Waarom is er na 5 maanden nog geen plan van massale testing en tracing?

Het was duidelijk van bij het begin van de Covid-19 pandemie dat een planmatige aanpak nodig was om massaal te testen en besmettingsketens ernstig op te sporen. Op 12 maart publiceerden wij een standpunt van onze internationale organisatie. Daarin bekritiseerden we de aanpak van zowat alle regeringen: “Er is meestal nagelaten om een programma van vroegtijdige tests in te voeren om de infectieketens op te sporen en effectieve manieren te implementeren om ze te blokkeren.”

Ondertussen zijn we bijna vijf maanden verder en nu blijkt dat dit nog steeds problematisch is. Het probleem van de mondmaskers is grotendeels opgelost, voor een groot stuk omdat mensen zelf een mondkapje kochten of maakten. Zelf tests organiseren en een tracing-systeem invoeren, is echter niet zo evident. Die elementen blijven vandaag in de soep draaien. Er is een duur tracing-systeem opgezet, maar dat blijkt volslagen ontoereikend. De test-capaciteit is opgevoerd, maar botst nog steeds op limieten waardoor het soms 48 uur of langer duurt vooraleer de resultaten van de tests bekend zijn. Dat is te lang om efficiënt op te treden. Bovendien is de capaciteit nog steeds onvoldoende om op echt grote schaal te testen. De technologische mogelijkheden zijn er, maar de winstlogica zorgt voor beperkingen. Dat belooft voor als er een vaccin op de markt komt…

Bij gebrek aan voldoende testing en tracing, zijn de maatregelen eens te meer gericht op het aan banden leggen van onze sociale contacten en vrijetijdsbesteding. Op de werkvloer worden amper maatregelen genomen en het establishment wil er alles aan doen om de scholen in september terug te openen. Dat is niet zozeer voor de kinderen, maar wel om de ouders efficiënter te laten werken. De economische belangen wegen altijd zwaarder door dan onze gezondheid. Zowat alles gaat terug op slot, maar de werkvloer blijft normaal verder draaien. Dat leidt tot terechte vragen en bezorgdheid onder werkenden.

In Antwerpen is een avondklok ingevoerd. Die geldt niet voor wie in shiften werkt of voor bijvoorbeeld personeel van het openbaar vervoer dat laat of erg vroeg werkt. Hoe daklozen zich aan deze maatregel moeten houden, is al helemaal onduidelijk. Het doel van de maatregel is in de eerste plaats om te vermijden dat jongeren samenkomen om te feesten of gewoon om samen te komen nadat ze maandenlang sociaal contact misten. De nieuwe besmettingsgolf treft veel jongeren, maar waarom zijn er geen maatregelen genomen rond veilige vrijetijdsbesteding voor jongeren op grotere schaal te organiseren bij het begin van de zomer?

Zodra bekend raakte dat het aantal besmettingen in Antwerpen fors toenam, gingen veel mensen vrijwillig over tot maatregelen. Ze zijn terecht bezorgd over hun gezondheid. Begin deze week werd het al rustiger op straat en op veel publieke plaatsen. De meest efficiënte wijze om maatregelen door te voeren, is door de bevolking ervan te overtuigen. Dat kan het best op basis van actieve betrokkenheid, zeker bij het nemen van maatregelen op de werkvloer is dat mogelijk én noodzakelijk. De tegenstrijdige boodschappen die het establishment bracht en brengt, met bijvoorbeeld de illusie dat besmettingen zich vooral voordoen in de vrije tijd en niet tijdens het werk, beperken het draagvlak van de maatregelen. Dat is de reden waarom er nu meer geschermd wordt met repressie en zware boetes. Deze zijn een gevaarlijke stap in de richting van autoritaire maatregelen die nadien in andere omstandigheden kunnen gebruikt worden, in de eerste plaats tegen de werkende klasse en jongeren als die in actie komen tegen het gevoerde beleid of tegen onrechtvaardigheden.

Ondertussen blijft het wachten op een massale testing van de bevolking en een efficiënte opvolging van alle contacten van besmette personen. Amper bekomen van de vorige golf, maakt het zorgpersoneel zich op voor een nieuwe periode vol stress en risico’s. De draagkracht van het zorgpersoneel dreigt een grote uitdaging te worden in de tweede golf. Tot hiertoe heeft het zorgpersoneel zich zeer flexibel opgesteld, maar daar zijn grenzen aan. Een elastiek kan je niet tot in het oneindige uittrekken. De regering hoopt dat de belofte van 1 miljard euro extra volstaat om sociale vrede in de sector te kopen. Die extra middelen zijn uiteraard welkom, maar volstaan niet in een sector waar de afgelopen jaren 2,3 miljard euro op bespaard is. Drastische publieke investeringen in een performante gezondheidssector, best in de vorm van een geïntegreerde nationale gezondheidsdienst, zijn noodzakelijk voor het personeel en de dienstverlening.

Begin februari schreef Chinaworker.info wat nodig is: “Er is een noodplan nodig voor de productie van medische apparatuur en beschermende kleding, testkits, humane quarantainevoorzieningen en voor een snel onderzoek om vaccins onder publieke eigendom en democratische controle uit te brengen. De besparingen op de openbare gezondheidszorg moeten worden teruggedraaid. De vakbonden moeten strijden voor de bescherming van de werkenden, het recht om thuis te werken, geen ontslagen en geen onbetaald verlof. Zoals bij alle kapitalistische crises verzetten we ons ertegen dat de werkenden en de armen de lasten dragen terwijl de kapitalisten en beursparasieten worden beschermd.” Om dit af te dwingen, is strijd nodig. Hoe die strijd er zal uitzien, zal helaas mee bepaald worden door de gezondheidscrisis. Maar het groeiende besef dat het kapitalisme faalt en de toenemende woede moeten georganiseerd worden om een einde te maken aan dit systeem en te bouwen aan een socialistisch alternatief erop.