Your cart is currently empty!
Tag: staking 15 december 2014
-
Nationale betoging: de kracht van ons aantal! Sterke start van syndicaal actieplan
Dat er meer dan 100.000 betogers waren, daar zijn alle media het over eens. Het was een massale vakbondsbetoging. De betoging vertrok rond 10u30 aan Brussel Noord en om 14u30 pas vertrokken daar de laatste betogers. Ongetwijfeld is het cijfer van 100.000 een forse onderschatting, de vakbondsleiding had het over 120.000 aanwezigen en wellicht waren het er nog een pak meer.
Tienduizenden betogers kwamen uit alle hoeken van het land. Mensen moesten soms drie treinen laten voorgaan omdat er geen plaats was. Sommige treinen reden maar tot Brussel-Zuid omdat het Noord-station overvol was. Dit was geen doordeweekse vakbondsbetoging, dit was een uitdrukking van massaal verzet tegen een gehate regering. Tienduizenden collega’s van betogers vonden het spijtig dat ze er niet bij waren. Hier zagen we de kracht van ons aantal.
Natuurlijk waren de media er snel bij om alle vormen van zogenaamde overlast naar voor te brengen. Mensen die tevergeefs op een bus wachtten, de verkeerschaos die werd aangekondigd in en rond de hoofdstad (maar om één of andere reden uitbleef, was het omdat zoveel betogers met de trein kwamen?). Wat politieprovocaties die door dokwerkers beantwoord werden, volstonden om het over rellen te hebben en uiteraard om dat als hoofdpunt naar voor te brengen. Als in de mediaberichtgeving achteraf zoveel aandacht werd gegeven aan de relletjes, is dat onderdeel van een wanhopige poging om de brede steun voor het verzet tegen de rechtse regering te stoppen of te isoleren. We mogen ons daar niet aan laten vangen.
De verdelende retoriek, de antisyndicale propaganda,… hadden vandaag overigens minder impact dan anders. De redenen zijn evident: de rechtse regering richt zich tegen alle werkenden en uitkeringstrekkers. Langer werken voor minder loon, minder openbare diensten, meer betalen voor zowat alles. Het treft ons allemaal en de woede is groot. Van jong tot oud, de betoging liet zich opmerken door een veelzijdige aanwezigheid. Er waren niet alleen grote groepen werkenden, er kwamen ook honderden scholieren en studenten mee betogen. Vanuit alle hoeken van het land namen vele duizenden mensen voor het eerst in hun leven aan een betoging deel.
Als begin van het syndicaal actieplan kan dit tellen. Als we erin slagen om deze dynamiek verder te versterken in de regionale en nationale stakingsdagen, dan zit de regering met een serieus probleem. Na 15 december zal dit ook niet zomaar kunnen gestopt worden zonder verregaande toegevingen van de rechtse regering.
De rechtse regering en het patronaat zetten eens te meer de afgezette plaat op met het refrein dat er geen alternatief is en dat er harde maar noodzakelijke maatregelen worden getroffen. Net op hetzelfde ogenblik raakte bekend dat grote bedrijven voor miljarden euro aan belastingen ontdoken via Luxemburg. Gisteren schreef Trends.be dat de Belgische bedrijven op een berg cash van 240 miljard euro zitten, geld dat niet geïnvesteerd wordt in productie omdat het niet genoeg opbrengt. En dan zouden wij moeten besparen?
Neen, er zijn wel alternatieven op dit harde besparingsbeleid. Van pakweg Di Rupo en co moeten we dat niet verwachten, die stelde al dat 70% van de huidige maatregelen door de vorige regering op gang werden gezet. De rechtse regering van Michel wegstaken om naar Di Rupo terug te keren, is geen oplossing. Daar waren veel betogers het over eens.
Na deze fenomenale betoging is het duidelijk: het is mogelijk dat we met massaal verzet de rechtse regering ten val brengen. Laat ons in de verdere opbouw van het actieplan meteen de discussie starten over wat we in de plaats willen. Een alternatief moeten we zoeken in een regering die breekt met het anti-werknemerbeleid, een arbeidersregering die de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal stelt in plaats van de winstmaximalisatie van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder een democratisch socialistisch alternatief verstaan.
- Fotoreportages vanop de betoging
- Fotoreportages van de jongerendelegatie
- Ons pamflet op de betoging
-
Niet alleen Michel I, maar heel het besparingsbeleid wegstaken
PDF van dit pamflet Vandaag dienen we de regering en de patroons van antwoord. Ja, de vakbonden kunnen nog massaal veel volk op de been brengen. Neen, de arbeidersbeweging is geen concept uit de vorige eeuw, maar is integendeel alive and kicking. En ja, die arbeidersbeweging is nog steeds de motor van sociale verandering die hele lagen van de bevolking op sleeptouw kan nemen.
De regering-Michel en ook die van Bourgeois denken dat hun moment gekomen is. Ze willen de vakbonden verzwakken en de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien. Ze sturen openlijk aan op confrontatie om de weg vrij te maken voor een maatschappij waarin niets het patronaat en de rijken nog in de weg staat. Ze stoten echter op een indrukwekkend actieplan waarmee de vakbonden het sociaal verzet op gang trekken. Zelfs vetbetaalde elite-journalisten die ons al sinds het einde van de 19de eeuw wegzetten als bierzuipend zootje ongeregeld, moeten voorlopig erkennen dat de steun voor deze betoging wel echt heel breed is.
Het actieplan doet de traditie van algemene personeelsvergaderingen herleven. Het werd op veel werkplaatsen besproken en soms ter stemming voorgelegd. Dat bevordert de betrokkenheid, ontwapent de tegenstanders en stelt ons beter in staat te evalueren en verdere acties voor te bereiden. Was er bij jou nog geen personeelsvergadering? Organiseer dat dan of vraag het aan je afgevaardigden.
