LSP-pamflet voor op de staking van 15 december PDF
Het eerste actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront eindigt vandaag. Dit wordt wellicht de grootste algemene 24-urenstaking ooit in ons land. De regering wankelt. Ze gokt erop dat we niet durven doorzetten. CD&V-ministers hopen dat we met een vermogens(winst)belasting als troostprijs genoegen zullen nemen. De antisociale maatregelen intrekken, zit er niet in. Heeft Reynders niet verklaard dat de regering nog bijkomende maatregelen zal moeten nemen? Deze regering moet weg en met haar heel het besparingsbeleid. Dat gaan we niet bekomen met halfslachtigheid, noch door ons halsoverkop in het avontuur te storten, maar met een nieuw, nog massaler actieplan dat opbouwt naar een algemene 48-urenstaking, zonodig verlengbaar tot een staking van onbeperkte duur.
Als iemand de openbare orde verstoort, dan is het deze regering en haar regionale tegenhangers. Heel de naoorlogse consensus van sociaal overleg gooit ze overboord. Waarom? Het kapitalisme verkeert in een diepe, aanslepende structurele crisis die ze wil afwentelen op iedereen die niet tot de elite behoort. Wie loopt daarvoor in de weg? De georganiseerde arbeidersbeweging. Tot voor kort betwijfelden velen of die nog bestond. De vakbonden? Niet meer dan overblijfselen van een vervlogen tijdperk, volgens De Wever. Het actieplan heeft de sterkte van de arbeidersbeweging herbevestigd. Bestaat er dan toch een kracht die een andere maatschappij zonder hebzucht en zonder uitbuiting kan realiseren? De vakbonden brengen massa’s op de been als ze ernstig mobiliseren en nemen andere maatschappelijke groepen op sleeptouw.
Wat is het idee achter een actieplan? Elke actie bouwt verder op de vorige waardoor de beweging steeds sterker wordt. Activisten, militanten, delegees en secretarissen werden zo op volle sterkte gemobiliseerd. Naarmate de beweging groeide, donderde de populariteit van de federale en ook van de regionale regeringen naar beneden. Van “twee democratieën” in ons land, was tijdens de provinciale stakingen niets te merken. Zowel langs Nederlandstalige als langs Franstalige kant werd enthousiast meegestaakt.
Toch is er nog veel groeipotentieel. Op talloze werkplaatsen werden algemene personeelsvergaderingen georganiseerd, telkens met groot succes, maar er zijn nog veel meer werkplaatsen waar dat nog moet gebeuren. Door het actieplan ter stemming voor te leggen, versterken we de legitimiteit ervan. We hebben brede sympathie gewonnen, maar moeten die dikwijls nog omzetten in actieve deelname, ook aan de piketten. Enkel zo kunnen we ervoor zorgen dat dit niet ‘de staking van de vakbonden’ is, maar van alle werknemers, daarin bijgestaan door de vakbonden.
In de grotere bedrijven werd het actieplan doorgaans goed opgevolgd, maar kleinere bleven dikwijls achter. Al tientallen jaren weigert het patronaat de Europese richtlijn voor syndicale vertegenwoordiging vanaf 20 werknemers na te leven. De vakbonden moeten daar een punt van maken en de industrieterreinen afzetten. Dat sommigen daardoor hun ‘recht op werk’ voor een keer niet kunnen uitoefenen, weegt niet op tegen de tientallen jaren dat veel anderen hun stakingsrecht op straffe van ontslag ontzegd wordt. Willen diegenen die zo staan op het ‘recht op werk’ dat werklozen dat via de rechtbank kunnen afdwingen of reikt dat recht zover niet?
Onmiddellijk overgaan tot een staking “tot de finish” zou betekenen dat we al dat potentieel onbenut laten. We zouden het risico lopen de meest overtuigden los te rukken van de grote massa, misschien sommigen het excuus verschaffen om af te haken en de beweging te splitsen, misschien ook langs communautaire lijnen omdat men in de ene regio vindt dat de andere te fel te keer gaat of net niet fel genoeg. Laat ons geen illusies maken: als we deze strijd verliezen, ligt binnen de kortste keren de zuivere afschaffing van de index op tafel en wordt het ambtenarenstatuut een lege doos. Net daarom denken we dat we beter een stap achteruit kunnen zetten om twee sprongen voorwaarts te maken: een tweede, talrijker en harder actieplan.
Wat zou dat kunnen zijn? Een grote meeting van het gemeenschappelijk vakbondsfront begin januari met 10 tot 20.000 deelnemers, waar het tweede actieplan besproken en ter stemming voorgelegd wordt. Gevolgd door personeelsvergaderingen in alle werkplaatsen. Zowel op de meeting als tijdens personeelsvergaderingen kunnen pamfletten meegegeven worden voor een massale betoging ergens eind januari ten laatste. We kunnen die massaal verdelen, ook op marktplaatsen, en elke militant een pak affiches meegeven om ook bij verenigingen en kleine zelfstandigen aan te plakken. Het moet de bedoeling zijn meer dan 200.000 betogers op de been te brengen, best met meerdere vertrekpunten, want vorige keer kon het Noordstation de toevloed niet aan. Dat kan in februari gevolgd worden door drie regionale stakingen, die deze keer ook de kleinere bedrijven viseren en waarbij de eis voor syndicale vertegenwoordiging vanaf 20 werknemers een belangrijke plaats inneemt. Sectorale stakingen vinden we geen goed idee: het kan leiden tot verdeeldheid en staat haaks op het blokkeren van industriezones. Dit alles moet uitmonden in een nationale 48-urenstaking die als de regering dan nog niet gevallen is, kan overvloeien in één van onbeperkte duur.
Michel I heeft geen draagkracht meer, maar gewoon de tripartite terug aan de macht brengen is geen alternatief. We hebben integendeel een regering nodig die even hard de belangen van de werknemers verdedigt als de huidige regering die van de werkgevers. Onze personeelsvergaderingen zouden kunnen bijdragen aan het uitwerken van een echt alternatief door per bedrijf en per sector van onderuit een eisenprogramma van de arbeiders stilaan tot leven te brengen. Door steeds terug te vallen op het minste kwaad, de sociaaldemocratie, de christendemocratie of de groenen, spreidt men mee het bedje voor rechts om aan de macht te komen. De arbeidersbeweging verdient beter.
