> Geen plaats in de kinderopvang
> Geen plaats op school
> Geen plaats op de arbeidsmarkt
Beelden van op de stoep slapende ouders om hun kinderen in de school dicht bij huis of werk te kunnen inschrijven, dat zou niet meer van deze tijd mogen zijn. Het gebrek aan voldoende capaciteit, vooral in de grote steden, laat de ouders echter geen andere keuze. Alleen al in Antwerpen zouden 2.500 kinderen op 1 september niet ingeschreven kunnen worden in de school naar keuze!
“Geen idee wanneer dit probleem ontstaan is” reageert Vanderpoorten (Open VLD). “Toen ik in ’99 (Vlaams) minister van onderwijs werd, was de subsidiewachtlijst voor schoolinfrastructuur al bijzonder lang en was er al gigantisch veel geld nodig. Het is een probleem van alle regeringen”.
Niets nieuws dus! Het is geleden sinds de beweging voor de democratisering van het onderwijs, dat men het nodig vond om te investeren in onderhoud, renovatie en nieuwe scholenbouw! Sindsdien werd “redelijk massaal gedesinvesteerd”. Niet onze woorden, maar die van Antwerps onderwijsschepen Robert Voorhamme (SP.a).
Laat dit nu ook hetzelfde probleem zijn dat aan de basis ligt van de “gebrekkige” staat van de Belgische wegen, de veiligheid van onze treinen, het gebrek aan infrastructuur voor onze brandweermannen, ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen, voor de opvang van gehandicapten, kinderen en ouderen. Gebrek aan middelen en personeelstekort bij justitie, in de jeugdsector, in ziekenhuizen,…
De lijst van tekorten is gewoon ellenlang! Nochtans zijn het allemaal basistaken van de overheid waaraan alle werkenden samen heel hun leven een groot deel van hun loon afstaan. Het toont het failliet van 30 jaar neoliberalisme. De privé eigende zich de beste happen toe, ten koste van jobs, arbeidscondities, veiligheid en dienstverlening. De opbrengsten waren voor de privé-investeerders, de lasten voor de gemeenschap. Als de winsten niet volstaan, wordt niet geaarzeld om duizenden arbeiders op straat te zetten.
Om de winsten te maximaliseren, aarzelt het patronaat niet om sociale bloedbaden aan te richten. Als het om onze belangen gaat, staat de overheid niet klaar met miljarden voor reddingsplannen. Dan kan er niets aan worden gedaan. Denk maar aan de minstens 1.672 jobs die bedreigd zijn bij Carrefour.
Tijd om terug te vechten!
Men is tot op het bot gegaan. Maar nog is het niet genoeg! De economische crisis en de schulden die werden gemaakt om diezelfde privé-kapitalen en hun banken van de ondergang te redden, worden nu als argument gebruikt om nog verder te gaan. Als we de kapitalistische politici en patroons laten doen, is het nooit genoeg. We moeten terugvechten en ten minste terugeisen wat ons de laatste 30 jaar werd afgenomen.
De Linkse Socialistische Partij komt op voor de hernationalisatie van alle openbare diensten. Er is nood aan een nationaal plan van investeringen in openbare diensten en massale sociale woning – en scholenbouw om aan de dagelijkse noden te voldoen. Dit zou tegelijk het probleem van de snel oplopende werkloosheid drastisch kunnen inperken.
Wij willen geen maatschappij waarbij de allerrijksten ter wereld hun rijkdom soms op één jaar verdubbeld zien (zie lijst van Forbes) terwijl de rest van de wereld ten onder gaat. Wij willen een maatschappij waarbij de rijkdom toekomt aan hen die ze produceren, aan alle werkenden ter wereld! Wie samen met ons deze strijd voor een socialistische samenleving wil aangaan, nodigen we uit op ons jaarlijks debat- en discussieweekend op 24 en 25 april in Brussel.