Author: PierreBrx

In 2005 vermoordden Amerikaanse mariniers 24 burgers in Haditha, Irak. Welke straffen zijn er de afgelopen acht jaar opgelegd aan de daders van dit bloedbad? Een soldaat werd in rang verlaagd met een loonverlies. En dat is het. Vergelijk dit met het lot van Bradley Manning. Die kreeg een celstraf van 136 jaar opgelegd wegens het bekendmaken van een reeks gelijkaardige misdaden door het VS-leger.

Artikel door Manus Lenihan

Bradley Manning zag in Irak de ware aard van de oorlog en begon diplomatieke gegevens, geheime video’s en andere info over de oorlog te verzamelen. Deze informatie werd op Wikileaks gepubliceerd en toonde aan hoe het vermoorden van burgers en martelen van gevangenen routine was. Hij bracht het verhaal van de hypocrisie van het VS-leger en maakte het lot van tienduizenden burgerdoden bekend.

Manning werd verraden en in 2010 opgepakt. Hij moest drie jaar in eenzame opsluiting wachten op zijn proces. Hij werd opgesloten in een kleine cel, werd regelmatig handboeien omgedaan en volledig naakt gefouilleerd. Het verdict in zijn rechtszaak gaf aan dat dit nog maar het begin was van wat het VS-imperialisme hem wil opleggen.

De aanklagers wilden Manning veroordelen voor ‘hulp aan de vijand’ als kers op de taart van andere ‘misdaden’. Ze wilden zelfs de mogelijkheid van een doodstraf naar voor brengen, maar zo ver is het niet gekomen. Dat ging blijkbaar te ver voor het systeem dat een moedige man als een ‘verrader’ omschrijft.

Als Manning net als vele andere soldaten had gezwegen en gewoon de orders had gevolgd, dan was hij inderdaad schuldig geweest aan het ‘helpen van de vijand.’ De militaire machine die honderdduizenden onschuldige burgers vermoordde in Irak is immers een vijand van de gewone Amerikaanse bevolking en van de mensheid in het algemeen.

Miljoenen soldaten beseften het al op het einde van de Eerste Wereldoorlog: “de echte vijand zit in eigen land”. Het is in de wandelgangen van de machtshebbers dat de grote bedrijven en hun volgzame politici beslissen over het lot van volledige naties. Net zoals Manning kwamen tal van andere voormalige soldaten tot deze conclusie, ze stonden niet toevallig mee vooraan in de Occupybeweging in 2011.

Obama heeft – voor zover dat nog nodig was – nogmaals een bewijs geleverd dat hij geen ‘hoop’ of ‘verandering’ brengt, maar slechts een zoveelste marionet van de 1% rijksten is. De Amerikaanse regering heeft eens te meer aangetoond dat de brutaliteiten en oorlogsmisdaden niet door enkele ‘rotte appels’ worden verricht, maar ingebakken zitten in de wijze waarop de Amerikaanse oorlogsmachine functioneert. Het veroveren en plunderen van een land kan immers enkel met brutaliteit, terreur en martelingen. Het is enkel door een gelijkaardige terreur zoals tegenover Manning dat ze gewone soldaten deze oorlog kunnen laten vechten.

Het handboek van het VS-leger stelt dat soldaten de plicht hebben om oorlogsmisdaden te melden. Maar net zoals de beloften van Obama om klokkenluiders te beschermen en juridische verdediging te voorzien voor wie misdaden meldt, blijft ook dit op het niveau van loze beloften. Het contrast tussen Manning en de moordenaars van Haditha is duidelijk en de verschillen in de uitspraken zijn niet het resultaat van een wettelijke of morele logica – het is een weerspiegeling van de belangen van het VS-imperialisme.

De celstraf van 136 jaar geeft aan dat de VS-regering en het leger bijzonder bang zijn dat anderen in de voetsporen va Manning zouden treden en de waarheid openbaren. Edward Snowden, de klokkenluider die de internetspionage van de VS-regering bekende maakte, was op de hoogte van de wraak op Manning, maar hij ging gelukkig toch door met zijn actie. Het maakt meteen duidelijk dat het VS-imperialisme mensen niet zomaar het zwijgen kan opleggen.

Zoals Manning zelf stelt: “Ik verkies een pijnlijke waarheid boven een gemakkelijke fantasie”. De celstraf maakt duidelijk dat wie fantaseerde over verandering onder Obama of de Amerikaanse ‘democratie’ in het algemeen vandaag plaats moet maken voor de harde waarheid.

