Author: PierreBrx

  • LSP-Nieuws. In en om de partij

    We brengen op socialisme.be een regelmatige rubriek met nieuws vanuit LSP zelf. Deze rubriek moet een plaats bieden aan korte verslagen van acties, campagne-momenten,… Maar even goed voor aankondigingen van bijeenkomsten of oproepen. Nieuwe leden kunnen hier uitleggen waarom ze onze rangen vervoegd hebben.


    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Noteer in je agenda

    • za. 7 sep. Gent: stadswandeling en BBQ van LSP-Gent
    • za. 14 sep. Antwerpen: BBQ van Rood!-Antwerpen
    • za. 21 sep. Aalst. Feestje van LSP-Dender. Meer info
    • za. 28 sep. Trefdag rond ecosocialisme (org. Rood!, Parti de Gauche en anderen)
    • vr. 4 okt. Keerbergen. 20u café Walvis. Stop de GAS-boetes!
    • zo. 20 okt. Betoging tegen kernwapens: ‘Time to go’
    • za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetes
    • za. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel van Socialisten) in Antwerpen
    • za. 23 nov. Regionale congressen LSP in Brussel, Vlaams-Brabant en Vlaanderen
    • za. 30 nov. Regionale congressen LSP in Antwerpen, Luik en Henegouwen/Namen

    [/box]

    Geslaagde BBQ in Keerbergen

    Zaterdag 24 augustus hield LSP Keerbergen haar jaarlijkse socialistische BBQ. Het was de grootste BBQ ooit die we georganiseerd hebben. Er kwamen 58 mensen eten en het bracht 700€ strijdfonds op. De sfeer was goed en er waren tal van politieke maar ook sociale discussies. De BBQ toonde aan dat de werking van LSP Keerbergen naar de periferie toe goed werkt. We consolideren zo verder de geïnteresseerden rondom ons sinds de succesvolle gemeenteraadsverkiezingscampagne en de twee lokale nieuwsbrieven (met elk een oplage van 2500). Met dank aan de 14 medewerkers die geholpen hebben!

    Dan ook nog: we gaan op vrijdag 4 oktober een tegenGAS meeting houden om 20u in De Walvis te Keerbergen.


    Schrijf je nu in voor de Gentse stadswandeling en BBQ

    Volgende week is er deze niet te missen stadswandeling en BBQ in Gent. Schrijf je nu in!


    Nieuwe LSP-afdeling in Charleroi begint vorm aan te nemen

    door Ben (Charleroi)

    We wilden al langer ook in Charleroi een afdeling van de grond krijgen. Nu begint dat vorm te krijgen. Voor een revolutionaire partij als de onze is een inplanting in grote arbeiderssteden van groot belang. Het grote aantal stakingen en betogingen in en rond Charleroi is een uitdrukking van de strijdbaarheid en het potentieel in deze regio. Ook is een werking in deze stad uitbouwen belangrijk in het kader van de oproep van ABVV-Charleroi voor een links alternatief op de kapitalistische crisis.

    Sinds een jaar zijn we met twee leden begonnen met de opbouw in Charleroi. Dat gebeurde met vallen en opstaan, maar steeds met de nodige ernst. De afgelopen maanden is onze werking echt gelanceerd. Op 30 juni was er de opening van ons lokaal secretariaat. Er waren een 50-tal aanwezigen en het feest bracht ongeveer 350 euro voor ons strijdfonds op.

    Daarna volgde deze zomer een reeks van vormingsdagen onder de titel ‘Marx had gelijk’. Zo was er een vorming over de situatie in Tunesië met een 40-tal aanwezigen, waaronder heel wat internationale gasten na afloop van de zomerschool van het CWI. Er was een dag in het kader van de geschiedenis van het Belgische trotskisme en van onze internationale stroming. Hierna volgde een vorming over de crisis van het kapitalisme. Op beide vormingen waren telkens een 20-tal aanwezigen. De laatste vorming staat gepland voor 1 september en handelt over de strijd tegen het fascisme. In september zullen we ons sterk richten op antiracisme en de strijd tegen de GAS-boetes.

    Op de zomerfestivals hadden we enkele goede tussenkomsten waarbij we steun voor onze campagnes ophaalden maar ook in contact kwamen met jongeren die willen meewerken met ALS en LSP. Zowel op vlak van politieke vorming, uitbouw van onze politieke periferie als werking naar potentiële nieuwe leden toe was het een geslaagde zomer. Nu willen we een jongerengroep uitbouwen en zullen we ook aanwezig blijven in syndicale acties of lokale strijd tegen het asociale beleid van Magnette en zijn kliek.


    Septembereditie ‘De Linkse Socialist’

    Maandagochtend vertrekt onze gloednieuwe krant naar de abonnees. In deze krant is er heel wat aandacht voor de start van het nieuwe schooljaar en de besparingen die daarbij concreet worden. Er wordt ingegaan op enkele actuele dossiers van Dexia tot het eenheidsstatuut. Verder gaan we na wat de uitdagingen voor de linkerzijde bij de verkiezingen van mei 2014 zijn. We hebben een uitgebreid stuk over de strijd tegen homofobie, met onder meer een interview met een Russische LGBT-activist. Er is een minidossier over Chili 1973, op 11 september is de staatsgreep exact 40 jaar geleden. Het centrale dossier gaat over de Egyptische revolutie. Internationaal hebben we artikels over de VS en de Duitse verkiezingen. We publiceren een recensie van de film Elysium en raden enkele boeken aan. De jongerenpagina’s worden gedomineerd door de strijd tegen de GAS-boetes, met pagina 16 en 14 over de toenemende repressie. Pagina 15 tenslotte handelt over jongeren en werk(loosheid).


    Naar een recordkwartaal voor ons strijdfonds?

    Na twee maanden staan we op 90% van het streefdoel inzake financiële steun die we dit kwartaal willen ophalen. Twee regio’s behaalden hun doelstelling reeds. In Vlaams-Brabant/Limburg bracht de barbecue van afdeling Keerbergen met een 60-tal aanwezigen maar liefst 700 euro op. In Henegouwen-Namen was er onder meer een geslaagde interventie op Esperanzah en bracht de feestelijke opening van ons lokaal in Charleroi heel wat steun binnen. Wil je ons ook ondersteunen? Stort dan een bijdrage op rekening 001-2260393-78 van LSP met vermelding ‘steun’. Of neem een doorlopende opdracht van maandelijks minstens 2 euro – dan sturen we je ook iedere maand onze krant op.

    • Vlaams Brabant en Limburg: 156%
    • Henegouwen en Namen: 148%
    • Brussel en Waals Brabant: 74%
    • Antwerpen: 50%
    • Oost- en West-Vlaanderen: 48%
    • Luik: 35%
    • Nationaal: 258%
    • Totaal: 9.943,14 € of 90%
  • Bouwen van revolutionaire partijen om socialistische verandering te kunnen realiseren en consolideren

    Tijdens een warme week in juli kwamen 400 linkse socialisten uit meer dan 30 landen bijeen. Analyses en verslagen uit Zuid-Afrika, Brazilië, de VS, Griekenland of Tunesië, … tonen het complexe beeld van een wereld in een periode van revolutie en contra-revolutie. De manifeste uitzichtloosheid van het kapitalisme leidde in sommige landen tot de grootste bewegingen uit de geschiedenis. Dat deze vooralsnog niet leidden tot een veralgemeende en hernieuwde populariteit van socialistische oplossingen, was het onderwerp van heel wat discussie.