Het ABVV van Charleroi-Zuid-Henegouwen roept daarom al twee jaar op om al wie zich links van de sociaaldemocratie en de groenen bevindt te verenigen in een brede linkse strijdpartij. PTB-GO (Gauche D’Ouverture) in Brussel en Wallonië was een eerste stap in die richting, beloond met duidelijk betere scores dan die van PVDA+. Maar zoals de peilingen aangeven is ook de opening van PTB-GO nog onvoldoende om het volle potentieel te benutten. 85% van de bevolking is gewonnen voor een vermogensbelasting, maar PTB-GO kan dat in de peilingen slechts in beperkte mate vertalen en PVDA+ zelfs helemaal niet. Een echte brede strijdpartij zou dat beter kunnen. Velen hebben trouwens PVDA+ of PTB-GO gestemd vanuit de veronderstelling dat de partij verder die weg zou inslaan, maar het lijkt er helaas eerder op dat de PVDA de pauzeknop van de verbreding en de diversiteit heeft ingedrukt. LSP blijft bereid om de discussie hierover op ieder moment te hervatten, maar wil tegelijk haar eigen krachten opbouwen rond onderstaand programma:
Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een modern en democratisch socialisme!
Doorgaans zijn gewone werkenden in de patronale logica slechts een kost die ze zoveel mogelijk willen beperken. Enkel op momenten dat we het werk neerleggen en de patroon ook geen cent aan loon kosten, blijkt plots dat we meer zijn dan een kost. Dan kosten onze acties plots een pak geld aan de economie en de werkgevers. Inderdaad, onze arbeidskracht brengt het patronaat geld op. Zij verdedigen niet het recht op werk maar wel de ‘vrijheid van uitbuiting’.
Het is enkel op stakingsdagen dat het patronaat spreekt over het recht op werk. Dat recht willen ze niet toekennen aan de honderdduizenden werklozen. Het is evenmin een recht op degelijk werk aan degelijke voorwaarden. Neen, het is het recht op werk voor werkwilligen die (nog) niet overtuigd zijn van de argumenten van de stakers. Er wordt geklaagd dat het stakingsrecht zijn limieten bereikt en aan banden moet gelegd worden. Liberalen hebben het zelfs over de nood aan wetgevende initiatieven om het recht op werk vast te leggen.
Socialisten verdedigen het recht op een degelijke job en willen dat ook afdwingen. In onze acties voor werk botsen we steeds opnieuw op diegenen die vandaag roepen dat ze het ‘recht op werk’ verdedigen. Voor de liberalen en andere werkgevers gaat het niet om het recht op werk, wel om het aan banden leggen van stakingen om zo hun vrijheid van uitbuiting uit te oefenen. Dat gebeurde in de 19de eeuw al met het argument van het ‘recht op werk’.
In de 19e eeuw gold een verbod op het organiseren van vakbonden door het zogenaamde ‘samenspanningsverbod’ dat in België werd ingevoerd tijdens de Franse bezetting door het regime van Napoleon. Die wetgeving was gebaseerd op de beruchte Wet Le Chapelier en het decreet D’allarde (beiden uit 1791!). De wet ‘Le Chapelier’ stelde onder meer: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht…” De huidige patronale Napoleons betreuren nog steeds de afschaffing van bovengenoemde wetgeving in 1919.
Onder het mom van verandering willen de liberalen terug naar de 19de eeuwse aanpak van stakingsacties, de aanpak die we onder meer in de film Daens kunnen zien. Ze willen het recht op stakingen wel erkennen, maar op voorwaarde dat niemand er iets van merkt. Enkele liberale jongeren richtten zelfs een ‘Werkbond’ op om dat standpunt naar voor te brengen. De organisator, Bert Schelfout, is voorzitter van Jong-VLD en actief als parlementair medewerker voor zijn partij. Zij gaan zo ver om te eisen dat de toegang tot bedrijven niet mag gehinderd worden. Met andere woorden een verbod op stakingspiketten. Om helemaal terug naar de tijd van Daens en Woeste te gaan, bood de ondernemer Willy Naessens zijn personeelsleden zelfs een fles champagne aan als ze niet staken.
De patronale hysterie wordt bij elke staking opnieuw bovengehaald. Waar ze zich nu niet van bewust lijken te zijn, is dat er op veel piketten amper werkwilligen opdoken en dat de steun voor de stakingsacties groeit. Peilingen bevestigen dat het begrip voor de acties toeneemt, nu al is er een meerderheid in Vlaanderen met 55%. Dezelfde peilingen bevestigen dat de eisen van de stakers gedragen worden, een grote meerderheid verzet zich tegen het besparingsbeleid, meent dat de grote vermogens meer moeten bijdragen en een groeiend aandeel van de bevolking staat negatief tegenover de regering.
Er zijn heel wat wettelijke gronden voor het recht op collectieve actie met inbegrip van stakersposten. Dit wordt gewaarborgd door het Europees Sociaal Handvest en de regels van de Internationale Arbeidsorganisatie. Verschillende rechtbanken, waaronder het Hof van Cassatie, bevestigden dat stakersposten en/of wegblokkades onderdeel vormen van het stakingsrecht. Het Europees Comité van Sociale Rechten oordeelde enkele jaren geleden nog dat dwangsommen tegen een stakerspost onaanvaardbaar zijn. Een wetsvoorstel om dat te bevestigen, werd nooit besproken. Voor de parlementsleden was het geen prioriteit.
Het stakingsrecht en het recht op collectieve actie zijn afgedwongen door arbeidersstrijd. Ze vormen integraal onderdeel van onze democratische rechten, die allemaal afgedwongen zijn door arbeidersstrijd. We hebben niet gestreden om die democratische rechten opnieuw af te staan. De roep van de liberalen om het ‘recht op werk’ te erkennen is hypocriet en bovendien een verkeerde omschrijving van wat ze eigenlijk willen. Zij willen het recht op collectieve actie terugschroeven zodat de werkgevers en hun politieke marionetten ongehinderd kunnen besparen op onze lonen en arbeidsvoorwaarden. Zoals gezegd: ze willen de vrijheid van uitbuiting.
Het is schandalig dat honderdduizenden werkwillige werklozen hun recht op werk ontzegd worden door inhalige patroons die weigeren om het beschikbare werk te verdelen door de arbeidsduur te verlagen zonder loonverlies. We zouden bijna durven zeggen dat het recht op werk van de werklozen gegijzeld wordt. Met onze stakingsacties komen we ook op voor meer jobs aan betere voorwaarden. De strijd voor werk wordt langs onze kant gevoerd, niet langs de kant van de werkgevers die ons slechts als een lastige kostenpost zien.
Op de algemene vergadering na de scholierenstaking werd er massaal beslist om deel te nemen aan de algemene staking op 15 december. De meeste onder ons hebben dan reeds gedaan met examens of hebben dan extra tijd vrij voor het laatste examen de dinsdag.
De nationale betoging alsook de 3 regionale stakingen tonen alvast aan dat er een enorme bereidwilligheid is bij de Belgen om deze regering en haar besparingen weg te staken. Mogelijks zullen meer dan een miljoen mensen participeren aan de algemene staking, wat het de grootste actiedag zou kunnen maken uit de Belgische geschiedenis. Wij mogen die dag dus zeker niet ontbreken!
