25.000 betogers eisen meer koopkracht

De nationale vakbondsmanifestatie van afgelopen zaterdag kende een iets grotere opkomst dan verwacht door de vakbondsleidingen. De staking van de treinbestuurders van OVS dreigde even roet in het eten te gooien, maar toch was er een mooie opkomst. De aanhoudende prijsstijgingen zorgen voor een groeiend ongenoegen en dat werd duidelijk op de betoging.

Deze week nog maakte de Nationale Bank bekend dat de prijzen momenteel het sterkst stijgen sinds 18 jaar. Tegen eind 2008 zullen we, volgens de vooruitzichten van de Nationale Bank, gemiddeld 2,9% meer betalen. Dergelijke prijsstijgingen wegen steeds harder door, zeker op een ogenblik dat er een groeiend aantal jobs flexibele en laagbetaalde tijdelijke jobs zijn. Van alle jobs die in 2006 werden gecreëerd, waren de helft jobs op basis van dienstencheques!

Een groeiende laag van de bevolking heeft moeite om rond te komen, zo’n 3% van de werkenden leven officieel in armoede. En dan hebben we het nog niet gehad over werklozen, gepensioneerden,… In plaats van iets te doen tegen de armoede onder deze lagen van de bevolking, bereiden de traditionele partijen nieuwe aanvallen voor op onze sociale verworvenheden. Een Generatiepact bis behoort bijvoorbeeld tot de mogelijkheden.

De ernst van de ondermijning van de koopkracht wordt algemeen erkend. Het is ook duidelijk dat de indexering van de lonen niet voldoet om de prijsstijgingen op te vangen, dat komt onder meer door de ondermijning van de index die er kwam met de gezondheidsindex of eerder met de indexsprongen. Op de betoging weerklonk een duidelijke roep om de koopkracht te herstellen.

Een belangrijke vraag daarbij is natuurlijk welk politieke formatie daartoe in staat is. Op de betoging waren er geen grote delegaties van de traditionele partijen. Er waren wel vertegenwoordigers van SP.a en Groen/Ecolo, maar die beperkten hun houding tot de "oppositierol" die ze de afgelopen maanden hebben gespeeld: met één been uit, maar tegelijk één been in een volgende regering. Naarmate de kansen op een tripartite toenemen en ook de SP.a haar bocht heeft genomen, groeit wellicht het besef dat een dergelijke regering fors zal moeten besparen en bijgevolg geen beloften kan doen aan de werkenden. Ook met SP.a en PS in de regering, zal onze koopkracht verder ondermijnd worden (net zoals deze partijen ons eerder het Generatiepact opdrongen).

Om onze bekommernissen naar voor te brengen op het politieke vlak, zullen we nood hebben aan een eigen instrument: een eigen arbeiderspartij. Het was goed dat CAP, het Comité voor een Andere Politiek, goed zichtbaar was op de betoging met een duidelijk pamflet, militanten die actief campagne voerden, de solidariteitsbus,… Dat versterkt de discussie over de nood aan een arbeiderspartij op een ogenblik dat de beweging rond koopkracht nog in de kinderschoenen staat.

Na deze betoging zal er nood zijn aan een verder actieplan om de basis van de bonden te informeren en te mobiliseren. Dat gebeurde nu op veel plaatsen niet, wat zich manifesteerde in de opkomst. 25.000 betogers is veel, maar het potentieel was groter. Dat kwam niet alleen door de staking van OVS (waarop we later deze week nog terugkomen – wij begrijpen het ongenoegen dat aan de basis ligt van deze staking en denken dat de omvang van de OVS-staking aangeeft dat het ongenoegen veel breder is dan enkel onder de OVS-leden, bij gebrek aan een degelijk en strijdbaar actieplan van de grote bonden kan een kleinere bond een impact hebben die veel verder gaat dan haar eigen rangen…).

De betoging eindigde met de toespraken van de syndicale leiders die achteraf een bezoek brachten aan premier Verhofstadt. Die stelde dat hij het probleem erkent, maar schoof oplossingen op de lange baan. Zo was hij daar ook van af zonder onmiddellijk aan te kondigen dat zijn partij pakweg geen voorstander is van de indexering van de lonen. Het leek naïef om de betoging af te sluiten met een bezoek aan Verhofstadt. Dit wees echter op de twee belangrijkste zwaktes: het gebrek aan een actieplan en het ontbreken van een politiek instrument in de vorm van een arbeiderspartij.