Gebekvecht onder vakbonden willen we niet. We moeten strijdbare militanten van de andere bonden bijstaan om interne tegenwerking te overwinnen. We mogen ons ook niet communautair laten verdelen. Zelfs al zullen bepaalde maatregelen harder aankomen in de ene regio dan in de andere, deze regering is niet anti-Waals, anti-Brussels, anti-Vlaams of anti-Belgisch, maar anti-werknemer. De besparingen treffen ons allemaal, dat vereist eenheid. Dit wordt instinctief aangevoeld, maar de bewuste organisatie ervan is nodig om ze te versterken en te bewaren. Dat 800 stakende Gentse scholieren op 22 oktober beslisten om het actieplan van de vakbonden te vervoegen, is een goed voorbeeld.
De regering zegt eigenlijk: “jullie rechten zijn onverenigbaar met onze winsten.” Met enkele toegevingen die ze later weer intrekt, mogen we dus geen genoegen nemen. Deze regering moet weg. Maar ook dat volstaat niet. Van de asociale maatregelen in dit akkoord bouwt 70% voort op het beleid van de vorige regering, beweert Di Rupo. Kortom, ook met Di Rupo II zouden de aanvallen op de arbeidersklasse doorgaan en de maatregelen die nu genomen worden niet teruggedraaid worden. Enkel het tempo zou mogelijk verschillen.
Onze strijd begint nu. De ervaring die we daarin opdoen, moet gebruikt worden voor de opbouw van een echte tegenmacht van de arbeidersklasse. In plaats van een anti-werknemersregering willen we een arbeidersregering. Een regering wiens beleid niet gericht is op winstgarantie voor een handvol superrijken, maar op de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking. Dat vereist een volledige breuk met het besparingsbeleid.
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- Een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag. Voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen!
-
Waarom wij donderdag betogen
Foto: MediActivista Uitdagingen op sociale media als Facebook, iedereen kent het en velen ergeren er zich wel eens aan. Maar de nominaties om drie redenen te geven waarom donderdag wordt betoogd, bieden interessante lectuur en heel wat argumenten. Een selectie die we haalden bij enkele militanten van LSP. Voeg socialisme.be op Facebook toe aan jouw drie redenen om te betogen en we voegen ook jouw redenen toe aan dit overzicht.
[divider]
Tim, een militant van ACOD-onderwijs
1. Omdat de regering een algemene aanval inzet tegen de lonen, pensioenen en openbare diensten. Langer werken voor minder loon en lagere pensioenen, slechtere en duurdere openbare diensten, en het bewust organiseren van het faillissement van NMBS en de sociale zekerheid staan op de agenda.
2. Omdat deze aanvallen slechts één doel hebben: de verdeling van de rijkdom tussen arbeid en kapitaal fundamenteel wijzigen: onze maatschappij is steeds rijker, maar de rijkdom is steeds ongelijker verdeeld. De regering wil daar nu nog een schepje bovenop doen. Als we democratische controle zouden hebben over de rijkdommen die aanwezig zijn, zouden besparingen en aanvallen niet nodig zijn.
3. En vooral: omdat het absoluut nog niet te laat is. Nog nooit zoveel enthousiasme meegemaakt voor een strijdbeweging als nu, nog nooit zo gemakkelijk om te mobiliseren. Iedereen beseft wat de inzet is: het gaat over de maatschappij waarin we de komende decennia willen leven. Wie strijdt, kan verliezen, wie niet strijdt: heeft al verloren.[divider]
Mathias, een voortrekker van het jongerenprotest in Gent
1) De verhoging van het inschrijvingsgeld maakt alsmaar meer van ons onderwijs een elitair voorrecht.
2) De gewone bevolking wordt enorm geraakt door een besparingsplan dat de rijken buiten schot laat.
3) Het verzet tegen deze besparingen zou wel eens kunnen uitmonden in een zeer uitgebreide discussie over een echt alternatief op de kapitalistische waanzin en een vertrouwen in recepten van actie en strijd.
[divider]
Wouter, een Antwerpse spoorman
3 redenen waarom ik de betoging van donderdag 6 november steun en als treinbegeleider ga werken om de betogers aan te voeren:
1. Omdat ik niet langer wil werken voor een kleiner pensioen. Er is een tendens om zo weinig mogelijk mensen voor zo weinig mogelijk geld zo hard mogelijk te laten werken. Dit moeten we omkeren: de maatschappelijk noodzakelijke arbeid verdelen zodat iedereen kan werken, maar wel minder.
2. Omdat de regering zwaar in onze zakken zit: indexsprong, loonstop, afschaffing barema’s, verhoging inschrijvingsgeld hoger onderwijs, einde woonbonus, …
3. Omdat ze met hun pollen van DE SPOORWEGEN moeten blijven! Door een vijfde van ons budget af te pakken, willen ze ons Sabena achterna duwen.[divider]
Fabian, een Gentse student
1) Mij maak je niet wijs dat dit besparingsbeleid ons in de toekomst meer werkgelegenheid en welvaart zal bezorgen. Investeer in de maatschappij, niet de winstbelangen van een kleine elite!
2) Deze rechtse provocatieregering zal niet luisteren omdat we een fakkeltocht organiseren tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld. Studenten & scholieren zullen solidair met werkenden op straat moeten komen om heel het besparingsbeleid weg te staken.
3) Gezien de jeugdwerkloosheid in België van 25% wil ik graag naar Brussel om de regering van nabij te feliciteren met het idee de pensioenleeftijd naar 67 op te trekken.[divider]
Wouter, arbeider
1) Omdat het niet rechtvaardig is dat wij moeten opdraaien voor hun crisis. Een crisis die met de nieuwe besparingsmaatregelen nog erger zal worden, zodat ze ons binnen een jaar al terug zullen zeggen dat we nog verder moeten besparen omdat het niet geholpen heeft. Geen race to the bottom!