Tijdens de algemene staking zullen er honderden bedrijven, scholen, openbare diensten, etc in actie treden. Met de Actief Linkse Scholieren willen we voorstellen aan de actiecomités van scholieren om deze acties met een zo groot mogelijke groep scholieren te gaan ondersteunen. Omdat niet alle actiepunten zich in het centrum van Gent bevinden, zouden we daarom oproepen voor een heuse scholierenfietstocht. Nadien is er tevens tijd om te discussiëren over hoe we na de examens verdere acties aankondigen in de Gentse scholen en de actiecomités verder kunnen uitbouwen.
Bedoeling is om met een honderdtal fietsers die voormiddag alle acties te gaan ondersteunen. Mee aan de piketten te gaan staan, te luisteren en te babbelen met de stakers, stakende leerkrachten uit het onderwijs te gaan bezoek, ….. maar vooral ook onze solidariteit te betuigen namens de scholieren.
Het afspraakpunt is het station van Gent Sint-Pieters om 8u, waar we direct het stakende personeel van de NMBS kunnen ontmoeten. Wees op tijd, zodat we tegen 8u30 de piketten aan de schoolpoorten kunnen gaan bezoeken.
Artikel voor onze speciale stakingseditie op 15 december
Didier Reynders bevestigde het recent nog: de asociale besparingsmaatregelen zijn slechts een voorsmaakje. “Aanvankelijk zullen we de maatregelen die door de regering beslist zijn uitvoeren. Maar ik vrees dat we nog andere maatregelen zullen moeten nemen.” Elke ruimte die we laten aan deze regering zal gebruikt worden om nieuwe aanvallen in te zetten op alle sociale verworvenheden. We moeten deze regering wegstaken.
Volgens een peiling van La Libre, RTBF en Dedicated staat amper 20% van de bevolking positief tegenover de regering-Michel. Nooit eerder scoorde een regering zo slecht. In Vlaanderen geniet de regering de steun van amper 26%, in Wallonië is dat zelfs maar 12%. De woede wordt nationaal gedragen, dat zagen we eerder ook in de regionale stakingen. “Deze stakingen zijn antidemocratisch”, verklaarde Richard Miller van de studiedienst van de Franstalige liberalen van MR. Als we de resultaten van de peiling vergelijken met het succes van het actieplan van de vakbonden, zien we meteen aan welke kant de democratie staat…
Deze regering is al verzwakt. Met de nationale stakingsdag van 15 december, een staking die mogelijk de grootste uit de Belgische geschiedenis kan worden met meer dan een miljoen stakers, zal de regering nog een slag toegebracht worden. Na een tweede actieplan kan deze regering wellicht niet meer overeind klauteren.
Tweede actieplan
“De dag na de algemene staking van 15 december zullen we de mogelijkheden van echte onderhandelingsruimte evalueren. We zijn bereid om een nieuwe actiekalender op te stellen met hardere acties, eventueel zelfs met een staking tot de finish”, verklaarde de nieuwe regionale secretaris van het ABVV in Luik-Hoei-Waremme, Francis Gomez. We hebben inderdaad nood aan een harder actieplan. Maar misschien is het nog te vroeg om meteen een staking tot de finish te houden (wij verkiezen termen als staking van onbepaalde duur of dagelijks hernieuwbare staking). Daarmee dreigen we de radicaalste militanten alleen actie te laten voeren, waardoor ze geïsoleerd en verzwakt zouden staan tegenover de regering. Of, erger nog, het kan leiden tot een breuk tussen ABVV en ACV of tussen Franstaligen en Nederlandstaligen.
Anderen hebben het over een actieplan van 10 weken waarbij telkens een sector en/of provincie op maandag staakt. Dat is een erg ambitieus project, maar het kan leiden tot heel wat verwarring en uitputting van de beweging. We hebben al een erg brede steun voor ons verzet, maar we kunnen dat nog verder uitbreiden. Het is beter om een stapje achteruit te zetten om het momentum te behouden en vervolgens twee stappen vooruit te zetten.
Laat ons tot een nieuw actieplan beslissen door opnieuw te starten met een nationale meeting, maar nu met 10 tot 20.000 aanwezigen. Van daaruit kunnen we een massale campagne starten waarbij we ook op alle markten van het land pamfletten verspreiden, alle militanten steunaffiches bezorgen om zelf op te hangen maar ook te verspreiden onder kleine winkeliers of bij verenigingen, …
Hiermee kunnen we mobiliseren naar een nationale betoging. Laat er ons voor zorgen dat we op die betoging met meer dan 200.000 zijn met verschillende afspraakplaatsen zodat we niet geblokkeerd raken in het Noordstation door de grote toevloed van betogers, zoals op 6 november al het geval was. Nadien kunnen we doorgaan met een reeks van drie regionale stakingsdagen. Daarbij kunnen we zorgen voor nog sterkere piketten zodat de staking nog beter opgevolgd wordt. En hiermee kunnen we bouwen aan een nieuwe algemene staking. Deze keer van 48 uur. De discussies en evaluaties kunnen we veralgemenen in personeelsvergaderingen. Dat zou een belangrijke troef zijn om een volledige overwinning te boeken.
Na een tweede actieplan zou de regering-Michel wellicht uitgeteld op de grond liggen. Zoniet, is het nog steeds mogelijk om de staking van 48 uur te verlengen of om een datum te bepalen voor een hernieuwbare staking.
Met dit krachtig verzet kunnen we niet alleen de regering-Michel aan de kant schuiven, maar het volledige besparingsbeleid. Ook de andere beleidsniveaus worden verzwakt (het aandeel van de bevolking dat positief tegenover de regionale regeringen staat is gezakt tot 16% voor de Waalse regering, 21% voor de Brusselse en 28% voor de Vlaamse regering). Er is geen enkele reden om hun besparingsprojecten te aanvaarden. Laat ons de strijd verderzetten en bouwen aan ons alternatief van een regering van en voor de werkenden en hun gezinnen!
Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Tussen de zowat 150.000 andere betogers, liepen op 6 november ook heel wat jongeren. Scholieren en studenten kwamen op straat om een verbetering te eisen in plaats van de geplande afbraak van hun levensvoorwaarden. In tegenstelling tot wat sommigen aannemen, staan de jongeren die in actie komen met beide voetjes op de grond. We willen kunnen studeren, werken en een degelijk leven leiden. Onze eisen zijn verre van onlogisch, maar toch weigert de rechtse regering ernaar te luisteren.
Voor goed en toegankelijk onderwijs!
