NL Socialisme

Author: PierreBrx

  • Noord-Ierland. Geen einde in zicht voor conflicten bij parades

    Afgelopen weekend kwam het opnieuw tot rellen in Belfast. De afgelopen jaren werd ons gezegd dat het Noord-Ierse conflict was ‘opgelost’. In werkelijkheid gaan de sectaire spanningen gewoon door. Elk jaar zijn er bij de traditionele protestantse parades begin juli opstootjes. Het afgelopen weekend was het niet anders, er vielen verschillende gewonden bij de confrontaties. Een artikel vanuit Noord-Ierland door Ciaran Mulholland.

    Afgelopen weekend waren er ernstige rellen in verschillende delen van Belfast en Newtownabbey. De rellen begonnen toen de politie van Noord-Ierland een regel van de Commissie voor Parades effectief wilde opleggen. Het ging om de regel dat de parade van de Orange Order niet langs de winkels van Ardoyne mocht stappen op de terugweg van de centrale betoging van 12 juli. Meer dan 40 agenten en tal van burgers raakten gewond bij de rellen die daarop volgden. De politie zette het waterkanon in en haalde de matrakken boven. De ergste problemen deden zich voor aan Woodvale Road, maar er waren ook rellen bij Short Strand en er was een korte confrontatie met katholieke jongeren in York Street.

    De Orange Order had eerste opgeroepen voor langdurige acties, wat leek te suggereren dat de confrontaties aan Woodvale Road dagen zouden blijven duren. Op de avond van 12 juli werd echter aangekondigd dat de acties werden opgeschort, wellicht was de Orange Order bezorgd omwille van de negatieve publiciteit door de rellen. Het is duidelijk dat de radicale krachten van UVF en UDA jongeren begonnen te mobiliseren waardoor de Orange Order de situatie niet langer onder controle dreigde te hebben. Mogelijk was de Order ook verrast door het antwoord van de politie en werd er voorheen van uitgegaan dat staatssecretaris Teresa Villiers de beslissing van de Commissie voor Parades zou herroepen.

    De exacte redenen voor het verbod om langs Ardoyne te trekken, zijn niet duidelijk. Veel protestanten en katholieken denken dat de rellen door katholieke jongeren de afgelopen jaren de oorzaak waren. De nieuw opgezette koepelorganisatie van wijkbewoners, een groep die onder invloed van de dissidenten staat, zal ongetwijfeld tot de conclusie komen dat confrontaties en conflicten werken. Ze zullen wellicht overeenkomstig handelen.

    Voor velen in de protestantse gemeenschap – en dan bedoelen we niet enkel diegenen die bij de Orange Order of loyalistische groepen zijn – is de Commissie voor Parades eenzijdig en er heerst een gevoel dat ze met hun rug tegen de muur staan. Er is een algemeen gevoel dat niet alle mogelijke toegevingen zijn gedaan. Veel jonge protestanten worden op die basis het voetvolk van de loyalistische krachten.

    Dit vormt zeker een keerpunt. Nu een belangrijke parade niet langs de winkels van Ardoyne mocht passeren, zullen er ongetwijfeld andere volgen. Mogelijk zullen minder controversiële parades er wel mogen passeren, maar bij grote parades zou dat ongetwijfeld leiden tot een mobilisatie van de dissidenten die zich gesterkt voelen.

    De precedenten van eerdere conflictgebieden zijn duidelijk. Toen de parades na jaren van conflicten en rellen uit Oremeau Road en Garvaghy Road werden weg gehouden, was er geen mogelijkheid om daarop terug te komen. Het conflict rond de parades is uiteindelijk een strijd voor de controle over territorium. En als er grondgebied wordt prijsgegeven, is het bijzonder moeilijk om het terug in te nemen. De Commissie voor Parades stelt dat de betwiste routes voor de parades terug kunnen gebruikt worden indien de Orange Order gesprekken aangaat met de lokale bewoners. Maar de bewonersgroepen hebben geen belang bij gesprekken eens de parade uit hun straat is verdwenen.

    Het gebied in de buurt van de winkels van Ardoyne zal ongetwijfeld nog een tijdje betwist blijven. Als het conflict hier wat verdwijnt, zal het elders intensiever worden. Het probleem is niet opgelost, het verschuift gewoon naar een andere straat. Bij de parade van 12 juli waren er al heel wat spanningen aan het kruispunt van Carrick Hill en Donegall Straat. Als dat punt betwist wordt, is er wel een verschil met andere straten. Dit kruispunt is immers de toegangspoort tot Lower Shankill, het bastion van de loyalisten en de plaats waar de leiding van de UVF zich bevindt. Op deze plaats zal het conflict zich mogelijk niet beperken tot twee uitbarstingen van geweld per jaar, er is om de paar dagen wel een mogelijkheid tot geweld.

    De Socialist Party stelt al langer dat er verschillende rechten in het spel zijn bij het conflict rond de parades. De Orange Order is een reactionaire organisatie, maar ze heeft het recht om een parade te houden. Lokale bewoners hebben het recht om zich te verzetten tegen een parade door hun buurt. Maar wat het belangrijkste is: de arbeidersklasse als geheel heeft het recht om niet meegesleurd te worden in een sectair conflict rond de parades.

    De bluf van de Orange Order dat het kan betogen waar het wil en daar geen onderhandelingen voor nodig heeft, is onaanvaardbaar. Er moet een akkoord gevonden worden rond de frequentie en de opstelling van de parades, waaronder ook de vraag wie er aan de parade deelneemt. De lokale bewoners moeten de mogelijkheid hebben om zich over de parades uit te spreken. Als er onderhandelingen worden opgestart, moet er ook de mogelijkheid zijn om effectief over iets te onderhandelen.

    Het huidige sectaire opbod leidt enkel tot meer conflicten. Het geweld van afgelopen vrijdag is een waarschuwing voor de toekomst. Dit is waar het vredesproces is aanbeland: de ‘vrede’ wordt in stand gehouden door tientallen permanente vredeslijnen, duizenden gewapende agenten en lokale activiteiten van paramilitaire groepen die ‘hun’ gebieden willen controleren. En als dit niet meer houdbaar is, dan worden de tijdelijke vredeslijnen opgebroken en worden honderden extra agenten overgehaald uit Engeland, Schotland en Wales. De verdeeldheid en het conflict in de wijken stellen ook de stabiliteit van de Noord-Ierse regering op proef. De grootste partijen willen de regering voorlopig in stand houden, maar ze kunnen de sectaire spanningen die ze bewust mee hebben versterkt niet eeuwig voor zich blijven uitschuiven.

    Alleen de arbeidersbeweging – en vooral de vakbonden – kunnen een alternatief op het sectarisme en het conflict bieden. De vakbonden moeten hun kwart miljoen leden mobiliseren tegen sectaire dreigementen en aanvallen. Een nieuwe partij van de arbeidersklasse die actief ingaat tegen sectarisme, is een dringende noodzaak. De vakbondsbeweging heeft een belangrijke taak te spelen om zo’n partij tot stand te brengen.

    >> Meer analyses over Noord-Ierland op marxisme.be

  • Zomerpamflet Actief Linkse Studenten en Scholieren

    Deze zomer voeren we vooral campagne om te mobiliseren naar de betoging tegen de GAS-boetes op 26 oktober. Daar is er een specifiek pamflet voor (hier kan je dat pamflet lezen of de pdf downloaden). Maar daarnaast is er ook een algemeen pamflet van de ALS waarin verschillende campagnes worden voorgesteld.

    ALS-pamflet. PDF

    GAS-boetes, repressie, fascistisch geweld, GGO’s, seksisme

    Tegen het kapitalisme: ORGANISEER HET VERZET!

    In een toespraak bij de uitreiking van de prijs voor ‘manager van het jaar’ verklaarde Jan De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf dat er zoveel werklozen zijn omdat “er geen goesting om te werken” is. Dat is volgens onze hardwerkende ondernemer vooral het geval onder migranten: “Weet u hoeveel van onze Noord-Afrikaanse migranten werken?”

    Dezelfde toplui die de afgelopen jaren gezwind speculeerden op de beurzen en hun winsten aanwendden om torenhoge rekeningen in belastingparadijzen te spijzen, leggen vandaag de verantwoordelijkheid voor de crisis bij de slachtoffers ervan: de werklozen, migranten, jongeren, gepensioneerden,…

    We zitten inmiddels vijf jaar in een periode van crisis en het einde is niet in zicht. De jongerenwerkloosheid is opgelopen tot meer dan 22% en zelfs bij een beperkte economische groei in 2014 zou dat percentage verder toenemen. Wie wel werk heeft, moet het vaak doen met tijdelijke en onzekere jobs. Dit systeem maakt van jongeren een ‘generatie zonder toekomst’.

    Om de uitzichtloosheid te verstoppen, halen de kapitalisten alle mogelijke middelen boven. De verantwoordelijkheid van het falende systeem op de slachtoffers ervan afschuiven, is populair. En ook verdeeldheid zaaien, doet het steeds goed. Racisme, seksisme en homofobie kennen een opmars. Het geeft extreemrechtse militanten het nodige zelfvertrouwen om een stap verder te gaan met hun geweld. De gevolgen hiervan zien we in Griekenland of recent nog met het dodende geweld in Parijs.

    Wie zich durft te verzetten tegen de gevolgen van de crisis, botst steeds meer op repressie. Hier krijgen we nog niet te maken met traangas zoals in Turkije, maar met de willekeur van de GAS-boetes wordt het arsenaal aan repressieve instrumenten drastisch uitgebreid. Alles wordt overlast en zeker iedere vorm van protest valt onder die noemer.

    Wij willen het verzet hiertegen organiseren. Het volstaat niet om wat fout loopt aan te klagen, we moeten ons ook organiseren in een strijd voor een alternatief. Er is nood aan gezamenlijk verzet tegen de gevolgen, maar ook tegen de oorzaken van de crisis.

    Het kapitalisme leidt tot honger, miserie, racisme en repressie. De crisis maakt duidelijk dat dit systeem ons geen toekomst te bieden heeft. Laat ons bouwen aan een kracht waarmee we opkomen voor een andere samenleving waarin de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan in plaats van de winsten van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder socialisme verstaan. Doe hieraan mee, sluit je aan bij ALS!

    Enkele van onze campagnes

    Verzet tegen GAS en repressie

    De verGASsing van de samenleving neemt steeds meer toe. Stilaan wordt alles tot overlast uitgeroepen. Van jongeren die een broodje eten op de trappen van een kerk tot wie zijn vuilzak op een verkeerde dag buitenzet, maar ook wie het aandurft om te protesteren tegen wat fout loopt in deze samenleving. Zo kregen betogers die tegen een bijeenkomst van rijke lobbyisten in Brussel betoogden in oktober 2012 een GAS-boete. In Antwerpen werden betogers tegen Monsanto en genetisch gemanipuleerde organismen opgepakt en werd met GAS-boetes gedreigd. De besparingspolitiek maakt dat steden en gemeenten onder meer via de GAS-boetes extra inkomsten willen ophalen. In Antwerpen is het budget van dergelijke inkomsten alvast opgetrokken van 1 tot 1,25 miljoen euro. Wij nemen dit niet en roepen op om tegengas te geven. Op 26 oktober is er een nieuwe nationale betoging nadat op 29 juni zowat 1500 betogers in Brussel op straat kwamen. Die weerlegden al de stelling van minister Milquet – madame GAS – dat het verzet tegen de GAS-boetes zich beperkt tot wat ‘internetkabaal’. Doe mee met de TegenGAS-comités!

