Your cart is currently empty!
Na jaren van neoliberaal beleid wil N-VA meer van hetzelfde
Op federaal niveau wil de N-VA een deel van het indirecte loon van de werkenden afnemen door de bijdragen voor de sociale zekerheid te verminderen. Tegelijk wordt voorgesteld om nog meer op de werklozen te besparen. En we zouden allemaal een procent extra BTW moeten betalen, 22% in plaats van 21%. De partij van De Wever staat voor een beleid van sociale afbraak. Ook op lokaal vlak is dat het geval. We bekeken de programma’s van N-VA in Antwerpen en Gent.
Wat De Wever voor A in petto heeft…
De N-VA is al langer bezig met haar campagne voor de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. De partij maakt momenteel deel uit van de meerderheid onder burgemeester Janssens. Het Antwerpse stadsprogramma van de partij geeft aan op welke punten de N-VA onder burgemeester De Wever het bestaande beleid wil verderzetten en bijsturen. De enige krachtige verandering die de partij wil, is een personeelswissel aan de top.
Verkiezingsprogramma’s hebben vaak iets wollig waarbij er veel woorden en mooie voornemens zo abstract mogelijk worden gelaten of gecombineerd met bijzonder gedetailleerde concrete voorstellen die geen invloed hebben op het algemene beleid. Dat dient om een gebrek aan kritiek op de globale politieke koers van het beleid te verbergen. Want daarover zijn De Wever en Janssens het volledig eens. Beiden aanvaarden het besparingscarcan dat wordt opgelegd en waar ze achter staan.
Toch is het nuttig om eens te kijken wat De Wever dan wel voorstelt in Antwerpen. We namen het partijprogramma voor de gemeenteraadsverkiezingen door en zetten enkele belangrijke elementen op een rij.
Er is een tekort aan betaalbare huisvesting in Antwerpen. Waar de linkerzijde voorstelt om dringend werk te maken van extra sociale woningen, ziet de N-VA dat anders. De partij wil, net zoals het huidige stadsbestuur, meer beter begoede lagen aantrekken. “Vandaag zien we echter dat het aanbod te beperkt en te weinig gevarieerd is waardoor de stad er te weinig in slaagt om middeninkomens aan zich te binden. Deze groep vormt echter de (financiële) ruggengraat van het stedelijk weefsel. Het komt er dus op aan om deze mensen meer aan te trekken en aan de stad te binden.”
Daarom stelt N-VA voor wonen fiscaal aantrekkelijker te maken, nadruk te leggen op gezinswoningen (“het omvormen van eengezinswoningen naar kleinere woonentiteiten is niet wenselijk”), wonen boven winkels aan te moedigen via huurcheques, ruimte te laten voor serviceflats voor ouderen, het aanbod op de private woningmarkt te versterken door ruimte te voorzien,… De rode draad is duidelijk: het initiatief wordt aan de private sector overgelaten, het stadsbestuur komt enkel tussen om de vastgoedbedrijven meer ruimte te geven.
De partij wil ook studenten aan de stad binden door “een uitbreiding van kwaliteitsvolle en betaalbare studentenwoningen”. Uiteraard wil iedereen dat, de vraag is alleen hoe het zal gebeuren. Komt de overheid zelf tussen of laat ze het initiatief over aan speculanten? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Vandaar wellicht dat N-VA de vraag niet stelt?
Op het vlak van sociale woningen, het middel bij uitstek om de grote groep minder begoede Antwerpenaren degelijke huisvesting aan te bieden en tevens de prijzen op de private markt te drukken, blijft het erg stil bij N-VA. De partij wil meer sociale huurwoningen verkopen als sociale koopwoningen. De verkochte woningen worden vervolgens in het aanbod van sociale huurwoningen niet vervangen. Voor sociale huurwoningen moet je maar naar de sociale verhuurkantoren die op de private markt werken. Het feit dat die sociale verhuurkantoren vandaag heel wat succes kennen, is overigens toe te schrijven aan het schrijnende tekort aan sociale huurwoningen.
Het aantal sociale woningen wil N-VA niet opdrijven: “Met meer dan 10% sociale woningen voldoet Antwerpen ruimschoots aan haar verplichtingen in het kader van het Grond- en Pandenbeleid. Een aangroei van het aantal sociale woningen is dan ook niet aan de orde.” Maar de wachtlijsten zal de partij wel aanpakken. De partij wil immers dat sociale woningen enkel worden toegekend aan wie voldoende Nederlands kent. “De sociale huisvestingsmaatschappijen krijgen de middelen in handen om de kennis van het Nederlands van de bewoners te testen. (…) Wie zich niet bereid toont tot het aanleren van het Nederlands wordt gesanctioneerd en bij herhaling onherroepelijk uit de woning gezet.” Na de GAS-boetes volgen nu ook de taalsancties die kunnen oplopen tot mensen uit hun huis zetten (de andere sancties worden niet nader gespecifieerd).
De afgelopen jaren werd een verdere stap in de richting van het liberaliseren en de facto privatiseren van een reeks openbare diensten gezet. Het stedelijk onderwijs werd omgevormd tot een autonoom gemeentebedrijf, waardoor ruimte ontstaat om het door de privé te laten beheren. De OCMW-ziekenhuizen werden in het Ziekenhuis Netwerk Antwerpen ondergebracht met exact hetzelfde doel.
Voor N-VA mag dat gerust verder gaan. Naast kinderopvang, onderwijs, huisvesting, zorgverlening, parkeren,… worden ook andere basisbehoeften aan de privé overgelaten. N-VA stelt terecht voor dat er meer openbare toiletten moeten komen. Maar de partij stelt niet voor de stad dit in handen neemt, er moet gezocht worden naar private bedrijven die de openbare toiletten exploiteren. Een gratis plasje zit er dus niet in. Als de parkeertarieven in de binnenstad de norm worden, worden basisbehoeften al snel een erg dure grap.
Algemeen wil de N-VA een beleid blijven voeren om bedrijven en toeristen aan te trekken. Daartoe wil de partij onder meer bedrijven vragen om hun hoofdkwartier naar Antwerpen te halen, spin-offs van de Antwerpse universiteit te stimuleren, de luchthaven van Deurne op zakenlui richten,… Er is een uitdrukkelijk hoofdstuk over de diamantsector waarbij de “werkgroep Diamant” in Kamer en Senaat, de informele bijeenkomst van politici gesteund door de diamantsector, als voorbeeld wordt aangebracht.
De bedrijven krijgen lekkers als het van N-VA afhangt, de gewone werkenden niet. Die moeten het met minder sociale woningen, minder openbare diensten en minder rechten doen. Zo wil de N-VA het stakingsrecht bij het loodswezen beperken (“syndicale acties mogen nooit leiden tot het blokkeren van de Antwerpse haven”), het stelsel van havenarbeid ‘moderniseren’ met “als doel de concurrentiepositie van de haven op peil te brengen” en het aantal personeelsleden van de stad verminderen door “niet systematisch al het afvloeiend personeel te vervangen (…) Onder andere het samenbrengen van het stadspersoneel in Den Bell moet nu leiden tot efficiëntieverhoging en synergiewinsten.”
De hoge werkloosheidscijfers in Antwerpen wil de N-VA aanpakken door de werklozen strikter te activeren, onder meer door langdurig werklozen verplicht te werk te stellen voor de stad, de gemeenschap of de sociale economie. “Wie weigert om bij te dragen aan onze samenleving, moet daar de gevolgen ook van dragen.” Dat dergelijke slavenarbeid de algemene arbeids- en loonsvoorwaarden op de helling zet, is voor N-VA geen probleem. Nog meer methoden om de kleine man aan te pakken: de GAS-boetes worden uitgebreid met lokale administratieve sancties, “Districten moeten de mogelijkheid hebben om een LAST (een Lokale Administratieve SancTie) op hun grondgebied uit te vaardigen tot een bedrag van 50 euro.”
Als het van N-VA afhangt, zal de stad zich steeds minder met onderwijs, zorg, sociale huisvesting,… bezig houden en des te meer met het vervolgen van jongeren die ‘overlast’ bezorgen of het verplicht tewerkstellen van werklozen. Alsof werklozen verantwoordelijk zijn voor de werkloosheid. Ook spijbelen of voortijdig de school verlaten kan niet voor N-VA die in dat geval de ouders financieel wil straffen, “bijvoorbeeld door het (gedeeltelijk) inhouden van kindergeld en/of leefloon van de ouders”. Cultuur is voor N-VA naast een “zichtbaar 11 julifeest” ook belangrijk als “essentieel onderdeel van de Antwerpse citymarketing”. Ook wil de partij de bedrijfswereld dichter betrekken bij het cultureel aanbod. Kortom: de nadruk blijft liggen op evenementen en attracties die goed zijn om toeristen aan te trekken. Idem overigens op vlak van sport: “De stad engageert zich om meer (top)sportevenementen naar Antwerpen te halen.”
Inzake mobiliteit regeert Koning Auto bij N-VA. Een “slim, kwaliteitsvol en veilig wegennetwerk” staat centraal en daaraan wordt een “realistisch parkeerbeleid” gekoppeld. Daarna pas komt er aandacht voor de fiets en het openbaar vervoer. Het BAM-tracé moet er zo snel mogelijk komen voor N-VA. Dat dit problemen met fijn stof oplevert, is voor N-VA geen kwestie. Om het fijn stof te beperken, wil de partij “in zijn overleg met de NMBS en het Vlaams Gewest meer de nadruk op geluids- en fijn stofschermen leggen”. Qua geluidshinder is vaagheid troef: “N-VA vraagt aandacht voor geluidshinder voor de omwonenden van drukke verkeersassen en invalswegen.” Projecten zoals A-Velo wil de partij uitbreiden, maar dan wel via “private financiering via partnerschappen en reclame”.
Veiligheid is een belangrijk thema voor de gevestigde partijen. Dat is niet verwonderlijk, met hun asociaal beleid leggen ze de basis voor sociale problemen en asociaal gedrag. Eerder verklaarde Patrick Janssens dat het huidige stadsbestuur inzake veiligheid alle voorstellen van het Vlaams Belang bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen heeft gerealiseerd. Het wordt dus moeilijk om daar nog boven te gaan. N-VA doet toch een poging met onder meer voorstellen om meer camera’s te hangen, de Gemeentelijke Administratieve Sancties uit te breiden (ook door de leeftijd te verlagen), het leefloon van drugverslaafden af te nemen, mee te investeren in een private jeugdgevangenis voor minderjarigen (“gesloten centrum” noemt dat dan),…
Op democratisch vlak wil de N-VA net zoals iedereen ‘meer inspraak’ van onderuit, maar de partij is eerlijk: “De laatste stap in het besluitvormingsproces blijft de politieke keuze. Het primaat van de politiek blijft met andere woorden gehandhaafd en de regels van de representatieve democratie worden op deze wijze gerespecteerd. Om deze reden worden er ook geen referenda gehouden. Politici moeten de moed hebben om zelf de knopen door te hakken in plaats van ze door te schuiven naar de burger.” Kortom: inspraak is allemaal goed en wel, maar wij beslissen uiteindelijk.
Het programma van N-VA voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen is weinig verrassend: het is een liberaal programma dat ingaat tegen iedere sociale rol die de stad kan spelen en met een grote nadruk op repressie. Alles wordt in het werk gesteld om het de bedrijven, toeristen en betere verdieners (de ‘middeninkomens’ worden de ‘(financiële) ruggengraat van het stedelijk weefsel’ genoemd) naar hun zin te maken. De N-VA staat voor meer van hetzelfde beleid. En dat terwijl het hoog tijd is dat er verandering komt.
En in Gent?
Het Gentse programma van N-VA verschilt niet fundamenteel van dat voor Antwerpen, ook al worden enkele andere klemtonen gelegd. In Gent benadrukt N-VA een ‘lik-op-stuk’ beleid tegenover migranten. Ook wordt explicieter opgeroepen tot besparingen, onder meer op het stadspersoneel. De partij stelt dat Gent vandaag 16,2 voltijdse personeelsleden per 1.000 inwoners tewerk stelt en wil dat terugbrengen tot het Vlaamse gemiddelde van 12,72. Een kwart van het stadspersoneel moet voor N-VA dus weg.
De inslag van N-VA is telkens om de belangen van de grote bedrijven te dienen. In het Gentse partijprogramma wordt dat expliciet erkend: “De taak van de overheid is in de eerste plaats een aantrekkelijk klimaat waarborgen voor binnen- en buitenlandse ondernemerschap.” Dat wil de partij door belastingen voor bedrijven te verlagen: “Wij pleiten ervoor dat de belastingen voor de ondernemers in geen geval naar omhoog gaan, het federale niveau doet op dat vlak al genoeg. Gelukkig is er bij de stad nog ruimte genoeg om daar te snoeien. Verschuivingen tussen de verschillende soorten belastingen kunnen, maar niet ten koste van de ondernemingen, die het welvaart creërende hart van onze stad zijn.” Als er dus belastingen bijkomen, zal het bij de gewone werkende bevolking zijn.
De sociale tekorten wil N-VA niet aanpakken door er met de overheid in te investeren. De partij verwijst naar de wachtlijsten voor sociale woningen of kinderopvang, maar houdt het vooral op private initiatieven om daar iets aan te doen, eventueel aangemoedigd door stedelijke ondersteuningspremies. Inzake kinderopvang wordt wel voorgesteld om te investeren in een toename van het aantal stedelijke opvangplaatsen, zonder daar een cijfer op te plakken.
Tegelijk wordt voorgesteld om de zwaksten uit te sluiten. Zo lazen we in het N-VA-programma over kinderopvang: “Nog altijd zijn er honderden plaatsen tekort, terwijl demografisch onderzoek bovendien aangeeft dat het aantal Gentse baby’s en peuters de komende jaren alleen maar sterk zal toenemen. Vooral werkende ouders blijven te vaak in de kou staan, zeker als ze ook nog eens onregelmatige uren hebben of in ploegendienst werken. Gent werkt dit zelf in de hand door buitenproportionele quota voor kansengroepen te hanteren: maar liefst 30% tot 50% van de capaciteit in de stedelijke kinderopvang wordt voorbehouden voor onder meer werklozen en minderheden. Als dit soort misplaatste politieke correctheid nog een legislatuur doorgaat, wordt de modale tweeverdiener zélf een minderheid: nu moet één van beide partners op zoek naar een andere job, of vlucht het gezin de stad uit.”
Waar N-VA in Antwerpen zegt dat er al meer dan genoeg sociale woningen zijn, erkent de partij in Gent wel dat er een tekort is. Het aantal sociale woningen is de afgelopen tien jaar verder afgenomen. Als antwoord daarop wil N-VA in Gent “meer aandacht voor sociale woningen”, een aandacht die niet nader of cijfermatig wordt verduidelijkt, met vooral investeringen in sociale koopwoningen. Waar de cijfers voor het stadspersoneel dat weg moet wel concreet zijn, volgen er geen cijfers voor hoeveel sociale woningen er volgens N-VA zullen bijkomen. Of betekent "aandacht voor sociale woningen" hebben niet dat er effectief bijkomen?
Een ander gevoelig punt: het afschaffen van nacht- en laatavondvervoer door De Lijn. N-VA schrijft daarover: “Het terugschroeven van het nachtnet is te betreuren, maar de rentabiliteitsanalyse van De Lijn is natuurlijk wat ze is. Nachtbussen dragen een grote kostprijs mee, maar daarmee is het ook de bedoeling om te vermijden dat mensen ’s nachts nog in hun auto moeten kruipen. Alternatieven voor Gentenaars – zoals een subsidiëring van nachttaxi’s – moeten een budgettaire haalbaar oplossing kunnen bieden.”
Siegfried Bracke en zijn partij verwijzen graag naar het Duitsland van Merkel. Niet alleen qua arbeids- en loonsvoorwaarden is de N-VA voorstander van een ‘Duits model’. Merkel wordt ook aangehaald wegens haar kritiek op “het falende multiculturele model” dat ze “naar de prullenmand heeft verwezen als ‘multikulti’.” N-VA klaagt aan dat er wordt uitgegaan van een “pamperbeleid voor etnisch-culturele minderheden”. Daartegenover plaatst N-VA in Gent het beleid van SP.a-burgemeester Janssens in Antwerpen: ‘voor wat hoort wat’.
Conclusie
De ‘kracht van de verandering’ waar N-VA voor staat, blijkt te bestaan uit meer van hetzelfde beleid en een nog sterker doorgedreven neoliberaal beleid dat de rijken en grote bedrijven pampert terwijl de gewone werkende bevolking en de uitkeringstrekkers hard worden aangepakt.