Vanaf volgend jaar zal het inschrijvingsgeld in Vlaanderen met 42% opgetrokken worden en er werd bekendgemaakt dat er nadien ook langs Franstalige kant een stijging komt. Bovendien wordt bespaard op de omkadering waardoor jongeren die het moeilijk hebben er nog meer alleen voor staan. De Franstalige regering spreekt over een kwaliteitsvol onderwijs, maar zet stappen in de richting van elite-onderwijs. Daartegen al van in september actie gevoerd in Vlaanderen. De Gentse scholieren beslisten op de algemene vergadering na hun staking van 22 oktober om naar de betoging van 6 november te trekken. Met 130 werden ze lid van de ABVV-jongeren en liepen in Brussel samen met jongeren uit andere regio’s van het land vooraan in de betoging.
Het aantal obstakels om te kunnen studeren, neemt toe, gevolgd door nog een reeks hindernissen om werk te vinden. Gemiddeld duurt het negen maanden om een job te pakken te krijgen. De vorige regering heeft er nochtans voor gezorgd dat we voortaan een jaar moeten wachten op een armzalige wachtuitkering die bovendien in de tijd beperkt wordt tot maximaal drie jaar. Op 1 januari 2015 zullen de eerste 25.000 werklozen hun wachtuitkering verliezen. De rechtse regering doet er nog een schepje bovenop: wie jonger is dan 21 jaar en geen diploma heeft, krijgt niets meer. Hetzelfde geldt voor wie ouder is dan 25 jaar. Hiermee worden nog eens 8.000 jongeren per jaar een uitkering ontzegd.
Jongeren in verzet!
Tegen die aanvallen organiseren de jongeren zich. De grote betoging van 6 november werd op gang getrokken door een delegatie van meer dan 2.000 strijdbare jongeren. Het ging om jongeren van de vakbondsorganisaties en verschillende linkse groepen. Er waren scholieren, studenten en jonge werkenden naast jonge werklozen. Er waren Franstaligen en Nederlandstaligen, voor sommigen was het de eerste betoging waar ze aan deelnamen. Het was een bijzondere ervaring die concreet maakte hoe de arbeidersbeweging de kracht van haar aantal kan inzetten. Voor de overgrote meerderheid van de betogers was het vanzelfsprekend dat we niet alleen tegen de regering van Michel I protesteerden, maar dat het volledige besparingsbeleid van de baan moet. Alle maatregelen die onze toekomst in het gedrang brengen moeten weg!
De gevestigde politici zijn de marionnetten van het establishment, van de kapitalisten die steeds meer rijkdom opeisen. De 0,1% rijkste Amerikanen zijn goed voor 11,2% van het vermogen in de VS, de 0,1% rijksten staan op het punt om het vermogen van de 90% armsten voorbij te steken. Het huidige systeem zorgt voor steeds meer tekorten en besparingen voor de overgrote meerderheid van de bevolking.Om daartegen te protesteren, trokken enkele honderden jongeren na de betoging op 6 november naar de gebouwen van de werkgeversorganisatie VBO. We hielden daar een bezettingsactie en een algemene vergadering om verdere stappen te bespreken. De kracht van ons aantal moeten we concretiseren en organiseren, algemene vergaderingen zijn daar een uitstekend hulpmiddel voor. Na elke actie kunnen we democratisch beslissen over de volgende stappen. Maar het is ook een goede methode om ons te organiseren in elke school, faculteit en op de werkvloer.
Voor een politiek alternatief op het kapitalisme
Door stakingen maken we duidelijk dat het de werkenden zijn die alle rijkdom creëren, niet de grote patroons en speculanten. Het wegstaken van de regering is een enorme uitdaging en het werpt meteen de vraag op welk systeem we willen. We moeten een geloofwaardig politiek alternatief hebben. Michel I wegstaken om met Di Rupo II opgezadeld te zitten, is dat niet. Met ALS en LSP willen we een regering die breekt met het antiwerknemersbeleid. Een regering van werkenden, jongeren en sociale uitkeringstrekkers die mee bouwt aan een samenleving op basis van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking, de 99%, en niet de winsten van de superrijken. Kortom, een democratisch socialisme.
Het belasten van de rijksten en de grote bedrijven, of de kwestie van de publieke schulden volstaan niet om de inherente tegenstellingen van het kapitalistische systeem op te lossen. Een Keynesiaanse of links-reformistische benadering volstaat niet. Zolang de heersende klasse aan het stuur zit, rijden ze de meerderheid van de bevolking de afgrond in. Steeds opnieuw wordt de economische en politieke macht gebruikt om elke sociale verworvenheid in vraag te stellen.
We moeten dus verder gaan en de sleutelsectoren van de economie onder publiek bezit plaatsen, de grote fortuinen onteigenen en een arbeidersregering vestigen. Maar dit betekent niet dat we tegen hervormingen zijn. We verdedigen elke stap vooruit en koppelen dit met ons overgangsprogramma aan de noodzaak van fundamentele maatschappijverandering.
De cijfers van de fiscale situatie zijn nuttig om te kennen. Het laat toe om te antwoorden op de vraag waar het geld moet gezocht worden. Het biedt ook een begrip van hoe dit systeem stelselmatig de allerrijksten bevoordeelt ten koste van de werkende bevolking.
Bedrijven ontduiken belastingen
De cijfers van de belastingen betaald door de 1.000 grootste bedrijven in ons land in 2013 zijn veelzeggend. Deze bedrijven betalen niet de wettelijke 33,99% maar slechts 6,7%. Dit kost de gemeenschap 13 miljard euro per jaar. Aan het tarief van 48% dat in 1980 van toepassing was, gaat het om bijna 20 miljard euro. Hieronder de cijfers zoals bekend gemaakt door de studiedienst van PVDA.
Belastingen van de 1.000 meest winstgevende bedrijven in 2013
Winst voor belastingen
Belastingen op het resultaat
Reële belastingvoet
Fiscale korting in vergelijking met de theoretische belastingvoet van 33,99%
Fiscale korting in vergelijking met de belastingvoet van 48% die in 1980 werd toegepast
48.178.038.160 €
3.211.966.698 €
6,7 %
13.163.748.473 €
19.913.491.618 €
Er zijn tal van legale manieren om de belastingen verder af te bouwen. De verontwaardiging over de Luxemburgse akkoorden met de fiscus – legale belastingontduiking – was groot. Er werden 37 belastingakkoorden bekend met 26 van de rijkste families en grootste bedrijven in ons land. Een exacte becijfering van hoeveel aan de gemeenschap werd ontnomen is er niet, maar experts hebben het over “miljarden euro’s”.
Deze praktijken beperken zich niet tot Luxemburg. Ook in ons land is het schering en inslag. AB InBev sloot een akkoord met de Belgische fiscus om elk jaar tientallen miljoenen euro uit andere landen naar een louter papieren bedrijf in ons land te brengen. Het gaat om een fiscale constructie die toelaat om amper 4% belastingen te betalen. Op 140 miljoen euro winst, betaalde het bedrijf 5,5 miljoen euro belastingen. Als Marc Coucke zijn bedrijf voor 1,2 miljard euro verkoopt, moet hij dat geen cent belastingen op betalen.
Superrijken weten niet wat ze met hun geld moeten doen
Zelfs indien bedrijven heel wat geld meteen als dividend doorstorten naar de aandeelhouders, blijft er veel cash over. Trends schreef op 6 november: “240 miljard euro aan liquide middelen hebben de Belgische ondernemingen in hun boeken staan. Dat cijfer komt van B-information, een bureau gespecialiseerd in financiële informatie. Het analyseerde de balansen die de niet-financiële ondernemingen de voorbije zes jaar hebben ingediend. Ongeveer 348.000 van de 410.000 bedrijven hebben hun balans over 2013 al gepubliceerd en daaruit blijkt dat ze samen over meer dan 222 miljard euro cash beschikken, of 638.000 euro per onderneming. Wellicht hebben de ‘achterblijvers’ minder in kas, want doorgaans publiceren de grootste en rijkste ondernemingen het snelst hun rekeningen. Maar de berg cash is zeker groter dan 240 miljard euro, 55 miljard meer dan in 2007.”
Er zijn in ons land ook heel wat rijke particulieren. Sommige bronnen hebben het over 253 miljard euro op de Belgische spaarboekjes. Als het volledige financiële patrimonium wordt meegerekend, ging het eind 2013 om een vermogen van 1.084,9 miljard euro. Met het onroerend vermogen erbij komen we aan 1.991 miljard euro. De zakenkrant L’Echo concludeert daaruit dat een gezin gemiddeld 417.400 euro bezit. Velen vragen zich af waar hun 417.400 euro zich dan wel bevindt…
Een kleine minderheid wordt steeds rijker
“Vergeet de 1%”, titelde het magazine The Economist dat er op wees dat vooral de 0,01% rijksten rijker worden. De rijkste 0,1% Amerikanen staan op het punt om het vermogen van de 90% armsten te overtreffen – dat was van voor Wereldoorlog Twee geleden. De 0,01% rijkste Amerikanen zijn goed voor 11,2% van de rijkdom, de hoogste piek sinds 1916.
De tweede regionale stakingsdag bevestigde de kracht van een opbouwend actieplan. Vorige week staakten in Henegouwen negen op de tien werknemers van bedrijven en diensten. Een sterke prestatie, zelfs naar Waalse normen. Toch bleef Antwerpen niet achter. De haven ging helemaal plat. Limburg en Luxemburg kenden eveneens historische deelnames. Het werd dus uitkijken of de tweede regionale stakingsdag die tendens zou bevestigen. Ja dus. Uiteraard in Luik, waar de luchthaven volledig verlamd was en in Namen, maar niet minder in West en Oost-Vlaanderen. In Oost-Vlaanderen namen volgens de vakbonden minstens 8.000 militanten deel aan 500 piketten en ging de Gentse Haven voor het eerst ooit helemaal plat. Door de stakingsbereidheid van de spoormannen kreeg de regionale staking trouwens sterke uitlopers elders in het land.
Zonder rellen en sterke verklaringen door opgehitste patroons en burgemeesters, zakte de mediabelangstelling voor de tweede regionale stakingsdag weg naar de binnenpagina’s van de dagbladen. Daar is de aandacht voor het verzet van onderuit al wat overgewaaid en stilaan beperkt tot het openbaar vervoer. Maar als de rechtse regering dacht dat het protest wel zou uitdoven en desnoods in de winter ondergesneeuwd zou worden, werd dit door de actiebereidheid op 1 december krachtig beantwoord. Dit was geen stakingsdag die wijst op een neergaande fase in het verzet. Integendeel, het succes van de betoging en de eerste stakingsdag versterkten de omvang van de tweede stakingsdag. Dat belooft voor volgende maandag in Brussel en de beide provincies Brabant.
En dit is nog maar een opstap naar de nationale algemene staking van 15 december. Dat kan de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis worden met meer dan een miljoen stakers. We zitten duidelijk in een opgaande fase van de beweging.
Op heel wat piketten waren er veel jongere werkenden, die voor het eerst kennis maakten met het stakingswapen. Aan bedrijventerreinen werden nieuwe methoden uitgetest, onder meer door samen piket te staan zoals rond de Ghelamco-site in Gent met personeel van huisvuilophaalbedrijf IVAGO, voeding- en chemiebedrijven, maar ook supermarkt Albert Heijn. In het Gentse havengebied stonden er heel wat piketten waarbij het niet uitzonderlijk was dat dokwerkers en arbeiders van Volvo of van Honda samen de weg blokkeerden. Eengemaakte acties over de grenzen van bedrijf en sector heen, versterken de beweging. Ook de haven van Zeebrugge lag plat. Hetzelfde zagen we in Luik en Namen met geslaagde piketten die de grote bedrijven plat legden en een grote actiebereidheid.
Als er in kleinere bedrijven gewerkt werd, had dit veelal te maken met de afwezigheid van vakbondsvertegenwoordiging. Waar het Europees besparingsbeleid als iets onaantastbaar wordt voorgesteld, is dat voor Europese regels inzake vakbondsvertegenwoordiging in KMO’s vanaf twintig werknemers blijkbaar geen probleem. Samen met het overmatig misbruik van interimarbeid en tijdelijke tewerkstelling is de dictatuur die veel kleine patroons uitoefenen op de rechten van hun personeel de belangrijkste drijfveer van veel zogenaamde ‘werkwilligen’. Voka en Unizo beweren dat 80% van de bedrijven door de staking niet geraakt werden. Dat klopt, maar dat 60% van die bedrijven éénmansbedrijven zijn en 80% minder dan 10 werknemers telt, zeggen ze er niet bij. Samen staan ze in voor slechts 20% van alle werknemers. Als er dan een van die werknemers op de werkvloer met de camera’s op zichgericht een micro onder de neus geschoven, kan het dan verbazen dat die de patroon publiek niet tegen de haren durft in te strijken? Zeg ons nu niet dat de journalisten van één, VTM en co zich daar niet bewust van zijn.
Een opmerkelijk gegeven op deze tweede regionale stakingsdag was de solidariteit van jongeren. Voor scholieren is de timing erg moeilijk, velen beginnen nu ongeveer aan hun examens. Maar ze besloten toch om het personeel te steunen door mee piket te staan aan het atheneum van de Voskenslaan in Gent. Aan de Blandijn verzamelde een groep studenten om eveneens solidariteit met de staking te betuigen. In Luik trok een groep studenten van ESAS, een hogeschool voor sociaal assistenten, langs diverse piketten. Dit is meer dan solidariteit, de jongeren herontdekken de arbeidersbeweging en nemen hun plaats in deze beweging in. Een offensieve arbeidersbeweging kan andere dan de traditionele lagen meetrekken. Dat zagen we op 24 november met de socioculturele sector en de actie van Hart boven Hard in Antwerpen. Nu werd het bevestigd door de jongerenacties in Gent en Luik.
De regering wankelt, maar blijft voorlopig doof en blind voor het groeiende verzet van onderuit. De regeringspartijen weten maar al te goed wat er op het spel staat. Richard Miller van de studiedienst van de MR verklaarde in Le Soir dat dit een “politieke en antidemocratische staking” is omdat ze “als doel heeft om de regering Michel en daarmee ook de staat te destabiliseren.” Aan de piketten leeft inderdaad het gevoel dat deze regering weg moet. Dat is de inzet van deze beweging en ook de regering beseft dit. Wat er ondemocratisch is aan acties van onderuit leggen de gevestigde politici natuurlijk niet uit. Alsof het stemrecht zelf niet door politieke stakingen was afgedwongen. Zonder stakingen, zonder aanvullende democratie van onderuit die de schijndemocratie van wie de grootste publiciteit kan betalen vandaag moet corrigeren, was er van de “democratie” waarover Miller en co nu de mond vol hebben, geen sprake geweest. Dat net iemand van MR dit argument bovenhaalt is des te cynischer aangezien deze regering langs Franstalige kant ook in het parlement niet eens over een meerderheid beschikt, laat staan op straat.
De druk neemt toe. Ook kiezers van de regeringspartijen nemen aan de acties deel en beseffen dat de beloofde verandering niet in hun voordeel is. Toch is deze regering niet zinnens te wijken. De publieke opinie heeft ze immers enkel gebruikt zolang dat van pas kwam, haar echte baas is niet die kiezer, maar het patronaat, in het geval van De Wever, Voka. Aan de piketten is er het besef dat we na 15 december wellicht verder moeten doen. De bereidheid daartoe is alvast aanwezig, deze beweging is niet zomaar te stoppen. “Eens de vakantie voorbij is, zijn wij alleszins vastberaden er terug in te vliegen, desnoods tot deze regering tot onze lessen geschiedenis behoort”, verklaarde een van de Gentse scholieren in de media.
Dat zal een nieuw actieplan vereisen met een nog grotere betoging, opnieuw regionale of sectorale stakingen die uitmonden in een algemene staking, deze keer van minstens 48 uur. Als ook dat niet volstaat, zullen we tenslotte moeten overgaan tot een staking van onbeperkte duur. De roep naar een vermogensbelasting en stopzetting van de vele cadeaus aan de grote bedrijven, weerklinkt luid, maar beweren dat we enkel staken om ook de rijken en de bedrijven te doen bijdragen is ronduit verkeerd. We willen wel degelijk een vermogenbelasting, maar ook de intrekking van heel het besparingsbeleid. Bovendien zullen we dergelijke maatregelen niet zomaar afdwingen. Ze vereisen een breuk met het besparingsbeleid dat in het huidige systeem ingebakken zit. Met personeelsvergaderingen om de stakingsacties te evalueren en de volgende voor te bereiden, kunnen we ook discussie voeren over onze eisen in elk bedrijf en elke sector om ons alternatief te verfijnen en meteen ook na te gaan hoe we dat kunnen afdwingen. Dit is nog maar het begin van de strijd, volgende week in Brussel en Brabant en dan mogelijk de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis!
Dinsdag waren er ongeveer 200 aanwezigen op de algemene vergadering van personeel en studenten aan de ULB. Het initiatief ging uit van de vakbonden die zich voorbereiden op het syndicale actieplan: de regionale stakingsdag van 8 december en de nationale algemene staking van 15 december. Het signaal is duidelijk: een groot deel van het personeel wil in actie komen tegen de maatregelen van de regering-Michel.
Verslag door Julien, ALS-Brussel
Er waren ook delegaties van de Actief Linkse Studenten (ALS) en Union Syndicale Etudiante (USE) aanwezig, net als een vertegenwoordiger van Comac. Het is positief dat de verschillende vakbonden aan de ULB (CNE, CGSP-PATSGS, CGSP-Enseignement en CGSLB) samenwerken om de stakingen van 8 en 15 december op de campus te organiseren.
Wij kwamen tussen om te benadrukken dat ook de studenten deel zijn van de arbeidersbeweging en hard zullen geraakt worden door bepaalde maatregelen. Zo zorgt de indexsprong al gauw voor een loonverlies van 20 tot 30.000 euro op een volledige loopbaan. Er zijn ook andere maatregelen die hard aankomen: beperking van de werkloosheidsuitkeringen, hogere pensioenleeftijd,…
We stelden ook dat we voorstander zijn van het idee van een stakerscomité van vakbonden, studentenorganisaties en al wie eraan wil deelnemen (studenten of personeelsleden) om in verzet te gaan tegen het besparingsbeleid.
Het zou nuttig zijn om op die manier studenten en personeel te verenigen en democratisch te organiseren in de strijd tegen de asociale aanvallen en om het actieplan in januari samen verder te zetten, zeker na de examens.
Foto: Chloë“In de komende jaren zal het ideologische debat gaan over de wisselwerking tussen staat en markt, tussen gemeenschap en individu, tussen publieke schuld en private eigendom. (…) Er begint zich een nieuwe wereld te vormen. Ze draagt in zich een enorme maatschappijverandering.” Dat was wat de econoom Bruno Colmant de dag na de betoging van 6 november schreef in een artikel onder de titel: “En wat indien er zich een grote maatschappijverandering voorbereidt?” Die verandering is absoluut noodzakelijk. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de deze verandering gericht is op de overgrote meerderheid van de bevolking? Een dossier door NICOLAS CROES. (more…)
Artikel door Ben (Charleroi) uit de november/december-editie van De Linkse Socialist
Het establishment probeert natuurlijk om de huidige gang van zaken te behouden. Daartoe wil het iedereen ervan overtuigen dat er geen alternatief is en dat we het huidige beleid – al dan niet met enige aarzeling – dus maar moeten aanvaarden, zelfs indien de asociale maatregelen de gewone bevolking hard raken. Al wat buiten de logica van de patroons en grote aandeelhouders treedt, botst meteen op een ideologisch offensief van de andere kant. Ook met de vakbondsacties is dat het geval. Een antwoord op enkele vaak voorkomende argumenten.
[divider]
“We leven langer, dus moeten we langer werken”
FOUT. We leven niet alleen langer, we zijn ook productiever. Het klopt dat werkenden, toen de pensioenleeftijd op 65 werd bepaald, een kortere levensverwachting hadden dan vandaag. Maar vandaag dragen we veel meer bij. In de laatste 50 jaar van de vorige eeuw nam de productiviteit van Belgische werknemers toe met 650%. Het jaarlijks aantal werkuren nam in diezelfde periode af met 33% en de brutolonen van werknemers en zelfstandigen namen toe met 250%. Maar om op het einde van die periode een even groot deel van de geproduceerde waarde te ontvangen als bij het begin, hadden de reële brutolonen met 433% moeten toenemen. We zijn daar niet voor beloond met een degelijk pensioen: volgens het planbureau bedroeg het gemiddelde werknemerspensioen in 1980 43,8 % van het loongemiddelde, in 2000 was dat nog maar 32,5 % en volgens KBC zou het in 2030 nog slechts 26% bedragen.
De gemiddelde levensverwachting in goede gezondheid bedroeg in 2012 67 jaar in Vlaanderen, 64 in Brussel en 63 in Wallonië. Ze is nog lager voor laaggeschoolden en voor wie hard en ongezond werk verricht. Dat ligt onder de voorgestelde pensioenleeftijd van 67 jaar. Intussen slikt al ongeveer 1 miljoen werkenden antidepressiva. Burn-outs en andere stressgerelateerde problemen nemen fors toe. Terwijl de regering ons steeds langer wil laten werken, zijn er ook steeds meer werklozen, waaronder een flink aantal jongeren.
[divider]
“Werklozen profiteren toch maar”
FOUT. Men wil ons laten geloven dat werklozen geen werk zoeken en dat ze profiteren omdat er altijd wel werk is voor wie wil. De feiten spreken dat tegen. De afgelopen jaren waren er maandelijks gemiddeld 25.000 tot 30.000 jobaanbiedingen voor meer dan 400.000 volledig uitkeringsgerechtigde werklozen. Je hoeft geen Nobelprijs wiskunde om te weten dat er niet genoeg jobs voor iedereen zijn. Met de vele herstructureringen en de massale niet-vervanging van ambtenaren zal het er niet op verbeteren.
Er wordt van werklozen al eens gezegd dat ze ‘frauderen’ met valse domicilieadressen om ten onrechte een uitkering als alleenstaande te genieten. Voor veel werklozen is dit een overlevingsstrategie en zeker geen methode om te ‘profiteren’. Het is niet dat je kan profiteren met minder dan 1.000 euro per maand.(1) Eens de huur en lasten betaald zijn, blijft er amper nog iets over om te eten en voor het dagelijkse leven.
De echte profiteurs zijn de grote patroons, de professionele aandeelhouders, de superrijken, de grote bedrijven. Het zijn zij die zich verrijken op de kap van de werkenden. Zij krijgen torenhoge lonen (2) en bonussen waar ze amper belastingen op betalen. Zij krijgen subsidies en allerhande cadeaus van de overheid. (3) Zij profiteren, maar dan met bedragen waar de term ‘profiteren’ gepast voor is. Denk maar aan de affaire van de legale Luxemburgse belastingontduiking die aangaf hoe de gemeenschap voor miljarden wordt opgelicht. Terwijl er meer controles op werklozen komen, wordt er amper iets gedaan aan de fiscale fraude.
[divider]
“We hebben jarenlang boven onze stand geleefd”
FOUT. Als we het over de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking hebben, klopt dit niet. Een steeds belangrijker deel van de bevolking heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Begin jaren 1990 leefde 7% van de bevolking onder de armoedegrens terwijl dat nu al 15% bedraagt. België is een rijk land, maar terwijl de 20% rijksten 61,5% van alle vermogens bezitten, is dat voor de 20% armsten 0,2%.
Als we naar de overheidsfinanciën kijken, zien we dat de publieke uitgaven de afgelopen 30 jaar stabiel gebleven zijn op ongeveer 43% van het BBP (4). Wat de overheidsfinanciën uit evenwicht haalt, zijn de omvangrijke fiscale cadeaus voor de grote bedrijven, de renteniers en de superrijken. Ook de afbetaling van de publieke schulden zelf en de interesten daarop, samen bijna 46 miljard in 2012, nemen een flinke hap uit de middelen (5).
De allerrijksten, de grote bedrijven en de grote aandeelhouders hebben op onze kosten geleefd. Ze doen dat al zo lang dat enorme sommen uit de zakken van de gewone werkenden zijn verdwenen in die van een kleine minderheid van superrijken. Het is een immense transfer van arm naar rijk. Diegenen die jarenlang op onze kap gefeest hebben – zonder ons op het feest uit te nodigen – willen ons nu voor de kater laten opdraaien door een hard besparingsbeleid op te leggen.
[divider]
“We moeten allemaal ons steentje bijdragen”
FOUT. Een steentje waaraan bijdragen? Aan de enorme cadeaus voor de grote bedrijven en de verdere acculumatie van rijkdom bij een kleine minderheid ? Om de overheid toe te laten dat de transfer van arm naar rijk nog meer toeneemt?
Zelfs enkele professoren stellen die logica in vraag. Michel Gevers (UCL) stelde in een opiniestuk: “Er is geen begrotingsprobleem. Er is geen enkele reden om de sociale zekerheid, het wetenschappelijk onderzoek, onze culturele instellingen of de NMBS aan te vallen. Het volstaat om de allerrijksten zoals alle anderen te belasten en om de bedrijven een normale bijdrage aan de belastingen te laten betalen.”(6)
Het belasten van de allerrijksten en de grote bedrijven zal natuurlijk niet volstaan, er is meer nodig. Maar de besparingslogica verliest met deze argumenten alle legitimiteit en dat is al een goede stap. De rijksten willen niet investeren? Ze willen geen belastingen betalen? Ze dreigen naar het buitenland te trekken? Dan moeten we hun patrimonium zelf in handen nemen door de sleutelsectoren van de economie onder publiek bezit te plaatsen. Dan zullen we zelf beslissen hoeveel er waarin wordt geïnvesteerd.
De werkenden (met of zonder werk) en jongeren moeten wel een steentje bijdragen: aan de organisatie van de strijd zodat we georganiseerd ingaan tegen de huidige gang van zaken en de strijd kunnen versterken met een antikapitalistisch en socialistisch programma dat vertrekt van de behoeften van de bevolking en niet de winsten van een kleine minderheid. De inspanningen die we moeten doen, zijn deze om een krachtsverhouding tegenover het kapitaal uit te bouwen, tegenover de superrijken en hun regeringen om een einde te maken aan de transfer van rijkdom van arm naar rijk en aan de macht die de heersende klasse ons steeds ontneemt.
[divider]
“We moeten de regering een kans geven. Of hen tot onderhandelingen dwingen”
FOUT. Deze regering is brutaal rechts en verdedigt openlijk de belangen van het patronaat. De regering toelaten om alle verworvenheden van de arbeidersbeweging af te breken en nadien een bilan op te maken, betekent instemmen met een aanval op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking. Dat zou een zware fout zijn. We moeten onze sociale verworvenheden verdedigen. Hoe meer aanvallen op onze levensvoorwaarden passeren, hoe moeilijker het wordt om het verzet tegen volgende aanvallen te organiseren.
En wat de onderhandelingen betreft, als er al geen nuttige onderhandelingen mogelijk waren met de regering die zogenaamd ‘centrumlinks’ was, welke ruimte zou er dan zijn met deze regering? We moeten ernstig blijven. Het sociaal overleg van de afgelopen jaren bestond uit begeleide afbraak. Reeds onder de vorige regering kwamen velen tot de conclusie dat er nood was aan een terugkeer naar strijdsyndicalisme om overwinningen te boeken. We moeten niet naïef zijn en gaan voor een strijdbare opstelling!
[divider]
“Staken haalt niets uit. Het is duur en heeft nooit een job opgeleverd”
FOUT. Het klopt dat er de afgelopen jaren geen grote overwinningen geboekt zijn. Dat kan het vertrouwen in de traditionele strijdmethoden zoals stakingen en betogingen ondermijnen. Maar deze nederlagen zijn vooral toe te schrijven aan het overlegsyndicalisme en het gebrek aan offensieve opstellingen van de vakbondsleidingen.
De betoging van 6 november toonde het potentieel van goed georganiseerde strijd. Als de staking niet goed wordt gebruikt, heeft ze geen effect. Als de staking wordt gezien als louter een signaal, dan blijft het ook bij dat signaal. Als de staking wordt gebruikt als methode om de strijd uit te breiden, de doelstellingen van de strijd te bespreken, de arbeiders toe te laten zich te organiseren en te leren om enkel op hun eigen krachten te rekenen om tot verandering te komen, dan nemen stakingen en betogingen een ander karakter aan en kunnen we aansluiting vinden bij de stakingen die werk creëerden via collectieve arbeidsduurvermindering en sociale verworvenheden .
Wat die ‘kosten’ van een staking betreft, moeten we duidelijk zijn. De staking die de samenleving het meeste raakt, is de staking van investeringen. “Belgische bedrijven zitten op 240 miljard euro”, titelde Trends op 6 november. Op Europees niveau gaat het om een triljoen euro, dat is 1.000 miljard. In de VS om 4.200 miljard dollar. Deze patronale staking treft de gemeenschap, het is een bewuste keuze om de geproduceerde rijkdom niet opnieuw te investeren.
Iedereen weet dat als bedrijven middelen opstapelen in plaats van te investeren, dit komt omdat het doel niet is om werk te creëren of de tekorten aan te pakken. De samenleving kan de allerrijksten gestolen worden. Het enige doel dat nagestreefd wordt, is een steeds grotere opeenstapeling van winsten en een accumulatie van kapitaal.
We moeten het privaat bezit van de productiemiddelen in vraag stellen. Laat ons de bedrijven zelf in handen nemen, laat ons het bezit en het democratische beheer ervan overnemen. Dat zou de basis vormen voor een samenleving waarin de productie gericht is op de behoeften van de meerderheid en niet de winsten van een kleine minderheid.
[divider]
Noten
de exacte bedragen van de minimum en maximumuitkeringen vind je hier http://www.rva.be/frames/frameset.aspx?Language=NL&Path=D_opdracht_VW/&Items=2
in 2013 verdiende de topman van het beursgenoteerde UCB, dat jaar de best betaalde van België, 4 miljoen euro, dat komt neer op 11.000 euro per dag!
goed voor 10 miljard euro per jaar
Cijfers van de Nationale Bank uit een brochure van ACIDE : http://www.auditcitoyen.be/wp-content/uploads/versionA5.pdf
Het eerste actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront eindigt vandaag. Dit wordt wellicht de grootste algemene 24-urenstaking ooit in ons land. De regering wankelt. Ze gokt erop dat we niet durven doorzetten. CD&V-ministers hopen dat we met een vermogens(winst)belasting als troostprijs genoegen zullen nemen. De antisociale maatregelen intrekken, zit er niet in. Heeft Reynders niet verklaard dat de regering nog bijkomende maatregelen zal moeten nemen? Deze regering moet weg en met haar heel het besparingsbeleid. Dat gaan we niet bekomen met halfslachtigheid, noch door ons halsoverkop in het avontuur te storten, maar met een nieuw, nog massaler actieplan dat opbouwt naar een algemene 48-urenstaking, zonodig verlengbaar tot een staking van onbeperkte duur.
Doorgaans zijn gewone werkenden in de patronale logica slechts een kost die ze zoveel mogelijk willen beperken. Enkel op momenten dat we het werk neerleggen en de patroon ook geen cent aan loon kosten, blijkt plots dat we meer zijn dan een kost. Dan kosten onze acties plots een pak geld aan de economie en de werkgevers. Inderdaad, onze arbeidskracht brengt het patronaat geld op. Zij verdedigen niet het recht op werk maar wel de ‘vrijheid van uitbuiting’.
De tweede regionale stakingsdag bevestigde de kracht van een opbouwend actieplan. Vorige week staakten in Henegouwen negen op de tien werknemers van bedrijven en diensten. Een sterke prestatie, zelfs naar Waalse normen. Toch bleef Antwerpen niet achter. De haven ging helemaal plat. Limburg en Luxemburg kenden eveneens historische deelnames. Het werd dus uitkijken of de tweede regionale stakingsdag die tendens zou bevestigen. Ja dus. Uiteraard in Luik, waar de luchthaven volledig verlamd was en in Namen, maar niet minder in West en Oost-Vlaanderen. In Oost-Vlaanderen namen volgens de vakbonden minstens 8.000 militanten deel aan 500 piketten en ging de Gentse Haven voor het eerst ooit helemaal plat. Door de stakingsbereidheid van de spoormannen kreeg de regionale staking trouwens sterke uitlopers elders in het land.
Dinsdag waren er ongeveer 200 aanwezigen op de algemene vergadering van personeel en studenten aan de ULB. Het initiatief ging uit van de vakbonden die zich voorbereiden op het syndicale actieplan: de regionale stakingsdag van 8 december en de nationale algemene staking van 15 december. Het signaal is duidelijk: een groot deel van het personeel wil in actie komen tegen de maatregelen van de regering-Michel.
Het establishment probeert natuurlijk om de huidige gang van zaken te behouden. Daartoe wil het iedereen ervan overtuigen dat er geen alternatief is en dat we het huidige beleid – al dan niet met enige aarzeling – dus maar moeten aanvaarden, zelfs indien de asociale maatregelen de gewone bevolking hard raken. Al wat buiten de logica van de patroons en grote aandeelhouders treedt, botst meteen op een ideologisch offensief van de andere kant. Ook met de vakbondsacties is dat het geval. Een antwoord op enkele vaak voorkomende argumenten.
