per maand. De VS zal er alles aan doen om de crisis over te hevelen naar Europa, Japan en de neo-koloniale wereld. Een scherpe van de dollar met 20% tot 30% (nodig om de dollar opnieuw in balans te brengen) zou vernietigend zijn voor de economie en leiden tot stagnatie en recessie.

    De daling van de dollar heeft ook gevolgen voor de economie in Europa. Een sterke Euro gecombineerd met het stabiliteitspact en het beperken van de uitgaven, houdt iedere mogelijke heropleving in Duitsland en andere Euro-landen tegen.

    De wereldprocessen die we vandaag zien ontwikkelen leggen de basis voor massale opstanden. In de jaren 1990 daalde de levensstandaard in Latijns-Amerika, Azië en Afrika. Vandaag wordt de levensstandaard ook in de VS en Europa aangepakt. Dit leidt tot verzet, er zullen massale opstanden en sociale onrust plaatsvinden. Daar moeten wij ons op voorbereiden.

  • Saddam’s capture will not end Iraq turmoil

    CWI Statement

    "The killing or capturing of Saddam Hussein will have an impact on the violence, but will not end it," General Sanchez, US military commander in Iraq, New York Times, 7 December 2003.

    Saddam’s capture is obviously a psychological boost for US and British imperialism and something they have attempted to exploit to the maximum. A mighty propaganda wave swept over the world, trumpeting this "success", and trying to present it as a fundamental change in Iraq. At the same time, however, serious commentators have been more cautious; warning that Iraqi opposition to occupation will not simply disappear.

    The hypocrisy emanating from Washington and London is striking. To this day, US imperialism protects former dictators, like Pinochet in Chile and Suharto in Indonesia, who, when they were in power, were important friends of Washington. If Saddam had not invaded Kuwait in 1990, and had remained in power, he would likely still be an ally of Washington.

    However, notwithstanding all the talk of a "turning point" or a "new start" in Iraq, Saddam’s arrest will not resolve the crises facing Iraqi society. The severe problems gripping the country will not disappear and Saddam’s incarceration could well further boost demands that the occupying powers quit Iraq. Now it will not be so easy to accuse those opposing Iraq’s occupation of wishing to bring Saddam back to power.

    The immediate boost in Bush’s own popularity is quite unstable and its continuation will depend both on the US economic situation and future developments in Iraq. Blair on the other hand has not really benefited. The failure to find any ‘Weapons of Mass Destruction’ in Iraq has damaged Blair far more than Bush. In the New Year, Blair faces serious problems with the Hutton enquiry findings and also over government attempts to massively increase charges for studying at university.

    The circumstances in which Saddam was found, living in primitive conditions, showed that he was not directing the continuous daily attacks on both the occupying forces and the reconstituted Iraqi police. Many commentators have correctly said that his capture will not end the attacks. This shows that, to a certain extent, Saddam already represented the past before his seizure.

    Unlike the leaders of the US, Britain, France and other countries the CWI never supported Saddam and his dictatorial regime. By the time Saddam came to power in a US supported coup in 1979 he already had been instrumental in the murder of many members of the Iraqi Communist Party and trade unionists. Saddam’s first period in office witnessed a bloody purge of the Iraqi left. The CWI has always supported any efforts by Iraqi workers and poor to overthrow Saddam’s brutal dictatorship and to establish their own rule, which is the complete opposite to Bush’s attempts to create a client state.

    At different times many regimes and leaders, both inside and outside Iraq, created opportunistic alliances with Saddam. This was not only the case when former US President Ronald Reagan supported Saddam during the Iran-Iraq war; as recently as 1996 the leaders of the Kurdish Democratic Party, currently one of Bush and Blair’s allies, appealed to Saddam to send 40,000 troops to help fight against their rivals in the Kurdish Patriotic Union (PUK).

