143.287 Belgen bij voedselbanken. Staatssecretaris van armoedebestrijding chargeert tegen… Unia

Hét cijfer van de afgelopen dagen dat blijft nazinderen, is ongetwijfeld het nieuwe en zoveelste record van het aantal Belgen dat naar voedselbanken trekt. Vorig jaar ging het om 143.287 mensen of 4.700 meer dan in 2015. Bij de Belgische Federatie van Voedselbanken hebben ze het over een stijging van 17% op drie jaar tijd. Die stijging wordt vooral toegeschreven aan de stijgende energie- en huurprijzen.

Net bij het bekendmaken van deze rampzalige cijfers werd ook een nieuwe staatssecretaris voor Armoedebestrijding aangesteld. Zuhal Demir (N-VA) verkoos om niet met de strijd tegen armoede haar entree in de regering te maken, maar met een strijd tegen Unia, het vroegere Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding.

Demir werd meteen gecoverd door Vlaams minister Liesbeth Homans die aankondigde een onderzoek naar Unia te zullen instellen: “ofwel sta je als centrum open voor iedereen die klachten heeft over discriminatie, ofwel ben je een centrum voor klagende allochtonen.” De verwijten tegenover Unia doen erg Trumpiaans aan. Zo werd ten onrechte beweerd dat Unia niet of amper zou reageren bij discriminatie op basis van leeftijd, terwijl het vorige week nog naar buiten kwam met een rapport hierover.  Haar eerdere verwarring tussen het Minderhedenforum en Unia omtrent de zwartepietendiscussie probeerde Demir achteraf goed te praten met de stelling dat er bij Unia een “verdachte stilte” heerst omtrent het thema. Eerder klonk het: “Mensen begrijpen niet waarom zij bijvoorbeeld obsessioneel met de zwartenpietendiscussie bezig zijn terwijl de echte problemen blijven liggen.” Zowel spreken als zwijgen is verdacht. Als kers op de taart meent Demir, een ervaringsdeskundige ter zake, dat Unia een “centrum van polarisering” is.

Zowat elke krant moest gisteren erkennen dat de argumenten van Demir en Homans geen steek hielden. Voor Homans en Demir was dat echter geen punt, wellicht houden zij vast aan hun eigen ‘alternatieve feiten’? Toen ze Vlaams minister van Armoedebestrijding werd, beweerde Liesbeth Homans dat ze de kinderarmoede zou halveren en daarop mocht afgerekend worden. De kinderarmoede is bijlange niet op weg om gehalveerd te worden: enkel Homans zelf ziet een significante daling terwijl de cijfers dit tegenspreken. Als de cijfers niet in de pas van de Nieuw-Trumpiaanse Alliantie lopen, hebben ze daar voldoende talent in huis om op creatieve wijze met cijfers en statistieken om te gaan.

Zullen we met Demir hetzelfde beleid zien op federaal vlak? Ze suggereerde al meteen dat de toename van het aantal mensen dat naar voedselbanken trekt verband houdt met “de gigantische instroom aan vluchtelingen.” Zelfs de armsten wil Demir tegen elkaar opzetten: in plaats van de armoede, pakt ze de armen aan. Armoede bestrijden, gebeurt volgens Demir het best door de drempel om te werken naar beneden te halen. Dat is neoliberaal jargon voor ‘goedkoper’ werken, goedkoper voor de werkgever wel te verstaan. Voor gewone mensen zijn flexi-jobs van 9,5 euro per uur nog te duur, voor zichzelf denken ze aan andere bedragen als er postjes in raden van bestuur worden verdeeld.

De koers van Demir is geen toeval: elementen van racisme zijn electoraal lonend, kijk maar naar Theo Francken. Dat Demir zelf van migrantenafkomst is, wordt het standaard antwoord op wie dit racisme aanklaagt. Na de boemerang van Bracke, wil Demir de meubels redden op kap van migranten, werklozen, armen, vluchtelingen, … Alleen doet ze dat wel erg onhandig.

Een ernstige strijd tegen de oprukkende armoede zou iets doen aan de enorme ongelijkheid waarbij een kleine toplaag steeds rijker wordt terwijl 143.287 mensen in dit land naar de voedselbanken trekken. Een massaal programma van publieke investeringen in sociale huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs, infrastructuur, … zou de sociale noden al drastisch verlichten en zou bovendien nieuwe degelijke jobs creëren. Om de grondslag van de ongelijkheid aan te pakken, zal er meer nodig zijn. De bevolking zal democratische controle moeten verwerven over de sleutelsectoren van de economie om de inhaligheid van die kleine elite aan de top uit te schakelen. Dat vereist een consequent socialistisch beleid als alternatief op de ellende van het kapitalisme. Strijdbaar verzet tegen de Thatcheriaanse regering is een eerste stap om te bouwen aan een alternatief.