    Artikel door Els Deschoemacker

    De vaststelling dat de arbeidersbeweging globaal gezien niet voorbereid was op de diepste crisis van het kapitalisme sinds de jaren 1930 is een understatement. Op het verkeerde spoor gezet in de naweeën van het post-stalinistische tijdperk en gedurende een paar decennia overweldigd door het marktdenken, verdwenen socialistische analyses en ideeën naar de achtergrond. De strijd voor een socialistische maatschappij werd afgedaan als niet langer relevant en linkse partijen en vakbonden concentreerden zich sindsdien op het meest haalbare binnen het kapitalisme.

    Dit heeft sporen nagelaten. De crisis zorgde dan wel voor massabewegingen op nooit geziene schaal en een steeds bredere anti-kapitalistische stemming,. maar het ontbreken van een duidelijk perspectief en alternatief gebaseerd op de onafhankelijke kracht van de arbeidersklasse leidde ook tot heel wat verwarring, verlamming en nederlagen, die het proces van revolutie tijdelijk kunnen terugduwen.

    De beweging in Egypte bijvoorbeeld gaat door een zeer belangrijke maar dramatische fase. Het uitblijven van een onafhankelijk antwoord van de arbeidersbeweging op de staatsgreep die bedoeld was om de revolutie op een zijspoor te zetten, kan de revolutie in gevaar brengen en leiden tot ontsporing in sectair geweld.

    Na ontelbare algemene stakingen en een grote wil tot strijd aan de dag te hebben gelegd, dreigt wanhoop Griekenland een tijd in zijn greep te houden. In nog andere landen krijgt de diepe woede het karakter van steun aan allerlei populistische formaties en anti-partijstemmingen. Deze ontwikkelingen zijn een belangrijke en noodzakelijke leerschool. De bewegingen laten een glimp zien van die immense potentiële kracht die de arbeidersklasse in zich draagt. Anderzijds tonen ze ook dat massabewegingen op zich niet volstaan.

    Dat het bewustzijn sprongen vooruit kan maken, wordt aangetoond door de openheid voor socialistische ideeën en kandidaten in de VS, en dit nog voor de Amerikaanse arbeidersklasse massaal op het toneel verschenen is. Het is een belangrijke voorloper van wat zich ook elders kan ontwikkelen.

    In Zuid-Afrika leidde het drama van Marikana tot een zeer scherpe breuk tussen de arbeidersbeweging en het ANC. De razendsnelle ontwikkeling van de WASP, onder leiding van de kleine CWI-afdeling in het land, toont dat de oproep voor een nieuwe arbeiderspartij haarfijn aangevoeld wordt. Anti-partijgevoelens kunnen snel te boven gekomen worden wanneer een echte arbeiderspartij ontstaat, een partij die in de strijd met woord én daad aan de kant van de arbeidersklasse staat.

    In Griekenland wordt de besparingspolitiek letterlijk uitgespuwd. Peilingen tonen een overgrote meerderheid voor openlijk socialistische maatregelen als het niet terugbetalen van de schuld of de nationalisatie van de banken en andere sleutelsectoren van de economie. Op de vraag of binnen de EU blijven alle pijn waard is, wordt massaal ‘neen’ geantwoord. Of er een staking van onbeperkte duur nodig is? Een overweldigende ‘ja’! Deze voorbeelden tonen dat het bewustzijn wel degelijk revolutionaire kenmerken in zich draagt en er een groot revolutionair potentieel aanwezig is in de objectieve situatie. Belangrijkste obstakel: het gebrek aan een leiding die zich baseert op dit potentieel en dit kan en wil omzetten in een beweging voor maatschappijverandering. De belangrijkste radicaal linkse partij, Syriza, lijkt in tegenovergestelde richting te evolueren.

    Dit soort fouten kan de beweging en de ontwikkeling van een socialistische bewustzijn vertragen en leiden tot belangrijke nederlagen, … maar zal het revolutionaire potentieel niet doen verdwijnen. Het kan van het revolutionaire proces wel een meer uitgerokken proces maken. Het is daarom een strijd tegen de klok om revolutionaire partijen te bouwen die de ervaringen van de klassenstrijd kunnen veralgemenen en een strategie voor socialistische maatschappijverandering aanbieden. Werk daaraan mee, sluit je aan bij LSP!

  • Kort & Krachtig

    Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.


    Hoezo, ‘pestheffing’?

    Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) is ontstemd en haalt hard uit naar een nieuwe zogenaamde ‘pestheffing’. Terwijl de loonlasten al zo hoog zijn, zouden werkgevers nu nog extra sociale bijdragen moeten betalen. Waarover gaat het? Op de schadevergoeding bovenop de opzegvergoeding voor beschermde werknemers die afgedankt worden (zoals zwangere vrouwen), zou nu ook een sociale bijdrage moeten betaald worden. Het VBO spreekt van een ‘sluikse loonkostenverhoging’. Het is vreemd dat het VBO het blijkbaar opneemt voor werkgevers die zwangere of zieke werknemers of werknemers op tijdskrediet of ouderschapsverlof afdanken. Het is al even cynisch dat de regering ervan uitgaat dat het extra inkomsten kan halen uit dergelijke inbreuken op ontslagbescherming. Dit jaar zou de maatregel de overheid 10 miljoen euro extra moeten opbrengen, vanaf volgend jaar is dat 25 miljoen. Dat bedrag geeft aan dat het afdanken van beschermde werknemers een veel breder verspreid fenomeen is dan vaak wordt aangenomen.


    Struik voor de deur? GAS-boete!

    De GAS-waanzin heeft Vlaanderen al overspoeld en houdt nu ook lelijk huis in Brussel. Daar kregen we deze zomer al enkele staaltjes van te zien, met onder meer een GAS-boete wegens het weggooien van een kersenpitje op straat. Nu wees Brussel Nieuws op een geval van een vrouw die voor haar gevel een plantje had gezet. "Onkruid", oordeelde de politie en er volgde prompt een GAS-boete die tot 250 euro kan oplopen. Terwijl er in Schaarbeek wel wat andere problemen zouden aangepakt kunnen worden, lijkt de strijd tegen struiken voor de deur ingezet te zijn. Lees het artikel op brusselnieuws.be


    Wij & zij


    Antwerpse rechter spreekt zich uit tegen GAS-waanzin

    In een opmerkelijk vonnis van de Antwerpse jeugdrechtbank – een vonnis dat pas een jaar na datum werd gepubliceerd – wordt uitgehaald naar de GAS-procedure. De procedure ging om opmerkelijke feiten: zes jongeren hadden afgesproken aan een kiosk bij een speelpleintje. Het speelplein is voorbehouden aan kinderen tot 12 jaar, terwijl de jongeren 16 waren en braafjes op een bank zaten. Op vraag van politie-agenten verlieten ze dit bankje, maar ze werden toch gefouilleerd. Er volgde een hele procedure met bemiddeling. De rechter oordeelde dat het om een grote lege doos ging waarbij niets bewezen was. De rechter floot de GAS-ambtenaren en de daaropvolgende procedure van bemiddeling terug. Terloops wordt erop gewezen dat de bemiddelling zou gebeuren in aanwezigheid van de ‘benadeelde’, zijnde de stad Antwerpen die ook de GAS-boete uitdeelde.


