Your cart is currently empty!
Tag: staking 15 december 2014
-
Strijdbare ABVV-meeting in Antwerpen: “We gaan ervoor!”
De grote zaal van het Bondsgebouw zat en stond afgeladen vol. De sfeer was bijzonder strijdbaar en ging gepaard met een strijdbare boodschap vanop het podium. De reeks aanvallen op onze levensstandaard moet van tafel. Het werd niet met zoveel woorden gezegd, maar de inzet van de komende acties is om dit beleid en dus deze regering weg te krijgen.
ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw bracht een overzicht van de aanvallen. Dat vroeg wel wat tijd, want deze rechtse regering opent een aanval op alle fronten. Er werd nadruk gelegd op de lonen en arbeidsvoorwaarden (index, anciënniteitsbarema’s, flexibilisering en individualisering,…), de pensioenen en brugpensioenen, tijdskrediet, gezondheidszorg, de verhoging van het inschrijvingsgeld,… Het overzicht van de horror-catalogus maakt duidelijk waar deze regering naar toe wil: een beleid dat enkel de belangen van de rijksten dient. De enige maatregel die de werkgevers een beetje pijn zou doen, de uitbetaling van de tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid, werd meteen al terug uitgesteld. Het resultaat is dat de werkenden alle lasten van de besparingsplannen doorgeschoven krijgen, terwijl er voor het patronaat alleen maar extra cadeaus zijn. Een doorzichtige maatregel als de Kaaimantaks zal daar geen verandering in brengen.
Natuurlijk zijn de werkgevers enthousiast over deze plannen en roepen ze de vakbonden op tot ‘overleg’. De Leeuw stelde dat sociaal overleg terwijl het patronaat in een zetel zit en de vakbonden op stoelen waar de poten van afgezaagd zijn, weinig zin heeft. Hij vroeg de talrijke aanwezigen om begrip voor de spontane acties bij het spoor langs Franstalige kant – een vraag die meteen met een luid spontaan applaus werd beantwoord. Net als De Leeuw beseffen veel syndicalisten, inclusief de leden van LSP, immers maar al te goed dat de spontane acties van de spoormannen van La Louvière, Charleroi en Luik een begrijpelijke reactie zijn op een veel grotere schade die wordt aangericht door de regering. Die zal iedere gepensioneerde werknemer van het spoor maandelijks honderden euro’s kosten, iedere gebruiker tientallen euro’s en van iedere werknemer een ondraaglijke werkdruk vergen. Het is een maatschappelijke en ecologische aanslag op heel de bevolking. Dat zouden vertegenwoordigers van vakbonden en linkse partijen moeten antwoorden op de vraag of ze die acties steunen in plaats van zich in allerlei bochten te wringen waardoor ze zich feitelijk distantiëren van de slachtoffers en de echte geweldenaars vrij spel geven. Uiteraard werd de agenda van het actieplan naar voor geschoven, maar dat de enorme woede al sneller tot spontane acties leidt werd begrepen en gesteund door de aanwezigen.
Het actieplan werd verder toegelicht door de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt. Die hield een strijdbare toespraak waarin hij duidelijk maakte dat het ABVV er voor wil gaan. Alle centrales trekken aan hetzelfde zeel en ook het gemeenschappelijk front met de andere bonden werd benadrukt. Verlaeckt haalde ook uit naar Karel – de zager en klager – Van Eetvelt die telkens weer uithaalt naar onze acties. Met de stakingsacties zal dit van antwoord gediend worden.
De impliciete boodschap van de regering wegstaken was aanwezig, de aanwezigen kregen een pak argumenten mee om de campagne op de werkvloer te voeren. Wat niet aan bod kwam, was ons alternatief op het huidige beleid. We willen toch niet gewoon terug naar een tripartite die volgens Di Rupo 70% van de huidige maatregelen op gang gezet heeft? Een indicatie van wat we wel willen, zou de strijd tegen wat we niet willen versterken. We kunnen hiermee ook twijfelaars meetrekken en de impact van de rechtse propagandavloed beantwoorden.
Deze ABVV-meeting toonde een strijdbare sfeer en een grote actiebereidheid. De opkomst was een pak groter dan bij de acties tegen het Generatiepact of de staking van 2012. De meeting werd gepast afgesloten met het zingen van De Internationale. De rechtse regering wil de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien, ze zal daarbij op stevig syndicaal verzet botsen!
Foto’s door MediActivista:
-
Niet alleen Michel I, maar heel het besparingsbeleid wegstaken
Foto door PPICS De regeringsverklaring van Michel heeft alle twijfels weggenomen. De vakbonden verzwakken en de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien, is het doel. Zelden stuurde een regering zo openlijk aan op confrontatie. Het actieplan waarmee de vakbondsleiding het sociaal verzet op gang trekt, oogt eveneens indrukwekkend. Michel I ten val te brengen moet de inzet zijn, maar volstaat niet. We moeten heel het besparingsbeleid wegstaken.
