Your cart is currently empty!
Frankrijk: Neoliberaal beleid Sarkozy onder vuur in hete herfst
De neoliberale aanvallen van Sarkozy zorgden voor een hete herfst in Frankrijk. De Franse president wilde de speciale pensioenstelsels voor het personeel van het openbaar vervoer aanpakken, als onderdeel van een meer algemene aanval op de pensioenrechten en de sociale verworvenheden.
Dit vormt een belangrijke test voor de regering van Sarkozy in de voorbereiding van meer verregaande “hervormingen”. Bovendien gaat het om sectoren met een traditie van strijd en met mogelijkheden om een grootschalig effect te bekomen met blokkade-acties: de transportsector en de energiesector. De regering wil een harmonisatie van de pensioenstelsels in de openbare diensten met een verhoging van de loopbaanvereiste van 37,5 tot 40 jaar tegen 2008 (en 41 jaar tegen 2012). Ook werd aangekondigd dat stelsels van brugpensioenen moeilijker toegankelijk zouden worden.
Toen deze plannen op 10 oktober werden voorgesteld, zorgde het onmiddellijk voor forse reacties. Op 18 oktober was er een eerste stakingsoproep van het spoorpersoneel waarbij het spoor- en tramverkeer in de war raakten. Er waren 130 betogingen met samen 150.000 deelnemers en een oproep voor een staking van onbepaalde duur vanaf 13 november.
Die staking hield 9 dagen stand met een hoogtepunt van mobilisatie op 20 november toen het spoorpersoneel samen met de ambtenaren actie voerden voor de verdediging van hun koopkracht. Op die dag waren er 700.000 betogers in Frankrijk. Dat geeft aan hoe diep het ongenoegen zit en wat de actiebereidheid van de Franse arbeiders is.
De regering weigerde aanvankelijk om zelfs maar te onderhandelen. Nadien werd toch onderhandeld, maar er werd niets fundamenteel veranderd aan de voorstellen. Sarkozy wil de arbeiders en hun gezinnen laten betalen voor de gevolgen van de economische problemen waarmee het kapitalisme te maken krijgt en om de gigantische winsten van de grote bedrijven veilig te stellen. De Franse spoormaatschappij SNCF zal in 2007 een recordwinst boeken van wellicht 600 tot 700 miljoen euro. Om de strijdbaarheid van het spoorpersoneel tegen te gaan, houdt de regering koppig vast aan haar voorstellen. Sarkozy wil het spoorpersoneel een nederlaag toebrengen om nadien op grotere schaal te “hervormen” met aanvallen op alle sociale verworvenheden, privatiseringen van openbare diensten,…
In deze beweging kon Sarkozy rekenen op de traditionele media in de pogingen om de stakers en gebruikers van het openbaar vervoer tegen elkaar op te zetten. Daarbij werd gesteld dat het spoorpersoneel geprivilegieerd is op het vlak van pensioenregelingen. Dat klopt niet, het zijn de andere arbeiders die betere pensioenregelingen verdienen! Deze hervorming vormt het sluitstuk van eerdere aanvallen: in 1993 pakte Balladur de pensioenen in de privé aan, in 2003 ging Raffarin verder met de pensioenen in de openbare diensten en nu wil Sarkozy de laatste bastions van de speciale pensioenstelsels breken.
De vakbondsleidingen houden onvoldoende rekening met het belang van deze aanvallen en met de strijdbaarheid van hun basis. De leiding gaf al toe op het ogenblik dat het perspectief van onderhandelingen naar voor werd geschoven. Oppositiepartij PS toonde zich van haar meest discrete kant in deze strijd: enkel een oproep om toch te onderhandelen, maar voor het overige steunt de partij het voorstel om een loopbaanvereiste van 40 jaar in te voeren. De bestaande sociale verworvenheden zijn afgedwongen door strijdbewegingen en eerdere aanvallen werden meermaals tegengehouden door strijd. Denk maar aan de stakingsgolf in 1995 die ervoor zorgde dat Juppé zijn plannen voor een pensioenhervorming moest opbergen.
Het project van Sarkozy is een algemene aanval op alle sociale verworvenheden. Samen met de aanvallen op de pensioenen zijn er besparingen in het hoger onderwijs (waar de invloed van de markt wordt versterkt). Ook daar wil Sarkozy een traditioneel strijdbare sector een nederlaag toebrengen.
De arbeiders, studenten, gepensioneerden,… hebben nood aan een politiek alternatief dat hun belangen kan verdedigen. De LCR heeft het idee van een nieuwe arbeiderspartij naar voor gebracht. Wij ondersteunen dat initiatief, maar wijzen er op dat niet te lang moet worden gewacht. Het is in strijdbewegingen dat een dergelijk initiatief zich kan en moet bewijzen. Het ongenoegen neemt toe en mogelijk zal dit leiden tot nieuwe stakingsgolven in 2008.