    Howard Zinn slaat nagels met koppen

    Howard Zinn is dan wel overleden, maar zijn stelling over oorlog blijft ook in het geval van Syrië actueel.


    500 jobs weg bij spoor

    De Standaard schreef vrijdag: "Medio 2012 waren er gemiddeld 35.180 personeelsleden aan de slag bij de NMBS, eind juni van dit jaar nog 34.651, zo blijkt uit het halfjaarverslag van de moedermaatschappij NMBS Holding. Vooral in de administratie en in het onderhoud van de spoorinfrastructuur krimpt het aantal werknemers. De vakbonden hebben daar grote vragen bij. Volgens Jean-Pierre Goossens van de socialistische spoorbond gaat de vermindering van het onderhoudspersoneel gepaard met een vertraging van het onderhoud van de infrastructuur. Daardoor neemt het risico op pannes almaar toe. De daling van het personeelsbestand heeft er wel mee voor gezorgd dat de bedrijfskasstroom van NMBS Holding tijdens de eerste zes maanden van dit jaar met 70,3 miljoen bijna 6 procent hoger ligt dan vooraf gebudgetteerd werd." Kortom: minder personeel is slecht voor de dienstverlening en het personeel maar goed voor de boekhouding.


    De terugkeer van de financiële zeepbellen

    De Morgen schreef vrijdag: "Amerikaanse banken hebben in het tweede kwartaal gezamenlijk een recordwinst geboekt van 42,2 miljard dollar. Dat maakte het federale garantiefonds voor spaartegoeden FDIC vandaag bekend. Het is het tweede record op kwartaalbasis op rij. In het eerste kwartaal kwam de totale winst uit op 40,3 miljard dollar. Volgens de FDIC, voluit Federal Deposit Insurance Corporation, hebben de financiële instellingen de afgelopen maanden vooral geprofiteerd van een hoger handelsvolume op de aandelenmarkten. "De kwaliteit van de bezittingen neemt toe, minder instellingen draaien met verlies, het aantal probleembanken is afgenomen en er zijn veel minder faillissementen dan een jaar geleden", aldus FDIC-topman Martin Gruenberg."


    Brits parlement stemt oorlog in Syrië weg…

    Met amper 10% van de bevolking die oorlog steunt, voelden zelfs enkele van de wereldvreemde miljonairs in het Britse parlement nattigheid… Premier Cameron wilde ten oorlog trekken en genoot daarbij ook de steun van een van zijn oorlogszuchtige voorlopers (Blair). Maar ondanks het feit dat Cameron de afgelopen jaren elders voldoende bespaard heeft om een oorlog te kunnen financieren, stemde een meerderheid tegen.

  • Elysium: Science fiction of hedendaagse realiteit?

    Het jaar 2154. De kapitalistische elite kan op aarde niet langer haar luxeleven leiden gezien de planeet een complete puinhoop geworden is. Proper water of een zuchtje zuivere lucht zijn nergens meer te vinden. Daarom nam de rijke toplaag van fabriekseigenaars haar intrek in Elysium, een ‘gated community’ in de ruimte, vanop het aardoppervlak goed zichtbaar aan de hemel, maar onbereikbaar voor wie niet over de middelen beschikt. De happy few leven er in een weelderige oase, voorzien van alle luxe, en hebben beschikking tot technologie die ieder letsel en elke ziekte in een handomdraai geneest.

    Recensie door Frederik DG (Gent)

    De film brengt een scherpe aanklacht tegen tal van hedendaagse wantoestanden. Zo lijkt het Los Angeles anno 2154 verdacht sterk op de Braziliaanse favelas vandaag. Een groot deel van de beelden werd in sloppenwijken van Mexico City gedraaid. Toen regisseur Neill Blomkamp werd gevraagd of Elysium een beeld geeft van hoe hij de aarde ziet binnen 140 jaar, antwoordde hij: “Neen, dit is geen science fiction. Dit is vandaag. Dit is nu.”

    Op de vervuilde aardkloot moet de grote massa zich maar zien te redden, gebukt onder een repressieve bureaucratie waar robots de taken van politie en leger hebben overgenomen. De arbeidsomstandigheden zijn ronduit erbarmelijk en sociale bescherming onbestaande. Wie hieraan wil ontsnappen en per ruimteschip Elysium poogt binnen te dringen, heeft een grote kans deze reis niet te overleven. Wie het wel haalt wordt zonder pardon terug gestuurd. Klinkt ons ook vaag bekend in de oren…

    Het zou natuurlijk maar een saaie prent opleveren indien Max (Matt Damon) deze wantoestanden ongemoeid zou laten. Deze ex-autodief, die zijn leven beterde en ‘eerlijk’ aan de kost probeert te komen als fabrieksarbeider, wordt het slachtoffer van de erbarmelijke werkomstandigheden. Aanvankelijk weigert hij een cabine met stralingsgevaar te betreden, maar wanneer zijn ploegbaas dreigt met ontslag, gaat hij toch overstag, met de te verwachten fatale gevolgen. Deze scène doet sterk denken aan rampen zoals in het Rana Plaza in Dhaka, Bangladesh, waar textielarbeidsters met ontslag bedreigd werden nadat ze, uit angst voor instorting, het gebouw hadden verlaten. Velen gingen opnieuw aan het werk, met alle gevolgen van dien.

    Hoe het verder afloopt met de bestraalde Max mag u zelf gaan ontdekken in deze spannende film, die naast haar bikkelharde sociale kritiek ook een rijkdom aan indrukwekkende beelden oplevert, met 3d-animatie van buitengewone kwaliteit. De Zuid-Afrikaanse regisseur Neill Blomkamp is niet aan zijn proefstuk toe. In 2009 scheerde hij reeds hoge toppen met District 9. Hoewel hij zich in beide films beperkt tot het aankaarten van problemen en niet overgaat tot het bieden van geloofwaardige oplossingen, kunnen we deze film aanraden aan vriend en vijand van het SF-genre. Veel kijkplezier.


    Eerdere RECENSIES op SOCIALISME.be

    • ‘N-VA. Analyse van een politieke ideologie’ van Ico Maly
    • De nieuwe kapitalistische elite
    • ‘Congo, een geschiedenis.’ Kapitalistische plunderpolitiek valt op geen enkele wijze te rechtvaardigen
    • ‘The Frontman – Bono (In the Name of Power)’
    • ‘België – een geschiedenis van onderuit’
    • De politiek van het Hacktivisme
    • ‘De geëngageerde burger’ – Flauwe poging van liberalen om zichzelf heruit te vinden
    • Toespraak voor de natie: de taal van de macht. Interview met David Murgia
    • De mythe van de groene economie, een aanrader
    • Film/Docu. cRISEs UP – Van protest tot verzet
    • De doden worden nog geteld. Overlevenden van de onbekende oorlog in Sri Lanka
    • Mexicaanse koffer met foto’s van de Spaanse burgeroorlog
    • Geschiedenis. De Tweede Wereldoorlog om globale macht
    • Winsthonger. “The Secret Financial Life of Food”
    • Magnum Revolution: 65 years of fighting for freedom

  • Reynders vindt oplossing voor toplonen: schaf de publieke sector af!