De regering sloopt alle heilige huisjes die ze vooraf had aangekondigd. Daar bovenop trekt ze de pensioenleeftijd op tot 67. Dat “moet” omdat we gemiddeld ouder worden. “De kortste loopbanen en de hoogste pensioenen” – was dat maar waar – “dat kan toch niet”. Dat we niet alleen ouder, maar vooral heel veel productiever geworden zijn, komt even niet van pas.
Om te tonen dat ze niet zo asociaal is als de vakbonden beweren, gebruikt de rechtse regering de ‘socialist’ Frank Vandenbroucke als nuttige idioot. Die heeft een pensioenstelsel op basis van punten ontworpen. “Opgepast, als je er iets van overneemt, moet je het in zijn geheel toepassen!” Antwoord van de regering: “yeah right”. De sociaaldemocratie maakt het de regering wel echt gemakkelijk. Alle oppositiewerk van Onkelinx werd door Di Rupo op één persconferentie onderuit gehaald toen hij opeiste dat 70% van de door Michel geplande maatregelen al onder de vorige regering beslist werden.
Wouter Beke van CD&V wijst er met leedvermaak op dat onder Onkelinx de gezondheidszorg in 2013 slechts een groeipad van 0,9% volgde, terwijl de huidige regering 1,5% voorstelt. De enveloppe voor de welvaartsvastheid van de uitkeringen werd onder Di Rupo met 40% afgeroomd, terwijl de nieuwe rechtse regering de volle 100% belooft. Uiteraard recupereert die regering dat op talloze andere terreinen, maar het illustreert wel dat het besparingsbeleid de geloofwaardigheid van de sociaaldemocratie niet versterkt, maar ondermijnt.
Regering krijgt het niet gemakkelijk
Dat de regering het niet onder de markt zal krijgen, is niet te wijten aan de ongeloofwaardige oppositie van de sociaaldemocratie en de groenen. Dan zal Michel zich wel meer zorgen maken over het kaliber van zijn ministers. Hoe kom je erbij om Theo Franken staatssecretaris voor migratie te maken of Jan Jambon minister van binnenlandse zaken? Een sterke eerste minister zou dat nooit aanvaard hebben. Benieuwd of die andere N-VA regeringsleden fijnbesnaarder zijn. Het rekenraadsel van de nieuwe mobiliteitsminister Jacqueline Galant (MR) over de besparingen bij de NMBS was er ook niet naast.
Deze regering staat of valt met jobcreatie. Om de pensioenen betaalbaar te houden moeten jobs gecreëerd worden, om armoede te bestrijden eveneens etc. Voor de regering moet dat gebeuren door de patroons een kussen onder hun achterste te schuiven. Dan volgen de investeringen vanzelf. Hoeveel geloof ze daar zelf aan hechten, blijkt uit hun antwoord op de vraag hoeveel jobs dat zal opleveren: “Dat kunnen we niet weten, we hebben geen planeconomie”, zei Wouter Beke op één tijdens ‘De Zevende Dag’. Wat later herhaalde Patrick Dewael dat.
Beke en Dewael hopen zo vooral ‘links’ te ondermijnen. Het doet wat denken aan de Republikeinen in de VS. Die noemen Obama voortdurend een socialist om hem te discrediteren. De steun voor Obama is fors geslonken, maar de populariteit van ‘socialisme’ evenredig toegenomen. Dat de PS en de Groenen even weinig staan voor planeconomie als Obama voor socialisme, hoeven we niet uit te leggen. Dat de onzichtbare hand van de vrije markt anderzijds leidt tot economisch misbruik en crisis, tot een handvol superrijken en een eindeloos reservoir aan armen, is intussen overduidelijk. En ook dat dit op zijn beurt het kapitalistisch systeem en haar instellingen onder druk zet.
Actieplan op algemene vergadering voorleggen
Dat de vakbonden niet zomaar over zich zouden laten lopen, kon men al een tijdje aanvoelen. Het actieplan, de informatieve pamfletten, de werkonderbrekingen, de nationale betoging op 6 november, de beurtstakingen op 24 november, 1 december en 8 december en tenslotte de algemene 24-urenstaking op 15 december zijn een passend antwoord op de aanval van het patronaat en de regering.
We moeten dat actieplan met alle strijdbare militanten zoveel als het kan bediscussiëren en ter stemming voorleggen op algemene personeelsvergaderingen. Wie gestemd heeft over een actieplan zal de legitimiteit van de actie, zelfs als hij/zij tegengestemd heeft, beter respecteren. Wie de stemming verliest, kan nog altijd gebruik maken van het individueel recht op staking, maar dan zonder de meerderheid te belemmeren aan het werk te gaan. Dat zal ons beter in staat stellen nadien de staking te evalueren en de collega’s bij een volgende gelegenheid wel te motiveren.
Om de regering ten val te brengen zullen we iedereen nodig hebben. We kunnen ons geen gebekvecht onder vakbonden veroorloven en moeten al het mogelijke doen om de strijdbare militanten van de andere bonden bij te staan om interne tegenwerking te overwinnen. We mogen ons ook niet laten verdelen langs communautaire lijnen. Zelfs al zullen bepaalde maatregelen harder aankomen in de ene regio dan in de andere, deze regering is niet in de eerste plaats anti-Waals, anti-Brussels, anti-Vlaams of anti-Belgisch, maar anti-werknemer.
