Het ACV valt in herhaling met haar kritieken op de regering. Net zoals bij de eerdere plannen bij de regeringsvorming, stelt de christelijke vakbond ook nu weer dat de onderhandelingen enkel blauw getint zijn. ACV-topman Cortebeeck stelde dat de CD&V op economisch vlak overhelt naar de neoliberalen. Een terechte kritiek, maar welke conclusie wordt daaruit getrokken?
Cortebeeck stelde dat de vakbond nauwelijks betrokken wordt bij de regeringsonderhandelingen. Dat was bij de vorming van de interimregering wel wat anders. Toen werd de ACV-voorzitter wel ingezet om zijn voormalige nummer 2, Josly Piette, te overtuigen om alsnog minister te worden voor het CDH. Er werd lang aangedrongen bij Piette, maar volgens de reportage over de regeringsvorming die werd gepubliceerd in De Standaard was het Cortebeeck die Piette over de lijn trok.
Nu is er blijkbaar minder aandacht voor de vakbonden en hun standpunten. Cortebeekc verklaarde na de Algemene Raad van het ACV dat de regering de sociale partners moet leren respecteren. Het belangrijkste punt van bezorgdheid is echter dat het sociaal-economisch beleid dat wordt vorogesteld “zeer blauw getint” is. Dat klopt en het is weinig verrassend na een jarenlang blauw getint beleid. De vele cadeaus aan het patronaat worden gewoon verdergezet, zo komt er zelfs geen hervorming van de notionele intrestaftrek. Cortebeeck betreurt het dat de lastenverlagingen nu reeds worden toegekend en niet gekoppeld worden aan de onderhandelingen over een IPA in het najaar, “nochtans is het essentieel dat we nog een hefboom in handen hebben voor het sociaal overleg.” Wat zou Cortebeeck daarmee bedoelen? Dat het moeilijk wordt om nog meer toe te geven aan het patronaat in ruil voor wat borrelnootjes voor de werkenden?
Op die basis vreest Cortebeeck dat het een “warme winter” kan worden. Waarom wachten tot de winter op een ogenblik dat verschillende bedrijven reeds in actie komen voor meer koopkracht? Een veralgemeende beweging rond koopkracht past natuurlijk niet in het plaatje van eerst de sociale verkiezingen af te wachten en dan de onderhandelingen te starten rond het IPA. Maar de actiebereidheid bleek de afgelopen weken groot te zijn, waarom zou de vakbondsleiding de werkenden bedrijf per bedrijf laten strijden voor meer koopkracht en niet gezamenlijk?
Het ACV beseft dat er een politiek probleem is. Deze regering werd als scenario naar voor geschoven door Cortebeeck en De Leeuw (ook al had die laatste er mogelijk liever ook de SP.a bijgehad zodat het een volledige tripartite zou zijn). Nu blijkt een dergelijke regering met zowel PS als CD&V echter ook te kiezen voor een neoliberaal beleid. De vakbondsvertegenwoordigers in de regering wegen blijkbaar niet door, Cortebeeck stelde over hen (Vervotte en Piette) zelfs: “het is ons niet duidelijk welke rol ze bij de regeringsonderhandelingen kunnen spelen.”
Als er al geen effect uitgaat van vertegenwoordigers in de regering, waarom wordt dan steeds opnieuw alle hoop gevestigd op dit soort politici? Waarom worden de banden met de traditionele partijen niet volledig doorgeknipt om ruimte te geven voor een discussie over een echte vertegenwoordiging van de arbeiders en hun gezinnen? Dat zou niet alleen op politiek vlak een stap vooruit betekenen, het zou ook op syndicaal vlak een aantal remmen die nu gezet worden op de basis wegnemen. Kritiek op het blauwe beleid is terecht, maar het moet gekoppeld worden aan actie en discussie over onze politieke vertegenwoordiging.