    Socialists unreservedly condemned the Saddam regime’s vicious repression of the left, Shi’ites, Kurds and others, at the time it was happening. But we do not join in Bush and Blair’s celebrations today over Saddam’s capture. They are cheering another success for their imperialist aims, not for democratic rights or justice. Bush’s support for democratic rights is only skin-deep. Only a few weeks ago he was congratulating the new President of Azerbaijan, an ally in the "war on terror", on his election as "his security forces were arresting the opposition, and after independent observers had criticised the election" (Financial Times, 27 November 2003).

    Like Bin Laden, Saddam, in many ways developed under the sponsorship of the West. While Bin Laden’s al-Qaeda originated as a creation of the West, Saddam in the 1970s moved more and more to a pro-West position. It is not accidental that today pro-Bush and Blair propagandists, like the prominent British historian Michael Burleigh, only mention Saddam’s brutalities from 1991 onwards, after the invasion of Kuwait, and do not mention Saddam’s tyranny during the 1980s. But then, of course, in the 1980s Saddam was the West’s ally, waging war on Iran. He played friendly host to guests like Donald Rumsfeld, today’s US Defence Secretary, who in 1983 met Saddam as President Reagan’s special messenger.

    Amongst Iraqis there will be mixed reactions to Saddam’s capture. Some, especially Kurds and Shi’ites, will undoubtedly shed no tears. Others, seeing him as a symbolic fighter that opposed the West, will be bitter at this further success for the occupying powers; a feeling coupled with dismay that Saddam seemingly just surrendered without a fight, unlike his two sons and a 15 year old grandson.

    But even amongst those welcoming Saddam’s capture there will be a growing call for the occupation forces to withdraw. After all, Bush’s proclaimed aim was to "decapitate" the old regime. Now, with Saddam in custody, this aim has been achieved. But Bush and co. had other aims, of course; to install a pro-US imperialist regime in Iraq. That is why for US imperialism it is not a question of now letting the Iraqi people democratically decide their own future. Currently, the occupiers have scheduled elections for the end of 2005, after an unelected assembly draws up a constitution.

    Resistance will deepen

    As it becomes clear to Iraqis that Bush and his gang are determined to shape Iraq as a client state, the resistance will deepen and start to develop a mass character. The US commander in Iraq, General Sanchez, has already admitted that the seizure of Saddam would not end the attacks on the occupiers and their allies.

    These attacks are not simply carried out by Saddam loyalists. The German daily, Süddeutsche Zeitung, reported that Allied secret services have identified 15 different armed groups with diverse ideological, regional or religious origins but all sharing "anti-American" sentiments (16 December 2003). Their strength is hard to judge, but in November the CIA estimated that there were 50,000 insurgents operating against the occupying forces.

    The former Conservative British Foreign Secretary, Malcolm Rifkind, has written: "Most of these insurgents are Iraqis resentful of the American occupation of their country. Others are Arabs or Islamic extremists from other countries who have moved into Iraq, seeing it as an opportunity to wage jihad against the west. These elements will have no incentive to end their violence." (Guardian, London, 15 December 2003). One irony of this situation is that before the war Bush falsely claimed that Iraq was one of al-Qaeda’s bases. That was not true, but since the war al-Qaeda has begun operating in Iraq and now, after Saddam’s capture, Islamic groupings like al-Qaeda will claim that they are the most resolute fighters against occupation.

    The US is now on the horns of a dilemma. It was much easier to invade Iraq than it will be to withdraw. With the next US Presidential election looming in less than 11 months Bush wants out of Iraq as soon as possible, but cannot risk leaving chaos behind. That could destabilise the entire region, which is a major source of the world’s oil resources.

    This is the background to the US’s recent change of policy and its attempt to accelerate a handover of power to what they would see as "safe hands". But the dilemma Bush faces is who to hand power over to? The different political, ethnic and religious factions can barely agree. Even Bush’s own administration is divided. The Pentagon sponsors the banker Chalabi’s Iraqi National Congress; the State Department supports the Iraqi Independent Democrats of the pre-1968 Iraqi Foreign Minister Pachachi; while the CIA backs the Iraqi National Accord led by Alawi, a businessman.