We roepen alle militanten op om het actieplan van de vakbonden vanaf vandaag voor te bereiden, te bediscussiëren, te bepleiten, te verdedigen. Als we daarmee deze regering en haar plannen weg krijgen, loont het meer dan de moeite, maar niet als het is om deze regering in te ruilen voor een heruitgave van de tripartite die ons “70%” van hetzelfde plan door de strot ramt. We hebben geen anti-werknemersregering, maar integendeel een arbeidersregering nodig. Een regering wiens beleid niet gericht is op het verzekeren van de winst van een handvol superrijken, maar van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking. Dat veronderstelt een volledige breuk met het huidige besparingsbeleid.
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- Een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag. Voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen!
-
Open brief. De beweging tegen de besparingen in het onderwijs versterken
Open brief van Actief Linkse Studenten en Scholieren (ALS)
Deze open brief is gericht aan heel de onderwijsgemeenschap, aan de studenten, de ouders en het voltallige personeel. Maar uiteraard willen we in de eerste plaats de personeelsleden bereiken die zich zorgen maken om hun baan, hun inkomen en de werkdruk. Voorts die ouders voor wie 300 euro extra inschrijvingsgeld per jaar wel zwaar weegt op het gezinsbudget. En tenslotte die studenten voor wie onderwijs een maatschappelijke investering is die aan heel de gemeenschap ten goede moet komen en niet slechts het voorrecht is van een kleine elite.
We weten dat er onder studenten ook een stroming bestaat die wel gewonnen is voor besparingen en het optrekken van het inschrijvingsgeld. Ze wordt vertegenwoordigd door kringen als KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond) en LVSV (Liberaal Vlaams Studentenverbond). Dit heerschap wil terug naar het elite-onderwijs van voor WOII. Onderwijsemancipatie reikt voor hen niet verder dan de taalkwestie, voor het overige sluit hun visie naadloos aan bij die van de vooroorlogse Franssprekende burgerij. Vertolken zij een mening die leeft onder grotere groepen studenten? Uit hun ‘mobilisaties’ kunnen we dat niet afleiden, maar dat de fils à papa die er bij horen toegang hebben tot de media, hoor je ons niet ontkennen.
De eerste acties van studenten en scholieren tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld en de andere besparingen in het onderwijs waren veelbelovend. Ettelijke duizenden studenten tekenden de petitie tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld. De scholieren in Gent organiseerden hun eerste betogingen en zitacties begin september, gevolgd door gecoördineerde actiedagen met zitacties en stakingen in verschillende scholen eind oktober. Ook aan de universiteiten en hogescholen vonden bij het begin van het academiejaar protestacties plaats. Die waren nog vooral gericht op het trekken van de aandacht van de media, maar hopelijk volgen binnenkort ook bij de studenten mobiliserende acties zoals bij de scholieren.
Hoewel dit nog maar het begin is van een beweging, is het potentieel om terug te vechten duidelijk groot. Hoe dit potentieel omzetten in een beweging die deze regering een halt kan toeroepen, is een debat dat dringend gevoerd moet worden en dat wij willen stimuleren met deze open brief. Een massale en georganiseerde tegenbeweging op gang brengen is een collectieve opdracht, waarbij elke (tussen)stap weloverwogen moet zijn, bedoeld om de beweging verder uit te breiden. Deze open brief is een bijdrage van de Actief Linkse Studenten en Scholieren (ALS) met voorstellen om een dergelijke kracht op te bouwen.
Verzet van onderuit opbouwen met maximale betrokkenheid
Over het karakter van deze regering maken we ons geen illusies: het is er één die geen tegenspraak duldt op haar harde besparingsbeleid. Als ze al geen nuttig overleg pleegt met de vakbonden, wat zal ze dan luisteren naar studenten en scholieren? Om haar besparingen te stoppen, zal dus meer nodig zijn dan enkele betogingen, symbolische acties of overleg om ons ongenoegen kenbaar te maken. Daar ligt deze regering niet van wakker. We zullen het type van verzet nodig hebben dat onze eisen kan afdwingen. Enkel massaal verzet, gedragen door een breed front van scholieren, studenten, personeel en ouders, met een programma dat zich uitspreekt tegen elke besparing op de kap van de jongeren en de werkende bevolking, is daartoe in staat.
Een dergelijke beweging uitbouwen doe je niet top-down, met enkele geïsoleerde en van bovenaf opgelegde acties. Het is belangrijk dat studenten en scholieren niet gedegradeerd worden tot toeschouwer van een beweging in hun naam, maar actief betrokken worden in het beslissingsproces en de verdere uitbouw van de beweging.
