Op naar een tweede actieplan om Michel I en het besparingsbeleid weg te krijgen!
De algemene staking van 15 december was fenomenaal. Onze acties illustreren de kracht van de arbeidersbeweging. We deden de regering wankelen, maar ze zal nog een extra duw moeten krijgen om effectief te vallen. De staking toonde het potentieel om meteen een einde te maken aan heel het besparingsbeleid. De solidariteit en ook de passieve steun voor onze acties neemt verder toe. Dit actief mobiliseren in een tweede actieplan dat groter en harder is, vormt nu de uitdaging.
Twee democratieën
De propaganda tegen de staking draaide zelden op zo’n volle toeren als in de aanloop naar 15 december. Natuurlijk trok dit een aantal mensen mee, maar het getuigde toch vooral van zwakte en wanhoop. Nadat het niet lukte om grote delen van de bevolking van het besparingsbeleid te overtuigen, werd maar gepoogd om hen van het protest ertegen weg te houden. En ook dat lukte slechts heel af en toe.
Het gebeurt niet veel, maar we moeten Bart De Wever eens gelijk geven. Op en rond 15 december waren er twee democratieën in dit land. Niet op basis van de verschilpunten die De Wever en zijn N-VA naar voor schuiven tussen Vlamingen en Franstaligen. Neen, er was een democratie van het establishment waar de ongeduldige Thatcheriaanse elementen momenteel het hoge woord voeren. En er was ook de democratie van onderuit, van de honderdduizenden stakers en de tienduizenden die piket stonden.
De gevestigde media stapten ongegeneerd mee in de logica van het establishment. Verwonderlijk is dat niet, wiens brood men eet diens woord men spreekt. Alleen valt dit op ogenblikken van polarisatie meer op. We werden plat gebombardeerd met pleidooien om niet ‘nog eens’ te staken, verslagen van het internetprotest van de kinderen van de liberale regeringspartners (met initiatieven van zowel Jong-Vld als het KVHV van zoon Jambon) en de over de grenzen van het wettelijke balanceerde patronale worst en champagne voor werkwilligen. De premies en extraatjes voor wie niet staakte geven aan dat er ruimte is voor loonsverhogingen en dit voor alle werknemers.
Op 15 december bleef de door minister Jambon aangekondigde repressie uit. Aan de piketten waren de reacties van passerende agenten doorgaans heel positief. Ook van het internetprotest was er in de reële wereld weinig te merken, zoon Jambon ging in Antwerpen tevergeefs op zoek naar werkwilligen en een klein groepje N-VA’ers ging in Gent aan het station provoceren. Dergelijke provocaties bezorgen vooral de eigen partijleiding problemen. Probeer maar eens tot enige vorm van compromis te komen als niet alleen de jonge provocateurs maar ook kopstukken als Siegfried Bracke meteen hun geduld verliezen. Zelfs Karel Van Eetvelt, toch een beroepsprovocateur, gaf aan dat hij niet zelf meeging met de ‘massagebus’ van Unizo omdat zijn aanwezigheid te provocatief zou zijn.
Het wanhopig karakter van de propagandacampagne bleek uit het succes van de staking. Er was amper openbaar vervoer en veel grote bedrijven lagen plat. Er was geen luchtverkeer en ook niet over het water. Op de weg was het bijzonder rustig, enkel aan enkele grote shoppingcentra was het druk en ook dat kwam niet omdat velen besloten om daar te gaan telewerken. Honderdduizenden mensen legden het werk neer. Vele tienduizenden anderen namen een twijfelende houding in, ze gingen evenmin aan het werk maar namen een dag verlof. Niet om de ‘overlast’ en ‘hinder’ te ontlopen, maar wel om hun solidariteit te betuigen zonder daar een financiële prijs voor te betalen. De staking was niet louter het werk van het FGTB, zoals De Wever suggereerde in een wel erg doorzichtige poging om een communautair onderscheid binnen te brengen, maar wel van leden en militanten van alle vakbonden in alle delen van het land.
Op de vele piketten kwam vaak terug dat deze beweging nog verder kan groeien. De populariteit van de regering is al sterk afgenomen, voor de staking was er al de peiling die aangaf dat slechts 20% positief staat tegenover deze regering en een ander onderzoek dat aangaf dat 85% voorstander is van een vermogensbelasting, een voorstel dat in heel Europa opgang kent en in Nederland met de ‘Dagobert Duck taks’ het woord van het jaar opleverde (niet dat de coalitie van liberale VVD en sociaaldemocratische PvdA er ook maar aan denkt om zoiets door te voeren). Een nieuwe peiling geeft aan dat amper 5% effectief tot 67 jaar wil werken. Een nieuw actieplan kan de positie van de regering stilaan onhoudbaar maken. Nadat ze langs Franstalige kant slechts op een minderheid kon rekenen, kalft ook de steun langs Vlaamse kant af. Zoals een kat die in het nauw gedreven is, maken de meest ongeduldige elementen uit voornamelijk N-VA momenteel rare sprongen om hun gelijk van de virtuele daken te schreeuwen.
Spanningen in de regering
Onder de stakers was er een opmerkelijke eensgezindheid. Van spanningen tussen Nederlandstalige, Franstalige, rode, groene en blauwe vakbondsleden was er op 15 december niets te merken. Er zijn pogingen geweest om de vakbonden tegen elkaar uit te spelen en er wordt gevreesd dat er in de aanloop naar een tweede actieplan verdeeldheid aan de top zal zijn. Maar de druk van de basis is alvast groot om dat tegen te gaan en samen verder te gaan in een tweede actieplan.
Aan de overkant, bij het patronaat en de rechtse regeringspartijen, is er wel verdeeldheid. Premier Michel wordt als een zwakke figuur omschreven en er wordt gespeculeerd over de val of toch minstens een herschikking van de regering. CD&V-kopstuk Kris Peeters gaf openlijk kritiek op Bart De Wever die hij verweet als een schoonmoeder vanop de zijlijn olie op het vuur te gooien. Aan de provocaties van Siegfried Bracke maakte Kris Peeters zelfs geen woorden vuil. Voor de N-VA’ers die oprecht een poging doen om bestuursverantwoordelijkheid op te nemen, zal dat hard aankomen. Na de OESO stelt nu ook het IMF vragen bij het harde besparingsbeleid. Het argument dat dit het enige mogelijke beleid is, wordt steeds meer onderuit gehaald.
Na de algemene staking ligt de bal in het kamp van de regering. Is er bereidheid om toegevingen te doen? Of blijven Open Vld en N-VA steken in een neoliberaal besparingsopbod? Wellicht zullen de vakbondsleidingen de regering enkele weken de tijd geven om vervolgens midden januari met een nieuw tweede actieplan te komen. Te lang daarmee wachten is gevaarlijk. Maar meteen verder staken ‘tot de finish’ is evenmin een optie waarmee we het opbouwende karakter van de beweging zoude verderzetten. Een uitputtingsslag zou de meest radicale elementen alleen laten vechten, terwijl de kracht van het actieplan tot nu toe mee bestond uit het feit dat iedere nieuwe stap groter en breder was dan de vorige.
De meest vooruitziende elementen van de burgerij beseffen het gevaar van een verdere opbouw van het syndicale verzet. Hoe groter deze beweging wordt, hoe moeilijker het nadien wordt om zelfs op een trager ritme de besparingen en aanvallen op onze levensstandaard door te zetten. Het klimaat van Lux-Leaks en andere rode lopers voor superrijken maakt het er bovendien niet gemakkelijker op. Dit leidt onvermijdelijk tot spanningen en een afweging onder de burgerij die enerzijds voldoende tijd wil om de N-VA te verbranden, maar anderzijds niet teveel tijd wil geven aan het verzet om te vermijden dat de kracht ervan te groot wordt.
Het is mogelijk om de regering weg te staken. Maar het is evenzeer duidelijk dat een terugkeer van de tripartite geen alternatief vormt. Hetzelfde beleid op een trager ritme doorvoeren zou een afknapper zijn voor een beweging van deze omvang. De onpopulariteit van de Franstalige en Brusselse regeringen bevestigen dit. We moeten de besparingen op alle niveaus bestrijden en ons verzet niet beperken tot het federale niveau.
Tweede actieplan
LSP stelde op 15 december een tweede actieplan voor dat groter en harder moet zijn dan het vorige en uitmonden in een 48-urenstaking. Ons pamflet omschreef een voorstel tot actieplan: “Een grote meeting van het gemeenschappelijk vakbondsfront begin januari met 10 tot 20.000 deelnemers, waar het tweede actieplan besproken en ter stemming voorgelegd wordt. Gevolgd door personeelsvergaderingen in alle werkplaatsen. Zowel op de meeting als tijdens personeelsvergaderingen kunnen pamfletten meegegeven worden voor een massale betoging ergens eind januari ten laatste. We kunnen die massaal verdelen, ook op marktplaatsen, en elke militant een pak affiches meegeven om ook bij verenigingen en kleine zelfstandigen aan te plakken. Het moet de bedoeling zijn meer dan 200.000 betogers op de been te brengen, best met meerdere vertrekpunten, want vorige keer kon het Noordstation de toevloed niet aan. Dat kan in februari gevolgd worden door drie regionale stakingen, die deze keer ook de kleinere bedrijven viseren en waarbij de eis voor syndicale vertegenwoordiging vanaf 20 werknemers een belangrijke plaats inneemt. Sectorale stakingen vinden we geen goed idee: het kan leiden tot verdeeldheid en staat haaks op het blokkeren van industriezones. Dit alles moet uitmonden in een nationale 48-urenstaking die als de regering dan nog niet gevallen is, kan overvloeien in één van onbeperkte duur.”
Aan de piketten was er een brede steun voor het idee van een tweede actieplan naar het model van het eerste. Er werden nu vragen gesteld bij de timing, waarbij het ritme erg hoog lag. Zeker de laatste provinciale actiedag van 8 december kwam kort voor de algemene staking van 15 december, wat de slagkracht op 8 december parten speelde. Het idee van stakingen per sector – dat in vakbondskringen circuleerde – kwam op 15 december niet naar voor. En er was ook een roep voor een duidelijk en eenvoudig actieplan. Het potentieel voor een groter tweede actieplan is zeker aanwezig, het succes van 15 december heeft de druk op de vakbondsleiding hiervoor bevestigd.
Meer nog dan tijdens de regionale stakingsdagen was er op 15 december sprake van solidariteit van lagen die niet tot de traditionele vakbondsbasis behoren. De jongeren sloten zich bij het protest aan. Dat gebeurde al op 6 november, maar het werd bevestigd op 15 december. Ook de socio-culturele sector was van de partij, onder meer via het platform Hart boven Hard dat grote solidariteitsacties organiseerde op 15 december. Zelfs een aantal kleine ondernemers sloot zich bij de beweging aan. De steun voor het protest is doorheen het actieplan breder geworden. Ook in de bedrijven zelf groeit de steun. Militanten die bang waren of ze hun collega’s wel zouden meekrijgen, waren aangenaam verrast door de stakingsbereidheid. In kleinere bedrijven werden de eerste stakingservaringen opgedaan. Het organiseren en versterken van de brede solidariteit is een uitdaging die mee bepalend zal zijn voor het succes van het tweede actieplan.
Een Antwerpse militant bij Lidl, verantwoordelijk voor een piket bij de winkel op 100 meter van het huis van De Wever, stelde in een interview op socialisme.be: “Bij Lidl beginnen veel mensen nu pas echt over de regeringsplannen te spreken en begint de kritiek daarop te komen. Voor velen betekent dit nog niet meteen dat ze gaan staken, maar er is wel verandering. We hebben tijd en een campagne nodig om dit in mobilisatie om te zetten.”
Verder opbouwen is inderdaad belangrijk. Om de voorbije acties te evalueren en nieuwe voor te bereiden, zijn personeelsvergaderingen essentieel. Waar er dergelijke bijeenkomsten gehouden zijn, stond de staking een pak sterker. Het is een uitstekende methode om argumenten te beantwoorden en twijfelaars te overtuigen. Een nieuwe concentratie gevolgd door een nieuwe betoging bieden ruimte om verder op te bouwen.
In het tweede actieplan blijft ook het stakingswapen nodig. Het is daarmee dat we het establishment raken waar ze het voelen, in de portemonnee. Op stakingsdagen, op een ogenblik dat er geen lonen betaald worden voor de stakers, wordt niet meer geklaagd over de loonkost. Dan zouden we economische schade aanrichten en de ‘economie kapot staken’. Inderdaad, voor de werkgevers zijn wij geen kostenpost maar zorgen wij voor de winst. Zonder onze arbeidskracht kunnen ze niets. Als het eerste actieplan geen resultaat oplevert, moeten we niet alleen onze beweging verbreden en groter maken. We moeten ook hardere acties voeren. Als een 24-urenstaking niet volstaat, laat ons dan opbouwen naar een 48-urenstaking!
Welk alternatief?