    In de aanloop naar de verkiezingen probeert iedere partij zich te profileren. De liberalen laten zich daarbij opmerken door een vastberaden verdediging van toplonen voor een kleine laag van topmanagers aan de ene kant en flexijobs met minilonen voor de rest. Om het loonplafond in de publieke sector te omzeilen, komt Didier Reynders met een origineel voorstel: schaf de publieke sector (verder) af.

    De discussie over de begrenzing van de toplonen voor managers van (semi-)overheidsbedrijven dreigde even tot een algemene loondiscussie te leiden, waarbij de pleidooien tegen een beperking van de toplonen ook aangegrepen werden om de door de regering en patronaat opgelegde loonstop te bestrijden. Dat was natuurlijk niet de richting waarin de liberalen het debat wilden sturen. En dus kwam Reynders met een nieuwe provocatie: om de begrenzing van toplonen in de publieke sector te omzeilen, kunnen we bijvoorbeeld de publieke sector afschaffen.

    Het is een simpel idee waar de liberalen alleen voordelen in zien: de verkoop levert middelen op om de staatsschuld af te bouwen en in de private bedrijven mag een topmanager veel meer verdienen terwijl de arbeidsvoorwaarden en lonen voor het gewone personeel kunnen afgestemd worden op de minimale flexijobs die de liberalen voor ons op het oog hebben.

    Concreet denkt Reynders aan een verkoop van 10 tot 15% van de aandelen van Belgacom en Bpost. De Croo was natuurlijk meteen gevonden voor het voorstel van zijn liberale kompaan: “De overheid moet niet concurreren met privébedrijven in een competitieve markt. Een overheid moet daar scheidsrechter spelen.” Liberale scheidsrechters zijn diegenen die de lusten aan de privé toekennen en de lasten aan de gemeenschap. Openbare dienstverlening is daarbij een steeds groter taboe geworden. Want het is toch niet de taak van de overheid om gemeenschapsmiddelen in te zetten om iedereen een degelijk leven aan te bieden? Neen, de overheid kan zich best beperken tot de rol van scheidsrechter die de topmanagers loon naar werken geeft en de rest hard laat werken voor weinig loon.

    Het liberale ballonnetje werd uiteraard meteen afgeschoten. Verkiezingspropaganda wordt ook door de anderen herkend en niet bepaald ernstig genomen. De SP.a ging de mist in met een poging tot ‘linkse’ kritiek met het voorstel om “als er dan toch verkocht wordt” over te gaan tot de verkoop van de overheidsaandelen in BNP Paribas omdat “België toch niets te zeggen heeft aan een Franse bank”. Zo werd een poging tot kritiek op de Belgische liberalen meteen omgevormd tot een kritiek op de Franse PS en werd de politieke oriëntatie van het liberale voorstel – het verkopen van overheidsaandelen – ook nog eens aanvaard als uitgangspunt. Na jarenlange deelname aan privatiseringen en liberaliseringen is dat niet eens verwonderlijk.

    Misschien moeten we maar eens een consequent links tegenvoorstel doen. In plaats van de publieke sector om te vormen tot een veredelde private sector die vervolgens effectief aan de privé wordt overgelaten, moeten we bouwen aan een uitbreiding van de openbare dienstverlening door een sterkere en grotere publieke sector die niet door topmanagers wordt beheerst maar door het personeel en de gebruikers zelf. Die hebben toch het meeste belang bij zo’n publieke sector?

    Een publieke energiesector zou een einde maken aan de wirwar van tarieven die grote energiebedrijven superwinsten opleveren. Een publieke financiële sector zou de zeepbelpolitiek van de speculanten een halt toeroepen. Een publieke telecommunicatiesector zou de bestaande technologische mogelijkheden kunnen inzetten om de toegang tot communicatiemiddelen open te breken. Publieke sectoren zouden beheerd kunnen worden door verkozen vertegenwoordigers van personeel en gebruikers, waarbij deze vertegenwoordigers verantwoording verschuldigd zijn en geen privileges genieten.

    In een samenleving die gekenmerkt wordt door tekorten op alle vlakken – van kinderopvang over onderwijs tot werkgelegenheid en gezondheidszorg – stellen de gevestigde partijen een beleid voor dat de tekorten versterkt in plaats van aanpakt. Het wordt hoog tijd om daar offensieven antwoorden op te bieden.

  • VS en Groot-Brittannië maken zich op voor militaire aanval tegen het Assad-regime

    Neen aan imperialistische interventie!

    Via sociale media, smartphones en de gevestigde media krijgen we een strotvloed aan bloedige beelden en verslagen van het ondraaglijke lijden van de Syrische bevolking. In 2011 was er in navolging van de revoluties in Tunesië en Egypte een volksopstand tegen de politiestaat van Assad. Maar zoals we eerder opmerkten, hebben de interventies en de enorme financiële en militaire steun van semi-feodale monarchieën als Saoedi-Arabië en Quatar alsook van de imperialistische krachten de beweging op een zijspoor gezet.

    Artikel uit weekblad ‘The Socialist’

    De opstand tegen de dictatuur van Assad is overgegaan in een sectair conflict dat bovendien kan leiden tot een bijzonder gevaarlijke regionale strijd tussen Soennieten en Sjiieten. De dodentol van het conflict is de afgelopen jaren opgelopen tot naar schatting meer dan 100.000. Twee miljoen mensen zijn het land ontvlucht en er zijn naar schatting vijf miljoen interne vluchtelingen. Er is opeengestapelde horror.

    Voor de overgrote meerderheid van de bevolking lijkt het nieuws van het gebruik van chemische wapens in Ghouta, een district van Damascus, een nieuw hels hoogtepunt te vormen. De verslagen hebben het over honderden doden en duizenden gewonden. Het is een ware verschrikking.

    Gezien de horror en de dreiging van regionale onstabiliteit, is er een roep om dit te beëindigen. Dat is een menselijke reactie. Maar de hoop dat de VS en Groot-Brittannië, met steun vanuit Frankrijk, Duitsland en Turkije, een oplossing kan bieden, is gezien zowel de recente als de minder recente geschiedenis een complete misrekening.

    Luchtaanvallen

    De afgelopen maanden heeft de Amerikaanse president Obama gewaarschuwd dat het gebruik van chemische wapens in Syrië een ‘rode lijn’ zou vormen die tot een snel internationaal antwoord zou leiden. Er zijn al drie Amerikaanse oorlogsschepen in de Middellandse Zee en er is nog een schip op weg. Piloten in Cyprus meldden dat er oorlogsvliegtuigen op Britse luchthavens werden opgemerkt.

    De Britse minister van buitenlandse zaken William Hague probeert de Britten van een oorlog te overtuigen. Hij stelde dat de afwezigheid van een VN-mandaat geen obstakel zou vormen: “Het is mogelijk om actie te ondernemen op basis van de enorme humanitaire ramp”. Hij suggereerde dat er binnen de paar weken of zelfs dagen actie kan komen, wellicht in de vorm van intensieve luchtbombardementen. Het VN Veiligheidscomité is verdeeld met Rusland en China die tegen een interventie zijn omwille van de belangen van hun eigen kapitalistische klassen.

    Hague zou ook al overleg gepleegd hebben met de dictatoriale en repressieve regimes van Quatar en Saoedi-Arabië, twee regimes die een nederlaag van Assad zouden verwelkomen omdat het Iran en Hezbollah zou verzwakken. Iran waarschuwde dat een Westerse militaire interventie de regio kan destabiliseren.