    >> 26 oktober: nationale betoging tegen GAS-boetes

    Tegen racisme en fascistisch geweld!

    Op 5 juni werd in Parijs de jonge antifascist Clément Méric door neonazi’s vermoord. In Griekenland is er een opmars van de neonazi’s van Gouden Dageraad. Die aarzelen niet om geweld te gebruiken tegen migranten of andersdenkenden. Daarmee richt extreemrechts zich niet tegen de verantwoordelijken voor de crisis – de grote kapitalisten – maar tegen de slachtoffers ervan. Ze schoppen naar beneden om het moeilijker te maken om naar boven terug te slaan. Wij zeggen: alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. We voeren campagne om de Griekse antifascistische comités te ondersteunen maar blijven ons ook verzetten tegen extreemrechts bij ons. De neergang van het Vlaams Belang bij de verkiezingen betekent immers niet dat het gevaar geweken is. Begin maart betogen we ieder jaar tegen de studenten van het VB die de hele extreemrechtse fauna en flora uit ons land bijeenbrengen in een studenten. Na Leuven vorig jaar, trekken we in maart 2014 naar Antwerpen.

    >> maart 2014: anti-NSV betoging in Antwerpen

    Destroy capitalism, before it destroys the planet

    Het kapitalisme is rampzalig voor ons milieu. De klimaatveranderingen laten zich steeds meer voelen en dreigen de hele planeet om zeep te helpen. De technologische mogelijkheden en vooruitgang worden vandaag niet aangewend in het belang van de meerderheid van de bevolking, maar om de winsthonger van enkele grote bedrijven te stillen. Eerder dit jaar werd geprotesteerd tegen de rol van bedrijven als Monsanto die beroep doen op genetische gemanipuleerde organismen (ggo’s) waarmee ze de greep vergroten over wat er geteeld wordt maar ook wat er op ons bord terecht komt.

    ALS neemt deel aan acties ter verdediging van ons milieu, tegen de winsthonger die tot op ons bord doordringt of tegen kernenergie – een bijzonder gevaarlijke energiebron die in handen van niets ontziende kapitalisten een tijdbom vormt (denk maar aan Fukushima). Daartegenover zeggen wij: pak het kapitalisme aan voor het onze planeet vernietigt!

    Tegen seksisme en homofobie ! Verzet tegen ultra-conservatieve ideeën !

    Sinds enige tijd is jaarlijks een reactionaire mars tegen abortus in Brussel. In navolging van de grote betogingen tegen het homohuwelijk in Frankrijk probeert de rechterzijde ook bij ons mobilisaties rond ethische thema’s op te zetten. Sommigen gaan nog verder en organiseren protestacties aan abortuscentra waar ze vrouwen op een bijzonder moeilijk ogenblik confronteren. Wij verdedigen het recht op abortus maar ook het recht om kinderen op te voeden zonder daarbij in armoede terecht te komen. Vorig jaar organiseerden we mee een pro-keuze betoging en namen we ook deel aan een betoging tegen het seksisme van iedere dag. Vrouwen en mannen moeten samen opkomen voor een andere samenleving waarin iedereen een toekomst heeft!

    >> maart 2014: tegenbetoging tegen de anti-abortusbetoging

    Waarom lid worden van ALS?

    Het kapitalisme duwt miljoenen mensen over de hele wereld in eindeloze ellende, brengt uitzichtloze oorlogen voort en veroorzaakt zo vluchtelingenstromen. Bovenop die ellende en de honger veroorzaakt het ook vervuiling, kerndreiging en een ontregeling van het klimaat.

    Goede levensvoorwaarden in een gezond milieu, een degelijke job, gratis en kwalitatief onderwijs, … zijn allemaal ambities die steeds weer op gewelddadige wijze botsen op de grenzen van dit systeem, dat gebaseerd is op de winsten van een kleine elite. Maar dit is geen fatalisme. Om hier iets aan te veranderen moeten we iets doen en ons politiek organiseren.

    De Actief Linkse Studenten / Scholieren strijden op dagdagelijkse basis onder jongeren om komaf te maken met dit kapitalistisch systeem en een wereld op te bouwen waar de productie en de hele samenleving democratisch gerund en gecontroleerd worden door organen die voortkomen uit de massastrijd van arbeiders en jongeren zelf – een reële democratie – om tegemoet te komen aan de noden en wensen van iedereen; een democratisch socialistische samenleving. Sluit aan !

    Geef TegenGAS!

    De Actief Linkse Scholieren en Studenten (ALS) liggen mee aan de basis van de campagne TegenGAS. Deze campagne ontstond na een actie van ALS in Gent en we willen het uitbouwen tot een campagne van en door jongeren (en anderen) die zich niet neerleggen bij de toenemende repressie.

    ALS ondersteunt het opzetten van lokale comités van TegenGAS om te mobiliseren naar de nationale betoging van 26 oktober en andere acties die ongetwijfeld zullen volgen. Doe mee!

    >> www.tegengas.be

  • Zimmerman, Trayvon en het Amerikaanse racisme voor de rechtbank

    Dit weekend werd George Zimmerman vrijgesproken in een bijzonder symbolische rechtszaak die aangeeft dat racisme in de VS verre van verdwenen is. In 2012 vermoordde Zimmerman als zelfverklaarde buurtwachter de 17-jarige Afro-Amerikaan Trayvon Martin. In de meest ophefmakende rechtszaak rond racisme sinds de zaak van de vier agenten die Rodney King meer dan 20 jaar geleden mishandelden, werd beslist om Zimmerman vrij te spreken. Waarom was deze zaak van zo’n belang?

    Op basis van een artikel door Eljeer Hawkins, Harlem, New York

    “Ik hoorde mijn zoon roepen”, getuigde Sybrina Fulton, de moeder van Trayvon Martin, tijdens de rechtszaak tegen George Zimmerman. Ze hoorde haar zoon om hulp roepen op die bewuste dag van de moord. Zimmerman was een zelfverklaarde buurtwachter die een 17-jarige Afro-Amerikaan vermoordde op 26 februari 2012. Deze zaak was de belangrijkste rond racisme sinds de vervolging van de vier agenten die Rodney King meer dan 20 jaar geleden in elkaar sloegen omdat hij zwart was.

    Gerechtelijk racisme

    Deze zaak zegt veel over het kapitalisme en het racisme in de VS. George Zimmerman werd beschuldigd van moord, maar pleitte onschuldig. Hij beweerde dat hij Martin neerschoot als onderdeel van zijn zelfverdediging. Daarbij greep hij terug naar de wetgeving in Florida rond zelfverdediging en hij beweerde dat Martin hem aanviel.

    In feite maken de advocaten van Zimmerman hier de rechtszaak van Trayvon Martin van. Nadat hij letterlijk werd vermoord, volgt de moord op zijn naam en zijn karakter. Er wordt duchtig getapt uit een vat racistische stereotypen waarbij de Afro-Amerikaanse ‘criminaliteit’ centraal staat. Dat beeld wordt door de massamedia al opgehangen sinds de tijd van de slavernij en is weinig veranderd. Door hierop in te spelen proberen de advocaten Martin te veroordelen en hiermee Zimmerman vrij te spreken.

    Sinds haar ontstaan heeft het Amerikaanse kapitalisme beroep gedaan op racisme. Dat is een belangrijk instrument van de elite om de werkende bevolking te verdelen en onder de knoet te houden. Het leidt bovendien tot de kanker van een minderwaardigheidscomplex onder kleurlingen en het leidt tot het aanvaarden van door de staat gesteund geweld tegen de zogenaamde ‘andere’.

    Dit werd nogmaals benadrukt door enkele recente gebeurtenissen. In mei besloot een rechter in de Bronx dat de beschuldigingen tegen een agent van New York geen stand hielden. De agent had een 18-jarige jongen neergeschoten in de badkamer van zijn grootmoeder. De jongen was ongewapend. Er werd gezegd dat hij marihuana in het toilet wilde gooien, maar er werd nadien geen drugs gevonden. De rechter besloot om de agent niet te veroordelen op basis van een fout door het parket bij de doorverwijzing van de zaak.

    Nog recenter was er de zaak van Marissa Alexander, een Afro-Amerikaanse moeder in Florida die negen dagen voordien was bevallen. Zij deed beroep op de wetgeving inzake zelfverdediging toen ze zich verdedigde tegen haar man die haar fysiek misbruikte. Marissa vuurde een waarschuwingsschot af van een geregistreerd en vergund wapen. Er werd niemand gewond. Maar Marissa kreeg wel een gevangenisstraf van 20 jaar.

    De geschiedenis van brutale apartheidswetten in het zuiden, de racistische elementen van de ‘oorlog tegen drugs’, het aanhoudende politiegeweld tegen gekleurde werkenden en jongeren onder het mom van strijd tegen ‘criminaliteit’,… het zijn allemaal zaken die aangeven hoe diep het racisme ingebakken zit in de instellingen van het Amerikaanse kapitalisme en de voornamelijk blanke heersende elite. Het leidt meteen tot de vraag hoe we gerechtigheid voor Trayvon en de talrijke slachtoffers van onderdrukking op basis van huidskleur, klasse of gender kunnen bekomen?

    De rechtszaak

    De zes juryleden zijn allemaal vrouwen, 5 blanke vrouwen en een Latino. De openbare aanklager had 38 getuigen opgeroepen die gedurende negen dagen getuigden en onder meer aangaven dat er geen DNA van Trayvon op het geweer van Zimmerman werd gevonden en dat er geen DNA van Zimmerman werd gevonden onder de vingernagels van Trayvon. Dat ging in tegen het argument van zelfverdediging dat Zimmerman inriep.

    In de rechtszaak waren er geluidsopnames van Zimmerman en Trayvon tijdens hun confrontatie. Zimmerman pleegde een telefoon naar de politie van Sanford waarin hij alle mogelijke racistische vooroordelen brengt. Hij stelde dat Trayvon zich op privaat domein van een ‘gated community’ bevond. De politie drong er bij Zimmerman op aan om niets te doen.

    Toen de 19-jarige Rachel Jeantel getuigde, stonden de gevestigde en de sociale media vol met giftige, racistische en seksistische berichten. Rachel was een vriendin van Trayvon en de laatste die met hem sprak voor hij werd vermoord. Jeantel was bijzonder moedig en verdedigde Trayvon in haar antwoorden op de wraakroepende vragen van de advocaat van de verdediging.