Iedere zwakte langs onze kant wordt maximaal uitgespeeld. De afwezigheid van een voldoende sterke politieke vertegenwoordiging die het opneemt voor eisen als een vermogensbelasting, stopzetting van fiscale cadeaus, aanpak van fraude, werk voor jongeren, bescherming van onze levensstandaard,… is effectief een probleem. De afgelopen decennia, zeker sinds de val de stalinistische karikatuur van socialisme in het Oostblok, is de idee van politieke organisatie van de arbeidersbeweging in het defensief geraakt. Het zorgde ervoor dat massabewegingen, denk maar aan de anti-oorlogsbeweging, geen resultaat opleverden.
Met twee zetels voor PTB-GO komen onze eisen wel aan bod, maar dit weegt onvoldoende door. 85% van de bevolking is gewonnen voor een vermogensbelasting, maar PTB-GO kan dat in de peilingen slechts in beperkte mate vertalen en PVDA+ zelfs helemaal niet. Een echte brede strijdpartij zou dat beter kunnen. Velen hebben trouwens PVDA+ of PTB-GO gestemd vanuit de veronderstelling dat de partij verder die weg zou inslaan, maar het lijkt er helaas eerder op dat de PVDA de pauzeknop van de verbreding en de diversiteit heeft ingedrukt. Wij blijven de oproep van het ABVV-gewest Charleroi en Zuid-Henegouwen voor een krachtenbundeling links van de sociaaldemocratie en de groenen steunen. Dat het congres van de Algemene Centrale in een goedgekeurd amendement in dezelfde richting gaat, geeft aan dat dit debat aan belang wint.
In Ierland stellen de drie verkozenen van de Socialist Party dat de massale beweging tegen de waterbelasting een eigen politiek verlengstuk moet uitbouwen met kandidaten van de beweging in alle districten. De Ierse regering wankelt nog meer dan de Belgische en vervroegde verkiezingen zijn er mogelijk. Wellicht kan de Socialist Party bij dergelijke verkiezingen groeien tot vijf of zes zetels. Maar de uitdaging van de beweging tegen de waterbelasting is groter. Door vanuit die beweging eigen kandidaten naar voor te schuiven en het programma verder uit te werken – met ook verzet tegen het gebrek aan betaalbare huisvesting, werk, … – is het mogelijk om een grotere impact te hebben.
Een nieuwe politieke vertegenwoordiging zal niet zomaar tot stand komen en niet uit de lucht komen vallen. Maar we moeten evenmin werkloos toekijken en wachten. De vakbonden hebben gezamenlijk 3,5 miljoen leden, organiseren de werkenden op de werkplaats en in de samenleving. De bijeenkomsten, acties en discussies binnen deze organisaties vormen de vruchtbare bodem waar een nieuwe politieke beweging uit kan groeien. Personeelsvergaderingen om de stakingsacties te evalueren en volgende stappen voor te bereiden, kunnen ook een ideaal forum vormen om onze eisen, ons alternatief, uit te werken en te verfijnen. Sectoriële discussies tussen militanten en intersectorale militantenbijeenkomsten kunnen zorgen voor een coherent programma dat rekening houdt met alle invalshoeken voor een maatschappelijk alternatief.
LSP wil daar een actieve rol in blijven spelen. Het gehoor voor onze voorstellen en alternatieven neemt toe. Aan de piketten op 15 december kregen honderden leden en sympathisanten goede reacties op onze voorstellen. De nood aan een socialistisch alternatief dat breekt met het kapitalisme vindt vandaag een bredere ingang. We willen onze krachten maximaal opbouwen om deze strijd ook de komende jaren versterkt te voeren. Tegenover een kapitalisme dat leidt tot groeiende ongelijkheid, crisis en ellende, is dat geen overbodige luxe maar een noodzaak. Doe mee, sluit aan bij LSP!
[box type=”info” align=”alignright” width=”200″ ]Onze verslagen, interviews en foto’s van 15 december vind je op onze stakersblog[/box]
De laatste dagen voor de algemene staking zetten de regering, de NVA en een groot deel van de media alle zeilen bij om het succes van de staking te ondermijnen. Marginale rechtse studentenverenigingen, jongerenorganisaties van regeringspartijen die een Facebook pagina lanceren, werkgevers die hun werknemers naar het werk proberen te lokken met massage, barbeques en extra loon: elke hond met een hoed op die een initiatief lanceert tegen een stakingsbeweging waar honderdduizenden – wellicht een miljoen – mensen aan zullen deelnemen, wordt op een voetstuk geplaatst en krijgt een buitenproportionele aandacht in media die niet van ons zijn, maar vooral blijken te fietsen voor het kapitaal dat hen bezit. In Vlaanderen zou volgens een peiling 22% van de werkenden maandag deelnemen aan de staking. Hoeveel zouden er dat zijn als in kleine KMO’s vakbondsvertegenwoordiging zou zijn toegestaan? Het antidemocratisch verzet daartegen van de patroons en rechtse politici toont hoezeer hun praatjes over het “recht op werk” en “democratie” hol zijn. Als ze een groot deel van de werkenden geen recht op actie en staking willen geven, hoe leeg klinkt dan hun gepraat over verkiezingen en democratische vertegenwoordiging? In kleinere bedrijven willen deze potentaten niet eens verkiezingen voor vakbondsvertegenwoordiging organiseren. Daar zal de dictatuur van het kapitaal blijkbaar volstaan.
In Franstalig België zal zeker niet minder dan in Vlaanderen worden gestaakt. Als een kwart van de werkenden maandag actief deelneemt, spreken we over een miljoen deelnemers aan numeriek de grootste algemene staking in de Belgische geschiedenis. De steun in Vlaanderen schommelt in de peilingen tussen de 41 en 55%. Daar zitten dan velen bij die door hun werkgever “gegijzeld” worden op maandag, om het in termen van de patronale newspeak van sommige media te stellen. Een miljoen stakers zou enorm zijn, op een moment dat de regering nog maar enkele maanden in het zadel zit en haar maatregelen door velen nog niet concreet worden gevoeld. Dit betekent dat een tweede actieplan – als de vakbonden het goed aanpakken – mogelijk op nog bredere steun kan rekenen, naarmate de besparingen en de achteruitgang voor velen concreter worden. Ingaan tegen de desinformatie van de patronaal gezinde media is daarbij een sleutelelement. Zolang we zelf in actie zijn – in het bijzonder wanneer er georganiseerde discussie op de werkvloer plaatsgrijpt – heeft die propaganda van rechts en de media weinig effect.
Die steun voor de staking is er ook na de mislukte poging van de media – van Het Laatste Nieuws tot De Morgen – om de immense betoging van 6 november te criminaliseren door op de rellen in de marge daarvan te focussen. Het succes van de regionale stakingen, het meer populair worden van de algemene staking de laatste weken heeft de offensiefjes van rechtse broodschrijvers en neoliberale politici in het zand doen bijten. Kijk eens aan: af en toe moeten ze zelfs een poging doen om niet volledig in dienst van de hand die hen voedt opinies te produceren, of die in de krant te laten weerspiegelen. Wees maar gerust dat dat zonder het massale succes van de betoging van 6 november volledig anders zou zijn. Net als onder de rest van de kleinburgerij – artiesten, zelfstandigen, etc – zal ook een aantal journalisten door het immense karakter van het vakbondsverzet zijn blik hebben verruimd. De klassenstrijd is niet gedaan: hij begint nog maar pas in dit tijdperk van versnelde kapitalistische neergang.
De Wever: demagoog die deel aanhang verliest
De NVA en Bart De Wever hebben er altijd een handje van weggehad om te spreken in karikaturen. Met een groot deel van de bevolking die volstrekt, en terecht, niet meer moet weten van de traditionele politici creëerde dat ruimte voor politieke nieuwkomers. Zolang de arbeidersklasse niet actief in verzet ging, leverde dat vooral de passieve klagers van rechts en extreemrechts iets op. Het Vlaams Belang, Lijst Dedecker heel even, en nu de NVA. De NVA wees gemakkelijke slachtoffers aan als “schuldigen” voor de crisis: de Franstaligen, de migranten en de “profiteurs”. Niet de profiteurs in de belastingparadijzen weten we nu, maar u en ik die werken voor een loon. Nochtans zijn het niet de Franstalige werkenden, de asielzoekers, de migranten of de werklozen die zitten op een berg van 240 miljard euro cash, geld dat ze oppotten in de bankkluizen. Dat is ettelijke keren de volledige besparing van de huidige regering, en een paar besparingsrondes van de voorgaande regeringen er bovenop! Wie zei er ook weer dat “we” boven onze stand hebben geleefd? Het zijn de grote bedrijven die door de crisis en zwakke groei van het kapitalisme liever rijkdom oppotten, dan die te investeren. Zelfs met een deel van die ongebruikte rijkdom zou je de prijzen van het openbaar vervoer niet hoeven op te trekken, zoals de regering Michel op asociale wijze doet. Je zou in de richting van gratis openbaar vervoer kunnen gaan. Je zou tienduizenden volwaardige jobs in het onderwijs, de kinderopvang en de zorg kunnen creëren. Het is een maatschappelijke keuze om die berg slapend kapitaal onproductief – zeg maar werkloos – te laten snurken in de kluizen van de echte profiteurs, de Luxemburg connectie die – in het geval van tientallen grote bedrijven – belastingvoordelen kunnen onderhandelen met de regering die u of ik niet zomaar kunnen onderhandelen. Wij moeten gewoon ons deel betalen. De multinationals worden in de watten gelegd, maar vertrekken uiteindelijk toch als ze daar zin in hebben. Alles voor het kapitaal, de gewone werkenden, werklozen en gepensioneerden worden gestroopt. Die enorme eenzijdigheid, die twee maten en gewichten, moeten ons wantrouwig maken tegenover pogingen om ons te verdelen op nationale of racistische basis. De Wever klinkt met zijn beschuldiging van het Franstalige ABVV als “gewapende arm van de PS” behoorlijk wanhopig. Zowel langs Vlaamse als Franstalige kant is er een brede steun voor de vakbondsacties. De demagogie van De Wever – lichtjes losgekoppeld van de realiteit – klinkt steeds holler. Dit is een regering die wankelt, maatschappelijk draagvlak verliest en blijkbaar enkel met dreigementen haar punt kan maken.
Wie maakt “de economie kapot”?
Het laatste offensief tegen de algemene staking van de NVA en De Wever is dat de stakers de economie zouden “kapotstaken”. Dat is goed geprobeerd, maar snijdt zoals gewoonlijk geen hout. Het kapitalisme had dit syndicale actieplan niet nodig om al meer dan 3 decennia steeds trager te groeien, de armoede te verdriedubbelen, de lonen qua koopkracht te kelderen en de schuldenbergen op te stapelen. Schulden ook bij de banken, die werden opgelapt met 20 miljard op kosten van de belastingbetaler. Geld dat nu wordt gezocht via besparingen in onze sociale zekerheid en de openbare diensten. Maar over de rol van de winstbeluste banken en speculanten die ons voor miljarden hebben gerold, hoor je de NVA en haar collega liberalen niet.
Maar zelfs de schuldenberg van de banken is niet de fundamentele reden voor de crisis. De schuldenbergen sinds de jaren ’80 waren een reactie op de crisis die al eerder was begonnen. Begin jaren ’70 lag de werkloosheid op 1% à 2%. De laatste decennia ligt die stelselmatig boven de 10%. Structurele werkloosheid die niets te maken heeft met migranten of te “hoge loonkost”. Onze lonen worden al 30 jaar ondermijnd zonder dat de werkloosheid procentueel daalde.
Die crisis in de werkgelegenheid en van onze koopkracht heeft alles te maken met de dalende winstgevendheid in de jaren ‘70 en de tendens naar overproductie die eigen zijn aan het kapitalisme. Het neoliberale beleid was een poging om die winstgevendheid te herstellen – wat deels lukte – maar ten koste van onze directe en indirecte lonen (de sociale zekerheid), ten koste van een waanzinnige werkdruk en flexibiliteit, en ten koste van een schuldenberg waarmee bedrijven, overheden, banken en gezinnen de houdbaarheid van dit overjaarse maatschappelijke systeem – het kapitalisme – probeerden te rekken. De economie is al lang “kapot aan het gaan”, en als De Wever dat sinds 2008 en de bankencrisis nog steeds niet heeft begrepen, moet iemand het hem uitleggen. Alhoewel: hoe zou hij en al die anderen die aan een managersloon werken, kunnen begrijpen hoe je rondkomt met lonen en uitkeringen tussen de 900 en pakweg 2000 euro netto? Zelfs wie een stuk boven het gemiddelde nettoloon van 1500 euro per maand zit, weet: als er een loon in het gezin wegvalt, vergeet het dan maar om zonder miserie een hypotheek of zelfs de huur verder te betalen. En mensen als De Wever kunnen dat ook niet begrijpen: deze managerskaste komt letterlijk van een andere planeet. Die van de arrivisten die worden betaald om zonder genade de werkende meerderheid in de levensstandaard te snijden, desnoods tot de armoede er op brede schaal op volgt. Door te staken en op straat te komen, maken we de economie niet kapot, maar leggen we de noodzakelijke basis om naar een ander type van economie en maatschappij te gaan. Een maatschappij zonder de crisissen en perspectiefloosheid van het kapitalisme.
