Stop geweld tegen vrouwen en LGBTQI+-mensen

Hoewel #metoo het seksistisch geweld op sociale netwerken aan de kaak heeft gesteld en de strijd tegen het seksisme één van de belangrijkste thema’s in de media en op straat is, is de situatie er niet beter op geworden. De cijfers van de VN zijn inderdaad nog steeds alarmerend: één op de drie vrouwen heeft op een bepaald moment in haar leven te maken gehad met fysiek en/of seksueel geweld. Bovendien is geweld tegen LGBTQI+ mensen net zo verontrustend. Uit een studie die het Europees Bureau voor de grondrechten in 2012 heeft uitgevoerd, blijkt dat in België één op de vier holebi’s in de afgelopen vijf jaar fysiek of seksueel is mishandeld of met geweld is bedreigd. De cijfers voor transgenders liggen nog hoger: 80% van hen meldt dat ze geweld hebben meegemaakt.

Artikel door Ophélie (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

In deze periode van gezondheidscrisis is het geweld nog verder toegenomen. Terwijl het verlaten van een situatie van geweld binnen de familie al betekent dat men zich blootstelt aan armoede, hebben de lockdown en het gebrek aan beschermende maatregelen de situatie nog verergerd. Het slechte beheer van de gezondheidscrisis heeft de positie van vrouwen en LGBTQI+-mensen verzwakt en als gevolg daarvan heeft het geweld meer schade kunnen aanrichten aan de slachtoffers.

Het waren echter vrouwen en LGBTQI+-mensen die de eerste slachtoffers van de crisis waren, voornamelijk door een gebrek aan middelen en onderfinanciering die al lang voor deze speciale periode werden opgemerkt. Zo heeft het grotendeels ontoereikende aantal opvangcentra voor vrouwen en LGBTQI+-mensen en het gebrek aan voldoende sociale huisvesting veel mensen gedwongen om in een potentieel vijandige en gewelddadige situatie thuis te blijven. Decennia van neoliberalisme met zijn besparingsbeleid hebben hele delen van vitale openbare diensten vernietigd. Alle werkenden en hun gezinnen betalen de prijs, maar vooral de meest onderdrukte delen van de bevolking.

We moeten de materiële voorwaarden creëren voor een vrouw of LGBTQI+-persoon om keuzes te maken en te ontsnappen aan geweld zonder het risico te lopen in armoede te vervallen. Om seksistische, homofobe, transfobe … pesterijen en agressie te beteugelen, moeten we deze gedragingen zeker aan de kaak stellen en bestrijden door middel van onderwijs, door de culturele en educatieve sector openbaar te financieren, maar we moeten ook een einde maken aan de logica van de commercialisering van sociale diensten zoals we de afgelopen jaren zagen. De Covid-19 crisis en het beheer ervan laten zien hoe rampzalig dit was voor bijvoorbeeld de zorg! We moeten opnieuw investeren in diensten voor de begeleiding van slachtoffers en voor preventie, in het creëren van opvangcentra voor vrouwen en hun gezinnen en voor LGBTQI+-mensen. We moeten ook strijden voor de invoering van een minimumloon van 14 euro per uur en degelijke arbeidscontracten om de loonkloof tussen mannen en vrouwen te bestrijden en om echte financiële onafhankelijkheid mogelijk te maken.

Maar als we voor eens en altijd een einde willen maken aan seksistische intimidatie en agressie, moeten we verder gaan. Het beheer van de pandemie heeft aangetoond dat het nooit de prioriteit van de regeringen was om iedereen een degelijk leven te garanderen, laat staan om op te komen voor de veiligheid van de vele slachtoffers van huiselijk geweld. We moeten breken met dit systeem dat ongelijkheid en onzekerheid in de hand werkt! We moeten het probleem bij de wortel aanpakken, niet alleen bij de verschijningsvormen ervan. Geweld tegen vrouwen en LGBTQI+-mensen is alomtegenwoordig: op school, op straat, op het werk, in het gezin … Het is geen individueel probleem, geweld houdt verband met de manier waarop onze samenleving functioneert. Dit geweld is geworteld in het huidige systeem: het kapitalisme.

De volledige emancipatie van vrouwen is onmogelijk binnen het kader van het kapitalisme! Dit economisch systeem veroordeelt vrouwen tot een minderwaardige positie in de samenleving: ze werken meestal in ondergewaardeerde en laagbetaalde sectoren, ze werken vaker deeltijds … Daarom gedijt dit systeem zowel op het laagbetaalde werk van vrouwen in allerlei sectoren als op het onbetaalde werk van vrouwen binnen hun gezin en maakt het hen daardoor meer afhankelijk en dus blootgesteld aan geweld. Bovendien bagatelliseren de verkrachtingscultuur in de media en de commodificatie en objectivering van vrouwenlichamen het seksueel geweld dat voor veel vrouwen de dagelijkse realiteit is.

De strijd tegen gendergerelateerd en LGBTQI+-fobisch geweld is nauw verbonden met de strijd tegen de groeiende tekorten die inherent zijn aan dit systeem, dat slechts in de behoeften van een minderheid van de bevolking voorziet. De pandemie heeft de omvang ervan onthuld, maar deze tekorten bestonden al voor de crisis! De strijd tegen seksisme en LGBTQI+fobie is niet de strijd tegen ‘cisgender’ mannen, het is de strijd tegen een samenleving die de sociale basis legt voor het bestaan van onderdrukking en discriminatie.

Laten we op zondag 22 november in Brussel al dit geweld op straat aan de kaak stellen (met respect voor de sanitaire maatregelen) en laten we van de strijd tegen geweld tegen vrouwen en LGBTQI+-mensen een antikapitalistische strijd maken voor een verandering van de samenleving: voor een socialistische samenleving.