    Ze werd in de media vervolgens gepakt omwille van hoe ze er uit ziet, hoe ze sprak en omdat ze stelde dat Trayvon had gezegd dat de man die hem volgde – Zimmerman – een ‘creepy-ass cracker’ was. Dat volstond om haar aan de schandpaal te nagelen in wat deed denken aan de problematische Hollywood-film Precious.

    In The Nation stelde Mychal Denzel Smith: “Rachel Jeantel is geen actrice uit Hollywood. Ze is geen opgeleide professional. Ze is geen regelmatige getuige in de rechtbank. Ze is een jonge zwarte vrouw die haar vriend mist. Ze kwam naar de rechtbank om alle informatie die ze over de bewuste avond had te delen.” Als dochter van Haïtiaanse en Dominicaanse ouders is Engels wellicht haar derde taal. Schrijven en lezen is niet evident voor haar. Waarom wordt ze dan zo zwaar aangepakt? Omdat ze de verdediging van Zimmerman onderuit haalde? Ze omschreef Trayvon als een iemand met sterke menselijke kwaliteiten die haar met respect en waardigheid behandelde. Als dit wordt vergeleken met de wijze waarop de rechtbank, de wolven van de media en de kapitalistische samenleving Trayvon afdeden als een bedreigende ‘agressor’ en marihuana-rokende verslaafde, is het verschil bijzonder groot.

    Wat na de rechtszaak?

    Om tot gerechtigheid te komen, moet de terechte woede van de werkende bevolking tot uiting komen. Het waren explosieve acties van onderuit die ervoor zorgden dat Zimmerman voor de rechtbank moest komen. Als we iets kunnen leren uit de recente internationale bewegingen in onder meer Brazilië en Turkije, dan is het wel dat militante sociale strijd de heersende elite een tijdlang kan stoppen bij het doorvoeren van een asociaal beleid.

    Indien Zimmerman veroordeeld was, zou dit een gevoel van gerechtigheid hebben gegeven. Het zou de solidariteit van de werkende bevolking los van hun afkomst versterkt hebben. Maar er werd beslist om Zimmerman vrij te spreken, dat is een slag in het gezicht voor onze strijd tegen racisme en onderdrukking op basis van afkomst en klasse. Alleszins is er nood aan een nieuwe levendige arbeidersbeweging van onderuit waarbij wordt ingegaan tegen alle vormen van racisme, seksisme, klassenonderdrukking en het kapitalistische systeem zelf.

    We moeten ons organiseren en overgaan tot vreedzame acties van burgerlijke ongehoorzaamheid door activisten, syndicalisten, lokale gemeenschapsorganisaties, Occupy-activisten en socialisten om duidelijk te maken wat deze uitspraak betekent en hoe we erop antwoorden.

    De schaduw van de rellen in Los Angeles (na het politiegeweld op Rodney King) of Cincinnatti hangt boven deze zaak. Rellen zouden de elite en hun apparaat van politie, gevangenissen en controleorganen toelaten om in het offensief te gaan tegen arbeiders en jongeren, en zeker tegenover kleurlingen. Waar de heersende elite echt bang van is, zijn geen rellen maar een sterke beweging met eisen, organisatie en leiding.

    Toen Trayvon vermoord was, stelden we met Socialist Alternatieve dat rellen mogelijk zouden zijn indien er geen georganiseerde beweging komt: “De vraag voor onze gemeenschappen is of we een de gebeurtenissen van LA of Cincinnati zullen terugzien of als we deze woede kunnen kanaliseren in een krachtige bevrijdingsbeweging? Als we ons niet aan de basis organiseren, zijn explosies als in Los Angeles en Cincinnati waarschijnlijk. We moeten mogen niet vergeten dat de Blank Panther Party met een programma voor economische rechtvaardigheid werd opgezet in oktober 1966 na de rellen van Watts in 1965. We moeten nu bouwen aan onafhankelijke wijkorganisaties die ingaan tegen iedere vorm van onderdrukking, door ons van wijk tot wijk en van school tot school te organiseren.”

    De dood van Emmett Till inspireerde de moderne burgerrechtenbeweging. In augustus van dit jaar vieren we de 50ste verjaardag van de Mars op Washington voor Jobs en Vrijheid. We moeten ervoor zorgen dat Trayvon en de vele anderen onze inspiratie zijn voor een strijd tegen het kapitalisme en racisme.

    • Stop de racistische oorlog tegen drugs. Vrijlating van al wie in de gevangenis zit voor kleine drugdelicten
    • Stop het politiegeweld en racistische praktijken
    • Voor democratisch verkozen wijkcomités die toezien op het naleven van de regels en de publieke veiligheid, met het recht om de verantwoordelijken democratisch af te zetten
    • Investeer in huisvesting, ontspanningsmogelijkheden, werk,… in plaats van in gevangenissen!
    • Stop de massale werkloosheid, armoede en ongelijkheid – de basis voor de meeste gevallen van criminaliteit. Dat kan door degelijke jobs voor iedereen te creëren met een massaal publiek programma van investeringen in diensten als degelijk onderwijs, gezondheidszorg en sociale diensten

    Lees ook

  • ARCHIEF. Religie, magie en materialisme

    Archiefteksten

    De ontwikkeling van het internet eind jaren 1990 zorgde ervoor dat tal van analyses en artikels online beschikbaar werden gesteld. Ook onze online-archieven bevatten tal van interessante artikels. Deze zomer halen we graag een aantal van die artikels opnieuw in de aandacht. Het gaat om teksten die we exact tien jaar geleden publiceerden en nu schaamteloos kopiëren – ook dat is een voordeel van het internet.

    Artikel door Peter Delsing uit onze zomerkrant in 2003

    Op wereldvlak zien we vandaag een opleving van religieuze ideeën, dikwijls van een fundamentalistische strekking, als antwoord op de uitzichtloosheid van het kapitalisme in de neokoloniale wereld. Kijk naar Nigeria en de afgrijselijke steniging van vrouwen op grond van de sjaria (islamitische wet). In India is het Hindoe-fundamentalisme een enorm probleem om de eenheid van de werkende mensen te behouden. In grote delen van Latijns-Amerika zie je een broeiende revolte van de onderdrukten, maar tegelijk ook een sterk geloof in God dat de aandacht van de strijd hier en nu voor een andere wereld – jammer genoeg – afleidt en afremt.

    In het westen heeft de christelijke godsdienst aan aantrekkingskracht ingeboet. Je ziet het geloof echter onder nieuwe vormen opduiken: New Age, het geloof in een "persoonlijke beschermengel", de idee dat er zoiets als een "lot" zou bestaan dat ons hoedanook moet overkomen,… Voor marxisten blijft het belangrijk om de wortels van alle vormen van geloof duidelijk te maken en de strijd voor een andere, socialistische maatschappij op heldere filosofische principes te baseren.

    Idealisme en materialisme

    De manier waarop mensen de wereld bekijken, en verklaren, is duizenden jaren lang beheerst door de spanning tussen 2 fundamentele stromingen: de idealistische en de materialistische stroming. Het zijn niet de enige standpunten in de filosofie, maar wel de 2 polen waartegenover iedereen die de fundamentele eigenschappen van de realiteit wil onderzoeken, zich geplaatst ziet.

    Idealisme betekent hier niet "streven naar het goede", "een betere wereld". Net zoals materialisme in filosofische zin niet staat voor zijn populaire betekenis: "enkel geïnteresseerd in eigen profijt", "egoïsme". Idealisme betekent dat je gelooft dat er achter de materiële werkelijkheid een niet waarneembare, bovennatuurlijke oorzaak ligt: dat God, een aantal goden of een mysterieuze kracht het leven op aarde en daarbuiten bepalen, of op z’n minst in gang hebben gezet. Het is het geloof in niet-materiële, niet-waarneembare oorzaken en doelstellingen.

    Idealisme drukt zich ook uit in de overtuiging dat ideeën in de maatschappij fundamentele veranderingen kunnen ondergaan zonder dat er daar een verandering in de praktijk, en vooral in het productieproces, aan vooraf hoeft te gaan.

    Het materialisme stelt dat er enkel bewegende materie bestaat. Alles, ook onze ideeën, is daartoe terug te voeren. Uit niet-levende materie komt levende materie, uit de aap de mens. Materiële behoeften en hoe daarin wordt voldaan, bepalen – in elk stadium – de vorm van de maatschappij, en welke ideeën daarin overheersen.

    Het idealisme doorliep in het begin van zijn ontstaan twee grote stadia: de magie en de religie. De magie beheerste de eerste primitieve gemeenschappen: de eerste jagers, verzamelaars en vissers geloofden dat de zon, de donder, de regen en andere natuurlijke fenomenen krachten waren waarvan de goedkeuring moest worden gewonnen. Magische rituelen moesten een succesvolle jacht verzekeren. Ze schreven de verschijnselen van de natuur eigenschappen toe, dikwijls menselijke, die ze in de werkelijkheid niet hadden.

    In hun dagelijks vervaardigen van gereedschap, voedsel, kleding, onderdak, etc. moesten deze primitieve gemeenschappen zich baseren op niets anders dan de tastbare, materiële werkelijkheid. Maar tegelijk was de natuur nog zo vreemd en onbekend en gebeurde de productie nog op zo’n laag niveau dat ze geloofden in bovennatuurlijke krachten, die met magische rituelen moesten worden bezworen.

    De natuurgoden werden met het ontstaan van de religie vervangen door verpersoonlijkte, op mensen gelijkende goden. Dit was ondenkbaar in de gelijke samenlevingen van het "primitieve communisme". Er werd nog niet voldoende geproduceerd om van de arbeid vrijgestelde stamhoofden of heersende klassen te laten ontstaan. De overgang naar religie weerspiegelde een groei van de productiekrachten in de maatschappij en het ontstaan van de eerste klassensamenlevingen.

    Het geloof maakte dus niet de maatschappij, de maatschappij bepaalde de vorm van geloof en het godsbeeld. De Griekse filosoof Xenophanes hekelde het feit dat Ethiopische goden zwart waren en een platte neus hadden. De goden van de Thraciërs hadden rood haar en groene ogen. God werd geschapen naar een geïdealiseerd evenbeeld van de mens.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Onze Vader…

    De marxistische auteur George Novack geeft een opvallende analyse van het "Onze Vader": "De nederige verzoeker in nood richt zich eerst op ‘Onze Vader’ – een hemelse uitgave van de patriarch en heerser in de klassensamenleving. Deze despoot wordt dan verheven boven gewone stervelingen tot goddelijke dimensies: ‘Die in de hemelen zijt’. Hij krijgt het ontzag vereist bij superieure autoriteit: ‘Geheiligd zij uw naam’. De verzoeker vraagt dat Zijn wensen worden vervuld: ‘Uw rijk kome; uw wil geschiede.’ Niet later maar hier en nu: ‘Op aarde zoals in de hemel.’ Zoals de wilde die een goede oogst vraagt en een fijne vangst van zijn magische verstrekker, zo smeekt de beschaafde ‘wilde’: ‘Geef ons heden ons dagelijks brood.’ Hij vraagt om gezuiverd te worden van overtreden taboes: ‘En vergeef ons onze schulden.’ Hier wordt de moraliserende invloed van de christelijke cultuur aan toegevoegd: ‘Zoals wij vergeven aan onze schuldenaren.’ Dit wordt bekroond door een toegeving van zwakte, nederigheid, vrees en onderwerping aan de dominerende, bovenmenselijke kracht: ‘En leidt ons niet in bekoring, maar verlos ons van het kwade.’ Het afsluitende ‘Amen’ betekent: het zij zo, stel ons niet teleur."
    [/box]

    Socialisme en religie

    Marxisten hebben een gevoelige benadering tegenover religie. We erkennen de sociale wortels van het geloof. Lenin stelde het als volgt: "In moderne kapitalistische landen zijn de wortels van religie hoofdzakelijk sociaal. De diepste oorzaak van religie vandaag is de sociaal onderdrukte situatie van de werkende massa’s en hun schijnbaar complete hulpeloosheid tegenover de blinde krachten van het kapitalisme."