Twee democratieën: die van het kapitaal of die van de werkende bevolking?
Het ultieme argument van deze regering van de aandeelhouders en grote bedrijven is dat ze “democratisch is verkozen”. Werkende mensen en linkse socialisten verdedigen het parlementair stemrecht. Ook als het door dictators als pakweg Augusto Pinochet destijds in Chili zou worden bedreigd. Pinochet, de bloedige dictator die het parlement afschafte, werd overigens mateloos bewonderd door Margaret Thatcher, patroonheilige van het neoliberalisme. Thatcher op haar beurt wordt – het zal wel toeval zijn – mateloos bewonderd door zowel Bart De Wever als Gwendolyn Rutten (Open VLD). Parlementaire democratie en algemeen stemrecht worden in die kringen dus niet als iets “absoluuts” beschouwd: soms gaan de belangen van het kapitaal tegen het parlementair stemrecht in en mag een parlement al eens opzij worden geschoven. Zie ook: Jan Jambon, federaal NVA-minister, die vindt dat de dictatoriale collaborateurs van het VNV zo “hun redenen hadden” om in België mee de burgerlijke democratie af te schaffen en hun kar achter die van Hitler Duitsland te spannen. Bespaar ons dit soort gelegenheidsdemocraten als het op democratische rechten aankomt. Het waren de politieke voorouders van Jambon, De Wever en Rutten die de arbeidersbeweging met gebruik van geweld het algemeen stemrecht wilden ontzeggen. Dat algemeen stemrecht werd in België tegen de liberale parvenu’s in afgedwongen, door algemene stakingen en massale betogingen op straat. Dat zegt trouwens iets over de democratiserende dynamiek van stakingen en betogingen: echte democraten doen daaraan mee, in plaats van ze te criminaliseren en verdacht te maken.
Door actief de kracht van ons getal te tonen, met de werkende meerderheid en haar bondgenoten onder de zelfstandigen, kleine winkeliers, intellectuelen, etc. leggen we de basis voor een andere en hogere vorm van democratie. Zelfs de meest democratische vorm van burgerlijk parlementarisme blijft de economische dictatuur van het kapitaal. In bedrijven geldt geen democratie maar de economische alleenheerschappij en willekeur van het kapitaal, in het beste geval getemperd door de georganiseerde arbeidersbeweging. Het recht op staken is voor een deel een antwoord op die dictatuur van het kapitaal. Wat ben je met een parlement dat enkel de onvermijdelijke crisis van een kapitalistisch marktsysteem mag begeleiden? Maar zelf niet mag beslissen over hoe en waar er maatschappelijk wordt geïnvesteerd en geproduceerd – niet enkel voor de winst van de 1%, maar voor de noden van de meerderheid?
Door te staken en op personeels- en militantenvergaderingen de acties te evalueren en erover te stemmen, leggen we de basis voor een ruimere en meer complete vorm van democratie. Niet de nepdemocratie van het kapitalisme dat ons pluimt, maar onze eigen democratie van de werkende klasse – de meerderheid die de rijkdom voortbrengt. Door die democratie van onderuit in de werkplaatsen en op bredere acties te organiseren, zorgen we voor grotere betrokkenheid, legitimiteit, inspraak en leggen we het fundament voor een veel meer reële democratie: economische democratie in een door de werkende klasse beheerde maatschappij. Een democratisch geplande economie die de rijkdom niet laat wegrotten terwijl de tekorten groeien, maar die als enige de maatschappij op een hoger niveau en uit de crisis kan tillen. Da’s geen fantasie en er zijn tal van historische voorbeelden van. Met de hoger opgeleide werkende bevolking van vandaag zou er trouwens geen sociale basis meer bestaan voor stalinisme of totalitaire dictatuur. De Wever en de NVA proberen dat geheugen van strijd en verandering van de maatschappij onder te sneeuwen. We moeten ons organiseren in onze eigen partijen en vakbonden, om dat geheugen terug in ere te herstellen en er een krachtige massabeweging rond op te bouwen.
Wat een stakingsdag! Voor een keer moeten we Bart De Wever gelijk geven. Er waren gisteren twee democratieën in ons land. Er was die van het politieke establishment en de professionele antistakers die ons langs alle kanten met hun propaganda bestookten. Maar er was ook de democratie van de honderdduizenden stakers en de tienduizenden die piket stonden. Het economische centrum van het land werd platgelegd.
Op onze stakersblog publiceren we tal van verslagen, interviews, foto’s,… Hieronder een verwijzing naar verslagen per regio:
Antwerpen
Aalst
Brugge-Oostende
Brussel
Gent
Henegouwen
Kempen
Leuven
Limburg
Luik
Mechelen – Heist-op-den-Berg
Namen
Waals-Brabant
Gentse scholieren trekken per fiets naar de piketten. Foto: SooRa
Artikel door Geert Cool uit de stakerseditie van ‘De Linkse Socialist’
“Er is geen alternatief,” blijft Bart De Wever zijn grote liefde Margaret Thatcher napraten. Fors snoeien in de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking is voor de neoliberalen de enige optie. Van de rechtse regering moeten we niets anders verwachten. Om de aanvallen te stoppen moet deze regering weg. Maar wat komt er dan in de plaats?
Er is een alternatief
De toenemende kloof tussen arm en rijk, met een handvol superrijken, stoot velen tegen de borst. De roep naar herverdeling van de rijkdom weerklinkt luid. Het kan toch niet dat de 85 rijksten ter wereld evenveel bezitten als de helft van de wereldbevolking? Ook in ons land zijn de 1% rijksten goed voor evenveel vermogen als de 60% armsten. Om de grote aandeelhouders en kapitaalgroepen verder te verrijken, betalen grote bedrijven nauwelijks belastingen.
Een belasting op de grote vermogens en het afschaffen van fiscale cadeaus zoals de notionele intrestaftrek, zouden stappen vooruit zijn. Maar dan moeten we het ook kunnen afdwingen en kapitaalvlucht of delokalisaties effectief aan banden durven leggen. Dat kan enkel als we er ook controle over hebben door de sleutelsectoren van de economie (zoals financiewezen maar ook energie, transport, distributie, …) in publieke handen te nemen onder arbeiderscontrole en -beheer.
De eis van Femma (voorheen KAV) voor een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies tot 30 uur per week, is volgens Unizo-topman Karel Van Eetvelt “te gek voor woorden”. Hij heeft ‘berekend’ dat het staat voor een loonlastenverhoging van 21%. Door allerhande deeltijdse contracten werken we vandaag gemiddeld nog maar 31 uur per week. Vorige arbeidsduurverminderingen werden door de werkgevers betaald ter compensatie voor de toegenomen productiviteit. Nu steekt de patroon de productiviteitswinst liever in eigen zak en draaien wij daarvoor op. Om de groeiende werkdruk aan te kunnen en het beschikbare werk te verdelen, is er nochtans nood aan een drastische arbeidsduurvermindering met loonbehoud en evenredige aanwervingen. Op die manier zou volledige tewerkstelling mogelijk worden.
Volgens de regering moet de indexsprong ademruimte geven aan de bedrijven. Die beschikken nu al over enorme reserves – 240 miljard euro! – die ze niet investeren. Zelfs de regering erkent dat van de indexsprong 850 miljoen euro, volgens het Rekenhof zou het zelfs dubbel zo veel zijn, rechtstreeks in de bedrijfswinst van de werkgevers zal verdwijnen en niet zal aangewend worden voor jobcreatie. Het wordt tijd dat de gewone werkenden en uitkeringstrekkers eens wat ademruimte krijgen. Dat kan door een verhoging van het minimumloon tot 15 euro bruto per uur, een minimum pensioen van 1500 euro netto per maand, optrekking van de pensioenen tot 75% van het laatst verdiende loon, volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen, …
In plaats van de openbare sector steeds verder af te bouwen ten koste van personeel en dienstverlening, is er nood aan een offensief programma van investeringen in publieke diensten. Gratis en degelijk openbaar vervoer, voldoende sociale huisvesting, betaalbare kinderopvang, gratis onderwijs op alle niveaus, … De noden zijn groot, maar daar hebben de besparingspolitici geen oog voor. Zij denken vooral na hoe ze nog meer openbare diensten aan de privé kunnen verkopen om de dienstverlening volledig aan het winstprincipe te onderwerpen. We weten allemaal tot wat dat leidt: minder diensten die ons meer kosten.
Als van de werkgevers in ruil voor de vele fiscale cadeaus een garantie op jobcreatie wordt gevraagd, luidt het antwoord van de rechtse regeringspartners steeds dat dit niet mogelijk is omdat we nu eenmaal geen planeconomie kennen. Dat betekent zoveel als dat een planeconomie wel garanties kan bieden. LSP is het daarmee eens, op voorwaarde dat het democratisch georganiseerd wordt en niet van bovenaf opgelegd zoals destijds in het Oostblok. LSP is voor een democratische opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie, voor een modern en democratisch socialisme!
Dit zijn enkele punten die we verdedigen. Doorheen personeelsvergaderingen in de bedrijven kunnen we onze eisen en bekommernissen, ons alternatief, verder uitwerken en verfijnen
Hoe verandering afdwingen?
Na 15 december zullen we een tweede actieplan nodig hebben om de regering ten val te brengen. Een herhaling van het eerste actieplan op grotere schaal kan de nog niet overtuigden verder over de streep trekken. Deze beweging kan verder groeien. Dat bleek ook uit de peiling van La Libre en RTBF over de regeringen in dit land: slechts 20% staat positief tegenover de regering-Michel, tegenover 43% negatief en 39% onbeslist. Ook tegenover de Vlaamse regering staan meer mensen negatief (29%) dan positief (28%). Amper 33% van de CD&V-kiezers is tevreden met de regering en ook bij N-VA is het al gezakt tot 57%. Met een tweede actieplan moeten we twijfelaars overtuigen om zo de regering ten val te brengen.
Maar de rechtse regering laten opvolgen door een tripartite, Di Rupo II of Peeters I, vormt geen alternatief. Als een dergelijke regering aan de macht komt nadat ons protest de rechtse regering ten val bracht, zal de besparingsruimte ervan beperkt zijn. Maar alle gevestigde partijen stappen mee in de logica die ons laat opdraaien voor de crisis, Di Rupo verklaarde dat 70% van de maatregelen van de rechtse regering al door zijn regering werden genomen of voorbereid.
Voor de Vlaamse begroting stelde John Crombez het ‘alternatief’ van SP.a voor: “We spreiden de besparingen over de legislatuur, maar met hetzelfde eindresultaat.” Erg geloofwaardig is de SP.a-oppositie tegen de regering-Michel niet als ze tegelijk op Vlaams niveau voorstelt om “hetzelfde pad te volgen als Bart De Wever gekozen heeft voor de federale begroting”, met name een uitstel om tot een begroting in evenwicht te komen. (De Tijd, 25 november 2014). Als we met het huidige actieplan slechts komen tot een andere spreiding van hetzelfde besparingsbeleid, is dat een afknapper.
We hebben een andere regering nodig, een die de belangen van de werknemers verdedigt. Het ABVV van Charleroi-Zuid-Henegouwen roept al twee jaar op om wie zich links van de sociaaldemocratie en de groenen bevindt te verenigen in een brede linkse strijdpartij. Zo een linkse strijdpartij die alle activisten en militanten verenigt, open staat voor verschillende stromingen en standpunten en tegelijk ons verzet op een offensieve wijze vooruit zou stuwen, zou snel kunnen uitgroeien tot een massapartij die in staat is heel het besparingsbeleid onderuit te halen.
Hoewel PTB-GO (Gauche d’Ouverture) slechts een eerste stap in die richting was, bevestigde haar uitslag bij de verkiezingen van 25 mei dat potentieel. Maar in plaats van dat verder uit te breiden, alle stromingen rond de tafel te brengen en te zien hoe we samen verder kunnen, lijkt het erop dat GO naar de achterbank wordt verwezen en de idee van een brede strijdpartij moet wijken voor de omvorming van PVDA/PTB tot electorale machine.
Het is niet omdat de geesten voor een strijdpartij nog niet gerijpt zijn, dat we niets kunnen ondernemen. Op onze personeelsvergaderingen kunnen we naast de evaluatie en voorbereiding van de acties ook bijdragen een het uitwerken van een eisenplatform per bedrijf en per sector. Dat zou het alternatief van de arbeidersbeweging stilaan tot leven brengen. Ongelijkheid en crisis zijn eigen aan het kapitalisme. Dat systeem is ziek en kan niet bijgeschaafd worden. We willen een systeem dat vertrekt van de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking die zelf haar eigen lot democratisch in handen neemt.