    Patrick Cockburn, een specialist inzake het Midden-Oosten, wees op de moeilijkheden om na te gaan wie verantwoordelijk was voor de chemische aanval. De VS-inspecteurs kregen toegang tot de plaats van de aanval en er was een staakt-het-vuren afgekondigd, maar de inspecteurs kwamen toch snel onder vuur te liggen. Dat bewijst op zich niets over de verantwoordelijkheid en de inspecteurs konden enkel vaststellen dat er een chemische aanval was geweest.

    Nog voor ze hun rapport publiceerden, stelde John Kerry dat het voor de VS onmiskenbaar vast stond dat er chemische wapens werden ingezet in Syrië en dat de troepen van president Bashar al-Assad een verschrikkelijke misdaad tegen de eigen bevolking hadden gepleegd. Hij had het over een ‘morele obsceniteit’.

    Dat is een uitdrukking die ook past bij de vernietiging van Irak, waarbij naar verluidt chemische wapens werden ingezet, of de openluchtgevangenis waar de Palestijnse bevolking in wordt opgesloten of het stilzwijgen bij de genocide tegen de Tamilbevolking van Sri Lanka. De imperialistische machten hebben niet bepaald een zuiver geweten als het op het gebruik van chemische en nucleaire wapens aankomt.

    Ondanks de roep naar het einde van de horror in Syrië, is er zowel in de VS als in Groot-Brittannië weinig steun voor een oorlogsinterventie. De herinnering aan de invasie van Irak en het wel erg twijfelachtige argument dat Saddam over massavernietigingswapens beschikte, ligt nog te vers in het geheugen. Dat wordt nog versterkt door het feit dat de Britse regering de resultaten van een onderzoekscommissie naar de Irak-oorlog weigert te publiceren.

    Obama beloofde bij de verkiezingen om de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlogen in Irak en Afghanistan te stoppen. Hij bleek echter zelf een oorlogspresident te zijn die dodelijke drones inzette in Afghanistan en Pakistan. De grondtroepen werden wel afgebouwd, maar de oorlog bleef en ook Guantanamo Bay bleef open. Vandaag is 60% van de Amerikaanse bevolking tegen een militaire interventie in Syrië gekant.

    Zowel de Britse als de Amerikaanse regeringen hebben er belang bij om door de Syrische massa’s gezien te worden als helden en verdedigers van democratie. Ze zitten immers vast in de diepe crisis van het kapitalisme waar ze geen enkel antwoord op bieden, wat leidt tot steeds meer woede en verzet.

    Irak

    In de aanloop naar de invasie in Irak probeerden de Britse Liberaal Democraten hun anti-oorlogsimago te versterken door zich uit te spreken tegen een oorlog zonder VN-mandaat. Wij stelden toen al dat de VN niet te vertrouwen is als scheidsrechter die de belangen van de Iraakse bevolking zou verdedigen, het is immers een instelling die bestaat uit vertegenwoordigers van de belangrijkste imperialistische oorlogszuchtige regeringen. Nu stelt Lib Dem leider Paddy Ashdown dat hij in het geval van Syrië unilaterale actie verkiest boven geen actie.

    Labour vroeg om het parlement bijeen te roepen om de kwestie te bespreken. Wellicht zal Cameron dat doen, hij krijgt zelfs tegenkanting van een klein aantal parlementsleden uit de eigen rangen. De gevolgen van een militair optreden zijn groot, er dreigen complicaties en er is een risico voor de toekomst van de volledige regio.

    Labour heeft nog niet duidelijk gemaakt hoe het zou stemmen. Een echte arbeiderspartij zou zich ten stelligste verzetten tegen militaire acties in Syrië. Maar Labour is natuurlijk wel de partij die zelf troepen naar Irak stuurde in een oorlog om olie en strategische invloed. Als dit de oppositie is, dan maakt het vooral duidelijk dat er nood is aan een nieuwe politieke kracht die de standpunten van de meerderheid van de bevolking tegen oorlog en tegen besparingen vertegenwoordigt.

    Er kan geen hoop gevestigd worden op acties van deze regering en zijn internationale kompanen om het lot van de bevolking van Syrië en het Midden-Oosten te verbeteren. Het uitvoeren van luchtbombardementen zal het lijden van de bevolking versterken. We moeten er ons dan ook tegen verzetten.

    De Westerse machten hebben het nu niet over ‘regimeverandering’. Het regime van Assad is immers relatief sterk en er is Russische tegenkanting. Ook is er de problematische vraag van wie er Assad zou vervangen. Met de significante middelen en de groei van Al Qaeda in Syrië is er ook een ernstig gevaar van een toename van terrorisme, zowel in de regio als in de landen die bij een militair avontuur betrokken zijn.

    Op kapitalistische basis is er geen oplossing voor het conflict. Een interventie dreigt de onstabiliteit verder te versterken en uit te breiden tot een regionaal etnisch conflict dat jaren kan duren. Irak en Libië hebben aangetoond dat imperialistische militaire interventies niet gericht zijn op de belangen van de werkende bevolking en de armen.

    Er is geen gemakkelijke uitweg. We moeten bouwen aan onafhankelijke arbeiderskrachten die de armen en onderdrukten verenigen in een strijd om hun gezamenlijke belangen te verdedigen tegen zowel de krachten van het imperialisme als de semi-feodale en kapitalistische krachten in de regio.

    Onze mening

    • Neen aan imperialistische interventie! Haal de buitenlandse troepen weg uit Syrië en de regio!
    • Tegen iedere vorm van onderdrukking, de bevolking moet over haar eigen lot beslissen!
    • Voor de opbouw van verenigde, niet-sectaire verdedigingscomités om de arbeiders, armen en anderen te beschermen tegen sectaire aanvallen van alle kampen!
    • Bouwen aan een beweging die opkomt voor een regering van arbeiders en armen!
    • Voor een revolutionaire grondwetgevende vergadering in Syrië!
    • Voor nationale en democratische rechten van de massa’s, met de erkenning van het recht van de Koerdische bevolking op zelfbeschikking, met inbegrip van het recht om hun eigen staat te vormen indien de Koerden dat willen!
    • Onafhankelijke vakbonden en arbeiderspartijen met een programma dat de grond aan de bevolking geeft en de fabrieken aan de arbeiders. Dat kan doorgevoerd worden met een programma voor een socialistisch democratisch geplande economie!
    • Voor een democratische socialistische confederatie van het Midden-Oosten en Noord-Afrika!
  • Pamflet van Socialist Alternative bij herdenking 50ste verjaardag ‘Mars op Washington’

    Pamflet van Socialist Alternative bij herdenking 50ste verjaardag ‘Mars op Washington’

    Afgelopen weekend werd in Washington een betoging gehouden om de 50ste verjaardag van de ‘Mars op Washington’ onder leiding van Martin Luther King te herdenken. Op die betoging in 1963 maakte King zijn bekende ‘I have a dream’ toespraak. De mars van 1963 was er een ‘voor werk en vrijheid’. Hieronder het pamflet van Socialist Alternative dat op de actie dit weekend werd verspreid.

    Deze herdenking vindt plaats op een ogenblik dat de democratische en sociale rechten die door militante massastrijd van werkende mensen, jongeren – zwarte arbeiders en jongeren in het bijzonder – onder vuur liggen. Dat bleek bijzonder duidelijk in de recente vrijspraak van George Zimmerman voor het doodschieten van de 17-jarige Trayvon Martin. Maar er is ook het aanhoudende racisme waarbij gekleurde mensen meer gestopt en gefouilleerd worden en sneller het slachtoffer worden van politiegeweld. Er zijn vandaag zes miljoen mensen in de VS die onder ‘gerechtelijk toezicht’ staan. De helft van de 2,3 miljoen gevangenen zijn kleurlingen. Het Hooggerechtshof besliste om de artikelen 4 en 5 van de Voting Right Act uit 1965 naar de prullenmand te verwijzen. Die artikelen maakten inperkingen van het stemrecht moeilijker, zeker in het zuiden maakte dat een verschil. Nu worden maatregelen genomen om enkel mensen met een identiteitskaart te laten stemmen, waardoor heel wat armen, migranten en kleurlingen niet langer zullen stemmen. Het zal de greep van de grote bedrijven op de politiek enkel nog vergroten.

    Zwart Amerika in crisis

    De situatie van zwarte arbeiders en jongeren ziet er vijftig jaar na de Mars op Washington niet bepaald rooskleurig uit als we kijken naar hun toegang tot gezondheidszorg, huisvesting of onderwijs. De economische crisis van 2007-08 leidde tot het “grootste verlies aan welvaart voor kleurlingen in de moderne geschiedenis van de VS”, aldus het rapport “Foreclosed: State of the Dream 2008.” Volgens officiële statistieken bedraagt de nationale werkloosheidsgraad 7,6%, terwijl het voor Afro-Amerikanen 15% bedraagt. Dat cijfer ligt nog een pak hoger indien deeltijdse werkenden worden meegerekend of diegenen die niet langer in de cijfers meegeteld worden. Volgens ‘Bread for the world’ hebben 14,5% van de Amerikaanse gezinnen – goed voor bijna 49 miljoen mensen waaronder 16,2 miljoen kinderen – het moeilijk om brood op tafel te krijgen. Meer dan een vijfde van de kinderen loopt kans op honger. Onder Afro-Amerikanen en Latino’s is dat een op drie! Het kapitalistische systeem heeft zwart Amerika niet veel opgeleverd.

    Eerste zwarte CEO van het Rijk

    De Afro-Amerikaanse academicus en auteur Cornel West omschreef president Barack Obama als de “zwarte mascotte van de oligarchen van Wall Street” en een “marionet van de plutocraten”. In een reactie op de verderzetting van het oorlogsbeleid van de VS en het gebruik van drones, stelde hij: “Obama staat aan het hoofd van de Amerikaanse moordmachine en is daar trots op.” West beschrijft terecht de belangen die de eerste zwarte president verdedigt en naar voor schuift. President Obama heeft de agenda van Wall Street versterkt en uitgebreid met vernietigende aanvallen op de sociale zekerheid, besparingen op cruciale sociale diensten, harde aanvallen op het openbare onderwijs, beperking van voedselbonnen en automatische besparingen op uitgaven. Dat alles versterkt de miserie van miljoenen werklozen, armen en kleurlingen.

    In plaats van de geest van strijd en verzet van King te gebruiken om een nieuwe beweging tegen onrechtvaardigheid op te zetten, hebben de organisatoren van de mars beslist om de actie binnen te perken te houden en een rookgordijn te blazen voor de strijd tegen onderdrukking op basis van huidskleur of klasse. Dat blijkt onder meer uit de uitnodiging aan president Obama om de centrale toespraak te houden. Obama en de zwarte ‘leiders’ van de bedrijfswereld staan nochtans regelrecht tegenover de radicale erfenis van de zwarte bevrijdingsbeweging en hetgeen waar King voor stond.

    Nieuwe beweging is nodig

    Malcolm X stelde destijds: “Kapitalisme kan niet zonder racisme.” Racisme is een verdeel-en-heerstactiek van de heersende elite om eenheid en solidariteit van onderuit tegen te gaan, zodat we ons niet keren tegen de echte criminelen: Wall Street, gevestigde politici zoals Obama en de kapitalistische heersende elite in het algemeen. Als we racisme willen bestrijden, moeten we het hele systeem bekampen.

    We kunnen inspiratie halen bij de “Moral Mondays” beweging in North Carolina [een protestbeweging tegen het lokale besparingsbeleid], de acties van de laag betaalde werkenden doorheen het land of het protest na de uitspraak in de zaak rond de moord op Trayvon Martin. Onze strijd is onderdeel van de internationale arbeidersstrijd, van Brazilië tot Portugal, Griekenland, Tunesië of Zuid-Afrika.

    De zwarte vrijheidsstrijd heeft de wettelijke segregatie neergehaald in de jaren 1950 en 1960. Het zal er nu op aankomen om te bouwen aan een nieuwe massabeweging over etnische grenzen heen om samen te strijden tegen onderdrukking op basis van huidskleur en klasse, waarbij we opkomen voor een democratisch socialistische toekomst gebaseerd op solidariteit, economische rechtvaardigheid en vrijheid. Zoals Martin Luther King al stelde: “Het is een kwestie van klasse. Er is iets mis met het kapitalisme. Misschien moet Amerika in de richting van democratisch socialisme gaan.” We moeten ons ook verzetten tegen de beide gezichten van de politiek van de grote bedrijven, zowel Democraten als Republikeinen verdedigen niet onze belangen. Malcolm X stelde: “Je zet de Democraten vooraan en zij zetten je achteraan.” Onafhankelijke arbeiderskandidaten met de doelstelling om een partij van de werkende bevolking op te bouwen, kan de dominantie van het tweepartijsysteem beginnen te doorbreken en een alternatief op de agenda van Wall Street vormen.

    We hebben een strijdbaar programma nodig:

    • Stop de racistische ‘zelfverdedigingswetten’ [die werden gebruikt om de moordenaar van Trayvon Martin vrij te spreken]!
    • Stop de racistische ‘oorlog tegen drugs’. Wie veroordeeld is voor kleine druggevallen, hoort niet in de gevangenis
    • Stop het politiegeweld, racistische maatregelen zoals het stelselmatig stoppen en fouilleren van kleurlingen
    • Voor democratisch verkozen wijkraden die toezien op de naleving van de orde en op de publieke veiligheid
    • Investeer in ontspanning voor jongeren en infrastructuur in de wijken, jobcreatie en degelijke lonen, niet in gevangenissen!
    • Stop de massale werkloosheid, armoede en ongelijkheid – de basis van de meeste misdrijven – door degelijke jobs aan goede voorwaarden te creëren met een massaal programma van publieke werken dat kan gefinancierd worden door de rijken en Wall Street te belasten
    • Meer publieke middelen voor onderwijs, gezondheidszorg en sociale diensten
    • Geen vertrouwen in de politici van de Democratische Partij die niets gedaan hebben om de status quo van ongelijkheid en racisme te bestrijden. We moeten bouwen aan onze eigen onafhankelijke politieke stem die los staat van de zakenwereld en haar twee gevestigde partijen.
    • Er is nood aan een beweging die ingaat tegen het kapitalisme, een systeem gebaseerd op ongelijkheid en racisme. Voor een socialistische toekomst op basis van vrijheid, gelijkheid en welvaart voor de volledige samenleving!

    Video. Malcolm X over de ‘Mars op Washington’ van 1963

  • Kort & Krachtig

    Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.


    Fraudeproces afgekocht door personeel op straat te zetten

    Creve Drinks uit Waarschoot zet 22 arbeiders en 7 bedienden op straat. Het bedrijf staat te koop zodat de eigenaars, de familie De Wilde, 15 miljoen euro vinden om een fraudeproces af te kopen. De fiscus eist immers 15 miljoen euro aan ontdoken belastingen en boetes. Het bedrijf sluit de deuren op 30 september. Om de ontslagkosten te beperken, wordt ook daar gebruik gemaakt van een weinig koosjere werkwijze. De arbeiders stelden vast dat de ontslagbrief vermeldde dat de arbeidersovereenkomst "met wederzijdse instemming" werd beëindigd, terwijl ze wel degelijk geen andere keuze hadden om te tekenen. Dat is geen geldige manier van werken waardoor het personeel een correcte opzegvergoeding kan eisen, maar die schuld van het bedrijf zal ongetwijfeld pas na die aan de overheid komen. Zo is het personeel twee keer de pineut van een frauduleuze werkgever: de werklozen verliezen niet alleen hun werk maar ook hun opzegvergoeding.


    Feestdag betekent ‘GAS’-tijd in Antwerpen

    15 augustus was een feestdag – dat betekent GAS-tijd in Antwerpen. Op 1 mei werden 308 GAS-boetes uitgeschreven voor mensen die hun vuilzak hadden buitengezet zonder erbij na te denken dat het een feestdag was waardoor het een dag later moest. Op 15 augustus was de oogst iets beperkter: 244 GAS-boetes. ‘Feestdag’ wordt stilaan een relatief begrip in Antwerpen. Volgens het stadsbestuur zal wellicht alleen wie ‘individueel faalt’ een boete krijgen, maar dat ‘individuele’ karakter is betwistbaar: er werd 58 ton afval opgehaald of 22% van op een normale donderdag. Dat betekent dat één op vijf er niet bij stil stond dat het vuil niet buiten mocht.


    Ook partner van NSA-journalist onder vuur genomen

    Het kapitalistische systeem kan niet lachen met klokkenluiders die nochtans enkel bekendmaken hoe het systeem te werk gaat. Edward Snowden mocht het ondervinden en leeft noodgedwongen in Rusland, wat op zich een diplomatieke rel met de VS opleverde. Maar ook de journalist die de documenten van Snowden over het afluisterschandaal van de NSA (National Security Agency) bekend maakte, ligt onder vuur. De partner van deze journalist werd negen uur lang vastgehouden op de luchthaven van Heathrow (Londen) als onderdeel van een antiterrorismewet. De man was op weg van Duitsland naar Brazilië en maakte slechts een tussenlanding in Londen. Bij de ondervragingen werd enkel op documenten van de NSA ingegaan.


    Toch iemand die broodje-GAS in Mechelen verdedigt

    Er was heel wat ophef rond de racisme-uitspraken van Liesbeth Homans in DSWeekblad afgelopen weekend. Er was minder aandacht voor de conservatieve praat van de andere geïnterviewde: acteur Sven De Ridder. Die nam het zelfs op voor de GAS-boetes voor wie op de trappen van een kerk een broodje at. In Mechelen werd enige tijd geleden zo’n boete uitgeschreven, maar onder druk van het protest werd het terug ingetrokken. Acteur Sven De Ridder verklaarde nu: “Moet je nu echt op de trappen van een kerk een broodje eten? Er zijn andere plekken in de stad waar je dat kan doen. Ik ben opgevoed met het idee dat je bepaalde dingen niet doet. Je gaat niet op de leuning zitten. Op de tram ga je niet met je voeten op de andere bank zitten.” Hij genoot meteen bijval van zijn gesprekspartner, Liesbeth Homans (N-VA): “Dat is conservatief! Waarden en normen!” en nog: “Respect voor een aantal zaken, daar ontbreekt het soms aan vandaag. Het is niet hip om normen en waarden te hebben.” Waarop De Ridder repliceert: “Maar het begint toch een beetje te keren. Er is een tegenbeweging. En ik vind dat goed.” Toch iemand die willekeurige repressie goed vindt…


    Werken tot je erbij neervalt, ook voor jongeren

    In de City, het financiële ‘hart’ van Londen, is deze week een 21-jarige werknemer om het leven gekomen. De jongeman deed een stage bij investeringsbank Merrill Lynch. In deze sector is het niet uitzonderlijk dat jonge stagiairs soms een hele nacht doorwerken en 80 tot 100 uur per week kloppen. De afwezigheid van een vakbond om de arbeidsomstandigheden te controleren, speelt daarbij mee. Deze week kwam een 21-jarige stagiair om het leven. Hij stierf wellicht na een epileptische aanval tijdens het douchen nadat hij drie nachten lang had doorgewerkt tot zes uur ‘s ochtends. Op twee weken had hij al zeker acht keer de volledige nacht doorgewerkt. Merrill Lynch – in dit geval is ‘lynch’ letterlijk te nemen – verklaarde dat de stagiair "enorm ijverig" was waardoor hem een veelbelovende toekomst te wachten stond. Hij heeft evenwel gewerkt tot hij erbij neerviel. Nog iemand die arbeidsongeschiktheid heeft geveinsd?


    Vandenbroucke: voert eerst besparingen door, stelt vervolgens dat er te weinig middelen zijn

    Je moet het maar durven. Als politicus destijds de basis leggen voor een verdere verhoging van de prestatiedruk en de commercialisering van het hoger onderwijs. En vervolgens als ex-politicus die omgetoverd is tot academicus zeggen dat er te weinig middelen zijn en dat de petitie die daartegen ingaat gerechtvaardigd is. Dat is wat Frank Vandenbroucke presteerde met zijn verklaringen. Hij stelde in dsAvond: “Het alleerste besluit is volgens mij dat de publieke financiering moet groeien”. Blijkbaar is de academicus Vandenbroucke het helemaal niet eens met het beleid van de politicus Vandenbroucke.


    Britse acteur met boodschap

    De Britse acteur Benedict Cumberbatch had een boodschap voor de vele paparazzi die foto’s van hem wilden nemen aan de opnameset van de reeks Sherlock van de BBC. Cumberbatch verstopte zich en hield een handgeschreven boodschap voor zich: ‘Ga foto’s nemen in Egypte en toon de wereld iets belangrijk’. In de daaropvolgende dagen herhaalde hij dit procédé met boodschappen tegen de inbreuken op de persvrijheid in het kader van de aanpak van de krant The Guardian die de informatie van klokkenluider Snowden bekend maakte.

  • Manning. Le Soir heeft kant gekozen

    “Amper 35 jaar celstraf”, dat is waarmee het hoofdartikel van de krant Le Soir over Manning begint. Het artikel gaat over de veroordeling van Chelsea (voorheen Bradley) Manning, de soldaat die bewijsmateriaal over oorlogsmisdaden door het Amerikaanse leger bekend maakte. Over die oorlogsmisdaden rept het artikel van Le Soir met geen woord. En dat is niet het enige probleem met de berichtgeving.

    Volgens de journalist van dienst heeft Manning geluk dat zij niet tot de maximale straf van 135 jaar werd veroordeeld. Dat wordt gevolgd door een opeenstapeling van onduidelijkheden en zelfs gewoon fouten, toevallig allemaal fouten in het voordeel van de Amerikaanse autoriteiten.

    Zo wordt gesteld dat Manning in het kader van het proces ‘berouw’ zou getoond hebben. Het doel van die opmerking is ons laten geloven dat hij de les begrepen heeft en niet opnieuw dezelfde fouten zou maken. Maar deze voorstelling van de zaken klopt niet. In de brief naar aanleiding van de veroordeling, verklaarde Manning: “Als mijn acties iemand of de VS in het algemeen schade berokkend hebben, dan vind ik dat spijtig.” Maar er werd onmiddellijk aan toegevoegd dat Manning geen spijt had over het bekendmaken van de oorlogsmisdaden. De brief na de veroordeling stelt onder meer: “We hebben er bewust voor gekozen om de waarde van een mensenleven in Irak en Afghanistan te devalueren. Door te strijden tegen wie we als onze vijanden zien, hebben we soms onschuldige burgers gedood. Elke keer dat onschuldige doden vielen, hebben we daar niet de verantwoordelijkheid voor opgenomen maar hebben we ons verstopt achter het rookgordijn van de nationale veiligheid en het geheime karakter van de informatie zodat dit niet publiek bekend raakte.” (Brief van Manning aan Obama: ‘Ik ben bereid om de prijs te betalen om in een vrije samenleving te leven’).

    De journalist van Le Soir haalt dus een zin uit de context om de betekenis ervan volledig om te keren. Blijkbaar is dat wat ze op de redactie van Le Soir als journalistiek beschouwen.

    In de rest van het artikel wordt Manning afgedaan als een eenvoudige spion die door haar gedrag “het leven van agenten en militairen op het terrein in gevaar bracht.” Over het leven van de onschuldige burgers die omkwamen, wordt niets gezegd. Manning wordt vergeleken met een Belgische soldaat die in 1989 voor 4 miljoen Belgische frank informatie had verkocht aan de Russische geheime diensten. De vergelijking wordt nog wat aangedikt als Edward Snowden en Julian Assange (WikiLeaks) worden omschreven als “medeplichtigen” en “klanten” van Manning. Er wordt gesuggereerd dat Manning uit financiële motivatie handelde, wat niet het geval is.

    We zouden overigens ook graag van de journalist van Le Soir vernemen wat Snowden met de documenten op WikiLeaks te maken heeft. Snowden was als informaticus verbonden aan de CIA en de NSA (National Security Agency). Hij moest vluchten nadat hij bekend maakte dat de Amerikaanse veiligheidsdiensten over programma’s van massale controle beschikten om emails en gesprekken te volgen.

    We weten natuurlijk dat het werk van journalisten niet gemakkelijk is. De snelheid waarmee informatie circuleert en de besparingen op personeel waardoor de werkdruk toeneemt, maken het soms moeilijk om op een correcte manier over een onderwerp te berichten. Bij de berichtgeving van Le Soir over Manning zien we wat dit concreet betekent. Maar mogelijk is er meer aan de hand en werd in dit artikel bewust kant gekozen tegen Manning. In dat geval hopen we dat de journalist en de redactie van Le Soir daar toch minstens voor bedankt worden met een uitnodiging voor het volgende cocktailfeest op de Amerikaanse ambassade. Een minimale dank voor ‘bewezen diensten’ is immers niet misplaatst.

  • 35 jaar cel voor wie oorlogsmisdaden bekend maakt, Nobelprijs voor wie ze pleegt

    Bradley Manning, de Amerikaanse soldaat die een pak interne informatie over de bezetting van Irak en de door de VS gepleegde oorlogsmisdaden bekend maakte, is tot een gevangenisstraf van 35 jaar veroordeeld. Het bekendmaken van oorlogsmisdaden mag immers niet. De politieke verantwoordelijke voor de misdaden zelf, president Obama, kreeg de Nobelprijs voor de vrede.

    De documenten die soldaat Manning aan de website WikiLeaks doorspeelde, gaven een beeld van hoe het VS-imperialisme tekeer gaat in de zogenaamde oorlog tegen terrorisme en voor democratie. Het aan het licht brengen van de waarheid is een strafbaar feit waar de Amerikaanse rechtbank een symbolisch zware straf voor heeft opgelegd. Bradley Manning had immers geen ongewapende zwarte jongeman dood geschoten en kon dus niet vrijuit gaan.

    George Orwell stelde destijds al: “In een tijd van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad.” Dat heeft Manning aan de lijve ondervonden. Het bekendmaken van wat zijn regering doet, levert hem 35 jaar celstraf op. Spionage en diefstal van geheime documenten, was zijn misdaad. En daar staat een veel hogere straf op dan pakweg op het martelen van onschuldige burgers in Irak.

    De Amerikaanse regering onder Obama heeft de oorlog aan de klokkenluiders verklaard, er wordt gewerkt aan een programma dat het lekken van vertrouwelijke informatie moet vermijden. Daarbij wordt niet geaarzeld om ook het persoonlijke leven van soldaten en ambtenaren te monitoren. Zo is er een nieuwe regel die oplegt dat collega’s elkaar scherp in het oog moeten houden om problemen als stress, echtscheidingen of financiële problemen bij oversten te melden. Wie dat niet doet, kan zelf gestraft worden. We verwezen al naar Orwell en moeten ook hierbij meteen aan ‘Big Brother’ denken.

    De vervolging van klokkenluiders gaat erg ver. Bij zijn proces werd nadruk gelegd op het persoonlijke leven van Manning, maar dat dient enkel als rookgordijn om de ware doelstelling te verbergen: wie bekend maakt wat het VS-imperialisme doet, moet het zwijgen opgelegd worden. Bradley Manning is niet de enige die dat ondervindt. Eerder moest Edward Snowden op de vlucht omdat hij bekend maakte dat de Amerikaanse veiligheidsdiensten een grootschalig project van het lezen van emails en het afluisteren van gesprekken voeren. En zelfs de journalist die de gegevens van Snowden bekend maakte, ligt onder vuur. Zijn partner werd op de luchthaven van Londen negen uur vastgehouden in het kader van een anti-terrorismeonderzoek.

    Het legt de hele hypocrisie van het Westerse imperialisme bloot. Obama kan het misschien beter verpakken, maar in de praktijk verschilt zijn beleid niet van dat van Bush. Voor het laten plegen van oorlogsmisdaden, voor het afluisteren van telefoongesprekken en het meelezen van emails,… kreeg Obama de Nobelprijs voor de vrede. Voor het bekend maken van deze feiten, worden mensen als Manning, Snowden, journalist Glenn Greenwald en zijn partner David Miranda vervolgd, aan de schandpaal genageld en jarenlang in de cel gestopt.

    Een systeem dat zo hard optreedt tegen wie het functioneren van dat systeem bekend maakt, is uiteraard niet zuiver op de graat. Wij verzetten ons tegen de vervolging van wie de waarheid aan het licht brengt. Om een een einde te maken aan hun vervolging en om mensen als Manning vrij te krijgen, is er nood aan een massabeweging van werkenden en jongeren in de VS en daarbuiten. Wij willen stappen in die richting ondersteunen.

    Lees ook:

    • Bradley Manning zou een held moeten zijn, geen gevangene
    • Betoging in Hong Kong om klokkenluider Snowden te verdedigen
    • De politiek van het Hacktivisme
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop