Massale ontslagen verwacht bij ABN-AMRO en Unilever als gevolg van winstjacht aandeelhouders

In de afgelopen weken is er in de media uitgebreid aandacht besteed aan de reorganisatieplannen van ABN-AMRO. Zowel de Britse bank Barclays als het samenwerkingsverband tussen Royal Bank of Scotland, Fortis en Santander heeft een bod uitgebracht op ABN-AMRO. Hoewel nog onduidelijk is met wie ABN-AMRO in zee gaat, is het al wel duidelijk dat in beide gevallen wereldwijd 23.700 banen bij ABN-AMRO zullen verdwijnen. Dit terwijl ABN-AMRO over het eerste kwartaal van 2007 nog een nettowinst van ruim 1,3 miljard behaalde, een stijging van 30,6% ten opzichte van het eerste kwartaal van 2006.

De Nederlandse vakbeweging vreest dat ook bij Unilever een scenario van gedwongen ontslagen wordt geschreven. Afgelopen dinsdag 15 mei was er dan ook een actie van de vakcentrales FNV en CNV bij de aandeelhoudersvergadering tegen de doorgeschoten macht van activistische aandeelhouders, de zgn. ‘hedgefunds’ of durfkapitalisten. Een voorbeeld van een dergelijke activistische aandeelhouder is TCI (The Children’s Investment Fund) dat door haar eis tot opsplitsing van ABN-AMRO de toenadering van die bank tot het Britse Barclays heeft veroorzaakt.

Vreemd genoeg was bij het protest afgelopen dinsdag, waar enkele tientallen vakbondsactivisten aanwezig waren, ook de voorzitter van de Vereniging van Effectenbezitter (VEB) Peter Paul de Vries aanwezig. De VEB waarschuwt weliswaar voor de doorgaande opsplitsing die bij Unilever plaatsvindt met de verkoop van bedrijfsonderdelen, maar deelt niet de visie van de vakbeweging dat de aandeelhouders te veel macht hebben. De Vries wijt de problemen juist aan een gebrek aan invloed van aandeelhouders (en personeel) op de bestuurstop bij bedrijven als Unilever.

Wij zijn akkoord dat het personeel bij bedrijven als ABN-AMRO en Unilever inderdaad meer zeggenschap zou moeten hebben. In onze visie kijkt de bedrijfstop enkel naar de wijze waarop ze de omzet en winst kan vergroten en zijn de belangen van de arbeiders daaraan ondergeschikt. Het is echter pure onzin om de schijn te wekken dat meer invloed van aandeelhouders een verbetering van de belangen van de arbeiders zou betekenen: ook aandeelhouders zijn enkel uit op het vergroten van hun winstuitkeringen, ook als dat reorganisatie met banenverlies betekent.

Dit is ook te zien bij de ING Bank die afgelopen week aankondigde 2500 voltijdbanen te schrappen door de Postbank te sluiten. Dit terwijl ING afgelopen kwartaal nog een winst van 1,9 miljard boekte, weliswaar een daling ten opzichte het eerste kwartaal van 2006, maar nog altijd een enorm bedrag en meer dan een half miljard hoger dan de winst van ABN-AMRO. De bestuursvoorzitter van ING Michiel Tilmant gaf als volgt de reden voor de gedwongen ontslagen aan: „Door de activiteiten van Postbank en ING Bank te combineren, kunnen we onze dienstverlening verbeteren en een betere focus behouden op kostenbeheersing”. Wat hier als kostenbeheersing wordt genoemd, is dus bedoeld om het enorme bedrag van 1,9 miljard winst, dat rechtstreeks in de zakken van bestuurders en aandeelhouders van ING verdwijnt, nog te verhogen.

Het personeel van ABN-AMRO, Unilever en Postbank/ING zou haar krachten moeten bundelen om het massale verlies van werkgelegenheid tegen te gaan. Een algemene 24 uursstaking bij deze bedrijven in Nederland zou het begin kunnen zijn van een beweging die een einde zou kunnen maken aan de geplande reorganisaties die enkel in het belang zijn van de aandeelhouders en top van de bedrijven. Een uitbreiding van die staking naar andere banken en grote bedrijven in Nederland en internationaal zou als een geleidelijk proces de manier kunnen zijn waarop de arbeidersbeweging wereldwijd zou kunnen laten zien dat zij geen ontslagen accepteert vanuit een onbeperkte winstjacht van aandeelhouders.

Offensief, de Nederlandse afdeling van het Comité voor een ArbeidersInternationale, pleit voor het nationaliseren van de 500 grootste bedrijven plus de grote banken en andere financiële instellingen wereldwijd om een einde te maken aan de kapitalistische winstjacht die ten koste gaat van de internationale arbeidersklasse. Die nationalisatie zou gepaard moeten gaan met democratische controle en economische planning door de arbeidersklasse, zodat de basis kan worden gelegd voor een maatschappij waarin de belangen van de meerderheid van de wereldbevolking boven de belangen van een kleine rijke elite komen te staan.