Het kapitalisme heeft ons enkel crisis en ellende te bieden, laat ons bouwen aan een socialistisch alternatief. Sluit aan bij LSP om die strijd te versterken!
[divider]
Rol van een offensief programma
Uiteraard is het belangrijk dat we ons verzetten tegen de aanvallen van de rechtse regeringen. Maar door ons daar niet tot te beperken en meteen onze eigen offensieve eisen naar voor te schuiven, kunnen we de mobilisaties versterken. Dat zagen we in verschillende eerdere bewegingen. Ondanks de beperkingen ervan, speelde het Plan De Man een rol in de beweging die uiteindelijk met de algemene staking van 1936 verworvenheden als 8% loonopslag, de invoering van een minimumloon, 40-urenweek in een aantal sectoren of betaald verlof afdwong. De programma’s van structuurhervormingen van het ABVV en de sensibiliseringscampagne ‘Operatie Waarheid’ speelden eveneens een rol in de beweging van 1960-61.
Ook vandaag zijn offensieve eisen mobiliserend. In de VS dwong een campagne van socialisten en syndicalisten in Seattle een verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur af. Dit werd niet bekomen door het braafjes te vragen, maar door een beweging uit te bouwen. De verkiezingscampagne van Kshama Sawant die leidde tot de eerste socialistische verkozene in Seattle sinds 100 jaar zette het thema van 15 dollar op de agenda, verder protest door actiecomités zorgde ervoor dat het werd afgedwongen. Als dit in de VS mogelijk is, waarom hier dan niet?
Op deze pagina bundelen we alle verslagen vanop onze stakersblog van 15 december 2014 (de volledige blog is overgeplaatst naar dit artikel zodat de blog kan afgesloten worden).
Op 15 december bezochten we met drieën verschillende stakingspiketten in het centrum van Brussel. Op het eerste piket spraken we met verschillende arbeiders van Cofely (een bedrijf dat tot de Suez groep behoort).
Verslag door Alex, foto’s door Sebastian
We spraken aan Cofely met verschillende strijdbare arbeiders waaronder Alexandre. “Alles hangt af van wat er vandaag zal gebeuren, zoniet zal er een staking tot de finish nodig zijn. Het argument (van Bart De Wever) dat er geen alternatief bestaat op de besparingen is volledig verkeerd. Hij zegt dit enkel omdat hij werkt voor VOKA. Er is een nood aan massale investeringen, de staat moet weer bepaalde bedrijven in handen nemen. Privatiseringen leiden tot ontslagen en een verlaging van de koopkracht van de bevolking.
“Om weerwerk te bieden is het nodig dat alle partijen van de echte linkerzijde zich verenigen. We dienen uit het kapitalisme te stoppen zoniet gaan we dezelfde weg blijven inslaan. Het geld moet gezocht worden waar het zit en bedrijven die winst maken moeten genationaliseerd worden.”
Een beetje verder aan een andere ingang kwamen we Mike tegen.
“De regering zal enkel maar kleine toegevingen doen, niets fundamenteel. Vandaag is nog maar een begin. Van mij mag deze regering vallen. De grootste schouders moeten de zwaarste lasten dragen. We dienen terug over te gaan tot nationaliseringen, privatiseringen hebben ons enkel problemen opgeleverd (kijk maar naar de openbare gebouwen die we verkocht hebben en nu terug huren en wat ons dat kost).
“Om de strijd uit te breiden hebben enkel de regionale stakingen te weinig effect. We dienen ergens een zwaartepunt te leggen.
“Ik denk dat we moeten gaan naar een situatie waar er op internationaal niveau eerlijkere belastingen worden gehoffen (zoals een vermogenswinstbelasting). We moeten gaan naar een Europa dat niet het Europa van de rijken is.”
Denk je dat er naast een vakbond ook een politiek wapen nodig is, een strijdpartij waar iedereen welkom is?
“Ja, zoiets is nodig, PVDA gaat momenteel in deze richting. We zullen zien of dit voldoende is.”
Aan het Hilton hotel, niet ver van Rogier stond eveneens een piket. De delegatie was nieuw en zowel ACV als ABVV was er vertegenwoordigd. We spraken met Tchouateu en Marius.
“Onze staking is goed opgevolgd, ook de kamermeisjes zijn afwezig. ISS (het kuisbedrijf) heeft echter de staking gebroken door extern kuispersoneel te sturen dat niets met Hilton te maken heeft. Een van de verantwoordelijken heeft tevens een staker geïntimideerd omdat hij iemand aan het overtuigen was om te staken zonder deze fysiek tegen te houden. De directie heeft verder kamers ter beschikking gesteld van werknemers om er speciaal voor de staking te kunnen overnachten. Er worden verder in de hotelsector steeds vaker studenten ingezet die dan stage lopen en helemaal niet betaald worden. Vatel (een internationale hotelschool) is een van deze scholen die eigenlijk gratis arbeidskrachten levert. Vaak worden deze studenten dan achteraf ook de kaders.”
Wat denken jullie van de huidige situatie?
“Wij gaan blijven verder strijden tot er belangrijke toegevingen worden afgedwongen. We moeten gaan naar een 48 urenstaking en opnieuw beginnen met regionale stakingen. Geld moet gezocht worden waar het zit, bij de grote multinationals, het grootkapitaal en de speculanten.”
Bij het Belfius gebouw waren nog enkele BBTK leden aanwezig. Ook hier was de staking een succes. Belangrijk was hier dat ook de externe informaticadienst betrokken geweest is bij de acties en aanwezig was bij de vergaderingen.
In de Nieuwstraat kwamen we enkele stakers van shoppingcentrum Innovation tegen:
“In Inno heb je een syndicale vertegenwoordiging aangezien dit een groot bedrijf is. Uiteraard heb je dat niet in alle verschillende winkels. Aangezien het niet eerlijk is dat ons bedrijf gesloten wordt en alle omringende niet, trachten we de winkeliers te overhalen om de winkels te sluiten of vormen we een soort piket waarbij we mogelijke klanten overtuigen vandaag niet te winkelen. Voor een volgende staking zal het nodig zijn dat er meer mensen naar de piketten zelf opdagen en niet gewoon thuis blijven, zodanig dat we een grotere actie kunnen voeren in de Nieuwstraat.”
De opmerkelijke neutraliteit van de Brusselse politiediensten op 8 december stak toch wel af tegen de houding die ze deze keer aannamen. Een van de stakers kreeg een proces verbaal aangesmeerd omdat hij een winkel gesloten heeft. Aan de achteringang (enkel voor leveranciers is) van de Innovation werden stakers door een snel wegrijdende fietser besproeid met methyleenblauw. Deze laffe streek is duidelijk politiek gemotiveerd, want deze ingang wordt enkel gebruikt voor leveranciers en is normaal geen toegang
tot de winkel.
[divider]
Verslag Berchem & Antwerpen Centrum
17 december 2014 14:19
We begonnen onze ronde zoals de vorige keer aan Berchem station waar de spoormannen hun piket hadden opgesteld. Zo konden we de eerste berichten van de staking horen via de radio en werd er ons op gewezen dat ze zondagavond om 22u met 150-200 mensen de aftrap gaven voor de staking. Het was beduidend stil in de inkomhal en de sfeer aan het piket was strijdbaar.
Door Alex
Onze volgende stop was het piket bij De Lijn aan de Draakplaats op de rand van Berchem. Hier hadden zowel bedienden als arbeiders post gevat aan hun werkplaats. Ze konden trots zeggen dat geen enkele bus of tram was uitgereden. Ook was er maar een kleine minderheid die bezig was te werken in de administratieve blok van De Lijn in de Rodehondstraat waar men ook piket stond om de ochtendploeg te overtuigen mee te staken.
Daarna vertrokken we richting het centrum van de stad naar het piket van ACOD overheidsdiensten die gezamelijk piket stonden aan de VDAB Building , een piket van Gouden Gids Antwerpen van het LBC/NVK en we keerden ook terug naar het piket van Belgacom dat we vorige keer bezochten. Overal werden we zeer goed onthaald.
We kwamen steeds tussen met ons materiaal waarin we ons perspectief naar voor brachten voor verdere acties na de 15de . Onze voorstellen werden goed onthaald en velen kochten dan ook onze stakingseditie. Daarnaast konden we ook aantal interviews afnemen en talloze discussies voeren. Eindigen deden we bij het stakingspiket van Permeke en daarna in de Roma waar we naar speeches en muzikale tussenkomsten konden luisteren.
Deze unieke stakingsdag is er nu al een om in de geschiedenisboeken te zetten en wij zijn uitermate blij dat we mee aan deze beweging kunnen bouwen en konden tussenkomen aan de stakingspiketten in Antwerpen. Voor ons is het duidelijk: 15 december was een zeer geslaagde stakingsdag en zal gevolgd worden door strijd in het voorjaar.
[divider]
Verslag van het stakingspiket aan de Ruimte Pool te Ukkel
17 december 2014 13:44
Wetenschappelijk onderzoek ligt, net zoals cultuur of onderwijs, in het vizier van de regering Michel I. Maar het begin van de verstikking van de federale wetenschappelijke instellingen (FWI) dateert al van langer geleden en vorige regeringen hebben wat dat betreft geen lessen te geven aan de nieuwe rechtse regering.
Verslag door Valérie
Op maandag 15 december, om 7u30 hebben een dozijn werknemers van de FWI in Ukkel (de Koninklijke Sterrenwacht van België, het Belgisch Instituut voor Ruimte-Aëronomie en het Koninklijk Meteorologisch Instituut) aan de ingang van de Ruimte Pool afgesproken rond een vuurkorf om onder andere de algemene beleidsnota van de staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid, Mev. Elke Sleurs (N-VA) te bespreken. Deze vermeldt:
“Door wederom vertrouwen te schenken aan de privésector wil ik haar participatie in de financiering van het wetenschapsbeleid opnieuw aanmoedigen.”
“Ook een meer bescheiden vorm van fondsenwerving als crowdfunding kan een kans bieden… “
Een totaal van 500 mensen werken op het plateau van Ukkel, waarvan 300 contractuelen. We schatten dat ongeveer 10% van het personeel in staking was. Hoewel de mobilisatiegraad laag mag lijken, is het echter lang geleden dat ze zo hoog is geweest, en het was ongeveer 30 jaar geleden dat men op het plateau van Ukkel nog een stakingspiket gezien had!
De ‘piketisten’ werden aangemoedigd door toeterende auto’s en het bezoek van een dozijn mensen, waaronder één van de directeurs die ons verzekerd heeft dat hij volgende keer ons vervoegt indien de uitvoering van het project van Mev. Elke Sleurs (dat niettemin nogal vaag blijft) schadelijk voor de FWI blijkt. Dit viel niet in dovemansoren, en we zullen hem op tijd aan zijn uitspraak herinneren! Hieronder enkele foto’s van het het piket; de belangrijkste eisen van de stakers op de Ruimte Pool verschenen in een folder die vrijdag 12 december op onze werkplaats verspreid werd om het personeel tot staking op te roepen:
“We willen dat onze lonen, onze pensioenen, onze welvaart, onze middelen en arbeidsvoorwaarden behouden, verzekerd, verbeterd en geharmoniseerd worden; dat onze instellingen met internationale reputatie door de federale overheid actief ondersteund worden.
“Wij zijn solidair met de gedeelde eisen van alle werknemers en uitkeringsgerechtigden.
“Wij weigeren de onzekere toestand van onze banen, het vooruitzicht van een armzalig pensioen, de verpulvering en de versnippering van de onderzoekstructuren, de privatisering van onze beroepsactiviteiten, de salamitactiek en de ontmanteling van de openbare diensten.”
[divider]
Foto’s uit Gent
17 december 2014 13:14
Een reeks foto’s door Thomas (Gent).
[divider]
Verslag vanop het piket bij BASF in Antwerpen
16 december 2014 18:44
De frontale aanval op onze verworvenheden door de regeringen Michel en Bourgeois werd op maandag 15 december van antwoord gediend met een algemene staking die overal ter lande grote delen van de economie plat heeft gelegd. Zo werd de Antwerpse haven hermetisch afgesloten door verscheidene stakersposten met vakbondsleden en –afgevaardigden uit de petrochemische industrie en dokwerkers. De productie in talrijke bedrijven werd grondig verstoord of volledig stopgezet.
Verslag door een ABVV-militant bij BASF
Helemaal aan de grens met Nederland, ter hoogte van de Noordlandbrug, vormden een 40-tal mensen van ABVV en ACV op BASF een piket, aangevuld met enkele werknemers van onderaannemers. Traditioneel zijn het voornamelijk de militanten en afgevaardigden die aanwezig zijn op een piket, maar het viel op dat er deze keer ook een aantal arbeiders gevolg hadden gegeven aan de oproep van de vakbonden om actief deel te nemen aan de actie. Dit is 1 van de elementen die aantonen dat er nog potentieel is om de beweging uit te breiden. Ook de solidariteitsbezoeken van o.a. LSP en PVDA werden goed onthaald door de stakers, het zorgde voor extra discussie over hoe het verzet verdergezet kan en moet worden nu het 1-ste actieplan met een hoogtepunt afgerond is.
De directie van BASF had alle middelen uit de kas gehaald om de impact van de staking te minimaliseren en werkwilligen te paaien. Arbeiders van de vroege ploeg, die maandag normaal om 6u beginnen te werken, werden verleid met premies van 250 euro om reeds vanaf 22u op het bedrijf aanwezig te zijn en er te slapen tot hun shift zou beginnen. Deze “geste” – feitelijk een niet wettelijk voordeel toegekend aan een deel van de werknemers – heeft als voornaamste doel het “kopen” van sympathie voor de werkgever, en het ondermijnen van de steun voor de stakers. Alleen al de beloofde premies zou BASF naar verluidt een slordige 100.000 euro kosten. Blijkbaar vindt de werkgever nog gemakkelijk enveloppes met geld als zijn winsten in gevaar komen door een groeiend verzet tegen het besparingsbeleid onder het personeel.
Om hun ongenoegen hierover tot uitdrukking te brengen, hadden een aantal vakbondsmilitanten reeds op zondag om 21u verzameld voor een kort, symbolisch piket wanneer de bussen met arbeiders van de nachtploeg én de inslapers van de vroege ploeg op het bedrijf arriveerden. Hoewel het niet de bedoeling was om deze bussen de toegang tot de site te ontzeggen, had de directie reeds voor een deurwaarder gezorgd. Toen was al duidelijk dat ze kozen voor de weg van de confrontatie.
Het eigenlijke piket startte om 4u maandagmorgen, net als de andere piketten op de Scheldelaan. Van de bussen die rond 5u30 de niet-inslapers van de vroege shift vervoerden, werden enkel lege bussen doorgelaten opdat deze de werknemers van de nachtshift naar huis konden brengen. De overige bussen werden nog enkele uren geblokkeerd. De werkwillige medewerkers die in een dagregime werken, keerden onverricht ter zake terug naar huis. Het bleef verder rustig aan het piket tot ongeveer 14u. Toen arriveerden de bussen van de late shift, vergezeld van een deurwaarder met een dwangbevel om de blokkade op te heffen op straffe van 1.000 euro per deelnemer aan de blokkade. De directie bleek onbereikbaar… Deze provocatie van de werkgever was echter onnodig omdat het piket toch rond 15u ontbonden zou worden, wat dan ook gebeurde. Het enige wat de directie heeft bereikt met deze zet is het bemoeilijken van het overleg met de vakbondsvertegenwoordigers in de komende weken.
Ondanks de tegenacties van de werkgever heerste er een goede en strijdbare sfeer aan het piket. Er is zeker nog potentieel om de steun en deelname aan stakingsacties te vergroten onder het BASF-personeel. Als we hierin kunnen slagen in de komende maanden zal het voor de directie een pak moeilijker worden om de impact van de staking te minimaliseren. Cruciaal hierin is een ambitieus tweede actieplan, én personeelsvergaderingen op de werkvloer om de talrijke twijfelaars over de streep te trekken.
[divider]
Foto’s uit Antwerpen
16 december 2014 15:09
Ook in Antwerpen waren er een tiental ploegen van LSP op de been om piketten te bezoeken. Hieronder enkele foto’s van diverse ploegen. De naam van de foto vermeldt telkens waar ze werd genomen. Eerder verschenen al afzonderlijke reportages van andere ploegen.
[divider]
Foto’s uit Brussel
16 december 2014 15:05
In Brussel waren er een tiental LSP-ploegen op de been. Die verkochten 112 exemplaren van onze stakingsbijlage. Hieronder enkele foto’s van verschillende ploegen. De naam van de foto vermeldt telkens de plaats waar ze werd genomen.
[divider]
Foto’s uit Leuven
16 december 2014 15:02
In Leuven trokken onze militanten onder meer naar Inbev, stadskantoor, gevangenis, Inno en andere.
[divider]
Luik. Fotoreportage door onze Duitse kameraden
16 december 2014 14:56
In Luik was er een ploeg militanten van Sozialistische Alternative (SAV) uit het nabijgelegen Aken aanwezig op de staking. Ze maakten een fotoverslag van hun deelname aan de staking.
[divider]
Namen. Foto’s van diverse piketten
16 december 2014 14:54
Foto’s van piketten in de provincie Namen. Hier namen we onder meer het initiatief om samen met JOC in de namiddag een optocht in het stadscentrum te houden.
[divider]
Gent. Foto’s van diverse piketten
16 december 2014 14:50
In Gent werd de staking goed opgevolgd. Aan de haven lagen alle bedrijven plat met grote piketten aan onder meer Sidmar en Volvo. Aan de Ghelamco site (Ottergemsesteenweg Zuid) werd vorige keer het hele terrein afgezet. Dit werd nu herhaald, maar op grotere schaal met meer militanten. Scholieren trokken langs piketten per fiets en er was ook een fietstocht van Hart boven Hard. Aan de Ugent waren er 50 aanwezigen op het piket van het personeel. Enkele fotoreeksen vanop diverse piketten.
Fotoreeks door Jean-Marie
Fotoreeks door verschillende militanten
[divider]
Aalst. Foto’s vanop het industrieterrein in Erembodegem
16 december 2014 14:45
Enkele foto’s door Mitchel.
[divider]
Verslag van de stakingsdag in Waals Brabant
16 december 2014 14:00
Na de algemene repetitie op 8 december was ook de algemene staking van 15 december erg geslaagd in Waals Brabant. We trokken naar piketten in Nijvel en omgeving. Ons pamflet waarin we een tweede actieplan voorstellen en ook onze stakingskrant werden goed onthaald. Het idee van een 48-urenstaking als hoogtepunt van een tweede actieplan dat groter en harder is, werd vaak gezien als wat nodig is om de strijd verder te zetten.
Verslag door Baptiste, foto’s door Elise en Arthur
Er werden heel wat wegblokkades opgeworpen, waarbij ronde punten en toegangswegen voor industriezones werden afgezet. Door de goede mobilisatie was het ook mogelijk om grote invalswegen naar de stad te blokkeren. Er werd sterk gemobiliseerd bij bedrijven als Logistics Nijvel, Twin Disc en Valio Vache Bleue.
We spraken met Hassan, afgevaardigde van ABVV Horval bij Vache Bleue.
Hoe verliepen de mobilisatie, de discussies en de organisatie van de staking op je werkvloer? Was er een personeelsvergadering?
“De mobilisatie is erg goed, zeker onder de arbeiders die het grootste deel van het personeel in het bedrijf vormen. Er waren verschillende personeelsvergaderingen waarop we uitlegden wat de gevolgen van de regeringsmaatregelen op het dagelijkse leven van de mensen zijn. Het gaat over de lonen, de loopbaan, de gezondheidszorg, … Na die uitleg was het gemakkelijker om mensen mee te krijgen om in actie te komen en om uit te leggen wat het belang van een staking is. De staking is voor ons een wapen om al die regeringsmaatregelen te stoppen.”
Denk je dat de regering fundamentele toegevingen zal doen? Moeten we deze regering wegstaken?
“Deze regering kan niet landen. We moeten de strijd na deze algemene staking verderzetten om de regering weg te staken. Tegelijk moeten we de krachten links van de PS ondersteunen om te bouwen aan een alternatief.”
Wat denk je van het argument van Bart De Wever dat er geen alternatief op het besparingsbeleid mogelijk is?
“Er is een alternatief. Zoek het geld waar het zit, bij de grote fortuinen, de banken, de financiële wereld, …”
Hebben we naast de vakbond ook een politiek wapen nodig in handen van de arbeiders? Een strijdpartij waar iedereen welkom is?
“Absoluut. Naast het syndicale werk, dat onafhankelijk moet gebeuren van elke politieke partij, hebben we nood aan een partij die de bekommernissen van de werkenden opneemt. Dat is niet meer het geval met de PS die meer bezig is met de jacht op de werklozen dan met onze belangen. We hebben een politiek programma nodig dat de syndicale eisen opneemt.”
De besparingen gebeuren eenzijdig op de kap van de werkenden. Is dat niet typisch voor het kapitalistische systeem in crisis waarin enkel de winsthonger telt? Moeten we dat niet vervangen door een democratische planeconomie? Welke samenleving is er nodig?
“Een samenleving waar de 1% rijksten de 99% anderen uitbuiten, is niet normaal. Als linkse militant kan ik dat niet aanvaarden. We hebben een samenleving nodig waar de rijkdom op een correcte wijze wordt herverdeeld.”
[divider]
Henegouwen. Foto’s van diverse piketten
16 december 2014 13:59
Enkele foto’s uit verschillende delen van Henegouwen (Charleroi, Mons, Cuesmes, St Ghislain).
[divider]
Brussel. Foto’s van Audi Vorst en onderaannemers
16 december 2014 13:18
Foto’s van het piket aan Audi in Vorst en enkele onderaannemers. Fotoreportage door Navid.
[divider]
Kringwinkel Geel. ACV-delegee: “De volgende keer wordt alles dichtgesmeten”
16 december 2014 13:09
Aan de Kringwinkel van Geel stond een piket. We spraken er met een ACV-afgevaardigde.
Interview door Mathias (Kempen)
Denk je dat deze regering fundamentele toegevingen zal doen? Indien niet, waar heen met de staking, moeten we de regering dan doen vallen?
“Neen, dat denk ik niet. Het zal van de vakbond afhangen wat we nu gaan ondernemen. Ik reken op een sterk nieuw actieplan.”
Hoe kunnen we de strijd na januari verder opbouwen indien nodig? Wat denk je van het idee van een tweede actieplan met meeting, betoging, regionale stakingen en 48-urenstaking?
“Een staking van 48u zien wij zeker zitten. Een 2de betoging zou ook zeer positief zijn. Wij zijn ook bereid om onze poorten 48u te sluiten.”
De regering zegt ons dat er geen alternatief is op het besparingsbeleid. Wat denk je daarvan? Welk alternatief is er en hoe kunnen we daar geraken?
“Neen, er zijn zeker wel alternatieven. Het zou goed zijn als de rijkste schouders ook eens voor de crisis betalen.”
Hoe verloopt de mobilisatie, discussie en organisatie van de staking op je werk? Hebben jullie personeelsvergaderingen gehad? Hoe zullen jullie de staking van vandaag evalueren?
“Binnen het bedrijf valt het hier goed mee. De winkel is open want dat was afgesproken met directie. De volgende keer wordt alles dicht gesmeten, sommigen wilden het nu al volledig dicht. Als de vakbond gaat voor een tweede actieplan dan zullen we ervoor zorgen dat de poorten volledig dicht zijn. In Heist is nu alles al afgesloten. Alleen de bedienden zijn niet enthousiast om mee te staken.”
[divider]
Antwerpen. Foto’s van aan de Scheldelaan
16 december 2014 12:55
Aan de Scheldelaan verzamelden militanten uit de petrochemie maar ook dokwerkers. De Scheldelaan werd afgesloten. Om de media ook wat beelden te gunnen, werd door de vakbond een autowrak aangekocht en in brand gestoken. Enkele foto’s door correspondenten.
[divider]
Foto’s vanuit de Kempen
16 december 2014 12:46
Een LSP-ploeg trok onder meer naar Turnhout, Geel en Westerlo. Een fotoreportage door Mathias.
[divider]
Brussel. Foto’s van het piket aan de NMBS en financietoren
16 december 2014 12:45
Fotoreportage door MediActivista
[divider]
Brussel. Foto’s uit St Gillis
16 december 2014 12:27
In St-Gillis trokken we onder meer langs Schindler, Brico, MIVB en de NMBS (Zuid-station). Een reeks foto’s door Ammar.
[divider]
Turnhout. AC-delegee Biermans/Van Genechten: “We moeten opbouwen naar 48-urenstaking”
16 december 2014 11:30
Aan verpakkingsbedrijf Biermans/Van Genechten spraken we met een ABVV-delegee van de Algemene Centrale.
Interview door Mathias (Kempen)
Denk je dat deze regering fundamentele toegevingen zal doen? Indien niet, waar heen met de staking, moeten we de regering dan doen vallen?
“Of de regering effectief bereid is om aan toegevingen te doen weet ik niet, wat ik wel weet is dat morgen de volgende gesprekken gaan plaatsvinden. Wij hopen natuurlijk wel dat ze bereid gaan zijn hiertoe maar ik vrees dat we ons niet gaan kunnen verzoenen met de compromissen die ze mogelijk kunnen sluiten met ons. Ik hoop dat dat niet het geval is want dan zijn we nergens in geslaagd. Ik hoop wel dat we de regering omver krijgen, tegen Pasen misschien?
“We hebben in het verleden teveel rotte compromissen aanvaard. Onze voorouders hebben door strijd rechten afgedwongen, die traditie moeten we verderzetten.”
