door Ben (Charleroi)
Voor de gewone werkenden en jongeren zien de toekomstperspectieven er onder het kapitalisme weinig rooskleurig uit. Massale werkloosheid, slecht betaalde tijdelijke rotjobs en openbare diensten die tot op het bot worden afgebouwd, leiden tot een terechte afkeer van de gevestigde partijen en hun neoliberale politiek.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Rare maar ook gevaarlijke jongens, die nazi’s
Op 12 september kwamen de neonazi’s van BBET (Bloed, Bodem, Eer en Trouw) voor de rechtbank in Dendermonde. Zeventien van deze kaalgeschoren extremisten moeten zich verantwoorden voor het feit dat ze deel uitmaakten van een gewapende groep die zich richtte tegen migranten en politieke tegenstanders. De groep werd in 2006 met een mediagenieke campagne ontmanteld.
In 2004 verscheen BBET voor het eerst op het publieke toneel met een bijeenkomst waar onder meer een Amerikaanse neonazi zou spreken. De affiche lekte via Blokbuster uit (zie afbeelding) en werd door enkele media opgepikt. De zaal waar het gebeuren zou plaatsvinden, eigendom van een VB-gemeenteraadslid in Waasmunster, was door de ruchtbaarheid niet meer beschikbaar. De neonazi’s moesten uitwijken en begonnen hun meeting met “enkele rake sneren aan het adres van judeo-bolsjewisten als Geert Cool en Manuel Abramowitz die graag fungeren als dobberman van de plutocratie en dissidente debatten willen verstoren door hun loonheren van politie, staatsveiligheid, systeempers en systeempartijen in te schakelen”.
In het driejarig bestaan van de groep werd met de regelmaat van de klok over LSP en Blokbuster geschreven. Echt subtiel waren de verwijten niet. Zo schreef BBET op haar website: “De LSP is (…) een operatie van de staatsveiligheid om de echte tegenstanders van het systeem, om echte dissidenten, dwars te zitten onder een duidelijk VALSE rode vlag.” Of nog: “Formeel heet de LSP een partij te zijn die opkomt voor de armen van alle rassen, maar feitelijk is het een beweging die de factor uitsluitend bezig is zionistische en joodse doelen te ondersteunen”. Tja.
Het feit dat de figuren die deze nonsens uitkraamden over wapens beschikten, maakt het minder grappig. Zeker na het bloedbad dat eerder dit jaar door Anders Breivik werd aangericht. Vandaag mag het dan nog om marginale figuren gaan, iedere ruimte die ze krijgen om zich te versterken, kan tot nieuwe gewelddaden leiden. Wij zullen dan ook onversaagd de strijd tegen extreemrechts blijven aangaan.
[/box]
Indien deze afkeer niet wordt georganiseerd in collectieve strijd en richting krijgt doorheen organisaties van arbeiders en jongeren die een echt links alternatief aanreiken, dan groeit de ruimte voor extreemrechts. In Frankrijk kan Marine Le Pen van het Front National mogelijk een goede score realiseren bij de presidentsverkiezingen van 2012. Dat zal de verdelende retoriek versterken, wat het moeilijker maakt voor arbeiders en jongeren om samen te strijden tegen het kapitalisme en de crisis. Neofascistische militanten en geïsoleerde individuen kunnen er hun zelfvertrouwen mee opkrikken, sommigen zullen misschien zelfs tot geweld overgaan.
In ons land is er op dit ogenblik nog niet veel strijd. Onvermijdelijk zal er discussie ontstaan over het verzet tegen het besparingsbeleid dat deze of de volgende regering ons zal opleggen. Een brede partij van arbeiders en jongeren met een programma van socialistische maatschappijverandering zou richting kunnen geven aan strijd en de stap om in actie te komen aanmoedigen. Maar zo’n partij is er (nog) niet. Hierdoor blijft de nadruk vooralsnog op communautair getwist liggen. Enkele maanden geleden kondigde Voorpost, de ordedienst van het Vlaams Belang, aan dat het zou betogen in ‘gestolen’ Vlaamse gemeenten zoals Edingen, Zinnik, ‘s Gravenbrakel, Moeskroen en Doornik. Zowat 200 Voorpostmilitanten betoogden effectief in Edingen, waar de inwoners vreemd opkeken toen anti-Waalse slogans werden geroepen. De communautaire spanningen laten dergelijke groepen toe om zich te versterken.
Ten onrechte wordt langs Franstalige kant vaak gedacht dat extreemrechts bij hen niet voorkomt. Nochtans is ook daar de ontwikkeling van extreemrechts een reëel gevaar, zeker naarmate de crisis toeslaat en de besparingspolitiek wordt opgedreven. Franstalig extreemrechts telt weinig actieve militanten en is verdeeld, maar toch werden bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen enkele goede resultaten met verkozenen neergezet. Indien Marine Le Pen het goed doet, kan dit ook bij ons gevolgen hebben. De toenadering tussen de neofascistische groupuscule Nation en het Front National wijst erop dat ze het potentieel voor een populistisch discours lijken te begrijpen.
Advocaat Modrikamen van de Parti Populaire (PP) probeert op eenzelfde golf mee te surfen. In de krant L’Echo van 13 juli verklaarde hij: “Le Pen is het Front National aan het omvormen tot een regeringspartij. Dit is niet langer extreemrechts, maar een rechterzijde met een volkse kant. Onze partij moet in dat kader gezien worden.” De antifascistische website Résistances.be suggereert – wat voorbarig – dat Modrikamen door het Franse FN als Belgische tegenhanger erkend zou worden.
We kenden al de groupuscule Nation die niet vies is van meer potige acties. Maar nu is er ook de poging om een Waalse afdeling van het neonazistische Blood&Honour op te zetten. De harde kern zou een tiental leden tellen, vooral uit de regio rond Charleroi. Deze kern zou deelnemen aan acties van Nation en het Front National. Blood&Honour is openlijk neonazistisch en wil ‘politieke soldaten’ vormen om een rassenoorlog te voeren waarmee het “het blanke ras” wil redden. Het logo van de Waalse afdeling lijkt op dat van de Waalse SS-divisie, een groepering die aan de antibolsjewistische kruistocht van Léon Degrelle aan het Oostfront deelnam tijdens de Tweede Wereldoorlog. Blood&Honour wil zich langs Franstalige kant vestigen met een concert op 1 oktober waarvoor het op ondersteuning van Vlaamse en Duitse neonazi’s kan rekenen.
We moeten ook langs Franstalige kant het antifascistische verzet organiseren en opbouwen. In dat verzet is er nood aan een socialistisch programma als antwoord op de voedingsbodem voor extreemrechts.