Van de grote gevangenisbevolking, de Patriot Act over de quasi-militaire maatregelen tegen Occupy tot de recente vrijspraak van George Zimmerman die een racistische moord pleegde en nu de veroordeling van Manning, het zijn allemaal elementen die aangeven dat de democratische rechten in de VS constant uitgehold worden. Het land zakt steeds dieper weg in economisch verval en zit tegelijk vast aan onpopulaire oorlogen die niet gewonnen kunnen worden. Hierdoor moeten de 1% rijksten steeds meer naar repressie teruggrijpen om de macht te behouden.

Voor democratische rechten moeten we niet rekenen op wetten of de private massamedia. Het zijn uiteindelijk het zelfvertrouwen en de organisatiegraad van de werkenden en jongeren, alsook hun bereidheid om te strijden, die de invulling en de omvang van democratische rechten bepalen. In een situatie waarin de 80% armsten slechts 11% van de rijkdom bezitten, is een uitholling van democratische rechten onvermijdelijk.

Zolang de grondstoffen en bedrijven in de handen van een handvol superrijke individuen blijven, zullen er altijd onrechtvaardige oorlogen zijn en zal er steeds onderdrukking in eigen land zijn. Maar er zal eveneens steeds een arbeidersklasse zijn die als ze georganiseerd en strijdbaar is, zoals in de staking in Wisconsin in 2011, het potentieel heeft om de rijken tot toegevingen te dwingen en uiteindelijk zelfs hun macht te breken. Er zullen altijd moedige jongeren zijn zoals Manning die alles riskeerde voor de waarheid en vrijheid. Als Bradley Manning terug vrijkomt, zal dit te danken zijn aan massabewegingen van jongeren en werkende Amerikanen tegen de macht van het VS-kapitalisme en imperialisme.

Op de zomerschool van het CWI werd een discussie over Latijns-Amerika ingeleid door Johan Rivas uit Venezuela en Ricardo Baross Filho uit Brazilië. Johan ging in op de nieuwe situatie op het continent nu de ‘Grote Recessie’ er toeslaat, zeker in het kader van het begin van de crisis in China. Dit leidt tot een nieuwe periode van klassenstrijd en kapitalistische crisis in de regio. Tevens wordt het imperialistische armworstelen opgedreven in de strijd tussen China en de VS voor invloed in de regio. De nieuwe opleving van strijd zagen we onder meer in de massale stakingsgolf in Mexico tegen de privatisering van het genationaliseerde oliebedrijf, de beweging in Brazilië of de algemene staking in Bolivia.

Verslag door Laura Fitzgerald (Socialist Party, Ierland)

Venezuela na Chavez

Johan legde uit dat de dood van Hugo Chavez heeft geleid tot een nog complexere situatie in Venezuela. Enerzijds waren er onder Chavez heel wat sociale hervormingen en was er een grotere politieke betrokkenheid van de massa’s. Maar anderzijds is er niet alleen de rechtse oppositie die pogingen doet om de verworvenheden van de massa’s aan te pakken (waarbij een bijzonder voorzichtige benadering wordt gehanteerd om het reactionaire karakter te verstoppen). Er zijn ook de bureaucratisering in het kamp van Chavez, de pro-kapitalistische laag die de afgelopen jaren stinkend rijk werden, de corruptie en de vriendjespolitiek. Dit alles ondermijnt het proces van ‘Bolivariaanse revolutie’.

Na de overwinning in de verkiezingen van 2006 – nadat de massa’s ervoor zorgden dat een poging tot rechtse staatsgreep het niet kon halen – steunde 60% tot 70% van de bevolking het idee van de nationalisatie van de belangrijkste sectoren van de economie. Tot 70% van de bevolking stond positief tegenover het idee van socialisme, ook al wisten velen niet wat dit exact betekent. Vandaag is het bewustzijn wat terug gedrongen als gevolg van de bureaucratisering van het regime. Dit wordt versterkt na de invoering van enkele tegenhervormingen en vooral ook door de beperkte omvang van de hervormingen die wel doorgevoerd worden. Die hervormingen waren vooral het resultaat van de grote olie-inkomsten en bij de hervormingen werden de kapitalistische economische verhoudingen ongemoeid gelaten.

Deze complicaties kunnen leiden tot een politieke terugkeer van de rechterzijde, wellicht via electorale weg en niet via een nieuwe rechtse staatsgreep ook al kan dat nooit volledig uitgesloten worden. Dit zou een grote impact hebben, vooral op de massa’s in de neokoloniale wereld die tot op zekere hoogte hoopvol opkeken naar Chavez en Venezuela.

Maar tegelijk is er een zekere verdeeldheid binnen de rechterzijde, wat de electorale mogelijkheden kan beperken. Toch kan rechts het mogelijk halen, zeker indien de verdeeldheid binnen de PSUV (de partij van Chavez) verder toeneemt. Er zijn groeiende spanningen tussen de militaire en de burgerlijke vleugel van de partij. In een aantal afdelingen is er een zekere bocht naar links. Johan legde uit dat we met de linkse socialisten verschillende tactieken toepassen om met een revolutionair socialistisch programma ingang te vinden bij de meest ontwikkelde lagen van de arbeiders, armen en jongeren. Zo zijn we op bepaalde plaatsen actief onder de basismilitanten van de PSUV, maar we werken ook mee aan een eenheidsfront van de linkerzijde buiten de PSUV waar we eveneens opkomen voor een revolutionair programma.

Nieuwe openheid voor trotskisme in Cuba

Vervolgens werd in de inleiding stilgestaan bij de ontwikkelingen in Cuba. Raul Castro heeft een reeks tegenhervormingen doorgevoerd waarbij de economie een kapitalistische richting uitging, maar dat proces is verre van voltooid.

De jongeren steunen de politieke hervormingen terwijl de oudere generatie er erg wantrouwig tegenover staat. Zij vrezen immers wat dit zou betekenen voor de vaak geprezen gezondheidszorg en het onderwijs, niet toevallig de belangrijkste verworvenheden van de revolutie. Johan verwees ook naar de hervormingen binnen de Cubaanse Communistische Partij zelf, waarbij holebi’s eindelijk kunnen deelnemen en er voor het eerst sinds de revolutie een openlijke homoburgemeester werd verkozen.

Er is een openheid voor de trotskistische analyse van het stalinisme, voor een programma dat de noodzaak van politieke revolutie vooropstelt om de staat en de geplande economie te democratiseren, voor arbeiderscontrole en –beheer van de industrie en voor het verbinden van dergelijke veranderingen met het globale perspectief van een wereldwijde arbeidersbeweging die ingaat tegen het kapitalisme met een programma van democratische socialistische verandering.

Opstandige explosies in Brazilië

Het tweede deel van de inleiding werd gedaan door Ricardo Baross Filho, een syndicalist en lid van LSR (CWI in Brazilië) uit Rio de Janeiro. Hij ging in op de opstandige beweging van massastrijd tegen de regering de afgelopen weken. Ricardo bracht eerst een schets van de context van tien jaar PT-bewind. Toen de PT (Arbeiderspartij) van Lula tien jaar geleden aan de macht kwam, was dit voor de kapitalisten een veilige uitweg. De partij was voorheen een strijdbare arbeiderspartij en kwam aan de macht op basis van de enorme hoop van arbeiders en armen. Maar eens in de regering werd een neoliberaal beleid gevoerd met strikte monetaire doelstellingen, privatiseringen (ook al waren het er minder als voorheen) en corruptie.

Het succes van dit model was volledig gebaseerd op de uitvoer van grondstoffen, vooral ruwe grondstoffen die naar China werden geëxporteerd.

Als delen van de arbeidersklasse er de afgelopen jaren op vooruit gingen, was dit vooral het resultaat van staatssubsidies aan private bedrijven om onder meer via publiek-private samenwerking huizen te bouwen en subsidies te geven voor de universiteitsstudies van bepaalde erg getalenteerde jongeren.

Het populisme van Lula bleek onder meer in zijn pogingen om de belangrijkste vakbondsfederatie (CUT) aan boord te houden, de voorzitter van deze vakbond werd minister van werk. De Braziliaanse heersende klasse wilde maar al te graag het beleid van Lula verder zetten, maar de verkiezing van Dilma in 2010 leidde toch tot enige verandering. Er duiken economische problemen op en het ontbreekt Dilma aan de sociale basis waarop Lula kon teren. De dalende populariteit van Dilma komt op een ogenblik van aanhoudende neoliberale maatregelen die de rechten van de werkende bevolking ondermijnen. Zo is er een nieuw wetsvoorstel waarbij heel wat legale verworvenheden (zoals ouderschapsverlof, ziekteverzekering,…) bedreigd zijn of toch minstens heronderhandeld worden waarbij de werkgevers in bepaalde gevallen aan deze verworvenheden kunnen verzaken.