2)Omdat ik genoeg belastingen betaal voor openbare diensten, gezondheidszorg, onderwijs,… . Ik heb er geen problemen mee om hiervoor belastingen te betalen. Maar blijven besparen op die diensten om het geld dan cadeau te doen aan de werkgevers kan gewoon niet. Het is ons geld, het moet dan ook de hele maatschappij ten goede komen!
3)Omdat de verhoging van de (brug)pensioenleeftijd en aanval op het tijdskrediet de (jeugd)werkloosheid enkel maar zal doen toenemen. De poel van werklozen zal de druk op de lonen en onzekere arbeidscontracten enkel maar verhogen. Enkel de herverdeling van het werk kan hier een antwoord op bieden![divider]
Geert, eindredacteur van socialisme.be
1. Deze rechtse regering voert een aanval op alle sociale verworvenheden. Onder het mom van verandering keren we terug naar het sociaal model van de 19de eeuw, alleen de kinderarbeid ontbreekt nog. Loonsverlagingen, afbouw sociale zekerheid, werken tot we erbij neervallen, aanval op het stakingsrecht. De horrorcatalogus is lang, de traditie van Halloween is nu echt wel ingeburgerd bij ons… We zouden moeten zwijgen en luisteren naar wat de heren en dames directeurs en would-be directeurs vanuit hun ivoren torens beslissen. De vakbonden zouden volgens hen conservatief zijn, maar de sociale verworvenheden die in de 20ste eeuw afgedwongen zijn hebben we nog altijd nodig, meer nog: we hebben meer verworvenheden nodig. De burgemeester van Antwerpen, een hedendaagse Charles Woeste, moet van antwoord gediend worden. Als we hem en zijn vrienden laten doen, zitten we voor we het weten terug in de 19de eeuw.
2. Waarom zouden wij opdraaien voor een crisis die wij niet veroorzaakt hebben? Er wordt gezegd dat besparingen nu eenmaal nodig zijn. Waarom? Om wiens schulden te betalen? Niet wij hebben gespeculeerd, gegokt en verloren. Niet wij hebben jarenlang de middelen voor de gemeenschap geplunderd om een nooit geziene transfer van rijkdom van gewone werkenden en de gemeenschap naar de allerrijksten te organiseren. De nieuw-Vlaamse ondernemers rijden voor de rekening van de 1% rijksten waar ze maar al te graag tot zouden behoren. Voor de werkgevers valt 330 euro op een loon inleveren wel mee, voor de marionetten van de elite onder de studenten is 890 euro inschrijvingsgeld best OK. Voor ons niet. Donderdag betoog ik met de boodschap: zoek het geld waar het zit, bij ons valt niets te pakken!
3. Tenslotte misschien nog de belangrijkste reden om te betogen: door onze strijd te organiseren en door op te komen voor wat wij willen, kunnen we ook de basis versterken om effectief tot fundamentele verandering te komen. Door het actieplan mee op te bouwen, zetten we stappen in onze eigen organisatie. Laat ons dat meteen onderbouwen door te gaan voor een alternatief op Michel I en het besparingsbeleid. In plaats van een anti-werknemersregering is er een arbeidersregering nodig die een beleid voert in het belang van de meerderheid van de bevolking.
[divider]
Jon, ACV-militant uit Leuven
1. Omdat de regeringen een algemene aanval inzetten tegen de lonen, pensioenen en openbare diensten. Langer werken voor minder loon en lagere pensioenen, slechtere en duurdere openbare diensten, en het bewust organiseren van het faillissement van NMBS en de sociale zekerheid staan op de agenda.
2. Omdat deze aanvallen slechts één doel hebben: de verdeling van de rijkdom tussen arbeid en kapitaal fundamenteel wijzigen: onze maatschappij is steeds rijker, maar de rijkdom is steeds ongelijker verdeeld. De regering wil daar nu nog een schepje bovenop doen. Als we democratische controle zouden hebben over de rijkdommen die aanwezig zijn, zouden besparingen en aanvallen niet nodig zijn.
3. Wetenschap en technologie staan verder dan ooit, maar als ze enkel ten dienste staan van de winst-goden, dan zullen mijn kinderen echter meer negatieve dan positieve gevolgen ondervinden van de vooruitgang. Deze regeringen zien onderwijs, onderzoek, gezondheidszorg, milieuzorg, cultuur, en de socio-culturele sector enkel in functie van de wensen van het bedrijfsleven, hetgeen leidt tot afbouw, uitholling, vermarkting en commercialisering.
4. En vooral: omdat het absoluut nog niet te laat is! Nog nooit zoveel enthousiasme meegemaakt voor een strijdbeweging als nu, nog nooit zo gemakkelijk om te mobiliseren. Iedereen beseft wat de inzet is: het gaat over de maatschappij waarin we de komende decennia willen leven. Wie strijdt, kan verliezen, wie niet strijdt: heeft al verloren.[divider]
Wouter, maatschappelijk werker
1. Alle mensen die afhangen van een job om hun leven uit te bouwen (zoals ik zelf, mijn gezin en familie, vrienden, collega’s,…) zullen als ze een job hebben heel flexibel, onzeker, meer moeten werken voor minder loon. Naast twee jaar langer werken, gemiddeld 20000 euro verliezen op een loopbaan door de indexsprong,… biedt ook het afschaffen van tijdskrediet zonder motief en het pas mogelijk maken van een landingsbaan vanaf 60 jaar voor mij weinig positief om nog 40 jaar te werken in de welzijnssector.
