Indisch boerenprotest: Hooggerechtshof schorst wetten, strijd gaat door

Het Indische Hooggerechtshof besliste om de betwiste landbouwwetten van de BJP-regering onder Modi op te schorten. Dit is een uitdrukking van de enorme maatschappelijke druk om de liberalisering van de landbouw terug te draaien. De boeren laten zich niet voor de gek houden: opschorting volstaat niet, de wetten moeten volledig weg.

De boeren begonnen hun protest nadat de regering in september enkele wetten aannam die de landbouw liberaliseren. Het protest is goed georganiseerd waardoor het maandenlang vol te houden is. Er zijn bezettingsacties, onder meer aan de ingangswegen naar Delhi nadat de toegang tot de hoofdstad repressief geblokkeerd werd. De inspiratie van het boerenprotest versterkte de dynamiek voor de algemene staking van 26 november waaraan 250 miljoen werkenden deelnamen ondanks Covid-19-beperkingen. De steun voor het boerenprotest is de voorbije weken verder aangegroeid. Zelfs de boerenvleugel van de RSS, de hindoe-nationalistische milities die een grote controle op de BJP uitoefenen, zag zich genoodzaakt om het antiregeringsprotest te steunen. In Madhya Pradesh hield de Bharatiya Kisan Sangh (BKS), dat met de RSS verbonden is, een eigen boerenprotest met 10.000 aanwezigen.

De beslissing van het Hooggerechtshof kwam er na verschillende petities en verhoogt de druk op de regerende BJP. Het gaat slechts om een tijdelijke opschorting tot een groep van vier experts via bemiddeling een ‘oplossing’ vindt voor het aanhoudende conflict. Daarbij wordt nadruk gelegd op het gebrek aan overleg bij het doorvoeren van de wetten. De BJP stelt dat het al voldoende onderhandelt met de boerenorganisaties en dat de wetten het resultaat zijn van twee decennia voorbereiding. De boerenorganisaties van hun kant zetten door met hun protest. Op 26 januari, de nationale feestdag, wordt een grote tractorparade gepland. Het is belangrijk om te blijven protesteren en niet te vertrouwen op experts aangesteld door een politiek benoemd gerechtshof. De boerenorganisaties merkten terecht op dat de vier aangestelde experts zich eerder uitspraken voor de landbouwwetten.

De sterkste wapens van de boeren zijn hun eigen vastberadenheid en de bredere steun die ze genieten onder de bevolking. Hun vastberadenheid komt tot uiting in het ondertussen wekenlang aanhoudende protest, onder meer in Delhi waar de koude winter en de regen al voor tientallen doden zorgden. De steun blijkt uit de uitbreiding van het boerenprotest over heel het land en de sympathie onder de werkende bevolking. De inzet van de strijd wordt begrepen: ook buiten de landbouw zijn de gevolgen van liberaliseringen en het openen van de markt voelbaar. Bedrijven als Amazon kennen een snelle opgang en nu wil ook Tesla zich in India vestigen. Tegelijk voert de BJP-regering een beleid van privatiseren en dereguleren van de arbeidsmarkt, zodat India nog interessanter wordt voor de bazen van zowel lokale als internationale bedrijven. Een kleine toplaag plukt daar de vruchten van: eind 2020 was het clubje dollarmiljardairs met tien aangegroeid tot 90 mensen, goed voor een gezamenlijk vermogen van 483 miljard dollar of 33% meer dan een jaar voordien.

Om het boerenprotest te stoppen, gaf de regering toe op enkele minder belangrijke eisen. Het centrale element van de afschaffing van de gereguleerde verkoop en bijhorende minimumprijzen voor landbouwproducten blijft echter overeind. De regering ontkent dat aan de minimumprijzen wordt geraakt, maar de boeren stellen terecht dat een liberalisering van de markt ook zal leiden tot het einde van die bescherming. Het probleem is niet zozeer een gebrek aan overleg, maar wel de krijtlijnen waarbinnen onderhandelingen mogelijk zijn. Voor de BJP moet het overleg leiden tot aanvaarding van de liberaliseringspolitiek die effectief al 20 jaar voorbereid en doorgevoerd wordt. Voor de boeren is dat niet mogelijk: het botst met hun elementaire eis van een waardig inkomen en bijhorend respect voor hun harde werk.

Pogingen van de regering om verdeeldheid te creëren, onder meer op basis van de nationale kwestie, werken niet zolang het boerenprotest offensief doorzet. Om tot overwinningen te komen, is een front van boeren en werkenden noodzakelijk. Waar wachten de vakbonden op om hun broeders en zusters op het platteland verder te steunen met stakingsacties? Een intrekking van de landbouwwetten zou de arbeidersbeweging in een onnoemelijk sterkere positie plaatsen in het verzet tegen de aanvallen op hun voorwaarden en levensstandaard.

De vier experts van de Hooggerechtshof kondigden aan dat ze binnen twee maanden een rapport zullen indienen. Tot dan zit de kwestie wellicht muurvast. Tegelijk tonen de boeren aan dat ze in staat zijn om hun beweging over een langere periode vol te houden. De actiedag van 26 januari zal geen eindpunt zijn. Een oproep voor massale acties op 26 januari gekoppeld aan een oproep voor nieuwe stakingen rond de eisen van zowel de werkenden als de boeren, kan de beweging versterken. Gezamenlijke actiecomités van werkenden en boeren kunnen de strijd coördineren. Dergelijke coördinatie is ook nodig om een eisenplatform en benadering te ontwikkelen waarmee niet alleen de huidige aanvallen op de boeren en werkenden worden gestopt, maar het volledige beleid van de afgelopen decennia.

Tegen de achtergrond van een vreselijke gezondheidscrisis en een sputterende economie, waarvoor de vooruitzichten niet goed zijn, zal de BJP-regering nog meer de kaart van hindoe-chauvinisme en verdeeldheid trekken. Het asociale beleid en het nationalisme gaan hand in hand. Zoals auteur Arundhati Roy in haar nieuwste boek ‘Azadi’ opmerkte: “Neoliberale evangelisten en hindoe-nationalisten reden op hetzelfde paard de stad binnen.” De beste manier om de door de hindoe-nationalisten gepropageerde verdeeldheid te doorbreken, is door eengemaakte actie van werkenden en boeren in de verschillende staten van India.

Deze strijd gaat in tegen wat het kapitalisme de Indische boeren en werkenden te bieden heeft. Er is een alternatief voor dit systeem nodig, een socialistische samenleving die vertrekt van de noden van de meerderheid van de bevolking en de beschikbare middelen op democratisch geplande wijze daartoe inzet. Om dat alternatief te bekomen, moeten we ons nu organiseren!