India. “Social distancing is een voorrecht”

Op 25 maart 2020 riep de Indische premier Narendra Modi op tot een 21-daagse lockdown, waardoor de natie van 1,3 miljard mensen ongeveer vier uur de tijd had om zich voor te bereiden. Het maakte dat het land in de rij stond om boodschappen te doen voor drie weken. Essentiële diensten zouden wel open blijven en mensen zouden het huis uit mogen om naar supermarkten en apotheken te gaan, maar de lokale politie-autoriteiten maakten ook dat voor veel mensen bijna onmogelijk.

Door Ana Mitra, Socialist Party (Ierland)

Politiegeweld

In de daaropvolgende dagen verschenen verschillende video’s van politiegeweld, waarbij agenten mensen met stokken in elkaar sloegen om de lockdown af te dwingen. Een 32-jarige man die in West-Bengalen melk ging kopen en een ambulancechauffeur in Pune die ervan verdacht werd illegaal passagiers te vervoeren, werden naar verluidt doodgeslagen.

Groenteverkopers op straat en mensen die voedsel leverden werden in verschillende steden met politiegeweld geconfronteerd, ondanks het feit dat ze als essentiële diensten werden beschouwd. De lockdown resulteerde in een grote repressie van de arbeidersklasse door de staat.

Massa-exodus

Modi’s lockdown liet miljoenen migranten in het ongewisse. In het kielzog van de lockdown werden tienduizenden dagloners zonder werk en zonder loon achtergelaten, waardoor ze gedwongen werden de steden te verlaten. Aangezien de langeafstandstreinen voor de lockdown werden geannuleerd en ook andere vervoerswijzen tot stilstand kwamen, is het reizen voor deze arbeiders een groot probleem.

Velen gingen dan maar te voet, soms honderden kilometers ver. Ze staken grenzen over om terug te keren naar hun dorpen waar ze geen stedelijke huurprijzen moeten betalen en waar het eten aanzienlijk goedkoper is. Er werden controversiële maatregelen genomen in Uttar Pradesh, waar migranten die naar huis terugkeerden eerst onder een douche met bleekmiddel moesten. Het bleekmiddel was niet schadelijk voor het lichaam, maar chemische reinigingsmiddelen over het algemeen zijn schadelijk voor de huid. Bovendien zou dit niet helpen als de arbeiders al besmet waren met het virus.

Steunmaatregelen

Op 26 maart werd ongeveer 23 miljard dollar uitgetrokken om de economisch zwakkeren te ondersteunen (minder dan 1% van het BBP van India), maar het bereikte niet degenen die het meest in nood waren.

Op 29 maart riep de centrale regering op om de staatsgrenzen af te sluiten om de migratie en de verspreiding van het virus te beteugelen en drong ze er bij de staten op aan om de migranten te voorzien van voedsel en onderdak. Social distancing werd herhaaldelijk benadrukt door de premier, maar voor deze migrantenarbeiders en een zesde van de Indische bevolking die in armoede leeft, is social distancing een voorrecht dat ze zich niet kunnen veroorloven.

Op 31 maart werd een advies gepubliceerd over het stoppen van de verspreiding van het virus naar plattelandsgebieden als gevolg van de verplaatsing van migranten. De migranten worden door het ministerie aangeraden om in de stad van hun werk te blijven en ze kregen te horen dat ze niet zouden geëvacueerd worden. De migranten die op weg naar huis waren, kregen het advies om te blijven waar ze gestrand waren. Daar werden quarantaine centra opgezet waar verdere gezondheidsmaatregelen zouden worden genomen.

Geen rust voor de kapitalist

Te midden van de chaos werd op 28 maart de meest omstreden maatregel genomen. Er werd een fonds voor “Burgerhulp en Steun in Noodsituaties” van de eerste premier ingevoerd, waarin het grote publiek om donaties werd gevraagd om deze pandemie te bestrijden, ook al bestaat er al sinds 1948 een Nationaal Hulpkader van de Eerste Minister.

Dit fonds heeft een kapitalistische agenda, met belastingverlagingen voor de donateurs, en er wordt geen duidelijkheid gegeven over de manier waarop de fondsen zullen worden gebruikt. Verder zullen donaties van bedrijven ook worden beschouwd als uitgaven voor maatschappelijk verantwoord ondernemen. Er is een verplichting voor alle Indische bedrijven die aan bepaalde economische voorwaarden voldoen om 2% van hun gemiddelde nettowinst opzij te zetten voor maatschappelijk verantwoorde uitgaven. Alle maatregelen die binnen bedrijven worden genomen tegen COVID-19, zoals beschermende kleding of preventieve zorg, worden eveneens beschouwd als activiteiten van ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’. Oliemaatschappijen, multinationals en rijken waren bijzonder snel bij om geld te doneren.

Een socialistisch alternatief

Het regime van Modi verdedigt de belangen van een superrijke minderheid. De lockdown was slecht gepland en uitgevoerd: de informele sectoren en de armsten werden niet in de plannen meegenomen, wat resulteerde in een mogelijk snellere verspreiding van het virus. Het kapitalisme kan geen crises beheersen die de hele samenleving treffen. Dat komt omdat het kapitalisme zich enkel om een kleine elite aan de top bekommert.

De individuele inspanningen van de arbeidersklasse en de werkenden in de frontlinie hebben een sleutelrol gespeeld in de bestrijding van deze pandemie, en niet de grote bedrijven wier belangen door de Indische regering zo sterk worden verdedigd. Door de rampzalige onderfinanciering van de gezondheidszorg hebben mensen die betaalbare beademingsapparaten maken, levens gered, in tegenstelling tot de dure apparatuur van de grote farmabedrijven waar mensen met hun leven voor betalen.

De arbeidersklasse moet zich organiseren om het systeem omver te werpen dat hen uitbuit en opoffert voor persoonlijk gewin. We hebben een systeem nodig waarin de private sector in democratisch openbaar bezit en controle wordt genomen, en waarin middelen worden gebruikt volgens de behoefte en niet volgens de hebzucht. We hebben een systeem nodig waarin mensen voorrang krijgen, niet de winst. We hebben een socialistisch alternatief nodig.