Naar een hete herfst: gebruik 20 juni om strijdsyndicalisme te versterken

Koopkracht is hét thema waar iedereen vandaag mee geconfronteerd wordt. Het is mogelijk om onze eisen hiervoor centraal op de agenda te zetten. Een geslaagde betoging op 20 juni zou de arbeidersbeweging beter positioneren voor de confrontatie die er dit najaar komt.

Dan zijn er immers onderhandelingen over een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA) dat de maximale loonsverhogingen vastlegt. De strikte loonwet van 1996 bepaalt de marge waarbinnen die loonnorm mag vallen. Sinds de crisis van 2008 was er voor de werkenden geen enkel ernstig loonakkoord. In de huidige context van stevige inflatie is het duidelijk dat er nu helemaal geen marge zal zijn. Over niets onderhandelen, heeft geen zin. Het alternatief daarop is de strijd organiseren. De betoging van 20 juni kan de toon zetten.

Strijdsyndicalisme betekent organisatie en betrokkenheid op de werkvloer. In de beweging tegen de rechtse regering-Michel in 2014 benadrukten wij onder meer de rol van personeelsvergaderingen. Vandaag blijkt het belang daarvan opnieuw in de acties van het Franstalig onderwijs: waar er personeelsvergaderingen zijn, staat de beweging sterker. Die vergaderingen zijn niet enkel nodig om mededelingen te doen, maar zijn momenten om de strijd te organiseren. Dat betekent bespreken en stemmen over volgende stappen van de acties en over de eisen en perspectieven voor de beweging.

Een ander cruciaal onderdeel van strijdsyndicalisme is het uitwerken van een actieplan dat opbouwt naar algemene stakingen. Een betoging is veel sterker indien het een aanzet is naar regionale stakingen die verder opbouwen naar een nationale algemene staking, die indien nodig herhaald wordt. Om zo’n actieplan tot een succes te maken, is er nood aan argumentatie en een eisenplatform dat enthousiasme opwekt. Behalve de afschaffing van de loonwet van 1996 en het herstel van de volledige index kan bijvoorbeeld de eis van een algemene loonsverhoging met 2 euro per uur worden voorgesteld.

Vandaag maken de grote bedrijven recordwinsten. De inflatie wordt opgedreven door hun winsthonger, niet door onze lonen. Hun argumentatie over een loon-prijsspiraal pakt dan ook niet en zelfs over de index zijn de bazen niet offensief. Tegelijk zijn ze niet bereid om hogere lonen toe te kennen. De eerste tekenen van de komende economische recessie zijn al zichtbaar in de VS. Het patronaat vreest dat een recessie de recordwinsten zal ondermijnen. Als dat gebeurt, zal ook de index opnieuw actiever in vraag gesteld worden. De bazen bereiden zich voor op wat komt, de arbeidersbeweging moet dat ook doen. Op een ogenblik dat heel het systeem vastloopt, is de kwestie van een alternatief daarbij essentieel.

De acties voor onze koopkracht moeten niet zozeer gericht zijn op politieke druk om parlementaire werkzaamheden te beïnvloeden of om de ‘linkse’ regeringspartijen te versterken in de debatten binnen de regering. Het gaat over de opbouw van een krachtsverhouding waar de bazen en hun politieke vertegenwoordigers niet omheen kunnen. Dat doen we door onze strijd te organiseren en door op te komen voor een andere samenleving, een socialistische maatschappij waarin de werkende klasse de productiemiddelen bezit en democratisch aanwendt in het kader van een planning die vertrekt van de noden van de bevolking en de planeet.