Your cart is currently empty!
De geschiedenis van Internationale Vrouwendag
Op een eeuw tijd hebben de vrouwen juridische en wettelijke gelijkheid bekomen in de meeste landen. Om echte gelijkheid te bekomen, blijft strijd nodig. De Internationale Vrouwendag is steeds een dag van strijd voor betere levens- en werkomstandigheden geweest. De aanvankelijke roep naar stemrecht ging gepaard met eisen als “Gelijk loon voor gelijk werk”. De Internationale Vrouwendag komt voort uit de strijd die gevoerd werd om op gelijke voet met de mannen te komen. 8 maart is een symbolische datum, maar dan wel met verschillende historische feiten die eraan verbonden zijn. Het is bovendien het resultaat van een proces van strijdbewegingen, eisen en debatten.
Het idee van een Internationale Vrouwendag kwam voor het eerst naar voor op het einde van de 19de en het begin van de 20e eeuw. De industrialisering leidde tot een sterke bevolkingstoename en discussie over de organisatie van de samenleving. De arbeidersbeweging eiste rechten op, vrouweneisen vormden daar een onderdeel van. Op 8 maart 1908 was er een staking van vrouwelijke arbeiders uit de textielindustrie in de VS. Op initiatief van de Duitse socialiste Clara Zetkin namen de socialistische vrouwen het idee van een internationale actiedag op. Dat gebeurde op een conferentie in 1910 waarop een honderdtal vrouwen uit 17 landen aanwezig waren. De inspiratie van de eerste vrouwenbetogingen in de VS in 1908 en 1909 kregen zo vanaf 1911 een internationaal verlengstuk.
In 1911 werd betoogd in Duitsland, Oostenrijk, Denemarken en Zwitserland. Bij massale bijeenkomsten (toen nog op 19 maart) waren er in totaal meer dan een miljoen vrouwen (en mannen) aanwezig. Het waren strijdbare bijeenkomsten waarbij de eis van vrouwenstemrecht centraal stond, naast de eis om een opleiding te kunnen genieten en het stopzetten van iedere discriminatie op de werkvloer.
Het is echter pas vanaf 1917 dat de traditie van 8 maart werd gevestigd. Op die dag gingen vrouwelijke arbeiders in Sint-Petersburg (Rusland) in staking. Die datum werd uitgekozen om op te komen voor “brood en vrede” en om de meer dan 2 miljoen gevallen Russische soldaten te herdenken. In 1921 werd in de Sovjetunie onder Lenin officieel overgegaan tot het instellen van 8 maart als de vaste datum voor de Internationale Vrouwendag, om meteen ook de staking van de vrouwelijke arbeiders in Sint-Petersburg te herdenken.
Na de Tweede Wereldoorlog werd de traditie van Internationale Vrouwendag wereldwijd gevestigd. De opkomst van de vrouwenbeweging in de jaren 1960 en 1970 speelde in op deze traditie. De staking van de arbeidsters van FN in Herstal in 1966 speelde in ons land een belangrijke rol in de strijd voor gelijke lonen voor vrouwen. De traditie van de Internationale Vrouwendag werd onder druk van massa-acties officieel erkend door de Verenigde Naties in 1970.
Vandaag blijft het idee van een internationale dag van strijd voor vrouwenrechten actueel. Vrouwen zijn nog steeds de eerste slachtoffers van armoede en geweld. Meer dan 60% van de armsten zijn vrouwen. Gemiddeld verdient een vrouw nog steeds maar 72% van het loon van mannen. Dat geeft aan dat er wel wordt gesproken over gelijkheid, maar dat deze nog niet echt bestaat. Wij willen van 8 maart opnieuw een internationale actiedag maken waarbij vrouwen (én mannen) opkomen voor een einde aan iedere discriminatie en voor een socialistische samenleving.