Your cart is currently empty!
Johnson treedt af, Tories verdeeld. Jaag ze allemaal van de macht!
Na twee dagen van vernedering, 59 ontslagnemingen en één opgelegd ontslag, heeft Johnson uiteindelijk toegegeven aan de overweldigende druk en is hij afgetreden als leider van de Tories. Maar in plaats van een streep onder deze crisis te zetten, wordt hiermee het startschot gegeven voor wat nog maanden van bittere Tory-ruzies kunnen worden.
Claire Laker-Mansfield
Nog voordat de strijd om het leiderschap over de partij is begonnen, wordt al getwist over het tijdstip van Johnsons vertrek en over het feit dat hij niet onmiddellijk is afgetreden als premier.
Overal zullen de arbeiders het vertrek van Johnson toejuichen. Zijn vertrek vindt plaats tegen de achtergrond van een toenemende golf van woede in de samenleving. Het komt, niet toevallig, net op het moment dat die stemming van woede een uitdrukking begint te vinden in een nieuwe assertieve vakbondsstrijd.
Kapitalistische commentatoren hebben zich geconcentreerd op de boeiende en vaak lugubere details van het drama dat zich in Westminster afspeelde. Maar parlementsleden die Johnson tot het uiterste steunden ondanks zijn goed gedocumenteerde geschiedenis van leugens en bedrog, hebben zich niet plots tot enige ‘integriteit’ bekeerd.
De zomer van ontevredenheid, met protesten en stakingen die een einde eisten aan de prijsspiraal en de stagnerende lonen, was een belangrijke factor in het versnellen van Johnsons ondergang.
Nu Johnson weg is, moeten de stakingsacties worden opgevoerd, verbreed en gecoördineerd. Overwinningen kunnen gemakkelijker worden behaald als de Tories zwak, verdeeld en in chaos zijn. Bovendien heeft de arbeidersbeweging het potentieel om de kracht te zijn die de Tories helemaal kan uitschakelen en een einde kan stellen aan de koopkrachtcrisis van de arbeidersklasse.
Het is deze arbeidersbeweging die wijst op het echte alternatief voor de Tory overheersing. Het is veelzeggend dat de Labour-leiding van Starmer een complete onwil toont om werkenden die in strijd gaan ook maar enigszins te steunen.
Parlementsleden die de stakersposten bijwoonden, werden zelfs disciplinair bedreigd. Starmer als nieuwe premier is geen oplossing, want ook hij is verknocht aan het chaotische kapitalistische systeem. Ook hij zal proberen om de gewone mensen te laten betalen voor de zich snel ontwikkelende economische crisis en waarschijnlijke recessie.
Ondertussen staan alle soorten aartsreactionairen in de rij om zich kandidaat te stellen als Tory-leider. Klimaatontkenners, migrantenhaters, vrouwenhaters, noem maar op. Wie er ook als overwinnaar uit de bus komt, het zal geen vriend zijn van de arbeidersklasse, de armen of de onderdrukten.
Daarom moeten we, naast het opvoeren en coördineren van stakingen en protesten, een politiek alternatief voor de pro-kapitalistische politiek op de agenda zetten.
Om zoveel mogelijk te winnen, is het van vitaal belang dat een oplevende syndicale strijd samengaat met de ontwikkeling van een echt politiek alternatief voor dit verrotte systeem. Een nieuwe linkse partij, geworteld in de echte strijd van de arbeidersklasse, zou een cruciale stap in die richting zijn.
In het verlengde van de protestbijeenkomsten aan gemeentehuizen en de massademonstratie van vorige maand zouden de vakbonden verzetsconferenties kunnen bijeenroepen om te bespreken hoe het nu verder moet met de strijd tegen de koopkrachtcrisis, om solidariteit op te bouwen met bestaande conflicten en strijd, en om een discussie te beginnen over de ontwikkeling van een echte politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse.
Het kapitalisme is een systeem van crisis. Het is een systeem dat armoede en onderdrukking in zijn fundamenten heeft ingebouwd. Het is een systeem dat de planeet vernietigt in naam van de winst. Een echt politiek alternatief is daarom alleen echt mogelijk op basis van het vechten voor fundamentele systeemverandering.
Socialist Alternative strijdt om de macht uit de handen van de kapitalisten en hun vertegenwoordigers te halen en in die van de werkende mensen te leggen. Wij staan voor publiek eigendom van de grote monopolies en democratische economische planning om duurzaam in de behoeften van iedereen te voorzien.