Dat is hoe de studentenbeweging in Québec in 2012 een strijd van lange adem kon voeren tot de regering weggestemd werd en het plan om het inschrijvingsgeld te verhogen afgevoerd werd. De studenten organiseerden regelmatig algemene vergaderingen waarvoor massaal gemobiliseerd werd en waarop de aanwezigen beslisten over zowel de actievorm, als het eisenplatform en het programma. Deze methode werd ingevoerd door een nieuwe studentenvakbond CLASSE, aanvankelijk tegen de zin in van de oudere studentenbonden FECQ en FEUQ die na de studentenbeweging van 2005 hadden ingestemd met harde besparingen.
Ook vandaag in Vlaanderen merken we in de studentenbeweging een grote aarzeling om algemene vergaderingen te houden. Het succes ervan, zeker als ze gekoppeld worden aan een concreet actieplan, werd nochtans bewezen door de scholierenactiecomités in Gent. Onmiddellijk na hun eerste actie op 10 september al, startten de 80 deelnemers deze methode met een open micro om de discussie te voeren over hoe verder. Actiecomités werden opgezet in verschillende scholen en de betoging die daarop volgde op 8 oktober, met zo’n 500 deelnemers, zette deze democratische methode verder. Opnieuw in algemene vergadering werd op voorstel van ALS de beslissing genomen om op zoveel mogelijk scholen sit-ins te organiseren op 15 oktober en een scholierenstaking op 22 oktober voor te bereiden. Ook het idee van de Gentse Studentenraad voor een fakkeltocht op 29 oktober werd er aangenomen.
De Actief Linkse Studenten en Scholieren hebben de afgelopen weken deze democratische manier van organiseren voorgesteld aan alle actiecomités waaraan we deelnemen, ook dat van de studenten, het “actiecomité tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld”. Na lang aandringen aanvaardde de Gentse afdeling ervan een eerste algemene vergadering voor studenten. Niet voor begin oktober zoals ALS had voorgesteld, maar al op 25 september, de dag na de student-kick off. Daardoor was er nauwelijks tijd voor de mobilisatie, die trouwens volledig aan ALS werd overgelaten terwijl de andere betrokken studentenorganisaties (Vlaamse Vereniging van Studenten, Gentse Studentenraad en COMAC) de bijeenkomst nagenoeg doodgezwegen. Toch werd door 80 studenten deelgenomen en met een tweederde meerderheid beslist om de scholierenbetoging van 8 oktober te ondersteunen. Een mooi begin, dat helaas geen navolging meer kreeg ondanks het enorme potentieel. Bijna 20.000 studenten ondertekenden de petitie tegen een hoger inschrijvingsgeld. Waarom worden de ondertekenaars niet gecontacteerd voor een algemene vergadering in hun stad om hen actief te betrekken?
Ook op de nationale betoging van 2 oktober, georganiseerd door VVS, werd geprobeerd om democratische discussie aan banden te leggen. Politieke organisaties maar ook delegaties van de vakbonden werden gevraagd helemaal achteraan te laten lopen. Men trachtte zelfs een absurd verbod op het verdelen van pamfletten op te leggen! Terwijl jongeren tegen de GAS-boetes protesteren en vechten voor hun vrijheid, kan het toch niet dat men diezelfde vrijheid wil beperken binnen de studentenbeweging. De eisen van een beweging en de actievorm kunnen niet van bovenaf gedecreteerd en nog minder bijna repressief afgedwongen worden. Het is noodzakelijk voor de dynamiek van een beweging om discussie en debat net te stimuleren. Niet alleen om een zo breed mogelijke betrokkenheid te garanderen, maar ook om het debat te verrijken en de strijd te versterken. De verschillende aanwezige politieke programma’s en eisen, want natuurlijk hebben organisaties als de VVS ook hun politiek programma, kunnen dan gewikt en gewogen worden om die nadien te toetsen aan de praktijk. Beslissingen die trouwens genomen worden na democratische discussie en debat, waarbij het ene argument afgewogen wordt tegen het andere, zijn beslissingen die een groter draagvlak kennen en meer overtuigde en bewuste medestanders voortbrengen. Het alternatief is dat slechts enkele studentenvertegenwoordigers op hun eentje beslissen over eisen, programma en actieplan waarop geen enkele democratische controle mogelijk is.
ALS verdedigt een open, inclusieve en democratische benadering die vertrekt van het principe ‘eenheid in verscheidenheid’. Om de betrokkenheid zo breed mogelijk te maken, is er nood aan democratische structuren zoals actiecomités en algemene vergaderingen die transparant werken en waar elk standpunt kan bediscussieerd en overwogen worden met respect voor ieders eigenheid.
Tegen het volledige besparingsbeleid
In zo’n strijd zal het er ook op aankomen om de nog-niet-overtuigden te overtuigen. Dit doen we niet door onze eisen te beperken tot het inschrijvingsgeld of andere besparingen die studenten rechtstreeks raken. De verhoging van het inschrijvingsgeld is deel van een veralgemeende anti-sociale aanval op de rechten en inkomens van de hele werkende klasse.
