Aanleiding daartoe zijn de aanwijzingen dat de regering druk zou gezet hebben op het gerecht om het Fortis-arrest te beinvloeden. Dat is een schending van de zogenaamde “scheiding der machten”. Nooit gezien, Grieks drama, de regering is al voorbij… aan superlatieven om deze crisis te beschrijven was de voorbije uren al geen gebrek. De man die in juni 2007 met de belofte van goed bestuur en 5 minuten politieke moed om de communautaire knopen door te hakken maar liefst 800.000 naamstemmen wegkaapte, maakt een einde aan zijn lijdensweg.
Eric Byl
Tegen alle perscommentaren in waarschuwde socialisme.be reeds daags na de verkiezingen van 10 juni 2007 voor euforie. Leterme zou een hoge prijs betalen voor diens verrottingsstrategie toen de CD&V nog met de extremisten van de N-VA in de oppositie zat: “In die zin ziet het ernaar uit dat een regeringsvorming niet van een leien dakje zal lopen en lang kan aanslepen. Misschien zelfs zo lang dat Leterme voor een verscheurende keuze wordt geplaatst die hem dwingt het tot een breuk te laten komen met NVA doordat een Rooms/blauwe coalitie, eventueel aangevuld met een derde partner, stuk loop op de staatshervorming. In dat geval is een klassieke tripartite, eventueel met de SP.a toch nog op de oppositiebanken, niet uitgesloten. Een dergelijke regering zal echter onvermijdelijk een crisiskabinet zijn die er wellicht in aanloop naar de regionale verkiezingen van 2009 de brui aan geeft.” Schreef socialisme.be daags na de verkiezingen van 10 juni 2007.
De directe aanleiding voor deze crisis is de poging tot beinvloeding van de rechters in de zaak Fortis. Een bananenrepubliek waardig, vergelijkbaar met de wit-russische president Luchenko, schrijft de Vlaamse pers. Ze had zich destijds nochtans enthousiast ingeschakeld in Letermes’ verrottingsstrategie. Je zou je afvragen of Van der Kelen (editorialist van Het Laatste Nieuws), Desmet (De Morgen) en Vandermeersch (De Standaard) zich ooit de moeite nemen hun eigen edito’s te herlezen. Ga maar eens vertellen aan de werknemers van Carrefour, Eandis en Beaulieu dat justitie “onpartijdig” is en de “scheiding de machten” heilig. Steeds weer gaan patroons vrijuit omdat hun fraudezaken “de redelijke termijn” overschrijden, maar als de patroon wikt, dan beschikt de rechter. Binnen de paar uur mag de patroon aan een gerechtsdeurwaarder aanwijzen wie de flikken uit het pikket moeten lichten. Wie dat heeft ondergaan, weet dat de “scheiding der machten” een grove leugen is waarachter klassejustitie schuil gaat.
Is dit de eerste regering die de rechtsgang in de gewenste richting probeert te sturen? Geen kat die dat gelooft. Leterme heeft zichzelf wat dat betreft maar één iets te verwijten: door zijn verrottingsstrategie zijn de politiekers niet langer bereid elkaars fratsen te verbergen, maar praten ze elkaar aan de galg. Met een Dedecker in de zaal verspreidt het vuur zich vanzelf. Zoals het er nu uitziet gaat Leterme de geschiedenis in als ’s lands minst geslaagde premier ooit. Goed bestuur, een staatshervorming, een duurzame oplossing voor BHV, een sluitende begroting, laat staan een begrotingsoverschot zonder kunstgrepen… al die beloftes moest hij al eerder inslikken. Een goed beheer van de financiële crisis en vooral een goede afloop van het Fortis-dossier was zowat de laatste strohalm waaraan de regering zich kon vastklampen. De paniekerige manier waarop ze ’s lands grootste bank voor een prikje doorverkocht, deed echter al het ergste vermoeden.
De Nederlandse regering recupereerde niet alleen ABN-Amro aan de helft van de prijs die Fortis ervoor betaalde, maar kreeg er Fortis Nederland op de koop bij. Als het van de regering afhing kreeg BNP Paribas binnenkort voor een prikje al de rest, met uitzondering van het gros van de rommelhypotheken die in handen blijven van “de overheid”. Geen wonder dat BNP Paribas zich niet liet afschrikken door het Fortis arrest dat de overname blokkeert en best bereid is nog wat te wachten vooraleer haar aandeelhouders bijeen te roepen. Zo een buitenkansje laat men niet gauw schieten. Er zijn wel meer aasgieren die lont hebben geroken. De “kleine” aandeelhouders, verenigd door juridische charlatans van het slag van Modrikamen, pikken ook graag een graantje mee. Laat de gemeenschap maar betalen luidt het.
Intussen heeft die regering diezelfde gemeenschap garant gesteld voor zo’n 150 miljard euro aan spaartegoeden. Als het verder verkeerd afloopt met Fortis zullen wij daar met zijn allen opnieuw tientallen jaren de broeksriem voor moeten aanhalen. Als de gemeenschap dan toch zo een risico moet lopen, waarom dan Fortis niet in eigen handen houden en onder beheer stellen van vertegenwoordigers van de gemeenschap? Zou dat niet de beste waarborg zijn voor de spaarders en de werknemers? De kleine aandeelhouders zouden op basis van bewezen behoeften eventueel vergoed kunen worden, maar niet die hele reactionaire meute die al jarenlang arbeiders behandelen als grof vuil.
Maar daarover gaat het ontslag niet. Eensgezind wijzen de politici naar de “schending van de scheiding der machten”. Over de essentie van de zaak zijn alle politici, van meerderheid tot oppositie het grondig eens. Was het niet Vande Lanotte zelf die in Terzake verklaarde dat een grote buitenlandse overnemer de beste optie was voor Fortis? De SPa pleit nu voor een noodregering tot aan de Europese en regionale verkiezingen. Op die manier zou men dan toch uiteindelijk uitkomen op “de moeder van alle verkiezingen”, alle verkiezingen samen, waarna, op de gemeenteraadsverkiezingen na, als er geen kink in de kabel komt 4 jaar lang geregeerd kan worden zonder voor de kiezer te verschijnen. Als die kiesuitslag meevalt, kunnen de drie traditionele politieke families dan op iedere niveau – gewesten, gemeenschappen en federaal – samen de arbeiders en hun gezinnen doen opdraaien voor de crisis. Bovendien zou dit de meest realistische formule zijn om een staatshervorming te onderhandelen die de gewesten en gemeenschappen responsabiliseert in het afbouwen van sociale voorzieningen. Zal men ermee wegkomen? Zolang er geen electoraal geloofwaardig alternatief bestaat links van de sociaal-democratie en de groenen, zal men het schrikbeeld van een uiterst rechts Vlaanderen uitspelen om arbeiders en hun gezinnen alles te doen slikken.