De tanende populariteit van Dilma is een uitdrukking van de ondermijning van het ‘Lulaisme’. Een belangrijke factor hierin wordt gevormd door de economische problemen. Vorig jaar was er een groei van slechts 0,9% en voor dit jaar wordt amper 2% voorspeld. Tegelijk was er een scherpe inflatie waarbij de prijzen voor basisvoedsel sterk stegen, een belangrijk probleem voor de armste lagen. Dilma heeft het over een ‘verantwoordelijk’ fiscaal beleid waarbij alle schulden worden terugbetaald en er geen ruimte is voor een sociaal beleid. De regering en het Braziliaanse kapitalisme verliezen hun glans en botsen op tegenstand.

Massastrijd in Brazilië

Vorig jaar was er het grootste aantal stakingen sinds lange tijd. Er waren zowel in de publieke als de private sector stakingsacties, met onder meer een twee maanden durende staking aan de universiteiten. Voor het uitbreken van de massabeweging deze zomer, waren er al lokale bewegingen tegen de prijsverhogingen voor het openbaar vervoer. Het succes van die campagnes gaf vertrouwen aan de werkenden en jongeren. De woede tegenover het politiegeweld barstte los toen de politie van Sao Paulo hardhandig tekeer ging. Dat versterkte de snelle verspreiding van de beweging. De beweging tegen de prijsstijgingen begon ook de miljoenen voor prestigeprojecten als de Olympische Spelen en de Wereldbeker in vraag te stellen. Die miljoenen staan in een schril contrast met de beperkte middelen voor gezondheidszorg en onderwijs.

De beweging had een enorme steun – een peiling gaf aan dat 89% van de bevolking de beweging steunde. Veel betogers kwamen voor het eerst op straat en hadden weinig ervaring met dergelijke acties. De extreme rechterzijde probeerde daar gebruik van te maken met een poging om de beweging te kapen. Wij lagen mee aan de basis van de verdediging van de linkse activisten tegen deze marginale rechtse elementen. De enorme openheid van de betogers leidde tot heel wat discussies en ook tot een belangrijke groei van LSR doorheen de beweging. Wij stellen dat de linkerzijde een belangrijke rol in deze beweging moet spelen. We moeten ervoor zorgen dat de energie van de beweging niet uitdooft, dit is immers een kans om nieuwe organisaties van en voor de werkende bevolking en de jongeren op te bouwen.

PSOL

We nemen in Brazilië deel aan de brede linkse coalitie PSOL (Partij voor socialisme en vrijheid). Die partij brengt heel wat voortrekkers van strijdbewegingen bijeen. De afgelopen jaren was er een groei bij de verkiezingen, wat het potentieel voor links in het land aantoont. De belangrijkste bedreiging hiervoor is echter de grote druk van een belangrijk deel van de partij voor het sluiten van coalities met de PT, ook al legt die partij besparingen op.

Hiernaast is er nood aan een nieuwe vakbondsfederatie. De officiële federatie CUT verdedigt de belangen van de werkenden niet langer. Er zijn nuttige ontwikkelingen met onder meer de opkomst van de basisvakbond CSP-Conlutas waarin heel wat LSR-leden actief zijn. Die basisvakbond speelt een belangrijke rol in het organiseren van contractuelen, werkloze jongeren en in sociale bewegingen van de armen die hun strijd op deze manier aan de vakbondsbeweging kunnen koppelen.

Discussie over het karakter van de beweging in Brazilië

In de discussie waren er tussenkomsten van leden uit onder meer Frankrijk, Brazilië, Zweden, Oostenrijk en Duitsland. Er werd onder meer ingegaan op de politieke situatie in Honduras, maar vooral ook op de massabeweging in Brazilië en de rol van de vakbondsbeweging en de PSOL. Christina van LSR (Brazilië) benadrukte de rol van jongeren in de Braziliaanse beweging. Ze wees erop dat een peiling aangaf dat 71% van de betogers in Sao Paulo voor het eerst in hun leven deelnamen aan een betoging. Dat is belangrijk, want veel jongeren zitten in een moeilijke positie met massale werkloosheid en onzekere kleine jobs voor wie wel werk heeft. Dat komt bovenop de onderdrukking, racisme, politiegeweld en enorme armoede onder zwarte jongeren in de favela’s (krottenwijken).

