Hoeveel Bekaerts nog? Vakbondsoffensief voor werk nodig

Nu de bedrijfsleiders en de aandeelhouders na jaren recordwinsten onze bedrijven hebben leeg gemolken, moeten wij en onze gezinnen de gebroken potten betalen. Gisteren bij Beaulieu, vandaag bij Bekaert, morgen bij Atlas Copco en overmorgen? Wij staan 100% achter deze solidariteitsmars, hebben al het mogelijke gedaan om mee te mobiliseren, maar als het zo doorgaat, kunnen we voortaan iedere week wel ergens een solidariteitsmars organiseren. Het wordt tijd dat de verantwoordelijken voor de crisis zelf in hun zakken schieten. Om hen daartoe aan te porren, vragen we aan onze vakbonden een offensieve strategie voor werk.

LSP-pamflet dat morgen op de mars voor werk zal worden verspreid. PDF-versie

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Het sociaal-economisch beleid wordt vastgelegd op het politieke niveau. Het patronaat beschikt over talloze politieke partijen, goed voorzien van fondsen, om er haar belangen te verdedigen. De arbeiders over geen enkele. Via de media en haar politieke vertegenwoordigers bombardeert het patronaat ons dagelijks met haar argumenten.

De traditionele ‘partners’, SP.a en CD&V, zijn al jaren overgelopen naar het kamp van het patronaat. In de oppositie pleit SP.a voor een nog harder besparingsbeleid, voor budgettaire orthodoxie. De CD&V wil wel een paar toegevingen doen, maar nu al kondigt Van Rompuy aan dat hij in 2010 een besparingsplan van het formaat van het Globaal plan wil doorvoeren.

De radicaal linkse partijtjes zijn straatarm en worden doodgezwegen. De vakbonden moeten een initiatief nemen voor een eigen politieke vertegenwoordiging van de werknemers. Zij kunnen de talloze politiek dakloze syndicalisten, de partijen van radicaal links (PvdA, LSP, KP, SAP,…), de nog resterende eerlijke militanten die bij gebrek aan beter nog steeds lid zijn van SP.a, CD&V en soms ook Groen, en tenslotte de talloze arbeiders die hun walging uitdrukken in een stem voor Dedecker of zelfs het Belang, verenigen in een partij die het opneemt voor de werkende bevolking. Liefst 150.000 militanten hebben deelgenomen aan de sociale verkiezingen op eigen risico zonder een euro meer te verdienen dan hun collega’s. Laat ons beroep doen op hun belangeloze inzet om een echte politieke vertegenwoordiging van de arbeiders op te bouwen.
[/box]

De werknemers de sluiting niet laten betalen

In 2007 boekte Bekaert 87 miljoen € winst. Met cijfers voor 2008 is de directie niet gehaast, maar de eerste 3 trimesters waren “bijzonder goed”. De fabriek in Hemiksem alleen zou goed zijn voor 10 miljoen €. Waarom dan sluiten? Omdat het in Oost- en Centraal Europa allemaal nog goedkoper kan. Weeral een bedrijf dat opgeofferd wordt aan het winstbejag. Het voorziet nochtans 264 gezinnen van een inkomen en helpt onrechtstreeks de welvaart van de lokale gemeenschap in stand houden. We zijn het oneens met de sluiting, maar het is mogelijk dat de directie ermee weg komt. In dat geval aan een zo hoog mogelijke prijs. In deze tijd van crisis mag geen enkele arbeider met lege handen achterblijven. We moeten de directie pijn doen, zodat ze in het vervolg twee keer nadenkt. Ons uitgangspunt moet zijn dat de werknemers de sluiting niet moeten betalen!

Geen blind vertrouwen in de patroons

Steeds minder arbeiders willen het beheer van hun fabriek nog blind toevertrouwen aan de patroon. Deze winter trokken die van Bekaert Aalter de wacht op voor het fabriek. Ze wilden verhinderen dat de bedrijfsleiding een aantal nieuwe machines zou weghalen. In de VS en Ierland hebben arbeiders met succes hun fabriek bezet om hogere ontslagvergoedingen af te dwingen. Een golf van bedrijfsbezettingen zoals hier in de jaren ’70 zou de willekeur temperen waarmee het patronaat ons, onze gezinnen, en onze bedrijven gijzelt Het zou ook de krachtsverhoudingen keren en deel kunnen uitmaken van een offensieve vakbondsstrategie.

Mars voor Werk op Brussel

We mogen ons niet één voor één laten slachten. We moeten het principe toepassen dat wie aan één van ons raakt, aan ons allen raakt! Als alle Bekaert vestigingen, alleen nog maar in België, in staking zouden gaan, dan zou de directie op haar stappen terug moeten komen. Deze crisis treft alle bedrijven en sectoren. Als we niet opletten betalen de werknemers en hun gezinnen het gelag. Wij roepen de metaalcentrales en alle andere bonden op, nog voor de verkiezingen, de strijd te bundelen in een Mars voor Werk op Brussel! Dat de politici maar eens uitleggen waarom ze ons, belastingsbetalers, met een schuld van 20 miljard € opzadelen om de banken te redden, maar met geen duit over de vloer willen komen om onze jobs en ons inkomen te redden.