    The US government’s attempts to install a puppet regime are overshadowed by widespread Iraqi opposition to foreign occupation, particularly against the US, the closest ally of the Israeli government. Rifkind commented that: "Now that threat [of Saddam] has finally disappeared, Iraqis will be less persuaded than ever that they need American tutelage in order to educate them how to govern themselves … However delighted they might be to be relieved of Saddam’s tyranny, they feel humiliated by foreign occupation, and they should not be expected to be any less anti-American than the rest of the Arab world. If the Americans ignore these sensitivities then the insurgents, with Saddam out of the way, will seem even more like freedom fighters to ordinary Iraqis."

    The US military’s brutal methods in Iraq, including the re-introduction of aerial bombing of civilian areas as their answer to terror attacks, have only served to deepen opposition. Likewise, the economic and social crisis gripping the country – a situation made worse by the occupiers’ neo-liberal policies – has created despair and anger against what is correctly seen as the occupiers opening up Iraq to naked exploitation by the predominately US owned multinationals.

    The strengthening Iraqi opposition to foreign occupation is the background to 300 of the 700 members of the newly created First Battalion of the new Iraqi Army either deserting or being discharged after protesting at their pay and conditions. Even if the US succeeds in rebuilding the Iraqi Army it could never be certain of the loyalty or reliability of the soldiers.

    The most recent opinion poll in Iraq illustrates the depth of the Iraqi peoples’ anger. 57% did not trust the US and British occupation forces "at all" and a further 22% did not trust them "very much". 43% did not trust the US appointed Provisional Authority "at all" and 30% "not very much". The United Nations was, after years of running sanctions in Iraq that led to many deaths, also not "at all" trusted by 37% and "not very much" by 28% (Guardian, London, 13 December 2003). It was the religious leaders who had the greatest trust and this is why the US is trying to find ways to involve them, and religious groups, in a puppet regime. But, given the deep divisions and rivalries between these forces, this US policy is fraught with problems.

    In many countries, including both the US and Britain, there are calls from capitalist politicians and strategists for Bush to change course and let the United Nations attempt to defuse the Iraqi situation by taking over more control of the occupation. These proposals are partly linked to the continuing tensions and differences between the main imperialist powers over whether the war was the best course of action. It also reflects imperialist rivalries in the Middle East. But, in a situation of rising Iraqi opposition to US occupation, there could be an attempt to bring the UN in, possibly to work alongside some kind of nominal Iraqi administration.

    Opinion polls in Iraq show large-scale doubts about the UN, understandable given its record in enforcing the sanctions that so badly hurt the Iraqi people. Any hopes that do exist in the UN are misplaced. The only big change UN control would bring would be that instead of the occupation being dominated by one power, the US, decisions would be made collectively by the leading imperialist powers running the UN Security Council, along with Germany and Japan. Socialists argue that the real alternative to US occupation is the withdrawal of all foreign armies and the right of the Iraqi people to decide their own future.

    Throughout the Middle East there are mixed reactions to Saddam’s capture. The New York Times correctly commented: "While the Arab public harbours no particular love for the deposed dictator or other oppressive governments in the region that were similar to his, it despairs that an outside power can humiliate the Arab world by capturing such a significant figure with relative impunity, underscoring the masses’ powerlessness" (15 December 2003). As Saddam was seen by many Palestinians as one of the few Arab leaders who "stood up" to imperialism during the 1990s, some will feel disheartened that he was captured without a fight.

    Within the US there is much talk about Saddam’s arrest forming the basis upon which Bush can win re-election next year. However, the elections are still eleven months away and continued US casualties could well undermine Bush’s support, let alone any dramatic weakening in the fragile US economy. Indeed, Saddam’s capture will fuel the growing demands for the withdrawal of the troops. Charley Richardson, a co-founder of ‘Military Families Speak Out’ and whose son is a marine who served in Iraq, said that Saddam’s seizure, "Removes the last excuse that the Bush administration has being using to continue the occupation. It will bring to a head the question of why we are in Iraq".

