Pak de armoede aan, niet de armen

BIJNA DE HELFT VAN ALLE RIJKDOM ZIT BIJ 10% VAN DE BEVOLKING

“Het was de beste der tijden, het was de slechtste der tijden.” Zo opende Charles Dickens zijn meesterwerk ‘Een Verhaal van Twee Steden’, een striemende aanklacht tegen de sociale onrechtvaardigheid van zijn tijd. Het is een zin die ook vandaag perfect omschrijft hoe onze maatschappij er aan toe is. Enerzijds was er nog nooit in de geschiedenis zoveel rijkdom als vandaag, anderzijds leven steeds groter wordende groepen mensen, ook in België, in armoede.

Artikel door Tim (Brussel) uit de december/januari-editie van ‘De Linkse Socialist’

Volgens de Europese Armoede-indicator uit 2011 leeft in België 15,3% van de bevolking (1 op 7 Belgen) onder de armoedegrens. In Brussel is dat zelfs 28,2%. Vooral ouderen (20,2%), werklozen (37,8%) en alleenstaande ouders met kinderen (38,5%) leven in armoede. Opvallend is dat deze cijfers jaar na jaar toenemen.

Tegelijkertijd ziet de rijkste minderheid van de bevolking haar rijkdom alsmaar toenemen. De 10% rijkste Belgen bezit al bijna evenveel (44%) als de overige 90%. De rijkste 20 families bezaten in 2012 samen 50 miljard euro, 13% van het BNP, of evenveel als de begrotingen van alle gewesten en gemeenschappen in ons land! De 50 grootste bedrijven maakten in 2012 bijna 30 miljard euro winst. Daar betaalden ze overigens gemiddeld slechts 2,65% belastingen op (791 miljoen euro). De superrijken hebben, met de feesten in aantocht, redenen genoeg om te vieren. Tegelijk slagen zo’n 275.000 Belgische gezinnen (6%) er niet in al hun energiefacturen te betalen. Voor hen wordt het weer een koude winter.

Met zulke cijfers zou je veronderstellen dat de politici met een actieplan tegen armoede zouden komen. Niets is minder waar. De Brusselse Open Vld-politica Carla Dejonghe mag dan wel symbolisch proberen één maand te leven van een leefloon, haar partij gaat ondertussen verder met het lanceren van ideeën zoals de “mini-jobs”. Tienduizenden mensen worden verplicht om levenslang te doen wat Dejonghe slechts een maand zegt te kunnen volhouden.

De federale regering, mét PS en sp.a, voerde de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen door. Na drie jaar komen werklozen voortaan op het bestaansminimum terecht, vér onder de armoedegrens. De hervormingen betekenen ook dat vanaf 2015 zo’n 55.000 werklozen hun uitkeringen zullen geschrapt zien en bij het OCMW zullen moeten aankloppen. Nog extra leefloners die vervolgens verplicht tewerkgesteld kunnen worden als het van de neoliberale politici afhangt. In plaats van degelijke jobs aan degelijke lonen komen we tot dwangarbeid in ruil voor een leefloon.

LSP komt op voor een beleid dat de armoede bestrijdt, en niet de armen zelf. We willen meer jobs creëren door een collectieve arbeidsduurvermindering naar 32 uur per week met behoud van loon en verplichte bijkomende aanwervingen. We zijn voorstanders van een belasting op grote fortuinen en eisen dat bedrijven hun belastingen volledig betalen. Tegelijkertijd denken we dat zo een systeem enkel kan werken indien de financiële sector en de grootste bedrijven genationaliseerd worden en onder democratische controle van de bevolking komen te staan. Zo vermijden we kapitaalvlucht door de patroons en de superrijken. We willen armen, werklozen en werkenden samen organiseren tegen dit systeem dat armoede en miserie veroorzaakt, en opkomen voor een wereld waarin de rijdommen gebruikt worden om de behoeften van de hele bevolking te vervullen en niet de winsthonger van een kransje superrijken. Kortom, we strijden voor een socialistisch alternatief.