    Tegelijkertijd denken we dat het nodig is om een objectieve, materialistische analyse te maken van de tegenstellingen binnen dit systeem. De AEL bijvoorbeeld van Abou JahJah stelt dat ze wel "dialectisch" is (ze erkent dat er tegenstellingen bestaan in de maatschappij waardoor deze ontwikkelt, dat veranderingen niet alleen geleidelijk maar ook snel en revolutionair kunnen verlopen,…), maar tegelijk het "materialisme" verwerpt. Dit is volgens ons een reële analyse van de wetmatigheden van het kapitalisme en de klassenstrijd vervangen door wensdenken. Waardoor ook de enige reële krachten die iets kunnen veranderen – de wereldwijde arbeidersklasse en de arme boeren, boven alle culturele verschillen heen – uit het zicht verdwijnen.

    Socialisten zullen argumenteren tegen religieus geloof en idealisme, maar dit mag op geen enkele manier een gemeenschappelijke strijd met gelovige arbeiders in de weg staan. Integendeel. Zoals Lenin in "De houding van de arbeiderspartij tegenover religie" stelt: "Het bestrijden van de religie kan niet worden beperkt tot abstract ideologisch preken. (…) Het moet worden verbonden met de concrete praktijk van de klassebeweging, die zich richt op het wegnemen van de sociale wortels van religie." Daarbij is "vrijzinnige propaganda ondergeschikt aan de basistaak van de ontwikkeling van de klassenstrijd van de uitgebuite massa’s tegen de uitbuiters".

    Elk element van dwang moet in de strijd tegen religieuze ideeën worden vermeden. Daarom is LSP ook geen voorstander van het verbieden van de islamitische hoofddoek in scholen. Enkel doorheen een gemeenschappelijke strijd van de arbeiders en hun gezinnen tegen het kapitalisme, waarbij een houding van gelijkheid (tussen man en vrouw, tussen Belgen en migranten, tussen jong en oud,…) een noodzakelijke voorwaarde is om de strijd te laten slagen, kan de voedingsbodem voor discriminatie worden weggenomen.

    We zijn geen voorstander van aparte moslimscholen, wat de AEL naar voor brengt, omdat dit de eenheid van de arbeidersklasse schaadt. We zijn wel voor godsdienstvrijheid in publieke scholen, die voor iedereen openstaan. Voor het overige is de godsdienst een privé-zaak tegenover de staat (ook in een arbeidersstaat). Socialisten denken echter dat het dialectisch materialisme als wereldvisie de enige reële fundering biedt voor een vooruitgang van wetenschap en techniek en van de maatschappij zelf.

    Zoals Trotski het stelde: "Religie zal enkel ophouden te bestaan met de ontwikkeling van een socialistisch systeem, d.w.z. wanneer de technologie de mens bevrijdt van neerdrukkende vormen van afhankelijkheid van de natuur, temidden van sociale relaties die niet langer mysterieus zijn maar compleet doorzichtig en die mensen niet onderdrukken."

    Religie als instrument van de heersende klasse

    Zoals Marx het stelde: "Religieus lijden is tegelijkertijd de uitdrukking van reëel lijden en een protest tegen reëel lijden. Religie is de zucht van het onderdrukte wezen, het hart van een harteloze wereld en de ziel van zielloze omstandigheden." Die reële "zucht" werd in klassenmaatschappijen bewust door de machthebbers misbruikt als verdoving van de massa’s. Van de eerste priesterkasten in het oude Mesopotamië, over de farao’s van het oude Egypte, de slavenhouders van Griekenland en Athene tot de keizerrijken in het oude China: allemaal gebruikten ze de godsdienst als een ideologische rechtvaardiging van de verdeling van de maatschappij in klassen.

    Het christendom ontstond als religie van de onderdrukten in het Romeinse rijk, maar werd de staatsgodsdienst onder het middeleeuwse feodalisme. De kerk was zelf landeigenaar en eiste een tiende van de productie van de boeren op. Tegelijkertijd kon men z’n zonden afkopen met een volstrekt hypocriete handel in aflaten.

    De burgerij vocht eerst onder een vrijzinnige banier tegen de oude machten van het feodalisme, maar zag nadien het nut in van de godsdienst om de opkomende arbeidersklasse te verdelen en onder de knoet te houden. De kerk speelde het spel mee met de oprichting van aparte, katholieke vakbonden.

  • [FOTO] Zomerkamp van ALS en LSP-Jongeren

    Vorig weekend was er het zomerkamp van de Actief Linkse Studenten en Scholieren. Een 50-tal jongeren namen deel aan dit evenement. Het werd een bijzonder zonnig kamp met ook een warme sfeer. Het kamp had als doel om enkele basisthema’s van het marxisme te verdiepen en ons voor te bereiden op de campagnes deze zomer en in het najaar. Het was een geslaagd kamp en we maken ons al op voor een volgende vormingsmoment met onze internationale zomerschool die komende zondag begint. Marx is back!

  • De politiek van het Hacktivisme

    De wereld van het hacken van computers was ooit een terrein dat enkel werd betreden in science fiction. Nu is het steeds meer dagelijkse kost. WikiLeaks, Julian Assange en Bradley Manning zijn onder een breed publiek bekend. Door de ‘hacktivisten’ van Anonymous werd het masker uit de film ‘V for Vendetta’ een symbool van strijd doorheen de hele wereld. Het schandaal rond de NSA en de jacht op klokkenluider Edward Snowden brengen de kwestie van hacking eens te meer onder de publieke aandacht.

    Recensie door George Martin Fell Brown

    Dit leidt tot enkele belangrijke vragen voor socialisten en andere activisten. Hoe zien we hacking als onderdeel van de algemene politieke strijd? Maakt de ontwikkeling van het hacktivisme vorige vormen van strijd overbodig? Of is het een voorbijgaande modegril? Hoe kunnen we hacktivisme het beste opnemen in de strijd voor de bevrijding van de werkende bevolking?

    De recente ontwikkelingen van WikiLeaks, Anonymous en hacking in het algemeen hebben geleid tot een aantal boeken over de kwestie van hacktivisme. Het gaat onder meer om “We Are Anonymous: Inside the Hacker World of LulzSec, Anonymous, and the Global Cyber Insurgency” door Parmy Olson en “This Machine Kills Secrets: How WikiLeakers, Cypherpunks, and Hacktivists Aim to Free the World’s Information” door Andy Greenberg.

    In “This Machine Kills Secrets” gaat Greenberg in op de algemene geschiedenis van politieke hacking sinds het begin in de cypherpunk beweging van de jaren 1980 en 1990 tot recente bewegingen zoals WikiLeaks. In “We are Anonymous” heeft Olson het vooral over de ontwikkeling van Anonymous en dan nog in het bijzonder de opkomst en het verdwijnen van de splintergroep LulzSec. Beide boeken werden geschreven voor het schandaal rond de afluisterpraktijken van de NSA, maar het zijn erg nuttige boeken gebaseerd op uitgebreide interviews met betrokken partijen die een levendig beeld schetsen van de hacktivistische beweging.

    Olson en Greenberg schrijven beiden voor het zakenblad Forbes. Ze kunnen niet bepaald gezien worden als links, laat staan als socialistisch. Maar ze brengen wel een journalistiek verslag van hun onderwerpen. Socialisten zullen beide boeken interessant vinden om een beter begrip te hebben van de kracht en de zwaktes van de hacktivistische scène maar ook om de hacking in een bredere context van sociale strijd te plaatsen.

    Van cypherpunks tot WikiLeaks

    Greenberg stelt zijn boek voor als de geschiedenis van het “ideaal van de anonieme leaker.” Hij stelt cryptografie en anonieme software voor als gelijkmakende elementen omdat iedereen de gevestigde machten ermee kan uitdagen. Hij beschrijft de cypherpunk beweging van de jaren 1980 en 1990, een beweging die sterk werd beïnvloed door de libertaire activist Tim May en zijn ‘Crypto-Anarchistische Manifest’ uit 1988.

    Deze vroege hacktivisten vonden elkaar op de Cypherpunk mailinglist waar ze technieken van coderen uitwisselden en op punt stelden. Ze kwamen hierdoor vaak in conflict met verschillende regeringen. Greenberg gaat gedetailleerd in op verschillende technieken van cryptografie, van publieke sleutels of PGP (of ‘Pretty Good Privacy’) tot ’onion routing’ op het Tornetwerk. Deze technieken zouden toelaten om “anonimiteit mathematisch te perfectioneren.”

    Dit leidde uiteindelijk tot WikiLeaks en het massaal bekend maken van interne informatie. Greenberg stelt dat de cypherpunks het mogelijk maakten dat een kleine garnaal als Bradley Manning voor het grootste lek uit de wereldgeschiedenis kon zorgen. Hij stelt: “De band tussen de gegevens en de oorsprong van het lek doorknippen, was het cruciale element dat zorgde voor steeds meer lekken vanwege klokkenluiders en het leidde tot Cablegate.”

    De beschrijving die Greenberg zelf van de vroege cypherpunks brengt, gaat nochtans in tegen zijn populistische interpretatie van de beweging. Het grote voorbeeld van de cypherpunk-beweging, Tim May, wordt voorgesteld als een rechtse racist en miljardair uit Sillicon Valley die zijn kat ‘Nietzsche’ heeft genoemd. Zijn ‘Crypto-Anarchistische Manifest’ mag dan al de schrijfstijl van Marx en Engels overnemen, de politieke ideeën haalde hij bij de uiterst reactionaire Ayn Rand en hij stelt vooral veel vertrouwen in de ‘opkomende informatiemarkten’ en niet zozeer in de georganiseerde arbeidersklasse.