    Within Iraq there will be demands by many for a quick open trial of Saddam. But it is not at all certain whether this will happen and, if a trial takes place it could well be a rushed affair to try to limit its scope. Significantly, when discussing possible charges that Saddam might face, many Western commentators brush over the eight year war – and alleged war crimes – that the former dictator launched, with Western support, against Iran in 1980. They instead concentrate on his oppression within Iraq and the invasion of Kuwait. As a former British Air Marshal, Sir Timothy Garden, coyly explained, "Certain elements of the US/Iraq relationship during the 1980s might be embarrassing if revealed in open court." (London Evening Standard, 15 December 2003).

    A real settlement of accounts with Saddam can only be carried out by a trial run by representatives of the Iraqi workers and poor that investigates all aspects of Saddam’s regime, including which powers, inside and outside Iraq, supported him during his 24 years of rule. Although, of course, it is doubtful whether someone like Donald Rumsfeld would honestly testify over what he discussed with Saddam in 1983!

    This settling of accounts with Saddam’s regime can only be successfully completed if it is part of the struggle to end the occupation, and imperialist control, of Iraq. To achieve this goal the key task is the building of an independent workers’ movement that has support amongst the urban and rural poor.

    Internationally support has to be given to those activists seeking to build workers’ organisations, and especially those who oppose the occupation and fight for democratic rights for all, including for women and for all nationalities and religions.

    Within such organisations socialists would campaign for a programme based upon the following main points:

    • Immediate withdrawal of all foreign occupying forces. Removal of the US appointed Governing Council.
    • Immediate formation of democratic popular bodies at all levels to take over the running of Iraqi society. Convening of a national assembly of democratically elected delegates to appoint a government representing the Iraqi workers and poor peasants.
    • Democratically controlled multi-ethnic militias to provide security for working people.
    • Defence of democratic rights and protection for women, different nationalities, and all ethnic and religious groupings. Right of self-determination for all the peoples in Iraq.
    • An end to censorship.
    • Full rights for trade unions and workers’ organisations.
    • Reversal of all privatisations and neo-liberal measures imposed by the occupation powers. Cancellation of Iraq’s foreign debt. Implementation of workers’ control and management in all nationalised industries, to stamp out corruption and looting and to ensure that the economy is run in the interests of the Iraqi people. Preparation of an economic plan to utilise Iraq’s economic resources to rebuild the country in the interests of the Iraqi people.
    • For a democratic socialist Iraq, and a socialist federation of the Middle East.
  • Non-profit: actieplan nodig voor nieuw eisenpakket

    Vijf jaar geleden kleurden de acties van de social-profit regelmatig het straatbeeld. Deze beweging was historisch: voor het eerst kwam de sector in haar geheel in beweging. Eén van de voordelen was dat er een begin kon gemaakt worden met een serieuze sundicale werking in de zwakkere sectoren, zoals bijvoorbeeld de socio-culturele sector.

    Dat de non-profit in z’n geheel in beweging komt is niet zo evident. Sommige sectoren zoals de ziekenhuizen en verzorgingstehuizen hangen af van de federale regering. Anderen vallen onder de bevoegdheid van de gemeenschapsregeringen, zoals het opvoedings- en welzijnswerk en de socio-culturele sector. Alleen dit feit al maakt het enorm moeilijk om een eengemaakte beweging op poten te zetten. Daarnaast hebben de respectieve regeringen een hele batterij aan tegenstellingen die ze kunnen gebruiken om stakingsbewegingen te breken: de publieke sector versus privé, de bevoegdheden over de sectoren, het onderscheid tussen arbeiders en bedienden, het groot aantal verschillende vakbondscentrales die in de beweging betrokken zijn, …

    De eengemaakte strijd heeft reeds zijn vruchten afgeworpen. De non-profit is sterke dan ooit en heeft een nieuw eisenpakket klaar: 20.000 arbeiders en bedienden werkten mee aan het opstellen van dit nieuw eisenpakket voor de non-profit. 70.000 exemplaren van het ‘manifest voor de non-profit’ werden verdeeld in honderden instellingen, diensten en initiatieven. Dit is een mooi staaltje van vakbondswerking zoals het zou moeten zijn. Inspraak vanuit de basis en geen opgelegde initiatieven van de vakbondstop.

    Uit de rondvraag kwamen vier peilers naar voor: inkomen, meer personeel, arbeidsduur en opleiding. Nog voor de lente van 2004 willen de vakbonden stevige akkoorden met de federale en Vlaamse regering over het eisenpakket. Tijdens de tewerkstellingsconferentie eiste en bekwam de non-profit 120 miljoen euro. Daarmee kunnen in de komende twee jaar 5.300 nieuwe jobs gecreëerd worden. Dit is een mooie overwinning, maar niet voldoende. Er zijn 25.000 nieuwe arbeidsplaatsen nodig om de stress en het onregelmatig werk te verminderen en het werk te verbeteren.

    De eis rond de arbeidsduurvermindering hangt samen met de eis voor meer personeel. Maar de invoering van de 36-urenweek zal niet volstaan om voldoende nieuwe arbeidsplaatsen te creëren. Reeds in 1997 kwam het LBC met de eis naar buiten voor het invoeren van de 32-urenweek. Dit is een eis die ook LSP naar voor schuift. 32-urenweek zonder loonsverlies, met vervangende tewerkstelling, zonder flexibiliteitstoename of hogere werkdruk.

    De eisen die nu op tafel liggen, zullen niet zomaar ingewilligd worden. Het is belangrijk dat de verschillende sectoren van de non-profit als één blok de strijd aangaan. Er is al een strijdbare kern aanwezig. Maar er is nog veel werk aan de winkel om het gros van de werknemers bij de strijd te betrekken. Het is de taak van de vakbond hiertoe een degelijke strategie uit te werken. De invloed van de individuele vakbondsmilitant is bij dit proces niet te onderschatten, zeker niet als strijdsyndicalisten zich groeperen om de juiste strategie te bediscussiëren en uit te voeren. Want de mogelijkheid of onmogelijkheid om werk te geven aan iedereen voor een degelijk loon is, net als de 8-urendag in het begin van vorige eeuw, een probleem van de opbouw van de nodige krachtsverhouding, een probleem dat enkel kan worden opgelost op basis van sociale strijd.

  • Saddam gevangen genomen

    De arrestatie van Saddam Hussein gisteren, op zondag 14 december is een propaganda-overwinning voor de regering van de VS. Ze zullen de vondst, de vernedering, de arrestatie en uiteindelijke executie van Saddam volledig uitmelken, daarbij gebruik makend van het volle gewicht van de Amerikaanse media en de propaganda-machine.

    Als socialisten hebben wij altijd gezegd dat Saddam berecht zou moeten worden door zijn eigen mensen – de Irakese arbeiders en boeren, de armen en onderdrukten: zijn slachtoffers. Als een imperialistische, onderdrukkende mogendheid dit in hun plaats doet, dan zal dat gebeuren met heel andere beweegredenen. Als niet de Irakezen zelf Saddam kunnen berechten, zal de rechtszaak slechts gebruikt worden voor de belangen van grote bedrijven en bepaalde westerse regeringen. De komende dagen en weken zal blijken wat voor rechtszaak het wordt, en of wij gelijk hadden door te zeggen dat niet de Irakezen (waarmee we niet de door de VS geïnstalleerde marionetten-regering bedoelen) Saddam zullen mogen berechten.

    Natuurlijk zal er nu in de media weinig aandacht zijn voor de in eerste instantie opgegeven redenen voor de aanval op Irak: de vermeende massa-vernietigingswapens en de banden met Al Qaida. Zoals wij al zeiden vanaf het begin: het waren nooit de werkelijke redenen voor de aanval, en de massa-vernietigingswapens zijn dan ook tot op heden niet gevonden, en de banden met Al Qaida nooit bewezen. Dat laatste was zowieso nooit waarschijnlijk, omdat Al Qaida (en Osama bin Laden) vanuit hun fundamentalisch-islamitische ideologie Saddam haatten en als ‘ongelovige’ beschouwden, omdat Saddam een seculiere staat (met scheiding tussen kerk en staat) voorstond.

    Wat de VS ook wijselijk ‘vergeten’ te melden is dat Saddam ‘hun man’ was toen hij aan de macht kwam, en dat de VS maar wat blij waren dat Saddam meteen begon om de onafhankelijke vakbonden, Communistische Partij en de Sji’ietische en Koerdische oppositie uit te schakelen. Saddam was ook ‘hun man’ toen hij de oorlog tegen het islamitische Iran begon in 1979. Bush senior, ex-president en vader van de huidige president Bush, zei ooit over Saddam: "hij is een monster, maar hij is óns monster".

    Pas later, na de invasie van Koewiet in 1990 en het weer terugveroveren ervan vlak erna, werd hij opeens gezien als één van de vele door de VS gesteunde dictators die te ver was gegaan en weer teruggefloten moest worden, net zoals Noriega in Panama.

    De arrestatie van Saddam is waarschijnlijk het resultaat van de tegenstellingen tussen verschillende groeperingen binnen Irak, die in de gunst van de VS willen komen. De Amerikaanse militairen zelf worden namelijk gehaat door de overgrote meerderheid van de bevolking, en het was dan ook niet waarschijnlijk dat de VS Saddam zonder hulp konden vinden, ondanks al hun technologie.

    Het deel van het gewapende verzet dat voortkomt uit de restanten en leden van Saddam’s Baath-partij, zal misschien tijdelijk uitgeschakeld zijn als gevolg van Saddam’s arrestatie. Maar het zou een illusie zijn om te denken dat dat verzet voorgoed uitgeschakeld is.

    Maar op de groeiende Sji’ietische oppositie in het zuiden van Irak, en op de vele islamitische strijders die door gaten in Irak’s grenzen het land binnen komen om Amerikaanse militairen aan te vallen, zal Saddam’s arrestatie geen effect hebben. Zij hebben Saddam immers altijd al gezien als een tegenstander, omdat hij door de VS werd gesteund, de Sji’ieten onderdrukte en Iran binnenviel. Feitelijk zal de arrestatie, net als überhaupt de inval en bezetting van Irak door de VS, de fundamentalistische islamitische stromingen in de kaart spelen.

    Bewijs voor onze opvatting dat het gewapend verzet geenszins verzwakt is, zijn de aanslagen vandaag, nog maar één dag na Saddam’s arrestatie.

    Maar belangrijker nog: de arrestatie van Saddam zal de getergde Irakese bevolking geen elektriciteit of aardgas brengen. De arrestatie zal geen banen creëren of huizen gebouwd doen worden, en zal ook niet de economische plundering door de VS stoppen. De arrestatie van Saddam zal geen werkelijke democratie brengen voor de gewone werkende Irakese bevolking!

    De realiteit is dat er in bijvoorbeeld Afghanistan (een andere ‘schurkenstaat’ die in het kader van de hypocriete ‘war on terror’ is aangevallen), er nu armoede nog steeds wijd verbreid is, er nog steeds geen democratie is, voortdurende gevechten tussen krijgsheren doorgaan, er nog steeds geen vrouwenrechten zijn, en een Taliban die weer sterker wordt. De VS en andere mogendheden kan dat niets schelen: de Afghaanse regering deed wat het voor hun moest doen, namelijk akkoord gaan met de aanleg van een oliepijpleiding om olie uit Centraal-Azië via Afghanistan en Pakistan (weer een door de VS gesteunde dictatuur) te kunnen exporteren.

    Voor Irak zijn de vooruitzichten niet veel anders, ondanks Saddam’s arrestatie: Irak heeft nu een door de VS geïnstalleerde marionetten-regering, zonder steun vanuit de bevolking, en ook een nieuwe regering zal er onder de huidige situatie alleen komen met toestemming van de VS. Er zal geen recht op zelfbeschikking zijn voor de diverse volkeren in Irak. De Amerikaanse regering geeft Amerikaanse bedrijven voorrang bij de ‘wederopbouw’ van Irak. Bedrijven waar leden uit de Amerikaanse regering nauwe banden mee hebben. Bedrijven die dik betaald willen worden voor hun ‘diensten’. De opbrengsten van de verkoop van de gigantische Irakese olievoorraden, die ooit Irak tot één van de meest ontwikkelde landen in de regio maakten, zal voor het grootste deel niet langer naar Irak vloeien. Heel anders dan de genationaliseerde olie-industrie vroeger, waarbij in ieder geval een deel van de opbrengsten aan de bevolking ten goede kwam. Kortom: de Irakese werkende bevolking zal niet werkelijk kunnen beslissen over hun eigen toekomst. Dat heeft ze niet gekund onder de verschrikkelijke dictatuur van Saddam en zijn clan, en ook nu zal zij dat niet kunnen als het aan de VS ligt.

    Ook voor de VS zelf zal er niet echt iets veranderen. Met het blijvende verzet tegen de Amerikaanse aanwezigheid, zal Irak een bloedende wond blijven voor de Amerikaanse financiën, en mogelijk zal het hun ‘nieuwe Vietnam’ worden.

    Niettemin zal de komende tijd de druk van de propaganda uit de VS groot zijn, en zullen we ons daarop voor moeten bereiden.

    We zullen de achtergronden en onze positie in deze kwestie geduldig uit moeten leggen in onze eigen media naar de mensen toe, als tegenwicht tegen de rechtse propaganda. Dat houdt in: de werkelijkheid achter de propaganda laten zien. En op moeten komen voor een socialistisch alternatief als enige blijvende oplossing voor de problemen van de massa’s in het Midden-Oosten. Vandaar onze eisen voor een socialistische federatie op vrijwillige basis in het Midden-Oosten, en democratisch geplande economieën om de aanwezige (olie en andere) rijkdommen ten volle te benutten!

  • Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons: STOP RACISME!

    Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons: STOP RACISME!

    Op 11 maart wil de NSV (studentenorganisatie van het Vlaams Blok) in Antwerpen betogen. De NSV, Nationalistische Studentenvereniging, schreef in 1996 in haar ledenblad: "Een neger die opgegroeid is in de jungle van Afrika, die z’n eigen oorlellen uittrekt tot op de grond, die z’n eigen haar insmeert met koedrek (…) kan getraind worden om onze blanke gebruiken over te nemen, doch deze zal op intellectueel gebied nooit voldoen aan onze standaard daar onder andere zijn herseninhoud nu eenmaal kleiner is." Eerder dit jaar organiseerde de Gentse NSV een optreden met een nazistische groep en dat op de herdenking van Kristallnacht (= dag dat de nazi’s in de jaren ’30 begonnen met de zware vervolgingen van Joden).

    Blokbuster en de Actief Linkse Studenten organiseren een tegenbetoging zodat de NSV niet zomaar ongestoord de stad kan inpalmen. Het enige jaar dat er geen betoging was tegen de jaarlijkse NSV-mars, in 1997 in Antwerpen, werden verschillende migranten en andersdenkenden fysiek aangepakt door NSV’ers. Dat willen we onmogelijk maken door te mobiliseren.

    Daarnaast willen we tegenbetogen om aan te geven dat wij de NSV niet erkennen als "normale" studentenclub. Het is de kweekvijver van toekomstige Blok-parlementairen, maar tegelijk een plaats waar die toekomstige mandatarissen zich eens wat radicaler mogen uitleven. Dat dit niet tot het verleden behoort, werd bijzonder duidelijk met het nazi-optreden dat de NSV eerder dit jaar in het Gentse Vlaams Blok café organiseerde.

    We willen ons met de betoging van 11 maart uitspreken tegen racisme, maar ook voor een echte oppositie tegen het asociale beleid, een linkse oppositie die ingaat tegen het neo-liberale beleid van besparingen en privatiseringen op onze kap.

    We roepen iedereen op om mee te werken aan het voorbereiden en organiseren van deze betoging. Steun ons financieel, werk mee, zet een comité op in je school, …

    11 MAART 2004 > 19u > Ossemarkt Antwerpen > Anti-NSV betoging!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop