Om sociale afbraak te stoppen: een echt actieplan met algemene staking(en)

Op 21 februari betoogden tienduizenden gemotiveerde en kwade vakbondsmilitanten. Ze protesteerden tegen de weigering van de regering om tegemoet te komen aan de hun verzuchtingen. Vele tienduizenden konden niet aanwezig zijn op deze actiedag maar deelden dezelfde verontwaardiging en eisen. Deze verontwaardiging is makkelijk samen te vatten. Het is de meerderheid van de bevolking met een eenvoudig loon, pensioen of uitkering, die telkens gevraagd wordt in te leveren, toegevingen te doen. Terzelfdertijd blijven de managerslonen, bonussen en superwinsten onaangeroerd.

Artikel door Bart Vandersteene uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’

Onder het mom van de concurrentie met de lageloonlanden moet onze welvaart eraan geloven. Niet enkel moeten we concurreren met de lage lonen in Oost-Europa of Azië. In Duitsland werken 6,5 miljoen werknemers aan een nettoloon tussen 4 en 5 euro per uur. In het Oost-Duitse Saksen verdienen kapsters 3,06 euro netto per uur. Moeten we daarmee concurreren? Moet onze welvaart in zo’n mate worden afgebouwd om de patroons te plezieren? Het is de zoveelste neoliberale illusie die men ons wil verkopen. Er zou economische vooruitgang komen wanneer we de koopkracht en welvaart van de meerderheid drastisch doen dalen. De besparingsoperaties in Zuid-Europa vormen het bewijs dat deze logica geen steek houdt.

Voor en na de betoging kregen de vakbonden een tirade van beschuldigingen te verwerken door de media en alle politieke partijen in het parlement. Volgens SP.a-minister van werk Monica De Coninck zijn de vakbonden “oubollig”. Deze ijskoningin wil met een tatcheriaanse vastberadenheid in de regering hetzelfde realiseren als toen ze OCMW-voorzitter was in Antwerpen. Namelijk zonder mededogen de neoliberale dogma’s opleggen aan de bevolking. Is dit de partner van het ABVV die in de regering tegengewicht moeten bieden aan de liberalen en christen-democraten? Het hoeft weinig duiding om vast te stellen dat er van tegengewicht weinig sprake is. Hoe veel langer zal de ABVV-basis slikken dat haar leiding vasthoudt aan deze politieke partner?

De arbeiders van Ford en Arcelor, de federale ambtenaren, de spoormannen en -vrouwen, werknemers in de social profit, allen kwamen ze de laatste weken op straat met eisen aan de regering. Met vriendelijk vragen zal er bij deze regering weinig te rapen vallen. Een vakbondsmobilisatie moet tot meer dienen dan enkel stoom aflaten. Het moet een onderdeel vormen van de opbouw van een krachtsverhouding om een andere politiek af te dwingen. Enkel de voorbereiding van een algemene staking kan de politici duidelijk maken dat het ons menens is.

Een halfslachtige houding van de vakbondsleiding wekt eerder twijfel en kritiek op dan dat het leidt tot steun. Nochtans is er een breed draagvlak voor een vastberaden en duidelijke koers. Volgens een opiniepeiling van La Libre en RTBF steunt 43% van de Belgen de eis om sommige bedrijven te nationaliseren om er de activiteit verder te zetten.

De Linkse Socialist verdedigt deze eis al langer. Het is geen toeval dat er vandaag een toenemende steun hiervoor bestaat. De situatie schreeuwt om dit soort linkse socialistische voorstellen. Om ze te realiseren moet de arbeidersbeweging krachtdadig uit de hoek komen en dat kan. Mocht ze over een partij beschikken die de vakbondseisen elke dag opnieuw in het politieke debat verdedigt, zou dit een enorme impact hebben op de publieke opinie. Het is hoog tijd dat de strijdbare syndicalisten rechtstaan om zo’n brede inclusieve partij te creëren die de krachten kan bundelen en zo de strijd vooruithelpt.