Mariana uit Frankrijk had het over de kwestie van het nationalisme in Brazilië. Ze stelde dat een groot deel van de linkerzijde hier geen antwoord op heeft. De aanwezigheid van Braziliaanse vlaggen op betogingen is tot op zekere hoogte een uitdrukking van het lage bewustzijn. Sommigen ter linkerzijde hebben dat aangegrepen om de betogingen af te doen als reactionair, anderen hadden het op simplistische wijze over een ‘anti-imperialistisch’ symbool. In werkelijkheid heeft het ‘Lulaisme’, een burgerlijk fenomeen, het nationalisme opgeklopt als gevoel van samenhorigheid waarmee de klassentegenstellingen naar de achtergrond worden verdreven om de belangen van het kapitalisme des te beter te kunnen verdedigen. Het is normaal dat dit een zeker effect heeft en aanwezig is in de beweging, zelfs indien er een bocht naar links in het bewustzijn is. De linkerzijde moet daar voorzichtig op reageren en vooral de belangen van de werkende bevolking en de jongeren centraal stellen om richting aan de beweging te geven op basis van solidariteit en strijd doorheen Latijns-Amerika en de wereld.

Doorheen de discussie was er een consensus over de enorme mogelijkheden voor linkse krachten in deze nieuwe fase van kapitalistische crisis in Latijns-Amerika en de mogelijkheid van een hernieuwde opkomst van de arbeidersbeweging in de regio. Doorheen de discussie was er een vraag naar een verdieping van onze perspectieven over de tegenstrijdige processen in Cuba en Venezuela. De opkomst van de beweging in Brazilië is voor het volledige continent van belang, de openheid voor socialistische opvattingen en de snelle opkomst van zo’n grote strijdbeweging tonen het potentieel op dit continent dat zo’n rijke geschiedenis van strijd en revolutie kent.

Momenteel wordt campagne gevoerd voor de gemeenteraadsverkiezingen in tal van Amerikaanse steden. Socialist Alternative heeft daarbij drie kandidaten. Een van hen is Kshama Sawant in Seattle. Haar campagne kreeg de steun van verschillende vakbondsafdelingen. Gisteren werd Kshama opgepakt toen ze samen met tientallen anderen protesteerde tegen een uithuiszetting.

Bouwvakker Jeremy Griffin probeerde maandenlang te onderhandelen met Wells Fargo om tot een nieuwe regeling van afbetaling van zijn hypotheek te komen. Hij deed er alles aan om mee te werken met de bank om zijn huis te kunnen behouden, hij was er al acht jaar eigenaar van en schreef onder meer een cheque uit om zes maanden op voorhand te betalen. Wells Fargo weigerde te onderhandelen. Het bedrijf denkt meer winsten te kunnen maken door het huis te verkopen aan een nieuwe eigenaar.

De bank stuurde deurwaarders om de huidige bewoners uit hun huis te zetten. Dat botste op protest van de campagne ‘Stand Against Foreclosures and Evictions’ (SAFE). Tientallen mensen, waaronder Kshama Sawant, kwamen voor het huis van Griffin bijeen om zich vreedzaam te verzetten tegen de uithuiszetting. Daarbij werden vier activisten opgepakt: Kshama Sawant, Occupy-activist Dorli Rainey, SAFE-voortrekker Josh Farris en Lauren Tozzi van de campagne voor Sawant.

De opgepakte activisten werden al gauw vrijgelaten. Hun arrestatie had een duidelijk doel: de uithuiszetting desnoods manu militari mogelijk maken. Dat is wat er effectief gebeurde in dit geval.

Sinds het begin van de crisis hebben meer dan 16.500 gezinnen in Seattle hun huis verloren. Een derde van alle huiseigenaars kent het probleem dat ze momenteel nog meer moeten afbetalen dan wat hun huis op de markt waard is. Sawant komt bij de verkiezingen op tegen het zittende raadslid Richard Conlin. Die heeft net als de andere lokale politici niets ondernomen tegen de crisis van onbetaalbare hypotheken en uithuiszettingen.

Kshama Sawant deed een oproep aan “iedereen die denkt dat werkende mensen niet uit hun huis moeten gezet worden omwille van de winsten van de banken om de groeiende strijd tegen uithuiszettingen te vervoegen.”

Socialist Alternative en de campagne van Kshama Sawant steunen de eis van een moratorium op uithuiszettingen en we voeren actief campagne voor een controle op de leningen en voor betaalbare huisvesting voor iedereen.

Lees ook:

• Artikel op Thestranger.com
• Artikel op Seattle Weekly
• Algemene video van de Sawant-campagne