Het past volledig in het ideologische kader van deze regering om de jongeren en de werkenden te doen betalen voor de crisis. De rijken blijven buiten schot. Wij moeten dit verband leggen. Een aanval op de één is tegelijk een aanval op de andere. Slechts door eenheid te zoeken tussen jongeren en werkenden kunnen we een beweging bouwen die sterk genoeg is om deze veralgemeende aanval af te slaan. Doen we dit niet, dan laten we ruimte voor de argumentatie van de rechterzijde. Als de één moet besparen, waarom de andere niet dan? Binnen de kortste keren zit je vast in een besparingslogica, waarvan het einde niet meer in zicht is. Een stevige politieke argumentatie tegen elke vorm van besparing op kap van de jongeren en de werkenden is niet alleen nuttig om ons te wapenen tegen rechts en de voorstanders van besparingen, maar ook om een antwoord te formuleren op de vragen van jongeren die twijfelen. Als dat niet gebeurt, blijft die twijfel bestaan en laten we ruimte aan de rechtse regering om hiervan gebruik te maken.
Het is niet zo dat besparingen nodig zijn omdat er geen geld meer is. De kloof tussen arm rijk blijft toenemen. Volgens een studie van Crédit Suisse “steeg de wereldwijde rijkdom tot 56.000 $ gemiddeld per volwassene (…) Dat is het hoogste cijfer ooit. De groei is vooral te danken aan de prestaties van de VS en Europa, met dank aan de gestegen waarde van vooral financiële activa”. Uit het rapport blijkt ook dat vooral de allerrijksten hiervan profiteren. “De 1% zou nu omgerekend bijna 50% van alle rijkdom bezitten. Die ongelijkheid en de ‘abnormale hoge inkomensratio’s’ leiden mogelijk tot een recessie.” Onze regering van de rijken wil dit proces nog versnellen door het besparingsbeleid van de afgelopen jaren nog te versnellen.
Wereldwijde oorlogen en sectaire conflicten, gevoed door de toenemende armoede in de wereld, leiden weer tot een wapenwedloop waarin ook deze regering zich lustig inschakelt. Van bij het begin vergelijkt ALS de investering voor de aankoop van de 40 F35’s voor een bedrag van 6 miljard euro met de besparingen die de Vlaamse regering wil doorvoeren in het onderwijs. Eén zo’n F35 kost ongeveer evenveel als de verhoging van het inschrijvingsgeld moet opbrengen. In het actiecomité tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld werd daar aanvankelijk tegen geargumenteerd, ook Comac vond de vergelijking “politiek te hoog gegrepen”. Intussen is iedereen daarover bijgedraaid. Het is juist met dit soort voorbeelden dat je duidelijk maakt dat de aanval op het hoger onderwijs wel degelijk een ideologische keuze is.
De beweging moet vertrekken van de noden. Er is nood aan meer publieke middelen, niet minder. Daarom ook het belang om niet alleen de intrekking van de verhoging van het inschrijvingsgeld, maar ook meer publieke middelen voor het onderwijs te eisen. Te beginnen met een terugkeer naar een situatie waarbij 7% van het BBP naar onderwijs gaat, wat vakbonden al jaren eisen en systematisch naar voor gebracht wordt door ALS.
Het potentieel van een veralgemeende beweging stelt zich met besparingsregeringen op alle niveaus die zowat alle werkenden en uitkeringstrekkers aanpakken. De lijst is te lang om op te noemen. Het ongenoegen is terecht zeer groot. Dit zal ongetwijfeld tot verzet leiden, ook de regering houdt daar rekening mee. “Er zullen vakbondsacties komen, we moeten daar niet flauw over doen”, verklaarde Kris Peeters. Het zal belangrijk zijn om dit verzet te verenigen in een krachtige beweging.
Jongeren kunnen een zeer belangrijke rol spelen in het dynamiseren van protest. Dat zagen we al met de Jongerenmarsen voor Werk in 1982 en 1984 of de scholierenstakingen tegen Martens VI in 1986. Jongeren komen makkelijker op straat, maar om het establishment tot toegevingen te dwingen zullen we het pijn moeten doen waar ze het voelt, in haar winsten door de hele maatschappij en economie stil te leggen. Dat is waarom stakingsacties zo belangrijk zijn en waarom we de banden met de arbeidersbeweging moeten versterken. Door meteen het volledige besparingsbeleid aan te klagen, wordt het gemakkelijker om banden te smeden met het protest van de arbeidersbeweging.
De mogelijkheden hiervoor zijn aanwezig. Het is bemoedigend dat de vakbonden van het personeel aan de universiteiten op de betoging van 2 oktober aanwezig waren en dat vertegenwoordigers van het personeel deelnamen aan verschillende bijeenkomsten en acties. Dat de organisatoren van VVS op 2 oktober de vakbondsdelegaties op onvriendelijke wijze naar de staart van de betoging verwezen, was geen goede zaak. Dat er in de toespraken achteraf niet of amper naar het personeel werd verwezen, was eveneens een zwakte. Dit kan uiteraard nog rechtgezet worden door de vakbonden vanaf nu sterker bij het protest te betrekken en in onze eisen ook aandacht te hebben voor de bekommernissen van de verschillende lagen van personeelsleden.
