Jongeren en werk

Sommigen zullen zich afvragen wat een artikel over werk staat te doen in een studentenkrant; het antwoord is zeer duidelijk: we verslijten onze broek op de schoolbanken om later een fatsoenlijke job te vinden. Hieronder volgt een verslag van de situatie in België.

Lucas Gillis, ALS-krant "Actief Links"

In juli 2004 weren er officieel 241.476 werklozen in Vlaanderen (8.2 procent van de beroepsactieve bevolking), 262.626 in Wallonië (18.9 procent) en 89.428 werklozen in Brussel (22.9 procent). Dat is 13.2 procent voor heel België. Daarbij komt dat 77.673 hiervan jongeren zijn en dat vandaag een werkloosheidsuitkering nog maar 28 procent van een gemiddeld brutosalaris bedraagt tegenover 42 procent in 1980.

Op die cijfers antwoordt de federale regering dat er teveel profiteurs zijn, en vindt ze nieuwe ‘begeleidingsplannen’ uit om de werklozen “te helpen” met hun zoektocht.

De waarheid is dat met het Plan Vandenbroucke, de regering Verhofstadt-2 voorzien heeft om 30.000 werklozen te schrappen voor 2007, en dat sinds augustus duizenden jongeren opgeroepen zijn ter controle door de RVA-kantoren.

Het plan voltrekt zich in drie fases: allereerst worden tussen juli 2004 en juli 2005 de –30jarigen opgeroepen, vervolgens, tussen juli 2005 en juli 2006, de –40jarigen en uiteindelijk, vanaf juli 2006, de –50jarigen. Alleen maar mooie vooruitzichten dus, en ik verzeker je dat de regering voor de overige jongeren nog andere oplossingen heeft, zoals het plan Activa. Dat is een maatregel die de patroons aanmoedigt om voor een bepaalde periode jongeren aan te werven, die vooral betaald zullen worden met de collectieve middelen, via de staat. Het is zeer duidelijk dat zodra die periode ten einde loopt die jongeren plaats moeten ruimen voor anderen, die opnieuw met ons geld betaald zullen worden. Anders gesteld, is dit de maximalisatie van de concurrentie tussen de arbeiders, en dit, als kers op de taart, met ons eigen belastingsgeld.

Al die maatregelen hebben maar één doel: druk zetten op de lonen van alle arbeiders. Het Plan Vandenbroucke stipuleert dat een jongere, die een door de RVA goedgekeurde job weigert, onmiddellijk geschrapt zal worden. Op die manier worden jongeren gedwongen, om het even welke job te aanvaarden om te kunnen overleven. Dit heeft tot gevolg dat ook de lonen en de arbeidscondities van oudere arbeiders naar beneden worden getrokken. Meer nog, zelfs niet alle werknemers hebben de mogelijkheid om “actief te zoeken naar werk”: onder de werklozen zijn er natuurlijk ook een aantal alleenstaande moeders die niet in staat zijn werk te zoeken, omdat ze een kind van zeer jonge leeftijd moeten opvoeden. Wat is hun toekomst? Wordt het misschien bedelen in de straten met een kind op de arm? Elk jaar blijven de werkloosheidscijfers stijgen; duizenden vervoegen de rangen van het leger van de ellende. En dat allemaal uitsluitend voor het garanderen van de winsten van de burgerij en haar lakeien.

Maar we moeten ons geen zorgen maken, de lange preek over onze mogelijkheden om werk te vinden is nog niet ten einde. We kunnen nog spreken over de verlenging van de arbeidsduur, voorgesteld door onze “vrienden” in de regering.

Onder de voorgestelde maatregelen, is er één die ons in het bijzonder in staat zal stellen om nieuwe jobs te creëren: de verlenging van de werkweek naar 40 uur, gekoppeld aan de afschaffing van het brugpensioen, en de verhoging van de pensioenleeftijd tot 70 jaar!!!

Hiermee wordt nogmaals aangetoond dat de hypocrisie van onze politici werkelijk geen grenzen kent!!! En alsof het nog niet genoeg is, is er nog het probleem van de superflexibiliteit van interimarbeiders. Wie kent niet iemand die als een gek moet werken, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat (of omgekeerd), voor een aalmoes, zonder te weten of hij/zij de volgende dag nog een job zal hebben. En dan spreken we nog niet over de moeilijkheden om als interimarbeider syndicaal actief te zijn.

Tussen 1992 en 2002 steeg het aantal interimarbeiders van 8,5% naar 20,3% van de bevolking. Van een triest beeld gesproken… Wat is dan ons antwoord op dit alles, zal u vragen. Ik zal u antwoorden dat ALS de noodzaak van gezamenlijke strijd naar voren schuift: de gezamenlijke strijd van werklozen, arbeiders en studenten voor de verdediging van onze rechten. ALS verdedigt de invoering van een 32-uren week, met compenserende bijkomende aanwervingen.

ALS verdedigt ook het recht op een werkloosheidsuitkering: werkloosheid is geen keuze, maar een sociale realiteit (er is slechts een job per zes werklozen in België). ALS roept een halt toe aan de privatiseringen en verzet zich tegen alle afdankingen.

We moeten ons ervan bewust zijn dat enkel de overgang naar een socialistisch systeem de problemen in het onderwijs en de werkloosheid kunnen oplossen. Help ons om te mobiliseren voor de Jongerenmars voor Werk op 19 maart, of nog beter, SLUIT AAN!