Hoe kunnen we de strijd na januari verder opbouwen indien nodig? Wat denk je van het idee van een tweede actieplan met meeting, betoging, regionale stakingen en 48-urenstaking?
“Op het AC congres hebben we veel militanten gezien en daar is zeer veel over gediscussieerd. Tijdens deze gesprekken kwam vaak naar boven dat we inderdaad moeten opbouwen naar een algemene staking van 48 uur, maar de mensen zouden ook graag een tweede vakbondsbetoging in Brussel zien. Deze betoging gaf heel deze beweging zoveel motivatie, we hebben dit nu zeker nodig. Piketten organiseren is zeer vermoeiend voor de arbeiders en bedienden. We hebben iets nodig dat ons terug stimuleert en motiveert.”
De regering zegt ons dat er geen alternatief is op het besparingsbeleid. Wat denk je daarvan? Welk alternatief is er en hoe kunnen we daar geraken?
“Er bestaan zeker wel alternatieven op deze besparingen. Er komen de laatste tijd te veel schandalen naar boven : Luxleaks, bedrijven die amper belastingen betalen,… Er bestaan meer dan genoeg alternatieven. Ik ben ermee akkoord dat bedrijven winst moeten maken, maar ze zouden de lonen van de managers moeten aanpakken, een vermogenswinstbelasting invoeren, … Ook op politiek vlak kan er bespaard worden , als je ziet hoeveel regeringen wij hebben.”
Hoe verloopt de mobilisatie, discussie en organisatie van de staking op je werk? Hebben jullie personeelsvergaderingen gehad? Hoe zullen jullie de staking van vandaag evalueren?
“We waren eerst een beetje sceptisch. Er werken hier een 325 mensen, de eerste stakingsdag waren met een 40 tal mensen en die zijn ook effectief mee naar Brussen gaan betogen. Voor de eerste keer was dit een groot succes. We werden wel door de directie op de vingers getikt hiervoor. Hier hebben we een passend antwoord op voorzien door de tweede actiedag met een 120-tal mensen aanwezig te zijn.
“De mobilisatie verloopt over het algemeen vrij vlot, er is momenteel een minimale bezetting maar voor de rest ligt heel het bedrijf plat. Meer dan de helft van het bedrijf steunt de staking. Er is ook sterk campagne gevoerd door de vakbond.”
Hebben we naast de vakbond ook een politiek wapen nodig in handen van de arbeiders? Een strijdpartij waar iedereen welkom is?
“Ik weet niet goed hoe ik hier mijn mening over moet geven. Om eerlijk te zijn, zijn we in het verleden vaak teleurgesteld in de CD&V & SPA. Ook op het congres is dit ter sprake gekomen, het zou inderdaad interessant zijn om iets uit te bouwen dat effectief aan onze kant staat. We zijn in het verleden verraden geweest door onze verlengstukken van het syndicale werk. Het zou handig zijn om een meer coherente organisatie te hebben die ons als vakbond effectief steunt. Dit zou ook de politiek ten goede komen. Nu stemmen veel mensen andere partijen zoals N-VA uit teleurstelling.”
[divider]
Limburg. Verslag en foto’s uit Genk en Hasselt
16 december 2014 11:08
Met enkele Limburgse LSP-leden kwamen we tussen in de nationale staking. De wil om te staken is enorm groot. Mensen vrezen de grote impact van de asociale maatregelen.
Verslag door Stefanie, foto’s door Orhan
De zwakste schouders dragen nu de zwaarste lasten
De industrieterreinen in Genk zijn afgesloten, niet voor de individuele bedrijven maar heel grote zones worden afgesloten. De piketten worden bevolkt door leden van de drie vakbonden. De woede van de mensen is groot. Vandaag wordt enkel de gewone bevolking getroffen. “Het geld moet gezocht worden waar het zit,” is een vaak gemaakte commentaar. “Als iedereen eerlijke belastingen zou betalen, zijn er geen besparingen nodig,” is een andere. Bij de mensen is het duidelijk: deze regering zal niet wijken. Volgens de stakers is er wel een alternatief, meneer De Wever.
Bij het piket van Chiyoda, een bedrijf dat onder andere laminaatparket maakt, is de strijdbaarheid groot. Ze zijn erg blij dat politiek geëngageerde mensen hun piket komen versterken.
Studenten en personeel: één front
De Actief Linkse Studenten namen het initiatief voor een solidariteitspiket van studenten aan PXL in Hasselt. Op 24 november, met de regionale staking, deden we reeds een solidariteitsactie met de staking. De slogan “studenten en personeel één front tegen de besparingen” werd door vele studenten én personeel gesteund.
Vandaag passeerden maar weinig studenten aan het piket. Velen van hen zijn dan ook afhankelijk van het openbaar vervoer. Met de studenten die naar school gingen, werd de discussie over staken gevoerd. Er is bereidheid om na de Kerstvakantie naar meer acties te gaan en meer studenten te betrekken.
Ook het personeel van de PXL organiseerde een piket. Het feit dat studenten ook piket stonden, kon op veel enthousiasme rekenen. Het personeel wil bij toekomstige acties samenwerken met de Actief Linkse Studenten om meer personeel en studenten te bereiken en grotere acties te organiseren. Studenten en personeel, samen sterk!
Afsluiten deden we op de actie van Hart boven Hard in Hasselt.
[divider]
West-Vlaanderen. Foto’s uit Brugge, Zeebrugge en Oostende
16 december 2014 11:04
Een reeks foto’s uit Brugge (gevangenis, Pemco, station, Hart boven Hard), Zeebrugge en Oostende (station en De Lijn). Foto’s door Jonas en Pol.
[divider]
Verslag en foto’s uit Mechelen en Heist-op-den-Berg
16 december 2014 11:00
Met enkele leden van LSP-Keerbergen hebben we piketten bezocht in Mechelen en Heist-op-den-Berg. In Mechelen, hebben we de piketten bezocht van de NMBS, De Lijn, en CG Power Systems. Aan alle piketten werden we vriendelijk ontvangen en we konden we volgende indrukken noteren.
Verslag door Tim, foto’s door Wilfried
Bij De Lijn in Mechelen is geen enkele bus buitengereden op 15 december. De voornaamste zorg is het snoeien in de ritten van de lijn en dan vooral de vermindering van de bussen op zondag. Hierdoor lopen de chauffeurs niet enkel hun zondagspremie mis (200 € bruto) maar is er ook een vermindering van het aanbod aan de reizigers. Er is zelfs sprake van enkel te rijden tussen 10u en 19u op een zondag. Door de verhoging van prijzen vreest men nog meer reizigers te verliezen waardoor dan weer meer bussen geschrapt kunnen worden. Het bedrijf wordt klaargemaakt voor verdere privatisering in de toekomst. Men hoopt terug schot te krijgen in het sociaal overleg.
Bij GC Power Systems was er een piket waar alle vakbonden broederlijk naast elkaar stonden. De stakingsbereidheid was zeer groot aangezien enkel het hoger kaderpersoneel en noodzakelijk onderhoudspersoneel aan het werk was. Dit bedrijf heeft recent een grote herstructurering ondergaan, verlies van 200 banen in 2012, en er wordt op grote schaal gemaakt van technische werkloosheid. Men wil verder gaan met acties indien de regering niet overgaat tot overleg.
In Heist-op-den-Berg waren piketten gezet bij de ingangen van het industriepark aan de Schoorstraat. Na overleg tussen stakers en politie, was beslist dat auto’s werden tegengehouden maar fietsers and voetgangers mochten door. Als een gevolg hebben verscheiden werkwilligen beslist om terug te keren.
Luik. fotoreportage van de industriezone Hauts Sarts
16 december 2014 09:01
Foto’s door Joris
[divider]
Charleroi. Foto’s van de meeting voor het opzetten van de piketten
16 december 2014 08:50
Foto’s door René Andersen
[divider]
Foto’s uit Luik
16 december 2014 08:46
In Luik kregen de ploegen van LSP versterking van militanten van onze Duitse zusterorganisatie SAV uit Aken. Hieronder een een eerste reeks foto’s uit Luik vanop enkele industriezones en ook de brouwerij van Jupiler. Foto’s door Cathy.
[divider]
Gent. Foto’s van de opmerkelijke scholierendelegatie
15 december 2014 19:44
Scholieren die voor dag en dauw na een inspannende examenperiode of voor sommigen nog tijdens hun examens opstaan om mee piket te staan. Dat was het beeld dat in Gent te zien was. De media hadden meer aandacht voor het groepje N-VA-mandatarissen en jongeren die aan het station stonden te provoceren (moesten het overigens zo’n democraten zijn, waarom heeft Jong N-VA dan vorige week aan de UGent een offensief ingezet om ALS uit te sluiten?). Maar het opvallendste beeld was wel degelijk dat van scholieren die de piketten steunden. Hieronder een reeks foto’s door SooRa die duidelijk maken hoe de jongeren zich bij de arbeidersbeweging aansluiten. Arbeiders, studenten: één strijd, één front!
[divider]
Antwerpen. Verslag vanuit Deurne, Schoten, Wijnegem en Stabroek
15 december 2014 17:13
Met een ploegje trokken we opnieuw langs enkele piketten die we ook op 24 november bezochten alsook een paar nieuwe piketten. Na een bezoek aan de depot van De Lijn aan de Vaartkaai waar een stevig piket stond terwijl er geen werkwilligen waren, bezochten we het piket van de stadsreiniging in Merksem. Daar werd al wat vuurwerk afgeschoten, het leek even nieuwjaar.
Verslag door Geert, foto’s door Liesbeth
Bij Milcobel in Schoten werden we eens te meer bijzonder warm onthaald. “Zeg zeker dat dit het beste piket is”, werd ons nog meegegeven. En het was effectief een goed piket. Nu was niet enkel het eigen bedrijf afgezet maar ook dat ernaast, een paar militanten van de buren kwamen mee piket staan. Een lokale bakker zorgde ervoor dat het piket soms meer op een buffet leek en de barbecue draaide al vroeg warm.
Hierna bezochten we de Lidl in Deurne Zuid, een piket op nauwelijks een paar honderd meter van het huis van De Wever en wellicht het dichtste piket bij dit hol van de leeuw. Het was een moedig piket, de vorige keer was er maar een winkel van Lidl in Antwerpen dicht en nu al twee. De beweging groeit verder aan! Heel wat klanten toonden begrip voor de actie, anderen waren meegesleurd door de indoctrinatiecampagne in de gevestigde media.
Aan de sluis van Wijnegem stonden Vlaamse ambtenaren van verschillende departementen. Het piket van ACOD was levendig en strijdbaar. “Tot in januari”, stelden ze toen we vertrokken. De beweging zal hier niet stoppen, er zal een nieuw actieplan nodig zijn. Dat was ook het standpunt dat aan andere piketten leefde. We zijn nu zover gegaan, nu gaan we niet opgeven.
Eindigen deden we op een stakerslunch van het gemeentepersoneel van Stabroek. Daar waren we uitgenodigd om te spreken. Een twintigtal stakers genoten er van lekkere soep, pannenkoeken, croque-monsieurs en ander lekkers. Ook in sectoren die weinig traditie hebben om te staken, groeit het verzet.
[divider]
Gent. Onverwacht pleidooi voor gratis openbaar vervoer
15 december 2014 16:24
Gratis bestaat niet, luidt het steeds weerkerende motto van de N-VA als het erop aankomt om onze verworvenheden af te bouwen. Vandaag trok een klein groepje N-VA-provocateurs naar het piket aan het station Gent St-Pieters om er ‘werkwilligen’ een gratis rit met een minibus aan te bieden. Om het gratis vervoer was het niet echt te doen, om de mediabelangstelling des te meer. Zelfs parlementsvoorzitter Bracke kwam er zich mee moeien. Die man moest blijkbaar niet werken vandaag. Maar bon, positief als we zijn houden we het erop dat ook N-VA de voordelen van gratis openbaar vervoer inziet. Hopelijk beperken ze dit niet tot stakingsdagen, maar wordt het voortaan een eis voor elke dag.
Antwerpen. Foto’s van piketten aan Decathlon, Noorderlaan en Ikea
15 december 2014 16:21
In de distributiesector werd opnieuw goed gestaakt vandaag. Decathlon aan de Noorderlaan in Antwerpen lag volledig plat. Aan Ikea in Wilrijk stond in tegenstelling tot de provinciale staking een groot piket waarbij af en toe de A12 werd afgezet. Een reeks foto’s door Jente.
Standpunt door Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP
Er is geen alternatief op de besparingslogica. We hebben “allen” boven onze stand geleefd en nu moeten we de tering naar de nering zitten. Zo eenvoudig wordt de huidige regeringspolitiek verkocht, het is een kwestie van logisch redeneren. Een probleem, de bevolking pikt deze uitleg niet. Want hoe kan je van de werkende bevolking de ene na de andere opoffering eisen terwijl keer op keer wordt bewezen dat de rijken en grote bedrijven niet enkel vrijuit gaan, maar ook nog eens de rode loper krijgen uitgerold.
De algemene staking van 15 december is wel degelijk een politieke daad. Een aanzienlijk deel van de bevolking legt het werk neer met als boodschap dat ze de politieke keuzes niet langer wil overlaten aan het kransje verkozenen. Door het werk neer te leggen laten de werkenden duidelijk zien en voelen wie er de welvaart produceert. De boodschap aan de stakersposten weerklinkt luid: de besparingspolitiek betekent het straffen van de werkende bevolking en hen doen betalen voor de fouten en de hebzucht van de rijken. En dit pikken we niet langer.
Volgens een onderzoek gepubliceerd in Knack vindt 78% van de Vlamingen dat de besparingen niet eerlijk verdeeld zijn. 85% steunt een belasting op vermogens boven 1 miljoen. Volgens een andere peiling wordt de regering door slechts 20% van de Belgen gesteund. Deze regering heeft gekozen voor een expliciet pro-werkgevers en pro-rijken beleid. En dit stuit op verzet, sterk verzet. De acties, betogingen en stakingen zijn in die zin politiek dat ze het huidige beleid verwerpen. Maar wat moet er in de plaats komen. Een terugkeer naar de vorige coalitie? Of bouwen we aan een alternatief?
SP.a en PS proberen hun besmeurd blazoen op te poetsen door zich verontwaardigd aan de kant van de stakers op te stellen. Weinig geloofwaardig weliswaar aangezien de sociaaldemocratie meer dan 25 jaar lang in de regering zaten. Ze kreeg er dus ruimschoots de kans om een vermogensbelasting in te voeren, de fiscale cadeaus aan grote bedrijven terug te schroeven of een taxshift als voorwaarde voor regeringsonderhandelingen naar voor te schuiven. Het is weinig realistisch te denken dat de terugkeer naar de vorige regering een fundamenteel ander beleid met zich mee zou brengen. Misschien zouden de hervormingen wat langer in de tijd gespreid worden, zou er hier en daar een suikertje worden gevonden om de bittere pil door de bevolking te laten slikken. Is dit het beste waar we op mogen hopen?
Recente peilingen tonen een eerste deuk in de populariteit van N-VA en Bart De Wever. De populist uithangen zonder beleidsverantwoordelijkheid te nemen kon voldoende zand in de ogen strooien bij een kiespubliek dat zich meer en meer distantieerde van de klassieke politiek. Alle regeringspartijen lijken verlies te zullen leiden en Groen/Ecolo lijkt als enige echt te winnen. 10 jaar oppositie heeft de bittere nasmaak van de paarsgroene regeringen doen verwateren.
Maar zoals de peilingen ook aangeven is er een groot potentieel voor een echt links alternatief. PTB-GO (Gauche D’Ouverture) in Brussel en Wallonië was een eerste stap in die richting, beloond met duidelijk betere scores dan die van PVDA+. Maar ook de opening van PTB-GO blijkt nog onvoldoende om het volle potentieel te benutten. 85% van de bevolking is gewonnen voor een vermogensbelasting, maar PTB-GO kan dat in de peilingen slechts in beperkte mate vertalen en PVDA+ zelfs helemaal niet. Een echte brede strijdpartij zou dat beter kunnen. Velen hebben trouwens PVDA+ of PTB-GO gestemd vanuit de veronderstelling dat de partij verder die weg zou inslaan, maar het lijkt er helaas eerder op dat de PVDA de pauzeknop van de verbreding en de diversiteit heeft ingedrukt.
Alle grote bewegingen tegen de Europese besparingspolitiek hebben de voorbije jaren voor belangrijke politieke aardverschuivingen gezorgd. In Griekenland, Spanje en Portugal worden de klassieke partijen uitgedaagd door linkse politieke bewegingen die voortkomen uit het verzet. Ook in België leeft een debat binnen de vakbonden en in de brede samenleving over de nood aan een politiek alternatief. Op het recente congres van de Algemene Centrale (11-13 december), de grootste centrale van het ABVV, werd een amendement op de congresteksten gestemd dat in die richting gaat. Het amendement verwijst naar het debat dat het ABVV van Charleroi heeft gelanceerd om de krachten links van SP.a/PS en Groen/Ecolo te bundelen.
Tot op vandaag blijkt de grootste speler ter linkerzijde PVDA/PTB geen oren te hebben naar een oproep om krachten te bundelen. Voor de PVDA kan een derde of vierde parlementszetel bij de volgende verkiezingen een belangrijke stap vooruit zijn. Voor deze beweging is dit echter een heel matige ambitie. De vakbonden hebben gezamenlijk 3,5 miljoen leden, organiseren de werkenden op de werkplaats en in de samenleving. De bijeenkomsten, acties en discussies binnen deze organisaties vormen de vruchtbare bodem waar een nieuwe politieke beweging uit kan groeien.
Personeelsvergaderingen om de stakingsacties te evalueren en volgende stappen voor te bereiden, kunnen ook een ideaal forum vormen om onze eisen, ons alternatief, uit te werken en te verfijnen. Sectoriële discussies tussen militanten en intersectorale militantenbijeenkomsten kunnen zorgen voor een coherent programma dat rekening houdt met alle invalshoeken voor een maatschappelijk alternatief.
Welk programma zal LSP verdedigen?
Zestig grote multinationals genieten reeds 20 jaar lang van geheime deals die ze sloten met de Belgische overheid, die hen onnoemelijk lage belastingen garandeert. 20 jaar hebben alle traditionele partijen op de ene of de andere manier aan deze constructies meegeholpen. De woede en frustratie bij de bevolking gaat hem niet om het ene of het andere nieuwsartikel. Het gaat om de dominante politieke logica en de daaruit voortvloeiende praktijk om het de werkgevers steeds naar hun zin te maken: weinig tot geen belastingen betalen, een goeie wegeninfrastructuur aanbieden, goedkope, flexibele maar wel geschoolde arbeidskrachten aanbieden en als het kan nog een berg subsidies uitreiken voor het ‘geven van werk’. In verschillende varianten hanteren alle klassieke partijen deze logica.
Een politiek alternatief kan dan ook niet anders dan de essentie van dit beleid in vraag te stellen, de afhankelijkheid van het privé-initiatief om te ondernemen. Winstmaximalisatie is de enige drijfveer in de vrije markt. Jean Tirole, Nobelprijswinnaar economie, stelt deze week in Knack dat het corrigeren van de gebreken van de vrije markt fundamenteel is “om de nefaste gevolgen voor de maatschappij te vermijden”. Meer en meer economen en commentatoren geven toe dat een ongebreidelde vrije markt desastreuze gevolgen heeft, zoals we de afgelopen jaren in de financiële sector konden vaststellen en waar we vandaag met de gemeenschap dik voor betalen.
Meer dan ooit heeft de vrije markt een greep gekregen over de belangrijke onderdelen van de samenleving. Maar de honger is nog niet gestild, onze gezondheidszorg, openbaar vervoer, onderwijs en andere publieke diensten, zelfs de politietaken, staan op het lijstje om geprivatiseerd te worden. Hoe meer het kapitalisme haar wetten kan dicteren over ons leven, hoe groter de schade voor de samenleving en hoe groter de winsten voor een steeds kleinere minderheid. Iedere werkende kan daar voorbeelden van geven uit de eigen werkomgeving of het dagelijkse leven.
LSP wil mee strijden voor de verdediging van onze loon-en arbeidsomstandigheden, voor de vele rechten die we de afgelopen honderd jaar konden opbouwen. Waar mogelijk strijden we mee voor elke stap vooruit zoals een vermogensbelasting. Maar elke stap in de goede richting zal worden beantwoord door de kapitalistische elite. Ze dreigen nu reeds investeringen uit ons land weg te halen als we niet tegemoet komen aan hun eisen. Ze zullen dreigen met kapitaalsvlucht als we proberen hun vermogens te belasten. Ze zullen dreigen met jobverlies als we deftige lonen eisen of een leefbare combinatie van werk en gezin. Als gemeenschap mogen we geen keuzes maken die ingaan tegen hun belangen of ze bedreigen ons met de door hen opgelegde miserie. Zij hebben de touwtjes in handen en ze laten het ons ook voelen. Een politiek alternatief zal de touwtjes in andere handen moeten plaatsen, zodat er wel plaats is voor keuzes in het belang van de meerderheid, de werkenden, jongeren, gepensioneerden en werklozen.
Zwakheid zet aan tot agressie. Elke mogelijke verbetering voor ons zal beantwoord worden met agressieve dreigementen door VOKA, Unizo, VBO en hun politieke vertegenwoordigers. Het kapitaal zal het land uit vluchten als je vermogens probeert te belasten, is de dooddoener die telkens opnieuw wordt gebruikt. Enkel een offensief programma kan deze agressie beantwoorden. Vermogens die proberen te vluchten kunnen worden aangeslagen, fabrieken die men wil verhuizen kunnen worden overgenomen door de werknemers en de gemeenschap, een weigering om te investeren kan beantwoord worden met een massaal investeringsprogramma van de gemeenschap. Met zo’n offensief programma toont de werkende bevolking dat ze helemaal niet afhankelijk is van het ‘privé-initiatief’ om welvaart en jobs te creëren. Ze creëert zelfs de mogelijkheid om maatschappelijk zinvolle keuzes te maken los van de drang naar maximale winsten voor een meerderheid. Zo’n beweging van onderuit vormt de basis om de hele samenleving op socialistische wijze te organiseren.
De website socialisme.be bracht de afgelopen stakingsdagen uitgebreid verslag uit vanop de piketten. We brachten artikels, verslagen, interviews en foto’s. Tijdens de algemene staking van 15 december willen we dat opnieuw doen. Om al dit materiaal in een handig overzicht bijeen te brengen, hebben we er meteen een stakersblog van gemaakt: socialisme.be/15december (of klik op de afbeelding hieronder).
Tijdens de dag zelf staan we mee piket en brengen tal van correspondenten eerste korte updates en foto’s via facebook, met name via de groep Belgian strike live. In de late namiddag van 15 december beginnen we dan met verslagen, foto’s en interviews. Van maandagavond 15 december tot donderdag of vrijdag 18-19 december zullen we op onze stakersblog alle materiaal publiceren.
Om van deze stakersblog een succes te maken, hebben we natuurlijk verslagen en foto’s nodig. Heel wat militanten van LSP staan klaar om dat te doen, maar we willen niet alleen reacties van LSP-militanten publiceren. Stuur ons ook uw bijdragen (tekst, foto, korte reactie, uitgebreid standpunt, …) via redactie@socialisme.be.
Charles Woeste. Conservatief stakingsbreker en rolmodel voor de huidige generatie liberalen en andere N-VA’ers.
door Geert Cool
Vergeet de loonstop, vergeet de indexsprong. Dat is allemaal niet nodig. De regering vergist zich als ze onze lonen naar beneden wil trekken. Dat lijkt de boodschap te zijn van de werkgevers die hun personeel dat niet staakt met allerhande extraatjes verwennen. Tot verdubbelingen van het loon, het kan allemaal.
Unizo stuurt twee wafelkramen, een frietkraam en een massagebus uit. In Londerzeel organiseert een eventbureau een barbecue. Willy Naessens gaf op 1 december champagne aan wie niet staakte. Vorkheftruckbedrijf Thermote & Vanhalst installeert veldbedden en biedt wie niet staakt vier uur extra loon aan 200% naast twee drankjes en een ontbijt. Waar in de 19de eeuw worst en bier werd uitgedeeld door Woeste en co, zijn het vandaag frieten en champagne.
Blijkbaar hebben de bedrijven voldoende ademruimte om het personeel opslag te geven. Enkele bedenkingen.
Wettelijke vragen – zit Jambon klaar in zijn war room?
Loon in natura uitbetalen – met drank en eten – is slechts mogelijk indien dit op het ogenblik van de indienstneming schriftelijk wordt geschat en ter kennis van de werknemer wordt gebracht (artikel 6 Loonbeschermingswet). Bovendien stelt hetzelfde artikel: “Het loon in natura mag geen sterke drank en geen voor de gezondheid van de werknemer en zijn gezin schadelijke produkten omvatten.” Het uitdelen van drank, frieten en andere voordelen in natura is duidelijk een inbreuk op artikel 6 van de Loonbeschermingswet.
Extra loon toekennen aan enkele werknemers klinkt sympathiek. Maar het is een vorm van willekeur waarbij de werkgever het onderscheid in behandeling moet kunnen rechtvaardigen en aantonen dat er geen sprake van discriminatie is. In het geval van een collectief conflict willekeurige voordelen toekennen, is op het randje van de wettelijkheid. Het gaat immers in tegen de geest van CAO nummer 5 die bepaalt dat de werkgevers de vrijheid van vereniging in de onderneming “direct noch indirect” mogen hinderen en nog dat ze “geen enkele druk [mogen] uitoefenen om hen te beletten bij een vakbond aan te sluiten en aan de niet-aangesloten werknemers geen andere voorrechten dan aan de aangesloten werknemers toe te kennen.”
Op internationaal vlak stelde het Comité voor de syndicale vrijheid van de Internationale Arbeidsorganisatie dat een voordeel toekennen in strijd is met Conventie 87 (vrijheid van vereniging). Waar internationale regels inzake besparingen steevast bindend en vaststaand zijn, geldt hetzelfde niet voor internationale regels die ons recht op collectieve actie beschermen.
Tenslotte zijn er vragen te stellen bij de naleving van de loonnorm. Als werknemers opkomen voor een bescheiden loonsverhoging krijgen ze te horen dat dit wettelijk niet kan omwille van de loonnorm. Maar een verdubbeling van de lonen, zelfs indien het maar voor een dag geldt, is blijkbaar wel mogelijk?
Kortom, er zijn heel wat juridische bedenkingen te maken. Zal Jan Jambon vanuit zijn war room tijdens de stakingsdag er op toezien dat artikel 6 van de Loonbeschermingswet wordt nageleefd en dat geen enkele werkgever de loonnorm overschrijdt? Of heeft hij andere prioriteiten en is niet iedereen gelijk voor de wet?
Patronale argumentatie rond loonkost doorprikt
Belangrijker dan de juridische problemen van willekeurige extra verloningen is dat hier op een eerder ironische wijze wordt erkend dat de stakers gelijk hebben als ze zich tegen het besparingsbeleid en de aanvallen op hun levensstandaard verzetten. Neen, er is geen indexsprong en loonstop nodig.
Zelfs de patroons erkennen dit en geven toe dat er voldoende ademruimte is om zelfs verdubbelingen van lonen toe te kennen. Als Willy Naessens zijn personeel een fles champagne cadeau doet, betekent dit ongetwijfeld dat hij op basis van de geleverde arbeid die dag per werknemer meer heeft verdiend dan de prijs van een fles champagne. Als Vorkheftruckbedrijf Thermote & Vanhalst een dubbel loon kan uitbetalen, is dat omdat er voldoende ademruimte hiervoor is. En desnoods halen ze wat extra fiscale ademruimte in Luxemburg.
Kortom, het argument dat de besparingen op onze levensstandaard noodzakelijk zijn om de bedrijven voldoende ademruimte te geven klopt niet. Waarom blijft de regering zo hard aandringen voor die indexsprong als er bij de minste actie ruimte is om lonen te verdubbelen? Als een stakingsaanzegging volstaat om de lonen te verdubbelen, moet misschien een permanente aanzegging overwogen worden.
De antistakingshetze getuigt van steeds meer wanhoop. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. De besparingspolitici die eerst zegden dat de staking amper opgevolgd wordt, stelden nadien meteen dat we het land kapot zouden staken. De werkgevers die beweren dat er bij hen geen stakingsbereidheid is, moeten overgaan tot het omkopen van de werknemers om dit bevestigd te zien. Het krachtigste antwoord op de besparingspolitici zal maandag komen met de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis. En het potentieel voor de verdere uitbouw van dit verzet tegen de aanslag op onze levensstandaard is nog steeds niet uitgeput, na nieuwjaar kan deze beweging verder aangroeien en de regering ten val brengen.
De dominante anti-stakingsberichtgeving van de laatste dagen schreeuwt wanhoop uit: vragen ‘of de staking goed overkomt’, ‘welke schade ze berokkent aan de economie’ of ‘welke hinder je mag verwachten’, steken de oorzaken van het immense protest in sneltreinvaart voorbij.
Miljoenen getroffen gezinnen en arbeiders zien hoe de werkgeversorganisaties de fundamentele krachtsverhoudingen van deze economie proberen te ontkennen. De Belgische elite en zonen voelt tijdens de staking pas hoe het de werknemer was die jaren hun rijkdom produceerde. Dat nu net zij – die met werkzekerheid geboren worden – met een ‘werkbond’ deze principes aanfluiten, toont aan dat Michel I paniekvoetbal speelt en in de blessuretijd haar kinderen het veld op stuurt.
De jeugdige stoottroepen van (extreem)rechts roepen niet enkel op om de staking niet te dogen, ze sporen de politie actief aan om de piketten te breken. In een adem verwijten ze – via virtueel online protest – de bonden vooroorlogse methodes. Niet enkel is het ondenkbaar dat conservatief rechts een fractie van haar beweerde aanhang op straat zou krijgen, ze pleit tevens voor het agressief breken van elk ander standpunt. Met de twee online initiatieven – Wij staken niet en de werkbond – tonen jong Open VLD en KVHV van zoon Jambon glashelder hun heimwee naar de tijd van Daens en Woeste aan: champagne houdt werknemers in het gelid, de echte werkwillenden staan in de kou aan het piket.
GEWAPEND ARMPJE
Door schaamteloos de term werkwillenden te kapen, solliciteren ze openlijk voor een rol in de clubjes der ongelijkheid. Als gewapend armpje van het VBO en VOKA verdedigen zij het tekort aan werk. Hun ‘stabiel werkgelegenheidspeil’ betekent immers niet meer dan een neoliberaal werkbare balans tussen werkloosheid en tewerkstelling. Een leger inzetbare werklozen zet de loonkost onder druk én houdt de arbeider onder de knoet.
Het is duidelijk dat N-VA en Open VLD niet om een rechtvaardige fiscaliteit en samenleving te doen is. Maar eerder eentje waarin kinderen van de elite kunnen studeren en een eigen ‘vakbondje’ oprichten. Hun schreeuw voor het ‘recht op werk’ tijdens een stakingsdag, staat in schril contrast met de duizenden, die elke andere dag uit winstbejag aan de poort worden gezet.
STAKEN OM TE WERKEN
Wie de voorbije maandagen naar zijn bedrijf kwam, merkte dat het een nieuwe generatie van jonge vakbondsmilitanten is die de piketten aan deze poorten bemant. Wie op 6 november de scholieren zocht, vond lege schoolbanken. Het is niet toevallig dat zij het voortouw namen in één van de indrukwekkendste optochten van de voorbije dertig jaar. Het zijn zij, niet de werkbond, die vandaag het recht op arbeid verdedigen voor de 24,1% van hun werkzoekende generatiegenoten.
Het debat over de generatieclash is vandaag hopeloos achterhaald: het waren opnieuw scholieren die op 22 oktober de stakingsbeweging inleidden. Ze legden – met een scholierenstaking tegen de besparingen op onderwijs en de verhoging van het inschrijvingsgeld – het Gentse gemeenschapsonderwijs plat.
Niet ieder kind wordt als junior Jambon en mini De Croo geboren. Niet iedere student komt in deze wereld met een aangeboren jobzekerheid in de politiek. Ondersteunt het KVHV ook de online campagne van 20 000 leerwillige studenten die de petitie tekenden tegen de blokkade van het verhoogde inschrijvingsgeld op hun studiekansen?
Jongeren die solidair willen opkomen voor een samenleving waar werk en welvaart rechtvaardig worden verdeeld, vind je maandag eerder op straat dan op Facebook. Zij maken maandag duidelijk dat we klaar zijn voor een breed gedragen verzet voor een sociaal en solidair maatschappelijk model waarbij de kleine elite aan de poort zet.
Mathias, 25 jaar, verantwoordelijk voor Actief Linkse Scholieren & Studenten.
David De Beukelaer, 31 jaar, hoofdredacteur van Gents stadsmagazine Dzjoef
De rechtse partijen en de patroons hebben iets los gemaakt waarvan velen ten onrechte dachten dat het niet meer bestond: de capaciteit van de arbeidersbeweging tot verzet tegen uitbuiting en sociale afbraak. Neen, het ontbrak dus niet aan strijdwil, noch aan militante klassebewuste arbeiders, maar wel degelijk aan duidelijke ordewoorden en een goed georganiseerd actieplan. En ja, De Wever heeft gelijk, de kracht van verandering bestaat, maar ze komt uit een andere hoek dan hij zich had ingebeeld.
1/Meeting als startschot
Weinigen hebben het aangevoeld, velen dachten dat het bij woorden zou blijven, maar de vakbondsmeeting op 23 september was vanuit het standpunt van de arbeidersbeweging wel degelijk een mijlpaal. Met 7.000 waren we, vooral militanten en delegees, een noodzakelijke stap om de troepen al een eerste keer bijeen te brengen en voor te bereiden op de strijd die ons wachtte.
Hoewel de regering nog gevormd moest worden, was haar karakter toen al duidelijk. “Geen Thatcher in België”, lanceerde LSP om de aandacht te trekken en meteen de nood aan een actieplan aan te brengen. Deze rechtse regering wil immers verdergaan op het pad van Thatcher en Reagan, een openlijk neoliberalisme op basis van een harde confrontatie met de werkende bevolking. Het grootste verschil met Thatcher is wellicht dat de regering-Michel op alle fronten tegelijk de aanval inzet, terwijl Thatcher eerst de mijnwerkers brak om een voorbeeld te stellen.
2/Massabetoging: de kracht van ons aantal
Die van 6 november werd de grootste syndicale betoging sinds 31 mei 1986, toen de vorige rechtse regering, Martens-Gol, een genadeslag werd toebedeeld. De schoolgaande jeugd, de culturele sector en zelfs een aantal kleine zelfstandigen werden mee op sleeptouw genomen. We waren wellicht met 150.000. Wat een illustratie van de kracht van het getal, de regering wegstaken werd meteen een stuk realistischer. Maar wat moet er dan in de plaats komen? LSP speelde daarop in met de slogan “Niet alleen Michel I maar het volledige besparingsbeleid wegstaken”.
De media en de politici hebben de aandacht voor deze krachttoer trachten te verdrinken in berichtgeving over rellen. Dat die rellen de beweging niet versterkt hebben, is duidelijk. Tegenstanders grepen het aan om de brede steun te ondermijnen of toch minstens twijfel te zaaien. Niet iedereen komt volledig voorbereid naar een betoging, sommigen laten zich meeslepen door politieprovocateurs en extreemrechtse infiltranten, anderen denken dat de strijd fysiek is en niet vooral politiek, ze vergissen zich. Goed georganiseerde delegaties en een strategie om effectief te winnen, kunnen dat vermijden.
3/Regionale stakingen tonen verdere opbouw
Zes november was nog maar een aanloop. Wat is het idee achter een actieplan? Elke actie bouwt verder op de vorige waardoor de beweging steeds sterker wordt. De sterke regionale stakingsdag op 24 november was mee het resultaat van 6 november. Dat de Gentse haven op 1 december voor het eerst ooit volledig dicht ging, is mee het gevolg van de volledige sluiting van die van Antwerpen de week ervoor. Brussel is niet achter gebleven. Van de “twee democratieën” in ons land, was tijdens de provinciale stakingen niets te merken. Zowel langs Nederlandstalige als langs Franstalige kant werd enthousiast meegestaakt. Tegelijk werden contacten gelegd waardoor tijdens de nationale algemene staking op extra werkplaatsen actie gevoerd zal worden. Gezamenlijke piketten waarmee volledige industriezones afgezet worden, zijn er voorbereid.
De regionale stakingen hebben onze lokale organisatie versterkt, het biedt ons de gelegenheid het protest verder te verbreden. Tegelijk bieden de acties een uitstekende kans om onze eisen te bediscussiëren en te verfijnen. Tijdens de regionale stakingen benadrukte LSP dat het mogelijk is het besparingsbeleid weg te staken en dat, mits een goede voorbereiding op algemene personeelsvergaderingen, van 15 december de grootste algemene 24-urenstaking ooit in ons land gemaakt kan worden.
4/Nationale staking als voorlopig hoogtepunt
De staking van 15 december kan het volledige land platleggen. Zoals op 6 november veel mensen voor het eerst in hun leven betoogden, zullen er op 15 december veel voor het eerst staken. De allerrijksten, diegenen voor wie deze rechtse regeringen rijden, zullen ons ongenoegen voelen in hun portemonnee. Tegelijk maken we duidelijk dat wij alle rijkdom creëren. “Gans het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”, luidde de slogan van de Nederlandse spoorstaking in 1903 reeds.
We spraken aan Cofely met verschillende strijdbare arbeiders waaronder Alexandre. “Alles hangt af van wat er vandaag zal gebeuren, zoniet zal er een staking tot de finish nodig zijn. Het argument (van Bart De Wever) dat er geen alternatief bestaat op de besparingen is volledig verkeerd. Hij zegt dit enkel omdat hij werkt voor VOKA. Er is een nood aan massale investeringen, de staat moet weer bepaalde bedrijven in handen nemen. Privatiseringen leiden tot ontslagen en een verlaging van de koopkracht van de bevolking.
Aan het Hilton hotel, niet ver van Rogier stond eveneens een piket. De delegatie was nieuw en zowel ACV als ABVV was er vertegenwoordigd. We spraken met Tchouateu en Marius.
ingen.
de winkel.