Een opbouwend actieplan
Het is goed dat een petitie gestart en informatie gegeven werd over de verhoging van het inschrijvingsgeld, maar we begrijpen niet waarom het “actiecomité tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld” dat niet onmiddellijk koppelde aan… actie. We begrijpen evenmin waarom op de nationale betoging van 2 oktober in Brussel met een paar duizend enthousiaste deelnemers, de eerstvolgende actie pas aangekondigd werd voor 19 november, anderhalve maand later. Ondertussen kwam daar een oproep voor een Gentse fakkeltocht op 29 oktober bij. De timing van acties is belangrijk. Een opbouwend actieplan waarbij we niet te lang wachten op de volgende actie, met een methode om systematisch meer scholieren en studenten te bereiken en te betrekken is van cruciaal belang.
Wachten op actie tot we iedereen bereikt hebben – de retoriek op de eerste vergaderingen van de “actiecomités tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld” eind augustus en begin september – betekent dat we de rechtse partijen meer tijd geven om twijfel te zaaien en om hun standpunt als enige naar voor te brengen. Als we zonder tegenwoord dagelijks via alle mediakanalen plat gebombardeerd worden met de neoliberale agenda, dan slinkt het potentieel voor onze beweging zienderogen. Dan ruimt de aanvankelijke woede en dynamiek plaats voor apathie en gelatenheid. Het is doorheen een opbouwend actieplan dat we steeds meer jongeren kunnen bereiken en gelatenheid kunnen tegengaan.
Daarom nam Actief Linkse Studenten in Gent het initiatief voor een eerste scholierenactie op 10 september, meteen bij aanvang van het schooljaar. Deze mobilisatie was niet bedoeld als eindpunt, maar net als een startpunt in de opbouw van een beweging. Na deze bescheiden mobilisatie met 80 aanwezigen was het mogelijk om de eerste scholierencomités op te zetten die ook al eigen acties ondernamen, zoals de zitstaking op Sint-Lucas. Het creëerde een sfeer die de mobilisatie naar 2 oktober gemakkelijker maakte en op 8 oktober waren er al 500 betogers. Dat blijft bescheiden, maar hiermee staat de beweging in Gent verder dan elders. Ondertussen komt een scholierenstaking in zicht met mogelijk enkele duizenden scholieren op straat.
Ludieke of symbolische acties kunnen weliswaar nuttig zijn om de beweging in de kijker te zetten, maar uiteindelijk willen we toch vooral zo massaal mogelijke acties opbouwen. Minister-president Bourgeois gaf het bij zijn bezoek aan Gent zelf aan, het ludieke protest maakte weinig indruk op hem. Laten we een beweging bouwen waar hij niet meer naast kan kijken!
Concrete voorstellen van ALS
ALS roept op tot een plan van lokale acties gekoppeld aan algemene vergaderingen in zoveel mogelijk scholen, hogescholen, universiteiten en faculteiten en dat in alle steden. Vanuit de vakbonden wordt opgeroepen tot een actieplan met nationale betogingen, regionale stakingen en uiteindelijk een algemene nationale staking. Laat ons met de scholieren en studenten ditzelfde tempo volgen door op dezelfde dagen scholieren- en studentenbetogingen en stakingen te organiseren. De strijd van de arbeiders tegen de verhoging van de pensioenleeftijd of de indexsprong is ook de strijd van de jongeren. Omgekeerd is de strijd van de jongeren tegen hogere kosten voor onderwijs ook die van de arbeiders.
We staan nog aan het begin, maar het potentieel voor een gezamenlijke beweging is sinds zeer lang niet zo groot geweest. We mogen deze rechtse regeringen de kans niet geven te spelen met onze toekomst. Laten we onze toekomst zelf in handen nemen door mee te bouwen aan een beweging waarmee we deze regeringen weg krijgen om plaats te maken voor een alternatief waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Daarvoor zullen we het geld moeten halen waar het zit, bij de rijkste 1%. ALS staat voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme, het huidige systeem biedt de meerderheid van de jongeren immers geen toekomst.
-
Redenen om mee te staken #ikstaakmee
De vakbonden hebben gisteren hun actieplan aangekondigd. Er wordt de komende dagen een informatieronde opgezet om op 6 november te betogen in Brussel en daarna drie provinciale stakingsdagen te houden gevolgd door een algemene staking op 15 december. Een uitstekend initiatief dat uiteraard meteen door regering en gevestigde media werd afgeschoten. Een antwoord op de argumenten van de kritikasters waarmee we ook de twijfelaars kunnen meetrekken.Wat heeft dit met mij te maken?
De maatregelen van de rechtse regering zijn een regelrechte aanval op onze levensstandaard. Enkele van de meest opvallende maatregelen:
- Een indexsprong gevolgd door een langere periode van ‘loonmatiging’. Op een volledige loopbaan komt dit al gauw neer op 20.000 euro.
- Langer werken: er is niet alleen de verhoging van de pensioenleeftijd, maar ook de verhoging van de leeftijd voor vervroegd pensioen en de beperking van de mogelijkheden voor tijdskrediet.
- Openbare diensten worden gepluimd waardoor we meer moeten betalen voor minder dienstverlening (bij zowel openbaar vervoer, post, onderwijs,…) terwijl het personeel er verder onder vuur wordt genomen.
- In de gezondheidszorg wordt fors bespaard
- Terwijl in de openbare sector jobs verdwijnen, komt er langs de andere kant dwangarbeid bij. Werklozen worden verplicht om 2 halve dagen gemeenschapsdienst te verrichten. Als er toch werk is, waarom krijgen ze dan geen volwaardig contract en volwaardig loon?
- Van jongeren over werklozen tot werkenden en gepensioneerden, iedereen wordt hard geraakt.
Moet iedereen geen duitje in de zak doen?
Deze week stelde een studie van Crédit Suisse dat de wereldwijde rijkdom nog nooit zo groot was, met een gemiddelde van 56.000 euro per volwassen. “De groei is vooral te danken aan de prestaties van de VS en Europa, met dank aan de gestegen waarde van vooral financiële activa”. Uit het rapport blijkt ook dat vooral de allerrijksten hiervan profiteren. “De 1% zou nu omgerekend bijna 50% van alle rijkdom bezitten. Die ongelijkheid en de ‘abnormale hoge inkomensratio’s’ leiden mogelijk tot een recessie.”
Zoals de Franse filosoof Piketty opmerkt: “De rijkste 1% waren goed voor 60% van de toename van het Amerikaanse nationale inkomen tussen 1977 en 2007.” De rijksten gingen er sinds het begin van de crisis verder op vooruit, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking moest inleveren. De rechtse regering zal dit verderzetten, er wordt bespaard op onze lonen, uitkeringen en openbare diensten. De enige maatregel die het patronaat een beetje pijn zou doen (de tweede maand loon bij arbeidsongeschiktheid betalen), werd meteen uitgesteld. Niet iedereen doet een duit in het zakje, wij tasten diep om een transfer van rijkdom van de gewone werkenden naar de superrijken te betalen.
Ja, maar de werkgevers moeten toch ook inleveren? Denk maar aan de Kaaimantaks…
Die Kaaimantaks of ‘doorkijktaks’ is wel heel doorzichtig. Zelfs CD&V-voorzitter Beke moest erkennen: “Toegegeven, de bijdragen uit kapitaal zijn bescheiden”. Een indexsprong is een transfer van werknemers naar werkgevers van 2,6 miljard euro. Een jonge werkende levert op zijn hele loopbaan meer dan 20.000 euro in. Tegenover die 2,6 miljard euro plaatst de regering een onduidelijke taks die 120 miljoen moet opbrengen, maar waarvan specialisten nu al uitgaan dat dit bedrag niet gehaald zal worden.
Zoals gezegd: de enige maatregel die de werkgevers pijn zou doen is al meteen met een jaar uitgesteld en de werkgevers hopen op afstel. De werkgevers willen wel dat we allemaal langer en harder werken, maar de gevolgen daarvan in de vorm van meer burnouts, stress en andere vormen van arbeidsongeschiktheid willen ze naar de gemeenschap doorschuiven.
We leven langer, langer werken is dan toch normaal?
We leven niet alleen langer, we zijn ook productiever. Het klopt dat werkenden twintig jaar geleden na hun pensionering een kortere levensverwachting hadden dan werkenden die vandaag op pensioenleeftijd komen. Maar de werkenden vandaag hebben wel veel meer bijgedragen. In 1980 waren we voor elk gewerkt uur 111% productiever dan in 1965. Tussen 1980 en 1995 was er een toename met 36% en in 2009 waren we per gewerkt uur 15% productiever dan in 1995.
Deze scherpe toename van de productiviteit houdt in dat we meer produceren op dezelfde tijd. We dragen meer bij aan zowel de werkgevers als de gemeenschap. Deze productiviteitsstijging kan niet alleen aan technologische vernieuwingen toegeschreven worden, er is ook een stijgende werkdruk. De cijfers van de burn-outs en stress bevestigen dit. Waarom zouden we nadat we evenveel jaren harder gewerkt hebben niet enkele jaren extra van een pensioen mogen genieten? Of moeten we werken tot we erbij neervallen?
Meer argumenten rond de pensioenen
OK, maar het gaat om de toekomst van onze kinderen…
Moest het om de toekomst van onze kinderen gaan, waarom wordt dan ook net daarop bespaard? Er wordt bespaard op zowat alles wat jongeren belangrijk vinden. Van jeugdbeweging tot de sportclub en het onderwijs. Het hoger onderwijs wordt duurder en samen met andere besparingen op het onderwijs ondermijnt dit de kwaliteit ervan. De jongeren komen zelf als eerste op straat met de boodschap dat niet op hun toekomst mag bespaard worden.
De jongeren die nu meer moeten betalen voor ontspanning en onderwijs – terwijl ze tegelijk repressief worden aangepakt met de GAS-willekeur – zullen de besparingen op onder meer de lonen, uitkeringen (denk maar aan de wachtuitkering) en pensioenen het hardste voelen.
Moeten we niet eerst overleg afwachten en dan pas actie voeren?
De regering zegt te willen overleggen met de vakbonden om de reeds genomen beslissingen door te voeren. In het regeerakkoord zelf wordt vooral gesproken over advies van de sociale partners en niet over overleg. Deze rechtse regering is vastbesloten om een harde aanval op onze levensstandaard in te zetten. Dat rechts niet geïnteresseerd is in sociaal overleg, werd helemaal duidelijk aan het N-VA-congres waar De Standaard N-VA’er Discart hoorde verklaren: “Ik hoop dat het regeerakkoord de Walen dermate op de zenuwen werkt dat ze met talloze stakingen een totale chaos veroorzaken.” Wie is hier eigenlijk onverantwoord en wie organiseert chaos?
Meer over het ‘sociaal overleg’ dat de rechtse regering voor ogen heeft
Deze regering is toch democratisch verkozen…
Wij hebben een democratisch recht om actie te voeren. Het klopt dat de regering dat recht wil afbreken – denk maar aan de minimumdienst bij het openbaar vervoer (moesten ze daar echt met de dienstverlening inzitten, dan zouden ze er niet op besparen). Maar het democratisch recht op actie bestaat nog. Als we de maatregelen willen stoppen, zullen we er gebruik van moeten maken. Naar ludieke of symbolische acties heeft de regering geen oren.
Waarom zou ik staken? Haalt het wel iets uit?
Geen enkele sociale verworvenheid is bekomen door het vriendelijk te vragen. Iedere verworvenheid die we als gewone werkende kennen, is er niet zomaar gekomen. Het is op basis van strijd en stakingen dat we zaken afgedwongen hebben. Daarbij hebben de werkgevers op ieder ogenblik geklaagd over de stakers die de bevolking en de economie zouden ‘gijzelen’ en zich onverantwoord opstelden. Als we de werkgevers laten doen, dan zouden we geen enkele sociale bescherming kennen. Dan zouden ze onze werkloosheid en miserie organiseren, onze koopkracht kelderen en wie daar iets over durft te zeggen, meteen repressief de mond snoeren.
Wat hebben eerdere stakingen bekomen? Het einde van kinderarbeid, algemeen stemrecht, sociale zekerheid, betaald verlof, indexering van de lonen, regels inzake veiligheid en gezondheid op de werkvloer,… Wie dat allemaal onbelangrijk vindt, heeft natuurlijk redenen om zich tegen de staking te verzetten. We begrijpen de positie van VOKA, VBO en de rechtse regering die voor de rijken rijdt dan ook. Maar de meerderheid van de bevolking heeft wel belang bij de acties.
Lees ook: Betaald verlof, met dank aan onze stakende overgrootouders
Zal er naar ons geluisterd worden?
Zoals gezegd: als we ons beperken tot het braafjes vragen niet. Een staking legt het hele systeem plat en maakt duidelijk wie het systeem eigenlijk doet draaien: de gewone werkenden. Een eenmalige protestactie volstaat niet, een gezondheidswandeling in Brussel evenmin. Er is nu een goede aanzet voor een actieplan met eerst informatierondes in de bedrijven gevolgd door een nationale betoging, provinciale stakingen en een algemene staking op 15 december.
We kunnen dit aangrijpen om er een succes van te maken. Dat kan door in de informatieronde zoveel mogelijk discussie te voeren, degelijke onderbouwde argumenten naar voor te schuiven en de mobilisaties zo breed mogelijk te doen. Met het opbouwende actieplan kunnen we telkens een stap verder gaan. Het wegstaken van deze regering zal niet volstaan, we zullen het volledige besparingsbeleid moeten wegstaken.
Wat willen we uiteindelijk bereiken?
Doorheen de beweging zullen we een duidelijk alternatief op het besparingsbeleid naar voor moeten brengen. De scherpste kantjes afvijlen zal niet volstaan. Er is een volledige breuk met het besparingsbeleid nodig. We leven in een wereld waar de 85 rijksten evenveel bezitten als de helft van de wereldbevolking, zoals een studie van Oxfam eerder duidelijk maakte.
Steeds meer mensen zijn ervan overtuigd dat we niet verder kunnen met dit systeem. Het lijkt een gigantische opdracht om een einde te maken aan het kapitalisme, maar de woede tegenover het establishment neemt toe. We zullen deze woede moeten organiseren met een programma waarmee we de hefbomen van de economie aan de hebzucht van de grote aandeelhouders, speculanten en grote patroons onttrekken om ze in handen van de gemeenschap te brengen. Dat is het programma van democratisch socialisme.
“De arbeiders hebben niets dan hun ketenen te verliezen, ze hebben een wereld te winnen.” Dat stelde Karl Marx in zijn tijd. Dat is vandaag bijzonder actueel.
Lees ook:
Om steeds grotere ongelijkheid te stoppen, moeten we een einde maken aan het kapitalisme -
Syndicalist over de nationale staking: #IkKomOpStraat
Syndicalist Sven Naessens brengt op zijn blog een nuttig overzicht van argumenten voor de stakingsacties.