2. De rijkdom in de samenleving is aanwezig, alleen is ze grotendeels in handen van een kleine groep die grote bedrijven bezit. De rijkdom (productie en diensten) wordt door werknemers voorzien, ze moet dus ook ten dienste van die mensen staan. Wat vandaag in privéwinst opgaat, kan morgen gespendeerd worden aan publieke voorzieningen die een basis voor een goed leven vormen. De sleutelsectoren onder democratische controle van werknemers en gebruikers brengen is een goede oplossing hiervoor.
3. Tenslotte betoog ik donderdag mee om iedereen zoveel mogelijk bewust te maken van wat dit regeerakkoord en deze regering te weeg brengt. Het is een regering die nog scherper als de vorige de belangen van de bedrijven verdedigt en niet die van mensen die afhangen van een job, zeker 99% van jullie. Alleen massaal verzet zal ons de kans bieden om een job voor iedereen te eisen, aan goeie condities en dit bijvoorbeeld via een 32-urenweek zonder loonverlies (arbeidsherverdeling).
[divider]
Bart, verpleger1. Het zijn steeds dezelfden (de werkende klasse) die moeten opdraaien voor een crisis die we niet veroorzaakt hebben. De banken zijn gered door de belastingbetaler en uit dankbaarheid mogen we tot in het oneindige verder betalen in de vorm van besparingen, vermindering koopkracht enz. Ondertussen zijn de banken weer bezig met dezelfde vetzakkerijen die juist tot de crisis geleid hebben.
2. Geen sociale wantoestanden hier zoals in de VS of Groot-Brittannië (1 op 3 leeft onder de armoedegrens in GB) want dit is het toekomstperspectief voor ons land als we de neo-Thatcherianen laten begaan.
3. Tegen de onzekere toekomst voor de werknemers in de gezondheidszorg (miljarden besparingen + hervorming ziekenhuislandschap)[divider]
Thomas, arbeider distributiesector
1. Er is nog nooit zo veel rijkdom geweest in de maatschappij, toch zou besparen nodig zijn. Haal het geld uit de rijke zakken (miljarden winst en dividenden), want bij ons valt niets te pakken!
2. Vele van de aanvallen die nu op ons afkomen zijn eisen van de werkgeversfederatie uit de handel die nooit zijn goedgekeurd bij CAO overleg. Nu voert de regering deze zomaar door en is een broos evenwicht van het sociaal overleg volledig verstoord in het voordeel van de patroons.
3. Het kapitalisme heeft voor deze en toekomstige generaties niets meer te bieden behalve miserie. Via de macht van ons getal kunnen we het naar de geschiedenis verwijzen laat deze betoging er een eerste stap in zijn.
-
Arbeiders, studenten, één strijd, één front!
Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Foto: Jean-Marie VersypOnze toekomst wordt bedreigd door de rechtse regering die van de armen steelt om aan de rijken te geven. Net zoals de neoconservatieven van de jaren 1980, zoals Thatcher en Reagan, willen ze ons laten geloven dat er geen alternatief is. Erger nog, er wordt gezegd dat die besparingen in het belang van onze toekomst zijn. Als de rechtse partijen toch zo bezorgd zijn om onze toekomst, waarom besparen ze dan op alles wat voor jongeren belangrijk is? Voor een degelijke toekomst zullen we zelf moeten strijden, op straat en met stakingen!
We zagen zelden een regering die zo op een confrontatie uit was als deze van Michel. We zullen met evenveel vastberadenheid ons verzet ertegen moeten organiseren. Jongeren kunnen daar een cruciale rol in spelen. Kijk maar naar het verzet in de jaren 1980 tegen de vorige rechtse regeringen. Toen organiseerden jongeren lokale comités van jongeren in strijd tegen de besparingen. Er werden massale jongerenmarsen voor werk gehouden. Zo waren er in 1984 maar liefst 40.000 betogers op deze jongerenmars. Toen al werd een collectieve vermindering van de arbeidsduur zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen geëist, alsook degelijke arbeidsovereenkomsten. De strijd voor werk is essentieel om een toekomst te kunnen uitbouwen.
De Vlaamse scholieren en studenten zijn al begonnen met het verzet tegen de besparingen in het onderwijs, en de verhoging van het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs tot 890 euro in het bijzonder. Er waren verschillende betogingen, zitstakingen en in Gent was er op 22 oktober een geslaagde scholierenstaking. Deze strijd wordt georganiseerd door actiecomités in de verschillende scholen. Beslissingen over volgende acties worden genomen op algemene vergaderingen na acties zodat iedereen betrokken is en democratisch mee kan beslissen. Op de Gentse algemene vergadering na de scholierenstaking van 22 oktober werd in een bomvolle zaal beslist om de strijd samen met het personeel uit het onderwijs en alle andere werkenden verder te zetten. Een eerste afspraak is de nationale betoging van 6 november.
Jongeren: versterk het actieplan van de vakbonden! Samen sterk!
Het is een hele uitdaging om de rechtse regeringen en hun maatregelen weg te krijgen. De regeringen wegkrijgen, volstaat overigens niet, heel het besparingsbeleid moet weg. Daartoe zullen acties en stakingen nodig zijn. Dat komt niet zomaar tot stand, we moeten ons organiseren en zoveel mogelijk jongeren proberen mee te krijgen. Het houden van algemene vergaderingen op school, aan de universiteiten of op de werkplaats kan een goede aanzet daarvoor zijn. Daar kan het actieplan besproken en gestemd worden, zoals dit ook gebeurde op de algemene scholierenvergadering in Gent.
De besparingen treffen iedereen, van jong tot oud. We moeten er dan ook samen tegen ingaan. De vakbondsbetoging van 6 november is een goede gelegenheid hiervoor. Laat ons daar een sterk jongerenblok vormen. Op de provinciale en nationale algemene stakingen kunnen we het personeel vervoegen aan de stakersposten aan de scholen en universiteiten. Onze kracht is onze mogelijkheid om ons te organiseren en ons aantal. Een overwinning is mogelijk als we samen één front vormen.
We moeten ook al meteen waarschuwen: als we de harde besparingen niet wegstaken, zal er een grotere openheid zijn voor andere ‘alternatieven’ zoals extreemrechts. Dat zagen we al in Griekenland of Oost-Europa. Laten we het hier niet zover komen, alles wat ons verdeelt, verzwakt ons in de strijd voor een betere toekomst. Op 9 november zullen we alvast deelnemen aan een Europese actiedag tegen extreemrechts op initiatief van de Griekse antifascistische comités. We willen samen strijden tegen iedere vorm van verdeeldheid. Racisme, seksisme, homofobie, … zijn immers obstakels voor onze strijd voor een betere toekomst.
Laat er ons samen voor zorgen dat het actieplan van de vakbonden succesvol wordt ingevuld. Laat ons actie voeren voor een samenleving op basis van de behoeften van de 99% en niet de winsten van de 1% superrijken!
-
Lonen en pensioenen onder vuur
Artikel door Maud (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Europese vakbondsbetoging in april dit jaar. Foto: David (Gent) We vreesden er al voor: de maatregelen van de regering-Michel tegenover de werkenden gaan bijzonder ver. Een onverteerbaar besparingsmenu voor ons, terwijl het bij de patroons cadeaus regent. De inspanningen worden eens te meer gevraagd aan diegenen die ook door de vorige regering onder druk werden gezet met meer dan 22 miljard euro besparingen. Daar komen nog eens 11,237 miljard euro besparingen bij in deze legislatuur.
De maatregelen van de ‘Zweedse regering’ betekenen een openlijke aanval op onze levensstandaard en op het solidariteitsprincipe waarop onze sociale bescherming gebaseerd is. Het bedreigt het stelsel van collectieve onderhandelingen. De uitholling van onze verworvenheden gaat door…
Meer werken voor minder loon
In 2015 komt er een indexsprong waardoor de koopkracht met 2% zou afnemen. Dat heeft ook gevolgen voor de verdere loopbaan. Volgens een studie van het Planbureau uit 2011 bedreigt deze maatregel 15.600 jobs.
Mogelijk komt er ook een nieuwe manipulatie van de index (“hervorming” heet dat tegenwoordig) terwijl de verhoging van de accijnzen op tabak, diesel en alcohol niet in de evolutie van de lonen en sociale uitkeringen zullen opgenomen worden aangezien ze geen onderdeel vormen van de gezondheidsindex.
Van collectief overleg is er amper sprake, de regering wil eenzijdig de lonen en arbeidsvoorwaarden aanpakken. Enkele centrale elementen daarin zijn:
- Loonmatiging. Het doel van de regering is om de loonhandicap die sinds 1996 is ontstaan weg te werken tegen 2019. Daartoe wordt het beleid van loonmatiging van de vorige regering verdergezet. De interprofessionele en sectorale onderhandelingen worden hierdoor in een erg strikt keurslijf geplaatst. Een controle op de cao’s door de minister van Werk maakt dat alle normen worden nageleefd. De loonontwikkeling zal vergeleken worden met die van de buurlanden (Frankrijk, Duitsland en Nederland) waarbij er automatische correcties kunnen zijn en dat zonder enig sociaal overleg.
- Baremieke verhogingen op basis van competenties en productiviteit en niet op basis van anciënniteit. Dit verhoogt de druk op de werkenden die aan de willekeur van de werkgevers onderworpen worden. Het collectief overleg wordt gedecentraliseerd. Het centrale argument van de regering hierrond is de hoge kost voor oudere werknemers. Kortom, lonen van oudere werknemers moeten naar beneden.
- De procedure-Renault wordt ingekort. Deze procedure laat toe om een sociaal plan te onderhandelen bij een collectieve afdanking. De ruimte om alternatieven op afdankingen te onderhandelen wordt kleiner.
- Annualisering van de arbeidstijd moet flexibiliteit opdrijven. Door de arbeidstijd niet langer per week maar per jaar te berekenen, wordt de flexibiliteit verhoogd en wordt het mogelijk om langer te werken zonder compensatie. Ook hiervoor wordt geen sociaal overleg gepland.
- Individuele loopbaanrekening. Dit stelsel om een loopbaan te beheren, dreigt het systeem van de jaarlijkse vakantie onder druk te zetten. Het principe is dat verlof en overuren kunnen ‘gekapitaliseerd’ worden om op het einde van de loopbaan deze op te nemen of tussendoor. Het komt in de plaats van tijdskrediet op het einde van de loopbaan (bij een lange loopbaan, zwaar beroep, onderneming in moeilijkheden) en het tijdskrediet zonder motivering.
De flexibiliteit en druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden worden ook op andere vlakken versterkt.
- Extra flexibiliteit in de horeca.Het wordt in de horeca mogelijk om werknemers 250 overuren te laten werken zonder dat een compensatierust vereist is en met een fiscaal interessant stelsel. Bovendien wordt de sector verder uitgebouwd als lageloonsector.
- Studentenarbeid. De toegelaten arbeid door studenten wordt niet langer in dagen berekend maar in uren, zodat ze meer kunnen werken. Met de verhoging van de inschrijvingsgelden zullen velen dat nodig hebben.
- Gemeenschapsdienst voor werklozen. In plaats van degelijke jobs met degelijke contracten of statuten, voert de regering verplichte gemeenschapsdienst van twee halve dagen in voor langdurige werklozen. In plaats van echte jobs worden die in een stelsel van dwangarbeid gedwongen.
Werken tot we erbij neervallen
De verhoging van de flexibiliteit zal het aantal problemen inzake stress, burn-out, … enkel nog doen toenemen. De werkgevers willen de gevolgen daarvan niet zelf dragen, dat is eerder iets voor de gemeenschap. Het voorstel van de regering om de werkgevers te verplichten om twee maanden gewaarborgd loon te betalen bij arbeidsongeschiktheid, werd bij het minste protest van de werkgevers met minstens een jaar uitgesteld.
Om arbeidsongeschikte werknemers sneller terug aan de slag te krijgen, zullen er verplichte opleidingen komen en zullen ze een herinschakelingstraject moeten volgen om vanaf drie maanden arbeidsongeschiktheid zo snel mogelijk terug aan de slag te gaan. De toekenning van RIZIV-uitkeringen zal ook strenger gebeuren.
Langer werken voor minder pensioen
Een maatregel die in geen enkel verkiezingsprogramma van een regeringspartij stond maar nu wel werd aangekondigd, is de verhoging van de pensioenleeftijd. We zullen twee tot vijf jaar langer moeten werken naargelang het geval. Een interactieve kaart van de krant Le Soir (7 oktober) maakt duidelijk dat de pensioenleeftijd in ons land bij de hoogste van Europa ligt. Naast de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar is er ook de geleidelijke afschaffing van vervroegde pensionering en brugpensioen. Bovendien zal het bedrag van de pensioenen door een reeks maatregelen naar beneden gaan.
Verschillende aanvullingen op het wettelijk pensioen verdwijnen. De pensioenbonus voor wie na z’n 63ste werkt of meer dan 44 jaar gewerkt heeft, werd door de vorige regering al beperkt en zal nu volledig verdwijnen. De aanvulling op het pensioen van een gezinshoofd wiens partner onvoldoende pensioenrechten heeft opgbouwd, verdwijnt eveneens.
In de publieke sector wil de regering de pensioenen meer afstemmen op die van de private sector. Er worden verschillende beperkingen ingevoerd:
- Afschaffing van de diplomasteun, met name het in rekening brengen van de studiejaren voor de berekening van de loopbaan;
- Jaren als contractueel worden niet in rekening gebracht voor de becijfering van de loopbaan;
- Veralgemening van de tantièmes op 60 (het bedrag waardoor het aantal loopbaanjaren wordt gedeeld bij de berekening van het pensioen);
- De basis voor de berekening van het pensioen wordt eerder het gemiddelde loon in plaats van het loon van de laatste jaren.
Het komt er dus op neer dat de wettelijke pensioenleeftijd wordt opgetrokken, van 65 tot 66 jaar in 2025 en 67 jaar in 2030, waarbij tegelijk de loopbaanvereisten strenger worden. Het vervroegd pensioen gaat in 2019 van 62 naar 63 jaar voor wie een loopbaan van 42 jaar heeft. Het recht op een overlevingspensioen wordt tussen 2015 en 2025 verhoogd van 45 tot 50 jaar. Voor de berekening van de loopbaanduur worden enkele gelijkgestelde periodes, zoals tijdskrediet zonder motivering, afgeschaft.
Het bedrag van de pensioenen wordt verder bedreigd door een puntensysteem dat ingevoerd zal worden waarbij de hoogte van het pensioen mee zal afhangen van onder meer de beperkte middelen en de levensverwachting. De pensioenbedragen zullen pas drie jaar voor het pensioen bepaald worden. Het zal veel gepensioneerden ertoe dwingen om gebruik te maken van de maatregel die toelaat om onbeperkt te blijven werken. Waar zit de logica op een ogenblik dat zoveel jongeren geen werk vinden?
In verzet!
Deze stortvloed aan asociale maatregelen – waarvan enkele aspecten op de volgende pagina’s van deze krant uitgebreider aan bod komen – vereist een eengemaakte strijd van werkenden, uitkeringstrekkers en jongeren. De actieplannen van de vakbonden bieden een goed kader om het verzet te organiseren. Laat er ons optimaal gebruik van maken om te bouwen aan een brede beweging die ook na de algemene staking van 15 december kan verdergaan en die ons toelaat om het volledige systeem in vraag te stellen.
-
Michel I wegstaken!
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’.
De federale regering is gevormd en tot een akkoord gekomen. Het is een openlijke oorlogsverklaring aan alle werkenden, werklozen, uitkeringsgerechtigden, studenten, … in ons land. Michel I zal de geschiedenis ingaan als de regering die een totale aanval op alle fronten tegen de Belgische bevolking inzette. Aan de arbeidersbeweging om voor een gepast antwoord te zorgen door de regering weg te staken.
Dat de federale regering er één van de patroons zou worden, en niet van de werkende bevolking, was al op voorhand duidelijk. Daarin zou ze niet fundamenteel van de vorige regeringen verschillen. Maar de diepte en het tempo van de aanvallen kunnen bij velen toch nog als een verrassing aankomen. De woede die momenteel in de samenleving heerst, moet omgezet worden in een kracht die de politiek van en voor de rijken effectief kan bestrijden.
De aanvallen van deze regering zijn van een ongeziene strengheid en bevinden zich op alle niveaus: verhoging van de inschrijvingsgelden in het hoger onderwijs, harder werken voor minder loon, optrekken van de pensioenleeftijd naar 67, optrekken van de bijdrage aan de zorgverzekering, gemeenschapsdienst voor werklozen, … Alle horrorverhalen uit landen die eerder al door een extreem besparingsbeleid werden getroffen, worden tegelijkertijd op ons afgevuurd. Het oplopend actieplan van de vakbonden, met na de betoging van 6 november provinciale stakingen en een algemene staking op 15 december, is een goede eerste stap. Het kan een begin zijn voor een hete winter, lente en zomer zoals we die al lang niet meer gezien hebben.
De aanvallen bijschaven, is geen optie. De regering geeft ook aan daar niet bereid toe te zijn. Toch niet om de aanvallen op de gewone werkenden en uitkeringstrekkers bij te stellen. De enige maatregel die de werkgevers echt pijn deed (de betaling van een tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid) werd bij de minste bedenking van werkgeverszijde met een jaar uitgesteld. Op zoveel inschikkelijkheid kunnen wij niet rekenen.
We zullen ervoor moeten gaan om de regering weg te krijgen. Dat is een eerste noodzakelijke en dringende stap om onze levensstandaard te verdedigen. Daar ophouden zal echter niet volstaan. Hoewel Bart De Wever vrolijk in de media verkondigde dat hij hoopt de socialisten nooit meer in een regering terug te zien, hoeft hij op ideologisch vlak van de gevestigde sociaaldemocratische partijen niets te vrezen. Wouter Beke (CD&V) stelde dat het regeerakkoord ook met de socialisten kon gesloten worden. Di Rupo (PS) verklaarde dat 70% van de asociale maatregelen in dit akkoord voortbouwen op het beleid van de vorige regering. Michel I inruilen voor Di Rupo II zou geen stap vooruit betekenen. De aanvallen op de arbeidersklasse zouden – eventueel aan een gewijzigd tempo – gewoon doorgaan en de maatregelen die nu genomen worden, zouden niet teruggedraaid worden.
Dat de actiebereidheid onder grote delen van de werkende bevolking groot is, werd de afgelopen weken duidelijk aangetoond. Bij het spoor, maar ook bij de politie, waren er al acties voor de betoging van 6 november. Het enthousiasme voor het actieplan van de vakbonden is groot. Als dit omgezet wordt in een efficiënte organisatie van de strijd, dan zit de rechtse regering met een probleem. De wanhopige campagne van politici, beroepsklagers zoals Van Eetvelt (Unizo) en hun media, zullen steeds minder aansluiting vinden bij brede lagen van de bevolking die hard getroffen worden door de aanvallen.
De regering Michel I weg krijgen, zal niet volstaan. Het hele besparingsbeleid moet van tafel. Onze strijd moet vandaag beginnen en leiden tot de val van de regering. De ervaringen die we daardoor opdoen, moeten onmiddellijk gebruikt worden om verder te gaan en het pad te effenen voor een effectieve tegenmacht van de arbeidersklasse. Het anti-werknemerbeleid moet uiteindelijk vervangen worden door een arbeidersregering.
LSP zal er alles aan doen om mee te mobiliseren en organiseren om van de stakingsdagen deze herfst een succes te maken. We roepen eveneens op om vandaag al verder te kijken naar welke methoden geschikt zijn om deze regering effectief te doen vallen en onze strijd voor een socialistisch alternatief verder te zetten!
-
Strijdbare ABVV-meeting in Gent
Verslagje: Thomas B, Foto’s: Jean-Marie Versyp
Gisteravond vond ook in Gent een militantenconcentratie plaats ter voorbereiding van 6 november, 1 december en 15 december. De zaal zat en stond afgeladen vol. Er werd begonnen met een inleiding door Katrien Neyt over wat deze rechtse regeringen nu juist voor ons in petto hebben. Hierna was er slechts kort tijd voor tussenkomsten uit de zaal, maar de teneur was duidelijk: hoe krijgen we deze regering weg? Wat is ons alternatief op deze rechtse regering? De strijdvaardigheid onder de militanten werd op het einde nog eens onderlijnd door het zingen van de Internationale.
-
“DJ Jos, verlos ons van zagende bazen”
Zowat 150 militanten van de Algemene Centrale en Horval (ABVV) in Antwerpen trokken naar de kantoren van Unizo om er het eeuwige geklaag en gezaag van de werkgevers aan te klagen. Nieuw is het natuurlijk niet, al van in de 19de eeuw worden arbeiders die voor hun rechten opkomen afgedaan als een onverantwoordelijk bierzuipend zootje ongeregeld dat uit luiheid staakt. Al van in de 19de eeuw wordt geklaagd dat looneisen of gewoon de roep naar een degelijke levensstandaard nefast is voor de ondernemingen. De hedendaagse vertaling van het oude afgezaagde refrein horen we vooral van Karel Van Eetvelt en co die met iedere syndicale actiedag een ongezien platform in alle media krijgen.Het ongenoegen tegenover het huidige besparingsbeleid wordt nochtans breed gedragen. Op de actie deze morgen werd gesteld dat Unizo samen met VOKA mee het regeerakkoord had geschreven. Ze beweren alle zelfstandigen te vertegenwoordigen, terwijl de aanval op de koopkracht van de bevolking eveneens negatieve gevolgen heeft voor die zelfstandigen. De regering zit in de portemonnee van alle werkenden. De Morgen titelde vandaag nog dat deze regering iedere Belg gemiddeld 336 euro per jaar zal kosten. Redenen genoeg voor protest dus. Als de werkgevers iets dwars zit, volstaat het dat Van Eetvelt wat twittert opdat de ministers aan hun wensen tegemoet komen. Voor werknemers geldt dat niet. Met een symbolische actie aan Unizo zetten de Antwerpse ABVV-militanten de toon van de hete herfst, DJ Jos was er bij om voor de toonvastheid te zorgen. Een van de spandoeken stelde: “DJ Jos, verlos ons van zagende bazen.” Maar ook: “Wij komen op straat voor de koopkracht van de klanten”.
-
Ouders steunen verzet tegen besparingsregeringen!
De Vlaamse Confederatie van ouders en ouderverenigingen (VCOV) sprak zich uit tegen de staking van 15 december. Enkele ouders aanvaarden dit niet en lanceerden een online petitie om de VCOV op andere gedachten te brengen. Hieronder de tekst en uiteraard een warme oproep om de petitie te ondertekenen[divider]
De oudervereniging VCOV uitte in de media (Het Nieuwsblad, 27/10/2014, p.13) haar ongenoegen over de staking van 15 december. Met deze petitie willen (groot)ouders duidelijk maken dat het VCOV zeker niet alle ouders vertegenwoordigt en dat deze (groot)ouders het initiatief van het gemeenschappelijk vakbondsfront expliciet ondersteunen. Er moet niet op zoek gegaan worden naar andere manieren om het ongenoegen te uiten (cfr voorstellen van VCOV zoals brieven schrijven en een alternatieve “The Voice”), maar er moet gezocht worden naar een zo groot mogelijk steun voor deelname aan de acties van het gemeenschappelijk vakbondsfront, inclusief de algemene staking van 15 december.
(Groot)ouders die om de toekomst van hun kinderen bekommerd zijn, verzetten zich tegen de besparingen van regeringen Bourgeois en Michel. De jongerenwerkloosheid scheert nu al hoge toppen, en het merendeel van de jobs die er nog zijn, zijn laagbetaald en onzeker. Met een stijging van de inschrijvingsgelden, een verdere besparing op het al chronisch ondergefinancierde onderwijs, een verhoging van de tarieven en een tekort aan plaatsen in de kinderopvang, stopzetten van subsidiëring voor sport- en jeugdwerking en besparingen in de welzijnssector zal de positie en weerbaarheid van kinderen en jongeren er niet op verbeteren.
Deze regeringen kiezen duidelijk voor het bedrijfsleven en de mensen met veel geld, en niet voor de gewone mensen en hun gezinnen. Besparen op de jeugd, is besparen op de toekomst! Als (groot)ouders willen we een toekomst voor onze (klein)kinderen die alle kansen in zich draagt voor een fijn en menswaardig leven. We weten dat in het verleden geen enkele sociale verworvenheid is verworven door het vriendelijk te vragen. Het einde van kinderarbeid, algemeen stemrecht, sociale zekerheid, betaald verlof, indexering van de lonen, regels inzake veiligheid en gezondheid op de werkvloer, … werden allemaal afgedwongen door sociale strijd. De verworvenheden van de voorbije decennia staan op het spel, aan ons om ze te verdedigen.? Eerste afspraken: 6 november en 15 december!
Liesje en Kristof, ouders van Lennert, Janne en Sam
Tina en Jon, ouders van Nette en Lola(Liesje, Kristof en Jon werken in het onderwijs, Liesje en Kristof zijn lid van het ABVV, Tina en Jon van het ACV)
-
Jongeren in actie tegen besparingen
Foto: USE 
Emily (ALS) De oproep van de ABVV-Jongeren voor een protestactie aan de Beurs in Brussel leidde tot een actie met ongeveer 250 aanwezigen, vooral leden van verschillende linkse jongerenorganisaties. De jongeren kwamen op straat tegen de plannen van de regering-Michel. Vertegenwoordigers van verschillende organisaties namen het woord. Emily van ALS-Namen sprak in naam van de Actief Linkse Studenten.
Er werd niet alleen opgeroepen tot eenheid onder de jongerenorganisaties maar ook eenheid in de strijd van jongeren en werkenden tegen alle besparingsmaatregelen. Als jongeren een toekomst willen, zullen ze ervoor moeten strijden. Op alles wat jongeren vandaag belangrijk vinden, wordt bespaard. Maar ook op hun toekomst is dat het geval. Langer werken, minder rechten op uitkeringen, lagere lonen, minder openbare diensten,… zijn maatregelen die voor jongeren des te harder aankomen.
In de strijd voor een betere toekomst is de kwestie van degelijke jobs met goede lonen erg belangrijk. Dat de oproep voor de actie gisteren de eis van arbeidsduurvermindering naar voor bracht was dan ook belangrijk. In plaats van de miserie te verdelen onder een groeiende laag van de bevolking, kunnen we beter het beschikbare werk verdelen. Een 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen zou daar een goede stap in zijn.
Jongeren kunnen in de komende strijd een belangrijke rol spelen. Dat zagen we ook al in het verzet tegen de vorige rechtse regeringen. De Jongerenmarsen voor Werk in 1982 en 1984 speelden toen een rol. In 1984 werden maar liefst 40.000 jongeren gemobiliseerd tegen de rechtse regering. De eis van een 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen stond ook toen centraal.
Het zal belangrijk zijn om ons te organiseren in lokale actiecomités tegen de besparingen, zoals dit ook in de jaren 1980 het geval was of zoals we nu al zien in een aantal scholen in Vlaanderen waar actiecomités tegen de besparingen in het hoger onderwijs zijn opgezet. Met jongeren moeten we er mee voor zorgen dat het actieplan van de vakbonden een succes wordt. De oproep van de Gentse scholieren om het syndicale actieplan te vervoegen, was alvast een goede stap.
Met een sterke jongerenaanwezigheid op de betoging van 6 november en de stakingen die daarna zullen plaatsvinden, kunnen we mee strijden voor onze toekomst. Onze kracht ligt in onze organisatie en ons aantal. Doe mee met de acties die de komende weken zullen plaatsvinden!
- 6 november: vakbondsbetoging tegen de regering-Michel: 11u Brussel Noord
- 9 november: antifascistische betoging op initiatief van de Griekse antifascistische comités. 15u Brussel Zuid
- 15 december: algemene staking in heel het land
Fotoreportage door René Andersen:
