1 miljoen betogers in Frankrijk tegen aanval op arbeidsduur en voor een degelijk loon

Op donderdag 10 maart vond de derde nationale dag van stakingen en betogingen dit jaar in Frankrijk plaats. De dag begon met grote betogingen in het zuiden van het land, in Toulouse en Marseille waar er 100.000 betogers waren. Dat was meteen de grootste betoging van de dag. Het noorden volgde met betogingen in onder meer Parijs, Rijsel en Straatsburg.

Karl Debbaut vanuit Rouen

Overal zagen we het zelfde beeld. Arbeiders uit privé-bedrijven vervoegden hun collega’s uit de publieke sector rond drie belangrijke eisen: tegen de afschaffing van de 35-urenweek, voor de verdediging van de openbare diensten en tegen de ondermijning van de lonen.

In heel wat Europese landen kwamen de stakingen en de acties enkel in het nieuws omdat ze samenvielen met een bezoek van het Internationaal Olympisch Comité aan Parijs dat één van de kandidaten is om in 2012 de Olympische Spelen te organiseren. Delen van de Franse media beschuldigden de vakbonden ervan dat ze met hun acties de kansen van Parijs ondermijnen. Vakbondsmilitanten van Force Ouvrière, één van de vakbondsfederaties, droegen protestborden met de slogan: "Parijs 2012 is nog zeven jaar van ons verwijderd, onze lonen zijn vandaag belangrijk."

Grootste mobilisatie

De mobilisatie vorige donderdag was de belangrijkste sinds de lente van 2003 en de grote strijd rond de pensioenhervorming van de rechtse regering-Raffarin. Volgens de vakbonden namen meer dan één miljoen mensen deel aan zowat 150 betogingen, dat is dubbel zoveel als bij de vorige nationale actiedag op 5 februari. Bovendien vonden de acties nu plaats op een weekdag.

Op de betogingen waren er ook heel wat scholieren. Er stonden ook groepen scholieren langs het parkoers om de betoging te steunen. Twee dagen voordien kwamen 160.000 scholieren op straat tegen de zogenaamde ‘hervorming’ van het onderwijs. De dag voordien betoogden 5.000 wetenschappelijke onderzoekers in Parijs en ook zij steunden de arbeiders uit de bedrijven, de postmannen en -vrouwen, de leraars,… Doorwinterde betogers sloegen de handen in elkaar met jonge arbeiders en scholieren die voor het eerst in hun leven betoogden.

De arbeidersklasse verenigt zich

Anne, een werkneemster die reeds 14 jaar in de publieke sector werkt voor een maandloon van 1.400 euro, premies inbegrepen, stelde: "Ik neem deel aan de betogingen om de 35-urenweek te verdedigen, het recht om te werken en de openbare diensten. Ik ben hier om neen te zeggen tegen de sluiting van postkantoren en scholen. Normaal neem ik geen deel aan stakingen, maar aangezien er veel op het spel staat, ben ik bereid om enkele weken te staken. Gelukkig heb ik geen kinderen en verdien ik meer dan het minimumloon, maar ik ken veel mensen die er zelfs niet in slagen een deeltijdse job te vinden. Wie werk heeft, wordt gevraagd om langer te werken voor hetzelfde loon. De regering moet ermee ophouden om ons als idioten te behandelen. Dat geldt voor alle regeringen, niet alleen die van Raffarin maar alle regeringen van de afgelopen 30 jaar."

Er is een enorme woede tegen de pogingen van het patronaat om een langere arbeidsweek door te voeren. Maar veel arbeiders zijn nog niet vergeten wat de echte ervaring was van de invoering van de 35-urenweek door de vorige regering van de "Gauche Plurielle" (verenigd links) van de Socialistische Partij, de Communistische Partij en de Groenen. In veel gevallen werd de 35-urenweek aangegrepen door het patronaat om een enorme flexibiliteit door te voeren in de privé-sector. Bij Renault bijvoorbeeld werden voor de invoering van de 35-urenweek 6.000 wagens geproduceerd op 5 dagen, nu wordt hetzelfde aantal geproduceerd op 4 dagen en met evenveel arbeiders. De 35-urenweek heeft eenzelfde effect gehad voor veel arbeiders en bedienden. Didier, een technicus bij Renault in Guyancourt: "Bedienden zijn het beu dat ze geregeld tot 11u ‘s avonds moeten werken omdat er geen nieuwe werkkrachten worden aangeworven. Vorig jaar maakte Renault 3,5 miljard euro winst na betaling van de belastingen, en nu wil het management ons slechts een loonsverhoging van 1,53% toekennen in 2005."

“Enkel een massabeweging kan tot verandering leiden”

De regering-Raffarin voert een aanhoudend offensief tegen de levensstandaard en de arbeidsomstandigheden van de arbeiders en jongeren terwijl tegelijk de grote bedrijven recordwinsten maken. Een groeiend aantal arbeiders en werklozen heeft het moeilijk om de touwtjes aan elkaar te knopen, terwijl de politieke elite de media haalt met financiële schandalen. De officiële werkloosheidscijfers hebben vorige maand de 10% overschreden waardoor het hoogste niveau gehaald werd sinds februari 2000.

Het enige voorstel van de Franse regering om tot een akkoord te komen is om te 1,4 miljard euro te investeren in een poging om meer sectoren open te stellen voor laag betaalde jobs, samen met initiatieven om het gemakkelijker te maken om iemand aan te nemen en te ontslaan. Jean Luc, een arbeider uit een drukkerij vlakbij Lille: "We zijn bezorgd om de toekomst van onze kinderen. De arbeidswetgeving wordt met voeten getreden. Binnenkort zal het mogelijk zijn om 30 arbeiders te ontslaan zonder enige voorafgaande kennisgeving. De metaal- en de textielindustrie hebben afgedaan. Nieuwe jobs zijn steeds aan een minimumloon en dan nog wordt gezegd dat ze te duur zijn… Ik hoop dat diegenen die vandaag apatisch zijn, die alleen thuis zitten voor hun televisie, ons vanavond zien op hun scherm. Enkel met een massabeweging kunnen we iets veranderen. Als we toelaten dat we inslapen, dan onderwerpen we onszelf."

Gauche Révolutionnaire

Gauche Révolutionnaire, de Franse afdeling van het CWI, heeft een uitstekende rol gespeeld bij de verschillende betogingen en acties. Onze krachten zijn nog erg beperkt, maar dergelijke bewegingen vormen een test voor de groie van onze organisatie. We zijn vandaag actief in zes steden, waaronder Parijs, Rijsel, Rouen en Marseille. Ons pamflet riep op voor het vormen van algemene vergaderingen in alle werkplaatsen om de volgende fase van de strijd te organiseren. We riepen op om onmiddellijk van start te gaan met de voorbereidingen voor een algemene 24-urenstaking in de publieke en private sector.

Onze politieke bijdrage werd goed onthaald, net zoals onze oproep over de noodzaak van een strijdbare partij van de arbeidersklasse die in staat is om de arbeiders, werklozen en jongeren te organiseren en hun ervaringen te verenigen. Een partij die een echt alternatief aanbiedt op het huidig systeem. Zo’n partij zou opkomen voor een samenleving waarbij de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole en arbeidersbeheer zouden geplaatst worden in een socialistische samenleving waar de behoeften van allen centraal staan en niet de winsten van een kleine minderheid.