    Julian Assange komt uit de cypherpunk beweging maar ging een meer oprecht populistische richting uit. Hij haalde op de Cypherpunk Mailinglist vaak uit naar de libertaire voorman Jim Bell en met zijn WikiLeaks had hij een gemeenschappelijke doelstelling met veel linkse activisten in de anti-oorlogsbeweging. Maar Assange blijft zich vereenzelvigen met het ‘vrije markt libertarisme’ en zijn ideologie beperkt zich tot vage verklaringen over “geheime en onrechtvaardige systemen” die hij wil vervangen door “open en rechtvaardige stelsels”.

    Sinds de vroege ontwikkeling van de cypherpunks is het internet toegankelijker geworden voor heel wat gewone werkende mensen. Het karakter van het hacktivisme is hierdoor ook veranderd. De meeste Anonymous-hackers die door Olson geïnterviewd worden, komen van een arbeidersafkomst. Anonymous en WikiLeaks werden onder vuur genomen door grote bedrijven als Amazon, PayPal en Bank of America. Tegelijk was er een toename van het aantal cybercriminelen en professionelen die voor regeringen en bedrijven werken. Er zijn ook tal van rechtse contra-hacktivisten.

    De meeste hedendaagse hacktivisten staan politiek een pak verder dan Tim May, maar dit milieu blijft een bastion van politieke verwarring. Dat is een weerspiegeling van het feit dat het internet ontwikkelde in een periode dat de socialistische, linkse en arbeidersbeweging historisch gezien erg zwak stond met een bocht naar rechts onder de vakbondsleiders en in andere arbeidersorganisaties. Dat heeft geleid tot een ideologische aanval op socialistische ideeën en een terugval in het klassenbewustzijn. De afgelopen jaren was er een toename van het verzet tegen de rol van de grote bedrijven. Maar gezien de afname van het klassenbewustzijn heeft dat verzet heel wat verwarde vormen aangenomen, het hacktivisme is er een voorbeeld van.

    Daar komt Anonymous

    Als je politieke verwarring wil, moet je niet verder zoeken dan de beginperiode van Anonymous. Olson beschrijft hoe Anonymous ontwikkelde. Het kwam niet voort uit de cypherpunk-beweging, maar vanop het forum 4chan. Dat was een druk bezocht forum met animes. Het forum beperkte zich al gauw niet langer tot animes maar werd het werd een forum vol allerhande gratis te herwerken internet memes, pornografie en ‘ironische’ homofobie. Hackers gebruikten het forum van 4chan vaak om allerhande absurde grapjes uit te halen. Soms hielden ze zich ledig met minder grappige activiteiten zoals cyberpesten en chantage. Het grootste deel van de tijd waren ze echter bezig met het plaatsen van afbeeldingen van katten met grappige onderschriften.

    Anonymous verscheen voor het eerst in 2008 met het “Project Chanology”, een protestactie tegen de Scientology-kerk, een religieuze sekte die ervoor bekend staat om wetten inzake intellectuele eigendom in te zetten tegen kritikasters. Het begon als een grap, maar ontwikkelde snel tot een politieke beweging. Er waren niet alleen aanvallen van hackers op de kerk, maar er waren ook gecoördineerde internationale protestacties.

    Een zelfde tactiek van hacking gecombineerd met publieke betogingen werd in 2010 op een grotere schaal herhaald toen de Amerikaanse en Britse regering WikiLeaks begonnen te vervolgen. Dit speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van Anonymous als brede politieke beweging en niet slechts als een grap of een one-issue campagne.

    Het jaar 2011 werd gekenmerkt door wereldwijde revolte en activisten van Anonymous zochten aansluiting bij de massabewegingen doorheen de wereld. Tijdens de opstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten waren er digitale aanvallen van Anonymous tegen de Tunesische en Egyptische regeringen. Tijdens de beweging in Wisconsin was er een digitale aanval tegen Koch Industries, de multinational wiens eigenaars bekend stonden als financiers van de anti-vakbondscampagne van gouverneur Scott Walker. Toen de Occupybeweging ontstond, zorgde Anonymous in heel wat gevallen voor IT-ondersteuning en er werd geholpen om gevallen van politiegeweld tegen de beweging algemeen bekend te maken.

    Op politiek vlak ontwikkelde Anonymous in een meer ernstige richting, maar het behield het onduidelijke karakter van het discussieforum 4chan. Dat werd gecombineerd met het organiseren via Internet Relay Chat (IRC) netwerken. IRC laat gebruikers toe om anoniem deel te nemen aan discussies. Ze kunnen op basis van hashtags ook individuele kanalen creëren rond bepaalde thema’s.

    Olson legt uit dat indien iemand een campagne wilde organiseren, dit kon door een nieuw IRC-kanaal op te zetten. Er werd vervolgens op 4chan een nieuwe discussie aangemaakt die werd volg gespamd met het bericht “Everyone get in here”. Op die manier werden nieuwe gebruikers naar het IRC-kanaal gelokt. Als er nieuwe gebruikers waren, soms zelfs enkele honderden mensen, werden op het IRC-kanaal ideeën naar voor gebracht. Op die manier functioneert Anonymous zonder enige centrale leiding.

    Die afwezigheid van leiding blijkt ook uit het karakter van het hacken waarin Anonymous betrokken was. Waar cypherpunks en zelfs WikiLeaks afhankelijk waren van individuen die gegevens lekten, baseerde Anonymous zich op massale acties van hacken.

    De meest gebruikte methode was die van DDoS-aanvallen (Distributed Denial of Service). Bij zo’n aanval bombardeert een grote groep mensen een website die neergaat omwille van de toevloed van hits en reacties. Het is geen ernstige vorm van hacking, iedereen kan er aan deelnemen door de gratis software te downloaden en de eenvoudige instructies te volgen. Andere technisch meer onderlegde hackers lieten de DDoS-aanvallen gepaard gaan met een meer traditionele vorm van hacking waarbij de doelwitten uiteindelijk door de knieën moesten gaan.

    De kers op de hackerstaart van Anonymous kwam er toen Aaron Barr, een topman van digitaal beveiligingsbedrijf HBGary Federal, stelde dat hij Anonymous had geïnfiltreerd om zich te krijgen op hun activiteiten. Anonymous reageerde door de persoonlijke computer van Barr te hacken, zijn twitter-account over te nemen en 68.000 emails van het bedrijf te publiceren.

    Deze mails maakten onder meer duidelijk dat HBGary Federal had samengewerkt met de Amerikaanse Kamer van Koophandel in een poging om prominente vakbonden te bespieden en te discrediteren. Dit soort acties zorgde ervoor dat Anonymous zich kon vestigen als een legitieme kracht van de machtelozen tegen de machtigen. De slogan luidt: “We zijn Anonymous! We zijn met velen! Je kan ons verwachten!”

    Een beweging zonder leiders?

    De grootste kracht van het boek van Olson is dat ze de realiteit achter de zogenaamde ‘beweging zonder leiders’ brengt. De afwezigheid van leiders van de beweging kwam vaak tot uiting in de meer reactionaire aspecten van 4chan. Anonymous ondersteunt dan wel LGBT-rechten en heel wat hacktivisten zijn zelf LGBT. Maar er waren vaak interne discussies onder activisten die elkaar homofobe verwijtwoorden naar de kop slingerden. Dat bleek ook toen de persoonlijke website van Aaron Barr werd herschreven en hij onder meer voor homo en neger werd uitgemaakt.

    Organisatie en leiding waren nochtans steeds meer nodig om protestcampagnes op poten te zetten. Omdat Anonymous zogezegd geen “leiders” of “structuren” kent, gebeurde dit vaak achter de schermen door onverkozen leiders die geen verantwoording moesten afleggen.

    Het verschil tussen wat gezegd wordt en de realiteit bleek onder meer in de “#marblecake”-controverse. Tijdens de protestacties tegen Scientology in 2008 werden beslissingen officieel genomen op het publieke IRC-kanaal #xenu. Waar toen daar teveel berichten waren om tot een ernstige coördinatie te komen, werd de organisatie van de protestacties overgenomen door een kleine kliek die in een ander IRC-kanaal actief was, #marblecake. Die naam was specifiek gekozen om het geheim te houden. Het werd volgens Olson opgezet door de activist Gregg Housh. Naarmate de beweging ontwikkelde, bouwde Housh #marblecake uit door lokale activisten te laten volgen.

    Iemand die door Housh werd aangesteld, bezocht enkele dagen een aantal lokale chat-rooms om uit te kijken naar wie organisatorisch talent had en bijzonder toegewijd was. Vervolgens werden dergelijke mensen persoonlijk aangesproken en wie voldoende ernstig was, werd naar #marblecake geleid met de vraag om niemand over dat kanaal te vertellen.

    Het was een geheim kanaal dat geen enkele verantwoording aan de rest van de beweging moest afleggen. Het kanaal verrichte belangrijk werk om de beweging levendig te houden. De lokale acties werden mee gecoördineerd, er werden persberichten opgesteld en er werden nieuwe chatrooms opgezet toen de oude teveel overspoeld raakten.

    Andere activisten van Anonymous ontdekten het kanaal en haalden uit naar wie daar aanwezig was. Het leidde tot een periode van twee jaar die gekenmerkt werd door interne strijd. Pas met de arrestatie van Julian Assange en Bradley Manning, was er een nieuwe heropleving.

    Het incident toonde de beperkingen van Anonymous als ‘beweging zonder leiders’. Een leiding is een organisch onderdeel van iedere organisatie, het kan niet zomaar weg gedacht worden. Ontkennen dat er een leiding is, zoals bij Anonymous, betekent niet dat er geen leiding is. Het zorgt er enkel voor dat die leiding een informele en ondemocratische vorm aanneemt waarbij de leiding geen enkele verantwoording verschuldigd is.

    Het #marblecake-kanaal was maar een voorbeeld daarvan. De beweringen over het ‘massale hacken’ zouden ook sterk overdreven zijn. Veel mensen hebben de software gedownload en deelgenomen aan de campagnes van Anonymous, maar volgens Olson zou een groot aantal computers in dergelijke campagnes bestaan hebben uit ‘zombiecomputers’ die geïnfecteerd waren door computervirussen en vanop afstand waren overgenomen door enkele technisch onderlegde activisten.

    Ook de aanval op HBGary Federal gebeurde door een kleine groep hackers. Ze vormden later de afgescheurde groep LulzSec, waar op wordt ingegaan in het tweede deel van het boek van Olson. LulzSec richtte zich tegen dezelfde doelwitten als Anonymous en met een zelfde methode, maar het ging om een kleine groep die afgesloten was voor het brede publiek. Het publiek werd wel gevraagd naar suggesties, maar alle beslissingen werden genomen door de zeven hackers die de groep volgden. Een van hen, Hector ‘Sabu’ Monsegur, werd opgepakt en stemde ermee in om als FBI-informant te werken. Dat leidde uiteindelijk tot de arrestatie van alle overige leden van LulzSec.

    Greenberg is veel optimistischer dan Olson over de bevrijdende kracht van hacking, maar naar het einde van zijn boek moet hij toegeven dat de realiteit toch sterk afwijkt van het geïdealiseerde concept dat hij promoot. Dit gebeurt als hij ingaat op enkele interne ruzies binnen WikiLeaks, waarbij uiteindelijk een afscheuring onder de naam OpenLeaks wordt opgezet. Doorheen dat conflict werd WikiLeaks zelf het slachtoffer van een anoniem lek die bekend maakte dat Assange zijn medestanders dwong om een contract te sluiten waarin stond dat ze niets over de interne activiteiten van WikiLeaks mochten bekend maken.

    Veel hacktivisten willen niet dat er een leiding ontstaan, maar het gebrek aan structuren kan dat niet tegenhouden. Het zorgt er enkel voor dat er geen democratische controle op de leiding is, terwijl dat nochtans nodig is in een gezonde sociale beweging. Veel activisten hebben bedenkingen bij sommige acties van Anonymous, van de beveiliging van de gratis software tot de homofobe opmerkingen in publieke verklaringen of de vraag hoe te reageren op de beschuldigingen van seksueel misbruik door Assange.

    Dat zijn ernstige bedenkingen waarover democratische discussie mogelijk moet zijn. De ‘leidingloze’ structuur van Anonymous zorgt er echter voor dat dit niet kan. Al wie een opmerking maakt, wordt direct uitgescholden en als moralist afgedaan.

    Socialisten erkennen de realiteit van leiding. In plaats van te pleiten voor een beweging zonder leiders, stellen we dat de leiding door de volledige groep moet verkozen worden. Door verantwoordelijken te verkiezen, wordt het mogelijk om hen ook ter verantwoording te roepen. Leden kunnen eisen stellen op het vlak van de tactieken, de boodschap of gelijk wat ze belangrijk vinden. Als de leiding daar niet naar luistert, kan het lidmaatschap de leiding afzetten en vervangen door een nieuwe leiding.

    Tegen het kapitalisme ingaan

    Olson wijst op heel wat terechte problemen bij Anonymous. Een aantal eerder moralistische kritieken verraden het milieu van de zakenwereld waarin Olson bij Forbes actief is. Ze stelt Anonymous en LulzSec moreel op gelijke voet als hun slachtoffers als Aaron Barr. Want Barr was ook betrokken bij politiek gemotiveerde hacking. Als ze ingaat op de aanval van LulzSec op News International van Rupert Murdoch in verband met het schandaal rond de inbraak op een telefoontoestel, stelt Olson de woede van LulzSec in vraag. Ze doet dat met de stelling dat “de methoden om iemands voicemail af te luisteren algemeen bekend waren op 4chan en andere fora.”

    De media van Murdoch staan bekend als erg reactionaire gevestigde media. Politiek gezien kan geen vergelijking getrokken worden tussen een dergelijk groot bedrijf en een oprechte groep van activisten. Maar puur technisch heeft Olson gelijk. Het rechtvaardigt het moralisme van Olson niet, maar het leidt tot vragen over de vage verklaringen van Assange en andere hacktivisten over ‘geheime, onrechtvaardige systemen’ en ‘open, rechtvaardige systemen’. Greenberg erkent dit als hij schrijft: “De kunst van gecodeerd lekken dat WikiLeaks tot stand bracht, lijkt paradoxaal: een beweging gericht op het bekend maken van geheimen is afhankelijk van een technologie die is uitgevonden om geheimen te bewaren.”

    Een vaak voorkomende slogan onder internetactivisten is: “Informatie wil vrij zijn”. Er is echter voldoende bewijsmateriaal dat aangeeft dat informatie geen uitgesproken mening over vrijheid heeft. Anonieme software wordt zowel door undercover politie als door klokkenluiders gebruikt. Het breken van codes kan zowel misdrijven door bedrijven aan het licht brengen als patroons inzichten geven over wie de organisatoren van de vakbond op hun bedrijf zijn. DDoS-campagnes kunnen tegen zakenlui en regeringen gericht worden, maar evengoed ook tegen linkse activisten.

    Digitale technologie kan een waardevol instrument voor activisten zijn. Maar op kapitalistische basis blijft het digitale terrein structureel voordeliger voor de kapitalisten zelf. De meeste activisten in Anonymous en LulzSec en sommige activisten bij WikiLeaks komen van een arbeidersafkomst en steunen arbeidersstrijd. Er is echter een groot verschil tussen het steunen van arbeidersstrijd en het deelnemen eraan.

    Hacken kan vervelend zijn voor bedrijven, maar het heeft niet eenzelfde impact als stakingen of bezettingen. De staat en de kapitalistische heersende klassen hebben enorme mogelijkheden om hackers te vervolgen en hun activiteiten aan banden te leggen. Ons baseren op hacking om de gevestigde machten op de knieën te krijgen, is dan ook geen juiste strategie.

    Dat bleek ook bij de financiële problemen die WikiLeaks treffen en die door Greenberg worden uitgelegd. Na de grote lekken van 2010 en de daaropvolgende vervolging door regeringen, besloten financiële instellingen als PayPal en MasterCard om donaties aan de site te blokkeren en Amazon weigerde de lekken nog te hosten.

    Anonymous lanceerde een DDoS aanval tegen deze instellingen om ze tot toegevingen te dwingen. Maar zelfs met het gebruik van een groot aantal ‘zombie computers’ was de schaal van de aanval onvoldoende in vergelijking met de enorme middelen van deze bedrijven. Ze werden de aanvallen amper gewaar. WikiLeaks moet het ondertussen zonder veel middelen stellen en heeft moeite om te overleven.

    Hacktivisme en massa-actie

    Greenberg bepleit de democratiserende macht van encryptie-technologie. Daarbij maakt hij een onderscheid tussen Bradley Manning en een beruchte klokkenluider van voor het internettijdperk, Daniel Ellsberg, die in 1917 de Pentagon Papers lekte. Ellsberg nam een groot risico door de documenten te kopiëren en ze publiekelijk te overhandigen. Manning daarentegen was in staat om zijn documenten discreet te downloaden op wat een CD van Lady Gaga leek. Hij stuurde het vervolgens door naar WikiLeaks met behulp van gecodeerde en beveiligde software.

    Dat leidt natuurlijk tot een prangende vraag: hoe komt het dat Bradley Manning met alle moderne software en ‘mathematisch perfecte anonimiteit’ vandaag in de cel zit terwijl Daniel Ellsberg tot op vandaag een vrije man is?

    Uiteindelijk werd Manning niet gevonden door fouten bij de codering, maar door zijn medestander en hacker Adrian Lamo aan wie hij zijn geheimen had onthuld. Greenberg stelt: “Als het niet van dit noodlottige gesprek met Adrian Lamo was geweest, dan zou het hoogtechnologische lek van Manning onbestraft gebleven zijn. En als Nixon zich niet had beperkt tot onhandige aanvallen op Ellsberg, dan zou die man vandaag misschien nog in de gevangenis zitten.”

    Beide boeken staan vol gelijkaardige zaken als die van Manning. Olson en Greenberg beschrijven gedetailleerd hoe hackers proberen om niet betrapt te worden, van eenvoudige codering van berichten tot het uitgebreid liegen over hun identiteit. In het geval van Julian Assange werden illegale gegevens opgeslagen in een bijenkorf en werden bijen aangeleerd om iedereen behalve Assange te bijten. Maar persoonlijke fouten zijn onvermijdelijk.

    In tegenstelling tot Bradley Manning kwam Daniel Ellsberg naar buiten op een ogenblik van intensieve radicalisering in de VS. De Pentagon Papers werden naar buiten gebracht tegen de achtergrond van massabewegingen van de arbeiders, de burgerrechtenbeweging, de vrouwenstrijd en vooral de beweging tegen de oorlog in Vietnam. Socialistische en revolutionaire ideeën vonden een sterke echo onder brede lagen van de werkende bevolking doorheen de wereld, ook in de VS. Deze radicaliserende massabewegingen maakten de vervolging van Ellsberg politiek onmogelijk. Het lek van Bradley Manning daarentegen kwam er op een ogenblik dat de antioorlogsbeweging op de terugweg was.

    Heel wat hacktivisten zoals Bradley Manning of Edward Snowden voeren een heldhaftige strijd tegen de staat en het heersende establishment. Maar een hacker die alleen handelt in naam van de onderdrukten, kan zelfs met de beste bedoelingen geen aanzet geven tot een nieuwe samenleving op basis van de behoeften van de meerderheid van de bevolking.

    De basis voor een nieuwe socialistische wereld moet komen van de zelfemancipatie van de werkende klasse en de onderdrukten, doorheen hun eigen strijd en massale collectieve actie. Er is op zich niets mis met de acties van Manning, Anonymous en anderen. Dit kunnen nuttige bijkomende tactieken zijn binnen het kader van de strategie om massabewegingen van onderuit op te bouwen. Maar het is een fundamentele fout om er een methode in te zien die in de plaats komt van de organisatie van de onderdrukten zelf om doorheen collectieve strijd bewust hun ketenen te doorbreken.

    Anonimiteit kan onder bepaalde omstandigheden belangrijk zijn. Naast klokkenluiders kunnen ook activisten die tegen repressieve regimes ingaan verplicht zijn om hun identiteit te verhullen om politiek werk te verrichten. Anonimiteit kan ook noodzakelijk zijn om bijvoorbeeld ontslag wegens het opzetten van een vakbondswerking te voorkomen.

    Digitaal activisme, anoniem klokkenluiden en software om berichten te coderen kunnen nuttig zijn voor activisten en socialisten. Maar uiteindelijk zal een anti-establishment opstelling of een oprechte rebelse positie van hacktivisten pas echt beschermd kunnen worden als het onderdeel is van de strijd om massabewegingen op te bouwen doorheen collectieve acties van de arbeidersklasse waarbij een socialistische benadering wordt opgenomen. Op die manier zal niet enkel informatie vrij worden.

    • We Are Anonymous: Inside the Hacker World of LulzSec, Anonymous and the Global Cyber Insurgency. Door Parmy Olson. Uitgegeven door Little, Brown and Company (2012)
    • This Machine Kills Secrets: How WikiLeakers, Cypherpunks, and Hacktivists Aim to Free the World’s Information. Door Andy Greenberg. Gepubliceerd door Dutton Adult (2012)

    Eerdere RECENSIES op SOCIALISME.be

    • ‘De geëngageerde burger’ – Flauwe poging van liberalen om zichzelf heruit te vinden
    • Toespraak voor de natie: de taal van de macht. Interview met David Murgia
    • De mythe van de groene economie, een aanrader
    • Film/Docu. cRISEs UP – Van protest tot verzet
    • De doden worden nog geteld. Overlevenden van de onbekende oorlog in Sri Lanka
    • Mexicaanse koffer met foto’s van de Spaanse burgeroorlog
    • Geschiedenis. De Tweede Wereldoorlog om globale macht
    • Winsthonger. “The Secret Financial Life of Food”
    • Magnum Revolution: 65 years of fighting for freedom
    • Het Midden-Oosten. The times they are a-changin’
    • Zero Dark Thirty. Propagandafilm over de jacht op Bin Laden
    • Recensie. Leven rondom Tahrir
    • Macht, beeld en vrijheid in het Midden-Oosten en Noord-Afrika
    • Film. ‘No’, een oefening in het herschrijven van de geschiedenis
    • Nieuwe film van Steven Spielberg: ‘Lincoln’

  • Stop GAS-waanzin en repressie. Stop racisme en fascisme. Stop kapitalisme

    Stop GAS-waanzin en repressie. Stop racisme en fascisme. Stop kapitalisme

    In een toespraak bij de uitreiking van de prijs voor ‘manager van het jaar’ verklaarde Jan De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf dat er zoveel werklozen zijn omdat “er geen goesting om te werken” is. Dat is volgens onze hardwerkende ondernemer vooral het geval onder migranten: “Weet u hoeveel van onze Noord-Afrikaanse migranten werken?”

    Het vat de sfeer samen die bij het establishment heerst. Dezelfde toplui die de afgelopen jaren gezwind speculeerden op de beurzen en hun winsten aanwendden om torenhoge rekeningen in belastingparadijzen te spijzen, leggen vandaag de verantwoordelijkheid voor de crisis bij de slachtoffers ervan: de werklozen, migranten, jongeren, gepensioneerden,…

    Uiteraard is het niet de schuld van de grote banken die met gemeenschapsmiddelen gered werden en waarvoor wij nu met z’n allen gevraagd worden om in te leveren. Uiteraard is het niet de schuld van kapitalisten die denken meer winsten te kunnen boeken als ze in lageloonlanden produceren – dat er daarbij al eens een fabriek instort en honderden doden achterlaat, is al helemaal niet hun schuld. Neen, dat is allemaal onze verantwoordelijkheid.

    We zitten inmiddels vijf jaar in een periode van crisis en het einde is niet in zicht. De jongerenwerkloosheid is opgelopen tot meer dan 22% en zelfs bij een beperkte economische groei in 2014 zou dat percentage verder toenemen. Wie wel werk heeft, moet het vaak doen met tijdelijke en onzekere jobs. Probeer daar maar eens een huis mee te kopen of te huren – ook voor huurwoningen wordt steeds meer geëist dat een contract van onbepaalde duur wordt voorgelegd. Dit systeem maakt van jongeren een ‘generatie zonder toekomst’.

    Om de uitzichtloosheid te verstoppen, halen de kapitalisten alle mogelijke middelen boven. De verantwoordelijkheid van het falende systeem op de slachtoffers ervan afschuiven, is populair. En ook verdeeldheid zaaien, doet het steeds goed. Racisme, seksisme en homofobie kennen een opmars. Het geeft extreemrechtse militanten het nodige zelfvertrouwen om een stap verder te gaan met hun geweld. De gevolgen hiervan zien we in Griekenland of recent nog met het dodende geweld in Parijs.

    Wie zich durft te verzetten tegen de gevolgen van de crisis, botst steeds meer op repressie. Hier krijgen we nog niet te maken met traangas zoals in Turkije, maar met de willekeur van de GAS-boetes wordt het arsenaal aan repressieve instrumenten drastisch uitgebreid. Alles wordt overlast en zeker iedere vorm van protest valt onder die noemer.

    Wij willen het verzet hiertegen organiseren. Eind oktober is er een nieuwe nationale betoging tegen de GAS-boetes en we voeren ook solidariteitscampagnes met het antifascistisch verzet in binnen- en buitenland. Het volstaat niet om wat fout loopt aan te klagen, we moeten ons ook organiseren in een strijd voor een alternatief. Er is nood aan gezamenlijk verzet tegen de gevolgen, maar ook tegen de oorzaken van de crisis.

    Dat is waarom wij ons tegen het kapitalisme richten en pleiten voor een socialistisch alternatief. Het kapitalisme leidt tot honger, miserie, racisme en repressie. De crisis maakt duidelijk dat dit systeem ons geen toekomst te bieden heeft. Laat ons bouwen aan een kracht waarmee we opkomen voor een andere samenleving waarin de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan in plaats van de winsten van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder socialisme verstaan. Doe hieraan mee, sluit je bij de linkse socialisten aan!

  • Portugese regering ligt terug in de touwen

    Nood aan massale actie om rotte coalitie te vervangen door arbeidersalternatief

    De afgelopen dagen is Portugal opnieuw ondergedompeld in wat wellicht de diepste en meest wanhopige episode van de politieke onrust is sinds het begin van de economische crisis en de tussenkomst van de trojka meer dan twee jaar geleden. De voorbije week zat het land virtueel zonder regering en de heersende klasse lijkt er nu pas in te slagen om een ‘oplossing’ te verzinnen.

    Artikel door Danny Byrne

    Deze ‘oplossing’ zal net als alle voorgaande van tijdelijke aard zijn en het zal geen basis vormen voor een stabiele en functionerende regering.

    Geen enkele regering is in staat om de eisen van de trojka en de kapitalistische elite in te vullen en dus een frontale aanval tegen de arbeiders en armen aan te gaan zonder de stabiliteit te doorbreken. De sociale problemen en de explosies zitten immers in dit beleid ingebakken.

    Het is aan de arbeiders en jongeren om zich te mobiliseren en te organiseren in de strijd voor een alternatief, waarbij de regering een finale slag wordt toegebracht en wordt vermeden dat er een nieuwe ‘oplossing’ komt gebaseerd op besparingen en collectieve verarming.

    Algemene staking

    Op 27 juni was er een sterke algemene staking die de economie voor de vijfde keer op minder dan drie jaar tijd plat legde. Het was de vierde algemene staking tegen de rechtse coalitieregering die twee jaar aan de macht is. De regering is samengesteld uit de PSD (traditionele rechtse partij) en de CDS (een kleine rechtse christendemocratische partij).

    De staking was een hoogtepunt van de hernieuwde golf van militante strijd. De afgelopen weken en maanden waren er tal van stakingsacties, onder meer door de dokwerkers, postpersoneel, leraars en gezondheidspersoneel.

    Op 2 maart was er een van de grootste massamobilisaties sinds de Portugese revolutie van 1974. Er waren op 25 mei opnieuw tienduizenden betogers.

    De algemene staking van eind juni was de eerste die expliciet tegen de regering was gericht. De grootste vakbondsfederatie, de CGTP, stelde dat de staking opkwam voor de val van de regering en de eis van nieuwe verkiezingen.

    De acties en mobilisaties worden steeds meer gekenmerkt door de consensus dat het doelwit van het tegenoffensief van de arbeiders verder moet gaan dan een bepaalde aanval of een bepaalde sector.

    De Portugese arbeiders en jongeren willen een einde maken aan het volledige besparingsbeleid, een beleid waar de regering als marionet van de trojka symbool voor staat. Dit is een uitdrukking van een toenemende besef dat de strijd tegen besparingsbeleid en het sociale verval een politieke strijd is en een kwestie van de regering is.

    Het anti-regeringskarakter van de algemene staking en vooral de eis van de CGTP dat de regering weg moet, is van belang. Een massale algemene staking die openlijk oproept tot het ontslag van een kapitalistische regering is ongezien in de Europese context, ook al waren er tal van algemene stakingen sinds het begin van de crisis. Het geeft aan dat er ook in Europa een element van de revolutionaire vastberadenheid die de opstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten kenmerkte.

    Er moet echter nog veel gebeuren om van het abstracte standpunt van de CGTP te gaan naar een beweging en concrete strategie die in staat is om de regering en de trojka effectief aan de kant te schuiven.

    Ontslag van ministers

    De rol van de algemene staking in het uitlokken en versterken van de regeringscrisis is evident. Minder dan 48 uur na de staking nam de gehate minister van Financiën, Victor Gaspar, ontslag. Hij werd gezien als verantwoordelijke voor de ergste besparingsmaatregelen en zijn ontslag hing al enige tijd in de lucht. Bij zijn ontslag stelde hij dat de voorwaarden voor het doorvoeren van de regeringsmaatregelen niet aanwezig zijn.

    Het gaat daarbij deels om economische voorwaarden aangezien de economie onder druk van het besparingsbeleid blijft krimpen. Maar dat is niet het volledige verhaal.

    De voorwaarden om tot een stabiel bewind onder leiding van figuren als Gaspar of premier Passos Coelho te komen, zijn evenmin aanwezig omwille van de fundamentele kenmerken van het kapitalisme. Het is uiteindelijk onmogelijk om de heersende klasse tevreden te stellen zonder een harde aanval uit te voeren op de meerderheid van de bevolking, de werkende klasse. En uiteindelijk zijn de politici technisch gezien afhankelijk van hun stemmen om in het parlement en de regering verkozen te geraken.

    Op deze basis worden regeringen vaak snel gehaat en worden ze sneller met electorale afstraffingen geconfronteerd wat ook leidt tot verdeeldheid, afsplitsingen en overloperij.

    Dit is dagelijkse kost in landen als Portugal, Spanje, Griekenland, Ierland en andere landen die in het epicentrum van de crisis en het verzet staan. Het is in essentie een uitdrukking van de vrees van de heersers voor de onvermijdelijke opstand van onderuit. En hoe kan die vrees beter aangewakkerd worden dan met een algemene staking waaraan meer dan 80% van de werkenden deelnemen? Dat was de context van het ontslag van Gaspar.

    Dat ontslag zette de sluisdeuren open. Minister van Buitenlandse Zaken Paolo Portas, partijleider van CDS, nam eveneens ontslag. Hij deed dat na een lange en cynische poging om zichzelf voor te stellen als een oppositiekracht van ‘binnenuit’ die de omvang van de aanvallen van de regering op gepensioneerden en werklozen wilde beperken.

    Het ontslag van Portas lijkt de coalitie volledig uit elkaar te scheuren. De twee andere CDS-ministers kondigden aan dat ze eveneens ontslag willen nemen. De internationale banken publiceerden berichten voor investeerders waarin werd voorspeld dat de regering binnen de 48 uur zou vallen.

    De afwezigheid van een finale slag door de arbeidersbeweging maakte echter dat de regering kon standhouden. Portas en de CDS traden opnieuw tot de regering toe in ruil voor extra gewicht binnen de regering, zo wordt Portas zelf vice-premier.

    De strijd tot de logische conclusies voeren

    Een vastberaden vakbondsleiding zou gemobiliseerd hebben om de regering effectief ten val te brengen. Bij gebrek aan een strijdbare leiding die oproept tot onmiddellijke algemene stakingen, bezettingen en massale betogingen, ontwikkelde de situatie op eenzelfde manier als eerder het geval was in Portugal.

    Bij alle grote mobilisaties de afgelopen jaren – met vijf algemene stakingen en nooit geziene massabetogingen op 12 maart en 12 september 2012 – heeft de regering gewankeld. Maar zonder continuïteit en een opbouwend actieplan, kwam het nooit tot het laatste duwtje dat nodig was om de regering ten val te brengen. Hierdoor kon de regering zich telkens opnieuw stabiliseren.

    Als de algemene staking van 27 juni gevolgd zou zijn door een 48-urenstaking met massabetogingen (zoals Socialismo Revolucionario voorstelde) zou dit een nieuwe stap gevormd hebben in de strijd om de regering ten val te brengen.

    De CGTP-leiding hield het echter op een kleine meeting voor het presidentieel paleis. Zonder de hittegolf zou die meeting wellicht groter geweest zijn. Maar die meeting kwam er pas toen de regering al tot een nieuw akkoord was gekomen. De strijd voor een andere strijdbare strategie moet opgevoerd worden in de arbeidersbeweging!

    Maar de discussie moet ook verder gaan dan de eis van de val van de regering. De ‘Socialistische Partij’ die vandaag in de peilingen wint, is dezelfde partij die het memorandum van de trojka ondertekende en de partij wil alle aangegane beloften nakomen. Een zogenaamde ‘paleisoplossing’ met een tussenkomst van de president om een regering van ‘nationale eenheid’ te vormen, zou evenmin een gunstig alternatief zijn.

    De sleutel tot verandering ligt bij het potentieel van de massapartijen ter linkerzijde, het Linkse Blok en de Communistische Partijen die samen meer dan 20% halen in alle peilingen. Een eenheidsfront van deze partijen in samenspraak met de vakbonden en sociale bewegingen zou de kwestie van een arbeidersregering met een beleid die de belangen van de meerderheid van de bevolking verdedigt op de agenda plaatsen.

    Om zover te geraken, moet de linkerzijde een revolutionair socialistisch beleid aannemen. Dat is de enige manier om te breken met de dodelijke spiraal van economische depressie en miserie zoals die vandaag door de trojka worden opgelegd.

  • Geen falende Fyra, maar gratis en degelijk openbaar vervoer!

    De weinig opwekkende ervaring met de Fyra-trein tussen Brussel en Amsterdam staat symbool voor het falen van het geliberaliseerde spoorverkeer. Het project waarbij een populaire en betaalbare internationale trein werd afgevoerd om plaats te maken voor een duur alternatief op puur commerciële basis, heeft de toegang tot mobiliteit verder beperkt. Waar het vroeger evident was om goedkoop met de trein naar grote steden in de buurlanden te reizen, wordt dit nu meer en meer een luxeproduct.

    Artikel uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’

    De parlementairen en spoorchefs palaverden urenlang over wie verantwoordelijk was voor de Fyra-ramp. Ze schuiven de hete aardappel door naar de constructeur die de bal terug kaatst. Het probleem zich echter dieper. Spoorverkeer is belangrijk om mobiliteit betaalbaar en milieuvriendelijk te maken, maar de liberalisering zorgt ervoor dat enkel de winsten van tel zijn. Daarbij wordt bespaard op materieel, onderhoud, personeel,… kortom op alle voorwaarden om degelijke dienstverlening mogelijk te maken.

    Alle gevestigde politici scharen zich achter de liberaliseringslogica, allemaal zijn ze verantwoordelijk voor de afbraak van de dienstverlening. Sommigen willen nog verder gaan en stellen dat er sowieso geen publiek openbaar vervoer moet zijn (dat is het standpunt van Open Vld in het manifest van voorzitter Rutten). Doorgaans houdt het beleid het op onderinvestering om de kwaliteit voldoende te laten afzakken tot een niveau waarop liberalisering gemakkelijker wordt geslikt en waarna private bedrijven met de meest winstgevende onderdelen gaan lopen.

    Als onderdeel van het besparingsbeleid gaan de prijzen voor openbaar vervoer omhoog. Gratis op bus en metro is voor Franstalige 65-plussers niet langer mogelijk, ook langs Vlaamse kant is dit bedreigd. Op 1 juni werden abonnementen bij De Lijn gemiddeld 2% duurder en ging ook de prijs voor tickets omhoog. Een los ticket voor 1 of 2 zones kost in voorverkoop 1,30 euro en een SMS-ticket 1,40 euro (+ 0,15 euro voor de operator). De meeste gevallen van agressie op het openbaar vervoer zijn overigens verbonden met discussies over vervoersbewijzen.

    Voor zowel personeel als reizigers zou gratis en degelijk openbaar vervoer een enorme stap vooruit zijn. Het zou heel wat spanningen wegnemen en het zou ook het ongenoegen onder reizigers beperken. Bovendien zou het een uitstekende maatregel zijn om het individuele autoverkeer te beperken en dus zowel milieu- als fileleed te verzachten.

    Vandaag komt het grootste deel van de middelen voor openbaar vervoer van overheidsdotaties en niet van inkomsten uit vervoersbewijzen. Liberale politici van allerhande slag (onder meer van N-VA) vinden dat schandalig en willen ons meer laten betalen voor openbaar vervoer. De maatschappelijke kost van files en vervuiling wordt uiteraard niet in rekenschap genomen op de bureaus van de managers en toppolitici, laat staan dat het recht op mobiliteit daar een zorg is. Zelf hebben ze daar immers een chauffeur voor.

    Reizigers en personeel hebben dezelfde belangen en moeten samen ingaan tegen alle besparingen en opkomen voor gratis en degelijk openbaar vervoer!

  • Waarom de 100ste verjaardag van de lock-out van Dublin vandaag nog belangrijk is

    De media zijn nu al aan het uitkijken naar de herdenking van 100 jaar Paasopstand in 2016. Er was heel wat minder aandacht voor de 100ste verjaardag van de Lockout van Dublin, nochtans een keerpunt in de geschiedenis van de Ierse arbeidersbeweging. De gebeurtenissen rond die lock-out vormden het begin van wat de meest intensieve periode van klassenstrijd op het Ierse eiland zou worden.

    Artikel door parlementslid Joe Higgins

    Op zaterdag 19 juli 1913 riep William Martin Murphy, de centrale patroon van de Dublin United Tramway Company en een vooraanstaande werkgever in Dublin, een bijeenkomst van trampersoneel bijeen. Hij wilde de arbeiders waarschuwen om geen lid te worden van de vakbond Irish Transport and General Workers Union (ITGWU). Deze nieuwe vakbond kende een sterke opmars onder voorheen ongeorganiseerde arbeiders. Vooral in Dublin en Belfast was dat het geval, de leiding van de vakbond was daar in handen van Jim Larkin en James Connolly.

    De personeelsvergadering werd om middernacht gehouden omdat Murphy niet wilde dat het tramverkeer zou verstoord worden. In het boek ‘Lockout, Dublin 1913’ beschrijft Padraig Yeates de gebeurtenissen: “Zes gekende ITGWU-activisten waren eerder die dag afgedankt om de zaken al duidelijk te stellen. De andere arbeiders kregen soep en broodjes toen ze aan de vergadering aankwamen. Iedere werknemer die opdaagde, kreeg een half dagloon.”

    De 700 aanwezige arbeiders kregen niet mis te verstane waarschuwen van Murphy. Als ze bij de vakbond zouden gaan, zou dit de winstgevendheid van zijn bedrijf onder druk zetten omdat de armzalige lonen van de arbeiders zouden stijgen. In een opvallende voorspelling voor wat de komende maanden zou gebeuren, stelde hij dat de aandeelhouders van het bedrijf ‘drie maaltijden per dag hebben’ maar dat hij sterk betwijfelde of stakers hetzelfde zouden kunnen zeggen. Hij stelde nog dat de bazen over heel wat middelen beschikten en ‘wat zouden mannen zonder geld kunnen doen in een strijd met een bedrijf dat 100.000 pond en meer kan besteden’?

    Het verhaal van de epische strijd die hierop volgde en tot begin 1914 duurde, blijft voor het economische en politieke establishment in dit land nog steeds ongemakkelijk. Hun voorlopers schaamden er zich immers niet voor om verschrikkelijke omstandigheden aan hun arbeiders op te leggen en ze toonden een enorme brutaliteit bij het verdedigen van hun eigen rijkdom, macht en privileges. Ze deden er alles aan om te vermijden dat de arbeiders zich zouden organiseren. Wellicht zal het establishment er zich vandaag ook nog ongemakkelijk bij voelen omdat de strijd voor degelijke lonen en voorwaarden gekoppeld werd met een strijd tegen het heersende economische systeem waarbij de syndicalisten opkwamen voor een democratisch socialistisch alternatief op het kapitalisme.

    De herdenking van 1913 is spijtig genoeg ook problematisch voor de huidige vakbondsleiding. Zij hebben zich immers grotendeels aangepast aan hetzelfde systeem dat vandaag nog steeds heerst en ze laten de regering toe om een hard besparingsbeleid te voeren. Ze weigerden stelselmatig om ernstige vakbondsacties te organiseren tegen de drastische besparingen omdat ze lijken te geloven in de mogelijkheden van het kapitalisme en haar politieke vertegenwoordigers om nieuwe groei tot stand te brengen. Dergelijk vertrouwen is totaal misplaatst. Het is bovendien een verraad van de beweging die ze erfden van Larkin, Connolly en de strijdbare mannen en vrouwen van 1913. Hun acties doen eerder denken aan de Britse vakbondsleiders die in 1913 weigerden om de kracht van de beweging in Dublin te erkennen en de solidariteit te organiseren op een ogenblik dat de arbeiders in Dublin onder enorme druk stonden.

    De huidige recessie – het is eerder een vijf jaar durende depressie in Ierland – bedreigt het leven en de toekomst van een meerderheid in de samenleving. We krijgen zowat iedere maand te horen dat het herstel er zit aan te komen. Dat werd ons eerst verteld door de regering van Fianna Fail en de Green Party en nu door de regering van Fine Gael en Labour. Recente economische cijfers geven echter aan dat de Ierse economie terug een neergang kent.

    Dit is bijzonder wanhopig voor mensen die hoopten op een lichtje aan het einde van de tunnel. De strijd die in 1913 werd gevoerd, toont aan dat het kapitalistische establishment haar belangen steeds eerst plaatst en op het terrein moet bestreden worden om tot verandering te komen. Het verhaal van 1913 is krachtig en dramatisch. De opofferingen en de heldhaftigheid van duizenden trotse arbeiders en de strijdbare leiding, in het bijzonder vanwege Jim Larkin en James Connolly, maken het erg relevant voor vandaag.

    In de loop van de komende maanden zal ik terugkomen op de meest opvallende gebeurtenissen die de lockout kenmerkten. Daarmee wil ik niet alleen hulde brengen aan de opofferingen van de arbeiders in 1913 en de moed die ze aan de dag legden voor verworvenheden waar we vandaag nog van genieten, maar ook om aan te geven hoe deze strijd bepalend was voor wat zou gebeuren in de daaropvolgende jaren. Het belang hiervan wordt onvoldoende erkend in de ‘officiële’ geschiedschrijving van deze periode.

    Lees ook:

    Wil je meer weten over de lockout van 1913? Onze Ierse zusterpartij brengt een nieuw boek hierover uit. Dit boek zal op onze internationale zomerschool eind juli ook bij ons beschikbaar zijn.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping