Startschot voor hete herfst

De militantenconcentratie en betoging van de vakbonden waren een succes. Zowel de politie als de vakbondsleiding sprak over 10.000 aanwezigen. Wellicht waren we met meer, alleszins was de opkomst hoger dan verwacht. In de toespraken en in de discussies stonden de onbetaalbare energiefacturen centraal en werd er gewezen op het feit dat de regeringsmaatregelen niet volstaan. In discussies met aanwezigen viel de erg brede steun voor de eis van nationalisatie van de energiesector op. Het grootste applaus kreeg ABVV-voorzitter Bodson met zijn oproep om van de algemene staking op 9 november een succes te maken.

Met deze bijeenkomst werd het startschot gegeven voor een hete herfst. De eerstvolgende concrete afspraak is de algemene staking van 9 november. De grote opkomst vandaag en de sterke woede tegen de hoge energie- en voedselprijzen maken dat zelfs de meest twijfelende vakbondsleiders die staking moeilijk nog in vraag kunnen stellen. Langs de andere kant is 9 november nog redelijk ver af en is er de roep om sneller in actie te gaan. In de wandelgangen circuleert het idee van een nationale betoging gevolgd door provinciale betogingen in oktober. Een uitstekend idee om op te bouwen naar de algemene staking van 9 november, maar de militantenconcentratie was toch het best mogelijke ogenblik om die acties aan te kondigen? Eén van de sterktes van het actieplan in 2014 was dat de opbouw voor iedereen duidelijk was.

LSP had een pamflet met als titel: “Algemene staking van 9 november NU voorbereiden”, gekoppeld aan de eisen van nationalisatie van de energiesector en de verhoging van de lonen. Er was ook veel interesse in onze krant, onder meer voor het dossier over hoe we een krachtsverhouding kunnen opbouwen. “Als we onze woede niet organiseren, zal de verarming verder doorzetten,” schreven we in ons pamflet. Dat is nu de uitdaging: de woede organiseren in opbouw naar de algemene staking, waarbij er nood is aan een actieplan zodat het geen eenmalige staking is.

Doorheen deze opbouw van onze strijd staan we sterker met offensieve eisen die vertrekken van wat nodig is en niet van wat de werkgevers en hun politici aanvaardbaar vinden. Zij vinden enkel een massale verarming van de werkende klasse aanvaardbaar. Het volstaat niet om te schermen met de aanwezigheid van de liberalen in de regering om de verantwoordelijkheid van de andere regeringspartijen te minimaliseren. Een uitbreiding van het sociaal tarief en het belasten van de grote winsten van de energiebedrijven zou een belangrijke stap vooruit zijn. Maar we moeten tegelijk bouwen aan een krachtsverhouding om de nationalisatie van de hele sector af te dwingen zodat de gemeenschap op democratische wijze controle heeft op de productie, distributie en investeringen.

De toespraken van de vakbondsleiders vandaag en eerder dit weekend van Raoul Hedebouw (PVDA) gaan voorzichtig in de richting van energie in publieke handen. Op een ogenblik dat zowat het volledige politieke establishment en de werkgevers moeten toegeven dat de markt niet werkt, moeten wij offensief durven spreken over de nationalisatie van de sector en daar een centrale eis van maken. Deze militantenconcentratie en betoging toonden dat de druk van onderuit toeneemt. Om de opbouw van de acties en de eisen verder te verfijnen, moet de basis zich zo sterk mogelijk organiseren op elke werkplek en met alle medestanders van de arbeidersbeweging (gepensioneerden, jongeren, werklozen …). Dat zou ons tevens voorbereiden op de onvermijdelijke chantage van de werkgevers die met de ontwikkelende recessie gepaard zal gaan.

Zoals het LSP-pamflet concludeerde: “We leven niet om te werken, we werken om te leven. Wij willen resultaat: een beter, betaalbaar leven voor iedereen! Dat is niet mogelijk binnen het kapitalisme dat ons van de ene crisis in de andere sleurt.”

Fotoreportage door Liesbeth:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/vMbpi2bkxJiccCbcA]